POLO ARCO DA VELLA

Como o outro día me quedou un pouco atrofiado o intelecto e o sentidiño por culpa do fútbol e para que ninguén latrique ou rosme, hoxe optei polo teatro. E ó dicir hoxe digo cando España xogaba a final da Eurocopa Sub 21 contra Alemaña, que xa é dicir, con todo o que me gusta o balompé. O que significa que non hai por que odiar a ese deporte, xa que, cando se quere, pódese moi ben compaxinar este coa cultura. Hai tempo para todo, para un tute como para unha brisca.

Aínda que recoñezo que non o pasei nada ben no teatro, e non pola obra en si (que está moi ben), senón polos putos e malditos móbiles que seguen a molestar nunha sala ás escuras. E non hai maneira que advirtan ó principio de que, por favor (ollo ó dato, con educación usan as palabras "por favor"), se apaguen os móbiles mentres dura a obra. É como predicar no deserto, porque sempre hai algúns que esa educada solicitude a pasan polo arco da vella. Isto ponme nerviosísimo e case se pode dicir que me custa entrar na representación porque a miña cabeza está a ferver por culpa desas luces que molestan o demo; os ollos vanse para esa claridade.

Finca Fierro. Venres, 30 de xuño de 2017

ATROFIANDO O INTELECTO E O SENTIDIÑO

Sempre pensei que ó rematar a liga de fútbol ía descansar deste, pero resulta que me enganchei á selección sub 21. Manda truco en Baños de Molgas! Certo que axuda, e moito, o horario no que son os partidos... nas horas da cea, nas horas en que a viña tamén se bota a durmir ata o día seguinte. Despois tamén me atopo con que, peliculeiramente falando, as teles non proxectan nada especial.

Así é que non queda outra que ver ese deporte de masas que seica atorda, seica atrofia o intelecto e o sentidiño. Iso din. Pero, a ver!, o fútbol é coma os funcionarios: que moita mala fama, pero á hora da verdade todos acudimos a el, ou todos queremos ser como eles, coma os funcionarios ou coma os futbolistas. E non hai volta de folla. Agora non volve xogar España ata dentro dunha semana (por certo, a gran final da Eurocopa), pero anda por aí a Copa Confederacións que, como poida, tamén lle botarei unha ollada. Ó mellor atrófiome máis. Certo, defendo o fútbol, pero o día 1, coidadiño!, empeza o Tour. Outro que tal!

Finca Fierro. Martes, 27 de xuño de 2017

NON É BROMA NINGUNHA

A nova que asomou en portada con grandes titulares en La Región o venres pasado sobre que os nacementos caían ó mínimo na provincia (menos de cinco ó día), para este molgués tan só ten dúas lecturas: ou usamos pouco o dálle que dálle, é dicir, o "ñaca-ñaca la Cigala" ou non está o tamborileiro para gaitas, ou sexa, que ter algo máis de un ou dous fillos xa é ter moito. Creo sinceramente que a segunda opción, o segundo atranco (porque é un atranco) é que a situación está realmente fodida (perdón pola expresión, pero é que xa que falamos de nacementos ata lle pode ir ben). Ten que ser á forza esta opción a que nos free, porque, sinceramente, a quen non lle gusta un doce!, e non me diredes que o zumba e dálle non está rico.

Agora en serio (porque a situación non é para mofarse), a cousa está mal, moi mal, e por moito que digan que estamos en recuperación. Non sei quen estará en recuperación. Sei, porque o vexo e, tamén, porque o vivo, que ter xa hoxe un par de fillos ponse moi costa arriba. Un par de fillos non é algo temporal; é unha carga (coidadiño!, só económica) que tes de por vida. Os tempos que estamos vivindo xa vedes que van moito, pero moito máis alá daquel típico pan e touciño con que se subsistía antigamente. Pan e touciño e o lume na lareira, e vai parando. Agora ata case se pode dicir que os gastos de dous fillos son o de menos.

Si, é certo, hai moitos máis asuntos para analizar: o mercado de traballo, as telecomunicacións, as infraestruturas...; eu tan só pillei eses dous puntos pola brincadeira, polo enredo, aínda que recoñezo que non é broma ningunha. Pero aínda así comento outra broma: que nos preocupamos porque desaparecen os pobos, cando realmente, a esta marcha, quen realmente desaparece é Galicia. Así é que non queda outra que darlle ó tan-tan e bailar sobre unha cama ben estrada e mellor mulida. Veña, ánimo, que hai que recuperar poboación.

Finca Fierro. Venres, 23 de xuño de 2017

MAQUINARIAS TEATRO E ROGER DE FLOR

Hoxe en día calquera que faga algo sobre Bob Dylan pode apandar co sambenito de que é porque lle concederon o Premio Nobel de Literatura. Claro que o que pense iso é porque non ten dous dedos de fronte; pois Bob Dylan non precisa do Nobel nin de ningún outro premio para sentarse “a la derecha de Dios Padre”. Maquinarias Teatro e Roger de Flor non pensaron para nada no gran premio da academia sueca cando versionaron cancións e poemas de Dylan no seu espectáculo "Ela e Dylan: Flores solitarias". Porque moito antes do Nobel, Helga Méndez, ou o que é o mesmo, Maquinarias Teatro xa tiña en curso a maioría das versións do espectáculo. Certo que tamén versionou algunha logo de acadar o premio, pero foron as menos; a maiores de que as cancións, os poemas xa estaban aí, escritos, por ese xenio moito antes de que ninguén soñara con darlle o gran premio universal da Literatura.

O citado espectáculo presentárono o venres, 26 de maio, na Casa da Cultura Manuel María de Barbadás. Cunha posta en escena sinxela e unha guitarra, unha harmónica, unhas cantas cartas de correo e dous actores cheos de sentimento foron suficientes para ofrecernos un auténtico evento poético e concerto acústico fío temático da muller nas letras e na música dese compositor eterno. Letras e textos de Dylan mesturados con cancións cantadas a unha ou dúas voces, algunhas incluso tan só recitadas. Con este último xeito, o intimismo, a señardade, a nostalxia aboiaba polo patio de butacas, axudado, claro está, por ese son da guitarra e da harmónica. En algúns temas emerxía de tal maneira a emoción na parella protagonista e nos oíntes que moi ben se pode dicir que alí estaban a espallarse ó vento algo máis que uns poemas de todo un Bob Dylan. Algo teñen que dicir os sentimentos de Helga e Roger para que nos emocionen unhas versións (repito, versións) que eran cantadas ou recitadas en galego (repito, en galego). Quen non soña, entón, ante os inmensos poemas dylanianos que, para xúbilo do que escribe, eran recitados ou cantados na nosa lingua. Repito, en galego.

Se digo Maquinarias Teatro digo Helga Méndez García. Se digo Helga Méndez García digo Maquinarias Teatro. Xa de nena o que quería era bailar, pero tamén lle gustaba cantar e debuxar, así como ler todo o que caía nas súas mans. No instituto coñeceu a unha profesora que axiña descubriu as ansiedades da rapaza e fíxolle o mellor agasallo da súa vida: enriba dunha táboas descubriulle a súa vocación teatral. E foi a partir de aí, nos anos 80, cando se dedica a estudar cursiños de teatro e a participar en todas cantas formacións de teatro xorden pola súa comarca, pola Ferrolterra.

Cursa no Taller de Teatro Municipal de Ferrol e no de Narón nos primeiros anos da década dos 90, coa actriz e autora teatral Fusa Guillén, coa que colabora e traballa desde entón. Tamén é nesa época cando empeza cos seus primeiros contratos profesionais coa compañía coruñesa Títeres Falcatrúa co espectáculo para adultos “Caleidoscopio”.

Helga Méndez empeza pouco a pouco a dirixir a grupos de teatro para diversas entidades culturais, centros de ensino e administracións públicas de Ferrol e da contorna. Traballa e colabora xa con varias compañías teatrais e métese de cheo en diversas producións, relacionadas todas elas, por suposto, coa cultura. Aproveita tamén a súa afección polos libros na década do 2000 para contarlle contos ós nenos e animaloos á lectura e á escritura. É por eses tempos cando decide darlle nacemento a Maquinarias Teatro, para traballar cos seus propios proxectos en pezas de pequeno formato, microteatro e narración oral. A partir do 2011 proba como vocalista para versionar a Bob Dylan e Neil Young. Muller polifacética ou versátil onde as haxa.

Outro que non para é Roger de Flor que, logo de participar nunha infinidade de proxectos na súa carreira, empeza a súa andaina en solitario a principios de 2007 coa presentación da súa primeira maqueta “Cancións de amor e retranca”. Con este traballo percorreu practicamente toda Galicia e mentres se tomou un respiro (é un dicir), gravou varios vídeo clips e o disco “Naturalidade silvestre”, no que mestura varios xéneros cun toque persoal e humorístico.

Ó longo do ano 2010 levou a cabo a xira de presentación do documental que protagoniza: “Roger de Flor: Naturalidade silvestre”, xunto a outros artistas do panorama musical galego. Por certo, con esta xira participou no noso Festival Internacional de Cine de Ourense e tamén no de Cans. No xuño do 2010 presenta o seu terceiro traballo: “O mundo está tolo, tolo, tolo”, con doce cancións e dous vídeos promocionais. Tres anos máis tarde saca o seu primeiro disco de longa duración coa banda Os Silvestres. E pasan outros tres anos máis para sacar “Apelón”, a maiores de colaborar con outros proxectos, principalmente a musicalización de poemas de William Blake e dos culpables desta reportaxe, os citados de Bob Dylan.

UN GAIO SOBRE UNHA CEPA

Está o gaio sobre unha cepa e contempla as ringleiras de postes de cemento e estacas de castiñeiro. Á súa beira pasa o silencio sen facer ruído e no ceo un azul claro pasma ante un panorama sinxelo e quizais nostálxico. O golpe dun pitorrei sobre un piñeiro pon en alerta ó gaio que, por un se aquel, decide emprender o voo cara un horizonte máis alá dun valado que hai na distancia.

Axiña aterra sobre o lameiro do home do que non imos poñer o nome. Para que? Ó gaio dalle igual e o pitorrei non sabe de que vai o conto. Volveu a romperse o silencio por culpa do mesmo pitorrei que dálle que dálle ó piñeiro. Isto, ó gaio, empeza a poñelo nervioso. Nunha arroutada frenética alza o voo e volve para a mesma cepa. Alí aterra parsimoniosamente e lanza un grallo, un axirido cara ó pitorrei en sinal de que aquí estou eu e xa ninguén me moverá. Concéntrase de tal maneira que o silencio tamén pousa sen facer ruído. Ai logo! O gaio encóllese e pecha os ollos.

Finca Fierro. Martes, 20 de xuño de 2017

PARA A PONTE NOVA DE BAÑOS DE MOLGAS

A verdade é que agora andar pola Internet é case coma navegar polo espazo sideral da infinidade. Todo consiste en ter tempo para fochicar e fochicar para, indo días e vindo días, atoparte con cousas ou noticias que te asombran e, por que non, que che gustan. A min, todas as relacionadas con Baños de Molgas é que me traen polo camiño da ansiedade e da morriña. E busco e rebusco e atopo.

Así, nunha nova do 18 de novembro de 1886, digo ben, 1886, na sesión que a Deputación celebrou cinco días antes, esta aprobou o presuposto extraordinario para ese ano económico, no que aparecen consignadas 22.514 pesetas (coidadiño coa cantidade para aquela época) para a construción da ponte de Baños de Molgas. Non di nada máis. Nin falta que fai. Como son algo listo, deducín: "a ponte vella está aí desde que o mundo é mundo, ou sexa, desde que aqueles afoutos romanos descubriron as nosas augas quentes, polo que non queda outra que a ponte nova". Creo que supuxen ben.

Finca Fierro. Luns, 19 de xuño de 2017

CONTIGO, PORTUGAL, SEMPRE!

Menos mal que nos queda Portugal. Hoxe, algo menos; algo así como máis de 60 persoas menos. Unha auténtica desgraza. Unha auténtica pena.

É difícil de asimilar que un incendio, hoxe en día, se cobre tantas vidas. Non sei, ó principio pensas en dúas, tres, cinco persoas, pero en máis de 60; iso é terrible! O que pode acontecer agora é que, a partir desta traxedia, se empecen a analizar profundamente os verdadeiros motivos de tanta desgraza, a maiores da chispa, do raio que seica foi o causante de tal calamidade. Pode que a partir deste infortunio se empecen a tomar medidas, o que nos demostra que é sempre igual: que ten que pasar algo grave para actuar... en Portugal, en España, en calquera lugar. A unha desfeita con poucos falecidos sempre lle achacamos o asunto á imprevisible natureza. Agora empezamos a pensar nas limpezas dos montes, en brigadas contraincendios ben preparadas, en material adecuado e suficiente para vencer esas adversidades. Pero será a partir de agora, é dicir, logo de máis de 60 mortos. Contigo, Portugal, sempre!

Finca Fierro. Domingo, 18 de xuño de 2017

CARIÑA DE ESGOTAMENTO

Non se oe un maldito ruído pola rúa. Non se ve a ninguén paseando. Normal. Corenta graos de temperatura ou máis non é cousa de rir, non é coma para saír á rúa a peito aberto. Seguro que saes do portal e, zas, esa bafarada de aire quente bótate para atrás.

Onte houbo máis ou menos a mesma temperatura e este molgués tivo que sulfatar. Certo que co propio orballo do sulfato non se apreciaba tanto a vaga de calor, pero tamén é verdade que cando remataba cada tanque de 300 litros notaba a camisa toda enchoupada. E non era da babuxa do sulfato. Levo sulfatando moitos anos e nunca me pasara o da camisa. O mellor foi que non afoguei e que aguantei coma os heroes. Claro que, cando rematei os 1.100 litros que tiven que dar (case catro tanques), quedoume tal cariña de esgotamento que ata o sogro seica lle comentou a súa filla que "hoxe véxoo fundido". Tampouco creo que esa canseira fose por andar tanto e tirar da goma (axudoume moito a patroa, por certo; ela, que non pode estar ó sol)), senón por esa asfixia, por esa calor abafante que reinou o sábado. Hoxe segue coa mesma... pero non sulfato.

Finca Fierro. Domingo, 18 de xuño de 2017

A MALDITA FORZA DA NATUREZA!

A maiores dos sempiternos atentados da Gran Bretaña e da moción de censura contra o goberno de Mariano Rajoy (pena non saír adiante!), o gran acontecemento con que rematou a semana pasada non foi outro que o tempo climatolóxico, esa vaga de calor que nos deixou máis que fundidos.

O sábado, se en Ourense se chegou ós 40 graos, asegúrovos que na Costa da Gándara sempre hai tres ou catro graos máis (non é ningunha esaxeración), e baixo eses corenta e pico un servidor pensaba que se asfixiaba sulfatando (e, ollo ó dato!, sulfatar para nada, por culpa da xeada do mes pasado), pero, si, aguantei. Os que non aguantan son eses nenos que teñen que convivir en colexios en condicións pésimas. Porque, non sei se caestes na conta, pero os colexios e os pavillóns sempre son os malparados en distintas condicións climatolóxicas. Por que será? Nos invernos, como asome unha pequena treboada, alé, alá van tomar para aquel sitio os tellados (de uralita, claro). Nos veráns, como asome unha pequena vaga de calor, ale, xa afoga un baixo a uralita, claro, e porque, ó ser obras públicas moitos construtores foxen do material que é unha marabilla. Precisamente neses sitios nos que viven ou conviven os máis vulnerables. A Xunta e o Estado lávanse as mans achacando todas as desgrazas á maldita forza da natureza. Agora fálase de que rematen axiña os colexios. Pode valer. Pero tamén valería que os colexios estivesen como deberían de estar, en condicións máis que óptimas. E falando de nenos incluso se podería desexar en condicións excesivamente óptimas ou súper óptimas. Ó non estar, pasa coma con todas as calamidades, que cando acontecen, despois, botamos as mans a cabeza.

Finca Fierro. Venres, 16 de xuño de 2017

SEGUNDO É PORCA, É BONITA

Aínda que polas tardes sexa labrego, da casa á viña vou lendo e da viña á casa regreso lendo. Hoxe, cando ía para a casa lendo, notei un movemento que me fixo levantar a vista do libro. Nun principio semellóuseme un esquío, pero axiña vin que era unha bubela. A miña sorpresa foi maiúscula cando, ó ir achegándome, a condenada non escapaba. Raro, moi raro. Despois xa vin que era noviña.

Saquei o móbil, deille á cámara, aumenteille un pouco o zoom e, zas, dálle que dálle. E cada vez me achegaba máis, e ela nin caso. Houbo un momento no que ata confiei en que podía atrapala, collela. Botei de menos un jersei para botarllo enriba. Fixen intento de pillala, pero claro, voou. Pero durante un bo cacho e unha ducia de fotos vin toda a fermosura dese paxaro. Si, ten fama de porca porque anda sempre peteirando na merda; pero segundo é porca, é bonita, bonita de verdade. Cando estendía a crista, aquilo xa era o non vai máis. Foi a única recompensa que tiven nunha tarde de preto do 40 graos.

Finca Fierro. Mércores, 14 de xuño de 2017

ERAN OUTROS TEMPOS

Toda unha vida queixándonos de que no noso país non dimite ninguén, desde un adestror de fútbol, por exemplo, ata un político. A verdade é que cando pedimos ou falamos moito dunha dimisión, penso que nos referimos máis a unha dimisión política. Porque tamén é verdade que hai por aí cada politiquiño... E despois tamén hai eses que van máis alá da propia poítica, ou sexa, do chamado "mangoneo". Ó descubrilos pedimos a súa dimisón, pero nada de nada. Non nos fan caso.

Eu realmente aínda non sei como dimitiu o alcalde de Baños de Molgas don Enrique Rodríguez alá polo xaneiro de 1898. Claro, vendo o ano que é non queda outra que dicir: eran outros tempos. A nova que se publicou o 26 de xaneiro non di o motivo e sendo outros tempos, vai ti verificar o asunto. Si sabemos, non obstante, que o substituíu don Juan Francisco Alonso. No século XIX dimitían algúns. No século XXI non dimite nin Rita a Cantaora. E mira que os hai con motivos... Por iso é que, Baños de Molgas aí está, á vangarda da decencia. Que ninguén fale mal de nós.

Finca Fierro. Domingo, 11 de xuño de 2017

MARAÑADA DE FRASES

Este luns, e así coma quen non quere a cousa, este Recuncho estará composto dunha auténtica marañada de frases:

Moita mofa nas redes sociais pola compra do Banco Popular por tan só un euro; pero, mirade, eu, por esa cantidade (que é unha cantidade que, grazas a Deus, teño) non o compraba nin o comprei. Empeza o verán e empezan a abrirse as piscinas; pero baixo a problemática da auga. Ó mellor algunhas non o van ter nada fácil. E seica o verán enteiro, climatoloxicamente falando, non pinta nada ben. O Consello Regulador do Ribeiro calcula que as xeadas afectaron a un 55% das viñas. Poida que digan a verdade, pero eu tampouco conto ningunha mentira ó dicir que a algúns ou a bastantes viticultores si lles afectou ó 100%, a miña muller entre estes. Mais non podo seguir falando deste tema porque teño uns xefes que me rifan; como o digo! Para min os culpables dos anglicismos que nos están invadindo (selfie, bullying, Ourense Rock Sound, Ourense ICC Week, shopping night e un longo etcétera) son os medios de comunicación. A xente sabe das cousas porque as le ou as oe; se leran ou oíran autorretrato, acoso, etc. o lector ou oínte diría estas palabras. Será que as inglesas son máis internacionais, máis chics. Será. Tamén o fútbol ten cabida nesta amasadura de frases escritas a causa de Piqué; e aquí tamén lle dou a razón a el cando critica ós periodistas por facerlle preguntas que non veñen a conto, futbolisticamente falando Claro, será porque ñás veces seica bota a lingua a pacer. E no noso país as verdades sempre doeron de carallo. Que llo pregunten a Clemente, que tamén disque esbardallaba, baduaba moito... e non conviña. Aquí o que non gusta, censúrase e xa está. Remato sen tocar para nada os atentados en Inglaterra; porque me cabrearía moito, pero moito.

Finca Fierro. Venres, 9 de xuño de 2017

COMO UN REI NOCTURNO

Aí está o piano de Oscar Peterson Trío dálle que dálle mentres un verderolo canta sobre a miña fiestra. É tarde-noite neste lugar, nun lugar calquera da provincia de Ourense, onde, a maiores do verderolo, o ruxerruxe da auga dun río faille as beiras ó jazz que me soa nos oídos. Quero ser vento pero non sei zoar, quero ser can pero non sei ladrar e quero ser lobo e, aquí si, aquí sei oulear: aaauuuuu! Quedei como un rei nocturno que chouto por entre os codesos da memoria e tírome ós toxos de Sudalomba.

Marchou o verderolo e o jazz de Oscar Peterson faise máis patente nesta tarde-noite que está máis viva ca nunca. Xa dirá o silencio cando pasa realmente o tempo e cando a Santa Compaña percorra os lameiros do Florencio. Aí van os aplausos do público para estes temas musicais que reconfortan, que fan pechar os ollos e escoitar o silencio. Ás veces, moitas veces escoitamos o silencio e co paso do tempo notamos, vemos que ten o seu encantamento.

Finca Fierro. Xoves, 8 de xuño de 2017

O CARREIRO DE BULLEIRO

Quero tirar pola rúa do medio, pero o que aparece ante min é un carreiro cheo de bulleiro. Non lle fago caso ó carreiro e tiro pola rúa do medio. A ver, para que están as ideas! Pola rúa do medio atópome con coches que circulan e con beirarrúas solitarias. Normal; son as tres da tarde e vai un sol de carallo.

Quero sentar nun banco de cor branca, pero como non lle dá a sombra sigo o camiño. Vou, non sei para onde vou; en principio teño intención de ir ata a fin. Ata a fin da rúa, se entende. Se fai falta tamén chego ata a fin do mundo. Pero tería que esperar a que baixara o sol un pouco. É certo que quenta pero non queima, pero, que raio, si que amouca, que aplana de verdade. E súas as catro pingas de suor. Ó mellor son cinco, pero non confundamos ó lector. Cheguei á fin da rúa e agora si que non queda outra que coller o carreiro cheo de bulleiro. Porque xa non hai rúas; nin á esquerda nin á dereita. Como non quero volver polo mesmo camiño, collo o carreiro e, claro, póñome coma un divino cristo.

Finca Fierro. Mércores, 7 de xuño de 2017

UN AFOGADO NO ARNOIA

Fochica de aquí e fochica de alá, acabas por encontrar. E atopei que a primeiros de xaneiro do ano 1901, é dicir, hai 116 anos (que non é moco de pavo) atoparon no río Arnoia, a uns 100 metros da ponte nova de Baños de Molgas o cadáver de Eduardo Carnicero.

Resulta que á altura desa ponte déuselle por cruzar o río montado na súa égua e, nun visto non visto, o pobre home caeu da cabalgadura e a corrente encargouse de desprazalo, de arrastralo eses metros citados, metro arriba, metro abaixo. Hai que lembrar que é inverno, que antes creo que chovía máis que agora e que, por esa zona, cando o Arnoia vai coa chea é certo que ten o seu aquel de potencia, de forza, de bravura. Tamén hai que lembrar que aí, precisamente aí, xa van xuntos tres ríos (o Sor, o de Tioira e o propio Arnoia), que tampouco é cousa de pouco. E desde a miña realidade, confeso que é a primeira nova que me atopo sobre un afogado na miña propia vila, no meu río.

Finca Fierro. Martes, 6 de xuño de 2017

UNHA BOA TRAMA POLICIAL

Non é que sexa unha obra mestra, nin quizais unha gran novela, pero “Sucios e malvados”, de Juanjo Braulio, faite pasar uns días de lectura moi entretidos. Nela combina unha trama policial cunha moi boa reflexión sobre o sexo, a xustiza, o poder e a violencia contra as mulleres, e coa cidade de Valencia manifestándose coma un personaxe máis.

“Sucios e malvados” quizais teña un pero: que ás veces semella que o autor mete páxinas que non veñen moito a conto, que se parecen máis a eses estúpidos diálogos de Telecinco neses programas de poñerse a parir uns a outros; nesas páxinas quere amosar quizais un mundo “pijo”, pero que non cadran ben no contexto da novela. Fóra diso, e a pesar do seu volume (seiscentas e pico páxinas), o libro está ben, bastante ben. O autor valenciano Juanjo Braulio xa asombrara á crítica coa súa primeira novela, “O silencio do pantano”, na que contaba mentiras para dicir verdades.

Maceda. Martes, 6 de xuño de 2017

O CRISTO BENDITO

Eladio Cachaldora Suances abre a porta da cociña de ferro e mete dúas achas de carballo para apurar dunha vez por todas a pota de caldo que ten sobre a prancha. O caldo é de verza do país con tres chourizos e uns cachos de touciño. Dicir Eladio Cachaldora Suances é o mesmo que dicir O Cristo Bendito. Así o coñecen todos os veciños do lugar, da parroquia, do concello e de parte do estranxeiro.

Seica de rapaz, cada vez que vía algo sorprendente ou lle contaban algo interesante, aínda que fosen auténticas trolas, deixaba caer un "Cristo Bendito!" sonoro e alucinante. E xa se sabe o que pasa nas aldeas: que axiña bautizan a un. Agora mesmo, O Cristo Bendito colle unha banqueta e achégaa ata cerca da cociña; senta nela, abre a porta do forno e mete os pés para que lle entren en calor e para que se lle sequen. Acaba de vir de tornar a auga e púxose coma un divino cristo. Ó instante, os calcetíns empezan a fumegar e O Cristo Bendito deixa escapar un sorriso para axiña poñerse a topenear.

Finca Fierro. Domingo, 4 de xuño de 2017

DEIXAR O FÚTBOL A UN LADO

Puiden escribir este Recuncho o sábado pola tarde, pero esperei á noite polo do final da Liga de Campións entre a Juventus e o Real Madrid. Confeso que me saíu a pascua en venres. Así é que non queda outra que cambiar de terzo, deixar o fútbol a un lado e dicir, por exemplo, que seguen os atentados terroristas con enormes moreas de mortos, moitas máis co acaecido en Manchester hai xa dúas ou tres senmanas, pero como aqueles acontecen fóra do "mundo civilizado" é polo que pasan con pés de manteiga pola nosa sociedade. A nosa, digo. Hai sociedades e sociedades. Coma mundos e mundos, aínda que só haxa un.

Deixo o fútbol a un lado para dicir, por exemplo, que seguen os asasinatos pola violencia de xénero e que cada vez son máis dolorosos, máis sórdidos porque son os nenos os que empezan a pagar os erros dunha convivencia imposible entre os seus seres máis queridos. E son estes precisamente os que optan pola vinganza no que máis doe. Temos a alma chea dun veleno chamado inquina, xenreira.

Deixo o fútbol a un lado para dicir, por exemplo, que non me queda outra que deixar tamén a outro lado a política que bule hoxe polo meu Baños de Molgas. Doe ver que saímos nos medios por unha mingurria de nada, por unha mexericada. Co bonito que é falar! E son dos que digo que, falando enténdese a xente.

Deixo o fútbol a un lado para dicir, por exemplo, que cada vez odio máis os días dedicados a (a nai, o pai, os namorados, etc), ou esas celebracións tan pomposas de aniversarios, bautizos, comuñóns e, ultimamente, graduacións nas que empezamos a actuar coma se se nos acabase o mundo e influenciados por eses grandes comercios que o único que queren é que te desboques en ostentosidade. Deixei o fútbol a un lado e deixo xa o Recuncho acabado.

Finca Fierro. Sábado, 3 de xuño de 2017

TEÑEN A SÚA ELEGANCIA

A pega fixo ruído, moito ruído. Deixei de ler e contemplei o alboroto. A pega ou intentaba pillar algo a través dunha tea metálica ou quería cruzar esa tea metálica. Axiña vin como a cabeza dunha serpe asomaba pola parte superior do muro e se lanzaba ou caía ó baleiro.

Collín o marcapáxinas, coloqueino onde ía lendo e pechei o libro. Fun inxdagar. Axiña a vin, no fondo do camiño. Era longa. Podía dicir que medía dous metros e pico, pero como sei que ninguén me vai crer, direi que non andaría lonxe do metro. Ás veces é certo que as serpes dan algo de arrepío, pero se as contemplas con calma, parsimoniosamente, teñen o seu aquel, a súa elegancia, a forma de reptar, de buscar un buraco e de erguer a cabeza. Certo que eu non facía ruído para non asustala, para que non fuxise. E así ía serena ó longo do muro, buscando un acocho, un buraco, algo onde estivese resgardada do ataque da pega. Esta, claro está, mentres eu estiven alí, non apareceu, pero non andaba lonxe. Tiven que marchar e... non sei a fin da historia.

Finca Fierro. Venres, 2 de xuño de 2017

UN ALIENÍXENA EN BAÑOS DE MOLGAS

Cando me dixeron que había un alieníxena en Baños de Molgas peguei tal bote que pensei que daba no teito da oficina. Por fin unha nave extraterrestre non aterraba nos Estados Unidos de América! Subín ó Pancracio e en cinco minutos estaba na vila na que me pariron.

Tiñan ó alieníxena nas Mestras, atado a un carballo. Deume pena. Ós veciños díxenlles que como quero ser astronauta, teño outra sensibilidade para tratar cos de máis alá das estrelas. Achegueime a el e faloume nunha linguaxe que non coñecía pero souben que me dicía que viña en son de paz. Ti es un amigo, carallo! Así lle soltei. Abraceime a el con moito coidadiño, porque, sinceramente, era pouquiña cousa. Tamén eu lle falei nunha linguaxe que nin eu mesmo coñecía: amigo meu, tiveron que darche mal as coordenadas porque a túa nave non aterrou nos Estados Unidos de América; alí a tes, na Pitediña de Baños de Molgas. Se ves que tes frío pola noite, aí cerquiña méteste no piote da burga, que ten a auga quente. Díxenlle ós veciños que o soltaran e foi el agora o que me deu o abrazo. Pouquiña cousa pero cun gran corazón... se o ten. É un alieníxena.

Finca Fierro. Xoves, 1 de xuño de 2017