XUSTIFICANDO CON ERROS

              Sempre é o mesmo. Cada vez que hai mortes inocentes, axiña o achacamos a un erro ou a varios erros. Sempre é o mesmo. O erro é coma un perdón. E xa se sabe que pedir perdón é fácil. E todos cometemos erros, principalmente nas guerras; dende os que se entenden que van de bos pola vida (chámense ianquis, europeos ou occidentais) ós que axiña catalogamos coma malos (chámense islamistas, africanos ou do terceiro mundo) Neste relato tócalle a quenda á aviación turca, que masacrou (por error, faltaría máis) a trinta e cinco civís kurdos en Iraq. Logo, o Goberno (que neste caso é dos bos) desculpouse por confundir ós contrabandistas con rebeldes (que se entende que son os malos) E coa desculpa xa está todo aclarado; os mortos irán ó cemiterio (ou a unha fosa común) e aquí paz e despois gloria. O caso é ganar algo (unha batalla, un terreo, unha fronteira, unhas ideas), a costa de quen sexa, é dicir, a costa sempre dos máis inocentes, dos civís. Iso aconteceu e seguirá acontecendo sempre en todas as guerras; líbrenas os bos ou provóquenas os malos. E, sinceramente, non vale desexar paz neste ano que comeza, porque en moitos lugares do mundo non a haberá. Polo que morrerán civís e, o que é peor, nenos. Pero todo se seguirá xustificando con erros.

              Finca Fierro. Venres, 30 de decembro de 2011

PATA DE PAU

              Quero ser pata de pau nunha novela de piratas. As catro patas negras da cadeira do Café Aitana 39 sobre as que estou sentado aguantan algo máis dun parágrafo que se está a escribir nun conto chino. Hai novelas de piratas e hai contos chinos. Tamén hai adornos de Nadal sobre a mesa e tres ou catro pantallas de televisión (unha non a vexo) que emiten as mesmas imaxes de publicidade. Tamén hai televisións no café Aitana 39. Os clientes toman cafés, len xornais e deséxanse felices festas. Parece que só se pode pasar ben nas festas. Nos días laborais seica hai que choiar e, semella que, amargamente. Certo, agora moitos xa desexan un feliz día no Facebook. Non só nas festas. Un servidor deséxalles a todos un feliz día e unhas felices festas. Xa son pata de pau nesta miña novela.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Xoves, 29 de decembro de 2011

CON FALTAS DE ORTOGRAFÍA

              Un ano que remata é o recordo que traspasa a fronteira do presente para o pasado. É o tempo que xa foi. É o tempo no que a memoria sobe ó tren dos instantes. Porque a vida transcorre a base de instantes. Na noitevella e no ano novo é cando a memoria viaxa no AVE das présas. Son eses días nos que, un, repasa o ano transcorrido como se fora o derradeiro suspiro. Un ano que remata tamén serve de lección polos erros cometidos. Os seus días son páxinas escritas coas súas faltas de ortografía. Agora, dende a perspectiva do que xa pasou, les con parsimonia cada instante, cada momento e intentas borrar con típex, cun corrector aquelas faltas que mancharon os días. O bo do típex é que podes escribir sobre el. Certo que se notará sempre, pero… Pero o futuro será a esperanza da convivencia.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Xoves, 29 de decembro de 2011

CAMIÑO DA ALDEA

              Ás dez da mañá os tellados das casas do barrio de Argimiro Rochela Suárez brillaban a causa da impresionante xeada existente aínda a esa hora. Argimiro vestiuse de tal maneira que se pode dicir que nin unha bala o traspasaba. Subiu ó seu vello coche e deixou durante uns segundos que rosmase para que quecese un chisco. Pero aínda así, cando empezou a manobrar, o freo non respondeu ás primeiras pisadas. Menos mal que non había ningún obstáculo por diante no que impactara o coche. Tras varias pisadas abrandou e o pedal xa baixou ata o fondo. Argimiro Rochela Suárez colleu camiño cara á aldea con moito coidadiño; non fora o demo que a xeada o mandase a unha cuneta. Chegou san e salvo para traballar durante todo o día na viña que ten na aldea.

              Finca Fierro. Martes, 27 de decembro de 2011

QUEIXAS PARA AS ESTATÍSTICAS

              Dende que eu saiba, o programa televisivo de Telecinco “Sálvame” ou “Sálvame Deluxe” (sinceramente, non me importa cómo é o seu auténtico título ou se son dous títulos distintos); digo que este programa sempre asomou nos medios escritos pola cantidade de queixas e de denuncias dos espectadores. Ata aquí, perfecto. A imperfección chega cando, unha e outra vez (xa digo, dende que eu saiba), en cada estudo anual ou trimestral ou como fagan eses estudos ou estatísticas, sempre é o programa con máis queixas e denuncias. E digo eu, ¿de que vale denunciar se segue a cometer os mesmos improperios? ¿Qué pasa?; ¿multan a ese programa? Pagarán a sanción e punto. ¿Qué significa para eles unha multa? Págana cun spot publicitario e xa está. ¿Por que non o eliminan da grella, da programación? ¡Esa é a solución! Mentres non fagan isto, seguirán coa mesma tónica. Saben que as queixas quedan para as estatísticas.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Martes, 27 de decembro de 2011

SALTAR AS NORMAS

              Acabo de ver unhas imaxes nas que un porteiro de fútbol repele a agresión na que se viu envolto cun espectador. O árbitro amosoulle ó porteiro a tarxeta vermella, que foi moi protestada polos seus compañeiros e polo adestrador, ata o punto de retirar do campo, do partido ó seu equipo. Non sei a normativa ó pé da letra, pero creo que o árbitro actuou ben. Así e todo, chapeâu ó porteiro. Ás veces hai situacións nas que temos que saltar as normas. Xa me parece deprimente que os espectadores vaian ós campos de fútbol a desafogar as súas penas, imaxinade cómo me sinto vendo a un deles mallando a un porteiro, a calquera persoa porque si, porque a algúns as penas sábenlle nadar. Hai que empezar a asumir que ós campos vaise a ver fútbol, vaise a ver xogar, e non a esbardallar nin a insultar a tododeus. Moito menos a soltar labazadas e golpes. Creo que o árbitro actuou dentro do regulamento, pero tamén creo que o porteiro actuou como faríamos calquera de nós e con forza ou nervio para facelo. Algúns non nos atrevemos nin cunha mosca. Pero isto xa é outra historia. (No momento de mandar o relato a este xornal, a Federación Holandesa xa lle quitou a cartolina vermella ó porteiro, alegando defensa propia. Tamén aquí, este organismo actuou ben)

              Café Tizona de Ourense. Xoves, 22 de decembro de 2011

O SOÑO DO RAPAZ

              Déitate sobre a casca dun amieiro e abrázate ó sombreiro dun cogomelo. Logo soña co fouciño que corta as sebes daquela parcela, na que pasabas as mañás de inverno. A Turina pace por entre uns codesos e xa pensas que abeirou por Sudalomba abaixo. Cando te alporizas para saír a buscala, empeza o Uriarte a ladrarlle e a sacala daquel escondedoiro que chegou a angustiarte. Pero é realmente o burro o que che amarga a mañá; nun abrir e cerrar de ollos deixou de estar presente e sabes que ó chegar á casa, tes que seguir camiño do muíño do Dositeo. Alá o atoparás roldando á burra do muiñeiro. Esperta, rapaz, que a carapela, a casca do amieiro empeza a arrefriarche a alma. Colle a cesta e complétaa cuns boletos.

              Café Tizona de Ourense. Xoves, 22 de decembro de 2011

FEDERICO, O BIBLIOTECARIO

              Poida que moitos xa non lembren que Federico Ferro Ferreiro foi, durante moitos anos, o encargado da biblioteca de Baños de Molgas. Un servidor non se esquecerá nunca. Porque, grazas ás facilidades que me deu ese home, convertinme nun auténtico tragalibros. Era a etapa na que empezaba a ler. Era a etapa na que non tiña nin unha cadela para mercar libros, nin tan sequera novelas do Oeste. A salvación estaba na biblioteca que rexentaba O Federico. Axiña me convertín no seu “cliente” máis habitual. Grazas á súa amabilidade, devorei nun chiscar de ollos as obras completas de Pérez Galdós e de moitos clásicos españois, ou descubrín a un tal Emilio Salgari cando lin a súa primeira novela, “Sandokán”, e axiña caeron todas as coleccións relacionadas con misterio, crimes, novela negra, Agatha Christe, Dashiell Hammett, Wilkie Collins e un longo etcétera. Cheguei a ler libros segundo estaban por orde de estantes. O meu “clientelismo” era tal que non tardei en ir na procura das chaves da biblioteca á propia casa de Federico Ferro Ferreiro con horas de antelación á apertura diaria da sala de lectura. E sempre estivo disposto a ofrecermas sen un pero. Aínda hoxe o vexo sentado naquel “mazadoiro da burga” e tan axiña como notaba a miña presenza, metía a man no seu peto, sacaba as chaves e “ale, vai abrindo, Chito”. Deume tantas facilidades que rematou por “traspasarme” a biblioteca municipal. Ás veces ruborízome cando leo necrolóxicas abondo melindrosas, pero eu hoxe teño que usar o tópico de que sinto a súa viaxe eterna. De verdade e de corazón. Tamén sei que cando, algún día, chegue á súa beira estará a esperarme co talonario de préstamo aberto (na nosa época aínda non existían os arquivos informáticos) para anotar o libro ou libros que queira ler. Grazas, Federico, polo que significaches para min. Eras máis que amigo e veciño.

              Maceda. Xoves, 22 de decembro de 2011

DETRÁS DUNHA PORCA

              O paspán de Veriano Couce Rodríguez corría detrás dunha porca que acababa de fuxir do cortello. A porca respondía ó nome de Loída, que Veriano lle puxera cando decidiu criala. Os veciños preguntábanlle o por que dese nome. E el tan só dicía que porque si, a maiores de ollar de mala maneira ó que lle preguntaba, pois xa estaba farto da maldita pregunta. ¡Que lles importaba!; puxéralle Loída e punto. E cando a algo se lle pon nome, hai que chamalo desa maneira. Aínda que ás veces, ou quizais moitas veces, escapábaselle o de “¡maldita porca!”, cada vez que non obedecía as súas ordes. Axiña arrecunchou a Loída contra o muro do cemiterio e conseguiu botarlle o lazo polo pescozo. Con parsimonia e con moitas palabras cariñosas levouna ó seu curral. Claro que alí, xa sen escapatoria, pegoulle unha boa patada no xamón dereito, acompañado por un “¡maldita porca!” Nos cabreos saíalle o primitivismo.

              Maceda. Xoves, 22 de decembro de 2011

PARODIA DO TEMPO EXCESIVO

              1, 2, 3... responda vostede outra vez. Así se podía parodiar con este título televisivo o derradeiro pleno do ano no concello de Barbadás. O señor alcalde tivo o “gran detalle” de poñer un reloxo sobre a mesa de presidencia municipal para controlar os tempos de resposta da oposición. Por cincuenta céntimos de euro, ¿canto subimos a taxa de lixo este ano?; 1, 2, 3... responda vostede outra vez. Xe por cento. ¡Ben! Outra pregunta: por cincuenta céntimos de euro, ¿cando rematamos o pavillón municipal?; 1, 2, 3... responda vostede outra vez. ¿Non saben contestar? Que se lles acaba o tempo. ¡Tempo! Non hai máis preguntas; quedaron vostedes eliminados. ¿Para que esta parodia? Se ten maioría absoluta e pode cortar cando queira. Co sinxelo que é dicir: veña, a votar, e xa está. ¿Para que gastar pilas nun reloxo dixital?

              Maceda. Mércores, 21 de decembro de 2011

MACHISMO PURO E DURO

              Díxeno sempre; a muller é merecente dun monumento en todas as prazas de todas as vilas, e a muller labrega galega non precisa de ningún monumento porque xa ten o ceo máis que ganado. Agora mesmo, a miña está pasando o ferro e eu, faltaría máis, estou fochicando no ordenador para matar o tempo. E púxose a pasar o ferro xusto cando chegou de facer un traballo de dúas horas. Mañá, se o tempo o permite, botarame unha man na viña para que un servidor nona teña que acusar de nugallá ou de cómoda. Sinceramente, non temos perdón de Deus, non teño perdón. Algúns pensarán que é lei de vida, que así é a costume dende que o mundo é mundo. ¡Mentira!; é o machismo puro e duro. Pero ante esta afirmación, eu sigo a mirar cómo lle pasa o ferro a, precisamente, as miñas camisas. Deixo que a miña ollada percorra toda a súa cara e a pesar dos rictos de horas de traballo seguidas, segue fermosa e, para máis aquel, cando aprecia que a estou mirando con intensidade, a moi celestial muller vai e diríxeme un sorriso de complicidade. Cos meu ollos pídolle perdón polo meu machismo. Pero sigo a fochicar co ordenador.

              Finca Fierro. Venres, 16 de decembro de 2011

ABUSAR

              Abusar: Usar con exceso, mal ou indebidamente, unha cousa (abusou do poder) ¡Que definición máis bonita para os políticos! Abusar: Aproveitarse de algo ou de alguén (abusa da súa confianza) Seguen sendo os políticos os que entran nesta definición moi perfectamente, xa que se aproveitan dos nosos votos. Dámoslles a máxima confianza e págannos como xa sabemos todos. Abusar:  Tratar deshonestamente a alguén de menor experiencia, forza, poder, etc. (sempre abusa dos máis pequenos) Aquí ¡ata tamén os políticos entran a saco!, pois mírante por enriba do ombreiro e, para máis aquel, aínda se mofan da súa forza, do seu poder. Abusar: Obrigar a prácticas sexuais non desexadas (abusou sexualmente da veciña) E das que non son veciñas. E tamén moitos políticos usan eses actos delituosos. E os que non sabemos. Abusar... ¡como odio esta palabra!

              Maceda. Xoves, 15 de decembro de 2011

UN MAR ETERNO

              Déitase a auga sobre o negro asfalto e seguen as nubes coa súa maratón polo ceo do Medo. Quero ser pinga de auga para acariñar á miña dona cando percorre as rúas sen cobertoira, sen chuvasqueiro ningún. Mais son sombra namorada que camiña á súa beira ante as luces de neon de calquera rúa enchoupada de espírito do nadal. Ás veces as pingas de chuvia levan consigo un cantar, cheo de ansiedades que buscan os recantos da casa nos que unha vida familiar vai e vén entre os fillos e a felicidade acochada entre as sabas brancas nas noites de silencio. Déitase a auga sobre a rúa empinada e corre na procura dun río, dun mar que semella a vida eterna; a miña vida ó lado dela, desa muller que recorre comigo os minutos do día. E os fillos son os segundos dese reloxo diario.

              Maceda. Martes, 13 de decembro de 2011

FALLOS NA ADMINISTRACIÓN

              Esta administración nosa... E o peor de todo é que pertenzo a ela. Pero hai que asumir os fallos. E fallo grande, moi grande foi e aínda é o da administración cos seus problemas de coordinación. Non estamos a pagarlle cincocentos noventa e dous euros ó mes de viuvez ó asasino da súa muller. ¡Vaia incongruencia! ¡Realmente insólito! Ata a data cobrou máis de corenta mil euros, ¡e iso que non tiña con que pagar a indemnización á familia da finada! ¡Manda truco! ¡Como se pode cometer tal erro! Pódese asumir un desatino nun momento concreto, pero durante tantos anos ou en asuntos tan transcendentais, non é de recibo.

              Fallo grande tamén é que o Ministerio de Educación facilite este ano os trámites para solicitar unha beca universitaria por medio da internet, pero na realidade algo fallou e agora moitos estudantes están a velas vir. Aquí, e por experiencia, podo ratificar que, ás veces, a administración en vez de axilizar os trámites por medio da informática, ármase tal zarapallada que acabas facendo unha morea de tramitacións. Tan só quedar pedir moito máis coidadiño nas tramitacións que levamos a cabo.

              Maceda. Venres, 9 de decembro de 2011

A ÁRBORE DO NADAL

              Quere a árbore do Nadal ser guía espiritual no camiño cheo de mentiras e bulleiro, pero as súas luciñas non alcanzan máis alá dunha cobiza malparida. As bolas de prata que colgan das súas gallas quixeron rodar pola estrada das présas, pero este frío de inverno mantenas na inercia de querer e non poder. Hai vida máis alá desta estación invernal e a árbore do Nadal sabe que terá que esperar dentro dunha caixa ata que a inocencia dun cativo brinque entre campás e folerpiñas de neve. O tempo pasa. Todo cambia. As luces acéndense. E tamén se apagan. O Nadal brilla nas luces de neon e a súa árbore acouga entre os agarimos da inocencia. Brilla a árbore nos ollos do neno.

              Café Tizona de Ourense. Mércores, 7 de decembro de 2011

NO OLLO DO CU

              A planta de residuos que a Xunta instalará no Irixo “ten que ir en algún sitio”, segundo o presidente da nosa Deputación e ante as críticas da oposición. E claro, ese sitio será, cómo non, en Ourense. ¡Faltaría máis!; como Ourense é o ollo do cu (lembrar que Galicia é o cu do mundo), ¡qué mellor sitio que ese! Para iso son residuos. Semella que vai crear unha morea de postos de traballo (creo que uns 250), aínda que xa veremos ó remate cántos repercuten no propio concello. Claro que, cando caian da burra (que caerán), xa será tarde, Rosa. E teremos xa a peste na nosa provincia per secula seculorum. Pero ¡que máis dá!, o caso é que o señor alcalde do Irixo cumpriu co seu peloteo político. Os veciños, o concello, a comarca e a provincia é o de menos. Como xa é o ollo do cu, tan só vai apestar un chisco máis.

              Café Tizona de Ourense. Mércores, 7 de decembro de 2011

UN GARABATO NA PEDRA

              Remata o balón en córner e plana a laverca sobre as carpazas de Sudalomba vixiando o seu niño. Unha pedra branca roda polo outeiro abaixo e nela vai escrito un garabato que ninguén sabe ler. Tan só algún xogador coas zapatillas furadas por abaixo será quen de marcar entre esa pedra branca e un penedo gris que está asentado entre unha toxeira e unha carpaza. A carpaza na que asenta o niño da laverca. O xogador deixa a súa chaqueta sobre a pedra branca e pensa no garabato que está alí para que o identifique el. Non atina co seu significado ata que o balón lanzado dende o córner penetra por entre o penedo gris e a pedra, agora, tapada coa chaqueta. O xogador cae na conta de que o garabato ten que significar gol. Olla para a laverca que planea e ensínalle un sorriso de complicidade.

              Maceda. Mércores, 7 de decembro de 2011

A PORCA MAL CAPADA

              ¡Ai, ai, ai!; que os políticos tamén deberían ter coidadiño co que din, que despois, xa se sabe, ou son promesas que se rompen ou palabras que se volven en contra ou que leva o vento. O noso “excelso” Celso Delgado, deputado do PP por Ourense, esbardallou o 26 de decembro de 2009, vai para dous anos, sobre o paro na provincia de Ourense, que alcanzaba a suma de 24.558 persoas sen emprego. ¿Que dirá agora o homiño sobre os 28.069 parados e co seu partido gobernando na Xunta? ¡Ai, ai, ai!; coidadiño co que se fala, que xa sabemos que moitas veces sae a porca mal capada, sae o conto furado. Menos mal que xa estamos acostumados a que Galicia sexa o cu do mundo e Ourense o ollo do cu. Fomos a comunidade onde máis creceu o paro. É igual; eles seguen a cobrar abondo.

              Maceda. Luns, 5 de decembro de 2011

OS QUE PAGARÁN A MARAGOTA

              Non fai falta ser un gran mago para adiviñar quén vai pagar a maragota nos recortes da crise. ¡Os funcionarios! ¡Que descubrimento! Claro que moitos xa estarán co sorriso aberto porque tododeus sabe que este colectivo ten o soldo seguro e, para máis carallos, non rañan bola. Poida que si. Pero tamén poida que non. Poida que algúns funcionarios si traballemos abondo para que unha tal Isabel Carrasco, do PP, presidenta da Deputación de León duplique os seus soldo con dietas e acumule once cargos máis. Repito, once cargos. Agora digo eu; cómo se pode traballar en once cargos. ¡Iso é imposible! Se traballas nunha cousa, ou en dúas ou en tres, non podes facelo en once… ¡non hai tempo! E xa non digo nada dos horarios normais dun traballador; a ver de ónde sairían as hora para once postos de traballo. A xente nos bares fretarase as mans coas novas dos recortes dos funcionarios antes de facer pensar á súa “intelixencia” neses soldos vitalicios dos grandes capitostes dos bancos ou nesas pensións abusivas que lles quedan ós que foron presidentes “de algo”. Contra estes ninguén se botará. Para qué; se están os funcionarios para o escarnio.

              Finca Fierro. Venres, 2 de decembro de 2011

PROMESAS QUE SE ROMPERÁN

              Un escano no parlamento. Mentiras cuspidas sobre micrófonos dourados ou papeis en branco. Promesas que se romperán. ¡Que máis dá!; o caso é ter poder para enganar, para confundir. Despois xa as escusas apousentarán con parsimonia sobre cidadáns incrédulos que chegarán incluso a entender as promesas rotas. É máis, moitos enganados incluso se romperán o peito para defender o indefendible. O cidadán enganado tamén sabe buscar escusas. ¡A ver!, de algo ten que valer o poder do seu voto. Só é unha papeleta, pero na que vai escrita a súa opinión, aínda que saiba dende un principio que será enganado. Somos burros mallados que seguimos levando a carga dunhas promesas que se romperán para que nos sigan mallando. Un voto. Unha mentira. Unha promesa rota.

              Cafetaría Oren Express da Valenzá. Xoves, 1 de decembro de 2011

UN VÍDEO MUSICAL

              Vai o negro correndo pola estrada e un coche vermello asoma na distancia. O negro corre co torso nu e os seus peitorais bailan ó ritmo do sprint. O sol brilla con forza para que a cámara se relamba sobre as pingas de suor que caen da cara do negro. Axiña, o coche vermello se pon á súa altura e uns golpes de batería transportan a imaxe a unha fermosa muller que baila sobre un piso mollado de estrelas brancas. Volve o negro ó seu vídeo musical para cantar aquilo que non entendo. É igual; toda música acelera o son dos meus oídos. Non preciso de ningún vídeo para gozar coa arte musical. Ás veces é incluso mellor escoitar tan só a canción.

              Cafetaría Oren Express da Valenzá. Xoves, 1 de decembro de 2011

QUINCE ANOS

              Quere o vento ser cabalo de batalla sobre o seu corpo de princesa, pero a pel da miña conciencia, da miña felicidade dálle calor e abrigo á nai dos meus fillos. Acariño cos meus ollos quince anos de casados e deito sobre o seu ferido peito esquerdo todos os momentos bos cos que me recompensa. Noto o latexo do seu corazón e bebo da melancolía da súa alma. Toda ela sabe a amora madura ou a marmelo untando no pan cocido do meu propio forno. Hai amores que se amasan co paso do tempo. E canto máis se amasan, máis se baila na felicidade, na bonanza dunha vida que non sería igual sen ela. Quince anos feliz á súa beira.

              Cafetaría Oren Express da Valenzá. Xoves, 1 de decembro de 2011

PENSAMENTOS DUN ESCORNABOIS

              Pensaba o escornabois que o gato con botas era un can descalzo que evitaba os toxos para non se picar. A leira estaba chea de toxos arnais e tan só os burros con orellas pequenas se atrevían a fincarlle os dentes. Ai animais que semellan peixes ó voar, porque levantan o rabo e abeiran por Sudalomba abaixo. Pensaba o escornabois que a lagarta que tomaba o sol no Penedo de Vide era unha pomba branca chocando os ovos que tiña no niño dun petroglifo. O sol queimaba de carallo e aínda así a gata de Laureano Diéguez se esparramou por enriba do capó do coche de Nicasio Sanjuán. Pensaba o escornabois que, a causa de levar tanto tempo pensando, a vida era eterna; pero a roda dun carro que pasaba xusto naquel momento esmagouno nun requiescat in pac eterno.

              Café Congana´s de Ourense. Mércores, 30 de novembro de 2011

¡MALDITA BANDA MAGNÉTICA!

              A conselleira de Sanidade, Pilar Farjas, é máis lista ca a fame; ten unha saída para todas as trampas existentes nas tarxetas dos parados sen prestación. Primeiro, soubo mentir ó indicar que eses parados si tiñan acceso ós medicamentos, cando, na realidade era que non. Pero despois, cando xa se demostrou que mentía, quixo botarlle a culpa ó Instituto Nacional da Seguridade Social. E, agora, para rematar a súa inoperancia, a súa incapacidade, e logo de conmutar todas as tarxetas, achácalle á banda magnética do documento que moitos aínda sigan sen poder pedir cita. ¡Maldita banda magnética!; máis seguro que sexa por culpa do po do ladrillo ou da voaxa da nave. Como están a traballar...!, o po distorsiona a maldita banda. ¡Lista coma un allo a conselleira!

              Maceda. Mércores, 30 de novembro de 2011

QUEDARON COAS GANAS

              O tren das 3:10 pasou ás 3:20 por Cantoña e detívose na estación de Baños de Molgas ás 3:30. Do tren das 3:10 baixaron Russell Crowe e Christian Bale. O primeiro traía consigo unha cartucheira con amosegas de prata e un colt 45 con cachas brancas. Christian Bale baixou con tan só un winchester 75 e un defecto no seu pé dereito que o facía coxear un pouco. Os dous, mirándose de esguello, empezaron a marcar distancia tan axiña como puxeron os pés na explanada da estación do ferrocarril de Baños de Molgas. A música de Marco Beltrami presaxiaba un duelo a morte coma no salvaxe Oeste, aínda que Baños de Molgas está, máis ou menos, no centro de Ourense. Cando os dous homes estiveron a unha distancia prudencial, levaron as mans ós seus sombreiros e desexáronse un bo día. Crowe colleu cara ó muíño do Dositeo e Bale seguiu pola rúa que o leva ó centro da vila. Os espectadores quedaron coas ganas.

              Maceda. Martes, 29 de novembro de 2011

ESTRAMBÓTICA COMPARACIÓN

              O profesor Aciselo López Louzán anotou na axenda do alumno Herófilo Sampaio Sánchez a historia que lle tiña que traer para a seguinte semana. Consistía na comparación da estrutura orgánica dunha carta de pago de Facenda coa semente da pataca. O alumno Herófilo quedou alucinado ante a anotación. Pero ó día seguinte largou a Delegación de Facenda para pescudar cómo era unha carta de pago. E foi aí cando, axiña, caeu na conta da labazada da primeira lección; qué tería que ver unha carta de pago, que era cadrada, cunha semente de pataca, que era redonda. Así e todo, presentoulle ó profesor Aciselo todo un estudo de dez folios sobre a citada comparación, pero chegando á conclusión de que a carta de pago métete no mundo da fame, mentres que a semente da pataca aliméntate.

              Maceda. Viernes, 25 de novembro de 2011

HIPOCRISÍA DOS DANOS COLATERAIS

              Nunha guerra, en calquera guerra, en todas as guerras nunca hai bos e malos. En todas as guerras sempre hai mortos. Ata os “presumibles” bos matan. Incluso ata aqueles que se consideran neutrais ou vixiantes de que esa tal guerra non se desbande. Así lle pasou ás forzas da OTAN nunha provincia meridional de Kandahar, en Afganistán, que, ó atacar a un grupo de insurxentes que estaban colocando explosivos nunha estrada, levaron por diante, ou sexa, impulsados polas forzas das bombas que deixaron caer, a seis nenos e un adulto. Todas as mortes doen, pero as dos nenos hai que recoñecer que son outro sentimento. Agora, faltaría máis, asoman as investigacións por parte duns e doutros para esclarecer os detalles do ataque. Si, pero a única realidade é que os nenos xa están mortos. Os neutrais, os “presumibles” bos, e coa intención de manter a orde neses países con fortes altercados, seguirán a causar baixas civís porque as bombas, as balas non escollen os obxectos nos que teñen que golpear; elas, xeralmente, caen ou chocan contra seres inocentes que, a maioría das veces, non saben de qué vai o asunto. Non o saben os maiores, imaxinade os cativos. Despois, os gobernantes falarán de danos colaterais; pero na realidade son mortes, precisamente mortes. Mortes de inocentes.

              Maceda. Venres, 25 de novembro de 2011

ÉXTASE CINEMATOGRÁFICA

              As posturas que Jador Sánchez Martín adoita poñer cando ve unha película na súa casa son merecentes dun comentario. En principio, a súa postura no sofá é normal, como a de calquera ser humano que se tomba para ver unha película nunha noite de inverno, coa súa mantiña nos pés e arroupadiño ata a meixela. Pero Jador Sánchez Martín transforma as posturas coas súas mans. Tal como as teña, tal como as coloque ó iniciar a película, aí se botan durante toda a proxección. Se ó iniciar a película unha man súa colle por exemplo o seu nariz, pois o pobre nariz non ten escapatoria ata a conclusión ou ata o descanso. Se o dedo polgar ou matapiollos o mete entre os outros e aperta o puño, aí queda prisioneiro tempo e tempo. A iso chámaselle éxtase cinematográfica.

              Maceda. Martes, 22 de novembro de 2011

TODOS CONTENTOS

              Todos contentos. É o bonito que ten a política. Ó rematar unhas votacións, todos están contentos. Os ganadores por ganar. Os perdedores porque non foi unha desfeita. Os que xa se sentían perdidos porque, ou melloraron algo, ou non se escangallaron. Total, que aquí o único que sae perdendo é o votante; incluso o que se sente ganador, pois non tardará moito en caer na conta de que todo foi auga de bacallau. É certo que ás veces dá un chisco de grima ver como tododeus remata un cambio político máis contento ca unhas pascuas. O nacionalismo galego mantense en escanos, pero perdeu votos. ¡Como envexo ós vascos e cataláns! Sempre soben e nós, nós... xa se ve o que hai. Con todo, eu tamén estou contento; sempre me gustou loitar a favor do máis débil, do máis asoballado. Seguirei contento esta loita por Galicia.

              Maceda. Luns, 21 de novembro de 2011

CAÍDAS QUE PRESTAN

              Adóitase dicir que o que as fai, acaba pagándoas. Xeralmente, o que fai unha falcatruada acaba atopando a man da xustiza, que, aínda que ás veces é lenta, si a ten longa. Claro que, despois, depende tamén de a quén lle bota a man. Non é o mesmo que a xustiza acose a un pobre desgraciado que a un chupatintas de moito coidado. O pobre desgraciado, cazado, quedará aínda máis pobre por falta de padriño. O chupatintas de moito coidado, cazado, sempre terá aquela posibilidade de que en toda a súa vida arrimouse ó abrigo dunha saba de flanela; a sombra do padriño é longa coma o ciprés de Miguel Delibes. Pero aínda que as condenas non dean moito exemplo, queda aquela rexouba, aquela alegría interior de saber que tamén os máis poderosos caen de cando en vez. Poida que por pouco tempo, pero caen. E, ó mellor, ata na caída poden levar un zafranazo de tres pares de narices. Ó mellor ata xa non conseguen levantarse desa mala caída. O de mala é un dicir, xa que esas caídas son as que lle prestan de verdade ós espectadores, son as que desexan que o tempo non cure as feridas que se puideron causar.

              Finca Fierro. Venres, 18 de novembro de 2011

TODOS SON CULPABLES

              Hai veces que é moi difícil buscar un culpable. Aínda que tamén hai veces en que os culpables son varios ou todos. O concello de Ferrol solicitoulle á Xunta un auditorio en 1999. O seu presuposto era de 8,2 millóns de euros e abriría no 2007. Hoxe aínda non abriu. ¿De quen é a culpa? Núñez Feijóo, sendo conselleiro de Política Territorial, puxo a primeira pedra en 2005. Entrou o bipartito na Xunta e paralizou a obra. Regresou o PP, volveu prometer montes e moreas e, efectivamente, rematouse o “pequeno Gaiás”. O presuposto subiu coma a espuma; agora xa eran 14,8 millóns de euros. ¡Pero!..., aínda está sen inaugurar porque faltan os equipos técnicos; o que significa máis cartos e máis tempo; e co problema de que seica non contan con prazas de aparcadoiro. Todos son culpables e todos son políticos.

              Xoves, 17 de novembro de 2011

MENTIR CUN SORRISO

              Tanta política, cansa. Tanta mentira, esgota. Tanto mitin, aburre. Tanto gasto inútil en mentiras, cabrea. Co bonito que é estar, por exemplo, pechados nun coche e coa música rompendo o silencio. Co bonito que é pasear polos montes e escoitando música por medio duns auriculares. Pero, hoxe, o único que chega ós nosos oídos son insultos duns políticos a outros, son rexeitamentos dunha forma de traballar duns partidos a outros, son negativas a recoñecer os erros cometidos logo de declaracións desafortunadas. Co bonito que é recoñecer que o que se fixo ben, non é grazas a eles, senón ós votantes que os puxeron aí para que fixeran precisamente o que lles pediron. Pero non, nin se fixeron nin admiten críticas. Uns e outros. Hai que recoñecer que a política é ben porca, a política é a mentira cun sorriso nos beizos.

              Mércores, 16 de novembro de 2011

AUGA E SOL

              As pingas de auga brillan por entre os raios de sol que asoman polo Outeiro Barbeiro. Os raios do sol traspasan a claridade das pingas de auga que caen dunhas nubes negras que se fixeron donas e señoras do ceo molgués. Aluma un chisco o sol. Ao mesmo tempo está a chuviscar, a poallar. Caen pingas de auga sobre as follas secas dun castiñeiro que se ve na ladeira do outeiro. Brillan as herbas verdes ó chocar a luz do sol sobre o seu orballo. Por enriba do outeiro, unha laverca plana na súa perpetua vixía, mentres un labrego aínda mozo asubía un tema musical inspirado por este tempo outonal. Cando remata deixa escapar un sorriso porque é agora a laverca quen leva o ritmo dende as alturas. O labrego borboríñalle ó seu can para que tanga as vacas. Este corre cara á elas e estas póñense ó camiño. O labrego empeza de novo a asubiar.

              Oficina de Maceda. Luns, 14 de novembro de 2011

UNHA ESTAMPA PARA RIR

              Cada vez que a profesora Cristal Ridruejo tiña ximnasia no seu colexio, adoitaba obrigar aos seus cativos (nenos de quinto de primaria) a que se ducharan sen escusa ningunha. Non lle importaba quitarlles uns minutos de xogos ou exercicios con tal de que remataran limpiños a súa clase. E xa sabemos que os houbo, que os hai e que os haberá remisos a mollar a pluma, ou sexa, a pel. Nunha das ocasións atopouse cunha estampa desas coas que escacha un de risa. Cando pasou a controlar un pouco os barullos que se adoitan levar a cabo nesas situacións, viu o que nunca vira nin o que nunca imaxinara; a un neno cun paraugas aberto baixo a ducha. “Neniño, ¿por qué estás co paraugas aberto?”, preguntoulle con xesto forzado para evitar a risa que estaba a piques de choutar da súa gorxa. “Profe, é para disimular, para que pensase que me estaba a duchar realmente”. E díxollo todo inocente, con cara de anxo e cun pouco de colorete nas súas fazulas, nas súas meixelas. Cristal Ridruejo nin o recriminou nin o gabou; sinxelamente marchou de alí rapidamente para non rir diante do cativo.

              Finca Fierro. Venres, 11 de novembro de 2011

TRECE NAVES ESPACIAIS

              Murmurios no café cando unha cascuda viaxa polos laterais dunha pista feita de palla e barro en conmemoración dos entregos que nos visitaron hai xa trinta e pico séculos acochados en trece naves espaciais. En trece, nin unha máis nin unha menos. As cascudas, cando chegan á fin da pista, non saben qué facer, e ante o perigo dun neno que se achega, optan por saltar ó baleiro e encomendarse a unha nova nave espacial que aparece fungando no seu auxilio. Esta consegue chegar a tempo para recoller ós asustados insectos. O neno pestanexa dúas ou tres veces e abre a boca de par en par cando contempla a máis naves espaciais que escoltan á que aterrou para recoller ós ortópteros. Cóntaas en silencio. Trece naves espaciais.

              Cafetaría Oren Express da Valenzá. Xoves, 10 de novembro de 2011

O ASUBÍO DUN POEMA

              Penso na claridade da néboa e vexo o trebello dun verso escrito cun lazo, cun cadorno de xeo. A espiga dunha herba seca arde, devece ante o raio de sol que saíu, de súpeto, do carreiro dunha nube que atravesaba, veloz, o ceo. O silencio que discorre por entre as toxeiras de Barricobos acocha ante o canto, o piar dunha merla dende o seu niño. O verso deslízase pola páxina en branco e a tinta de cor negra seca ante o lapso dunha mente que se apaga. Xa sabemos que o asubío dun poema fai bailar ós parágrafos dunha novela. O escritor rubrica sobre a folla seca do amieiro, garda o bolígrafo e acouga sentado no outeiro dos soños da infancia.

              Café Tizona de Ourense. Mércores, 9 de novembro de 2011

O BERRO DO EIXE

              A vida é coma a curvatura do ladral cando o carro vai baleiro. Móstrase entre os estadullos e móllase coas pingas de auga que caen das nubes negras. A vida é o berro do eixe do carro cando este vai cheo de toxos ou cando os sacos pesan por culpa das memorias labregas. A miseria pesa na alma e os recordos déitanse sobre as pallas que cobren o estrume. Acouga xa o carro na palleira co pinallo bicando o chan e saboreando a nostalxia dun día de traballo. A vida é o silencio nocturno entre aparellos de labranza e sentimentos de pantalóns curtos. Corre o rato por entre as espigas do millo e xeme o mango da aixada ó incharse por culpa da auga. Hai palleiras que acumulan soños dun neno labrego.

              Café Tizona de Ourense. Mércores, 9 de novembro de 2011

IMPRUDENCIAS DOS "ACELERADOS"

              Ás veces cometemos imprudencias cos coches que nos custan a vida ou que, xeralmente, segan a vida doutros. Baixando onte de Maceda a Ourense, ás catorce e oito minutos, na recta que baixa a Neboeiro existe unha liña continua que un Audi (creo) de cor vermella obviou por me querer adiantar a moito máis velocidade da permitida. Non me incomodou que me adiantase (pobriño o meu Peugeot 306 con dezasete anos de existencia e máis de trescentos mil quilómetros), pero si me anoxou, si me rebentou a imprudencia do “acelerado”, xa que os accidentes cáusanos precisamente os que non respectan as normas, as sinais, os impacientes. Algún día poida que boten as mans á cabeza porque lles segaron a vida a uns inocentes. Pero entón será xa demasiado tarde. Menos présas e máis prudencia ó volante.

              Oficina de Maceda. Mércores, 9 de novembro de 2011

DEBATE CINEMATOGRÁFICO

              Medio país pendente do gran debate entre Pérez Rubalcaba e Mariano Rajoy, varias televisións proxectando o gran cara a cara entre ideas políticas bipartidistas (coma se non existiran outras), cando un servidor gozou coma nunca contemplando na Sexta 3 a película “O que queda do día”. Aí si que houbo debate, si que houbo un auténtico cara a cara entre Anthony Hopkins e Emma Thompson. Os dous non falaban moito de política, pero o enfrontamento interpretativo foi realmente impresionante. Chegaban as súas olladas, os seus xestos, as poucas palabras de Hopkins para arranxar divinamente a mansión na que servían, algo así coma o país noso polo que estaban a loitar os dous políticos nas outras cadeas de televisión. Seguín a película porque sabía que me ía ensinar cousas. Os políticos ían falar do que xa sabemos todos. ¿Para que perder o tempo?

              Oficina de Maceda. Martes, 8 de novembro de 2011

UN RATO NO ESTERCO

              O tractor de esterco iniciou a marcha cara á leira de Germelina Ruiz. O remolque ía tan cheo que o vehículo deixaba pegadas por onde pasaba a causa da labra que caía polo troupelear do propio tractor. Detrás do tractor marchaba Franco Carrascosa por se había que botar algunha man para que o remolque non envorcase. Cando chegaron a unha curva abondo ladeada, Franco Carrascosa agarrou do ladral e viu ó instante cómo un rato ollaba fixamente para el. Así botou un tempo, o suficiente para que ós beizos do home asomase un sorriso de complicidade e de asombro porque viu e apreciou que o tal rato non lle fixo nin caso á súa presenza; seguiu a furgar polo esterco e Franco Carrascosa, a verdade, deixouno en paz. Axiña o perdeu de vista.

              Oficina de Maceda. Luns, 7 de novembro de 2011

O QUE ME GUSTA

              Xa está. En quince minutos xa realicei todo. É certo que me movín coma unha bala, pero xa está. Selei as primitivas. Merquei catro cousiñas nun supermercado e unha barra de pan nunha panadaría; para rematar levando todo iso ó coche, para meter todo iso no Filomeno. Agora xa estou sentado nunha cadeira do bar Aitana 39. Facendo, non o que mellor sei, senón o que me gusta, que é escribir. E escribo co ruído da televisión como música de fondo. E contemplo xa a noite escura pola porta de cristal, noite na que está a chover abondo. Era o que queriamos, non si? Que chovese. Pero, ai!, o asunto xa empeza a cansar. Porque a chuvia molla. Porque a chuvia molesta. Porque a moita chuvia arrasa. Collo folgos para, dentro dun chisquiño, iniciar outro relato.

              Bar Aitana 39 da Valenzá. Xoves, 3 de novembro de 2011

SILENCIO POLO DEFUNTO

              Corrían os carrouchos do millo polos regos da Cavada e choutaban os cempés de repolo en repolo e de remolacha en remolacha. Voaban os peixes polo espazo sideral da Pitediña e cantaban as pedras dos valados que separaban as leiras das Pedradarcas. Un escritor escoitaba o ruxerruxe do vento, pero quen realmente facía ruído era o burro de Graciliano Pérez que orneaba con dirección ó muíño de Gumersindo de Escornabois. O burro non era tan burro; sabía que no muíño estaba a burra do muiñeiro. Cando as campás da igrexa de Baños de Molgas tocaron a morto, todo quedou, por un instante, en silencio. Acababa de morrer o vello lagarto que levaba anos subido no cruceiro das Lamas. O silencio rachou no seguinte aviso polo defunto.

              Bar Aitana 39 da Valenzá. Xoves, 3 de novembro de 2011

DOENTES DE MISERICORDIA

              A grampadora mira cara ó norte  e un caderno está colocado en horizontal nunha mesa que precisa dunha limpeza moi urxentemente. A mesa está instalada nun despacho que semella máis unha rateira. Vivimos na posmodernidade máis enxebre dun país que racha pola invasión dos ultracorpos. Somos enfermos de misericordia e clamamos por unha pílula con sabor a esperanza. Pero a febre, o mal agarrótanos os sentidos e pensamos que máis alá da inconsciencia está o mar cheo de olas que se bambean para arrolar os nosos corpos. Hai ritmos que non sabemos controlar e que nos levan por certos planetas coas cores cheas de soños. O replicante Rick Deckard cámbianos os soños por ovellas eléctricas. Somos doentes de misericordia que non queremos morrer coma androides sen alma.

              Oficina de Maceda. Xoves, 3 de novembro de 2011

CUBRÍNDOSE DA CHUVIA

              Visperina Lucero Ruiz abre o paraugas para trasladarse do portal da súa casa ó coche que ten aparcado a tan só un dez metros. Pouca distancia, pero suficiente como para poñerse coma un pingo. Chove a mares. Chove a máis chover. Visperina Lucero Ruiz leva na súa man esquerda un bolso de cor vermella que se bambea ó compás dos seus pasos. Estes son apresurados porque, aínda que leve o paraugas aberto, sabe que sempre o aire conseguirá filtrar algunhas pingas de auga que caerán sobre a súa elegancia. De todas formas, ela tan só se preocupa polo pelo. E tamén sabe que a tela dos paraugas de agora deixa coar unha babuxa que lle pode estragar o cabelo. Nun amén métese no coche, toca o pelo, nótao seco e sorrí. Visperina Lucero Ruiz pérdese na distancia.

              Oficina de Maceda. Mércores, 2 de novembro de 2011

A RODA DUN CAMIÓN

              Quero rachar o vento cun sopro da trompeta de Louis Armstrong e subir ó alto do outeiro do Corno para, dende alí, cantar a grito pelado que a vida é un par de ás planando sobre a morte. Debuxo arabescos sobre o firmamento e deixo que unha laverca me acompañe por entre as xestas do monte Medo. Logo, con parsimonia, ollo para as nubes que pasan e sei que dentro dun chisquiño vai chover. Porque o vento xa deixou de fungar. Agora, tan só a trompeta de Louis Armstrong asubía por entre os piornos dos Currás. E a chuvia xa cae con forza sobre as miñas ás. Non consigo planar e aterro sobre o chapapote da estrada, onde, nun santiamén, a roda dun camión esmaga os meus soños. A trompeta de Louis Armstrong é unha amasadura de penalidades.

              Oficina de Maceda. Mércores, 2 de novembro de 2011

O ABUSO POLÍTICO

              Soño coas corruptelas dos políticos e deixo que o vaivén dunha folla me leve por entre as conversacións ás agachadas que se realizan entre despachos e bares. O paisano de a pé outea, intúe, pensa, pero disimula. Non é capaz de cambiar a historia. E déixase aconsellar por uns para defender a outros; xeralmente aos máis corruptos. Axiña lle ensinan que o trapicheo político é lei de vida. Penso no aperto de mans á beira de gasolineiras e nas ventas de coches cos que foron agasallados, mentres nós,  os pasmóns de a pé, lemos as novas e deixamos que a vida pase. É lei de vida. Despois, somos heroes esbardallando nas cafeterías contra os que cometen os abusos, para, axiña, ó dar a volta, marchar correndo na procura dun político que nos resolva a papeleta da ineficacia, da nugalla  e das ansias de ter o que non merecemos.

              Oficina de Maceda. Luns, 31 de outubro de 2011

UNHA UÑA PECULIAR

              Os dentes de Acacio Silveira Montero furgan na uña do seu dedo índice da man esquerda. Non ten nada que morder nela porque non é coma as outras; debido a unha ferida que tivera de rapaz cando meteu o dedo onde non debía. A máquina case lla arrincou de raíz. O problema foi o case ese; que algo lle quedou no nacemento e non deixa saír por completo á uña nova. Esta non medra coma as outras e a parte vella si segue a crecer, polo que, de cando en vez, ten que arrincar a vella. Ás veces asoma o sangue e Acacio Silveira Montero amosa un xesto de dor, pero é a única forma que ten para que unha non cabalgue sobre a outra. Agora mesmo está a furgar sobre un cachiño que aínda ten de uña vella. Pero tan só iso, furga, xa que é tan pequeniño que non consegue collelo cos dentes. Acacio Silveira Montero remata por contemplar o ceo e largar do banco no que estaba sentado.

              Oficina de Maceda. Luns, 31 de outubro de 2011

CICLO DE CINE CLÁSICO

              Foi a iso das nove menos vinte e cinco da mañá do venres cando levei a gran alegría do día. Estaba a ler este xornal e cando cheguei á páxina quince vin na listaxe da carteleira de cine que, os mércores, nunha das salas dos Cinebox haberá proxección de Cine Clásico. E empezan coa película “O Padriño. 1ª parte”. Entendo, entón, que seguirán coas outras partes. Entendo, tamén, que inician así un ciclo que se tivo que iniciar hai xa moito tempo. Pois aínda que hoxe existen varias cadeas de televisión, estou a ver que non andan moito pola labor de botar auténtico cine clásico, que tan só se dedican a botar trapalladas e moitos disparos. Oxalá dediquen (para sempre xa) unha sala á proxección de películas clásicas. Pero que non se queden estancados, por favor, en clásicos dos anos 60, 70, ou 80, por exemplo; que tamén hai clásicos, ou sexa, obras mestras, máis alá deses anos, incluso no cine mudo. A proba é que ningunha televisión se acorda para nada dos ciclos (como facía antes a pública) de Charles Chaplin (Charlot), Buster Keaton ou Harold Lloyd entre outros. Oxalá os Cinebox recuperen a estes mestres. E xa por pedir que non quede; ¿para cando unha sala dedicada ás versións orixinais subtituladas? Poden subtitular eses clásicos e xa matan dous paxaros dun tiro. De todas formas, grazas polo ciclo.

              Finca Fierro. Venres, 28 de outubro de 2011

O REFUXIO DA FAMILIA

              Ou a vida é unha esperpento ou os xornais tan só se dedican a publicar malas novas. Un xuíz considera que non é un insulto chamarlle a unha muller “zorra” porque se entende que esta palabra tamén significa espelida, lista. Claro que se así fora, ¿para que ía a muller denunciar ao home? En Afganistán hai nenos que viron cómo mataban aos seus pais diante deles. En China desaparecen a cotío voces críticas e seguen arrestando aos que máis protestan. Violentos disturbios en Kinshasa. En Guatemala aumentan os asasinatos. A policía carga contra os estudantes chilenos. Ata o noso José María Aznar pon a parir ao seu propio país cando dá conferencias ou rodas de prensa fóra. Lendo todo isto hai que ter estómago para levar as mañás. Menos mal que me queda a familia para refuxiarme destas novas. E desexas que chegue a tarde para “pelexar” un chisco cos rapaces e sentir a felicidade coa muller mentres tomas, por exemplo, uns cafés ou mentres paseas con ela. E aínda que, logo, lle contes todas estas novas, ela sempre ten unha palabra ou un xesto cariñoso para que o meu corazón flote de felicidade á súa beira.

              Finca Fierro. Venres, 7 de outubro de 2011

CHOVENDO

              Trona. Alustra. Chove. Funga o aire pola rúa Da Presa. No Picoteo estase ben. Quentiños. Coa música da televisión retumbando, resoando nos oídos. Pouca xente no café. Mal día. Nena Daconte tiña tanto que darme que, vaia por Deus!, non me deu nada. Non sei entón para que ofrece. Emporiso, é unha bonita canción. Trona. Alustra. Chove. Funga o vento. Seguimos os mesmos clientes. E seguen os coches a pasar polas dúas rúas que se amosan ós meus ollos. Cazadora colgada dunha cadeira. Bastante mollada. Porque antes de entrar no café, andei a mercar; o que significa que fun de aquí para alá, dun lugar para o outro. Trona. Alustra. Chove. Funga o vento.

              Café O Picoteo da Valenzá. Mércores, 26 de outubro de 2011

O CARBALLO CENTENARIO

              Cae a chispa sobre o carballo centenario e o silencio da pomba que pousaba nunha das súas gallas racha cun movemento frenético de ás. O aire cheira a queimado e o trono alporiza o sentidos das ducias de belotas que caen. Chamuscadas. Queimadas. Queda o ruído do estralo ó caer o carballo centenario e choran os grilos nas súas covas, nos seus buracos. Saben que nunca máis unha sombra tapará as súas portas durante un pequeno espazo de tempo. Queda inerte o carballo centenario e axiña pasa a treboada con dirección ó noroeste. Tan só durou un suspiro, pero suficiente para derrubar ó carballo centenario, á inmensa mole da fraga dos recordos, do pasado.

              Café O Picoteo da Valenzá. Mércores, 26 de outubro de 2011

UN CARCAMÁN

              Quedo só. A muller e o rapaz máis novo marcharon. Estou a esperar ó máis vello. Chove a mares. A televisión amosa a lista dos 40 Principais. Agora mesmo, unha canción con ritmo, con moito ritmo. Un xornal sobre un recanto da mesa. Este xornal. Dúas cuncas de café á miña beira; a miña e a da muller. Esta marchou. Eu quedei. Só. Agora é unha muller a que canta. Non sei quen é. Xa teño dito que con respecto á música de agora, á música actual ando peixe. Que se vai facer!; son un carca, un carcamán. Outro cantante máis. A este si lle sei o nome porque o mostran na televisión: Juan Magán co tema “Bailando por aí”. Nin idea da canción. Nin idea do cantante. O dito, un carcamán.

              Café O Picoteo da Valenzá. Mércores, 26 de outubro de 2011

EGOCENTRISMOS MASTODÓNTICOS

              A Xunta paraliza o Gaiás. Normal. Por unha vez ata creo que actúan ben. Obra mastodóntica que nos terá hipotecados de por vida. E agora, para máis aquel, aínda haberá que pagar a tira e máis por esa paralización. Como din algúns; tiveron que parala moito antes. Como dicimos uns cantos; nunca se debeu empezar. Pero o señor Fraga mandaba de carallo e tiña présa para subir ó olimpo dos egocéntricos. E iso que son dos que, ó ver o Gaiás, quedei alucinado pola súa fermosura. E son dos que digo que, agora, xa que eses edificios están aí, hai que aproveitar a Cidade da Cultura. Pero que non sigan hipotecando xa máis ós nosos netos. Porque os fillos están máis que hipotecados. Non máis egocentrismos mastodónticos.

              Café O Picoteo da Valenzá. Mércores, 26 de outubro de 2011

LUGAR APOCALÍPTICO

              Chove sobre o lameiro seco que está á beira do río Arnoia. Neva sobre as hectáreas queimadas na serra de San Mamede. Todo un verán coa seca nas nosas costas e, agora, en dous días, a auga, a neve e a friaxe empezan a facer máis mal ca ben. Coa auga e coa neve, alá vai a cinsa que servía de estrume para o monte. Coa auga e coa neve, queda o monte, a serra espida para que non naza nada en moito tempo. Coa friaxe, o pouco que poida nacer, será aniquilado e queimado (o frío tamén queima) para que a desolación se asemelle a unha paisaxe luar, a un lugar apocalíptico. Chove encol do río Arnoia. Neva na serra de San Mamede. Vai frío en Baños de Molgas. O mal chegará por culpa dos pirómanos.

              Oficina de Maceda. Martes, 25 de outubro de 2011

ONCE MILLÓNS DE IDIOTAS

              É tan fácil pedir perdón! É tan fácil tirar a pedra e esconder a man! “Non hai ningún español tan idiota que queira que siga o PSOE”. Iso dixo o “gran” Esteban González Pons. E quedou tan pancho ata pola noite, que foi cando xa pediu perdón. Isto é fácil; o pedir perdón. Tan só é unha palabra: perdón. E non custa nada dicila. Perdón. Pero neste país parece que hai uns once millóns de idiotas. Non voto ao PSOE, pero vexo o insulto coma se dixera BNG; porque ese insulto vén se ve a leguas que significa que eles, os do PP, son bos e xenerosos. Emporiso, sigo a caer na trampa deles; a de comentar estas trapalladas, pois un dos meus lemas é que o maior insulto que se lle pode dedicar a unha persoa é a ignorancia. Serei parvo! Tiven que ignorar as palabras de González Pons. Non o fixen. Perdón. Vedes que fácil é pedir perdón?

              Oficina de Maceda. Luns, 24 de outubro de 2011

UNHA NOVA QUE ARREPÍA

              “É duro, pero é máis rendible que os machos nazan mortos”. Lido así semella que a alguén lle sobra produción de animais. Pero se comento inmediatamente que estas declaracións saen dun gandeiro que remata dicindo que dende hai meses non medica ós seus tenreiros enfermos porque lle resulta imposible asumir o custo dos medicamentos por culpa do pouco valor que estes animais teñen hoxe no mercado, entón, máis que duro, isto é impresionante. Polo menos a min arrepioume. É moi triste traballar coma escravos para ver cómo che morren os animais ante a impotencia de ver que non podes facer nada. É moi triste, incluso, alegrarse por esas mortes. Se un o pensa friamente, esta nova arrepía de carallo.

              Fun gandeiro. Aínda me considero gandeiro. E denuncio que en vinte ou trinta anos os xatos seguen a pagalos igual ca naqueles anos. Sinceramente, este colectivo si que tiña que ir a unha folga. Pero a unha folga salvaxe; non sei... peregrinación ata Santiago ou ata Madrid por todas as estradas e acampada na Porta do Sol con toda a gandaría durante tanto tempo ou máis cos do 15-M. É que mexan por enriba deles e os pobres teñen que contestar que chove.

              Oficina de Maceda. Venres, 14 de outubro de 2011

CHAFALLADAS FÍLMICAS

              O que é non ter que facer. Tarde dominical pechado na casa. Logo de tanta lectura periodística, optei pola televisión e dispúxenme a ver a película “Alien Attack”. Sinceramente, levaba anos, moitos anos sen ver unha película tan mala. Dende a primeira imaxe xa vin que aquilo sería unha chapuza. E cando xa se desenvolveu a primeira escena, quixen deixar de vela, pero nas outras demais cadeas ou xa empezaran as películas ou non había outras para ver. Aguantei entón coma un heroe ata o final para ver actuacións ridículas de actores de pacotilla e diálogos que nin causaban a risa de tan malos que eran. O artistiña, a pesar de ser un exconvicto que xa tiña a soga ó pescozo, deambulou polo filme cun corazón de ouro, e a que facía de mala non sabía cómo poñer a cara para semellar mala. Ó non ter que facer hai que tragar chafalladas fílmicas.

              Oficina de Maceda. Luns, 10 de outubro de 2011