UN CASO PERDIDO

Cando pensaba que estaba só, non tardei en notar unha presenza física que se sentaba á miña beira. Mirei de esguello. Era ela. Púxenme coma un tomate maduro e os nervios fixéronme soltar un ola que nin eu mesmo entendín. Ela era... ela era ela. Para que vou dicir o nome? Non quero que saibades moito dela. Se o sabedes pensaredes que igual se me cruzaron os cables. Por desgraza non ten boa sona. Claro que tamén sei que, eu mesmo, son un caso perdido. Creo que aínda me miran peor ca ela. Pero adianto que nin me vai nin me vén, que tanto ten xabón como fío negro.

Eu son Inocencio Loureiro Duque e sei que por detrás a xente chámame O Nervioso. Tamén sei que, a maioría das veces, a xente non é parva poñendo alcumes. Xa digo que estaba a bailar coma o millo. Logo, para máis aquel, non tardou en, con disimulo e pouco a pouco, achegarse a min. Ela facía que miraba para os biosbardos, pero deslizaba a seu corpo polo banco. E iso que o banco é de pedra. Porque estamos nas Mestras, en Baños de Molgas. Porque tanto ela como eu somos desta vila.

Ela, nun repente e sen vergonza ningunha, colleume a man e miroume ós ollos. Pensei que me daba algo. Os nervios mesmo me facían bufar. Ela sorriu e eu só quería que me tragasen As Mestras. Empezaron a tremerme as pernas e empecei dálle que dálle ós talóns contra o chan. Estabamos sós. Ela achegouse máis. Fuxín coma can con vincha ó rabo, coma quen leva o demo detrás. E fuxindo entendín por que tiña máis mala fama ca ela.

Café Brétema. A Valenzá. Mércores, 29 de xuño de 2022

 

DE NEGRO E CON GADAÑA

O outro día, que andaba ós niños de merlas pola zona dos Poulos (unhas fincas a medio quilómetro de Baños de Molgas), foi cando a vin roldando polas carrilleiras dese lugar e das Lagoas. Toda de negro e coa gadaña ó lombo. Normal que andara de negro. A morte é negra. E quen roldaba era a morte.

A ver, non lle teño medo. Pero si bastante respecto. Non obstante, eu non recuei para nada. Seguín buscando nos niños e de cando en vez mirábaa de esguello. Non quería perdela de vista. Como se achegase, pensaba defenderme aínda que fose a base de coiazos. Tamén levaba unha fouce gata na man. Cando pensei nesta ferramenta non puiden evitar un sorriso (a pesar da situación e das circunstancias) porque imaxinei unha loita coa morte, ou sexa, a fouce gata contra a gadaña. Podo prometer e prometo que non me deixo vencer así como así por calquera. E moito menos pola morte. Que veña, que lle arrinco as asaduras e coa fouce gata córtolle a cabeza.

Porque a morte, de verdade, é tal como a representan nos debuxos, láminas e demais chafalladas. Xa digo, viste de negro. E, iso si, a causa da distancia, non distingo ben se é macho ou femia. Porque en certas cousas os xéneros non me convencen. Segundo o dicionario, a morte é feminino. Pero, e se ten cabeza de home? A figura, sinceramente, semella un home. Logo, para máis aquel, como só a miro de esguello...

Cando atopei un niño de merla, deixei os Poulos e marchei. Pero sen perder de vista á figura de negro coa súa gadaña.

Café O Chicote. A Valenzá. Martes, 28 de xuño de 2022

 

ESA SENSACIÓN DO BALEIRO

Faltan dez minutos para as doce do mediodía. Estou no alto do Pirulí, ou sexa, no alto da Torrespaña, a torre de comunicacións da capital do Imperio. Estou a 220 metros e penso subir ata o cabo da antena, o que significará que estarei a 232 metros; un boa altura. Moita altura para probar o que se sente cando un se lanza ó baleiro. Debido a que, por falta de cursos e de prácticas, non podo usar paracaídas (nin un maldito parapente, que na linguaxe técnica é un planador flexible ultralixeiro), non me queda outra que probar a peito aberto, a pelo, é dicir, ó bruto, ó besta. Sempre me fascinou esa sensación do baleiro. Que se nota? Que se sente?

Madruguei para poder estar neste lugar a esta hora. Pillei o AVE na estación do Empalme de Ourense e cando pasei polo concello de Baños de Molgas, que queredes que vos diga, mentalmente despedinme un pouco da miña vila. Sempre lle quixen moito e non sabía se volvería. Cando cheguei a Madrid larguei coma un foguete para o Pirulí. Ensinei algo así como unha copia dun carné de periodista e non me atopei con ningún atranco para subir.

Escollín as doce da mañá porque a esta hora a canícula xa impón abondo, e a xente non está pola labor de chamuscarse ó sol. Non tardei en aganchar, agatuñar pola antena arriba. E aquí estou, cos brazos abertos e a 232 metros. Vou probar. Déixome caer ó baleiro. Ufff, demasiado rápido. Coiro de pita. Sensación de medo. Chan que se achega. Non sei se o contarei. Un pouco arrepentido, pero non hai volta atrás, é dicir, para arriba. Esa sensación do baleiro non é como esperaba. O chan cada vez...

Café Kibu. A Valenzá. Luns, 27 de xuño de 2022

 

MESTURAS

Pulsa para mesturar. É o que me di o móbil cando entro na aplicación da música. Fágolle caso, claro. Porque sempre quero escoitar música. E desde a Finca Fierro ata o medio da Valenzá hai un certo traxecto, no que a música me entretén abondo. (Paréntese para confesar que xusto neste momento estou escoitando o mellor tema musical do mundo mundial: “Under Fire”, de Jerry Goldsmith). Digo que lle fixen caso e pulsei para mesturar. E hai mesturas a darlle cun sacho: Ricardo Arjona mesturado con Milladoiro, Pink Floyd con Melendi, Vangelis con Rosalía, Paquiño Sinatra con Charlie Santana... Mesturas sen ser musicais: fabas con castañas, Baños de Molgas con Barbadás, asubíos con silencios e latexos con ruxerruxes...

De verdade que mesturar é fácil. Todo consiste en meter e amasar. Claro que ó mellor o resultado queda como queda. Uns días que quedei só na casa mesturei ingredientes culinarios e, si, xantamos, pero... Non hai moito pensei en mesturar políticos da esquerda cos da dereita; tívenlle medo a unha empanada mental. Optei por mesturar sentimentos coa cavadura dunha leira e saíume un esgotamento físico de envergadura.

Se mesturo un vestido vermello cunha chaqueta negra, mesmo pode saír unha elegancia inmaculada e eterna. Mesturando flores de diversas cores adoitan saír ramalletes coma soles ou como amores. Tamén poden saír mangados de pormenores e feixes de rancores. Ás veces as mesturas non son boas.

Café Kibu. A Valenzá. Domingo, 26 de xuño de 2022

 

PENSABA QUE...

Pensaba que camiñaba pola beira esquerda do río Arnoia, pero a realidade mandoume á estaxe número cinco dunha pista de atletismo. Estaba a correr, claro. A min, que nunca me gustou correr. Sempre fun de andar e quedar quieto. E cunha quietude desas que se poden chamar eternas. Mesmo moita xente pensa ás veces que son un nugallán. A min, cando me ferve o sangue. Que me ferve tan a miúdo que incluso chego a pensar se non serei un pote cheo de calda. Daquela caldada que se lle daba ós porcos, a base de nabos, verzas e patacas.

Pensaba que camiñaba pola beira dereita do río Arnoia, pero a realidade amosábame colgado dun balcón e intentando furgar para entrar nun pequeno faiado. Hai accións que non se entenden mentres non se fan. Que estaba a buscar nun faiado? Quizais o acocho dun latexo? Ou o reflexo, na claraboia, dun sorriso aberto?

Pensaba que estaba a nadar polo medio do río Arnoia, pero a realidade dirixiume a un foguete espacial no que sucaba o universo. Ese universo no que se mestura algo de todo; desde estrelas fugaces ata ruxerruxes eternos, desde planetas varios ata pensamentos erráticos, desde un meteorito guapo ata a inesperada Perla Negra. Que fai a Perla Negra nos confíns do universo?

Pensaba que asubiaba desde a ponte vella de Baños de Molgas, pero a realidade dime que estou cantando desde o alto da torre esquerda do santuario dos Milagres. E co mal que canto...

Café O Liñar. A Valenzá. Sábado, 25 de xuño de 2022

 

A LADAÍÑA DE SEMPRE

Xa sei que me repito moito coa apostila ou coa ladaíña de que Galicia é o cu do mundo e Ourense o ollo do cu. É que non queda outra que repetir isto unha e mil veces, practicamente todas as semanas. O martes pasado este mesmo periódico informou de que a provincia volve ó furgón de cola estatal en materia de obra pública. Agora ben, se non é a primeira vez que uso esa postila, será porque non só somos o furgón de cola nesa materia. Se só fora nesa... Pero somos os máis pobres de todos os pobres. E seguiremos. Porque para este recanto da xeografía española se non miran nin os propios gobernantes galegos, menos mirarán os de máis alá do Padornelo. Sei que o ollo do cu volverá aparecer. E volverá. E volverá. Estamos máis que condenados.

Outra ladaíña máis: a das nosas linguas e os anglicismo. Resulta que os grandes partidos políticos non queren que no Congreso se fale galego, catalán e euskera. Como se non pertenceran ó Estado español. Lembrar que o Congreso lexisla en todo o territorio e que esas tres Comunidades están en tal territorio. De que prohiban a nosa fala non me pilla de sorpresa (digo o mesmo do anterior parágrafo: se os propios gobernantes galegos non miran pola nosa lingua, menos mirarán os da capital do Imperio), pero o que si me causa moita carraxe é de que prohiban as nosas, pero que non lle poñan ningún reparo, ningún atranco ó uso e escritura de anglicismos. No Congreso usan as típicas palabras inglesas que levan xa anos apoderándose de todas as nosas linguas. De todas. Non podemos ser máis parvos, estúpidos e idiotas!

Vou esquecer a carraxe e o ollo do cu. Os ourensáns tamén temos dereito á rexouba, á retranca. Estaremos á cola en todo, pero levámolo ben, mesmo se fai falta, con alegría. Por esta vez creo de verdade que foi un ourensán o que merendou un bocadillo en Marte. É que o outro día atoparon papel de aluminio nese planeta, e os técnicos só tiveron a ocorrencia de facer bromas co envoltorio dun bocadillo que se manducou un marciano. Inocentes, carallo, inocentes! Que sodes uns inocentes! Se se dixo sempre que houbo (e seguro que aínda está) un galego na lúa, canto tempo podía tardar en alcanzar Marte? E seguro que era ourensán! O que pasa é que, claro, somos primeiros en cousas que... xa vedes, que pillan a mofa. Non obstante, a nós danos igual.

Finca Fierro. Sábado, 25 de xuño de 2022

 

A MIÑA ILUSIÓN

De todos é sabido que unha das mellores ilusións do home era a de voar. A miña tamén. A proba é ese traxe de astronauta que teño no faiado. Por certo, nos faiados é onde se desenvolven os mellores soños. Emporiso, o gran problema meu está nos aparatos; non teño foguete, nin avión, nin helicóptero, nin avioneta, nin aguia que me leve. E pensando en todo isto esta noite pasada, aconteceume pola mañá algo que non creredes, pero é o que hai e o que foi.

Espertei cunha sensación rara e con certo malestar nas omoplatas. Pensei que sería dalgunha mala postura na cama. Non obstante, botei a man dereita sobre o ombreiro esquerdo e souben ó momento que me saíran ás. Como o digo! Como o conto! Marchei coma un alustre ó cuarto de baño para mirarme ó espello. E alí estaban. Si, como as dos anxos. Un par de ás brancas e grandes.

Sempre fun atrevido. Tiña que probalas, botarme a voar. Pero sabía que ó mellor non o conseguía a ras do chan por moita carreira que botase e impulso que tomase. Mais sabía do sitio perfecto. Subín ó campanario da igrexa de Baños de Molgas, a case 30 metros de altura e... malo será! Púxenme á beira da campá que dá cara ó norte, abrín os brazos e que sexa o que Deus queira. Se fallaba polo menos caía sobre as casas que me viron nacer e crecer.

Levo tres días seguidos voando. Como o digo! Como o conto! Para comer abro a boca e por aí penetra toda clase de mosquitos e bichos. Penso seguir voando outros tres días. Con estas ás dá gusto.

Café Brétema. A Valenzá. Venres, 24 de xuño de 2022

 

A CULPA É DE...

Antigamente, os parladoiros desenvolvíanse nos lavadoiros -as mulleres- e nos bares -os homes-. No caso de Baños de Molgas eran o lavadoiro e o mazadoiro, ambos os dous da burga. Hoxe, os parladoiros lévanse a cabo nas esperas das consultas médicas. Porque xa ninguén lava a man e porque, por un achaque de nada, axiña nos achegamos ó centro de saúde ou ós hospitais que sempre haberá con quen falar. E sempre falamos ben, ou sexa, a favor, é dicir, descargando a culpa nos demais.

Por cousas da vida, mellor dito, da saúde levo un tempo andando de aquí para alá con xente ós médicos. E, claro, nas esperas a xente dálle que dálle, ou sexa, á lingua. O outro día dúas señoras botábanlle a culpa ós africanos e ós suramericanos. Botábanlle a culpa de todo. Que baixaban da patera e xa tiñan un emprego e unha pensión de por vida. Que cruzaban o charco e a sanidade ós seus pés, os traballos ás primeiras de cambio e demais etcéteras a darlle cun sacho.

Ó seguinte día, unha señora falando comigo sobre o Covid axiña me soltou que a culpa era dos chinos e dos marroquís. Eu, como creo que sei de que pé coxea esa xente, ó dicir marroquís entendo que aí tamén entran no paquete os demais africanos. E eu que sei quen entrará no paquete dos chinos. Calquera. Porque a culpa sempre é dos demais. Sempre. E cando non atopamos un culpable, xa sabedes que a culpa é do chachachá. Se a culpa é nosa, é un erro. A dos demais, si é culpa.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 22 de xuño de 2022

 

A VINGANZA

Chegou o momento e estou un pouco tenso e abondo nervioso. Levar a cabo unha vinganza non é prato de gusto. Pero non me queda outra. O tipiño ese que me arruinou a vida non pode marchar coma o peido do cu. Levo varios días planeando todo ó pé da letra. Estudei as súas costumes, vixiei todas as súas idas e vidas e mesmo contei todos os seus pasos. Ata case podo asegurar o número de latexos por minuto do seu corazón. Teño todo máis que estudado. Pensade nesas formulacións perfectas das películas que, a miña, aínda é máis perfecta.

Non quero expandirme moito para non deixar rastro, pero tampouco quero que non se saiba. E vou dar un dato do que eu mesmo me asombrei pola ocorrencia: que a arma homicida, ou sexa, a pistola non a tirarei a un contedor de lixo, nin ó río Arnoia, nin tan sequera a enterrarei na Pitediña... vouna gardar no niño vello dunha pega que xa teño localizado nas Lagoas. A ver, a quen se lle vai ocorrer buscala aí, nun niño? Nin detective, nin policía, nin rabo de gaitas.

Chegou o momento. Son as doce da noite e vou para alá. Para a súa casa. Sei tanto sobre el que incluso sei como coloca a man para meter a chave na porta. Eu fago exactamente igual. Entro tan caladiño que nin esperto ós mosquitos. Paso á acción e... me cago na puta!, teño o silenciador pero non trouxen a pistola! Non me quedou outra que darlle sebo ós pés ou fuxir a lume de carozo.

Café O Chicote. A Valenzá. Martes, 21 de xuño de 2022

 

SOBRE DOUS APUNTES

Pois a ver se aguanta a tarde sen chover. O tempo este non está nada católico. Hai dous días andariamos polos 40 graos e hoxe con chaqueta e... e aínda así cómpre ben. Si, aguántase; o peor é se chove. Se chove teño que fuxir coma un can doente porque estou na terraza dun café. E se escapo deixo de escribir. Se deixo de escribir non saberedes o que quería dicir. Non procede deixarvos en ascuas ou co verme no corpo. Claro que, tamén é verdade que moito que dicir non teño.

Podo comentar e comento dous apuntes que teño por aquí anotados no caderniño que reciclei. Un versa sobre a nova de que case un 10% de alumnos de secundaria intentaron suicidarse. Isto é terrible! Porque entendo que a nova se debe máis ós abusos que ó fracaso nas notas. Antes, os abusos versaban tan só nos insultos e nas malleiras (non meto aquí os abusos sexuais porque iso xa non serían abusos, senón que serían actos criminais). Agora os abusos tamén proceden dos móbiles, ou sexa, das redes sociais, onde non fai falta unha malleira para fundirlles a existencia, chega cun simple comentario despectivo ou algo semellante.

O segundo apunte versa sobre que algúns labregos e en algúns lugares xa volven arar as fincas con animais para aforrar o gasóleo das máquinas. Eu xa levo uns días dicindo que moito coidadiño coa volta dos burros. Ó mellor non tardamos en botar man deles para que nos transporten dun lugar a outro.

Ale, agora xa pode chover, que aínda que fuxa, xa escribín para dicir o que tiña que dicir e para que saibades o que quixen dicir.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 20 de xuño de 2022

 

FACENDO QUE FAN

Xa cheguei a onde tiña que chegar e xa sentei onde tiña que sentar. Agora vou tomar o que teño que tomar. Con isto xa dixen moito. Pero teño máis cousas que dicir. Que empeza a chover. Máis ben a marmañar. Que unha pomba anda de mesa en mesa e que Juan Manuel Moreno, o flamante gañador das eleccións andaluzas, cometeu o mesmo erro que cometen a maioría dos políticos por acadar algún voto ou, mellor dito, por chamar a atención. Hai uns días asomaba nunha foto á beira dunha vaca, como dando a entender que sabía do asunto gandeiro ou que defendía ó sector agrícola.

En Galicia temos moito diso. Mesmo creo que demasiado. Lembrades aquel xesto do ex flamante presidente da Xunta, Núñez Feijóo, coa mangueiriña de casa intentando apagar unha inmensidade de incendio que tiña pegado ós pés?

Lembrades aquela actuación do ex conselleiro de Medio Ambiente, Agustín Hernández, saíndo nun vídeo no que denunciaba a contaminación dos ríos, no momento en que collía uns farrapos para ensinar tal porcallada, pero traizoándoo despois o feito... o feito de volvelo tirar ó río? Hai que ser pasmóns, carallo!

Os políticos son moi propensos a retratarse facendo que fan, cando, na realidade, nin tan sequera saben onde están. Non é coma min, que souben chegar, souben sentar, souben tomar o que xa tomei e, como non, souben dicir o que tiña que dicir e dixen. Moi ben dito, por certo. Para ego, o meu. Non vou ser menos ca eles. Xa veredes; mañá póñense a cavar unha leira que xa está arada.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 20 de xuño de 2022

 

NA PALLEIRA DA MEMORIA

O outro día, como non sabía que facer, optei por envolver un feixe de pensamentos e gardalos na palleira da memoria. E quen di pensamentos, di tamén sentimentos. Ou ruxerruxes. Ou latexos. Algo así como unha mestura de algo. Ou de todo. É bo telos no feixe e na palleira. Así, cando me pete, podo collelos e deixalos caer sobre un papel en branco. Ou nunha conversa física. Pero, en principio, non está mal mantelos en reserva.

Para contar hoxe, para dicir, para escribir podo buscar outros. Que para iso está a imaxinación (os que a teñen) ou os feitos. Porque hai pensamentos e sentimentos que se poden dicir ás claras, sen vergonza, pero, iso si, con calma. Mentres que hai outros que, por en canto, polo de agora, aí quietiños, envoltos no feixe e esperar a ocasión. Certos pensamentos ou sentimentos se se din a destempo poden causar problemas, poden mancar, mesmo facer dano. E para que? Para que facer pasar malos tragos? Que queden na palleira e, logo, cando sexa o momento, a ocasión sacalos do feixe e botalos no comedeiro do caderno. Ou no presebe.

O dese feixe foi o outro día. Pero xa teño algún feixe máis. Porque os pensamentos son moitos. E os sentimentos aínda máis. Os ruxerruxes e latexos, para festas de gardar. Así de católico estou. Cando deixo de ser católico e fago uso de palabras groseiras ou pecados veniais, estes xúntoos nun mangado e van estrar o cortello da carraxe. Que de todo hai na viña do señor e na cabeza (ou na memoria) dun servidor.

Café O Liñar. A Valenzá. Domingo, 19 de xuño de 2022

 

TODO VAI BEN

Debido a que sempre pertencín ó organismo de Muface, pois a verdade era que pouco sabía da Seguridade Social, máis alá das típicas novas xornalísticas ou, iso si, das continuas queixas dos pacientes, principalmente co tema das listas de espera ou co tempo que botabas esperando no propio día da consulta médica. A min parecíame unha esaxeración as queixas da xente, influenciado quizais pola rapidez de Muface.

E foi nesta última semana cando descubrín que a Sanidade en Galicia vai ben. Vai tan ben que vai marabillosamente ben. Por exemplo, o martes pasado, no hospital, un familiar entrou á consulta logo dunha hora e media de espera. Non quedando contento, o xoves, no centro de saúde da Valenzá, outro familiar botou unha hora e cuarto. Polo menos xa ganamos un cuarto de hora. Ou sexa, moi ben. E levo desde o mes de setembro indo todas as semanas (empecei con tres días á semana, despois dous e agora un tan só) ó centro de saúde de Castrelo de Miño a que lle realicen a outro familiar unhas curas. Vale, é algo normal, xa que unhas curas poden durar incluso eternamente. Pero a anormalidade está en que desde o mes de setembro perdín a conta das A.T.S. que atenderon a ese familiar. Creo que, sen esaxerar, andarán aí polas seis ou sete. Cando unha A.T.S. empezaba a collerlle o tranganillo, o truco, o xeito ás feridas do paciente, ale, na seguinte visita xa había outra A.T.S. e xa sabemos aquilo de “cada mestriño co seu libriño”.

Neste noso país todo vai ben. Como segue ben o esperpento do viaduto da A-6. Non lle chegou con que caera un anaco, senón que xa empeza a caer a cachos. O outro luns comentaba que Galicia era o cu do mundo polas comunicacións e, precisamente, por ese derrubamento. Agora toca rematar a ladaíña esa do abandono no que estamos e dicir que se Galicia é o cu do mundo, Ourense é o ollo do cu. Porque este mesmo periódico acaba de informar que os viadutos de A Valenzá e de Allariz construíronse co mesmo sistema que o derrubado en León. O que nos facía falta. Eramos poucos e pariu a avoa. Aínda que, iso si, os técnicos non esperan máis accidentes. Como para confiar nos técnicos! Para máis aquel, eu cruzo bastantes veces por debaixo do da Valenzá. Haberá que empezar a rezar uns metros antes e que sexa o que Deus queira.

Finca Fierro. Sábado, 18 de xuño de 2022

 

SENTADO NO MAZADOIRO DA MIÑA RÚA

Sento no mazadoiro da miña rúa e penso. Pensar, a maioría das veces, é bonito. Porque pensamos o que queremos e non somos tan parvos (eu, medio pampo pero non parvo enteiro) como para pensar nos aspectos negativos da vida. Certo que ás veces non queda outro remedio que facelo, porque certos aspectos son fodidos.

Pero hoxe, non. Hoxe penso naquel tempo que foi e que tamén tivo de todo, claro. Mais eu tiro polo carreiro da inocencia, que é o máis bonito. A inocencia digo que é a alma xemelga da infancia. Así é que penso naquela inocentada na que, nunha noite de verán (nesas nas que todos os veciños saen a tomar o fresco), se me deu por coller o pano das mans do meu pai para tourear a un carneiro grande que tiñamos. A acción, a rexouba foi de película porque, para máis aquel, o carneiro colaboraba divinamente, coma un auténtico touro. Claro que, era un crío e podía escapar ben das escornadas do ovino. Se fora hoxe, non sei, non sei...

Sentado no mazadoiro da miña rúa deixo que pase o tempo. Porque o tempo pasa. E todo cambia. As inocentadas déronlle paso ó descanso do guerreiro, precisamente no mesmo mazadoiro. Tourear unha leira agarrado á rabela dun arado non era prato de gusto. Ou segar coa gadaña a herba seca durante varios días. Ou rozar unha poula de toxos para cargar un carro dunhas cen gavelas. Aí, nesa etapa, o mazadoiro da miña rúa era o suspiro físico dunha canseira que, grazas a deus, pouco a pouco, remitía.

Hoxe, neste mazadoiro, a calma é a filla ou a neta do que xa foi.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 17 de xuño de 2022

 

O BANDERAS INFANTIL

A Lisardo, o fillo da Grela, non lle sae da cabeza a película “Átame!”, de Almodóvar, na que Banderas secuestra a Victoria Abril por amor. Lisardo quere secuestrar á súa Pichurriña (chámalle así, Pichurriña, porque o fillo da Grela é moi infantil). Tal secuestro débese, claro está, a que ela non está pola labor. É dicir, que non arrea, que non vai. Que si, que amiguiños pero nada máis. Lisardo non acepta tal rexeitamento. É el o tal.

O outro día, nun cruce de dúas rúas; el, co coche, púxose á altura dela. A Pichurriña pensou que era unha casualidade e así llo dixo cun sorriso enorme cando se saudaron. El tamén lle sorriu, pero a realidade é que o fixera a propio intento; que andaba e anda á procura dunha boa situación e dun bo momento para levar a cabo tal secuestro.

Tampouco foi coincidencia nin casualidade que, horas máis tarde, se plantase moi cerca da casa dela para estudar a forma de asaltar o seu domicilio, de penetrar polo balcón. O estudo foi rápido e sinxelo: tender un sedeño desde un piñeiro que había a uns 20 ou 30 metros e a un ferro que sobresaía da fachada a uns dous metros por debaixo do balcón. Ó piñeiro, Lisardo subirá ben (subiu a moitos cando de rapaz andaba no monte coas vacas), pero cruzar colgado dos brazos a lonxitude do sedeño, podía, si, custar unha barbaridade. Non obstante, sabía que o amor vence os imposibles.

Non, aínda non escolleu ningunha opción, porque segue buscando o mellor lugar e o mellor momento. Segue a estudar todos os pasos da súa Pichurriña. E de cando en vez, aínda que sexa mentalmente, dille que “como hai deus que a ti te secuestro!”. Estamos á espera.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 16 de xuño de 2022

 

RUMIAR E BERRAR

Na distancia, no tempo, no alto dun outeiro e baixo un ceo vermello, Eliezer Campaña, O Sabugueiro, rachou o silencio cun berro seco. Un berro tan forte, tan intenso e tan seco que se lle estremeceron as mesmas entrañas. O Sabugueiro quedara sen esperanza. E iso que sempre se dixo que a esperanza é o último que se perde. O berro rachou as noites de entresoño e as historias dos contos ou os versos dos poemas. O berro foi coma ese naufraxio en alta mar que te deixa a piques de afogar.

Eliezer, O Sabugueiro, antes do berro, rumiou na soidade do tempo que non corre; ou que voa. Rumiou as idas e vidas, os truques e retruques, as bromas e as liortas, os sorrisos e as tensións mentres o tempo, agora si, non pasaba. Antes do berro seco, soubo que a intensidade dun soño, dun desexo, dun efecto, dunha acción, dun vivir pasaba xa a ese recanto da memoria no que se gardan as frustracións, as imposibilidades, as putas esperanzas cegadas, mudas, matadas, mortas.

O Sabugueiro, no alto do outeiro, volveu berrar como só berran os condenados, os ineptos, os sacrificados, os inútiles, os cagados de medo... Berrou para os catro puntos cardinais e rumiou os anhelos que xa non son, as nostalxias que lle seguirán rabuñando as entrañas e os sentimentos que afogan nun naufraxio enorme, eterno e sen volta. Nin un maldito illote ó seu arredor ó que poder agarrarse. O Sabugueiro berrou de tal maneira que o berro cruzou mares e océanos, distancias e tempo, rachou con forza o silencio e... e todo volveu quedar en silencio. Eliezer, O Sabugueiro, baixou do outeiro.

Café Kibu. A Valenzá. Mércores, 15 de xuño de 2022

 

O VESTIDO AZUL

O sol segue a caer (sen moverse do sito) con tanta forza que, el, o home, intúe e case asegura que a temperatura roldará os 40 graos. El e ela están cerca. Tan cerca que caen na conta de que poden mirarse de esguello. De cando en vez míranse de esguello. Cando non se miran ós ollos, el busca a transparencia do vestido azul dela. Ela quizais soñe polo universo, porque o seu goce é inmenso. O goce de imaxinar, e soñar, e facer. El, en principio, non fai nada. Pensa. Pensa na nostalxia dun 12 de abril, por exemplo, e no vaivén dun sentimento baixo a sombra dun salgueiro.

E volve mirar de esguello. Ela fai o mesmo. Crúzanse as miradas e no ruído só hai silencio. O aire move un pouco o vestido azul e os versos riman para completar o poema. Sempre haberá momentos nos que a melancolía asentará tras os latexos. Porque dous corazóns latexan e o silencio é coma un berro seco.

El busca o sorriso dela e ela reflíctese nos ollos del. O tempo..., coma se se detivera. Pero non se detén. Todo flúe ó compás do bambán do vestido azul. Os cachos, si, a transparencia amosa a felicidade marcada por un anhelo, por un devezo inmenso. Coma o universo. Porque hai desexos que se bifurcan polas ansiedades do ser e querer, e que cabalgan mesmo ata o propio inferno.

Outra mirada de esguello máis. Outro cruce de olladas. El non sabe se ela berra cos ollos e ela ignora se os latexos del quedaron en silencio. Mentalmente, asegúranse un ó outro que se detivo o tempo. Porque o vestido azul tamén envolveu todo o seu universo.

Café Brétema. A Valenzá. Martes, 14 de xuño de 2022

 

BOTARLLE AZOS

Boteime fóra sabendo que se asaban os paxariños. Pero non collín medo. Iso si, andei pola sombra. Porque podo ser medio pampo pero non parvo enteiro. O peor foi o pequeno traxecto no que non existe nada de sombra. Emporiso, boteille azos e, como non, puxen sobre a miña cabeza o caderno no que escribo. Para que fixera de pantalla, de parasol, de sombreiro. Repito: medio pampo pero non parvo enteiro.

Barbra Streisand facíame cóxegas nos oídos. Non lle entendía nada porque nada sei de inglés, pero canta como os anxos. Díxeno sempre: logo da voz da miña nai, non hai no mundo mundial como a da Streisand. A miña nai cantaba moito; principalmente ó facer as labores da casa e, faltaría máis, na igrexa. Aquí alzábase de tal maneira a súa voz que eu non sabía onde meterme. Todos a mirar para ela e a min... trágame, terra.

Non vin ningún paxariño asado, pero quenta de carallo. Está o día de tal maneira que hai que hai que ter moitos perendengues para facer o amor, por exemplo, nun faiado. Hoxe a un faiado xa non se consegue entrar. Sei seguro que segundo se van subindo as escaleiras, axiña se nota como que a respiración se vai cortando, como che falta aire para respirar.

Boteime fóra sabendo que se asaban os paxariños. Pero non collín medo. Como non teño medo agora que hai que volver. Porque teño que volver. Polo mesmo traxecto. Á sombra e un cacho ó sol, no que haberá que demostrar unha vez máis que non son parvo enteiro. Como moito, medio pampo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Domingo, 12 de xuño de 2022

 

O RECANTO MÁIS LÚCIDO

O sol cae con forza. Pero Severino Cebolas, O Millaias, está á sombra, á sombra dos amieiros da Pitediña e á beira mesma do río Arnoia. Severino Cebolas está nesa idade na que o alzhéimer se presenta de cando en vez ou xa bastante a miúdo na súa vida. Sexa por amor ou polo que sexa, o caso é que os momentos máis lúcidos do Millaias desenvólvense nos tempos do seu noivado coa súa Andoriña, como lle chamaba el a Perla Suárez, e máis en concreto nunha conversa que mantiveran sobre unhas bragas e as cores das mesmas. Ante isto, hai que deixalo claro de antemán; que Severino, O Millaias, non era nin é parvo. Facendo desconfiar incluso de se o seu principio de alzhéimer é real ou ficticio.

Por veces cóntalles ós seus amigos se a unhas bragas vermellas, por exemplo, lles van ben unhas puntillas de cores. Os amigos, para non deixar en mal lugar a característica que temos de burlarnos, de facer mofa sempre dos máis desvalidos, tíranlle da lingua. E O Millaias, con graza, mesmo con moito xeito, fálalles das bragas negras con puntilla branca ou dun espertar que tivo Perla cunha braga de cor amarela. Aí, nese momento, todos eles, falaron de certas combinacións de cores nas que non se entendían un carallo.

O Millaias axiña desconectou e simulou que quedaba como trasposto (alzhéimer ficticio) para volver a aquel recanto máis lúcido da súa memoria, polo que non tardou en presentarse ante os seus ollos a imaxe da súa noiva con bragas de diversas cores. Non é parvo, non. O recanto máis lúcido élle o máis agradable.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 11 de xuño de 2022

 

SOBRE COMUNICACIÓNS

As comunicacións en España son como son, pero en Galicia... Galicia é un mundo á parte, é o cu do mundo, como xa teño denunciado varias veces. Pilles por onde pilles as noticias, van de mal en peor. Semellou que rebentaba o mundo cando, por fin, chegou o AVE a Galicia, pero resulta que, no momento da verdade, en moitos cachos non hai conexión á Internet. Hoxe en día, ou sexa, tal como está xa a sociedade. Despois, claro, cando foi o da pandemia, recomendouse e solicitouse que se traballase desde os fogares, polo que, desde moitas aldeas deixadas da man de Deus, quedou a solución de, ó solicitar unha cita médica, por exemplo, usar o corno dunha vaca como antena para a correspondente cobertura. E en parladoiros, estudos, reunións, xuntanzas, entrevistas non se falou nin se fala doutra cousa: o impulso do rural, a volta ó rural, a loita contra a España baleira. Pero, primeiro, suprimimos autobuses, que seica non compensan.

As comunicacións a Galicia por medio das autovías... tarde, mal e nunca. Tarde, xa sabemos o tarde que chegaron. Mal... mal non, peor. Un cacho dun viaduto da A-6 dixo basta e deuse de baixa, é dicir, que baixou ós infernos da ineptitude duns construtores, enxeñeiros, supervisores e demais camándula que pululan á beira das grandes obras, escapándolle da firmeza e calidade para, así, aforrar cartos que si irán parar ós seus petos. Pero se xa o dicía o outro día o Carrabouxo: coa cantidade de pontes romanas que hai en Galicia e non caeron nunca, é dicir, de máis de dous mil anos. E derrubouse unha da A-6 que seica só tiña 25 anos. E xa para redondear a cousa, ese tramo foi o máis caro de España. Aí queda iso! Non obstante, as autoridades competentes (é un dicir) xa están estudando a fondo o motivo, a causa de tal derrubamento; ou sexa, para botarlle a culpa ó formigón ou ó ferro, aínda que, ó final, a culpa será do cha-cha-chá. A ladaíña de sempre.

Non quero saír de Galicia. Segundo unha comunicación (oral ou escrita), o rei Emérito, en principio, non pode vir a Sanxenxo. Isto si que é unha desgraza, moito peor que a falta da Internet no medio rural e o derrubo do viaduto, que grazas a Deus, non foi mortal; unha auténtica desgraza para os de Sanxenxo. Xa lanzaran as campás ó voo e agora... agora estarán a velas vir. Pobres.

Finca Fierro. Sábado, 11 de xuño de 2022