A FERIDA

Por momentos penso de poñer un esparadrapo nunha ferida que teño na man dereita. Teño medo a que se me escapen por aí os soños. Decido non facelo, xa que, cos soños, ás veces, tamén bailan un rock and roll os pesadelos e entón case é mellor que sexan estes os que fuxan por aí. Se queren. Que en cuestión de soños e pesadelos non hai vontade que se meta, nin intención que actúe.

Tamén non sei quen me dixo que cubrir a ferida sería bo para evitar que se infecte. Non creo que os microbios ou xermes ou bacterias se atrevan con certos pesadelos. Ademais, sempre fun partidario de que as feridas (neste caso, as feridas físicas) curan mellor ó aire libre. Por iso é que, mellor que quede a cousa como está. E que os soños, opinións, pareceres, xuízos, criterios, actuacións bailen ó seu albedrío. Que a vida son dous días e que tampouco paga a pena angustiarse por unha pequena ferida.

Sei que máis cedo ou máis tarde acabará curando. As feridas curan todas. E se non curan, que carallo, hai que aguantalas. Pero nunca, nunca deixarse vencer por elas. E, si, xa falo das feridas mentais, desas que din que doen unha barbaridade. Hai que saber soportar a dor! Non podemos deixar que nos venza un corte de nada, un golpe da vida. Hai que erguer e poñerse a andar, que o camiño segue, sempre segue. E se non hai camiño, faise. Como dicía aquel: faise camiño ó andar. E durante todo o percorrido, aquí segue: a ferida aberta e ó aire libre. Xa curará. Todo cicatriza.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Luns, 27 de novembro de 2023

A BABY JANE DE ROD STEWART

Saín da casa coa Baby Jane de Rod Stewart. Na beirarrúa o sol pegoume unha labazada na cara, aínda que a tarde está fría. Deixei voar o pensamento para escribir algo. Só asomaba a tal Baby Jane. Antes de chegar ó atallo pasoume un coche de cor branca. E, xa no atallo, o sol e a sombra partía o carreiro de cemento pola metade. Un paxaro cantou, unha pomba alzou o voo, un cogomelo asomaba por entre as herbas e un bonito toxo adiviñábase na distancia, alá ó fondo, na marxe dun lameiro.

Cheguei á Valenzá con Camariñas de Luz Casal e Luar na Lubre. O ruído dos coches xa era máis intenso. A xente esperando no autobús e o meu pensamento ancorado na Baby Jane de Rod Stewart. Aínda que, de cando en vez, quería asomar un verso... incompleto, un conto... sen pés nin cabeza, unha historia... baleira. Así é que seguín pola beirarrúa dereita.

Non tardei en cruzar para a esquerda co Duelo de banjos na cabeza. Vin a un pardal peiteando nun, creo, cacho de pan. O ruído dunha moto asustouno. Os meus pasos cada vez eran máis curtos porque estaba a piques de chegar ó destino e o pensamento seguía sen atopar tema, sustento.

O destino non era outro que un local no que tomei un café mentres escribín sobre nada en concreto e sobre algo en particular. Porque no pensamento seguía dálle que tumba a Baby Jane de Rod Stewart. Menos mal que entre a saída e a chegada o camiño ten a súa distancia.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 24 de novembro de 2023

DARTH VADER FACENDO DAS SÚAS

Pasando o tempo nos penedos de Barricobos co meu can Uriarte, escoitei moito barullo procedente de Entreloríos. Marchei correndo deica a Pitediña para saber de que ía tal algarada, tal rebuldaina. Uns veciños comunicáronme que polo monte Medo andaba Darth Vader facendo das súas coa súa espada láser. Eu ben souben ler nos ollos dos meus paisanos: estaban a pedirme que resolvera tal situación. Tíñanlle medo. A fama que precedía a Darth Vader non era nada boa. Que non sei que do lado escuro.

Como a escuridade do día aínda non era tal (en concreto eran as cinco da tarde), marchei só con dirección ó Medo. Perdón, co meu Uriarte. Este, o pobre, nunca me deixaría só. Como armas levaba a vara aguillada na man dereita e o caxato do temoeiro no peto de atrás do pantalón. Malo será que non lle impoña un pouco de respecto. Aínda que recoñezo que a loita, en caso de habela, sería moi desigual. Confiaba tamén un pouco nos cairos, nos caninos do meu can.

En Sudalomba xa vin como Darth Vader andaba a golpes cos toxos, carpazas, xestas e carqueixas. A súa maldita espada deixaba un rastro de cinsas e borralla que daba a imaxe dunha certa desolación. Lanceille un berro, un ergutío, un aturuxo e a miña aguillada fixo de escudo para parar o golpe da espada láser. Ó mesmo tempo espeteille o caxato do temoeiro na gorxa e o Uriarte fixo presa nas partes íntimas do habitante de Tatooine e, este, si que non tardou en pasar ó lado escuro da existencia. Os veciños quedaron pampos de asombro. Líaselle nas caras e nos ollos.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Xoves, 23 de novembro de 2023

DESDE A CURVA DO ARCO DA VELLA

Calei para non berrar. Cando berro óeseme máis alá da distancia, máis alá do tempo. Cando berro esgazo o momento. Berrar é bo, acelera o sangue das veas e espalla as carraxes. Cando berro é para que o silencio faga ruído, para que se meta co ruído. No silencio, a modorra adoita botarse a durmir. O durmir é para as noites, para que berren os soños. Ou os pesadelos.

Berrei desde a curva do arco da vella e deixei que o berro se espallase polo val do Medo. Ó berrar abanean os toxos e asústanse as lavandeiras. Hoxe non toca berrar nin polas guerras, nin pola apocalipse, nin polas exterminacións. Hoxe chega con berrar polos encordios que levamos dentro e, quizais, por esas ideas que bambean polo entendemento.

Cuspidos xa todos os demos, toca calar definitivamente. Deixar de berrar. Cando calo todo queda quitiño e só. De cando en vez, un suspiro si racha o silencio. Ese silencio que acouga, que se enche de modorra e de segredos. Non é necesario berrar por estes. En silencio lévanse con máis sinxeleza.

Calei para non berrar e durmín para soñar. Nos soños, xa se sabe, hai silencios e ruídos, hai dúbidas e certezas, miserias e riquezas, guerras e conflitos; nos soños, todo queda. Queda a noite que se fai eterna ou que se pasa nun suspiro. Polo día subo ó alto do outeiro para escoitar o asubío do vento. E para escoitar os meus berros déixome deslizar pola eterna curva do arco da vella. Ó aterrar quedo definitivamente... en silencio.

Café Beker. Ourense. Martes, 21 de novembro de 2023

COA ADMINISTRACIÓN TOPAMOS

 

Traballei toda a vida na Administración. Sei máis ou menos de que pé coxea. Porque coxear coxeou sempre. A Administración. Non os seus funcionarios. Si, sempre haberá toxos por todos os lados; pero, en xeral, cumpren co seu cometido, por veces facendo máis do que deberían facer. Pero, si, iso vai na persoa.

A Administración sempre foi un pouco ou un moito un galimatías. Tratando ó paisano coma un saco de patacas: de aquí para alá, polo aire e polo chan, con soberbia e sen compaixón. Aquel famoso “volva vostede mañá” colleu fama porque tal acción estaba á orde do día. Sei de moita xente, eu mesmo, que por evitar tratos coa Administración deixa de solicitar certos papeis ou certas subvencións. Poñen a un tolo.

Agora mesmo, e con isto da Internet, que semella que nos debería alixeirar un pouco os trámites; pois ben, tan só con pedir cita previa, ás veces vólvese o asunto como para acabarlle coa paciencia a calquera. Ou te armas de valor e segues dálle que dálle ou renuncias a todo e mandas á Administración a tomar por aquel sitio. A maiores de que, non todos os paisanos poden botar man da informática, e os que poden, algúns, non saben ou non sabemos desenvolvernos polos programas de certos ministerios. Porque, si, a informática é moi bonita e axuda moito se a dominas ben. Se non, ponte medio turuleque ou tarambaina completo. E para certos asuntos xa non admiten a presenza física. Búscate a vida, paisano!

A Administración empeza a copiar cousas dos bancos. Estes, para certos trámites, obrigan a ir de tal hora a tal hora. A Administración empeza a dicir que se non tes 65 anos, que nada de presenza física nas súas oficinas para consultar ou arranxar tal tema ou materia, que te busques a vida por medio das aplicacións informáticas. Seguro que dentro duns meses tan só quererán atender ós que coxeen da perna dereita.

Á Administración, ese conxunto de persoas e organismos que se ocupan da xestión dos asuntos públicos, quédalle moi bonito tal definición, pero da teoría á práctica... pois vai coma iso, coma o de ter 65 anos ou non, por exemplo. Que a maioría das veces o propio paisano ten que buscarse a vida por si mesmo, que como espere pola Administración... esta consumiralle os folgos.

Finca Fierro (Barbadás). Sábado, 25 de novembro de 2023

TODO É ANSIEDADE

Librei de caer rendido ante as flores dunha carqueixa. Loitei para ganar a batalla contra as silveiras. Ás veces dáseme por formar guerras eternas, aínda que as liquide en dous compases de canción, un suspiro de paixón e un berro de emoción. Son o guerreiro das almas perdidas e o heroe dos tempos remotos; aqueles nos que os campos de batalla transcorrían, todas elas, polas airas e montes da contorna, da bisbarra.

Cada vez camiño máis firme polos recantos da memoria e descanso naqueles recordos nos que a flor do toxo brillaba no máis alto do outeiro. Sempre quixen imaxinar que a vida era un ir e vir polos carreiros da existencia para, ó final, iso si, asubiar (ou cantar) unha misa de réquiem. E que cada un pense o que queira.

Collo os guizos que están formando unha presa, un encoro, unha vaira para que a auga corra pola caldeira do desexo. Aquela cobiza que se quere e que nunca se alcanza, aínda que a esperanza non se perda. Todo é lume nesta tormenta que se intensifica, que aumenta. Todo é fogo nesta treboada que non me deixa.

Librei de caer rendido ante o piar dunha laverca. Loitei para ganar a batalla (e a guerra) contra as flores das cerdeiras. Por veces dáseme por formar algunha apocalipse nos soños máis incómodos e nos insomnios máis longos. E por onde paso, arraso. Son ese heroe que nunca perde nas batallas máis longas. Deixo que os anhelos e devezos vaian ó seu ritmo por entre todas as trincheiras. Todo é ansiedade neste ir e vir da miña conciencia. Todo é memoria. Todo é lembranza. Todo é silencio. Todo é un berro. Todo é unha quimera.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 21 de novembro de 2023

TODO A MEDIAS

Botóuseme o tempo encima. Tamén é certo que foi porque quixen facer moitas cousas. Quixen. Quedou practicamente todo a medias. Que se un papel aquí. Que se un dato alá. Que se unha rúbrica neste. Que unha próxima documentación. Que se unha cita fisicamente. Que se unha solicitude á carta. Que se un escaneo para isto e unha fotocopia para aquilo. Que se a ladaíña de “volva vostede mañá”.

Case todo a medias. Agora queda seguir matando a cabeza porque esas medias hai que rematalas dixitalmente, pola Internet. E con esta todo é moi bonito e incluso rápido cando vai ben e cando acaba ben. Pero coa informática pasa ás veces coma coa igrexa: que con ela topamos. Chega un algoritmo, un acento, unha maiúscula, un punto, un algo para que o aparello se negue a seguir. E volta a empezar. E non hai maneira.

Non habendo maneira, hai que volver ó primeiro parágrafo para mirar de completar esas medias que quedaron. Que, ó mellor, tales medias quedan noutras medias e xa estamos co conto de nunca acabar, é dicir, que nin calcetín nin rabo de gaitas. Por veces, os trámites coa administración son coma labirintos dos que tardas en saír. Se saes.

Botóuseme o tempo encima. Entre trámites e recados. Porque, pola mañá, se o asunto foi de trámites, pola tarde, a cousa foi de recados. Estes, si, por sorte, saen á primeira. Aínda que, eu, ás veces, queira que se me esqueza algo. Coa intención de que, ó chegar á casa, ter que volver a completar ben os recados ou facer o que se esqueceu. Lembrar que sempre lle tiven medo a que me caera a casa encima. Sigo a terlle medo. Mellor andar fóra, de can.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 20 de novembro de 2023

PONTE DEREITO, RAIO!

Miña nai sempre me dicía: ponte dereito, raio, que vas criar chepa! E púxenme tan teso que teño o óso da soá máis que escarallado. De cando en vez, doe. E de cando en cando, pega unha estirada. Mellor aínda, pego eu a estirada.

Sendo aínda rapaz notei que algo non cadraba. Que non tardei en deixar de ser porteiro de fútbol porque daba cabezadas contra o traveseiro. Ós poucos meses renunciei ó baloncesto por culpa de topar contra as canastras. Entenderedes que fose entón campión olímpico no salto de altura e en pértega. Só puiden participar nunhas Olimpíadas, pois xusto cando cheguei á maioría de idade tiven que deixar todos os deportes e, practicamente, todas as actividades debido a que a miña altura era tal que xa conseguía repenicar as campás da igrexa de Baños de Molgas desde o propio atrio, facendo significar que o campanario está a 30 metros do chan. Asusteime, como non me ía asustar!

E asustado sigo porque, aínda por moito que se diga que os corpos, coa idade, encollen ou nos fan agachar un pouco o lombo, eu, pasados xa os sesenta, sigo crecendo de tal forma que non tardarei en poder tocar a lúa. E se vivo o que sempre digo que vou vivir (123 anos), fixo que serei o primeiro humano en bailar sobre o anel de Saturno.

Por todo isto, teño que acordarme á forza de miña nai e da chepa. Púxenme, sigo tan teso que non sei se o óso da soá alcanzará eses presuntos 123 anos. Moito peso, moito esqueleto sobre o meu lombo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 17 de novembro de 2023

DÍAS MUNDIAIS

Sentei á beira da ventá para contemplar o ambiente, o panorama. Nada, catro coches e dous paisanos. Na cafetaría outros dous. Unha ambulancia que pasa. O café á miña dereita esperando a que o tome. Pausa para bebelo.

Xa está. Tres tragos e a seguir. De esguello notei unha mosca pasando moi cerca da miña orella dereita. Un dos paisanos da cafetaría fala por teléfono. Polos altofalantes do local, unha canción. Se non erro debe ser Shakira. Non é que a coñeza moito, pero... paréceme ela. É igual.

Ó mellor hai pouca xente porque hoxe é o día mundial de quen inventou os días mundiais e internacionais. E a xente andará a buscalo para felicitalo. Polo menos a min gustaríame saber quen inventou o dos días mundiais. Estou disto ata ese sitio que pensades. Creo que xa non temos días suficientes para meter máis celebracións. Día mundial do can e gato. Día mundial do orneo dos burros. Día mundial da reviravolta das follas de amieiro. Día mundial da escritura, do medio ambiente, da luz, da lúa, do toxo, da esclerose múltiple, da Perla Negra, das pedras no fígado, e non sigo para non aburrir.

Non obstante (ó mellor erro), creo que non hai o día mundial da guerra. Cando a temos todos os días! En algún lugar do mundo hai guerra. Todos os días hai guerras! Case ou sen case era mellor substituír o día da paz polo da guerra. Porque a paz é tan efémera, tan curta coma o seu nome. Os paisanos que vexo nestes momentos, eu mesmo, seguro que non temos un intre de paz.

Non quero deixar de nomear o día mundial ou internacional da estupidez humana. Pero hoxe... hoxe é o día mundial de quen inventou os días mundiais.

Café Chechu (O Vinteún–Ourense). Mércores, 15 de novembro de 2023

A VIDA A BASE DE MASACRES

Na semana pasada, por medio da película india “Sardar Udham” (2021), descubrín a masacre de Amritsar ou de Jallianwala Bagh, acaecida en 1919 e da que non sabía nada. Foi ó momento de vela cando me dixen que en todos os sitios cocen fabas, que ninguén se libra de facer uso do poder cando se ten, e todos, absolutamente todos se aproveitan del, a base de maltratos, interrogatorios, torturas e medo, moito medo.

A masacre de Amritsar levouna a cabo o Glorioso Imperio Británico o 13 de abril de 1919 nesa cidade da India. O exército indio-británico, baixo as ordes do xeneral Reginald Dyer, disparoulle a unha multitude de miles de homes, mulleres e nenos desarmados que estaban reunidos no xardín de Jallianwala. A tal xardín, de forma rectangular, só se podía acceder (e saír, claro) por un gran pórtico, pois polo demais estaba arrodeado por edificios e casas, así como por un gran pozo. O Glorioso Imperio Británico pechou esa única saída e durante dez minutos disparou 1650 cartuchos, mentres a xente espantada (quen non) loitaba por fuxir de alí. Ducias pereceron na desbandada, 120 morreron ó caer ó pozo e centos morreron cribados polas balas ata que ó exército se lle estaba acabando a munición. O Glorioso Imperio Británico emitiu un comunicado no que afirmaba que ós soldados os atacaron os alí reunidos. O propio Reginald Dyer confesou antes da masacre que “había que dar un escarmento, que o miolo, que o quid da cuestión estaba no medo”. A canto máis medo, máis dominio, máis terror.

Os españois levaron o terror a América. Os ianquis masacraron ós indios e maltrataron ós negros (aínda os maltratan); tamén quixeron arrasar Vietnam a base napalm, pero aí saíulles o tiro pola culata. Os europeos explotaron e devastaron África (e agora armamos o demo pola chegada de pateras e caiucos). Os alemáns crearon campos de concentración e de exterminio en pleno século XX. Israel está a aniquilar a todo o pobo palestino en pleno século XXI, mentres a comunidade internacional mira para outro lado, non vaia ser que se enfurruñe, que se enfade Estados Unidos.

Falando de séculos. Sempre dicimos iso... en pleno século tal, en pleno século cal... e a realidade amósanos que, século a século, as guerras van a peor (máis sofisticadas, máis mortais), polo que, en pleno século XXII haberá guerras, e no XXIII, e no XXIV, e ata que se extermine o ser humano. Mentres haxa dous seres humanos na terra... malo!

Finca Fierro (Barbadás). Sábado, 18 de novembro de 2023

A MELLOR MEDIDA

Díxeno sempre: a ollo é a mellor medida que hai. De aquí a alá hai tantos metros, ou quilómetros, ou varas, ou pasos, ou millas, ou leguas e non fallo. É que non fallo nin medindo en centímetros! Por saber ata sei medir as constantes do sono e a separación entre cepa e cepa ou entre pataca e verza. Sei medir a lonxitude dunha rella de arado e que sedeño fai falta para amarrar un carro de toxos. Todo a ollo.

A ollo son capaz de distinguir, de diferenciar a personalidade de todo aquel que se me pon por diante e se Plutón orbita ou non. Cando opto por analizar ó burro de Silabario Suárez, non tardo en captar, a ollo, cando erguerá a cabeza e se porá a ornear, e adiviñando, en tempo, a extensión do seu ornear. A ollo sei distinguir o acto sexual dun escornabois do dun saltón. Xemen os dous, pero non é o mesmo.

A ollo podo contar as balas que saen do exército israelí e as pelouradas ou coiazos que voan desde as mans dos nenos palestinos. A diferenza é tan abismal, tan brutal que o exterminio duns polos outros acaecerá, tamén a ollo, nun suspiro. Ou como diría un cristián: nun credo.

Nos momentos de insomnio as miñas medidas a ollo van desde a expresión dun sorriso de Barbra Streisand ó xesto de mala uva de Santiago Abascal, desde a medida do canón da pistola de Clint Eastwood á abertura de incredulidade dos ollos de Alberto Núñez Feijóo, e desde a distancia existente entre o campanario da igrexa de Baños de Molgas ó chan. Unha distancia tan ampla e tan precisa como para tirarse de cabeza e pensar que caerás de pé, cando, na realidade, sabes que caer de 30 metros de altura non é cousa de rir. A ollo, e desde o campanario, sei as fracturas existentes nas pernas do que se tirou. A ollo é unha medida real e matemática. Ou sexa, que non falla.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 15 de novembro de 2023

LIN COUSAS QUE...

Lin cousas no planeta onde as ovellas mean, bean, berran de noite baixo o resplandor das luces de Vigo. Lin que unha asociación de gardas civís fala de derramar sangue polo da amnistía. Agora mesmo semella que dous ou tres deles acaban de suspendelos de emprego e soldo. É igual, seguro que algún refacho de vento procedente das altas montañas de Orión empurrará a algúns máis a actuar. Dáme que o asunto pode acabar mal, pode acabar nunha nova confrontación entre seres da mesma galaxia. Porque nin as ovellas nin os planetarios son quen de admitir que pode haber máis dunha cor, máis dunha idea política. Para eles todo será branco e a razón é única e fixa.

Lin hai tempo que expulsaron das súas localidades a 200 habitantes durante 78 anos para que Franco, un ditador dun país do planeta Terra, puidera cazar ás súas anchas, a pracer. Aconteceu en localidades da serra de Segura, en Xaén, desde 1951 ata 1979. Xa puido cazar gansos e cabras, lobos a esgalla e ovellas que, aí, beaban, de día, baixo a influencia dos estoupidos dos tiros e, de noite, percorrendo as cunetas da memoria histórica.

Lin cousas nas que o fascismo asoma, despunta en calquera planeta do universo. Chega con que haxa un par de humanos para que a verdade sexa dun só. O que teña a forza fará da democracia un pandeiro e da liberdade unha quimera. Agora cada quen que viaxe ó planeta que máis lle conveña. Vaiamos ó que vaiamos, todos seremos ovellas. Bailaremos baixo o ritmo dunha idea política apodrentada, podrecida. Ou polo menos que cheira a podre.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 14 de novembro de 2023

A BALANZA Ó MEU FAVOR

Inclinei a balanza ó meu favor. Segundo unhas veces son torto, outras son listo, demasiado listo. En vez de poñer, xuntos, nun prato os sete pecados capitais, coloquei un por un e, claro, como son un cacho de pan... Tamén axuda que peso pouco; non chego nin ás cinco arrobas e media.

Sei que os sete pecados xuntos me meterían nunha apurada; pois aínda que son un boi manso, un miñaxoia, tamén teño as miñas cousas, os meus demos. E hai pecados que pesan abondo. Porén, estou por apostar que a balanza aínda se inclinaría ó meu favor. Non fago a proba por un se acaso, por se me vou dar cun canto no peito.

Tamén, politicamente, inclino a báscula ó meu favor. Non serei tan parvo como deixar que me convenzan con catro promesas, tres mentiras e dúas concentracións. Aquí, como si son torto, xa intento calcar no prato como sexa para que pese máis có outro.

E se falo de xustiza...; desa case é mellor non falar. Porque esa, seguro, que se inclina ó seu favor. É a tal como para saír perdendo neste noso país. Sempre, en cada alegoría, debuxo, imaxe, slogan... a xustiza inclínase tan impunemente que hai que pensar á forza se a balanza non estará trucada.

A miña non. A miña que vai estar trucada. Simplemente a engano dividindo as culpas ou os pecados ou os actos ou as accións ou as realidades. Mesmo intento dividir os soños. Non vaia ser o carallo. Así, se a inclino ó meu lado, quedo contento e cada quen que pense o que queira. Eu peso moito máis ca culpa.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 13 de novembro de 2023

CARGA EMOCIONAL

Teño tal carga emocional encima que teño que andar cunha almofía de continuo por debaixo do papo. As emocións son tan fortes que choro a mares. E non hai panos de mans nin panos de papel que me cheguen para enxugar as lágrimas. Choro de emoción por calquera cousa; por un pardal que pía, por un grilo que canta, polo vento que zoa, polo gol que se berra, pola canción que se escoita e por todo o que vexo e se move.

Tan só deixo de verter bágoas cando durmo e cando pecho os ollos. Polo día non podo telos sempre pechados porque me esnafro. Cando esperto polas mañás teño que atrasar un pouco a abertura dos ollos para evitar que as sabas, que a cama non tarden en converterse nunha lagoa. Menos mal que sempre teño a almofía a man. Xa falei incluso cun zapateiro para que me prepare unhas cinchas e, con elas, colgar a almofía do pescozo ou da cabeza.

Cando vexo ós nenos xogar ata me custa aguantar a almofía, pois se cunha emoción normal choro a mares, a emoción que se me desborda a causa dos nenos xa non ten nome. Teño que escapar axiña de xunto a eles para que a almofía non verta, non derrame.

A miña carga emocional é tan intensa que non teño tempo para outros sentimentos. Bastante teño con chorar e limpar, chorar e limpar. Pensei en algunha enfermidade, pero os médicos descartaron tal cousa. Fun a varios e nada. Ó saír do último cheguei á conclusión de que, eu, son así.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Domingo, 12 de novembro de 2023

Á SOMBRA DUN CARBALLO DAS MESTRAS

El propúxolle a ela dar unha volta polos confíns do universo. Ela mirouno de esguello e díxolle que, mellor, sentarse baixo un castiñeiro das Costelas. Aínda que ó final sentaron á sombra dun carballo das Mestras.

El quixo recitarlle varios versos dun poema. Ela que, mellor, imaxinarse navegando na Perla Negra. E os dous navegaron polos mares e océanos da inocencia; baixo raios de sol e lóstregos de tormenta, ó bambán das ondas e sobre a inercia do desexo.

El botou a man ó peito para que non se lle escoitaran os latexos. Ela deixou asomar un sorriso no que se podía ler certo anhelo. Os dous furgaron cos pés na terra coma se foran dúas almas en pena. Tan só eran dous seres cheos de candidez e ansiedade de subirse a unha nube branca e de soñar baixo a lúa chea.

El faloulle de cando o tempo se detiña... ó vela. Ela rosmou con rubor, pero coa emoción enchéndolle as veas. Os dous miraron, de socate, para as estrelas. Sen que se deran conta, era noite pecha.

El suxeriulle volver por onde viñeran. Ela, agora, era á que lle apetecía que, el, a levase polos confíns do universo. Algo cambiara nesa tarde queda, nesta xa noite pecha. El debuxou sobre a cortiza, sobre a casca do carballo a Perla Negra. Ela non tardou en subir á carabela. E os dous, xuntos, navegaron polo tempo, polo universo das letras. El mirou para ela. Ela sorriulle a el. Os dous deixaron As Mestras.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 11 de novembro de 2023

FRONTES ABERTAS

Teño tantas frontes abertas para este Recuncho Hebdomadario que a ver se peteiro, se pico algo en todas ou polo menos a ver se fago unha potaxe con elas. Para falar da eterna e xa aburrida amnistía chega con que diga que, politicamente falando, son torto, algo así coma a ovella negra da familia. O que significa que... a bo entendedor, poucas palabras bastan.

Tamén son torto no xenocidio israelita. Aínda que neste caso, penso que me sinto máis respaldado, porque, quéirase que non, Israel xa non ten ningunha desculpa polo ataque de Hamás. Xa o propio Estados Unidos empeza a levarse as mans á cabeza polas falcatruadas, a base de bombas, que comete o exército israelita. Non é o mesmo atacar ó inimigo que bombardear escolas e hospitais. Tamén, ante isto, a ONU alerta dunha crise de humanidade na Franxa. Aínda que, a este organismo, debería de caerlle a cara de vergonza por ese simple aviso. O abandono internacional co pobo palestino clama ó ceo, xa non ten nome. Seguro que actuarán cando xa non haxa nada que salvar na Franxa, cando o oitenta ou noventa por cento dos nenos estean baixo os escombros.

Si, mellor é cambiar de tema. Claro que cambiar para o Celta... pois non sei que será peor. A ver, non hai moito acusaba ós árbitros e ó VAR de certas actuacións ante o equipo celeste e, aínda que os sigo culpando (porque os erros xa non teñen volta atrás e o castigo para o equipo aí quedou), tamén recoñezo que algo de culpa está no propio equipo. Podes perder un partido ou dous nos últimos minutos, pero tantos... Benítez creo que é un bo adestrador, mais nótolle un fallo que está condenando bastante ó equipo: os cambios. Pódese dicir que os fai tarde, mal e nunca; cando se nota a leguas que o equipo está desfondado. O caso máis flagrante é o de Mingueza, que acaba os partidos esgotado; e cando un corpo está esgotado comete erros. Tamén Aspas, con todo o crack que é (que é o mellorciño, con diferencia, que temos), de cando en vez debería saber dar un paso a un lado, ou só sabe tirar el os penaltis? Vese que, hoxe por hoxe, está un pouco gafado co gol e que leva xa dous penaltis fallados... que o tire un defensa. Os defensas sempre tiveron fama de bos lanzadores de penaltis. Porque os tiran con forza e, algún, si, poida que se vaia ó quinto anfiteatro, pero o que vai pola porta e por moito que o adiviñe o porteiro... a forza imprime velocidade.

Finca Fierro (Barbadás) Sábado, 11 de novembro de 2023

LUZ Ó FINAL DO TÚNEL

Vin unha luz ó final do túnel. E non é unha metáfora; é a realidade. Xa levaba moito tempo por un dos túneles que había á saída de Baños de Molgas, máis en concreto o que lle chamamos o túnel de Salgueiros. Atrás xa quedaba a ponte das Cepas. O túnel polo que ando é longo coma os días de maio.

Que facía eu, ás cinco da tarde, no túnel de Salgueiros? Realmente, non o sei. Ou si. Porque despois de xantar díxenme que me apetecía andar pola vía do tren. Mesmo coa intención de chegar a Ourense antes de que se fixera noite pecha. Agora mesmo, o único que quero e botarme fóra do túnel e volver para Baños de Molgas pola estrada... tamén chamada a estrada de Salgueiros.

Desexaba botarme fóra porque... que queredes, o medo é libre e a escuridade dese túnel en toda a súa lonxitude acollooume un pouco. Sabedes que son heroe nos papeis, pero no día a día, na realidade física, son un cagadiño, un medorento do demo.

Unha e non máis, seguín pensando ó ver a luz na fin do túnel. A escuridade, os ruídos, a humidade, medo ó descoñecido, medo ó paso do tren quitáronme as ganas de seguir pola vía. E menos mal que tal tren non pasou, que se chega a pasar ata sería capaz de morrer co susto.

Pero alí estaba; a luz. Botei a correr coma quen leva o demo detrás ou coma se lle dera sebo ós pés. Ós dous minutos de saír oín, un pouco ó lonxe, o asubío do tren, o ruído do tren. Deixei escapar un sorriso de alivio.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 10 de novembro de 2023

FIXÉRONME ASÍ

Estacionei o coche nunha nube branca. Quedei negro. Non sei como cheguei alí. Ás veces cometo accións que non proceden. Perpétroas sen querer, pero acontecen. Coma navegar en soños cando estou esperto. Ou asubiar cando durmo. Cando pensar que corro estando quieto... Non son raro, fixéronme así.

Mesmo penso se non me deixarei influenciar por algúns. É que hai uns días que lin que a un paisano se lle deu por pedir que lle cambiasen o horario ás mareas para poder visitar ás súas anchas ou coma un rei nunha cesta a praia das Catedrais. Así é que todo se pega un pouco. Por que eu non vou poder aparcar nunha nube branca?

Sinto vertixe de caer nunha modorra que non me deixe respirar. Que terá que ver iso? Cando eu nunca tiven vertixe de nada. Nin tan sequera das alturas. Perdón, de rapaz tiña vertixe no autobús que me levaba de Maceda a Os Milagres os luns de cada semana; e non por ser luns nin porque me marease no autobús, senón pola angustia, polo medo que me daba, que nos daba o padre Eguren. E iso que a min, por sorte, nunca me puxo as mans encima. Mais era deses personaxes que tiñan a man demasiado lixeira. No autobús notaba algo no estómago que sabía moi ben que era a vertixe, o medo. Menos mal que foron poucas veces; nun período de tempo de tres meses nos que ía “cos da cerámica”, en moto, ata Maceda e alí pillaba o citado autobús. Logo das vacacións de Nadal xa me meteron interno no colexio. Pero isto xa é outra historia.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 8 de novembro de 2023

SENSACIÓNS

Cando botei a andar deume a sensación de que non me movía; máis ben que flotaba. Nin unha cousa nin outra... corría coma un galgo, aínda máis que un galgo. Corría á velocidade dun lóstrego. Nese momento caín na conta de que Supermán, ó meu lado, sería un sapoconcho galáctico. Hai que dicir que cando me poño, póñome. Non son dos que digo as cousas e, logo, miro para os biosbardos. Actúo. Actuei sempre. Si, con algo de esaxeración, pero actuei sempre.

Lembro unha vez que quixen imitar a Mad Max facendo do monte Medo o meu deserto particular e buscando gasolina por entre as xestas, piornos, codesos e piñeiros. O único que atopei foi unha impotencia de tal magnitude que de Mad Max pasei a Iron Man. Non conseguín dar nin dous pasos. O carallo da armadura pesaba o triplo ca min.

Como dicía ó principio que corría tanto, nun amén cheguei ó planeta de Kryptón, onde me fartei de esperar polo pánfilo de Supermán, que, como dixen, era máis lento que unha tartaruga. Cando chegou saudeino pero burleime del pola súa lentitude. Volvín ó planeta Terra a tal velocidade que non ten explicación. Porque en vez de correr, boteime de cabeza. Aterrei no pararraios da igrexa de Baños de Molgas.

Hai que borrar todo o que escribín. Tanta parola, tanta lapexada, tanta leria e a realidade estaba na primeira sensación: que non me movía, non me movín. Seguía no portal da casa e, o peor, que agora si teño a sensación de que durmirei á intemperie.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Martes, 7 de novembro de 2023

DOUS LARETAS E O NARRADOR

Son as cinco e cuarto da tarde. Unha hora menos en Canarias, díxolle Gumersindo a Gervasio. Ou sexa, as catro e cuarto, entendiches? Os dous están tomando un café na Valenzá (La Valenzana, para os renegados) e dándolle á lingua. Á nosa lingua, tanto para os dous protagonistas coma para o narrador. Ollo ó dato; este tamén conta.

Fóra chove. Isto dio o narrador. Gumersindo Suárez e Gervasio Outomuro míranse ós beizos porque non se sabe moi ben quen fala máis e máis rápido. A Gumersindo chámanlle O Metrallas porque cospe palabras a gran velocidade. A Gervasio chámanlle O Laretas porque, aínda que poida que non fale tan rápido coma o seu veciño e compañeiro, tamén está sempre tumba que dálle ás palabras. Cando se xuntan os dous, coma agora, hai algo así coma feira.

E nas Canarias case sempre hai bo tempo, foi agora Gervasio o que lle falou a Gumersindo. Si, iso din; nunca estiven alá, contestou o compañeiro. Aquí chove, son eu o que digo agora. Eu son o narrador, xa sabedes. A ver, de cando en vez, gústame meterme nas conversas dos demais. Para que saiban tamén que existen máis seres humanos. Dous laretas xuntos igual pensan que só existen os dous.

Agora son xa as cinco e media da tarde. Unha hora menos en Canarias, onde non sabemos se nestes momentos chove ou reina o sol. Aquí chove. E así o deixo escrito desde unha cafetaría da Valenzá (La Valenzana, para os apóstatas). Os dous amigos erguen da mesa e o narrador marcha. Para que non se diga que non estamos na mesma historia, no mesmo relato.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 3 de novembro de 2023

NENOS

Deixade que os nenos se acheguen a min. E achegáronse. Vaia se se achegaron. A centos. Que digo a centos... a miles! Gústanme os nenos, pero ós poucos minutos xa tiña a cabeza coma un bombo. Falaban todos á vez. Berrando. Sen parar. Canta felicidade e canta inocencia xunta. Porén, a miña cabeza xa non distinguía dunha risa a un berro, dun berro a unha queixa.

O asunto íaseme das mans. Optei por contarlles contos e pouco a pouco calaron e atenderon. Faleilles dos tempos floridos e das economías somerxidas. Debuxeilles arados de pau e non sabían distinguir un sacho dunha aixada. Caro lles custaba saber o que era un burro e unha vaca. Conteilles o conto de como se rozaba un carro de toxos e como certos mortos poboaban as cunetas. Faleilles da batalla do Ebro e das ruínas de Teruel.

Ante semellante esperpento, non tardaron en desfilar. Algúns botando xa pestes ou poñéndome de volta e media e outros máis aburridos que un sapoconcho co bandullo cara a arriba. Eu seguín dálle que tumba con temas que sabía que non entenderían. A miña cabeza, ós poucos, empezou a sentirse libre. Aínda que non tardei en botalos de menos. Ós nenos. Gústanme os nenos; ver as cousas que fan, e xogar con eles. Con dous ou tres. Cun formigueiro deles ponse un tolo.

Cando quedei só estudei a posibilidade de correr detrás deles para non quedar coa soidade rabuñándome a alma. Por veces non sei o que desexo e o que quero. Ou si... quero ser neno!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 2 de novembro de 2023

PREDICAR NO DESERTO

O gran acontecemento da semana pasada foi, sen ningunha dúbida, a xura da Constitución da princesa Leonor. Por encima incluso do xenocidio palestino. Da guerra de Ucraína xa non digo nada porque xa hai tempo que non nos chama a atención. Sobre tal evento, sobre tal xura aínda non lle oín a ninguén queixarse dos gastos que tiveron que resultar desa trangallada nacional. O mesmo podo dicir do fastoso, pomposo ou suntuoso desfile das forzas armadas no día da Festa Nacional.

Por medio de cartas ó director, por medio de artigos de opinión, por medio de editoriais periodísticas, por medio das redes sociais e por medio das parolas de bar case iniciamos unha guerra (dialéctica si que a houbo) por culpa dos raquíticos gastos dos putos pinganillos a causa do uso das linguas oficiais ou cooficiais (dependendo de quen escriba e desde onde escriba) no Congreso dos Deputados. Porén, e repito, sobre eses dous eventos (máis que patrióticos), non lin nin vin nada en contra en ningún dos medios que citei.

Xa sei que todo iso é como predicar no deserto. Aquí, no noso país, interesa máis a fastosidade que as propias necesidades de cada un, ou de cada Comunidade Autónoma. Pómoslle peros a un coio no camiño e gabamos a inmensidade dun penedo que non nos deixa pasar. Así somos.

Outra das novas que me chamaron a atención -e esta teño que recoñecer que dolorosamente- foi saber da poxa do balneario de Baños de Molgas. Toda unha institución na miña vila. É máis, dicir Baños de Molgas é dicir o balneario e a burga; máis incluso que a ponte vella ou ponte romana. Hai que salientar que por ese balneario pasaron tantas personalidades políticas, culturais, científicas, etc que darían para centos de documentais ou moreas de libros de ensaio e biográficos.

Sobre o poder e remedio das súas augas non era moco de pavo cando, precisamente, esas personalidades volvían unha e outra vez coas súas doenzas. Ata os pobres labregos, que non tiñamos oportunidades (económicas desde logo que non) para os baños do balneario, si sabiamos do beneficio das augas: iamos á burga meter as feridas das mans causadas por algunha fouce e, a cura, acaecía máis cedo que tarde. Oxalá que quen o adquira o empregue para beneficio dunha vila que sempre se miraron de fronte, a vila e o balneario.

Finca Fierro (Barbadás). Sábado, 4 de novembro de 2023