A BORRASCA NELSON E A RELIXIÓN

É certo que o mal tempo trastornou moito a Semana Santa; máis no aspecto relixioso que no turístico. No relixioso, houbo sitios nos que mesmo houbo que suspender procesións. No turístico, as previsións foron as que se esperaban, malia á borrasca Nelson. Como lle oín pola televisión a algún turista do sur: que o mal tempo, para eles, era bo, que máis ou menos era o que buscaban, que as altas temperaturas xa lles chegaba no resto do ano. Dunha forma ou doutra, todos contentos.

Salientar tamén que o mal tempo repercutiu nas pallasadas dalgúns. Pallasadas que sempre, sempre traen desgrazas. Falo desas catro mortes que se cobrou o mar en Asturias e Tarragona a causa desas parvadas que se cometen ou ben por autorretratos ou ben por chulería ou ben porque a min nunca me pasará... ata que pasa. Sempre pecamos da mesma insensatez cando o mar está máis que revolto. Nada, simplemente que obviamos o perigo. Pero agora, por esas insensateces, por esas pallasadas quedan catro familias rotas e desconsoladas. Somos tan parvos que nunca lles facemos caso nin as previsións atmosféricas nin ós avisos que nos adoitan soltar.

Como o asunto vai de mal tempo e relixión, vou seguir con esta, cunha nova que xa aconteceu hai un tempo, pero que me segue a furgar por dentro. O xa ex presidente da Conferencia Episcopal Española despediuse do seu cargo invocando a que se deixara o pasado en man de Deus. Coma se Deus arranxase o dos abusos. Coma se Deus fose o que cometera os abusos. A Igrexa fai exactamente igual que as dereitas cando a alguén se lle dá por falar da memoria histórica, que para que remover ou remexer no pasado? Non vaia ser que lles caia a cara de vergonza.

A relixión era a que, antigamente, dominaba o 19 de marzo con respecto á celebración do san Xosé. Era o día do santo ese. Agora hai que recoñecer que perderon a batalla ante os grandes comercios, que de santo pasou ó Día do Pai. Tanto é así que, estes, é dicir, comerciantes e hostaleiros piden un domingo para este día, para que as ventas non caian entre un 30 e un 80%. Aquí é onde se aprecia que o de ser pai é unha carallada, que o que importa é o negocio. Sempre dixen que os Días de tal e cal son produtos do Corte Inglés, ou sexa, dos grandes centros comerciais. Nin relixión, nin paternidade, nin rabo de gaitas. A mercar agasallos, e todos contentos!

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 30 de marzo de 2024

MALDITA ESCURIDADE!

Como ninguén me dixo que a escuridade deixa de ser negra se lle dou á chave da luz e, non dándolle, sigo ás escuras. Ás escuras non vexo un carallo. Ando polo cuarto (ou polo que sexa) de aquí para alá e como galo sen cabeza. Choco contra as paredes e as portas, tropezo coas cadeiras e, creo, calzado que hai polo chan. O que peor levo é o de topar coas trabes e pontóns. Están baixos e eu son alto.

Son tan alto que me teño que agachar ó cruzar as portas. Porén, segundo alto que son, síntome máis torpe que ninguén. Sei que non son agudo coma un allo e, para máis aquel, a intelixencia que teño é pouca. Nin tan sequera son capaz de atinar coa claridade desa escuridade que non me deixa ver un burro a tres pasos: un simple interruptor da luz.

A escuridade, en certos momentos e para certas cousas ou asuntos ou xogos é bonita. Tamén é daniña: golpes a esgalla e por cada parte ou centímetro do corpo. A escuridade é bonita cando se quere estar só e en silencio. Que, isto, tamén se pode coa claridade, mais a concentración é outra. Sempre digo que cos ollos pechos é cando mellor vexo. Porque os soños son así de sinceros, ou sexa, que soño como quero.

Como a intelixencia miña é a que é, sigo ás escuras. Ninguén me dixo: acende a luz ou dálle á chave. Creo que acabo de pisar, de esmagar un rato, ou algo. Un chisco de noxo si que dá. Non obstante, sigo dando voltas, e levando golpes, e soltando palabras groseiras, e deixando caer algunha que outra bágoa de impotencia. Porque, si, chegou o momento en que a impotencia xa é moita. Maldita escuridade!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 27 de marzo de 2024

CHOVE SOBRE O MEU UNIVERSO

Chove fóra, sobre ese silencio no que empeza a aboiar o ruído. Chove sobre a misericordia dun mal conto e sobre o réquiem dunha fin que tiña que chegar. Todo ten a súa fin. Todo. Porque todo ten o seu principio. Todo. A pinga de auga sae da nube e remata na terra. A pinga de orballo asoma dun sentimento para rematar enleada sobre as sabas dun leito.

Chove sobre o tema de amor de Blade Runner e sobre un fotograma dun filme de Sergio Leone. Chove sobre o meu pelo branco e sobre a nostalxia dun tempo no que o asubío do ruído se mesturaba co berro do silencio. Porque se pode berrar en silencio. Porque se pode estar en silencio dentro do barullo. As pingas de auga caen sobre unha esperanza chea de desexos e as de orballo eslúen, disolven, desfán o bafo dun espello. Chove na ducha dos anhelos.

Chove cando a ansia queda preñada dun soño para parir unha realidade, quizais efémera, pero real. Chove en calquera fase da lúa, aínda que eu só me transformo na vella. Son o home lobo dunha presunta novela. Chove escoitando a Mozart, e a Melendi, e a Presley, e a Sabina, e a Morricone, e o bater das pingas que caen sobre o asfalto mollado. Chove sobre a miña ilusión intacta.

Chove a calquera hora do día e o chan carga coa culpa dunhas bágoas que proceden dun soño mal soñado, dun conto mal contado, dunha cobiza prohibitiva e dunha ansiedade que non consegue endereitar unhas palabras mal escritas. Chove, unhas veces ó poucos e, por veces, con ganas sobre o meu propio universo. Chove de memoria e sobre a memoria dos meus pensamentos.

Finca Fierro. Barbadás. Mércores, 27 de marzo de 2024

TIRAR A TOALLA

Tirei a toalla. Así de rápido e de sinxelo. E tireina sen remordementos. Ás veces hai que saber recuar, cear, retroceder. Non sempre se pode tirar para adiante. Recuei e non me importa confesalo. Non teño por que ser sempre o heroe de todas as imposibilidades. Imposible: que non pode darse, que non pode facerse. E por moito que se diga que non hai nada imposible, si o hai.

Tirei a toalla e aquí sigo. Ó mellor mañá sopeso ou estudo o asunto de seguir na mesma liña de sempre, a de vencer todas as imposibilidades que se me poñan por diante. A de hoxe tiven que deixala, pero a esperanza nunca a perdo. Tirar a toalla de cando en vez non é vergonza ningunha. O que pasa é que adoitamos ir un pouco máis alá das nosas posibilidades e tan só polo ego; creo. Gusta chamar a atención e sacar peito.

Si, ten o seu mérito tirar a toalla, saber cando se tira e confesalo. Non é doado. Pero cando non se pode, non se pode. Sei que, por veces, é porque non o intentamos demasiado, non o intentamos con forza, con auténtica ansia, con auténtico desexo. Toda imposibilidade precisa dun esforzo extra. Porén, nin así, nin con estas. A solución: a da primeira frase, a do famoso dito: tirar a toalla. Tamén deixar o campo aberto, ou meterse debaixo da mesa, ou pedir papas, ou darse por morto, por vencido.

Tirei a toalla e, por suposto, non esperaba ovacións, nin ánimos, nin azos; tiven que aguantar xestos incrédulos e olladas baixas ou de esguello. Agora que, recuei con orgullo, sen vergonza e planeando xa a aventura doutras imposibilidades. Porque, iso si, aínda que hoxe tirara a toalla, mañá será outro día.

Café Mister Lois. Ourense. Luns, 25 de marzo de 2024

EMPATÍA COS PODEROSOS

Entendo que o éxito, a fama, o poder estean un chanzo por enriba dos demais (pobres) mortais, pero hai ocasións nas que os medios de comunicación non teñen conciencia. Unha vez máis, tan só amosan empatía cos famosos, cos poderosos. Enchen páxinas coas novas e mesmo artigos de opinión, que xa é dicir.

Kate Middleton, esa que debe ser princesa de Gales ou que polo menos pertence á familia real británica, ten cáncer. A familia real británica non é moco de pavo e o cáncer é un asunto moi serio.

Tan serio que case se pode dicir que, a quen máis e a quen menos, nos arrodea ou temos incluso dentro. Pero como somos (pobres) mortais, que máis dá; é unha enfermidade que está xa á orde do día. E moitos si a saben levar; sen pregoalo e sen compadecerse. Ou sen chamar a atención.

Os famosos teñen que insinualo ou mesmo anuncialo para amosar que, a maiores de ser o que son, saben tirar para adiante, saben enfrontarse ás adversidades estando aí, ó pé do canón, ou sexa, das cámaras e das plumas que deixarán escrito para a posteridade toda unha loita heroica e feliz de cara á galería.

Os (pobres) mortais con cáncer, e sen saír en ningún medio, tamén tiran para adiante: varrendo e fregando as casas, cargando coas bolsas da compra, sementando e cavando as patacas, cargando tractores de esterco ou vendimando. Case seguro que ó seguinte día da sesión de quimioterapia.

Os medios de comunicación entréganse a aqueles que teñen todo feito e os tratamentos médicos practicamente na casa. Unha desgraza para a Casa Real, ou para a industria cinematográfica, ou para a historia da música, ou para o mundo futbolístico. A empatía cos poderosos... a darlle cun sacho, a esgalla.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Domingo, 24 de marzo de 2024

SEMANA DE PAIXÓN

Hoxe empeza a semana de paixón. Unha semana que perdeu practicamente todo o contexto relixioso para verter nun acontecemento ou evento máis ben turístico. A proba é que, en varios lugares, tal semana bótase xa fóra dos sete días normais (o venres xa vin pola televisión procesións en dous ou tres lugares). Algo moi semellante ó que acontece co Nadal, que empeza xa no mes de outubro ou novembro coa “alucinación” dos alumeados das vilas e cidades. Agora que cada quen opte polo que queira: polo recollemento sacro ou polo barullo profano.

Semana de paixón, días de paixón, meses de paixón e, por que non, anos de paixón é o que teñen que padecer os de Gaza. Ós pobres non lles chegaba xa coas balas, bombas, destrución e opresión, senón que aínda teñen que aguantar unha desnutrición tal que case 700.000 mil persoas atópanse en situación límite por falta de subministración. E os máis sacrificados, quen se non, os nenos; os que menos saben de que vai tal conflito, os inocentes puros que, imaxino, moitos xa non lembrarán como se xoga, como se sorrí, como se ri. Destes cativos vense imaxes que case nos fan exclamar: que rebente o mundo e que se vaia todo a tomar por aquel sitio. E si, a comunidade internacional está dálle que dálle ó tema, pero, como digo eu, pola boca pequena, para que pensemos que fan algo. Xuntar xúntanse moito, pero uns por outros, o xenocidio segue.

Paixón tamén é a que están a padecer os nosos maiores. Galicia, hai que recoñecelo, é un país de vellos. Pois ben, estamos case á cola en prazas de residencia. Máis en concreto, no posto número 12 das 17 comunidades autónomas existentes. Temos tres prazas de residencia por cada cen maiores. Tal como estamos e o camiño que levamos, xa hai tempo que debería haber residencias para os nosos anciáns en todos os concellos existentes. E que ninguén bote as mans á cabeza polo presunto custo das mesmas, cando estamos a ver diariamente do que se lucran algúns (ou sexa, moitos) a conta nosa, a conta deses maiores que se teñen que buscar a vida á costa dalgúns familiares ou quedando na máis completa soidade, non só nas súas casas, senón nas propias aldeas.

A verdade é que hai crucifixións, padecementos, tormentos, calvarios que van moito máis alá desta semana. Dá igual que sexa sacra coma profana. As miserias están sempre aquí, hainas todos os días.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 23 de marzo de 2024

NO VAGÓN DE COLA

Subín ó vagón de cola e deixei que o tren me levase polas vías da quimera, da utopía, do descubrimento. Quería descubrir que había máis alá do túnel da Fervenza. Tamén que me daba igual chegar... coma se fose á fin do mundo. O caso era marchar. Subín ó vagón de cola e marchei.

No vagón de cola tan só viaxaba eu. Eu e as miñas ansias. Eu e os meus anhelos. Eu e as miñas esperanzas. E as penas e pesares. Berros e silencios. Preguizas e traballos. Fantasías e realidades. Todo o demais era nada. Baleiro e ruído. Moito ruído. O ruído do tren.

Coa noitiña xa perdera a noción do tempo, do espazo e das circunstancias. Non sabía por onde andaba. Aínda que, como dixen, dábame igual. O caso era marchar, escapar. Escapar coa conciencia, iso si, moi tranquila; e coas esperanzas abertas a todo: a unha ilusión, a unha emoción, a un abrazo, a ducias de bicos, a certos desexos, a diversos xogos...

Cando pensei que quedaba durmido, o troupeleo do tren fíxome pegar algo así coma un brinco. Nada, era coma un entresoño que se reflectía ante o espello da memoria. Non tardei de novo en topenear, pero decatándome de todo o que acontecía ó meu lado. Ou sexa, nada. Porque seguía só. Porque o tren non se detiña e ninguén subía. Porque o ruído, aquí si, ganáballe a batalla ó silencio.

Porén, tanto troupeleo compasado esgotou as miñas ansias ata rematar soñando coa esperanza cumprida ou consumada e co desexo seducido ou conquistado. Espertei nun lugar descoñecido. Seguín no vagón de cola. Deica o infinito e máis alá.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 22 de marzo de 2024

UN BERRO SILANDEIRO

Unha liña recta por un soño que se enrodela. Un soño que se enlea coa diferenza ficticia ou real. Unha luz amarela demasiado tenue. Un corpo que se cimbra, que se dobrega. Un instante que aloumiña no silencio. Un silencio que racha ante un berro curto pero seco.

Un berro silandeiro.

Unha melena que colga. Un tema musical que soa. Unha imaxinación que aboia. Un mar de desexo que vai e vén, e volve ir e vir polo soño eterno e cada vez máis enrolado. Unha circunferencia que roda e, dentro, metido un triángulo. Un triángulo cos tres vértices esenciais: ansia, gozo e vida. Baixo un berro silandeiro.

A fantasía percorre, bico a bico, o corpo que cimbra e culmina a subida ó monte Everest cun goce silandeiro para que ninguén escoite o berro que sae, que brota, que rebenta o peito.

Un berro silandeiro.

A ficción dálle paso á realidade na que, o sol, coa súa claridade, cega; na que, o tempo, co seu correr, voa; na que, a luz, coa súa penumbra, emociona; na que, a felicidade, na súa realidade, é coma a bulla do mar: marabillosa, melancólica, emotiva.

Unha liña recta por un campo de minas que non estouran. Unha penumbra que atrae. Atraer é igual a facer un corpo que outros corpos tiren cara a el. Un corpo que se dobra. Un silencio no que a realidade e a fantasía se enlean, se xuntan, se atraen para que, pouco a pouco, o barullo se volva gozo, afliximento deica rematar nun berro silandeiro.

Unha liña curva que esgaza o nobelo dos soños. Un tempo que foi. Un conto que se contou. Unha fin que chegou.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 20 de marzo de 2024

GABIA A GABIA

Pouquiño a pouco. Paso a paso. Golpe a golpe. Gabia a gabia. Encherei a leira. De patacas. A golpe de sacho e aixada e a queixas dos cadrís acabarei a sementeira delas. Non é tarde. Antes, case sempre tiña marcados os días da Semana Santa para aproveitar á familia que estaba fóra e viña de vacacións. Antes, era certo, sementaba eidos enteiros. Agora, como semento tan só pequenos terreos, pequenas hortas, pequenos agros, pois empezo en calquera momento. Antes sementaba as patacas en Baños de Molgas. Agora toca facelo pola zona do Ribeiro e, claro, hai diferenza na temperatura, nas propias terras.

Caeron oito gabias pequenas. Dentro de dous días, se o tempo o permite, caerán outras oito ou as que cadren. Se chove, repito, non é tarde; outro día será. Botándolle o ollo á finca (xa teño confesado moitas veces que a mellor medida que existe é a de “a ollo”), penso que teño para tres quendas, tres mañás. Tomando o asunto con calma, con moita cachaza. Polo detalle de que non hai présa e... para que vou rebentar!

Hoxe caeron oito en pouquiño tempo; nunha hora ou en pouco máis dunha hora, creo. A muller tiña présa. E eu... como sabía e sei que teño incluso todo o abril... Aínda que, como poida e o tempo me deixe, a finca caerá en tres días, ou sexa, pouco máis de tres horas. Porque as quendas irán pouquiño a pouco, paso a paso, golpe de sacho, golpe de aixada, gabia a gabia e, si, tamén, queixa a queixa. Para rematar coa ladaíña que se di sempre: Que Dio-las aumente!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 18 de marzo de 2024

UN BOI MANSO

Á volta falo contigo, díxenlle a aquel que me acenou cunha man desde a distancia. Cando volvín non estaba. Coido que sería porque me colleu medo. Pola forma en que lle dixen de falar con el. Sei que llo dixera con présa e mirándoo de fronte; pero sen mala intención. Non sei por que desconfiou de min, se é que sospeitou algo. Eu só quería contestar longamente ó saúdo, ou sexa, falar por falar. De fútbol, de rozar os toxos, de cine, do vértice dun triángulo, da curvatura dun círculo, da fermosura dunha fotografía, do río que pasa cheo de auga, de cousas intranscendentes.

Son incapaz de ameazar a alguén, aínda que, a moitos, as ansias de rillarlles os ósos están en min. Pero si, as ansias tan só. Á hora da verdade... un cacho de pan, un boi manso, un parola-parola e aquí paz e despois gloria.

Tamén puido ser que non me esperase porque non creo que me coñecese moito. Eu non o coñecía de nada. Para min que se confundiu, que se trabucou un pouco ó acenarme. E eu, como nunca renego de ninguén, como saúdo a todo o mundo, solteille aquilo de falar con el. Confiando tamén en que non me esperase. Non me esperou.

Se chegara a esperar, intúo que aclararíamos un pouco o malentendido do saúdo e, lóxico, acabaríamos falando das nubes negras que semella que corren polo ceo, do ruxerruxe dun conto mal contado, do corno dunha rubia galega, do orneo dun burro calquera e do fútbol, claro. Porén, quen rompe sempre o xeo nas conversas entre coñecidos e descoñecidos é o tempo. O tempo climatolóxico, se entende. A este habería que facerlle un monumento polos inicios das conversas e por romper os silencios incómodos.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 18 de marzo de 2024

SUAR

 

Hai unha hora que rematou o partido de liga Sevilla-Celta (1-2) e aínda estou suando a causa da tensión, da angustia. Canto sufrimento! Polo detalle de que, moitas veces, o Celtiña deixou escapar puntos e partidos nos derradeiros minutos, nas derradeiras xogadas. Ante isto, os últimos dez minutos do partido tiven que velos de pé (o resto contempleino desde a cama) porque os nervios estaban demasiado a flor de pel. Agora sorrío ante esta actitude, pero hai que vivir o momento. Menos mal que, por fin, pagou a pena.

Suar tamén súo un pouco pola temperatura. O ceo está nubrado e case ameazando chuvia, máis a calor é abondo sufocante. Tamén é verdade que, ás veces, non é necesario facer algo ou angustiarse para suar. Suar adoita ser bastante fácil. E se se fai un esforzo físico xa non digo nada.

Eu non son de moito suar nos esforzos físicos. Semento unha leira de patacas ou cargo un tractor de esterco e case non súo. Quizais si súe máis nesas accións nas que a maioría nin tan sequera se quentan. Por unha frase mal dita por alguén. Por un acto mal feito por outros. A min, por exemplo, por suar ata me súa a conciencia.

Tamén me súan os versos cando caen por contagotas. E súo cando sei que un sentimento queda colgado da galla dun amieiro. Ou cando vexo que un sorriso se queda, de golpe, nun simple xesto. Súo cando os soños non cadran e sei que acabarán rematando en pesadelos. Para a maioría, teño un suar politicamente incorrecto; aínda que, sabéndoo, é cando máis transpiro, precisamente para xiringar a esa maioría. Súo ante a fermosura ben fotografada e mesmo cando berro de ansiedade. Non son de moito suar, aínda que, por certos propósitos, por certas imaxes, estea sempre suando.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Domingo, 17 de marzo de 2024

Finca Fierro. Barbadás. Luns, 18 de marzo de 2024

AS PITAS GANARON AS BATALLAS POLÍTICAS

Manda truco no noso país! Catro galiñas conseguiron impoñerse sobre a amnistía catalá, o caso Koldo, o noivo da Ayuso, o racismo de Vinicius e a selección de fútbol de Brahim. Unhas poucas galiñas! Churras, churras; veña, que vos teño que rexistrar.

Poida que co tempo tal orde de inscribir, de asentar as pitas estivese ben ditada, pero, hoxe, que queredes, paréceme dunha chacota supina, unha auténtica brincadeira. Por dúas, seis, doce pitas (é igual), facerlle perder a mañá a un pobre labrego é como para dicir morra o conto. Que a Administración debería distinguir moi ben unha granxa de galiñas dun galiñeiro de pitas.

Ademais, tiña razón Carrabouxo na súa viñeta cando dicía que as avoas xa as rexistraban meténdolles os dedos no cu para ver se tiñan ovos. Ou o que é o mesmo, que é o proio paisano o que se preocupa máis do que ten e do que lle pode valer, que non do que queira ou diga a Administración. Pasa máis ou menos o mesmo cando hai que cortar un carballo, un simple carballo; que hai que perder unha mañá para realizar unha solicitude de corta. A Administración pensa que o paisano vai arrasar coa poula, co pulmón verde da contorna; cando é o propio labrego o que mellor mira pola condución desas árbores que, co paso do tempo, serán para eles coma ouro en pano.

Como ás veces recoñezo que son algo retorcido; o de rexistrar as galiñas non será para que, nos bares, nos desviemos de parolar, debater, criticar, opinar de temas máis serios? Pero, que máis dá, por unha vez as pitas ganaron, nas conversas, as batallas políticas. En toda a semana pasada non se falou doutra cousa.

Para rematar xa me poño algo máis serio. Daniel Ortega, o presidente de Nicaragua, prohibe as referencias políticas nos concertos nese país. Non vaia ser que o critiquen e o homiño quede mal ante a opinión pública internacional, porque a nacional dálle o mesmo, que a ten atada e ben atada. E Vladimir Putin ten garantido o poder ata o 2025 porque non ten oposición. Todos os que podían facerlle algo de sombra están no cárcere ou mortos. Así gana calquera. Non sei para que perde o tempo e cartos convocando eleccións. Isto de convocalas é un dicir, claro.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 16 de marzo de 2024

A IDIOSINCRASIA DOS SOÑOS

Estudei a idiosincrasia dos soños e non é tan fácil navegar con eles, por moito que me suba algunhas veces á Perla Negra. Mestúranse asuntos con pesadelos e detalles con fantasías, realidades con loucuras e ilusións con esperpentos. Porén, nunca hai que deixar de soñar.

Nunca deixo de soñar. Soño co verme luceiro da aurora e coa cor da carpaza xusto no momento en que asoma o luscofusco. Soño co compás acompasado dun Elvis Presley desbocado e co ruxerruxe dun timbal nun tema de Morricone. Soño co arco da vella, coa flor do toxo, cos chourizos na lareira, coas sabas dun leito e os bafos nun espello, cun balón de fútbol e coas miñas pernas bambeando desde o corno da lúa en cuarto minguante. Soño con ser o heroe dos tempos que están por chegar.

Por moito que soñe, non é fácil soñar, e aínda que soñe sempre. Moitas veces, a realidade non ten esperanza e a fantasía morre afogada. Os sons do silencio de Simon e Garfunkel espállanse pola selva dos berros. Porque hai berros salvaxes, e libres, e fortes, e únicos, e longos, e eternos. Despois será o eco o que se adapte, o que se axuste ó momento.

Estudei a idiosincrasia dos soños e ando medio perdido polos camiños dos sentimentos. Mestúranse, crúzanse, bifúrcanse, atráncanse e, ás veces, todo acaba nun nobelo. Nun feixe de pesadelos que deixaron de ser soños. Emporiso, o heroe dos tempos que están por chegar deita na Perla Negra coa esperanza de distinguir a realidade da fantasía e o desexo do espírito amorfo. Nunca hai que deixar de soñar.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 15 de marzo de 2024

RÍOS DE TINTA

Caeron ríos de tinta sobre o deserto. Tal deserto mollouse. Mollouse con tinta negra. Levaba séculos sen mollarse con pingas de auga ou de orballo. As precipitacións ideolóxicas, ás veces, asoman así, de repente e a cachón.

Nesta precipitación houbo de todo. Ríos cheos de controversias políticas, de enfrontamentos ideolóxicos e de inercias melancólicas. Formáronse lagoas de desexo. Asomaron charcas románticas e brotaron fontes con pingas de sentimentos. Choveu sobre o deserto en forma de prosa e en verso.

Cada golpe de chuvia sobre a area deixou de ser un berro seco para quedar nun salaio húmido. Cada gran de area mollado era coma unha penca, coma unha pinta na luz do espello. Tanta humidade empapaba as ansiedades da alma, do espírito.

A precipitación, durante un tempo, non deu tregua. Caeu tanta auga que enchouparon os sentimentos. E asolagaron os oasis das conciencias. E formáronse regueiros que converxeron nun mar de dúbidas a causa dunha certa inocencia. Corría a auga por todas as dunas da memoria fotográfica e polas nádegas instaladas entre os dous talóns de Aquiles.

Caeron ríos de tinta sobre o deserto. Ese deserto no que non había nada e, agora, todo abrolla, todo agroma nun relato cheo de soños que foron, de afáns que son e de ilusións que poden ser. Agroma o silencio para desaugar ou verter no ruído. Agroma unha luz tenue, de cor amarela para iluminar un desexo divino. Os ríos de tinta negra que caeron, iso si, con morriña, son as sementes dun xogo divino.

Cafetaría Lux. Ourense. Mércores, 13 de marzo de 2024

Finca Fierro. Barbadás. Xoves, 14 de marzo de 2024

ENFRONTAMENTO NA AIRA DE ARRIBA

A Aira de Arriba de Baños de Molgas estaba preparada para o evento. Dous días antes, os propios veciños limpárana como se limpaba antes nos tempos da malla. O evento vaise celebrar ás catro da tarde, en plena canícula. A ocasión merece toda a luz do día e os máximos espectadores posibles.

Tal acontecemento vai ser o enfrontamento entre un piollo e unha pulga. Nunca tal se vira en Baños de Molgas. Dúas horas antes empezaron a chegar os primeiros espectadores: unha ducia de carrachas. Que non tardaron en multiplicarse por centos na seguinte media hora e, por milleiras, a piques de iniciarse o enfrontamento.

Primeiro saíu a quentar o piollo reptando desde un can que estaba á sombra do pé dun canastro, e baixo os berros emocionados das carrachas. Non tardou en entrar en escena a pulga, que, baixo os aplausos dos afeccionados, apareceu saltando desde o gato que, este si, estaba ó sol á beira doutro pé do canastro, pero algo máis lonxe do can.

Dous minutos antes de iniciarse o combate, a lide, apareceu a árbitra: unha cascuda gorda e con certa chulería; aterrou sobre a aira coma un helicóptero botando os bofes. Non tardou en especificarlle a norma a seguir: que non había normas. Que se buscasen a vida ou que se salvasen como soubesen ou puidesen.

Ergueu unha á para dar inicio ó combate. Nin a baixou. Da nada apareceron cinco pardais e non deixaron bicho con cabeza. Aquilo foi unha auténtica desfeita, unha masacre. Só se salvaron media ducia de carrachas porque, nun amén, xa me meteran na pel do can. Non houbo combate.

Café Beker. Ourense. Martes, 12 de marzo de 2024

NO RAÍL DA VÍA DO TREN

Corrín pola vía do tren ata que cansei. Cando cansei, sentei. E cando sentei, pensei. É bonito pensar. Se pensas en cousas positivas, claro. Ás veces non queda outra que pensar nas negativas. Coas negativas tamén se aprende. Quizais con dor, pero apréndese.

Hoxe, como estou de boas e ben sentado sobre o raíl, penso en cousas bonitas. Agora ben, hai que descubrir os pensamentos? Ou espallalos? Case mellor que vaian caendo con parsimonia, moi de cando en vez sobre oídos que están á espreita ou sobre papeis en branco. Tamén valen cuadriculados.

Mentres penso sobre eses pensamentos positivos que podo deixar caer, vexo como as cerdeiras florecen xa e como as flores dos toxos son as raíñas da poula que se atopa a uns metros de distancia. Sinto o canto dun grilo e o ouleo dun can. Mentres vexo, sinto e penso, xogo coas pedras da vía que me arrodean.

Descansado da canseira, sigo sentado no raíl porque... estou ben. Cando se está ben, mellor seguir como se está, non vaia ser que os pensamentos se distraian, se despisten e se vaian polos cerros de Úbeda, por exemplo. Ademais, tampouco me quero cansar de novo. Cando un cansa, a mente atrófiase, os pensamentos léanse. E a mestura de positivismo con negativismo non nada ben; un por outro e outro por un, o típico, a casa sen varrer.

Ben descansado xa, ergo do raíl e intento deixar a mente en branco para que nin os pensamentos positivos nin as ideas negativas se pelexen. E, así, todos contentos.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Domingo, 10 de marzo de 2024

A LUZ

Aí está. A luz. Acaba de saír da escuridade. Brilla. Brilla tanto que non son capaz de mirala de fronte. Por se me cega. Tampouco lle toco; por se me queima. Brilla e... con iso chega.

A verdade é que a escuridade poucas veces é bonita; e moitas, un encordio. Andar ás escuras é como estar mortos en vida. A luz é vida. A luz ilumina as ansias de vivir.

Saíu da escuridade e brilláronme os ollos. Seguro que foi polo seu resplandor. Por iso non a mirei de fronte. Pouco a pouco acostumei as pupilas ó seu fulgor, á súa refulxencia. A luz é o brillo do espírito, o latexo da esperanza a chamada do anhelo e o berro do desexo.

A luz é coma a auga no deserto e coma un agarimo nun pesadelo; é coma un poema no medio dunha novela ou como un tema de jazz nun LP de rock and roll. A luz é o bypass ou o marcapasos da existencia. A luz é ese espello que a reflicte, é ese sorriso que se abre e se amosa para alegrar o día.

Saíu da escuridade e brillou. Foi como unha bomba que rebentou en todas as cores do arco da vella. E fíxose luz na contorna, e naceu a vida ó instante, e bailou entre as sombras dunha nube branca, e abarcou, cinguiu, toda inmaculada, o lugar no que me atopaba.

A luz venceu á escuridade e bailaron sobre os pensamentos aqueles momentos nos que nada brillaba, nos que todo era negrura e silencio. Agora... agora brillan os ollos con tanta claridade e o silencio colle de ganchete ó ruído para vencer xuntos á penumbra.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 7 de marzo de 2024

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Venres, 8 de marzo de 2024

O ÚNICO

Esperei a que todo pasara e... nada pasou. Nada pasa. Nada hai en movemento. O silencio é o rei do momento. Todo está quieto, calmo, quedo. Nin tan sequera se move o aire dun asubío. Nin a nube negra que está soa no ceo. Nada se move.

Non queda outra que seguir esperando. Espero tranquilo, pero con ansia. Espero coma un mimo e ninguén pasa. Espero a que corran os minutos e nin tan sequera avanza a agulla dos segundos. O silencio é o rei do instante.

Intúo que estou só neste mundo. Só e co silencio. Só e cos pensamentos. Só e coas ansias. Só e cos desexos. Lembro que podo berrar e... berro. Berro cun berro seco. Berro cun berro que esgaza o silencio. Berro cun berro que me manca no peito. Berro para que apareza alguén, algo. E nada aparece. Ó deixar de berrar volve o silencio.

Barrunto ou presinto que xa nada vai cambiar. Que todo seguirá igual. Por moito que berre e por moito que espere. Definitivamente, son o verso solto do meu propio universo. Son o asubío que non mete ruído e a ollada que mira pero non ve. Porque nada hai que ver.

Busco por entre os toxos da memoria e polas carreiras da nostalxia. Nada encontro porque nada hai. Nin rulas que aniñan, nin tartarugas que corren, nin lobos que oulean, nin sentimentos que marean. Definitivamente, son o único habitante do planeta.

Deixo, entón, de esperar e acomodo a miña vida a un tempo que xa me dá igual que exista ou non exista, que pase ou non pase. Estou só e son único que berra e soña, que ri e chora, que vai e vén. Acompañado, iso si, do silencio.

Café Congana´s. Ourense. Mércores, 6 de marzo de 2024

ATRAPADOS NA HIPOCRISÍA

Chegou a neve e nela aínda seguen atrapados o caso Koldo e a amnistía catalá. Estes dous asuntos son de faca e callao, é dicir, de botar a correr ou de armas tomar. O caso Koldo é de escándalo e se a xustiza fose como debería ser, hoxe por hoxe luns, xa tiña que estar máis que resolto. Ou sexa, cuns cantos ou moitos ou os que estean implicados aínda que só sexa cun salouco, digo que deberían estar penando xa por todo ese ladroízo que levaron a cabo. Recoñezo que me alporizo axiña cando vexo que están a xogar coas nosas economías.

Que é o que me está a suceder tamén con ese “señor” chamado don Carlo Ancelotti. Que si, que moi bo home cos “seus nenos”, e que todo un cabaleiro, e que todo un señor, pero chegado o momento de andar na faldriqueira, aí é... practicamente coma os políticos e coma todos aqueles ricachóns que canto máis teñen máis queren. E se poden defraudar a Facenda, dálle para adiante, que os auténticos impostos xa os pagarán os pombos. Que pague xa dunha vez o que debe e coas súas recargas correspondentes.

Estou farto de oír e ler comentarios das axudas que “presuntamente” se lles dan a todos ós que chegan ó noso país de “mala maneira”, pero aínda non lin nin oín nada sobre o “escaqueo contributivo” do señor italiano. Este ben de fóra de “boa maneira”. Que aínda hai clases; faltaría máis.

Sobre a amnistía non opino porque, co que opinase, ninguén me faría caso. Entón, paréceme unha parvada darlle a miña opinión a alguén que sei que non vou convencer. Como tamén sei que ninguén me vai convencer con criterios diferentes ós meus. Porque eu, a miña idea, tívena sempre moi clara. E, como non son un vira chaquetas, sigo coa mesma. Así é que a maioría pode seguir esbardallando que, eu, nin caso.

Último parágrafo para volver ó tema das eleccións galegas. Hai uns días houbo concentración en Maceda porque a Xunta leva un ano sen arranxar a rúa principal da localidade. O asunto é para protestar con forza, pero (sempre hai un pero) o PP, é dicir, a Xunta acadou 756 votos, o 47,51%. Non deben estar tan descontentos entón. E xa dixen algo semellante con respecto á Sanidade, Educación, estradas, lingua, etc., que todo vai mal, pero unha maioría absoluta non son unha ducia de votos, un cento de votos. Que a ver se sabemos votar, carallo. Porén, somos algo farsantes, moi hipócritas.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 9 de marzo de 2024