VALERÍA DE ALGO O CONFINAMENTO?

Creo que é hoxe ás doce da noite cando remata o confinamento das principais cidades galegas e dunha boa parte de concellos. Non sei se serviría, se valería de algo tal medida. Porque sigo denunciando que somos nós os que non cumprimos, por enriba dos erros que poidan cometer os que nos gobernan. Estes días vin como se vendían moitas flores. Estas levaríanas onte ós cemiterios (e non me refiro ós cemiterios da Valenzá, Barbadás e Ourense, non), porque non creo que as mercaran para telas nas casas.

Nas terrazas, agora, os clientes, ó non ser conviventes, teñen que sentarse por separado e ó falar, claro, sobe bastante o ton de voz entre amigos, e así escoitas diálogos polos que non queda outra que confesar que oxalá nos volvan encerrar a todos nas casas. Son partidario de que así se faga. E se queremos que esta pandemia remate, deberían confinarnos de novo. Por esta vez nin tan sequera me compadezo dos negocios. Porque nesas conversas de terrazas participaban xente que teñen os seus propios negocios. Que un amigo berráballe ó outro onde estarían situados máis ou menos os controis policiais polo traxecto que tiña que percorrer. Este contestáballe, claro, con certos exemplos desculpando a viaxe, no caso de que o parasen: que se comida para o can, que se penso para as pitas, que se o pai tal, que se a nai cal; pero dando a entender, por suposto, que nin tiña can nin pitas e ata poida que nin pais. Logo o máis bonito chegou cando o que estaba descubrindo os postos dos controis, confesou que había pouco que se atopara cunha parella de mulleres que estaban tomando café xuntas, polo que estivo a piques de chamarlles a atención. El, precisamente el, que estaba incumprindo as normas e facendo que outros as incumprisen.

Noutras conversas, algún ata se puña tan chulo que confesaba que lle importaba un carallo que o pararan, tamén dando a entender que, el, como chulo que era, pensaba saír do concello de Barbadás. Imaxino que sairía e imaxino que tería sorte de que non o pillaron. Porque case sempre sucede así: que os menos cumpridores son os que mellor parados saen. E tamén son, por suposto, os que máis critican, os que máis esbardallan sobre as medidas que alguén pon sobre a mesa. Non queren que pechen os seus negocios, pero son os primeiros que rompen as regras. Despois... pagan xustos por pecadores.

Finca Fierro. Sábado, 31 de outubro de 2020

 

ERRAR É HUMANO

Sentado nunha terraza para tomar un café. Como xa o tomei en tres sorbos xustos, agora non queda outra que contemplar os coches que pasan. Pasan. Agora mesmo pasa o autobús, en concreto o 7. É certo que outros están quietos; os aparcados. Pasa xente pola rúa de enfronte e pola que estou. Máis ou menos, todo está en movemento. Todo é movemento; as nubes que pasan, o aire que pasa, a rula que pasa... Incluso a xente que se atopa sentada noutras mesas. Porque moven os pés, moven as mans, moven a cabeza e moven a lingua. A esta, algúns, danlle moito. De máis incluso. Tanto que ata hai momentos nos que non consigo concentrarme. E para un relato coma este, hai que concentrarse. Non vaia ser que non saiba que dicir. Tampouco sería tan raro. Non sería a primeira vez que me quedo en branco. Co que custa despois volver coller o ritmo. Como o de algúns coches que pasan, que levan un ritmo como para matar a alguén. Si, hai moito tolo solto.

Soltos tamén andan os biosbardos, que noto, que aprecio, que sinto como queren deixarme a mente en branco. A ver!, non vou dicir continuamente que os coches pasan, aínda que si, que están pasando. Debería ter máis imaxinación, máis inventiva, máis metáforas, máis retranca para completar o relato. Tede compaixón de min; son humano. Erro máis ca ninguén. Pero é igual, sigo aínda que sexa a base de erros. Non se dixo sempre que errar é humano? De humano tampouco é que teña moito, pero...

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Venres, 30 de outubro de 2020

 

BAILANDO CON LOBOS

Hai quen baila con lobos sobre unha pantalla branca e outros facémolo sobre un outeiro de Sudalomba. Ou sobre o alto dos Currás. Podemos subir e oulear ata que esgacen os sentimentos. Porque hai sensacións que van moito máis alá dun simple suspiro ou dunha sinxela ansia. Hai saloucos que se esborrallan, que se ciscan polo monte Medo abaixo. E quen máis, quen menos deixa que os ouleos percorran todas as liñas escritas dunha novela ou, por que non, todos os versos dun poema. Lembrade que non hai poema sen versos.

Bailamos cos lobos por entre unhas sabas brancas mentres o sono non se mestura coa noite pecha. Entre voltas e reviravoltas ouleamos polo que foi, polo que é e polo que será. Porque hai refachos de vento que nos levarán a dar voltas polo firmamento. Entre volta e volta un ouleo rachará o silencio, un deses silencios eternos e preñados de certos pensamentos. E quen máis, quen menos veralle os dentes ó lobo. Ese lobo que está en nós e que nos fai oulear ata esgazar as entrañas, ata ferir as asaduras da conciencia, dos nosos sentidos.

Bailamos cos lobos neses momentos nos que deixamos que os ollos miren cara ó infinito e nos que non conseguimos ver nada. Porque hai instantes nos que miramos sen ver, ou como dicía Víctor Manuel: nos que quedamos cegos de tanto mirar. En cada ollada hai un ouleo, en cada latexo hai un bruído e en cada soño un berro. Un berro cheo de sentimento. E quen máis, quen menos queda durmido baixo o son dun ouleo eterno.

Finca Fierro. Xoves, 29 de outubro de 2020

 

CO DEMO NA PONTE DAS CABRAS

Xusto no momento en que saín da curva que hai entre Entreloríos e a Ponte das Cabras foi cando vin, apoiado na varanda de ferro da ponte, ó demo. Si, ó propio demo. Era coma o dos debuxos, o das fotos, o dos retratos bíblicos. Tiña cornos. Ós cachos botaba lume polos ollos. Tiña rabo. Tiña unha lingua bífida. Tiña dúas ás enormes, negras e algo retorcidas. Na man dereita, ou mellor dito, na garfa dereita levaba unha forquita de tres gallos. A verdade é que metía medo. Pero eu non achantei. Seguín o meu camiño con dirección a Os Milagres.

Desde uns cinco metros antes de chegar xunto a el, empecei a miralo ós ollos, para que vise, para que notase que non lle tiña medo. Demo, eu a ti non che teño medo, pensaba para min mesmo. Ó mellor tamén o facía que enganar ó meo propio medio. Eu que sei... Axiña notei como os seus ollos se poñían roxos de máis. Non sei se non quererá cuspir lume, volvín pensar. Quixen saudalo cunha boa tarde, pero optei por unha ocorrencia: abanícame con esas dúas ás tan grandes que tes e tórname as moscas co rabo. Así lle dixen. O carallo do demo quedou pampo. Quedou tan de paspán que non soubo reaccionar. Tal lle debeu ser a conmoción que si cuspiu lume, pero foi cara ós amieiros que lindaban co río Arnoia. Eu, por se aquel, non desviei a mirada dos seus ollos. Aí, coma un heroe. Que vise e que notase que quen mandaba na contorna era eu; que non vale un noso Señor Xesucristo, que simplemente chega con ter o que hai que ter. Arre demo! Seguín o meu camiño cara Tras das Poulas. De esguello, vin como o diaño se deitaba, cabreado, á sombra dun salgueiro.

Finca Fierro. Mércores, 28 de outubro de 2020

 

O QUE É DUN...

Confeso que a tarde ameaza chuvia. Ó mellor xa está chovendo. Pero amárgame levantarme para mirar se é certo. É igual; chova, non chova hai que seguir para adiante. Por exemplo, comentar unha vez máis que a xustiza no noso país é unha carallada, unha pándega. É que lin dúas novas case seguidas que me deixaron coa carraxe furgando no meu pensamento e tamén medio pampo. Resulta que a unha ourensá, á que uns desalmados lle ocuparon o piso, te que durmir no seu coche. E na Coruña desaloxaron a 13 okupas un ano despois de apoderarse dunha vivenda. Logo, para máis aquel, e como viron e ven que a xustiza é o que é -ou como é-, ós quince minutos xa intentaron ocupar outro. A ver se isto é ou non é puro algueirada.

Sinceramente, nestes casos, a xustiza xa non tiña porque actuar; bastaría con que procedese a policía solicitando as escrituras do piso para saber o propietario do mesmo. Aí está a auténtica lei. Ese simple nome. Se non, para que carallo vale unha escritura! Ninguén ten dereito a apropiarse da propiedade doutro; e coma se o propietario non quere vivir nunca máis no seu piso. Porque o teña abandonado, ninguén, absolutamente ninguén é quen de meterse nunha propiedade que non é súa. O que é dun, non pode ser de ninguén máis. Esta é a auténtica realidade. Non me entra na cabeza que esa señora de Ourense teña que durmir nun coche porque a súa vivenda está ocupada. E menos me entra que haxa que andar en danzas para botar a eses paspáns. A tarde segue negra, coma este tema. Moi triste tal situación.

Finca Fierro. Martes, 27 de outubro de 2020

 

O ANIMAL QUE LEVO DENTRO

Sento como o animal que levo dentro cabalga polas entrañas da miña alma. Sento como o lobo que está en min oulea coa emoción de certos momentos. Porque hai momentos que van máis alá do tempo e hai animais que se pegan ó pensamento. Son as catro da tarde e contemplo como o sol penetra por entre as cortinas da ventá. Será por pouco tempo, porque o día non está de quero; por veces chove e por veces está negro... como o entendemento. Non entendo que fai un home intentando imitar o ouleo dun lobo ou deixar que un cabalo cabalgue polos carreiros dun desconsolo.

Sento como a carraxe agacha a cabeza ante a bondade que aniña no meu ollo esquerdo. Este sempre intentou ver e analizar o sentidiño dun simple encontro. Sempre quixo mirar con calma e parsimonia a forma do acordeón da vida, esa que se estira e se encolle ante os instantes que pasan por diante de nós; unhas veces coma un libro aberto e outras nas que hai que abrir unha xaneliña para poder axexar o futuro.

Sento como pasa o tempo e as palabras que se dixeron quedaron aí colgadas para que, un servidor, con certa pachorra, as vaia plasmando nun papel en branco para, co tempo, facer memoria e soñar co encontro, co momento. E xa pode quedar todo en silencio ou rebentar o mundo por culpa dun estoupido que o animal que levo dentro está durmido. Este sabe perfectamente que soñar sempre foi bonito, moi bonito.

Finca Fierro. Domingo, 25 de outubro de 2020

 

DURO DE ROER

Quero deixarme levar polo vento, pero a calma é a raíña e señora da noite. Cada vez que quero algo, nada me sae ben. Se quero escoitar ós The Chieftains asoman pola radio os de Metallica. Se quero ver unha película, tan só proxectan un deses culebróns. Case me dan ganas de sulfatar os meus pensamentos e a ver se así me quedo completamente en branco, a ver se morren as ideas. Porque se ve que as miñas ideas son raras, os meus pensamentos saen ó revés e xa non quero pensar o que pasaría cos meus sentimentos.

Case vou coller camiño da estación de Baños de Molgas e ir ata a ponte das Cepas polo medio da vía do ferrocarril. Claro que se vou por aí, seguro que me pilla un tren. E se consigo chegar á ponte das Cepas ata me pode tentar o demo de tirarme ó río Arnoia desde tanta altura. Pero tamén é seguro que aínda que me tire, non me mato, por moitos 48 metros de altura que teña. Como todo me sae ó revés. Ademais, hai anos que me tirei desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas, que está a case 30 metros, e tampouco me matei. Non sei se a vida me trata ben ou mal, pero si sei que son duro de roer. Quero deixarme levar polas augas do Arnoia, pero como sempre cruzo pola ponte de Pinouzos, non hai maneira. Pois non sei se non terei que optar por achegarme ata a palleira, coller unha gadaña e a ver que pasa. Seguro que lle corto a cabeza á propia morte. A ver!, a min esta non me leva así como así. Son duro de roer. Xa está; vou tranquiliño ata a ponte das Cepas, que sei seguro que non me vai pasar nada. Marcho.

Finca Fierro. Sábado, 24 de outubro de 2020

 

POBRE BAGAXE CULTURAL

Falar outra semana máis do coronavirus faise un pouco pesado, e máis cando, ó mellor, no momento en que se estea a ler este Recuncho, volvamos estar encerrados nas nosas casas, o que significaría que imos de mal en peor, ou tamén o que xa se intuía e quizais nos merecemos. Mais como non quero volver ó mesmo tema, vou falar doutro que, no fondo, tamén está influenciado por ese bicho que nos encerrou: o asunto das televisións ou, aínda mellor, o asunto das películas que, no meu caso, é o que máis me chama a atención. Porque, no primeiro encerro e en toda a pandemia, as televisións, que era cando deberían proxectar as mellores películas ou os mellores programas -por aquilo de que case tiñamos que ver a tele á forza-, seguiron ó seu, e a calidade dunhas e doutros quedou agardando no baúl dos recordos.

Porque, que mellor ocasión que botar man desas obras mestras cinematográficas que, aínda que pareza raro, hainas a darlle cun sacho. Pero tan só a segunda canle se salva un pouco da queima, aínda que tamén é verdade que, por exemplo, os clásicos que proxectan, están máis que vistos. Nisto de estar máis que vistos lévanse a palma as demais canles televisivas -que hai unhas cantas-, xa que, a maiores de botar autenticas trapalladas, repítenas unha e outra vez.

Que mellor ocasión de darlle a coñecer á xuventude de agora aquel cine clásico dos anos 40 e 50, por exemplo, onde só nesas dúas décadas hai unha cantidade inmensa de obras mestras. Aínda que quizais me dá máis rabia que as xeracións de agora non saiban moi ben quen foron Charles Chaplin (o famoso “Charlot”), Harold Lloyd, Stan Laurel e Oliver Hardy (o Gordo e o Fraco), Fatty Arbuckle ou o inmenso Buster Keaton, o actor que non se ría nunca, pero como o pasabas coas súas películas!

Lembro cando tan só había unha canle televisiva, ou sexa, a primeira, e tiñan tempo de botar ciclos cinematográficos de todas as épocas; ben fosen de directores ou ben fosen de actores; pero grazas a eles conseguimos ver toda a historia do cine. E agora, que hai un montón e máis de canles, vemos os X-Men cada dous por tres, os Rockys ata o aburrimento, os Resident Evil en varias cadeas e os Fast & Furious que non os cre ninguén. Pobre bagaxe cultural.

Finca Fierro. Sábado, 24 de outubro de 2020

 

SITUACIÓN CRÍTICA

Situación crítica. Situación crítica é a que teño. Estou sentado na galla dun castiñeiro e non sei como baixar. A verdade é que tampouco sei moi ben como subín. Nin o tempo que levo nela. Sei que á miña beira hai unha rula mirando para min, e non me ten medo! Serei un espírito? Serei medio homiño? Que fago nun castiñeiro cando este se bica cun piñeiro? Por que non subín ó piñeiro? Situación crítica. E non xa porque non sei como baixar, senón por que estou aí, que pinto aí. O último recordo que teño era que eu asubiaba o retrouso dunha canción e que coa aguillada que levaba na man dereita zorregaba nos fentos ata partilos, ata tallalos. Si, ás veces, son algo besta.

E xa non lembro nada máis para acá. Penso se algo me faría mal. Pero un bo repoliño cun cacho de touciño e outro de chourizo que mal poden facer? Da comida non pode ser. Bebín media xerra de auga. Seguro que disto tampouco é. Se estivera nunha película seguro que sería porque me darían algo daniño a tomar. Pero non estou nunha película. Ou si. Porque sigo sen entender que pinto eu subido á galla dun castiñeiro. Logo, para máis aquel, esta rula que está á miña beira estame poñendo moi nervioso. É bonita de raio! Situación crítica a miña. Cheguei sen saber que chegaba. E non sei para que cheguei. Empezo a desesperar. E teño que baixar como sexa. Ergo da galla. Empezo a suar coa angustia. A rula mírame de esguello pero non se bota a voar. Déixome caer. Entón si; entón a rula emprende o voo asustada. Eu quedo suspendido no aire. Situación moi crítica.

Finca Fierro. Xoves, 22 de outubro de 2020

 

QUERO DEIXARME LEVAR

Quero deixarme levar pola parsimonia ou pachorra dunha conversación, pero a distancia que vai dunha frase á outra é tan longa que quedo na metade do camiño. Deixo de prestar atención, pecho os ollos e viaxo polo espazo eterno dun universo que está aí. Ás veces alcánzoo e outras veces quedo co silencio preñado de asuntos que non veñen a conto. Non sempre vou espallar o que ronda ó meu arredor. Hai que conformarse coa noite que me acompaña e coa escuridade que me enreda, que me envolve. Son as once e vinte e penso que unha estrela fugaz é aquela que pasa coma un lóstrego e que non sei onde caerá. Ó mellor perdeuse polo universo sen fin. É igual; o caso é que o ritmo dunha canción me leve polas discotecas da miña conciencia; se é que a teño, que ás veces ata o dubido.

Quero deixarme levar pola imaxe dun recordo, que empeza esfumado pero que pouco a pouco se debuxa entre os soños dunha cabezada. Sempre dixen que soñar é bonito. Ata entre as balas dunha loita se pode soñar. Ou entre as bombas dunha guerra. Soñar que ninguén morre e que as balas rebotan contra as follas dos castiñeiros e as bombas quedan sen estourar. Por veces de ilusión tamén se vive. Como se pode vivir contemplando o reflexo dun soño no espello, ou os beizos abertos nun descomunal sorriso, ou un obxecto metido entre unhas pedras, ou quedando quieto e deixar que o tempo pase para que todo cambie. Quero deixarme ir por esta noite escura na que reina o silencio e na que pingas de orballo caen sobre as pegadas dunha bonita sensación.

Finca Fierro. Mércores, 21 de outubro de 2020

 

ESPERANDO Ó FINAL DA ETAPA

Hoxe empezou a Volta Ciclista a España. Teño que estar pendente das etapas. Sempre me gusta ver polo menos os últimos quilómetros de cada etapa. E se non podo velos en directo, intento ver os resumos que adoita facer a televisión á última hora da noite; tampouco me importa que sexa de madrugada. O caso é ver ciclismo, ese deporte apto tan só para certos heroes. Son as tres e media da tarde e sei que xa están televisando a etapa. Pero como tamén hai máis cousas para facer (porque un servidor, por veces, fai cousas), dedícome primeiro a estas e, logo, o dito: últimos quilómetros pola televisión.

Ata que non marche para a tele podo dicir que fóra ameaza chuvia e que un tema musical da película “Cowboy de media noite” penetra polos meus oídos. Por certo, gran película. Vou intentar facer unha desas cousas que comentaba: por exemplo, asubiar con parsimonia unha canción para que viaxe nunha aireada ata o alto dos Castros e alí rematar acubillada á beira dun piñeiro. Tamén podo deixar que Henry Mancini me amose o ritmo musical de “Almorzo con diamantes” ou que un lóstrego caia moi cerca da aldea de Santo Tomé. Ás catro menos cuarto da tarde aínda teño tempo de comentar que o virus que nos está acurralando segue espallándose cada vez con máis forza. O maldito é duro de roer. Sei que nos custará vencelo, pero ó final conseguirémolo. Claro que eu, se vexo que tal, marcho para o Polo Norte. Porque o meu amigo extraterrestre aínda tarda uns anos en volver. Agora que xa fixen cousas, recollo e marcho ver ós heroes da ruta.

Finca Fierro. Martes, 20 de outubro de 2020

 

CENSURA SEXUAL

A rede social feisbuq retira un anuncio de cebolas por consideralo sexual. Aí queda iso! Tal anuncio seica amosa unha morea de cebolas nun cesto de vimbio e unha aparece cortada pola metade, onde, parece ser, está a carga sexual. Por moito que miro á cebola partida, non hai maneira!, non me excita! Estarei capado. Será a idade. Ás veces non queda outra que rir por non chorar. Aínda que tampouco me sorprende moito. A min xa me teñen “castigado” por dúas veces porque quixen publicar uns carteis cinematográficos (quizais máis coñecidos por carátulas) sobre dúas películas. Carteis que, por suposto, cando estrearon as películas nos cines, se expuxeron nos taboleiros de anuncios, nas paredes ou nas portas das salas cinematográficas á vista de todo o mundo.

Lembro que nun dos carteis asomaba unha muller na que se lle intuía (que non é o mesmo que ver) un peito ó descuberto. Os que me coñecen desa rede social saben perfectamente que estou subindo sempre carteis cinematográficos ó meu muro. Pois ben, algún méteme no cuarto de estudo porque non sei se mo rexeitarán ou non. E tamén máis dun tiven que renegar del (por se aquel) e optar por outro no que nin tan sequera se “insinuase” nada de nada. Ante isto, a min a moralidade do feisbuq dáme moito por aquel. Pois é unha moralidade estúpida, ridícula e sen sentido. E non quero meterme xa no aspecto moral de moitos que rexeitan publicacións ou películas nas que asoman palabras ou imaxes relacionadas co sexo. Se semella que aínda estamos peor ca nos anos da pera, onde era pecado falar da sexualidade. E así pasaba o que pasaba.

Finca Fierro. Luns, 19 de outubro de 2020

 

AS TROITAS DO ARNOIA

O home estaba sentado á beira dun piar da ponte que cruza para o monte de Pinouzos. Boteille unha ollada de esguello. Era moreno, barrigudo e cun ollo birollo. Moneeille coa cabeza. Contestoume da mesma maneira. Cando pensaba seguir andando, noteille algo na ollada que me fixo miralo de fronte. Os seus ollos brillaron, déronme a entender que quería parola ou polo menos que quería preguntar algo pero que, polo que fose, non se atrevía. Achegueime con calma a el. Ó mesmo tempo xa lle ofrecía un cigarro que acaba de sacar do peto da camisa. E agora si o saudei cun boa tarde nun ton abondo amigable. Tamén contestou o mesmo.

Sentei á súa beira e sen máis xa me lanzou a pregunta que, penso, tanto ansiaba. Que se se podía pescar nesa parte do río. Sinceramente, amigo, nin idea, lle contestei. Porque realmente a min a pesca... Lembro que unha vez de rapaz gozaba pescando porque os peixes picaban que nin o demo. Pero cando estes non querían, a min aquilo matábame vivo: perder o tempo para nada. Non obstante, díxenlle que por aí debía haber algún letreiro que me soaba que poñía acoutado, pero que seguía sen entender moi ben. Presentouse. Dixo que se chamaba Facundo Falesta Suárez e que viña dunha aldea do alto, do norte de Lugo. Cando notou que eu abría os ollos de asombro, axiña explicou que andaba a facer turismo por todo Ourense e que alguén lle falara das troitas do río Arnoia. Díxenlle que, por oídas, xa non estabamos nos tempos de antano, que agora era raro ver unha troita. Pero xa que estou, acabou rematando. Pois veña, vostede ó seu e eu ó meu. Despedímonos cun adeus.

Finca Fierro. Domingo, 18 de outubro de 2020

 

GUERRA MUNDIAL PANDÉMICA

Se foran outras as circunstancias estou por apostar de que escribiría que xa está ben de falar de tanto covid-19, de tanto coronavirus e de tanta pandemia do carallo, que cando se fala moito dun asunto, dunha cousa acaba aburrindo (lembrade as críticas que lles boto ás campañas electorais, por exemplo). Mais, agora mesmo, non queda outra que seguir falando desa peste que nos está consumindo. Porque segue e segue, e semella que non vai ter fin.

O pasado martes 13 cumpríronse sete meses xustos desde que nos tocou apandar con este bicho. Case se pode dicir xa que isto é unha auténtica guerra mundial. E nunca mellor dito, pois estalle zorregando a todo o mundo, a todo o noso planeta. Coidadiño, que como nestes tempos manden a alguén a esas estacións espaciais que haberá espalladas polo universo adiante, seguro que tamén lles asomará o coronavirus.

Esta pandemia é certo que se pode comparar coma unha guerra; na que hai desertores, chámense eses energúmenos que non cumpren as normas e que só viven para os seus intereses; na que hai heroes, en referencia, por suposto, e en primeiro lugar, a eses traballadores da sanidade, e logo, quizais, a eses autónomos que malamente loitan por subsistir, e que si, como nas guerras, uns cantos quedan no camiño; na que hai, como en todas as guerras, mortos ás moreas, a carradas, ós que, os pobres, xa non lles chegaba con iso, senón que incluso nin sorte teñen para o seu derradeiro acompañamento: morrendo en soidade, enterrándose en soidade.

Este coronavirus trouxo, faltaría máis, non unha guerra, senón varias guerras políticas. Digo varias porque imaxino que en moitos países pasará o que pasa neste noso, no que zorregan labazadas a darlle cun sacho. O noso chama máis a atención porque é noso, vivímolo e case é verdade que si, que nos distinguimos un pouco máis dos demais en poñéndonos a parir uns e outros, en vez de arrimar o ombreiro. Menos mal que xa estamos acostumados.

Esta guerra universal pandémica leva pinta de durar como unha auténtica guerra armamentística ou relixiosa ou territorial ou petroleira. E non queda outra que aprender a sobrevivir nela. Ánimo e a sobrevivila.

Finca Fierro. Sábado, 17 de outubro de 2020

 

SEMPRE HABERÁ ALGO MELLOR

O sol fíltrase por entre as cortinas e Pink Floyd penetra por uns auriculares para facerme o momento moito máis agradable. Porque hai momentos nos que, aínda estando ben, quero estar moito mellor. Como agora mesmo, que xa estaba ben con Pink Foyd, pero aparece Ennio Morricone e, claro, estou estupendamente. A tarde tamén axuda. Nin punto de comparación coa mañá. Pola mañá, e por iso de que só se pode tomar café nas terrazas, pensei que quedaba conxelado lendo este xornal. Logo, axiña, pouco a pouco, o Lorenzo empezou a filtrarse por entre as nubes que, nunha carreira, desaparecían. Pero mentres a calor non penetraba nos meus ósos (porque carne hai pouca) a sensación térmica seguía a ser case de conxelación. Maldita mañá!

Agora dá gusto. E , ollo ó dato, só vendo o sol. Porque a min, dar non me dá. Estou dentro dunha cociña á que aínda non lle chega a estrela solar. Isto da música é como unha alucinación: de Pink Floyd pasamos ó mestre Morricone; pero, é que dicir do gran Henry Mancini? É como ver un sorriso aberto, enorme que alguén che amosa cando pensas que xa non hai nada máis alá do universo. Máis alá sempre hai algo ou alguén. Sempre. Na música sempre aparece algún tema mellor cá outro. Como calquera cousa na vida. Sempre haberá unha persoa mellor cá ti (e peor tamén). Sempre haberá unha dor máis grande cá túa. Sempre haberá un amor máis grande có teu. Sempre haberá un desexo máis grande có teu. E sempre, sempre haberá unha tarde máis bonita cá esta. É lei de vida. E dos tempos. E remato con todo un Bob Dylan.

Finca Fierro. Venres, 16 de outubro de 2020

 

A FÁBULA DO CARREIRO

Quedei encantado do carreiro que me levou ata os confíns dos tempos. Ó mellor foi polo sentimentalismo da música de Alexandre Desplat ou porque vin, á beira, sobre a galla dun castiñeiro, a unha rula cantando algo así coma un soneto. En cada paso que daba unha ilusión facía sombra sobre a estrofa que acababa de escribir. Ou quizais sobre a que estaba a piques de plasmar nun papel en branco. En cada revolta confiaba nun segmento de ansiedade, desa ansiedade que esperaba por min desde tempos inmemoriais e ata a eterna liberdade. Dado que sempre pensei que o afán de atopar a liberdade está na ansia de cada un e no asubío que deixas escapar por entre as matogueiras da conciencia.

Certo que algúns non temos conciencia, pero mentres haxa un fío de esperanza, hai que confiar. Coma eu, que confío sempre. Confiei en seguir por ese carreiro coma se estivera a ler a fábula dunha vida novelada. Nas fábulas asomaban asuntos que nos se esperan e fantasías que van moito máis alá das estrelas. Sentei sobre unha pedra que apareceu logo dunha curva á esquerda. Finquei os cóbados sobre os xeonllos e metín a cabeza entre as mans para esperar os lóstregos da tormenta ou os latexos dunha tribulación. Ó mesmo tempo seguín cos pés o ritmo dunha canción. Erguín a cabeza, contemplei a rula que se foi, as follas que se moveron, as nubes que pasaron e escoitei como o silencio me dicía moitas máis cousas que todo un libro repleto de liñas escritas e cheas de ilusión. Pero hai ilusións que non saben aboiar sobre este mar de soños. Porque hai autores que non saben soñar. Soñar é bonito.

Finca Fierro. Xoves, 15 de outubro de 2020

 

FUN Ó CENTRO

Hoxe fun ó centro. No coche. Outras veces vou andando, pero hoxe fun no coche. Tamén fun onte, pero non o dixen. Porque non escribín. Se escribira, ó mellor dicíao. Non sei; todo depende do que escribise. Hoxe, no centro, vin coches que pasaban e xente que non se quedaba quieta. Ou sexa, poesía en movemento. Non me digades que ver pasar coches e xente non é pura poesía! Si, porque se mestura o ruído dos coches co silencio das persoas. Certo, aquelas que van en silencio. Hai outras que lle dan a lingua de carallo. E ás veces falan por non estar calados e por veces botan a lingua a pacer porque si.

No centro vin edificios grandes e feos, vin edificios grandes e bonitos. Vin moitos edificios. Ó mesmo tempo tamén vin como me miraban e eu non lles apartaba a mirada. Agora xa non me dá vergonza nada. Antes agachaba a cabeza ou baixaba a mirada por se aquel, por se lles parecía mal, por se me chamaban a atención. Si, si, hai xente que non queren que a miren. Mira ti, coma se os desgastaramos... Agora non lle aparto a mirada a ninguén. Tamén xa vai sendo hora de que vaia un pouco de chulo pola vida. Que a desvíen eles. A ver, por que non podo andar ó meu aire polo centro. Unha aclaración: cando digo centro estou a referirme ó centro de Ourense, claro. Eu vivo nas aforas e, lóxico, ó ir á cidade dicimos que imos ó centro. Ten a súa distinción, ten a súa arrogancia, ten o seu aquel. Xa hai un cacho que vin do centro, e non sei por que, déuseme por escribir, por dicir que fora ó centro. Fun ó centro no coche, que non fun andando.

Finca Fierro. Mércores, 14 de outubro de 2020

 

O CAMIÑO DA ESPERANZA

Hai camiños longos e curtos. Hai camiños curvos e rectos. Hai camiños lisos e con atrancos. Hai uns meses collín un camiño longo, recto e liso por entre uns lameiros verdes de esperanza. O sol refulxía, a lúa alumeaba e as estrelas brillaban. Todo moi bonito. Polo que, con moita ilusión e máis esperanza emprendino paso a paso, asubío tras asubío, cun sorriso aberto e co corazón mancándome no peito. Por culpa dos latexos. Pero era unha dor agradable, melancólica e nostálxica. Que carallo, a vida é unha lágrima e dous sorrisos. Eu estaba cos sorrisos. Non obstante, a alegría na casa do pobre dura pouco. Ós poucos quilómetros o camiño empinou e semellou que remataba nun atranco enorme e case imposible de salvar. Un penedo de tres pares de narices interrompía o percorrido.

Mingüei os pasos porque tiña que pensar no que debería facer. En principio, optei por sentar e tomar un descanso. E xa non me importaba que fose un descanso incluso de días. Pero tiña que atopar algo, non sei que, pero algo para evitar o obstáculo e seguir. A carraxe, ás veces, facía darme cabezadas contra o penedo. A impotencia foi a causante de que asomara esa bágoa da vida. O sol esfumouse, a lúa acochou detrás dunha nube e as estrelas perdéronse pola inmensidade do universo. Ó final foi certo que botei un días parado, ata que conseguín agatuñar polo penedo arriba. Xa no outro lado, pero aínda cansado, empecei a facer de novo camiño, paso a paso, con calma, con parsimonia (non quería botar as campás a voar) o camiño da esperanza. Aínda sigo camiñando. Pero xa cos dous sorrisos abertos.

Finca Fierro. Luns, 12 de outubro de 2020

 

SOBRE OS AGASALLOS

Calquera hora é boa para escribir e para criticar algo. Por exemplo, ás doce menos vinte e cinco da noite, e mentres espero a que asome algunha película pola televisión. É que me chamou a atención o outro día unha nova na que os Franco alegaban que o pazo de Meirás fora un agasallo ó ditador a título persoal. Sinceramente, non o creo. E aínda que así fora, sei como eran os agasallos nos anos 60 e incluso 70, polo que aínda sería peor, moito peor o 5 de decembro de 1938, que seica foi cando pasou ás súas mans. Os agasallos, por esas épocas e a esa xente “especial”, facíanse por medo. Simplemente por medo. De todos é sabido que ninguén, absolutamente ninguén regala nada. Segurísimo que o pazo de Meirás non foi un agasallo.

Eu era rapaz nesas dúas décadas que comentaba antes e lembro moi perfectamente aqueles “agasallos” que se facían. E notábase ás leguas que era por medo. Algo moi semellante ou practicamente igualiño que as famosas propinas. Sei de xente que traballaba na administración do Estado que se puxo rico grazas ás propinas. Había medo a que non che arranxasen aqueles papeis que tiñas que entregar ou aquelas solicitudes que tiñas que presentar. Non vaia ser o demo que non me tramite os expedientes... Se ata as propinas ós acomodadores dos cines (agora non hai disto, grazas a Deus, pero antigamente era xa costume en todas as salas cinematográficas, polo menos en Madrid) era por medo. Medo a que o acomodador rosmase algo ou a que non che alumease ben o corredor para ir á túa butaca. A min a palabra agasallo nunca me gustou. Nin como favor. Os favores hai que pagalos sempre.

Finca Fierro. Sábado, 10 de outubro de 2020

 

ASÍ SOMOS E ASÍ SEREMOS

En Madrid, a política está que arde, que bota lume por culpa do coronavirus. Eu vivo en Barbadás, que, politicamente, tampouco se queda atrás a causa das restricións que nos marcaron en conxunción coa cidade de Ourense. Aínda que, eu tamén vexo moitas chispas entre os paisanos de a pé. Pero, xa se sabe, nisto, coma no fútbol e coma en todo sempre temos cousas que dicir e sempre cremos que levamos a razón. Por iso moitas veces, a maioría das veces pasamos pola pedra as normas que nos ditan. Despois sempre hai a opción de botarlle a culpa ó Goberno, a calquera Goberno. Eu entendo que boten chispas os da hostalaría, por exemplo, ou outros negocios ós que as limitacións os van facer case pechar ou pechar de todo; pero non entendo que un paisano se alporice porque non atopa mesa nunha terraza (outro exemplo) para tomar un café. Non lle entra na cabeza que Ourense, hoxe mesmo, supere o pico da primeira ola, cando o normal sería que cada vez baixase máis.

Iso tamén demostra que algo se está a facer mal. E aquí inclúo a todos: Goberno, Comunidades Autónomas e paisanos de a pé. Somos uns irresponsables. Vivimos tan só para a nosa comenencia. O sábado mesmo, nunha terraza da Valenzá na que si había sitio (se non o houbese ó mellor tamén botaba pestes, non son mellor cós demais), un paisano xactábase dicindo que el non tiña problemas para saír dos confinamentos de Ourense e Barbadás grazas ó seu furgón. Entendín que o furgón pertencería á empresa na que traballa, e como por asuntos de traballo deixan desprazarse, pois el poderá andar como o cura pola igrexa ou como Xan polo outeiro. Incluso acabou rematando a faena, coma un auténtico toureiro, ofrecéndose a un amigo a levalo a onde quería ir (polo que contaba era fóra destes dous concellos). Claro, como tiña o furgón... E casos coma o deste hai a montóns. Xa vimos a semana pasada como moitos paisanos de Ourense se desprazaron a Barbadás, Allariz, O Pereiro de Aguiar e demais concellos da contorna para tomar un café ou unhas copas, para divertirse, ou sexa, para foder ós demais. Cando nos contaxiemos a culpa será do Goberno e dalgunha Comunidade Autónoma porque non tomou as correspondentes medidas. Así somos e así seremos.

Finca Fierro. Sábado, 10 de outubro de 2020

 

O RUÍDO DOS BURACOS NEGROS

Ó final é verdade que os buracos negros meten ruído. Claro! Todo mete ruído. Ata o silencio, por veces, mete ruído. Lembro unha vez, nun outeiro de Tordelpalo, unha aldea de Castela A Mancha, que o silencio era tan profundo que a impresión que me invadiu foi coma se un estourado, coma se un ruído me barrenase a conciencia. Sobre a miña conciencia non vou falar. Ás veces tamén é negra, e punto. Cada un é como é e como o instalaron neste mundo que ten de todo. Como debe ser. Son a chave que abre só unha porta; a miña porta. Por que vou ter que abrir a dos demais? Para que despois falen da miña conciencia?

Son o meu propio asubío. Non tan bonito como o de Morricone, pero é meu. Só o entendo eu. Antigamente, o meu can Uriarte tamén o captaba, tamén o comprendía. Pero aquel can era como se fora eu mesmo, unha prolongación de min mesmo; tanto no monte, como na casa e incluso coma nos Milagres. Son o meu propio pensamento, que vai e vén e non se esconde (ou si), pero que senta, quietiño, debaixo dunha cerdeira para contemplar... eu que sei: un balcón, un coche vermello que pasa, unha panadaría, unha costa, un monte, un sorriso. Calquera cousa é boa para manter ocupada a conciencia, a miña conciencia: negra, inmaculada, triste, alegre, chea de carraxe, chea de barullo, chea de silencio. Si, de silencio; porque en silencio é cando mellor se pensa, incluso cando mellor se ve. Seino por experiencia; que cando me quedo en silencio e pecho os ollos é cando mellor vexo. E neste caso, nunca, nunca vexo buracos negros. Será porque meten ruído.

Finca Fierro. Venres, 9 de outubro de 2020

 

CARA Ó POLO NORTE

A tarde de outono está tan quente que, aínda que non se seguise a restrición por culpa do coronavirus de tomar algo tan só nas terrazas, non quedaría outra que facelo igual. Porque hoxe dá gloria tomar un cafeciño nunha terraza. Ó mesmo tempo deixo que a cabeza analice as dúas opcións que me asaltaron tan axiña como lin un pequeno titular nun xornal: seica ata mediados de 2022, ou aínda máis alá, non faremos vida normal, en referencia, claro está, a ese Covid-19 que vai facer xa sete meses que nos trae a mal traer ou que nos consume os folgos.

Ou marcho para o Polo Norte ou para unha galaxia moi afastada. Esa son as dúas opcións. Gustaríame optar por Australia ou polo Canadá, pero como aí tamén está o bicho, escollo o polo Polo Norte, máis por aquilo de que como dicían que a moita calor ó mellor matábao, e como non o fillo, a ver se o frío se o fai; é dicir, a ver se se lle conxelan os güevos ó coronavirus ese.

Claro que -imaxino que xa sabedes-, a miña ilusión sempre foi, é e sempre será o espazo, a galaxia afastada (de algo me terá que valer o título de astronauta). Astronauta son, pero fáltame a nave espacial. E o meu amigo extraterrestre quedou en que non volvería aterrar na Pitediña ata polo menos o 2024. Teño un dilema do demo! Ou non; no terceiro sorbo do café xa sei o que vou facer; chego antes ó Polo Norte andando que esperando ó meu alieníxena. Non o penso máis, deixo os cartos do café sobre a mesa e, sen despedirme de ninguén, emprendo o camiño cara ó Polo Norte.

Finca Fierro. Xoves, 8 de outubro de 2020