NON PORÍA AS MANS NO LUME

Que pasará ou pasaría hoxe, luns? Non o sei. Escribo isto en sábado. Pero a noticia tivo o seu aquel. Revolucionou o panorama político, social e todo o que queirades. Pedro Sánchez escribiu unha carta e moitos racharon as vestiduras. Empezou unha tirapuxa, un axusta e compón que se encheron os medios periodísticos, radiofónicos e televisivos con ruxerruxes, sentenzas, insultos e “sabedoría” ibérica. Vivimos nun país no que todos sabemos moito e, como sabidos, esbardallamos a esgalla.

Xa teño dito que non me gusta falar de política porque non entendo moito de política, pero si sei unha cousa, que se a tal Begoña Gómez Fernández é culpable de algo, que pague por iso. Non obstante, a día de hoxe, sábado, creo que aínda non está imputada. E sei outra cousa máis, que se os espelidos eses de Mans Limpas realizaron a acusación sobre a muller do presidente baseándose en presuntas noticias falsas, pois que desapareza como asociación. Segundo referencias periodísticas consultadas por un servidor (a non ser que sexan falsas, claro), ese sindicato semella que non é trigo limpo, flor de arrecender, xema de ovo. A maiores, por suposto, da súa ideoloxía de ultradereita, que, ante isto, para min, xa non me merece confianza ningunha. Ningunha.

Semella que outra asociación, Faite Oír, tamén presentou unha querela, un preito por tráfico de influencias contra Begoña Gómez. Digo o que dixen no anterior parágrafo: que se é culpable que pague. Os cidadáns de a pé estamos fartos de que a gran maioría de políticos (e familiares que se aproveitan dos cargos deses) vivan á nosa conta e burlándose de nós.

Para rematar e volvendo á famosa carta, a min, persoalmente, tamén me parece unha “infantilada” do presidente. Creo que hai outros métodos para dicir as cousas ou, simplemente, non dicilas e actuar. E sobre o proceder da oposición... que vou dicir sobre esta, cando aquí, precisamente aquí, en Galicia, o Partido Popular sempre xogou sucio e máis que sucio (chega con meter entre a paréntese as famosas carretadas nos días das votacións que, hoxe por hoxe, aínda as levan a cabo; iso si que é tráfico de influencias), e os de Vox, a gran maioría sabemos xa o que é e o que quere. Eu non poría as mans no lume nin por uns nin por outros, para dicir cales son máis honrados.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 27 de abril de 2024

POLAS CARRILLEIRAS DE RAMIRAS

Fun á aldea para atender á cadela. A cadela chámase Chispa. É moi riquiña. Para saber a súa raza tería que mirar a súa cartilla, que non teño a man. Só sei de tres ou catro razas. E tanto destas coma das demais, para min, son todos cans (ou cadelas, claro).

Mentres a muller lle cocía dous zancos de polo, un servidor colleu á cadeliña e leveina de paseo polas carrilleiras de Ramiras. Ata as fincas da Cachopa. Levei paraugas, que case non usei. O case debeuse ás dúas veces que, durante dous minutos ou pouco máis, tiven que abrir. Chovía pero con sol. Non tardei en buscar o arco do Señor (non sei se saberedes que... cando chove e hai sol, sae o arco do Señor; e cando chove e vai frío, sae o arco do xudío), ese que, na realidade, é simplemente o arco da vella. Alí estaba, todo esplendoroso e belo e bonito e guapo e lindo e fermoso e con todas as súas cores, as sete.

Na ida vin unha lesme e na volta case trepo un caracol que, por certo, tiña os cornos ó sol. Por toda a carrilleira había de todo, e case todo en flor; desde as carpazas amarelas ata as moradas, desde as xestas brancas ata os piornos amarelos. Había toxos e mimosas, silvas e herbas verdes. Había tamén, iso si, moitos piñeiros. É unha zona de piñeiros.

A Chispa cheiraba. A Chispa furgaba. A Chispa corría. A Chispa mirábame de cando en vez cuns olliños tan inocentes que non me quedaba outra que dicirlle: segue, segue, corre, trota por aí. Entendía, vaia se entendía. Porque corría, choutaba, ulía, furgaba e seguíame como cadeliña que era.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 25 de abril de 2024

CONDUCIR

Collín o coche e fun. Case sempre vou andando, pero hoxe optei polo coche. A compra sería grande e... E para burro de carga xa chega ben outras veces, cando non hai outro remedio. Non é que teña tampouco problemas co coche; é simplemente porque me gusta andar e porque me amola manobrar nos aparcadoiros. Manobrar en calquera lado. Eu son máis dos de querer chegar e apor. Si, para certas cousas (ou para moitas), son cómodo.

Andar en coche, en si, gústame. Gústame moito. Cando vou por estradas secundarias, e mesmo por autovías e autoestradas, ou, como se adoita dicir, gústame conducir. O problema chega cando é polas cidades. Aquí xa é un calvario; ou ben pola lentitude ante o tráfico, semáforos e rotondas, ou ben por descoñecer, por non saber por onde hai que coller. Nestes casos póñome nervioso e esbardallo contra todo e contra todos. En por si, son mal falado, pero conducindo semella que se acaba o mundo. Aínda que, iso si, en plan relixioso-católico-galego, son pecados veniais. Non quero que caian os santos do ceo.

Conducindo por fóra da cidade, ou sexa, polo rural, pola natureza incluso son capaz de facer traxectos en segunda e terceira marcha con tal de contemplar a paisaxe. E de parar cando me dá a gana, e de acelerar cando a estrada me deixa. Sabemos que as nosas estradas secundarias non deixan moito e por moito que queiras. Mellor; así gozamos da natureza e temos moitas posibilidades de rematar ben a viaxe. Non é o mesmo buscar a calma que atopar a desgraza. Cambia moito o asunto segundo velocidade.

Café Brétema. A Valenzá. Mércores, 24 de abril de 2024

DESDE O CORNO DEREITO DA LÚA

Aburrido de estar sentado sobre o corno esquerdo dunha vaca (poñamos por caso, a Turina), pasei a tombarme sobre o corno dereito da lúa en cuarto minguante. Ai logo, cámbiache ben o conto! Outra perspectiva, outro panorama, outra visión moito máis... universal? Quérolle á Turina, pero a lúa... esa lúa que sempre me sorrí e me chisca o ollo esquerdo é moita lía diúrna, nocturna e divina.

A maiores de estar tombado, noto como floto polo espazo sideral. É practicamente o mesmo que cando me meto nos soños dunha ilusión. Nestes sempre saio vencedor e é coma se estivera en suspensión nun poema de poucos versos. Para que quero moitos? Ás veces, cun simple pareado dise máis que en toda unha novela.

Desde o corno dereito da lúa vexo as estrelas. Son bonitas. Vexo na distancia o planeta Terra. Non sei que dicir sobre ela. E agora menos; con ben que estou aquí arriba. Non sei como se estará de pé sobre o fociño dun porco de ceba, pero na lúa... que carallo, estou máis cerca do ceo.

Ademais, desde a lúa podo berrar ata esgazar a gorxa e sen molestar a ninguén. Berro. Deixo caer un berro seco, primeiro, e, despois, un berro eterno. Noto como treme a propia lúa, pero nada máis. Berro con dirección a todos os planetas que contemplo e co corazón zumbando de ansiedade. Berro coma se estivera pechado nunha habitación en penumbra, aínda que ben sei e ben vexo que vivo sobre o corno da lúa. Borboríñolle ó oído, ela sorrí e chíscame os dous ollos case ó unísono. Cando canso déixome caer, por fin, sobre o lombo do burro. Fago que trote ata máis alá dos soños, ata máis alá do infinito.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 22 de abril de 2024

BICHO RARO CON CORAZÓN DE OURO

Chegou un coche. Aparcou mal; en dobre fila. Somos moi propensos á dobre fila, a ocupar dúas prazas nos aparcadoiros, a aparcar nas dos discapacitados. Disimulamos cos catro intermitentes. Eses nos que, creo, só son para un par de minutos. O caso é aparcar, darlle ó botón dos intermitentes e que o tempo pase. Quen dixo un par de minutos ben poden ser quince ou vinte. Que son quince ou vinte minutos neste tempo eterno, infinito?

Marchou o coche. Neste caso é certo que non chegou nin ó par de minutos, pero... Pero é igual, aparcara mal. Eu tampouco son un santo, claro. Máis de dúas, de dez, de trinta veces boto man do primeiro parágrafo, exceptuando, iso si, as prazas dos discapacitados. Estas sempre as respectei. Son bicho raro con corazón de ouro.

Mira polo que se me deu hoxe... E coa calor que fai. Podía falar de praias ou de sombras ás beiras dos ríos, ou de latexos acalorados, ou de nugallas sobre a alma, ou de poemas preñados de berros, ou de fotos que se contemplan con desexo, ou de sonos cansados... Déuseme por falar de coches mal aparcados. É verdade que son unha peste e que non respectamos nada. Demasiado cómodos. Non metemos o coche na tenda ou no comercio ou no bar porque non colle pola porta.

E non falo para nada desas dobre filas e barullos ante colexios e pavillóns deportivos. Aí existe xa tal galimatías que é imposible unha solución a tanto formigueiro. Aí, nin intermitentes, nin subidas ás beirarrúas, nin atravesados, nin rabo de gaitas. Aí, a buscarse a vida que igual rebentamos cun curto paseo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 20 de abril de 2024

BUSCANDO A SOLUCIÓN

Probei o asunto. Nada. Cambiei a materia. Igual. Non hai maneira. Voltas e reviravoltas. Estudos. Consultas. Buscando o erro. Intentando atopar a solución. Nada. Días de ansia. Días de proba. Días tortos. Días rotos. Cando o asunto ou materia non arrea, non tira para adiante é como unha rotura, como unha quebra que esgaza sen remedio.

Non obstante, a esperanza, a ansia non se perde. E haberá que seguir arre que arre, rego a rego para completar o eido. Malo será que non haxa unha solución final. Haberá que seguir dando voltas e reviravoltas. Buscando e furgando. Gravando e probando. Todo chegará.

Todo chega se se rincha os dentes e sigo. Hai que seguir. Sempre hai que seguir. Nin o mundo nin a vida se detén. Non serán uns cantos temas os que me venzan, os que me fagan recuar. Son o tal para darme por derrotado.

Furgarei. Buscarei. Probarei. Borrarei. Empezarei de novo. Unha e outra vez. Dez e cen veces. Ata a traca final. Ata a solución final, única e eterna. Só quedará saber cando chegará esa eternidade.

É certo que tamén se hai que poñer no lado máis negativo, nesa solución que non se arranxa, que non arrea, que nin tan sequera se consegue iniciar. Non é delito ningún, entón, recoñecer a derrota. Quedará a opción de buscar e poñerse en mans de especialistas. Dá corte, dá apuro; porque sempre me gabei da miña profesionalidade, de que son especialista en todo, aínda que non entenda nin saiba nada. É igual; se non hai outro remedio, agacho a cabeza e... e con ela agachada sigo probando, buscando, cambiando. Malo será!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 19 de abril de 2024

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Sábado, 20 de abril de 2024

ASUNTOS QUE ABRASAN

O asunto está que abrasa. É dicir, o mundo está que arde. A zona do Oriente Próximo xa hai moitos anos que semella unha polvoreira. Agora, co Netanyahu ese, empeza a rebentar. E por moito que a comunidade internacional intente mediar nesa esquizofrenia, mentres Estados Unidos non veña ó rego, pois non hai negociación posible. Así seguiremos ata que os ianquis digan que xa está ben. Semella que empezan a bisbar polo baixiño, pero ante unha solicitude real de que free esa anomalía, quedan mudos, torcen a cabeza e miran para outro lado. Ós ianquis interésalles que haxa conflitos. Cantos máis mellor. Así poden meterse polo medio e onde estean, todo é beneficio para eles. Son listos. E, iso si, poderosos. Ante eles só nos queda unha posible crítica, pero non pasa de aí a cousa. Non vaia ser que se anoxen, que se enfaden.

Quen semella que non se anoxan son moitos donos de cans da Valenzá. Ante isto, podo dicir que son un especialista en atopar moedas no chan (a pena é que só atopo céntimos). A especialidade débese precisamente ós cans. Porque pola Valenzá hai que ir ó axexo, andar cos ollos ben abertos para non pisar nas cagadas dos animais. E aquí digo moi seriamente que non é unha esaxeración. Nunca vin unha rúa como a Avenida de Celanova tan chea de excrementos caninos. Ai, si, certo, a rúa San Bernabé (a da biblioteca ou Casa da Cultura) aínda poida que lle gane á outra, pois aproveitando o beiril dos edificios (principalmente nos días de chuvia), convértese nun pase de modelos caninos que, lóxico, deixan as súas porcalladas. 

    Todos sabemos que os cans non teñen ningunha culpa, que os pobres ten que facer as súas necesidades onde poidan e lles deixen. Son as donas e donos dos animais os auténticos porcos deses paseos. Aínda que o que máis amola é que eses mesmos marráns seguro que nas súas casas andarán con cen ollos para que os animais non defequen no parqué. E tan seguro, que os sacan precisamente para que deixen a merda nas beirarrúas. Os domingos son os peores días. Como non hai varredores, hai cagadas a darlle cun sacho. Escribo isto en sábado; mañá, seguro que atopo algún céntimo máis. Porque o domingo, repito, é un día criminal. Só queda dicir que o concello se poña tamén as pilas ante esta porcallada. A alguén lle oín dicir que lles implantara uns impostos e con eses cartos meter máis varredores. Aí queda a idea.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 20 de abril de 2024

O HORIZONTE

Mirei para o horizonte, e non vin nada. Normal; había unha néboa espesa, que non se vía un burro a tres pasos. É un dicir; burros xa case non hai e o dos tres pasos é unha pequena esaxeración. A ver!, xa había tempo que non esaxeraba. Tanto sentimento, tanto rural, tanta trapallada tamén cansa. Mellor optar, aínda que sexa, por unha arroutada.

Non obstante, sigo mirando para o horizonte e sigo sen ver nada. Porque practicamente nada hai, e o pouco que hai non me interesa; os penedos, toxos, silvas, carpazas, carballos, piornos xa están moi vistos e moi utilizados. Eu o que quería ver era algo que me fixese latexar con forza o corazón: desde unha gaita galega tocando ata, mesmo, un mísil atravesando o ceo, desde a Santa Compaña peregrinando polo alto da lomba ata unha boa moza bailando sobre unha das cores do arco da vella; sobre calquera cor, aínda que a que máis adoita destacar é a vermella. Coma o sorriso dela. Da moza que baila sobre o arco da vella.

Cando estou a piques de desesperar, consigo ver por fin algo. Algo que aínda non sei moi ben que é. A néboa retrocedeu, recuou uns pasos, seis ou sete. Porén, sigo sen ver burros polo xa dito: que case non hai. Noto máis ben unha sombra que semella unha figura humana. De muller. Anda, carallo!, é a que estaba bailando sobre o arco da vella. Ela, como me ve un sorriso de incredulidade, tamén sorrí. Ante o seu sorriso esquézome do horizonte, do burro e da néboa. Agora o horizonte xa queda moi lonxe. Pero xa me dá igual. As cousas como son.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 17 de abril de 2024

FUTURO INCERTO

Estou aquí, esperando o futuro. Un futuro que non chega porque vivo sempre no presente. Un futuro que non sei como vai ser. Se penso nunha acción, igual me aparece outro feito. Se digo que Xoán, seguro que me entretén Pedro. Calquera futuro, todo futuro sempre é incerto. Creo. Non penso meter as mans no lume... por se se me conxelan.

Porén, díxose sempre: non hai como vivir o presente. É que realmente só existe o presente. O pasado xa foi e non hai volta de folla. O futuro, o dito: incerto. Cando vives o futuro xa é presente. Un galimatías do carallo. Si, mellor vivir o día a día.

O futuro pode ser unha esperanza feita realidade. Pode. O que pasa é que, a realidade, tamén pode dar labazadas que, entón si, ata poden mandar a un ó pasado. Por que eu confiaría, diremos. Máis ou menos.

O futuro é tan incerto que mañá espertarei coma un día calquera (ai, Deus, confío en espertar) e realizarei as accións que teña que realizar. Non vou caer na tentación de numeralas, por se aquel, pola incerteza das mesmas.

O futuro é como un bambán, que se balancea para ou lado ou para outro, ou como un catavento que se move e cambia segundo o mandato do vento. O futuro é ese baile dos pés, que se moven a un ritmo vertixinoso pero sen saber que tema están tocando ou bailando.

Sigo aquí, esperando o futuro e sen tan sequera dicir que vou marchar. Se o digo, igual me obriga a seguir sentado e escribindo. Iso si, cando poña a palabra fin remata, para vós, o meu futuro. Fin.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 15 de abril de 2024

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 16 de abril de 2024

O LISTO LABESTRO

Vou contar o que me dixo O Labestro que contara. Antes, case é mellor que presente ó Labestro. En realidade chámase Agustín Escohotado Luxán e naceu nunha aldea da serra. Os seus pais estaban de emigrantes en Suíza, polo que se pode dicir que o criaron os avós maternos. Coma ós seus pais os chamaban Os Millaias, a el, para diferencialo un pouco, puxéronlle o de Labestro. Xa teño dito moitas veces que a xente das aldeas, para os alcumes, é moi lista e, si, por veces, tamén é moi cómoda. Non se mata a cabeza buscando outros chamamentos máis estrambóticos.

Digo que vou contar o que me dixo O Labestro que contara, mais téntame aquilo de falar da súa infancia. Porque a súa infancia foi de armas tomar. Seguro que por vivir cos avós. Estes xa se sabe que un neto é máis que dúas veces fillo. Que todo se lle consente. E segundo O Labestro é nugallán para practicamente todo, tamén é listo coma un allo e sabe de que pé coxean os seus avós.

Na escola (estamos nos tempos de cando a escola non era colexio) fíxose amo e dono de toda a cuadrilla, é dicir, de todos os alumnos, que, a verdade, só eran seis. Sigo lembrando que estamos nunha pequena aldea da serra. O Labestro seguiu de amo e señor xa de toda a aldea cando a idade cabalgou sobre el e cando os seus compañeiros empezaron a emigrar, a deixar o rural. El non, el quedou porque, como era listo, sabía que como onde os avós, en ningún outro lado.

Vaia, síntoo; xa non hai espazo para contar o que me dixo O Labestro que contara. Noutra ocasión será.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 12 de abril de 2024

GABIA TRAS GABIA

O sacho e a aixada (no Ribeiro, peta e sacho, respectivamente) están á miña beira, preparados xa para a semente dunhas cantas patacas máis, aínda que creo que sementarei máis que tubérculos.

En principio, na asoma da primeira gabia, en vez de patacas, van palabras que na fin, con todas as gabias, completarán toda unha historia. Na segunda gabia deixo caer pensamentos de cando a inocencia era a raíña e señora do meu vivir. Abono a gabia con momentos únicos e eternos. Na terceira gabia vai un nacionalismo que agromou desde que o coñecemento aboiou sobre esa inocencia.

Logo dunhas cantas gabias, descanso. A conciencia, por veces, cansa. E sementei unha pouca. A ver se co mineral medra o sentidiño pero sen deixar de vivir do conto. No descanso deixo que os ardores de estómago acouguen para, nun amén, volver ás gabias da novela.

Gabia tras gabia, a canseira mesmo chega a derrotar a certas opinións, criterios ou ideas. Hai palabras e frases, ou sexa, gabias que derrotan ó máis valente. O rural non sempre é carballos que dan sombra e verde nos lameiros. De cando en cando ou bastante a miúdo é unha semente de queixas e bágoas, de dores e berros, de salaios e algo de inferno. Inferno ante o fallo do produto, ante a crítica negativa do capítulo, do relato, do libro...

Por iso hai que medirse e agacharse, e queixarse, e sufrir para que as gabias saian dereitas, con sentimento. Con ese sentimento no que, a colleita, dirá se cada pataca que sementei, se cada palabra que deixei caer pagou ou non pagou a pena. Agora, por enriba, bótolle máis abono para que o título destaque.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 12 de abril de 2024

NA ESCALEIRA

El estaba alí, sentado no terceiro chanzo da escaleira e movendo os pés a un ritmo musical imaxinario. Porque nin tiña nin se escoitaba ningunha música. Ela tamén estaba alí, sentada no derradeiro chanzo da mesma escaleira e mirando para el pero sen practicamente velo. Ela, máis que velo, soñábao. El nin o intuía. Aínda que o desexaba.

A tarde estaba a piques de meterse no luscofusco diario e o can dun veciño ladrou tan intensamente que, tanto el coma ela, espertaron dos seus ensimesmamentos. El deixou de bailar cos pés e ela encolleuse de ombreiros. Os dous miráronse un instante, algo así como medio retrinco. Nas súas miradas non había preocupación nin medo ante os ladridos desesperados do can. Había, iso si, algo máis que cariño e desexo, algo máis que ese berro que sae do silencio, algo máis que unha ilusión ou soño.

O can non tardou en quedar en silencio. El sorriu. Ela sorriu. E todo volveu á normalidade: ese baile de pés sen música e esas miradas que non ven, perdidas no espazo e no tempo. El deixou escapar unha pequena carraspeira. A ela subíronselle as cores á cara. Ningún se atreveu a iniciar a conversa.

El segue alí, no terceiro chanzo da escaleira. Ela segue no derradeiro. Míranse de novo. Ela toma a iniciativa e baixa un chanzo. El, por inercia, sobe un. Quedan xuntos, no mesmo chanzo. Pero un en cada recanto. Cando entra xa a noitiña, el murmúralle no oído a ela e ela monéalle cun si a el. Ó tocar o reloxo da igrexa as horas en punto, erguen xuntos e marchan os dous.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 10 de abril de 2024

COIDADIÑO, QUE ESTÁN AÍ

Estamos que nos asamos. Sen asarnos. Aínda así hai que recoñecer que vivimos nun lugar privilexiado. Climatoloxicamente falando, temos de todo: desde as xeadas máis criminais ata a canícula máis sufocante, desde as treboadas máis fortes ata a calma branca. Mesmo hai días que, nas súas 24 horas, pasamos por varios cambios atmosféricos... chuvia con sol, sol con neve, saragana con vento, etcétera. Vivimos nun lugar tan marabilloso que incluso lles podemos “dar na cara” a aqueles que sempre se queixan do noso mal tempo: Estes días mesmo, Ourense alcanzou as máximas de España. En todos os anos, exactamente en todos, sempre hai catro, cinco, dez días ó ano nos que o sol é onde máis aperta, e, pola contra, tamén as xeadas son onde máis caen, é dicir, onde as temperaturas máis baixan. Como dicía aquel, temos para dar e tomar ou para colgar nas orellas.

Quen non tivo vergonza foi Ecuador, asaltando a embaixada mexicana para deter ó ex vicepresidente Jorga Glas. Iso non se pode facer! Non se pode entrar desa maneira nun organismo doutro país, por moito que estea no territorio do asaltante. Si, é verdade, que todos os demais países puxeron o grito no ceo, pero non sei se pasará moito de aí o asunto. Actuaron coma o cura pola igrexa ou coma Xan polo outeiro.

Exactamente igual que eses ultras que agrediron ó ex alcalde de Ponferrada. Sei que me repito, pero xa teño denunciado moitas veces que moito coidadiño con eles. Que empezan dous ou tres, que se encoraxan e xa non hai volta de folla. A esta xente hai que pararlles os pés, pero xa. Unha persoa non pode nin debería ter medo de espallar as súas ideas; así como é de covardes que, moitos, en vez de rebater con sentidiño as opinións, fagan uso da violencia para impoñer os seus pareceres. Como non se corten de raíz eses ataques, esas aldraxes, non tardaremos en volver ós paredóns e cunetas. Que coidadiño, que están aí. Acazapados, pero están aí. E xa non tan acachoupados.

Tampouco se esconden eses pais que matan ós fillos para facerlles dano ás mulleres. Violencia vicaria, lle chaman. Ou violencia machista. Que máis dá o nome; o asunto está en que, unha vez máis, pagan os máis inocentes. Que culpa teñen os nenos? Iso si é caer baixo, ser rastreiros; facerlle dano a alguén por medio dos seres máis queridos.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 13 de abril de 2024

NOSTALXIA

Nostalxia na forma de mirar... e de contar. Miro para a doniña que asoma detrás dunha xesta e conto que o bambán das flores dunha toxeira que hai a carón, débese ó impulso do vento que baixa da chaira que hai cerca. Nostalxia do tempo no que todo era como eu quería que fose e no que, ás veces, non ocorría nada porque todo estaba baleiro; a tarde estaba en silencio.

Conto que un asubío musical racha ese silencio e mesmo a doniña lle presta atención a tal acontecemento. Asubiar cando o silencio reina é como declamar no anfiteatro de Mérida. Asubiando desa maneira, a nostalxia empreña con tardes nas que a infancia era unha banda de música e a xuventude unha banda sonora. Cantaba e asubiaba para que se me inchase o peito de melancolía, para notar axiña que a euforia subía e subía.

Nostalxia na forma de sentir... e de escoitar. Sinto que a vida é un baile de desexos no que o frufrú dun vestido vermello é coma un devezo, coma unha ambición dun futuro incerto, e escoito algo así coma un axóuxere de bicos que se inventan, que se descobren. Inventando sinto e soño unha futura realidade que, vaia, será efémera.

Sinto o berro do peito que esgaza e da ansia que flota polo recanto dunha habitación... baleira... silenciosa... medio ás escuras. No baleiro nada existe, nada hai, e a nostalxia rabuña nas entrañas que quedan esgotadas, fláccidas e coa alegoría de que todo acabou, co instinto de que o soño xa non é o que foi. Mirar, contar, sentir, escoitar é como bailar sobre a quimera dunha realidade que puido ser. Non o é.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 9 de abril de 2024

A MIÑA ALMA

Caeu pedra, graínzo, salpedrés, sarabia e pensei que me partía a alma. Non ma partiu. Porque o pedrazo que caeu foi pouco e a miña alma é moita. Grande. Branca. Inmaculada. Impoluta. A miña alma, cos golpes, nin escacha. Porque tamén é dura. Dura de roer. A alma é ese algo, ou sexa, esa nada que flúe polo baleiro, que dicimos que está ou que a temos, que non vemos pero que a sentimos... vai ti saber.

Agora toca facerse preguntas sobre se existe, sobre se abarca todo o silencio, sobre se racha ante o ruído, ou se corre amodiño, se se bambea ante un suspiro. A alma pode ser a preguiza da inconsistencia ou o ruxerruxe do día a día. Baila a miña alma influenciada por un tema musical de Jean-Michel Jarre. Non sempre me deixo inspirar por Morricone ou Vangelis. De cando en vez ou moi a miúdo, furgo na alma de Jerry Goldsmith.

Na miña alma, aínda que queira furgar alguén, non me deixo. Xa dixen que era dura de roer, de rillar. Tamén é caritativa, agradable, sincera, melancólica, única, universal, eterna. Teño alma para repartir pola existencia de cada un. E podo repartila ós cachos ou dunha sentada. Sempre fun espléndido para todo. Coa miña alma fago e desfago os versos do poema e os capítulos da novela.

Teño alma para espertar dos soños e para choutar sobre as ilusións dun encontro. Seguro que, no salto, a miña alma segue a espallarse pola pequena treboada que asomou na que, a pedra, derreteuse ó contacto coa miña esencia. A miña alma deita sobre unha lenda amarela.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 8 de abril de 2024

POLO PASEO DO RÍO

Como pola mañá só puiden ler un periódico, non quedou outra que saír de novo para ler, polo menos, dous máis. Saín entón pola tarde e, efectivamente, lin dous máis. E porque a cafetaría non tiña máis -se exceptuamos os tres deportivos por excelencia-, que se os tivera tamén caerían. Os deportivos nin os cheiro pola simple razón de que o esencial xa asoma nas páxinas dos xerais.

Logo de ler a prensa, e como tiña que coller dirección ó Posío e como na mochila que levo ó lombo levaba tamén un libro, baixei ata o río Barbañica (que na súa denominación orixinal seica é Río dos Muíños) e iniciei a lectura, andando, moi lentamente, polo paseo que percorre todo o regato (realmente non sei onde está a diferenza de río e regato; para min, o Barbañica é máis regato que río).

Ó mesmo tempo que lle prestaba atención ó que se contaba nas páxinas de Fortuna, do arxentino Herrán Díaz, aínda que afincado nos Estados Unidos, o ruído das augas do regato (ou río) facían de bálsamo ou de música de fondo do meu paseo. O ruído do mar e o ruído das augas dos ríos son coma bandas sonoras nas andainas peliculeiras.

Tamén de cando en vez ou bastante a miúdo, cruzábame con xente das que só vía algo así coma sombras, xa que eu non levantaba a vista para nada. Eu ía arrimadiño ás varandas dereitas do paseo e non necesitaba ningunha outra referencia para guiarme.

Xusto onde desemboca o Barbañica co Barbaña deixei de ler, coloquei os auriculares nos oídos, deille á música e seguín andando aínda máis alá do Posío.

Café Urgencias. Ourense. Domingo, 7 de abril de 2024

TODO O MEU UNIVERSO LATEXA

Limítome a contemplar o meu universo: unha folla seca que cae dun carballo das Mestras, unha rula entrando nunha silveira, unha troita choutando sobre as augas claras do Arnoia, unha cegoña aterrando sobre o niño que ten no campanario da igrexa de Baños de Molgas, unha nube branca tirando a gris sobre o ceo molgués e unha parede de pedra na que vou deixar caer, con parsimonia, a miña conciencia.

Sentado xa sobre o musgo verde tirando a apardazado escoito o ruxerruxe da auga, e o grallar dun gaio, e o ladrido dun can, e o berro dun veciño, e a música dun tocadiscos, e o ruído das cadeas dos bambáns do parque da Ansuíña, e o croar dunha ra, e o muxido dunha vaca, e o ornear dun burro, e o canto dun carro. Escoito os latexos do meu corazón.

Estou só e o silencio fíltrase por todos eses ruídos, así como estes rachan de cando en vez aquel. Todo con certa harmonía e cos meus parabéns. Porque, estando a gusto e ben, tal como estou, non hai nada que me desvíe do meu universo. Así, desta maneira, e tal como se adoita dicir, estou na gloria.

Na gloria mirando como asoma a cabeza dun lagarto, como pasa á velocidade de paxaro un vencello, como un bolboreta vai de flor en flor, como un bugallo se bambea noutra galla do mesmo carballo, como o ceo xa é todo azul, como o reloxo da igrexa marca as tantas e como a miña figura se alonga coa sombra da tardiña.

Deixo a parede e marcho, en silencio, cara á ese ruído da auga para cruzar o Arnoia pola pasarela das Mestras. Con ese ruído deixo de escoitar os latexos. Pero nótoos. Porque todo o meu universo latexa.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 6 de abril de 2024

UNHA ESTACA DE CASTIÑEIRO

Virei o caxato que me tiraron a traizón. Se non chego a cometer tal acción, ó mellor quedaba no sitio. Máis que caxato semellaba unha estaca. Unha estaca de castiñeiro. Non sei quen me pode querer tan mal. Non me importa que me rifen ou que me chamen a atención, pero que me tiren obxectos duros a traizón é algo que non asimilo moi ben.

Intentei buscar ó causante do lanzamento e tan só atopei silencios e ausencias. Mesmo lles preguntei a veciños e amigos e non me souberon dar razón. Algún incluso deixou asomar un sorriso burlón. Seguro que pensaba que eu estaba a esaxerar. Enténdese que hoxe ninguén lanza estacas para facer mal. Hoxe úsanse pistolas ou granadas ou drons ou mísiles, armas de certa sofisticación.

Porén, eu tamén vou ó clásico: que me armo de fouciño por se me atopo de novo con ese malnacido. As pistolas son ruidosas e... para que chamar a atención? Tampouco o inimigo se quixo dar a descubrir; usou a estaca, que é máis silenciosa.

Percorrín os montes dos arredores por se o tipiño se escondera entre os toxos e codesos ou entre as xestas e silveiras. Mesmo cheguei a mirar na presa do Segundo por se se acochara entre as carrancoñas dos amieiros que dan ó río. Nada; por alí só escoitei o ruído das augas ó verter a presa, a vaira e algún que outro piar de paxaro. Todo o demais era silencio. E ausencias.

Non obstante, sigo contento por desviar o caxato que máis ben era estaca ou tranca que alguén me lanzou a traizón. Puiden quedar no sitio. Emporiso, aquí estou; podo contar o conto. Conteino.

Café Chechu. O Vinteún (Ourense). Xoves, 4 de abril de 2024

A MOITOS CHÓVELLE ABONDO

En abril, augas mil. A verdade é que xa chega de chuvia. Esta cansa, aburre e molesta. Non é que chova así moito, moito, pero ó ser case todos os días xiringa bastante porque non deixa facer moita cousa, e hai que lembrar que estamos na época das sementes. Claro que, grazas á chuvia, Galicia é como é. Así é que... se chove, que chova.

A moitos chóvelle abondo. Ó Netanyahu ese, de máis. Por moito que agora destitúa a dous comandantes polo ataque que se realizou en Gaza a unha ONG do español José Andrés e no que morreron sete cooperantes, o mal xa se fixo. E por moito que se diga que non foi intencionado, nas guerras sempre sucede o mesmo: que, con intención ou sen intención, acaban pagando os máis inocentes.

Tamén lle chove, e moito, ós Estados Unidos de América (a verdade é que a estes sempre lles chove), que lle piden a ese mesmo Benjamin Netanyahu que non invada Rafah, pero, en segredo, seguen a enviarlle cazas e bombas. Así, cunha man acariñan a cara e coa outra parten a alma. Hai que ter mala conciencia!

Ó noso Luis Rubiales, ese personaxe que está sendo investigado polos catro puntos cardinais, tamén lle chove abondo. Cando confesa que o diñeiro das súas contas é produto do seu traballo e dos seus aforros. E, nós, de parviños, crémolo. Eu, traballando toda a vida e aforrando coma un can doente para non me chegar estes aforros nin á chatarra que teña el. Xa hai anos que denunciei os roubos e mafias das federacións deportivas (non só a de fútbol), porque tanto nestas como en calquera outras asociacións ou agrupacións ou sociedades ou entidades ou corporacións ou etcéteras que manexen cartos, moitos cartos, o ladroízo está á orde do día. Non hai nada máis cobizoso que os cartos!

Choveulle moito á senadora e alcaldesa de Mos, do PP, cando lle lanzou coma un lóstrego a un senador socialista o famoso anuncio televisivo de Stevie Wonder, “se bebes, non conduzas”, en referencia a que, o socialista, pagou unha multa no 2011 por dar positivo nun control de alcoholemia. Tal acusación volveuse na súa contra tan axiña como se soubo que, a listiña, tres anos antes, tamén tivo que pagar unha multa polo mesmo motivo. Inocente, que es unha inocente!

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 6 de abril de 2024

LEITO DE TOXOS NA HABITACIÓN DOS SOÑOS

Por que non podo deitar sobre un leito de toxos na habitación dos soños? Xa sei que pican, pero así tamén raño, tamén rasco. Nesa habitación na que a luz brilla baixo unha tonalidade amarelada. Por que non podo soñar dentro do mesmo soño e mentres as ilusións van e vén sen saber de onde? Por que os infinitivos rematan en R e a súa conxugación percorre todos os tempos?

Quero asubiar dentro do soño do soño e só me sae un ruxerruxe de follas secas esmagadas polos pezuños do burro que anda comendo nos toxos. A flor do toxo é bonita e o leito de estrume acouga coas miñas ansias de querer ser e non poder, de querer estar e notar tan só o silencio.

Por que non podo navegar coa Perla Negra por ese mar azul e verde e gris e marrón inmenso? Por que non lle canto un réquiem a ese desexo que non deixa de ser eterno? Son a pinga de auga que baña o seu peito e o caxato de temoeiro que suxeita o feixe dos sentimentos. Son o mar e o toxo, o barro e os soños. Son o leito e a ilusión, a folla seca e o verbo que se fai carne. Son o estrume e o silencio, a lúa e o universo. Son a ausencia que flota cara ó ceo aberto.

Quero deixar constancia de que a ruleta da fortuna roda como lle dá a gana e de que a luz brilla cando se lle dá á chave, ó interruptor, á conciencia. Hai conciencias negras e cheas de silvas que engarran e esgazan a pel á que se agarran. Como hai conciencias brancas que se acenden cando os actos non proceden. Non hai coma un leito de toxos na habitación dos soños.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 2 de abril de 2024