ESCRIBO PARA DICIR QUE...

Sento na terraza do café e ó momento, mesmo antes de que me poñan o propio café, xa saco o meu pequeno caderno para escribir. Escribo para dicir que o sol se filtra por entre as nubes, pero de cando en vez tamén caen pingas de auga. Escribo para dicir que a pobreza seica se multiplicou no noso país. Eu tamén digo que a pobreza de espírito vai moito máis alá dunha multiplicación. Escribo para dicir que un coche dunha autoescola aparcou a un lado da rúa para facer un intercambio de alumnos. Tamén podo dicir que o silencio se fai silencio cando o ruído deixa de ser ruído, e que incluso habendo ruído pode haber silencio. É raro o asunto pero pode ser.

Agora que xa tomei o café sigo escribindo para dicir que as pingas de auga si xa caen con forza e con bastante intensidade. É igual. Que chova. Como din os vellos: boa falta fai. Escribo para dicir que non se poden facer dúas cousas a un tempo, e hai xente que fai dúas cousas a un tempo, polo que o normal é que non faga ben unha ou a outra; ó mellor incluso as dúas. Pero non llo botarei en cara. Para que?

Escribo para dicir que aínda que chova e aínda que non teño paraugas, vou marchar, arrimado ás paredes dos edificios e coa capucha da cazadora posta. Malo será que non chegue ben á biblioteca. Aproveito para dicir que, nesta, o silencio si vence por goleada ó ruído. E de paso que vou mirarei a ver quen ten os faiados abertos. Por aquilo de se se lles mete a agua dentro. Ás veces dáseme por compadecerme dos demais.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 31 de marzo de 2022

 

UNHA VERDADE VERDADEIRA

O que vou contar aquí pensaredes que é unha broma; pero non é tal. É unha verdade verdadeira que digo coa man dereita sobre o corazón. E este latexa a un ritmo normal.

Os meus pais puxéronme Gerundio e, por detrás, os amigos chámanme O Participio. Non acaba aí a graza ou a retranca. Nacín na aldea da Conxugación, que pertence ó concello do Verbo. Agora pregúntome eu e preguntarédervos vós: quen ten máis mala leite, os meus pais, os amigos ou as casualidades? Aínda non rematei; non hai moito oínlle a un rapaz non sei que sobre o leito dun río. Eu non tardei en ir ó río Pluscuamperfecto para deitarme nel. Molleime, claro. Marchei á casa correndo e ó explicarlle ós meus papás o que pasara, tamén lle oín polo baixiño a unha veciña (esa veciña laretas que hai en todas as aldeas) que eu non era ben avisado. A verdade é que moi ben non a entendín. A min a miña mamá sempre me avisaba ben. Pero, xa digo, hai veciños e veciñas que moitas veces falan por falar.

Cando non estou no monte... (non digo o seu nome para que non collades isto de mofa), os pais déixanme xogar toda a tarde na aira de... (si, mellor puntos suspensivos) cos amigos. E iso que se meten bastante comigo dicíndome que son medio parvo (algunhas veces dinme parvo enteiro). Eu, para máis aquel, ríolle as grazas. Non, pegar non me pegan porque son moito máis grande ca eles. Ás veces noto como a veciña esa rexoubeira me mira con cara de pena. Non sei por que, pois eu sempre estou rindo.

Café Brétema. A Valenzá. Martes, 29 de marzo de 2022

 

MÁIS ALÁ DA GAITA E PANDEIRETA

As Tanxugueiras. As Tanxugueiras, ese marabilloso trío musical galego, acaba de demostrarnos unha vez máis a actitude ou condición da mente humana, da maioría do ser humano. Somos tan esperpénticos como a clasificación ou votación esa que fixo TVE para participar no próximo festival de Eurovisión.

Ata agora, a calquera que lle falaras da música galega, mirábate de mala maneira ou coma a un bicho raro, porque tal música era a mesma ladaíña de sempre, ou sexa, só gaita e pandeireta. E estes dous instrumentos semella que son coma un insulto ás grandes mentes mitómanas. Pero desde que aconteceu o barullo ese das votacións, a música tradicional galega pasou da noite para a mañá a ser defendida a capa e espada, con unllas e dentes coma se nos fora a vida niso. Ata agora moi pouquiños coñeciamos ás Tanxugueiras e, emporiso, a partir de xa, os lugares dos seus concertos estarán a rebentar, grazas a unhas circunstancias que nunca deberían ser as causas dos nosos gustos ou seguimentos.

Alégrome un montón por elas e oxalá que cada vez gusten a máis xente, porque son boas, moi boas. Pero dáme pena que a maioría das persoas as descubriran como as descubriron, que toda a súa fama veña precedida dun espectáculo ridículo e estrafalario e non duns temas musicais, dunha música que si vai moito máis alá da gaita e pandeireta, sen menosprezar, por suposto, estes dous impoñentes, e nosos, aparellos musicais. Nunca!

Café A Pedreira. A Valenzá. Domingo, 27 de marzo de 2022

 

BROMAS Á PARTE

A pandemia do Covid-19 creo que a collemos ó principio bastante en broma. A guerra ruso-ucraína tamén pensamos que era unha fanfurriña dese tipiño chamado Putin. A folga dos transportistas intuíamos que podería durar tan só dous ou tres días, ata que o Goberno tomase cartas no asunto.

O virus xa fixo dous anos que se instalou nas nosas vidas. O Putin leva xa máis dun mes cabalgando polas estepas da destrución e da morte. E os transportistas seguen reclamando o que realmente lles pertence, pero como o Goberno semella que non quere xogar á brisca, pois xa levan tamén unha semana que está a repercutir, e de que maneira, na nosa forma de vivir. Hai que ver á xente correndo dun supermercado para outro porque os produtos escasean á velocidade do AVE. Ou simplemente tamén chega con ver ás persoas como se quedan ante os estantes practicamente baleiros. Algúns, os más peliculeiros, chegan a pensar mesmo en situacións ou estados apocalípticos. Como xa confesei en algunha ocasión, imos ter que darlle a razón ós máis vellos cando, drasticamente, por veces, nos din que haberá que romper de novo os montes e as leiras. Eu, por se aquel, e en principio, o sábado xa sementei patacas. Non vaia ser que a guerra se alongue deica alá o mes de setembro. E, coidadiño, que xa lin por aí que ía para tempo. É certo que só de patacas non vive o home; pero unha leituguiña aquí, uns repolos alá, uns chícharos nun recanto, unhas xudías no outro e, polo medio, unhas verciñas xa temos con que facer o caldo.

Bromas á parte, o asunto da guerra, a maiores da destrución e das mortes, trae os milleiros de refuxiados. Desprazados que nos están a demostrar que a boa vontade, algunhas veces, vai en contra da lóxica, da realidade. Esa realidade na que, si, é moi bonito lanzarse en tropel na busca deses ucraínos que foxen das bombas, pero... e despois que? Mesmo semella que seica xa hai situacións que se saíron de nai, chegando a falarse incluso sobre a trata de persoas. Ou o que é o mesmo, que saíron do paraño para a cinza. Ante isto, creo que se actuou moi á lixeira, con moita bondade pero tamén con certo grao egocéntrico. O tema dos refuxiados, ó meu entender, tiveron que levalo desde un principio certos organismos oficiais e non eses particulares ou pequenos grupos que se lanzaron a unha carreira para ver quen a tiña máis grande, quen era máis bondadoso, máis voluntario. Un gran embarullamento que, certo, non habería tal se non houbese esa puta guerra que si está a repercutir en todo e en todo o mundo.

Finca Fierro. Sábado, 26 de marzo de 2022

 

A MOSCA

Quixen darlle unha labazada a unha mosca que zumbaba xunto ó meu nariz, pero a condenada soubo escapar. A ver, non quero matar a mosca nin tan sequera molestala (cada un está neste mundo para o que está ou vén a este mundo para o que vén), pero tampouco quero que ela me moleste a min. E estaba a amolarme. Todos sabemos que teñen fama de molestas, de aí o de “mosca cojonera”. Por isto tamén son moi odiadas. E intentamos liquidalas de todas as maneiras e formas habidas e por haber. Eu teño fama de cazalas coa man e poucas se me escapan. Precisamente se hai algo no que me podo considerar profesional é nisto. Son un profesional “achapando” moscas! O que lles fago despois, alá cada quen co seu pensamento.

Dicía que esa mosca en concreto andaba a zoarme por diante dos ollos e pousándoseme na cabeza, que, ó tela medio rapada, notaba incluso a molestia que me causaba a condenada. E eu dálle que dálle espantándoa. E ela segue que segue tentándome o xenio. Cando xa levaba unha ducia de veces braceando, prometinme que non habería unha décimo terceira vez. Deixei de facer o que estaba facendo e presteille toda a atención á mosca. Por fin cansou e pousou nun espello. Sabía que chegara a miña ocasión, aínda que dubidei ante o futuro reflexo da miña man. Non obstante, abrín esta e nun lóstrego, zas, xa notei como pelexaba no meu puño cerrado, como me facía cóxegas na palma da man. Por fin caera nas redes da miña profesionalidade. Agora cada quen que pense no seguinte paso.

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 25 de marzo de 2022

 

CINCO ELEFANTES

Non sei que dicir. Pasmado estou. Acaban de pasar cinco elefantes voando sobre a tea dunha araña. Non se bambearon! Aconteceu no atallo, xusto onde se cruzaba de valado a valado a arañeira. Non obstante, o meu asombro maiúsculo non foi tanto por ver voar ós elefantes nin porque non se bambearan (sinceramente, a tea da araña non aguantaría por moito que se diga ou se cante a ladaíña esa), senón porque... que carallo pintan cinco elefantes africanos en Galicia e, máis en concreto, na Galicia profunda!

Eran africanos. Noteillo no movemento das orellas. Movíanas de tal forma que se notaba ás leguas que era para espallar ou esparexer o po do Sáhara que se lles pegara á causa da suor. Tiven un instantiño de dúbida cando lles quixen falar. Porque quixen facelo, pero axiña pensei que para que. Non me entenderían. E moito menos cando lles falase en galego. Lembrade que eran africanos.

Botei un bo cacho véndoos voar. Porque voaron á meu arredor e dándome a impresión de que me coñecían. A min, que nunca saín da Galicia profunda! Pero debeu ser unha ilusión miña, pois xusto no momento en que pensei que me coñecían, un, creo que o máis vello, fixo outra cousa que me deixou aínda máis apampado: que se meteu pola bufarda dun faiado. Claro que, non tardou en saír e, ó facelo, fíxoo cun bramido ou bruído arrepiante e, intuín, tristeiro. Non tardaron os cinco en perderse de vista.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 24 de marzo de 2022

 

ESPERANDO POR TINA TURNER

Son o Genaro, o fillo da Carracha, e gústame a Tina Turner. A Tina Turner é negra e eu son branco. Pero non son racista. Aínda que algúns xa estarán pensando que polo mero feito de usar a palabra negra xa é racismo. A miña mamá ensinoume as cores do arco da vella e don Graciliano todas as demais. E sei que hai as cores branca e negra. Moi listo non son, pero alcanzo a distinguilos. Tina Turner é de cor negra e o fillo do Saltón é de cor branca. A min gústame moito a Tina Turner. O meu pai chámase Gumersindo, O Saltón.

De pequeno quixen ser astronauta e agora son un nugallán máis que nugallán. Gústame soñar co Capitán América para lanzar o escudo coma un búmerang. Con el non quero matar a ninguén, aínda que ás veces mido mal o lanzamento, a distancia e a potencia; e pasa o que pasa. E iso que sempre defendín que non hai mellor medida que a de “a ollo”. Por veces fállame. Igual é por culpa de que me distraen as cancións de Tina Turner.

A miña mamá, na realidade, chámase Isolina, pero todos lle chaman A Carracha. Non é que me guste moito, pero... Pero nas aldeas tamén pasa o que pasa. A min non sei como me chaman por detrás. Creo que O Arnal. Un día un rapaz díxome a berros que era peor que un toxo arnal. Non sei, poida que sexa un toxo porque me enfado cando alguén non me fala de Tina Turner. Agora estou tranquiliño. Sento. Miro para un balcón en concreto e espero a que saia a Tina Turner, a miña Tina Turner. Sei que non vai saír, mais faime ilusión esperar. O fillo da Carracha nunca desespera.

Café Sports Century. A Valenzá. Martes, 22 de marzo de 2022

 

UNHA PASTILLA DE XABÓN

Aínda que sempre fun un pouco covarde, de cando en vez danme arroutos ou éntrame algo así como unha febre e actúo sen importarme moito as consecuencias. É dicir, que por veces son un botado para adiante. O outro día quixen experimentar como se estivera nunha película, cando a algún personaxe se lle pon por medio, no chan, unha pastilla de xabón. Así é que, sen andar con panxoliñas ou sen andar con días santos (que é o mesmo), collín camiño do cuarto de baño e que sexa o que Deus queira.

Eu, por un lado, sabía que aínda que me esnafrase ás primeiras de cambio, ó mellor tiña a sorte de que o trompazo non fose moi grave a causa de que o cuarto de baño era pequeno. Se había sorte, ata poida que nin chegase a caer. Abrín a porta, axexei todo o que puiden axexar, erguín a perna dereita, pechei os ollos e deixei caer o pé sobre a pastilla de xabón.

Queredes saber que non recordo nada? Tan só sei que estou deitado nunha cama de hospital, coa cabeza practicamente toda vendada e coa sensación de que, efectivamente, a rachei. Mesmo me dá a impresión de que grazas á venda non me escorregan os miolos pola cara abaixo. O peor é que non teño a quen lle preguntar. Estou só e medio suando a causa da angustia porque non sei que pinto aquí desta maneira. Chamei a alguén e apareceu unha señorita cun cacho ceo na boca que me dixo non sei que dunha pastilla de xabón. De cando en vez tocábame na cabeza e miraba os dedos a ver se vía miolos neles. Non vendo nada, botei a durmir.

Finca Fierro. Luns, 21 de marzo de 2022

 

NO MUNDO DOS SECUESTRADOS

Botei a andar. Na metade do camiño parou un coche e o condutor invitoume a subir. Dubidei un pouco porque non acostumo a subir ós coches cando me dedico a andar, nin ós dos coñecidos e moito menos ós dos descoñecidos. Pero non sei por que, quizais porque non estaba para andainas ou porque lle vin cara de boa persoa, o caso é que aceptei o ofrecemento.

Xa dentro empezamos a falar do que adoitan falar dúas persoas cando non se coñecen e queren romper o xeo: do tempo. Que se chove, que se xea, que se vai sol, que da seca, que das inundacións, que dos furacáns, etc. De cando en vez mirábao de esguello e notaba que a súa cara tiña algo raro. Semellaba unha cara de alieníxena. Axiña souben que era o que me chamaba a atención: que a súa cara cambiaba de cor. En poucos segundos vinlla morada, azul, laranxa, violeta e, agora, ata de cor verde.

Cando quixen comentarlle algo diso, oín como as portas do coche se cerraban automaticamente e souben ó instante (por veces, non son parvo) que acababa de entrar no mundo dos secuestrados. Quedei tan asombrado que non souben que dicir. Foi o condutor o que falou: imos alá. E o coche elevouse á velocidade de máis alá da luz. Cando quixen dicir algo, xa pasaramos Marte, Xúpiter e estabamos cruzando os aneis de Saturno.

Aterramos nun planeta descoñecido no que os seres que alí vivían andaban todos boca abaixo, e eu non tardei en ir na mesma posición e, para máis carallos, púxenme de cor verde. Sei que xa nunca máis volverei á Terra.

Café A Pedreira. A Valenzá. Sábado, 19 de marzo de 2022

 

A ESPIÑA NO CORPO

Todas as décadas, máis ou menos, teñen o seu aquel, aquel asunto, aquel evento, aquela actuación, aquela, por que non, guerra que se lembrará no futuro dos tempos. Esta década do 2020, en principio, non se queda atrás. É máis, ata poida que, por agora, ou polo menos na miña lembranza, quizais sexa a peor. Non saímos dunha pandemia cando estamos case metidos nunha guerra. Non saímos dunha calamidade cando estamos xa dentro dunha hecatombe, chamémoslle, alimentaria. Entre o virus, o Putin, a carestía da vida e a folga dos transportistas empezan a meter a espiña no corpo, empezan a facernos as pascuas.

O virus semella que, pouco a pouco, estamos a vencelo, aínda que, o maldito, resiste de carallo. (Que ganiñas teño de sacar este bozo que empezo a odiar). O Putin... O Putin é ese cabalo de batalla (non o de Juan Pardo) que quere parecerse a aquel Atila que, por onde pasaba o seu cabalo... xa sabedes. A carestía da vida son eses días, meses, mesmo anos nos que se ten unha soga atada ó pescozo que a causa de tirar e tirar acaba por afogar. Moitos, por desgraza, xa afogan desde o primeiro momento. E a folga dos transportistas (que teñen toda a razón do mundo) déixanos a imaxe de estantes e estantes baleiros nos supermercados, moitos máis incluso que os que quedaron naquela loucura dos primeiros días da pandemia do Covid-19.

Ante a carestía da vida e a folga dos transportistas, o Goberno colleu vacacións anticipadas porque seica ata o día 29, non están dispoñibles, seguen ociosos. Como debe ser! O cidadán de a pé que labre as leiras, que algo sairá delas.

A guerra de Putin, esa si que é o peor, pois aínda que o virus segue matando (á baixa, grazas a Deus), as bombas e os mísiles dese cabalo de batalla empezan a cobrar xa demasiadas vítimas e a deixar sen fogar a milleiros de ucraínos, a maiores daqueles miles e miles de refuxiados que, por sorte (ou por desgraza) se teñen que espallar, principalmente, por Europa adiante. Adeus ós seus fogares, ó seu país, ás súas vidas.

Esta década está deixando pegada, demasiada pegada; e iso que tan só levamos dous anos e algo con ela. E quedan para o esquecemento esas guerras e calamidades que acontecen no terceiro mundo, que, non contan, precisamente por iso, por ser do terceiro mundo.

Finca Fierro. Sábado, 19 de marzo de 2022

 

A ROMPER AS LEIRAS!

Imos morrer todos! E non suicidados, esnafrados, asasinados ou de morte natural, que va!; imos morrer de fame. Estamos peor que coa pandemia da Covid-19. Coa pandemia desapareceron dos estantes dos supermercados o papel hixiénico e algún que outro produto máis. Con esta “guerra” de prezos e folgas dos transportistas, causada, por outra parte, pola guerra seria, dura, penosa e auténtica ruso-ucraína, os estantes deses mesmos supermercados están máis que baleiros. E non duns poucos produtos, senón de practicamente todos. Imos morrer de fame!

Non queda outra que, mañá mesmo, empezar a sementar patacas e encher as típicas hortas ou terreos ó lado das casas de todo o que se poida sementar, que, grazas a Deus, se queremos, pode ser moito. Despois, intentarei regar todo cunha pouca gasolina e sulfatar con gas e a ver se así consigo unha boa colleita para quedar ben abastecido. A luz... a luz, alá no patio da casa da aldea, instalarei unha bicicleta e dálle que dálle o pedal ata mesmo rebentar.

Como non tomemos medidas, imos morrer todos! Eu penso que vou librar porque, como xa teño dito, mal bicho nunca morre e, como son pouca cousa, non preciso moito alimento. Máis alá dos ósos non podo ir, e nos ósos estou. Así é que, amigos, buscade a vida como poidades, que eu, entre o terreo e a pouca necesidade, vou salvando, vou indo. Xa sei que o asunto non é de broma. Aínda que uns sabémolo coller e levar mellor que outros. A romper as leiras!

Finca Fierro. Venres, 18 de marzo de 2022

 

DICIR O QUE TEÑO QUE DICIR

Agora si, agora xa me chegou o momento de dicir algo que teño que dicir. Levaba xa un tempo querendo dicilo, pero o asunto ten o seu aquel. Tanto que, ó pensar nel (por exemplo, hai un pouco, cando viña no atallo), por veces a carraxe tupíame as veas, esas polas que circula o sangue, con risco incluso de que me pasara algo malo; e tamén por veces entrábame a risa, pero unha desas risas das que dicimos “polo baixiño”. Ou sexa, unha risa floxa.

E claro, foi nese momento cando souben e me puxen por obrigación que tiña que dicilo, que non podía telo máis tempo encerrado nesa urna da memoria para que non me consumise. Ou para que se saiba. Que tal asunto tamén pode quedar como un aviso, como unha advertencia. E foi desde o mesmo atallo cando empecei a planificar as frases e as formas de dicir o que teño que dicir. Xa digo, non é tan fácil. E por moito que o tema non vaia máis alá dun simple dicir, dun sinxelo comentario, hai que dicilo ben. Como vedes, ten a súa miga.

Un dicir sinxelo pode rebentar certos momentos ou instantes ou etapas ou tempos se non se di ben. Tampouco é dicir pasou isto e xa está. Non. Repito que o asunto ten o seu aquel. Si, xa sei que non me vai quedar espazo para dicir o que teño que dicir, pero polo menos que vos quede a advertencia do que pode vir, do que podo deixar caer. Que, efectivamente, non queda outra que deixalo para unha próxima ocasión; neste caso, para un próximo Pingas. Que se lle vai facer! Maldito espazo! Maldito tempo!

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 16 de marzo de 2022

 

AS ÁS DA FELICIDADE

Deitei sobre a á esquerda dunha ilusión, case mellor dunha quimera. Ó pouco, rachou. Axiña lle cantei un responso e lle recei unha pequena oración. Pasei logo á ala dereita da esperanza. Case me foi peor; esta empezou a bambear, a abalar de tal maneira que quedei coa ansiedade medio afogando de afliximento. Creo que rosmei que a impotencia é a ponte da infelicidade.

Agora, cunha á rota e a outra a medio romper, tan só queda esperar a velas vir. Se é que veñen; os afáns, as ansias, as nostalxias e as nubes brancas dunha felicidade eterna. Existe a felicidade eterna? Non. A felicidade son tan só momentos. Bonitos momentos, pero instantes.

Espero. Todo queda en silencio e os anhelos flotan por entre as palabras que escribo mentres escoito a Melendi. Ó mellor é Sabina. Ó mellor é a melancolía rabuñando nas entrañas do pasado. O presente segue a velas vir. E o futuro... o futuro está por escribir. Escribireino. Poida que incluso con catro palabras mal ditas ou cun réquiem nocturno, pero sempre con algún motivo ou orixe de fondo.

Espero. E xogo coa rosa dos tempos e co reflexo dun camisón branco na rima duns versos a medio compoñer. Espero e intento arranxar as alas, esas ás que quero que me leven polo universo da utopía. Ó pouco, deito de novo; primeiro sobre a á esquerda e logo sobre a dereita. Aguantan como aguanta a esperanza e sei que sempre hai unha posibilidade para vivir. Vivo.

Café Brétema. A Valenzá. Martes, 15 de marzo de 2022

 

ARRODEADO SEMPRE POR ALGO

Saín á rúa. Estaba nubrado. Pero non collín paraugas porque non quixen. Se chove que chova. Ou me recollerei ou me mollarei. Pero seguirei sendo eu. Seco ou mollado. Tremendo ou suando. Dei uns cantos pasos máis e souben que, ó facer isto, era porque estaba andando. Sei de xente que anda por andar e que non sabe por que anda. Eu ando sempre para tirar cara á adiante. Retroceder é de covardes. Serei covarde para outras cousas. Ou son covarde. Pero non para andar. Co que me gusta a min andar.

Cando levaba moitos pasos (poñamos, por exemplo, uns centos) mirei para arriba e vin pasar un avión. Ó principio pensei que era un gabián, pero axiña vin que botaba fume. Non é un gabián, dixen. Atinei. Era un avión. Seguino un pouco coa vista. Só un pouco porque tamén me dixen que para que. Nin tan sequera o alcanzaría e axiña o perdería de vista. Porque, á miña idade, a vista é a que é. Certo, ás veces vexo de máis ou quero ver de máis. Pero iso é outra historia, outro cantar, outra lenda, que pode ser contada noutra ocasión, noutro momento. Ou non.

Agora xa estou sentado nunha terraza tomando un café. Á miña esquerda, un libro de John Le Carré. Á miña dereita, o móbil. Ás costas, unha rotonda. En fronte, outra mesa. Estou arrodeado sempre por algo. Ía dicir polo inimigo, pero non. O inimigo está hoxe na outra punta de Europa. Ese si é un inimigo... con carros de combate, con bombas, con balas, con moita destrución ou desfeita ou desastre ou hecatombe. Non sigo para non alterarme.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 14 de marzo de 2022

 

UN MÁSTER HOSPITALARIO

Xusto cando levaba a cunca do café á boca, entrou unha muller na cafetaría e na forma en que o fixo notábaselle que viña acendida, que a carraxe lle subía polas veas coma cabalo de batalla de Juan Pardo. Non tardou dous segundos en soltarlle á camareira (víase que a coñecía e que mesmo tiña confianza con ela) unha sentenza bastante orixinal: “Hai que facer un máster para saber andar polo Hospital ou a Residencia”.

Quedei coa cunca a medio camiño e deixei escapar un sorriso porque eu mesmo dou fe desa sentenza. Acababa de acontecerme algo semellante. Paciente na 5ª planta da Residencia Sanitaria, na Materno Infantil. Na habitación, o típico aviso de que se informaba ós familiares da evolución dos pacientes á unha e media e na mesma sala de espera (polo da pandemia), que, neste caso, debía ser no propio vestíbulo dos ascensores.

Cando chegou o momento déuseme por comentarlle a unha ATS que andaba por alí que o da sala de espera sería alí, fóra, xunto ós ascensores. Estrañouse e ó saber que paciente era... que nada, que tal información era, si, na 5ª planta pero da Residencia Nova. Imaxino que unhas comunicarán con outras por algún corredor interior, pero como as sinalizacións brillan pola súa ausencia, ale, a saír para fóra, dar a volta e ir á Nova. Nesta tamén houbo que dar algún que outro garbeo (por carecer dese máster que dicía a muller) ata atinar co despacho no que informaban. Que non era á unha e media, senón ás dúas. E que tales dúas volvéronse as dúas e vinte, que foi cando chegou por fin a médica. Por que non informan na propia Materno Infantil?

Café Sports Century. A Valenzá. Domingo, 13 de marzo de 2022

 

UN QUE NON PARA

Dez menos dez da noite. Porque é noite. Polo menos, fóra, está escuro. E dentro teño que acender a luz. É inverno. Non tardará en ser primavera. Tampouco tardou Núñez Feijóo en facerse destacar: permitiu o acordo do PP con Vox en Castela e León. Aí está, pactando cun partido antiautonomista e xenófobo. A culpa seguro que é do inverno; que o frío conxela as ideas. E quen terá a culpa de que o galego se extinga? Porque (e mira que me costa recoñecelo) o galego, segundo certos estudos e estatísticas, mingua que é unha barbaridade. Cada vez se fala menos. E o de escribilo xa non digo nada.

Xa pasaron cinco minutos. Cinco minutos do tempo aquel que dicía ó principio. A banda sonora de “Parque Jurásico” leva quince soando. É que antes de me poñer con isto, estiven con outras cousas. Un que non para. Por moitas veces que diga que son un nugallán, agora recoñézoo, é mentira. Ás veces digo as cousas para esaxeralas un pouco. Que non se diga que todo é tan simple. Que va! Ós temas, asuntos, materias, pareceres, opinións, etcétera, hai que darlles forza. Meterlles nervio. Que ninguén diga que son un apoucado. Tampouco Núñez Feijóo se quedou quieto. E eu non vou ser menos que Núñez Feijóo. E ás dez en punto da noite doulle. Non sei a que, pero doulle. Nunca me gustou quedarme quieto. Hai que facer sempre algo útil. Aínda que a miña inutilidade non guste. Ningunha inutilidade gusta. A algúns si lles gusta facer recuar á nosa lingua. O peor é que recúa a nosa e o castelán, mentres facemos cada vez máis uso dos anglicismos. Como debe ser! Hai que saír da Galicia profunda!

Finca Fierro. Sábado, 12 de marzo de 2022

 

VASO MEDIO CHEO, VASO MEDIO BALEIRO

O asunto do vaso medio cheo ou o vaso medio baleiro ten o seu aquel. Para a maioría dos mortais o pasado mércores o Real Madrid remontou un partido que semellou que acababa de cambiar a historia futbolística. Para a minoría (un servidor, por exemplo), contemplou a ineptitude dun “equipiño” que aspiraba a conquistar a Liga de Campións. Pero como se pode aspirar a algo se en pouco máis de 15 minutos che meten tres goles! O PSG nunca ganará a Liga de Campións mentres non faga equipo. E hoxe de equipo tan só ten a Mbappé e a Verrati. Todos os demais, hoxe, non valen nin para ser suplentes do Celta. A Messi pásalle como a lenda esa dos elefantes cando presenten a súa morte: que se retiran a un cemiterio para morrer. E Neymar... Neymar é un caso á parte, que vai por libre e que a súa cabeciña non dá para máis. Creo recordar nunha xogada ver a Benzema recuperar un balón na esquina dun córner da súa propia área. As estreliñas do PSG... que corran os demais. Para min a proeza non foi tal. Días antes xa lle dixera a un fillo que remontarían. Uns viron a vaso medio cheo e eu vino medio baleiro.

Como medio baleiro o vexo cando leo sobre a solidariedade de moitos paisanos sobre o asunto das doazóns e dos refuxiados ucraínos. A min dáme que é unha solidariedade bastante egocéntrica. Chapó polos seus motivos, pero a min fállanme os métodos. Non lles sería mellor deixar ó Goberno, á Xunta, ós grandes movementos humanitarios (Cruz Vermella, Cáritas, etc) que transportaran as axudas ata Ucraína e que volveran cos refuxiados en vez de percorrer case catro mil quilómetros? Despois só sería achegarse a Santiago e ou Madrid. Para que tanto gasto?

Ademais, e xa tirando do fío, dese egocentrismo que tanto nos gusta. Por que tanta solidariedade non se realiza con dirección cara ó Mediterráneo, onde todos os días, practicamente todos os días, chega xente fuxindo, non dunha guerra senón de varias guerras, fuxindo da miseria, fuxindo da fame, fuxindo da seca? Está tan só a mil quilómetros. Que diferenza hai entre Ucraína e África?

Vaia por diante que non renego desas accións humanitarias, que son realmente fermosas e importantes, pero si de certos procedementos que se usan para levalas a cabo. Que, neste caso, tamén estou cos do vaso medio cheo. É que semella que o vaso medio cheo é a súa forma positiva, mentres que medio baleiro é en plan negativo. Iso din.

Finca Fierro. Sábado, 12 de marzo de 2022

 

SENTADO NO LAVADOIRO DA BURGA

Quero deitar sobre a auga quente da Burga de Baños de Molgas. Pero se deito, afondo. Se afondo, afogo. Se afogo, morro. Como non quero morrer (como tamén sei que non vou morrer nunca), opto por non me deitar sobre a auga da Burga. Digo o de non morrer nunca porque tamén din que mal bicho nunca morre. Agora, cada quen que pense o que queira.

Non deitándome na auga que cobre o pío da Burga de Baños de Molgas, sento nun lateral do lavadoiro e contemplo como corren as augas do río Arnoia e como choutan as troitas moi cerca da Charca, ó outro lado do río. Axiña me despisto, me distraio, me descoido porque o pensamento vai e vén por onde ten que ir e vir, e, algunhas veces, por onde lle peta. Normal, todo pensamento debe ser libre. Outro cantar é o de contalos. Os pensamentos. Uns, non se poden escribir e, outros, non chos deixan contar. Moitas veces, a liberdade tan só é unha palabra bonita. Iso si, moi bonita.

Deixo de usar filosofía barata e contemplo unha rula que pousa na galla dun amieiro. Dáme a impresión coma se me sorrira. Que cousas teño. Que parvadas digo. Non obstante, sigo mirando para ela e quedo como hipnotizado, como subxugado. Menos mal que outra troita me esperta cun salto realmente espectacular e fermoso. Ó caer as ondas do río formaron un bonito debuxo que fixo bailar ós meus ollos. Meto a man esquerda na auga da Burga e son eu agora o que forma ondas que van e veñen porque teñen que ir e volver ó chocar contra o outro lateral do lavadoiro.

Café Sports Century. A Valenzá. Venres, 11 de marzo de 2022

 

QUERER SER E NON SER

Dáme que por veces non sei quen son. Nin onde estou. Búscome e non me encontro. Póñome ante un espello e non me vexo. Tamén é verdade que hai pouco que ver. Quero cantarlle unha misa de réquiem ós meus recordos, pero están máis vivos ca nunca. E non digo xa nada dos soños. Ou das ilusións. Ou dos desexos. Tampouco quero botarme a correr porque, seguro, non saio do sitio. É difícil e complicado querer ser e non ser.

Son o vento que racha certos dilemas que van e veñen por entre as entrañas dos meus pensamentos. E son a luz que penetra, que furga na escuridade dunha realidade pura e dura, pero que intento alumear con moito afán e máis esperanza. Son o asubío que soa por entre os piñeiros da nostalxia ou señardade. Penso que son. Pero non sei quen son.

Estou contemplando unha foto na que un sorriso vermello ilumina todo o universo. Máis seguro que ese universo tan só é o meu. Estou pendente de que certos principios se escorreguen, se escorran por un tobogán abaixo. Pero sen mancarse e sen renunciar ó seu propio pasado. Estou sen estar. Porque non me encontro. Nin me vexo. A ver se por un casual vou ser un baleiro, un cero á esquerda ou unha partícula de po que cun simple sopro me trasladan ó limbo da ignorancia.

Son o que son aínda que non sexa nada, e estarei onde cadre e esperando a que ninguén me vexa. Ás veces non hai como a soidade completa.

Café Sports Century. A Valenzá. Xoves, 10 de marzo de 2022

 

UNHA BONITA HISTORIA?

Aínda non empezara a tomar o café cando se me achegou un cliente para dicirme que como a min me gustaba escribir (a verdade é que adoito facelo sempre ó tomar o café, non tendo periódicos para ler), que tiña unha moi boa historia no cruce dun pouco máis arriba de onde estabamos. Mireino estrañado, claro. Pero non quixo dicir nada máis. Ti vai, foi o que me aconsellou. Fíxenlle caso; tomei axiña o café e marchei.

Cando cheguei ó cruce vin unha pequena aglomeración de xente. Disimuladamente preguntei e, ó mesmo tempo que me sinalaban a un rapaz que estaba sentado no borde da beirarrúa, contáronme que levaba aí cinco días xustos, sen se mover e contemplando un faiado a uns sesenta ou setenta metros (xa sabedes, metro arriba, metro abaixo). Pero ninguén sabía nada máis. Aínda que unha mociña que andaba por alí, ós cachos rosmaba de que o rapaz tiña pinta de estar namorado. Seguro que é o faiado dalgunha namorada del, asegurou.

Eu, que demo, xa que o home do bar me recoñecía como “escritor” (as comiñas son miñas, porque o de escritor é un dicir), quixen aproveitar e presenteime xunto ó rapaz. Díxenlle a verdade: que como levaba aí tanto tempo, semellaba que tal actitude daba para unha bonita historia, pero, claro, tiña que saber o motivo. Deixoume abraiado cando me dixo que non pensaba moverse mentres pola bufarda non asomase ela. Non lle preguntei nada porque entendín todo. Hai amores que semellan esperpénticos, pero non o son. Sorrinlle e deixeino alí, porque alí seguiu.

Finca Fierro. Luns, 7 de marzo de 2022

 

MALDITO ASUNTO!

Doulle voltas ó asunto e non encontro por onde collelo, non sei por onde botarlle man. Non ten asas para agarralo. É liso coma un sentimento. Pero tal asunto tráeme de cabeza. Non por sufrimento, senón por descubrimento. Quero saber realmente a profundidade do mesmo e non hai maneira. Sei que hai asuntos que veñen e van polas corredoiras tranquilas das ilusións, aínda que, despois, tal tranquilidade non sexa tal. Porque eses asuntos furgan e furgan de tal maneira nos soños que, xa se sabe, vólvense pesadelos. Por sorte, o meu asunto non é deses revirados e nin tan sequera remoe na miña conciencia. Claro que agora o detalle está en se precisamente, para ese asunto, tan só para ese asunto, teño conciencia. Sei que para a maioría das cousas a miña conciencia e limpa e clara como a auga do Arnoia ó seu paso pola ponte das Cepas. Para a maioría; o problema está na minoría. Porque un (eu mesmo, que son boa persoa) nota como traballa a conciencia. Esta nunca está quieta; nin para o ben nin para o mal.

O asunto non teño por onde collelo, pero digo e prometo que estou a darlle volta e media. Non me deixa descansar ben. Mesmo ás veces me fai suar. E hai días nos que marcho correndo ó alto dos Castro para, desde alí, berrar unhas veces e oulear outras. Como me gusta berrar! Como gozo ouleando! Ouleo mellor e máis forte que os propios lobos. E cando ouleo de seguido hai un instantiño, tan só un instantiño no que entrevexo a punta do asunto. Ou o centro. Agora mesmo xa non sei ben. Xa digo, só é un momentiño. Maldito asunto!

Finca Fierro. Domingo, 6 de marzo de 2022

 

PUTAS GUERRAS!

Cales son os malos? Cales son os bos? Para nós, os malos son os rusos e Putin. Para estes, os malos serán os ucraínos e nós, Occidente, por estar do lado dos, entendemos, bos. Pero a guerra non distingue entre bos e malos. Ou si. Porque... non sei como é, pero en practicamente todas as guerras hai máis mortes dos bos que dos malos. Non obstante, é unha auténtica calamidade que a estas alturas, en países que se di que son civilizados (como para partirse de risa), aconteza isto que está acontecendo. En plena Europa. Nun continente no que xa houbo dúas guerras mundiais e que en cada unha delas se dixo que isto nunca máis. Pero do dito ó feito vai un treito. Ou o que é o mesmo, que as palabras lévaas o vento. E vemos que, efectivamente, o vento da Siberia é frío de carallo.

Aí atrás lin algo de que uns e outros querían pactar ceses de fogo para evacuar ós civís de Ucraína. Moi ben, paréceme moi ben; pero despois que? A onde volve esa xente? Ás ruínas? A vivir debaixo terra nos Metros, como xa están facendo? É moi triste ver as imaxes dos evacuados, por moito que os países occidentais se ofrezan a acollelos. Que a estas alturas a xente teña que fuxir dos seus fogares, deixando familias atrás que ó mellor non volverán ver máis, é como empezar a morrer xa, sen tiro ningún, sen bomba que estoure. Os evacuados son case como mortos en vida. E seguro que estarán co recordo da non tan afastada Segunda Guerra Mundial, na que, si, os nazis fixeron o que fixeron; pero cando os rusos viñeron por detrás tampouco foron uns santos liberadores. Porque nas guerras, en calquera guerra, o que ten o poder fai uso del. Pero un uso destrutivo, simplemente mortal.

O derradeiro parágrafo deste Recuncho déixoo para un namorado. Porque non todo van ser guerras e desgrazas. O secretario xeral do PP galego, Miguel Tellado, é un home namorado. Di que Feijoo aínda non se foi e xa o botan de menos. Iso só o di un home namorado! É que por se alguén aínda non o sabe, o noso presidente galego vaise para Madrid. Emigra. Como calquera galego. Como un fillo de veciño normal. E logo! Para que despois non se diga que só emigran os pobres, os que non teñen oportunidades. El vai ter a súa oportunidade ó fronte do Partido Popular. Marcha a instalarse a Génova. Que lle vaia bonito. A ver se el consegue parar esa guerra que tamén teñen os seus. Putas guerras!

Finca Fierro. Sábado, 5 de marzo de 2022