CONFUSIÓNS

Ás veces confundo o sentido coa sensibilidade, a carraxe co odio, unha furgoneta cunha camioneta e o monte Medo co de Pinouzos. Báilanme os obxectos e mestúranseme os pensamentos. Claro que, con todo iso e algo máis, fago un nobelo, un feixe e cargo con el sobre os ombreiros.

Pesa. Vaia se pesa. Pesa como a culpa e a inconsciencia, como o pecado e a imprudencia, como a xenreira e a hostilidade, como o mal e a doenza. Non obstante, cargo con todo porque con todo hai que saber cargar; para tirar sempre cara á adiante. Aínda que se dea algún paso atrás. E haino que dar. Pois xa sabemos que todos os camiños teñen os seus atrancos.

Por moito que se diga, non confundo a velocidade co touciño, nin o repolo coa verza branca, nin os cabazos coas cebolas, nin as peras cos olmos. De algo ten que valer sentirse labrego. E gandeiro. E rural. Tampouco confundo a Galicia profunda cos parvos de pacotilla nin cos paiolos de xenuflexión. A ver se pensan algúns que as vacas non ensinan nada e que os sachos son caxatos ou bastóns para axudarnos a andar. A Galicia profunda vai moito máis alá duns listiños ou intelectuais con toga.

Por veces confundo os latexos cos tronos, os desexos cos alustros e un mar de nubes cun banco de néboa. Aínda que, así, sei soñar esperto e fágoo, por suposto, á miña maneira, que é como mellor se soña. Sei mirar para o reflexo dun espello e sei como engancharme a un anhelo eterno. Sei que o cosmos é eterno, aínda que o meu universo sexa pequeno. Pero é o meu universo, o meu devezo, o meu soño.

Café Beker. Ourense. Martes, 30 de xaneiro de 2024

O SEU PROPIO UNIVERSO

Alí estaba ela, asomada ó balcón, para contemplar como se deitaba o sol. Alí estaba el, sentado á sombra dun castiñeiro, para observar e admirar o pelo dela. Alí estaban os dous, nunha distancia considerable, que tan só podían mirarse. Mirábanse. Sen parar. Intensamente.

Ela deixaba que sobre a pel dos seus brazos se marcase a varanda do balcón. El deixaba que sobre as súas costas se cravasen con forza as cascas do castiñeiro. Pobres inocentes; nin se decataban de tales marcas nin de tales presións. Os dous estaban deixando pasar o tempo porque, aínda que se quixeran dicir algo, a distancia tan só se podía percorrer a berros. E non procedía. Ademais, ós dous gustáballes ese silencio.

El si que berraba por dentro. Ela, como intuía que el estaba berrando, escoitaba co pensamento. Os dous fixeron en por si o seu propio universo. Ela quería meterse dentro. Porén, tal instante quería que fose eterno. El quería marchar mentres houbese claridade no ceo. Porén, a situación estaba a deixalo sen alento. Os dous vivían con ansiedade o momento.

Ela notou como unha pinga, que non era de orballo, baixaba pola súa meixela. El, desde a distancia, viu un pequeno escintileo e soubo o que era. O seu nó da gorxa subiu e baixou, e os latexos quixeron rebentarlle o peito. Xa case era noite pecha. Os dous, a un tempo, deixaron escapar un berro seco. Ó momento, todo quedou en silencio.

Ela pegou a volta e meteuse dentro. El ergueuse de xunto ó castiñeiro e marchou correndo. Os dous rumiaron os anhelos. Os dous remoeron os desexos. Os dous formaron un universo. O seu propio universo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 29 de xaneiro de 2024

Finca Fierro. Barbadás. Luns, 29 de xaneiro de 2024

MELANCOLÍA E EUFORIA

Cerrei o libro e deixei que a melancolía me empreñase os sentidos. Dicía aquel que a melancolía é o pracer de estar triste. Non estou triste, pero, de cando en vez, deixo que o tempo pase e que nada cambie. Ou sexa, que quedo aí e coa ollada perdida. Ou mirando sen ver.

Aínda que, por veces, me vexo andando por algunha das cores do arco da vella. Ou por varias. Ou por todas. O peor é despois, baixarme delas. Semella que estou aquí pero estou alá. Semella que floto pero estou correndo. A miña situación, coa ollada perdida, é crítica. Porque me custa encontrarme. Tamén é certo que non me busco moito. Adoito quedar acochado e que me busquen as circunstancias.

Cando quero deixar de estar melancólico, coincide que escoito a Amapola de Ennio Morricone e iso é coma volver ó principio, á acción de cando cerrei o libro, a melancolía volve empreñar a miña razón, o meu xuízo. Hai temas musicais que deberían estar prohibidos por demasiado bonitos.

Non obstante, fago de tripas corazón, ou mellor aínda, trago fel e, en vez de empreñar, freo esa alegría musical que levo dentro marchando correndo para o alto dun outeiro e, alí, berrar con forza e consistentemente que o universo é meu. Síntome potente e con ganas de versificar o tempo; o que foi, o que é e o que será. Así, verso a verso, poema tras poema. Agora depende de que alguén os lea ou non.

Agora si que o tempo pasa e todo cambia. Volvo abrir o libro e somerxo en historias que non son miñas, en aventuras que non conto eu. A euforia é o pracer de vivir na gloria.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 26 de xaneiro de 2024

DATOS QUE ARREPÍAN

Hai datos que abraian, que espantan, que arrepían, que aterran e que deberían remover conciencias. Pero, por agora, as conciencias seguen ó ritmo do poderío ianqui e do xenocida Netanyahu.

Van máis de 25.000 mortos en Gaza, dos cales 20.000 son mulleres e nenos, ou sexa, oito de cada dez, é dicir, quizais ou sen quizais os menos aptos para estar nunha fronte de guerra. Nas guerras, xa se sabe, a maioría dos mortos son inocentes. Os culpables, os que as armaron, os que as empuxaron seguen, e nunca mellor dito, en pé de guerra. Pero desde os despachos, claro; ou desde as tribunas, cámaras de televisión, parladoiros e reunións con outros executivos que lles abren os brazos para que sigan, día tras día, co xenocidio palestino.

Eses datos que espantan e arrepían sinálannos que nun mes morreron máis persoas en Gaza que ano e medio en Ucraína. O que, ó meu entender, amosa que tal xenocidio non é ningunha quimera, que é real, auténtico e espantoso.

O outro día, ante todo iso, a ONU realizou unha xuntanza para facer que intentaba poñerlle algunha solución a tal masacre ou hecatombe. Pois iso é, fixeron que intentaban: que esa guerra xa se pasaba un pouco da raia, que a ver se Israel se controlaba un chisco, etc. Pero, faltaría máis, evitou pedir un alto o fogo. Ou o que é o mesmo, que dentro duns días volveremos a xuntarnos para analizar ese xenocidio de, pois ó mellor, 50.000 mortos, sendo a inmensa maioría mulleres e nenos. Daquela, en vez de ser oito de cada dez xa son nove de cada dez. Cando chegue o momento de que non quede ningún palestino, a comunidade internacional actuará. Como non.

Derradeiro parágrafo para unha guerra sen mortos (por agora). A guerra política, a das eleccións á nosa Comunidade. A esta, en principio, non lle fago ningún caso. A proba é que me están evitando de ler tres ou catro páxinas dos xornais cos seus dicires, promesas, falsidades e demais trapalladas. Porque todos van facer o demo de cousas e felices coma nos contos dos nenos. Por certo, se cumpriran todo o que prometen, son eu o que auguro, o que presaxio que non habería presuposto (non só rexional, senón nacional) para tales promesas. Pero que sigan esbardallando, que o día 18 xa ditarán as urnas.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 27 de xaneiro de 2024

EZEQUIEL SOTOMAIOR, O ASTRÓNOMO

A televisión non sei que di sobre un extraterrestre que seica aterrou na Pitediña, na vila de Baños de Molgas. Non lle presto atención á nova, non lle fago ningún caso porque non creo que sexa verdade. Polo menos o meu amigo extraterrestre non me dixo nada. Certo que levo moitos meses sen saber del, pero ante tal acontecemento non creo que me deixase co azougue. Digo acontecemento porque, hoxe en día, aínda é raro que os extraterrestres cheguen de seguido por este mundo noso. Moita xente di que xa hai anos que viven entre nós. Sigo sen crelo. E non só porque o meu amigo non mo dixera nin mo diga, simplemente porque non me cadra.

Son Ezequiel Sotomaior, o fillo da Laverca, e case podo presumir de que son astrónomo. Isto non evita de que practicamente todos os días xunga as vacas e vaia arar algunha leira que teño polas Costelas. Pero é certo que cando vou para o monte cos animais (catro vacas, un burro e tres ovellas), dedícome a estudar astronomía. Non sei, sempre me gustou todo ese azul (ou gris, cando o tempo non acompaña) que hai por enriba de nós. Vexo toda esa inmensidade e soño moito e bonito. Tamén xa sabedes de min que sempre quixen ser astronauta. Que si, que teño o traxe no faiado.

Como non lle fago caso á televisión, préstolle atención ós veciños, a ver que din entre eles. Só me chegan palabras soltas, mais vexo e noto ás leguas que eles tampouco cren a noticia. A un incluso lle escoito dicir algo do meu extraterrestre. Dáme a entender que o meu (o meu amigo, se entende) é un caso raro, un caso á parte. E todo o demais é borralla! Mesmo berrou con forza esta expresión. Eu, o fillo da Laverca, sorrín e seguín ó meu, ou sexa, a pasmar cos biosbardos.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Xoves, 25 de xaneiro de 2024

SÓ NESTE MUNDO

Saio á rúa. Miro para un lado. Miro para o outro. Miro para adiante e tamén para atrás. Miro para todos os lados e recantos. E nada. Non vexo a ninguén. Se vira a alguén, seguro que non saía, que me quedaba dentro. Como non vin a ninguén, saín e púxenme ó camiño. Con todos os sentidos alerta, porque, se vexo a alguén, retrocederei ou, se xa vou lonxe, intentarei acocharme, ocultarme. Non me importa confesar que, agora mesmo, a covardía é a raíña da miña existencia. E non sei por que. Sempre pensei que era un home valente. É máis, por moitas veces presumo de ser valente, arroutado. Agora mesmo, ando co rabo entre as pernas, coas orellas baixas.

Cando levo un par de quilómetros percorridos, sigo sen atoparme con xente. Respiro e deixo escapar un sorriso. Tamén penso. E pensando, empezo a preocuparme. Fáiseme raro non atoparme aínda con ninguén. Moi raro. Un par de quilómetros, nunha cidade, xa é unha distancia considerable para que non haxa unha alma. A covardía empeza a darlle paso á preocupación, á inquietude.

Serei covarde, presumirei de valente, pero parvo non son. Ós cinco quilómetros xa sei que estou só neste mundo. Ou polo menos nesta cidade. O sorriso xa hai tempo que quedou nun estraño ricto. Os latexos bambean a máis velocidade. Non me importa vivir só... en certos momentos. O resto da vida (aínda han de nacer moitas herbas) vivindo só... aí xa son palabras maiores.

Sintonizo emisoras radiofónicas polo móbil, busco polo san Guguel e por todas as redes sociais habidas e por haber e, efectivamente, estou só neste mundo. Para máis carallos, xa empezo a sentirme só. Isto aínda é peor. Non é o mesmo estar só que sentirse só. Non obstante, sigo andando e a ver se así, polo menos, lle dou a volta ó mundo sen que ninguén me moleste. Sigo o camiño.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Mércores, 24 de xaneiro de 2024

O LÍQUIDO

Mentres espero a que o líquido baixe correndo polos regatos da existencia, escoito o ruído do vento que zoa e vexo como un pardal asenta na matogueira dun valado. Mentres espero asimilo, coido, imaxino que unha ducha deixa escapar pingas de auga polo corpo dunha muller ó ritmo de Unchained Melody, non dos Righteous Brothers, senón na versión de Elvis Presley. Hai temas que son inmortais cánteos que os cante.

O líquido tamén fai algo de ruído; non coa forza dun río, senón coa calma dun pequeno regueiro que, aínda que sexa pouca cousa, nunca se esgota. Din que vale máis chegar tarde que nunca. Tamén a auga da ducha sae con forza, pero as pingas quedan amortecidas, freadas no percorrido das curvas celestiais da muller e da esponxa que acariña o desexo.

O líquido do regueiro e o da ducha baixa, molla, refresca, furga mentres eu soño cun lameiro cheo de verde e cun fogar no que a música fai bailar a memoria e os recordos. Se o líquido non corre, se se queda quieto, estancado, co tempo, seca. O que nunca seca son as ansias de ver todo de cor rosa, de sentir o ruído en completo silencio e de mollarse baixo as pingas que caen ó ritmo da cobiza, da ilusión.

Mentres espero a que o líquido corra polos regatos e regue o verde, ou sexa, o lameiro da nostalxia, non queda outra que asubiar baixo a cadencia dos latexos dun acordeón. Ou pechar os ollos baixo a ducha e esperar a que algo acaeza. No remate, lanzo un berro de ansiedade e deixo que o líquido borde, por fin, sobre a presa, sobre o encoro da miña ilusión.

Café Beker. Ourense. Martes, 23 de xaneiro de 2023

Café Chechu. O Vinteún (Ourense). Martes, 23 de xaneiro de 2023

A APOCALIPSE DO NAPALM

A pinga esvara polo brazo dereito. Non hai sol. Non chove. Máis ben vai frío. A pinga é de suor. Suor causada pola angustia ó ver como caen bombas de napalm sobre a chaira que se ve na distancia. Bombas lanzadas pola xenreira dunha idea. Aí está... o meu Apocalypse Now particular. E non son Francis Ford Coppola nin moito menos Martin Sheen.

Son o carrusel que dá voltas cando a noite asoma entre o soño e o sono, entre o toxo e a súa flor, entre o lapso que vai do remate do ruído ó inicio do silencio. Bailarei sobre a tumba dun escornabois, abrasado polo napalm da inclemencia, aquela que arrasa a noción, o concepto, a consciencia do que puido ser e non foi.

A pinga secou xa a causa da calor. A congoxa xa dorme no sono profundo daquela fantasma ou espectro que deixou de roldar a habitación. Agora queda o tempo agatuñando en silencio polas paredes brancas dunha noite sen fin. Sempre pensei que o meu universo era tan só meu, pero vexo que unha simple vacaloura me remorde a conciencia. Porque algúns, poucos, aínda temos conciencia.

Esperto coa alegría dunha película que quero rodar ou dun libro que quero escribir, mais a quimera da vulgaridade fai que tal soño se volva pesadelo. E o berro de Chavela Vargas dime que ser covarde non vale a pena, porén a valentía é coma un arrouto seco que se dilúe, que se esfuma ante a calor do napalm. Non queda outra que pensar que a apocalipse está tan só na miña cabeza e que o universo é inmenso e bonito. Cantarei, entón, unha misa de réquiem polo escornabois da chaira, a única vítima dunha aversión que fungaba no aire. Toca volver ós tempos de aquí paz e despois gloria.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 22 de xaneiro de 2024

OUTRA DAS TRES MARÍAS

Son un fanático do deporte, en xeral, e do fútbol e o ciclismo, en particular. A ximnasia penso que se pode considerar un deporte. A que se levaba a cabo nos colexios dos anos 70 creo que era máis deporte que unha actividade física para estar en forma. Porén, eu odiaba a ximnasia!

Odiaba a ximnasia porque me sentía un pouco romo e, principalmente, covarde a causa do meu físico. De rapaz (agora xa me dá igual) sentía vergonza do meu propio corpo, da miña delgadeza. Non obstante, algunhas actividades levábaas mellor ca outras. Asimilado o defecto físico, optaba por non desentoar moito. Con todo, había dous exercicios que, estes si, odiaba con toda a miña alma. Agatuñar polas cordas era un calvario, mesmo por aquelas que tiñan os nós para axudarse cos pés. A miña forciña nos brazos era a que era. Pola corda lisa, pola de sen nós, agatuñando só cos brazos, non conseguía subir nin medio metro.

Se a corda era o calvario, o plinto, o puto plinto era a morte. Na corda, o profesor podía intuír que a miña forza era a que tiña, pero ante o plinto sabía que podía saltalo perfectamente. Eu tíñalle pánico porque nunca o conseguía, sempre quedaba a media, é dicir, a cabalo do aparello. Unha vez debeume ameazar con que suspendería (lembrade, “as tres marías” aprobábanse sempre) que peguei tal bote no pequeno trampolín que nos puñan, que dei unha volta de campá e os compañeiros tiveron que agarrarme para que non me esnafrara no chan do pavillón, ou sexa, fóra da colchoneta. “Se queres podes saltar tres plintos”, me dixo o profesor. Pero nunca volvín saltar desa maneira. Sempre quedaba de cabalo sobre o plinto e o meu odio a ese aparato seguiu toda a etapa escolar.

Café Beker. Ourense. Xoves, 18 de xaneiro de 2024

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 19 de xaneiro de 2024

O MANÁ SAUDITA

A xente non consegue asumir que o diñeiro o é todo, que está por enriba de todo. O diñeiro é máis que a saúde, que os principios e que todo o que poidades imaxinar. Vén isto á palestra porque se critica a Rafael Nadal (e, ollo, para min Nadal non é ese que semella que si é para a gran maioría dos españois; pero xa sabedes que sempre fun torto) por ser embaixador de tenis en Arabia Saudita, onde os dereitos humanos están como están.

Creo que xa falei unha vez disto, en referencia a unhas declaracións de Toni Kroos e con claras indirectas á marcha de Gabri Veiga a xogar a ese país. Dicía antes e digo agora que, cada un, búscase a vida como pode. O propio Toni Kroos saíu de Alemaña na procura dun mellor contrato en España. Ademais, nos anos 70, os dereitos humanos en España deixaban moito que desexar, porén abríronse as fronteiras futbolísticas no noso país e apareceron xogadores buscando o maná desde todos os puntos do planeta. Si, xeralmente, suramericanos, pero tamén os houbo europeos, dos que, como non, algúns eran alemáns. Como se adoita dicir, o que estea libre de pecado que tire a primeira pedra. E ante os cartos non hai penedo que se nos resista.

Moita defensa dos dereitos humanos, pero para Arabia Saudita xa marchan golfistas, xa marchamos coa Supercopa de España e marcharemos co que eles queiran. Perante os euros ou dólares baixamos o pantalón ante todas as institucións, benéficas ou nocivas, habidas e por haber. Confeso que vexo moito máis grave o asunto da Supercopa de España, cando esta é moito máis nosa, por aquilo de que están os da Copa do Rei, algo que sempre foi auténtico, xenuíno español. Pero, claro, a quen non lle gusta bañarse en ouro.

Aproveito o último parágrafo para seguir falando da Copa, ese torneo tan marabilloso no que as emocións están por enriba ata do propio fútbol. E se non, que llo pregunten a eses equipos modestos que, polo menos durante un día, ou só que sexan dúas horas, teñen a sorte de enfrontarse a uns todopoderosos clubs e, mesmo, subírselles ás barbas. Non sei como alguén pode criticar o novo formato, cando a moitos equipiños un partido deses lles resolve toda a tempada. É o seu maná saudita.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 20 de xaneiro de 2024

UNHA DAS TRES MARÍAS

Xusto no momento en que me metía na cama para dar as típicas cabezadas da sesta (as miñas sestas son de 10-20 minutos), asomou á miña cabeza a palabra FEN. Estas siglas fixéronme sorrir ó momento. Porque me lanzaron a aquela infancia e adolescencia do colexio dos Milagres e desa materia que, penso, ninguén entendía nada. Creo que era a máis aburrida de todas as que tiñamos e de todas as que tiveramos nunca.

FEN. Formación do Espírito Nacional. Transcorridos xa máis de 50 anos deses tempos, recoñezo que botei man da Wikipedia para lembrar e saber algo máis dela. Obrigatoria no plan de bacharelato de 1953 durante, por suposto, o franquismo. Nese ano, eu, aínda non nacera e a min colleume tal materia nos primeiros anos 70. Precisamente en 1970 a Lei Xeral de Educación (a derradeira lei educativa franquista) cambioulle o nome por Formación Política, Social e Económica. Para nós seguía a ser tan só FEN. Que entendían uns rapaces de 10-13 anos sobre política e economía? A esas idades só sabías que o tempo non corría e que o recreo facíase de rogar. A esas idades só querías saír ás carreiriñas das aulas para xogar ó fútbol ou fumar ás agachadas.

A materia de FEN tamén a coñecían como “as tres marías” (relixión, ximnasia e política), que se supuñan que eran as máis fáciles de aprobar, xa que se valoraba máis a actitude que os coñecementos. Como carallo ía ser a actitude neses tempos! De submisión, de sometemento total! Creo que non facía falta estudala para nada, xa que nos levaban dereitos coma velas e sen que se nos ocorrese rosmar.

Sobre a ximnasia tratará o seguinte Pingas, porque, para min, tamén tivo o seu aquel.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 16 de xaneiro de 2024

SÓ HAI MEDIA CARRACHA

Todos os extremismos políticos dan medo. A min danme moito medo. Din que do amor ó odio hai un paso. Pero da carraxe á hostilidade hai media carracha. E todos sabemos como se agarran as carrachas. E o que chupan as carrachas.

Xa hai bastantes días que o concello de Quintanar de la Orden, alá pola provincia de Toledo, censurou unha obra teatral porque os catro actores protagonistas saen en calzóns. Por certo, que diferenza hai entre unhas cirolas ou calzóns e un traxe de baño? Se os dous cobren as partes pudendas (que temos todos; certo que, algún, se estivera capado, tampouco estaría mal), por que non se censuran entón as praias ou piscinas?

O dos extremismos políticos vai, por suposto, polos que gobernan ese concello. Ó mellor ata non era necesario que o dixera, porque intúo que xa saberedes a ideoloxía política deses que gobernan tal consistorio. Non obstante, aínda vexo máis perigoso o detalle de que non é tan só un partido político o que goberna Quintanar de la Orden (seguro que intuístes que este era VOX), senón que está en coalición co Partido Popular. Certo, non sei por que me chama a atención o perigo do PP, cando este é tan extremista como aquel; chégalle cun simple empurronciño para descubrir a súa auténtica realidade.

Se censuran a cultura por uns calzóns, á miña admirada Marta Pérez, de Inversa Teatro, que non se lle ocorra presentar por aqueles lares a súa obra Fémina Sapiens, que xa queda automaticamente presa. E se censuran uns calzóns, que farán ó saber dunhas ideas que non sexan as súas? Si, medo, moito medo. Porque tamén xa vimos actos deles que van máis alá dos culturais e, sinceramente, é para preocuparse, para ter medo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 15 de xaneiro de 2024

OS LATEXOS DO PEÓN

Estou fóra do circuíto lingüístico. Métome no velódromo das voltas escritas. Para elo, dou tantas coma se fora un peón, unha buxaina. Un peón que baila ó compás dos impulsos das miñas palpitacións. Circulo coas ideas pegadas ás miñas ansias de dicir que o universo é todo meu. E que o de finito ou infinito depende. Depende como deixe caer os soños sobre o papel en branco. Aínda que, a maioría das veces, é cuadriculado.

Estou fóra do foso da area ideolóxico. Déixome ir polo campo aberto da señardade. Fungo tres axóuxeres e poño punto seguido no velo que me cobre a visión. Tampouco fai falta ver moito para saber que a nugalla é o espírito de non querer facer nada e que o silencio é o intervalo, o lapso que vai dun ruído a un barullo, dunha algarabía a un estrondo.

Estou fóra dos parladoiros nos que se cuestiona o tempo. Cando todos sabemos que o tempo é o que é. E que pasa. E que rende. Agora cada quen que o use como queira. Eu penso quedar quieto e que sexa o ritmo de rock and roll o que me faga mover os pés e os cotobelos. Tamén a covardía baixa a contagotas para caer sobre o papel en branco. Neste caso, cuadriculado.

Estou fóra de Graceland porque me gusta escoitar Love Me Tender desde a planicie dunha almofada. Ante isto, sei que bailarei sobre a estrutura orgánica dun desexo. Sei que entre o escurecer e clarexar está a noite, igual que entre o luscofusco e o raiar o sol. Agora só me queda seguir o ritmo dos latexos do peón, da buxaina. Que vai moi rápido, pero... a ansia de soñar é moita.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Domingo, 14 de xaneiro de 2024

O FORREST GUMP MOLGUÉS

Alguén me dixo hai unhas horas que eu era coma o vento cando zoa, para rematar recalcando que sería un verso negro nun poema que se estaba por escribir. Quedei, un pouco non, senón abondo abraiado. Eu, que só me sinto coma o Forrest Gump. É máis, son o Forrest Gump molgués. Ando de aquí para alá, correndo dun lado para o outro e peteirando en todo o que se move.

Máis que o vento que zoa, son a galla que racha pola forza do vento. Máis que verso negro, son un poema cheo de sentimentos. Sentimentos que furgan na conciencia, que penetran no soño que se soña (son os máis reais) e que estouran cos latexos que reviven a un no luscofusco diario.

Son ese Forrest Gump algo parvo porque escribo parvadas, pero aínda que non sexa moi listo, sei o que é vivir, sei o que é correr, aínda que as carreiras non me leven a ningunha parte. Non obstante, sigo correndo. Cando saín da casa pensei que podía chegar ata A Valenzá. Cando cheguei pensei que seguro que chegaba a Baños de Molgas. E de aquí deica o infinito e máis alá. Sigo correndo.

A nai do auténtico Forrest Gump dicía que a vida é coma unha caixa de bombóns, nunca sabes o que che vai tocar. A nai do Forrest Gump molgués dicía que a vida é coma unha leira chea de regos, dos que si sabes cales tes que cavar... todos. A vida é o berro seco que lanzo desde o alto dun outeiro, ou tamén pode ser como cantaruxar In the Ghetto de Elvis Presley. A vida é o vento que asubía, a pinga que molla, o ruído cando acouga, o poema que rima, a canción que soa. A vida, para o Forrest Gump molgués, é un camiño á beira do río.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 12 de xaneiro de 2024

MIRANDO PARA O EMBIGO POLÍTICO

A semana que acaba de pasar deixounos as augas tan revoltas que nos encheron as praias desas boliñas de plástico, das que, agora e como sempre, ninguén se quere facer responsable, máis alá, por suposto, do barco Toconao (con bandeira de Liberia e armador alemán) que as botou ou “perdeu” fronte ás costas portuguesas. Dise que “perdeu” 26.250 quilos. Ó principio, a Xunta e o Goberno dedicáronse a tirar coiazos unha ó outro, este á aquela, e non quedou outra entón que facer o de sempre: que fose o cidadán de a pé o que actuase, o que operase, o que procedese. Xa teño comentado máis dunha vez que, en todas as accións, calamidades, catástrofes, etc, sempre é o cidadán o que se ten que poñer mans á obra. Nesta catástrofe ata non sei que dá ver á xentiña buscar e peneirar a area para eliminar os millóns de diminutas perlas de plástico.

A Xunta, a nosa Xunta realizou un informe no que dicía que os péllets non eran perigosos, que mesmo eran aptos para uso alimentario. Daquela, non sendo tan perigosos, porque a Xunta, a nosa Xunta pide entón o triplo de medios que no Prestige? E se empezan a pedir ou a actuar, tanto a Xunta coma o Goberno, é grazas ás eleccións galegas, que xa están aí. Agora, polos votos, baixan á area coma inmensos gladiadores para facer que miran ou que buscan esas malditas boliñas. O de sempre: que dos ilillos pasamos ás bolitas.

Cada ano pasan polas costas galegas unha media de 36.500 buques. Ante isto, case é normal que nos atopemos con catástrofes a esgalla. Creo que lin algo de que, cada xeración, ten a súa propia catástrofe nas nosas costas. Aínda sabendo isto, a Xunta e o Goberno seguen e seguirán mirando para o embigo político, ou para un lado e para o outro, ou para o centro. En Madrid non hai praia, que carallo.

Como para o embigo ianqui segue mirando a comunidade internacional con respecto ó conflito israelita. E iso que, si, é verdade, cada vez hai máis países que empezan a situarse, a colocarse a favor de Palestina, o que penso que significa que empezan a darse conta do xenocidio que se está a cometer neses lares. Pero mentres Estados Unidos non se poña serio (e nunca se porá, pola conta que lle ten), a ver quen lle rosma ós ianquis. Témolos coma os gardiáns do universo sen nos decatar que eles hai xa moito tempo que crearon o seu propio universo.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 13 de xaneiro de 2024

OS CINCO PELOS DA CABEZA DE GERVASIO CANEIRO

Chove sobre a cabeza de Gervasio Caneiro. Case digo mellor que chove sobre os cinco pelos da cabeza de Gervasio Caneiro, O Medio Pelado. Tal como digo: só ten cinco pelos. Sempre tivo cinco pelos. Desde o primeiro día que viu a luz do mundo, cando o pariu súa nai xunto ó cortello dos porcos. Ó principio non lle deron moita importancia á súa calvicie, porque pensaban que xa lle aparecerían máis. Mesmo chegaron a facer bromas con que, ó final, sería un home peludo. Hoxe está igual que hai corenta anos: medio pelado. Claro que, por cinco pelos xustos, pódese dicir perfectamente que está pelado de todo.

Cando a familia e os médicos (que nunca souberon dar unha explicación) viron que aquilo xa sería como era, a nai -sempre unha nai por medio- nunca se deu por vencida e sobre a cabeza do seu fillo usou todos os remedios ou produtos habidos e por haber. Quizais o máis esperpéntico foi o de cando lle botou sobre a cabeza esterco das pitas. Tal cal. Ante iso, normal, o pobre Gervasio botou dous días sen saír da casa. Polo do cheiro. Pero nin con esterco, nin con vitaminas, nin con sulfatos a cabeza do Medio Pelado seguiu sempre cos cinco pelos.

Cinco pelos que nunca cortou. A nai non tardou entón en facerlle unha trenza, tan longa e tan resistente que incluso os máis cativos se agarraban a ela e, cos patinetes, botaban carreiriñas polas rúas da vila. Tampouco ninguén soubo dar unha explicación de por que eses cinco pelos eran tan resistentes. Hoxe en día, Gervasio Caneiro xa está tan afeito a eles (ós pelos e ós cativos) que, por que non, presume da súa trenza. Con alardeo ou non, a chuvia segue caendo sobre os cinco pelos da cabeza de Gervasio Caneiro.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 9 de xaneiro de 2024

O LAGARTO

 

Sentei ó sol. Coma os lagartos. E movía a cabeza dun lado para o outro. Coma os lagartos. De cando en vez tamén a erguía. Coma os lagartos. Estaba nun amén de converterme en lagarto.

Nunha das veces que alcei a cabeza vin a unha muller nun balcón tendendo roupa. Semellaba guapa. Co pelo longo. Imaxineina no alto da varanda e con claros xestos de que se tiraba. Fíxena voar. E perdeuse por entre os raios do sol. Non puiden seguila moito tempo porque a luz, o resplandor da inmensa estrela amarela cegaba un pouco.

Como lagarto que era xa, vin como pasaba un coche vermello. Ó mellor era laranxa. Pasou tan rápido que foi coma un lóstrego pero sen treboada algunha. Lembrar que hai un sol de carallo e que, eu, estou a tomalo coma os lagartos. Certo, xa me sinto lagarto.

Agora mesmo, non sei se é á causa da exposición ó sol, pero o caso é que me doe a cabeza de tal maneira que semella que me están golpeando cunha maza. Sinto tanta dor que ergo, iso si, moi lentamente e poño posición de touro. Mellor aínda, de carneiro. Sen pensalo máis, lánzome de cabeza contra a parede da cafetaría. Rompo a parede. Tremen os cementos. E a min non me aparece ningún croque. Xa sabía que tiña a cabeza dura, de cemento ou de granito. Non imaxinaba que tanto.

Volvo, entón, a sentar ó sol. Coma os lagartos. Son xa ese lagarto que contempla a vida pasar. Menos a muller guapa do balcón, que nel segue tendendo prendas e máis prendas de roupa. Ningún suxeitador. Babexo, baballo coma un lagarto.

Café Beker. Ourense. Martes, 9 de xaneiro de 2024

NA ESPERA

Rachei o desexo co orgasmo dun salaio. Esperei. Na espera todo quedou en silencio. Só de cando en vez un ruxerruxe de ansiedade asomaba baixo un réquiem sacramental. Non tardou Vangelis en harmonizar a tarde cun Blade Runner sentimental. Acougados os sentimentos, a espera rematou.

Camiñei ó abrigo dos valados e cada silva era unha pexa que non me deixaba andar ó meu aire polas cores do arco da vella. A treboada levábaa eu dentro. Non sempre o universo é infinito; ás veces chega con contemplar -e sen ir máis a alá- a lúa chea; para deixar que todo aboie mentres escribo un verso que, seguro, rematará nun conto.

Non todos os pensamentos empreñan, aínda que, ó parir, algúns deles sementen truques e retruques. Agora que cada quen busque o dixomedíxome que queira. Os meus quedan agochados entre as sabas brancas dun soño eterno. Aquel no que a flor de toxo se ergue sobre a matogueira máis inmensa. Aquel no que o asubío de Morricone enche de melancolía a película que formo. Esa na que a protagonista sobe e baixa, vai e vén por entre as rimas do poema, por entre os espazos de silencio e por entre o murmurio dos ecos. Agora, si, o espazo exterior é infinito e as estrelas son vagalumes que ensinan o camiño.

Rachei a ansiedade co clímax dun salouco. Volvín quedar á espera. Nesa na que, o silencio e o ruído, a rabia e a impotencia, o anhelo e a utopía, a verdade a mentira se mesturan para encher o conto que se iniciou cun verso. Nesta espera hai soños e realidades que, co tempo, encherán ou ocuparán toda unha novela.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 8 de xaneiro de 2024

Finca Fierro. Barbadás. Luns, 8 de xaneiro de 2024

NO COMPÁS DE ESPERA

Alporicei o galiñeiro de tal maneira que pensei que saía escaldado. Entrei no bar e canteille as corenta a un grupo de energúmenos que estaban ó pé da barra. A reacción case foi lóxica. En principio, miráronme de mala maneira e non tardaron en dar uns pasos cara á adiante. Non achantei. Aínda mellor: esbardallei máis forte. Eles tamén recuaron un pouco. Pensarían que se me puña tan farruco, ó mellor era por algo. A verdade é que, por dentro, tremía coma un vimbio. Quíxenos entrar cunha broma, pero o asunto víase que non estaba para tal.

Houbo un compás de espera no que, eu, non sabía se seguir coas arroutadas e, eles, intúo, que non saberían se merecía a pena que o caso se puxera moi feo. Pensarían que lles podía saír respondón. Eu si xa sabía que tiña que frear coa miña verborrea, se non quería que a broma se saíse de nai. Non me quedou outra que, nese compás de espera, pensar á velocidade dun alustro a forma de reconducir a situación.

Eles seguían a mirarme con caras de poucos amigos, pero, iso si, xa recuaran o suficiente como para apoiarse outra vez na barra do bar. Dei un paso adiante pero desviando un chisco a dirección cara ó final do mostrador. Notaba e vía como me seguían as olladas. E xusto cando un deles empezaba a abrir a boca, eu fun máis rápido e berreille ó camareiro que nos puxera unha ronda a todos. O que abría a boca cerrouna por completo e os xestos das súas caras suavizáronse tanto que, algúns, xa empezaron a falar entre si e eu acabei por chegar ó recanto do mostrador. Recoñezo que si achantei para que a cousa non se puxera tan fea, que mesmo podía recibir unha malleira. Paguei e despedímonos cuns simples adeus.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 8 de xaneiro de 2024