O ABUSO POLÍTICO

              Soño coas corruptelas dos políticos e deixo que o vaivén dunha folla me leve por entre as conversacións ás agachadas que se realizan entre despachos e bares. O paisano de a pé outea, intúe, pensa, pero disimula. Non é capaz de cambiar a historia. E déixase aconsellar por uns para defender a outros; xeralmente aos máis corruptos. Axiña lle ensinan que o trapicheo político é lei de vida. Penso no aperto de mans á beira de gasolineiras e nas ventas de coches cos que foron agasallados, mentres nós,  os pasmóns de a pé, lemos as novas e deixamos que a vida pase. É lei de vida. Despois, somos heroes esbardallando nas cafeterías contra os que cometen os abusos, para, axiña, ó dar a volta, marchar correndo na procura dun político que nos resolva a papeleta da ineficacia, da nugalla  e das ansias de ter o que non merecemos.

              Oficina de Maceda. Luns, 31 de outubro de 2011

UNHA UÑA PECULIAR

              Os dentes de Acacio Silveira Montero furgan na uña do seu dedo índice da man esquerda. Non ten nada que morder nela porque non é coma as outras; debido a unha ferida que tivera de rapaz cando meteu o dedo onde non debía. A máquina case lla arrincou de raíz. O problema foi o case ese; que algo lle quedou no nacemento e non deixa saír por completo á uña nova. Esta non medra coma as outras e a parte vella si segue a crecer, polo que, de cando en vez, ten que arrincar a vella. Ás veces asoma o sangue e Acacio Silveira Montero amosa un xesto de dor, pero é a única forma que ten para que unha non cabalgue sobre a outra. Agora mesmo está a furgar sobre un cachiño que aínda ten de uña vella. Pero tan só iso, furga, xa que é tan pequeniño que non consegue collelo cos dentes. Acacio Silveira Montero remata por contemplar o ceo e largar do banco no que estaba sentado.

              Oficina de Maceda. Luns, 31 de outubro de 2011

CICLO DE CINE CLÁSICO

              Foi a iso das nove menos vinte e cinco da mañá do venres cando levei a gran alegría do día. Estaba a ler este xornal e cando cheguei á páxina quince vin na listaxe da carteleira de cine que, os mércores, nunha das salas dos Cinebox haberá proxección de Cine Clásico. E empezan coa película “O Padriño. 1ª parte”. Entendo, entón, que seguirán coas outras partes. Entendo, tamén, que inician así un ciclo que se tivo que iniciar hai xa moito tempo. Pois aínda que hoxe existen varias cadeas de televisión, estou a ver que non andan moito pola labor de botar auténtico cine clásico, que tan só se dedican a botar trapalladas e moitos disparos. Oxalá dediquen (para sempre xa) unha sala á proxección de películas clásicas. Pero que non se queden estancados, por favor, en clásicos dos anos 60, 70, ou 80, por exemplo; que tamén hai clásicos, ou sexa, obras mestras, máis alá deses anos, incluso no cine mudo. A proba é que ningunha televisión se acorda para nada dos ciclos (como facía antes a pública) de Charles Chaplin (Charlot), Buster Keaton ou Harold Lloyd entre outros. Oxalá os Cinebox recuperen a estes mestres. E xa por pedir que non quede; ¿para cando unha sala dedicada ás versións orixinais subtituladas? Poden subtitular eses clásicos e xa matan dous paxaros dun tiro. De todas formas, grazas polo ciclo.

              Finca Fierro. Venres, 28 de outubro de 2011

O REFUXIO DA FAMILIA

              Ou a vida é unha esperpento ou os xornais tan só se dedican a publicar malas novas. Un xuíz considera que non é un insulto chamarlle a unha muller “zorra” porque se entende que esta palabra tamén significa espelida, lista. Claro que se así fora, ¿para que ía a muller denunciar ao home? En Afganistán hai nenos que viron cómo mataban aos seus pais diante deles. En China desaparecen a cotío voces críticas e seguen arrestando aos que máis protestan. Violentos disturbios en Kinshasa. En Guatemala aumentan os asasinatos. A policía carga contra os estudantes chilenos. Ata o noso José María Aznar pon a parir ao seu propio país cando dá conferencias ou rodas de prensa fóra. Lendo todo isto hai que ter estómago para levar as mañás. Menos mal que me queda a familia para refuxiarme destas novas. E desexas que chegue a tarde para “pelexar” un chisco cos rapaces e sentir a felicidade coa muller mentres tomas, por exemplo, uns cafés ou mentres paseas con ela. E aínda que, logo, lle contes todas estas novas, ela sempre ten unha palabra ou un xesto cariñoso para que o meu corazón flote de felicidade á súa beira.

              Finca Fierro. Venres, 7 de outubro de 2011

CHOVENDO

              Trona. Alustra. Chove. Funga o aire pola rúa Da Presa. No Picoteo estase ben. Quentiños. Coa música da televisión retumbando, resoando nos oídos. Pouca xente no café. Mal día. Nena Daconte tiña tanto que darme que, vaia por Deus!, non me deu nada. Non sei entón para que ofrece. Emporiso, é unha bonita canción. Trona. Alustra. Chove. Funga o vento. Seguimos os mesmos clientes. E seguen os coches a pasar polas dúas rúas que se amosan ós meus ollos. Cazadora colgada dunha cadeira. Bastante mollada. Porque antes de entrar no café, andei a mercar; o que significa que fun de aquí para alá, dun lugar para o outro. Trona. Alustra. Chove. Funga o vento.

              Café O Picoteo da Valenzá. Mércores, 26 de outubro de 2011

O CARBALLO CENTENARIO

              Cae a chispa sobre o carballo centenario e o silencio da pomba que pousaba nunha das súas gallas racha cun movemento frenético de ás. O aire cheira a queimado e o trono alporiza o sentidos das ducias de belotas que caen. Chamuscadas. Queimadas. Queda o ruído do estralo ó caer o carballo centenario e choran os grilos nas súas covas, nos seus buracos. Saben que nunca máis unha sombra tapará as súas portas durante un pequeno espazo de tempo. Queda inerte o carballo centenario e axiña pasa a treboada con dirección ó noroeste. Tan só durou un suspiro, pero suficiente para derrubar ó carballo centenario, á inmensa mole da fraga dos recordos, do pasado.

              Café O Picoteo da Valenzá. Mércores, 26 de outubro de 2011

UN CARCAMÁN

              Quedo só. A muller e o rapaz máis novo marcharon. Estou a esperar ó máis vello. Chove a mares. A televisión amosa a lista dos 40 Principais. Agora mesmo, unha canción con ritmo, con moito ritmo. Un xornal sobre un recanto da mesa. Este xornal. Dúas cuncas de café á miña beira; a miña e a da muller. Esta marchou. Eu quedei. Só. Agora é unha muller a que canta. Non sei quen é. Xa teño dito que con respecto á música de agora, á música actual ando peixe. Que se vai facer!; son un carca, un carcamán. Outro cantante máis. A este si lle sei o nome porque o mostran na televisión: Juan Magán co tema “Bailando por aí”. Nin idea da canción. Nin idea do cantante. O dito, un carcamán.

              Café O Picoteo da Valenzá. Mércores, 26 de outubro de 2011

EGOCENTRISMOS MASTODÓNTICOS

              A Xunta paraliza o Gaiás. Normal. Por unha vez ata creo que actúan ben. Obra mastodóntica que nos terá hipotecados de por vida. E agora, para máis aquel, aínda haberá que pagar a tira e máis por esa paralización. Como din algúns; tiveron que parala moito antes. Como dicimos uns cantos; nunca se debeu empezar. Pero o señor Fraga mandaba de carallo e tiña présa para subir ó olimpo dos egocéntricos. E iso que son dos que, ó ver o Gaiás, quedei alucinado pola súa fermosura. E son dos que digo que, agora, xa que eses edificios están aí, hai que aproveitar a Cidade da Cultura. Pero que non sigan hipotecando xa máis ós nosos netos. Porque os fillos están máis que hipotecados. Non máis egocentrismos mastodónticos.

              Café O Picoteo da Valenzá. Mércores, 26 de outubro de 2011

LUGAR APOCALÍPTICO

              Chove sobre o lameiro seco que está á beira do río Arnoia. Neva sobre as hectáreas queimadas na serra de San Mamede. Todo un verán coa seca nas nosas costas e, agora, en dous días, a auga, a neve e a friaxe empezan a facer máis mal ca ben. Coa auga e coa neve, alá vai a cinsa que servía de estrume para o monte. Coa auga e coa neve, queda o monte, a serra espida para que non naza nada en moito tempo. Coa friaxe, o pouco que poida nacer, será aniquilado e queimado (o frío tamén queima) para que a desolación se asemelle a unha paisaxe luar, a un lugar apocalíptico. Chove encol do río Arnoia. Neva na serra de San Mamede. Vai frío en Baños de Molgas. O mal chegará por culpa dos pirómanos.

              Oficina de Maceda. Martes, 25 de outubro de 2011

ONCE MILLÓNS DE IDIOTAS

              É tan fácil pedir perdón! É tan fácil tirar a pedra e esconder a man! “Non hai ningún español tan idiota que queira que siga o PSOE”. Iso dixo o “gran” Esteban González Pons. E quedou tan pancho ata pola noite, que foi cando xa pediu perdón. Isto é fácil; o pedir perdón. Tan só é unha palabra: perdón. E non custa nada dicila. Perdón. Pero neste país parece que hai uns once millóns de idiotas. Non voto ao PSOE, pero vexo o insulto coma se dixera BNG; porque ese insulto vén se ve a leguas que significa que eles, os do PP, son bos e xenerosos. Emporiso, sigo a caer na trampa deles; a de comentar estas trapalladas, pois un dos meus lemas é que o maior insulto que se lle pode dedicar a unha persoa é a ignorancia. Serei parvo! Tiven que ignorar as palabras de González Pons. Non o fixen. Perdón. Vedes que fácil é pedir perdón?

              Oficina de Maceda. Luns, 24 de outubro de 2011

UNHA NOVA QUE ARREPÍA

              “É duro, pero é máis rendible que os machos nazan mortos”. Lido así semella que a alguén lle sobra produción de animais. Pero se comento inmediatamente que estas declaracións saen dun gandeiro que remata dicindo que dende hai meses non medica ós seus tenreiros enfermos porque lle resulta imposible asumir o custo dos medicamentos por culpa do pouco valor que estes animais teñen hoxe no mercado, entón, máis que duro, isto é impresionante. Polo menos a min arrepioume. É moi triste traballar coma escravos para ver cómo che morren os animais ante a impotencia de ver que non podes facer nada. É moi triste, incluso, alegrarse por esas mortes. Se un o pensa friamente, esta nova arrepía de carallo.

              Fun gandeiro. Aínda me considero gandeiro. E denuncio que en vinte ou trinta anos os xatos seguen a pagalos igual ca naqueles anos. Sinceramente, este colectivo si que tiña que ir a unha folga. Pero a unha folga salvaxe; non sei... peregrinación ata Santiago ou ata Madrid por todas as estradas e acampada na Porta do Sol con toda a gandaría durante tanto tempo ou máis cos do 15-M. É que mexan por enriba deles e os pobres teñen que contestar que chove.

              Oficina de Maceda. Venres, 14 de outubro de 2011

CHAFALLADAS FÍLMICAS

              O que é non ter que facer. Tarde dominical pechado na casa. Logo de tanta lectura periodística, optei pola televisión e dispúxenme a ver a película “Alien Attack”. Sinceramente, levaba anos, moitos anos sen ver unha película tan mala. Dende a primeira imaxe xa vin que aquilo sería unha chapuza. E cando xa se desenvolveu a primeira escena, quixen deixar de vela, pero nas outras demais cadeas ou xa empezaran as películas ou non había outras para ver. Aguantei entón coma un heroe ata o final para ver actuacións ridículas de actores de pacotilla e diálogos que nin causaban a risa de tan malos que eran. O artistiña, a pesar de ser un exconvicto que xa tiña a soga ó pescozo, deambulou polo filme cun corazón de ouro, e a que facía de mala non sabía cómo poñer a cara para semellar mala. Ó non ter que facer hai que tragar chafalladas fílmicas.

              Oficina de Maceda. Luns, 10 de outubro de 2011

O ESPUTO SALVADOR

              Os asubíos de Zinto Corcuera saín dos seus beizos ao ritmo dos seus pasos. De súpeto, deixou de asubiar. Acababa de ver unha pega na galla dun amieiro. ¡Malo!, pensou. Sabía que as pegas adoitan traer consigo desgrazas. Polo menos iso é o que se di. Pero Zinto Corcuera tamén sabe que se lle cospe un esgarro, un esputo maligno no ollo esquerdo, a profecía da malignidade rómpese. O problema está en cómo coller á pega. Ou en atinarlle co esgarro. Zinto Corcuera quixo facer o intento; achegouse silenciosamente e aínda que pareza incrible cando chegou a uns cinco metros de distancia, lanzou o gargallo e atinou, ¡arre demo!, no mesmo ollo esquerdo da pobre pega. A profecía rompeu; Zinto Corcuera deixou de ver á morte no alto do amieiro.

              Oficina de Maceda. Xoves, 6 de outubro de 2011

DEMASIADA CALOR

              Camisa de manga curta en pleno outono. Demasiada calor para esta época do ano. Emporiso, agora mesmo, unha espesa néboa envolve a Baños de Molgas. Claro que aínda é cedo. Imaxino que pouco a pouco irá asomando o sol pola parte do monte Medo, para, logo, seguir con esa calor sufocante que leva xa un bo tempo machucándonos a diario. Ata polas noites é complicado durmir a perna solta. A nosa cidade de Ourense está a bater récords nestes primeiros días de outubro. Pero, claro, cómo non vai a batelos tal como está situada. Á pobre calor cústalle escapar dese pozo. Avanzan os minutos, dilúese un chisco a néboa, pero o sol aínda tardará en traspasar esa barreira que semella branca e espesa.

              Oficina de Maceda. Mércores, 5 de outubro de 2011

O RONSEL DO AVIÓN

              O ronsel que deixou o avión ó pasar reflíctese sobre o ceo molgués e mirando en dirección ó outeiro de Sudalomba, pertencente ó monte Medo. O ronsel, segundo van pasando os segundos, faise cada vez máis ancho e, pouco a pouco, fórmanse nubes que axiña se dilúen. O avión xa se perdeu na distancia e o ronsel forma un carreiro polo medio que se fai máis e máis ancho segundo pasa o tempo. Un corvo interponse entre a miña mirada e o ceo azul xusto no momento en que un cacho de ronsel se parte definitivamente do resto e deixa unha imaxe rara pero bonita. Se me distraio un pouco, en cada nova ollada, vexo ocos máis grandes no ronsel. Axiña desaparece este por completo. Pero asoma logo outro avión que tamén deixa un pequeno carril de fume branco.

              Oficina de Maceda. Martes, 4 de outubro de 2011

FALANDO POLOS OLLOS

              “Conversacións co meu xardineiro” é unha moi fermosa película francesa que Jean Becker rodou en 2007 e que eu, recoñezo, non coñecía. Pero non vou falar da película; senón que vou comentar algo dos seus actores, máis en concreto do seu actor Jean-Pierre Darroussin, pois a Daniel Auteuil coñézoo ben e sei que é un dos grandes de Europa e incluso mundial. Se digo a verdade, Jean-Pierre Darroussin nin sabía que existía. Agora non se me esquecerá pola súa impresionante actuación neste filme. É deses actores que falan polos ollos, que non é preciso que digan nada para saber o que están pensando. E notas cómo a súa interpretación se vai transformando dende o principio ao final, segundo as características do seu personaxe. Maxistral actor!

              Oficina de Maceda. Luns, 3 de outubro de 2011

UNHA FAMILIA DE XABARÍNS

              Cando o coche de Froilán Ridruejo se empinou subindo cara aos Castros, este soubo axiña que tiña que cambiar inmediatamente de marcha se non quería que a súa carruaxe se detivese nun tristrás. O coche era velliño e non tardaría en quedar para o despece. Froilán Ridruejo meteu unha marcha curta, o coche rosmou e dispúxose a ir moito máis lento. Foi o mellor que lle puido acontecer, xa que na seguinte curva e pola arte do birlibirloque, apareceron de súpeto unha familia de xabarís; dous adultos e dúas criaturas. Froilán Ridruejo aínda así tivo que frear nun santiamén para evitar un trompazo cos xabarís. Non estaba el nin o seu coche para un gran golpe; a maiores dos encordios que isto suporía. Optou por deter o coche e contemplar o espectáculo. Era un espectáculo ver aos xabarís, en fila india, polo medio da estrada. Os cativos non se desviaban un ápice dos cus dos seus pais. Emporiso, estes, de cando en vez, botaban unha ollada para atrás e deixaban escapar un gruñido de satisfacción ao ver o comportamento dos fillos. Cando decidiron cortar para o monte, Froilán Ridruejo seguiu o seu camiña cara á casa.

              Finca Fierro. Sábado, 1 de outubro de 2011