A RAE, CRUZADA DE BRAZOS

Resulta que agora, para as oposicións a policía nacional, non fai falta escribir ben. Admítense todos os erros ortográficos que se cometan. Isto, para min, sinceramente, é moi grave. E a Real Academia Española debería tomar cartas no asunto. Creo que ten potestade para facelo. E se non ten, que lla dean. Non se pode permitir tal esperpento lingüístico! Eramos poucos e pariu a avoa. Non nos chega xa cos anglicismos e coa linguaxe, chamémoslle dixital, esa que se espalla, que se esparexe polas redes sociais, como para que agora se una tamén a linguaxe escrita, pero a normal. Entre unhas e outras medidas e usos están liquidando a lingua española (a galega xa hai moito que a están crucificando).

Postos a imaxinarnos, que pasará agora se un recibe unha comunicación policial chea de erros gramaticais? Temos dereito a rexeitala, non si? Por incomprensible. Porque se escribimos mal sabendo, que pasará non sabendo e usando mal as normas básicas da linguaxe? Sabendo seguimos cometendo erros coa “v” e a “b”, por exemplo, cos acentos e xa non digo nada coas comas. Pois agora, ale, a ler unha comunicación ou denuncia ou multa que nos manden á casa; a min a Barbadas en vez de a Barbadás. Por suposto que devolverei tal carta!

Xa hoxe temos unha gran pobreza ortográfica, principalmente nas redes sociais, como para non pensar como escribiremos dentro de dez ou vinte anos. E a RAE, cruzada de brazos.

Café A Pedreira. A Valenzá. Domingo, 27 de febreiro de 2022

 

BAIXANDO A COSTA

Quixen baixar por unha costa tan empinada, tan empinada, tan empinada que pensei que afociñaba, que me esnafraba. E o peor era a sensación de que en calquera momento tería que botarme ás boleiras, porque os pasos cada vez se me aceleraban máis. Tamén notaba como se tensaban os músculos das pernas e como chegaban mesmo a doer. Díxose sempre: que é máis difícil baixar que subir, e por moito que se diga tamén que, para abaixo, todos os santos axudan. É mentira! Os santos non axudan nada. Se axudaran, pois por exemplo santa Lucía non deixaría que ninguén perdera a vista. Pero non me vou meter cos santos porque sería o conto de nunca acabar. Sigo coa costa.

Baixar baixeina. Mal a gusto, pero baixeina. Antes de chegar ó medio dela xa estaba un pouco arrepentido de iniciar a súa baixada. Non obstante, non me volvín, claro. Tampouco era plan de subir de novo o cacho que baixara. É peor baixar que subir, pero... Pero retroceder nunca! Os heroes nunca retroceden. Mesmo me están entrando ganas de ofrecerme voluntario para ir combater ó malnacido este do Putin. Se non fora porque queda tan lonxe... Ó mellor calquera día vou e zorrégolle unha labazada que o mando á Siberia.

Cando cheguei ó fondo da costa, xa se me aliviaron todos os males. Aínda que, iso si, durante un cacho tiven que coller folgos debaixo dun balcón onde daba un pouco de sombra. E xa descansado, volvín a cabeza cara á costa e fíxenlle as pascuas, é dicir, “a puñeta”. Para que entendades mellor. Que vos hai que dicir todo.

Café Brétema. A Valenzá. Venres, 25 de febreiro de 2022

 

ENTROIDO E GUERRA

O Entroido é unha guerra? A guerra é un entroido? O Entroido é unha auténtica guerra de camuflaxe e persecucións, principalmente cando corriamos uns detrás doutros para pintarnos con carbón e cando batallabamos cos farelos. Aínda que isto último ‒o de pintarse uns a outros e o de botarse farelos‒ era máis ben antigamente. Agora o Entroido volveuse máis artificial, máis turístico e máis de desfiles. O Entroido é unha guerra ficticia, sen mortes nin feridos. Como moito, algún que outro coma etílico e para de contar.

A guerra, a auténtica guerra que se está desenvolvendo en Ucraína, esa si que é real. Esa iniciouna un auténtico entroido chamado Vladímir Putin. É difícil analizar tal cuestión, porque as guerras teñen moi pouco que analizar, por moito que enchan páxinas e máis páxinas nos libros e periódicos ou por moito que saian noutros medios de comunicación. Penso que tres palabras son suficientes para tal análise: destrución, dor e morte. Iso é a guerra. A propia guerra. Porque, despois, tamén é verdade que as secuelas case adoitan ser peores que a mesma guerra.

Vendo fotos xa desta contenda, a un non lle queda outra que armarse de valor e asimilar as adversidades que aparecen nos lugares dos feitos: xente resgardada no cubil dos metros para evitar esas bombas que caen sobre as súas cidades. Seguro que despois, cando saian, moitos atoparanse sen fogar, sen nada. Xente intentando subir ós trens ou autobuses para fuxir dunha masacre iniciada por un estafermo ó que todo lle dá igual. Ten que ser un malnacido cando encarcera á súa propia xente porque se manifesta, simplemente porque se manifesta, en contra da súa arroutada.

A guerra do Entroido, aínda que non sexa como era antigamente, é unha guerra retranqueira, fácil de asimilar e gozosa na súa loita. Mesmo cando algúns se converten en guerreiros, ou ditadores, ou criminais ou mercenarios fano con retranca ou incluso con reivindicación a que nunca máis nos vexamos sorprendidos por eses mafiosos ós que só lles interesa o poder. O Entroido é unha bonita guerra, mentres que a propia guerra é un entroido de calamidades e penas, moitas penas. Oxalá rematara axiña, pero visto o visto, non sei que dicir... Oxalá quede nun pequeno intento no que Putin se vestiu de entroido porque non sabe convivir coa festa dos demais.

Finca Fierro. Sábado, 26 de febreiro de 2022

 

ESPERANDO A UNHA ESTRELA

Levo tres días esperando a que caia unha estrela do ceo. O primeiro día, o que caeu foi unha xeada de tres pares de narices. No segundo, caeron chuzos que pensei que me abrían a cabeza. E neste terceiro, en principio, está caendo unha canícula que aplana. Hai para dar e tomar. Como teña que esperar moitos días máis, ó mellor acabo esmagado por unha nave espacial.

A estrela non cae. E iso que me dá igual unha que outra, que veña do norte ou do sur, do leste ou do oeste, que empurre Superman ou que lle dea un toque o asteroide XLM33. Necesito ver caer unha estrela! Pero non quero que sexa a estrela de David de Juan Bau, non porque non me guste ‒que me gusta‒, senón porque non sería nada orixinal. Eu quero unha estrela descoñecida. Para facela miña. Para que brille como unha rosa e a todas as horas.

Tampouco quero unha estrela fugaz. Por iso, polo nome. Porque o nome xa o di todo: que será fugaz, efémera, pasaxeira. Eu quero unha estrela que me dure sempre e que poida gardala nun faiado ou nun balcón. Mellor nun balcón, por se quere estar á luz do día. Pobre, tampouco quero tela escondida. Quero que brille. Que brille no firmamento e en calquera lugar no que a asente. Brilla. Ten que brillar á forza; é a miña estrela!

Tres días esperando a que o soño se faga real, a que a fantasía atravese todo o universo. Quero ter unha estrela na palma da miña man. E no bico, un cantar.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 24 de febreiro de 2022

 

VECIÑOS INTELIXENTES

Eu son o home que naceu nun día de primavera a iso das cincos da madrugada. Nacín chorando ou berrando, xa non recordo ben. Seguro que fixen as dúas cousas a un tempo, pero non o afirmo. Nacín por enriba dunha corte na que había tres vacas, un becerro e un burro. Mesmo poida que tamén unha ovella. Non sei fixo. A miña nai chamábase Clotilde e o meu pai Salustiano, pero eran máis coñecidos por Os de Alá Arriba. Seguro que era porque viviamos na cima da aldea. A aldea era unha aldea coma outra calquera. Tiña as súas casas, as súas palleiras, os seus cortellos, os seus galiñeiros, os seus canastros e unha aira tan só. Non digo o seu nome porque non quero que o turismo me acabe con ela. Que queredes, para min é a mellor aldea do mundo.

Logo de nacer e de estudar e de traballar, chegou un momento no que casei e trasladeime para o fondo da aldea. Tamén sabedes que o casado casa quere. Ó trasladarme, claro, a xente como non é parva, empezaron a chamarnos (á miña señora e a min) Os de Alá Abaixo. Na misa de doce dos domingos (antigamente, ía á misa os domingos e festas de gardar), eu ben oía ós veciños... “aí veñen Os de Alá Abaixo, e mira, case coinciden cos de Alá Arriba”. Como a intelixencia dos meus pais era pouca, tamén me puxeron de nome Salustiano, polo que case é normal que os veciños fagan uso dos alcumes. Para distinguirnos, claro. Os veciños si que eran intelixentes.

Ale, xa vos contei algo da miña vida. Ó mellor outro día cóntovos algunha outra cousa. Non sei. Todo dependerá. De que? Tampouco sei.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 23 de febreiro de 2022

 

FACER O PARVO

Ás catro da tarde baixei da casa para achegarme ata os contedores de lixo. Desde lonxe xa vin o que buscaba: un cartón de grandes dimensións. Marchei con el ó garaxe e alí prepararei un bo cartel publicitario ou de aviso ou como lle queirades chamar. Collín dúas boas estacas de castiñeiro que tiña por alí e cravei nelas o cartel. Fun correndo para A Valenzá. A uns metros da rotonda da Familia ou da Farola, xusto no cruce coa rúa do Outeiro, espichei as estacas, é dicir, o letreiro. Eu marchei a tombarme a cinco metros xustos antes da rotonda. Tombeime case no medio da estrada, un pouco escorado á esquerda. Para deixar sitio pola dereita. Porque no cartón pintara, con letras grandes e de diversas cores, o seguinte: “Se non me queres atropelar, non te deteñas”.

Un pequeno apuntamento. Deixaba espazo pola dereita para que non se detiveran os coches, pero tamén coa intención de que, aínda que non leran o cartel, me evitaran e non me atropelaran. Non quería morrer esmagado. Sinceramente, eu só quería chamar a atención, ir de chuliño pola vida. Non fixen esa falcatruada para reivindicar algo. Que va. Eu só quería tombarme na estrada e a ver que pasaba. Estaba cagado de medo, pero... Pero era a única forma de que alguén se fixara en min. E fixáronse. A proba é que cada condutor que pasaba... non quero describir aquí o que me dicían. Os bucinazos que me mandaban notábase ás leguas que se foran escopetas, delas sairían balas. Cando cansei de facer o parvo, collín o cartel e marchei para a casa.

Café Brétema. A Valenzá. Martes, 22 de febreiro de 2022

 

POLO UNIVERSO DOS SOÑOS

Todos os barcos sucan mares e océanos; menos a miña Perla Negra. A miña Perla Negra navega polo universo dos soños intentando ver unha estrela fugaz. Imos de cometa en cometa buscando o planeta da felicidade e o asteroide do desexo. Son malos de atopar. Pero a este Jack Sparrow, que son eu, non se lle resiste nin tan sequera o infinito e máis alá. Os satélites son coma illas desertas e o espazo sen fin é coma o devezo de sentir, coma a ansia de vivir.

O ronsel que deixa a Perla Negra é coma ese marabilloso monólogo que Robert De Niro nos deixa caer en “Taxi Driver”. Desde proa ou a popa, desde babor ou a estribor, xa me dá igual, contemplo o silencio do universo. Ese silencio no que os sentimentos van e veñen e aboian e se pegan coma sombras ó casco da miña carabela.

Aterro ou arribo a Perla Negra nos aneis de Saturno e, alí, durante un tempo, imaxino unha ilusión na que todo sae a pedir de boca e deixo que a inercia escriba uns versos para que planen sobre ese tempo que non ten medida, que dá igual que pase ou se que deteña. Ás veces a felicidade consiste en quedarse só e en silencio pola inmensidade do universo.

Cando me cadra, e con calma, reinicio a navegación coa Perla Negra para visualizar ou descubrir a estrela fugaz dunha realidade definitiva. Unha realidade que abarcará, ou mellor aínda, abrazará, cinguirá esa felicidade eterna. Felicidade pola que cruzo todo o universo dos soños.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 21 de febreiro de 2022

 

O PREGUICEIRO

Teño 62 anos e chámanme O Preguiceiro. Non digo o nome real porque a inmensa maioría da xente nin o sabe. Sempre fun O Preguiceiro. Será porque non fago nada. E teñen razón. Non fago absolutamente nada. O de absolutamente é un dicir, xa que me desprazo un pouco e como de cando en vez. Pero, polo demais, nada de nada. Sempre estou sentado e sen facer nada. Nin escribo, nin leo, nin falo, case nin pestanexo. O motivo, non é que o saiba moi ben, aínda que desconfío que é pola sinxela razón de que me custa facer as cousas, de que son un folgazán. Sento nun balcón e penso. Sento na cociña e busco os pensamentos. Sento nun outeiro e nin tan sequera podo oulear. Sento nun banco da Deputación e tramo trangalladas políticas. Sento nas beirarrúas e quedo coa ollada perdida sobre algunhas persianas. Sento onde me peta e quedo en silencio.

E si, en cada asento, penso. Penso porque sinto. Sinto porque teño u corazón que latexa. E case sempre deixo escapar latexos de felicidade, de angustia, de medo, de carraxe. Porque de todo hai na viña do Señor. Creo que nunca caestes na capacidade dos latexos. É máis, estou por apostar que os latexos pensades que son un blum-blum, blum-blum e nada máis. Non é así. Hai latexos para dar e tomar; principalmente os descritos xa. Ás veces latexo tanto que o normal sería que levase unha man ó corazón, coa inercia esa de intentar calmalo. Pero non; a miña preguiza é tanta que non consigo mover nin un dedo. Así é que... sigo sentado e pensando tan só.

Finca Fierro. Luns, 21 de febreiro de 2022

 

UN ROSARIO DE VÍTIMAS

Falar de mortes é complicado, difícil e moi triste. E máis cando temos por lema que a vida é marabillosa. Pero a semana pasada deixounos unha restra, un rosario de vítimas que, aínda sen coñecelas, doen, vaia se doen. Pola forma en que morreron, claro. Porque mortes haber hainas todos os días. Pero hai mortes e mortes. As deses mariñeiros, pola forma e polo lugar onde pereceron, que, para máis aquel, o detalle dos desaparecidos é máis doloroso aínda, se se pode dicir así. E agora, o loito que deixan por detrás na zona do Morrazo. Certo que o mal é para o que morre, pero...

Despois temos outras mortes que case se poden catalogar de (ía dicir esperpénticas, pero ningunha morte merece ese nome) impresionantes e practicamente non cribles. Porque, como se pode crer que un mocoso de 15 anos se leve por diante a unha familia, á súa propia familia. E neste caso si que se pode falar da forma. Dunha forma cruel e tan fría que se sae do común. É que nin nunha películas desas maliñas se acometen asasinatos como os cometeu ese raparigo. O mocoso seica relatou os seus actos con sangue frío fóra do normal.

Díxose sempre; que para morrer, mesmo hai que ter sorte. Ós mariñeiros non lles chegaba co afundimento do barco, senón que para rematar a calamidade estaban aí esas augas que te liquidan por conxelación nuns poucos minutos. E a esa familia non lles chegaba que acabaran como acabaron, senón que tivo que ser precisamente o seu fillo, o sangue do seu sangue, o que cometera esa horripilante acción.

Despois hai outras persoas que non teñen onde caerse mortos. Polo menos aqueles que ganen menos de 800 euros. Caso terrible o dunha señora que anunciou pola radio que a ver se alguén se facía cargo dun señor ó que, ata agora, coidaba ela. Ante a imposibilidade de facelo por si mesma (con 81 anos non estamos para certos esforzos), intentouno ante algunhas residencias de maiores, pero, claro, por 800 euros quen se vai rebaixar. É mellor que podreza debaixo dunha ponte ou acochado xunto a un caixeiro. A morte é triste, é a fin; non obstante, a vida, ás veces, é máis que terrible. Tan terrible que moitos morren como morren. E, coidadiño, que temos aí o asunto ucraíno pendurando dun fío. Que me dá que vai romper; o que significa que mortes e máis mortes.

Finca Fierro. Sábado, 19 de febreiro de 2022

 

TRES FEIXES DE FERRAIA

Erguín cedo. Ó pouco de saír o sol. Púxenlle ó burro a albarda e as angarellas e marchei para as Pedradarcas a coller tres feixes de ferraia. Entre feixe e feixe fumaba un cigarro. En cada cigarro, tusía. Mesmo semellaba que botaba os bofes ou a alma pola boca. O burro, de cando en vez, mirábame de mala maneira. Para min que entendía perfectamente o que estaba eu a facer. Sabía que ó final tería que cargar cos tres feixes de ferraia. E por un camiño malo de solemnidade; cheo de coios e con bastante auga. Había un carreiro á beira da propia carreira, pero era tan só para as persoas.

O burro, efectivamente, nin era parvo nin tiña nada de burro. Pois cando empecei a cargar os feixes nas angarellas, a maiores de mirarme mal, moneou con certa desesperación a cabeza. Non lle fixen caso, claro. Carguei os feixes e suxeitei a carga coa reata. Puxémonos ó camiño. El colocando os pezuños con coidado por entre os coios e eu tremendo que a carga non se torcese. Non me gustaría goldrar para endereitala. A auga estaba fría porque facía tamén frío.

Pasado o mal trago, ou sexa, o mal camiño, todo foi xa coser e cantar. Ó chegar á casa liberei ó burro da carga e metín os feixes na palleira. Un deles xa o repartín polos pesebres das vacas. Cando chegase o pai con elas de arar o Outeiro Miau xa tiñan o xantar preparado. Ó burro, como non, tamén lle botei un mangado e deille a beber auga nunha pequena caldeira. A maiores deille uns carrouchiños de millo, que ben os merecía.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 19 de febreiro de 2022

 

REMOENDO UNHA SENSACIÓN

Chove. Aínda que queda mellor dicir que marmaña. Porque chove miudiño, como miudiño chove; dicía aquela gran poetisa. O silencio ás veces manca e doe. Non me gusta estar en silencio nin que me impoñan o silencio. Quero saber. E para saber hai que contar, ou dicir, ou opinar, é dicir, dar sinais de vida. Tamén é verdade que moito ruído molesta, incomoda, mesmo poden rebentar os tímpanos da nostalxia. Outros falan de moito ruído e poucas noces. Que case é o mesmo que can que moito ladra, pouco morde. Depende. Hai cans que ladran e morden. Que quede a cousa en moita bombilla para tan pouca luz.

Marmaña e o silencio xa se fixo ruído, ou polo menos a situación xa se axustou, xa se acomodou ó camiño. A ese camiño normal, recto, fácil de seguir. A ese camiño polo que transitan os soños, os sentimentos e os pensamentos. Que, por certo, hai para dar e tomar.

Marmaña sobre os coches que pasan e sobre o asfalto mollado. Como diría aquel Camilo Sesto: chove sobre mollado. Tampouco é que teñamos mal tempo; simplemente que orballa en silencio e con ruído. O silencio xa é pasado. E as cousas, ó pasar, cambian. Como cambian as miradas e os sorrisos e os feitos. Chuvisca sobre as conciencias. Os que a teñen. Que hai moitos que non teñen ningunha. Outros imos de santos pola vida ata que choutan os demos e os celos e as envexas. A ver agora quen tira a primeira pedra. Case é mellor quedar en silencio ou adaptarse pouco a pouco ó ruído para poder remoer un chisco esa sensación que mancaba e doía.

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 18 de febreiro de 2022

 

TIRANDO Á CANASTRA

Mido 2,25 metros. Eu mesmo confeso que son máis grande que os días de maio. Sempre traio comigo un balón de baloncesto. Pero non xogo a este deporte. Certo que equipos de todo o mundo, incluídos os da NBA, andaron e andan detrás de min, pero eu nin caso. Porque, á hora da verdade, non sei xogar ó baloncesto. Tan só practico, iso si, o tiro á canastra. A unha canastra moi especial e a unha altura de case 30 metros. Explico.

A torre da igrexa de Baños de Molgas ten 30 metros e catro reloxos que, as súas esferas, son como as rodas dos carros das vacas e as súas agullas do tamaño dos estadullos. Como un dos reloxos está escarallado, quiteille todos os mecanismos e aproveitei a súa esfera. Púxena na posición na que me fixese de canastra. Xa levo meses intentando encestar desde practicamente todos os nichos do cemiterio. Levo unha porcentaxe de acertos altísima, máis do 95%. Desde os primeiros nichos é que non fallo un tiro. É máis, desde o nicho dos meus pais entran os balóns sen tocar o aro do reloxo. Sei seguro que é o pai que me dá forzas e a nai dáme o tino.

Ó segundo mes de practicar, aquilo xa era un espectáculo. Máis polo lugar de onde tiraba a encestar que polas propias canastras, polos propios acertos. Axiña houbo amigos e veciños que ofrecían os seus nichos para que lanzase desde eles. Así quedaban felices pensando que eran os seus seres queridos os que me daban forza... e tino. Nunca tiven tanta afección nin tan boa... mortos e vivos.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 16 de febreiro de 2022

 

MADRUGAR PARA IR

Erguín ás sete e cuarto da mañá porque a esa hora me tiña que levantar. Marchei co coche porque tiña que marchar. Levaba tempo, bastante tempo que non circulaba sen a luz do día, pois mesmo, agora, nin tan sequera cando saímos a ver o fútbol polas noites, imos no coche. Desde Moreiras empezou a marmañar, ou sexa, a baballar, é dicir, babuxar, ou mesmo tamén babuñar ou barbañar ou barbuñar ou barbuzar ou barrallar ou barrazar ou barrufar ou barruñar ou barruzar ou brecar ou chuviñar ou chuviscar ou froallar ou lapiñar ou marmallar ou orballar ou patiñar ou poallar ou zarzallar (para que despois digan que a nosa lingua non é rica; 22 palabras para dicir que pingas de auga caen de certa forma sobre a terra), digo que desde Moreiras tiven que facer xa uso, de cando en vez, iso si, do limpaparabrisas. No alto dos Castros, a néboa sumouse á incomodidade da condución; non se vía un burro a tres pasos. Un burro a tres pasos tampouco se vería aínda que non houbese néboa, porque agora os burros brillan pola súa ausencia. Unha pena.

Ó estar chegando a San Tomé os latexos do corazón petaron con forza no peito. Porque por aí case sempre atopo xabarís. Sei que agora están máis cerca das aldeas que no propio monte. Xa antes de Trelle tivera que frear para non atropelar a un zorro (que bonito, por Deus!). En Ramiras parei porque tiven que parar, e seguín de novo camiño ata Castrelo de Miño porque tiven que seguir. E en Castrelo non quedou outra que esperar. Esperei. Á volta, pois máis do mesmo. Resumindo: que madruguei porque tiven que ir.

Finca Fierro. Mércores, 16 de febreiro de 2022

 

CARALLO DE MELENDI

Dime o Melendi que cerre os ollos. Como os vou cerrar! Se cerro os ollos, non vexo. Se non vexo, podo tropezar. Se tropezo, máis seguro que caia. Se caio, tamén máis seguro que me manque. Se me manco, estou por apostar que me doe. Se me doe, fixo que haberá sangue. Se sangro, a maiores dos berros de alguén, ata podería desangrarme. Se me desangro, certo que podo morrer. Se morro... como lle vou facer caso a Melendi! Puto Melendi!

Non lle fago caso, claro. Non pecho os ollos e vexo o ceo de cor azul, aínda que alá, ó fondo, cara ó oeste, hai algunha nube de cor gris. Ou case negro. Seguro que dentro dun cacho chove (ou mañá, ou dentro dunha semana, quizais nuns meses), e se chove, vexo chover. Non podo cerrar os ollos! Co bonito que é ver o coche que pasa ou o paxaro que voa. O paxaro que voa, agora mesmo, é un pardal. Eu prefería unha rula, pero... Pero ver unha rula no medio da Valenzá é raro, moi raro, tan raro que nunca a vin. No medio da Valenzá o que se ven son moitas pombas; iso si. Tamén é bonito andar e, mesmo, esperar a velas vir. Pero cos ollos abertos.

Pois mira que non me sae o carallo do Melendi da cabeza. Pedirme que cerre os ollos. Seguro que quería verme tropezar e desangrarme. Morrer; xa non sei tanto se ese era o seu desexo. Tamén sei que hai moito Melendi solto por aí, que queren que peche os ollos para que me esnafre. Non obstante, mirade que máis dunha vez xa confesei que cos ollos cerrados é cando mellor vexo. Eu na realidade só quería meterme un pouco co carallo do Melendi.

Café Sports Century. A Valenzá. Luns, 14 de febreiro de 2022

 

ANDAR POLA VIDA

Cando saín da casa con destino ó café, estudei a posibilidade de percorrer o quilómetro que hai, metro arriba metro abaixo, coa cabeza para abaixo. Tamén ó momento tiven que rexeitar tal opción porque, ás primeiras de cambio, caeríanme todas as cousas que traio nos petos do pantalón e mesmo no da camisa, por exemplo, este caderniño no que escribo. Despois tamén vin a opción fóra de lugar, ou sexa, unha parvada; porque, se case non consigo andar dereito, é dicir, como Deus manda, como vou conseguir andar mil metros (repito: metro arriba metro abaixo) cabeza abaixo.

Andar pola vida non é nada fácil. É máis complicado do que se pensa. Ás veces tíraste horas ou días retirando obstáculos que che poñen cada dous por tres. Porque hai xente que só se dedica a poñer atrancos no percorrer diario de cada un. Mesmo certas accións xa son en por si un tropezo, unha pexa. Así é que para andar pola vida hai que ter ese famoso sexto sentido e un ollo na caluga, no cocote.

Menos mal que eu, sen carraxe e con moita calma, retiro todos eses atrancos que me poñen diante. E cando vexo que tales impedimentos ou dificultades son coma penedos, arrodéoos, e sigo. Todo consiste niso: buscar a mellor opción. Que andar cabeza abaixo é unha necidade? Pois a andar dereito, e punto. Andar pola vida non é nada fácil, pero moitas veces porque nós mesmo non intentamos buscar outro camiño, outro carreiro, outra alternativa. Non obstante, dunha maneira ou doutra, hai que seguir andando pola vida.

Café Sports Century. A Valenzá. Domingo, 13 de febreiro de 2022

 

LADRAR DE FORMA RABUDA

A un débil ou a un mediocre, cando se lle dá algo de poder, intenta usalo de seguido porque, pola súa condición, sabe que pode perdelo e ten que aproveitar, entón, ese instante. Eses débiles ou mediocres recórdanme a eses cans pequeniños que se volven rabudos porque saben que os amparan os seus amos. Algo moi semellante ó que lle está pasando ó alcalde de Ourense. O outro día seica houbo o demo e a mona nun pleno a causa das discrepancias, perdón, dos insultos que cuspiu contra o representante do BNG no concello de Ourense, ó que lle chegou a chamar “matón”, como se Luis Seara fora compoñente da mafia ou gardacostas nos tempos de Al Capone. E non contento cos insultos, optou por facer uso da policía para sacar do pleno ó concelleiro nacionalista. A oposición, nun alarde de compañeirismo, escolleu abandonar o salón de plenos para deixar ó alcaldiño só e coa obrigatoriedade de suspender tal pleno.

Agora ben, o de alarde de compañeirismo tamén é un dicir. Porque aquí pasa o que comentaba dos cadeliños rabudos: que se volven tan agresivos porque saben que están amparados polos seus amos. Todos sabemos na nosa provincia quen apoia a Jácome. Este fai o que fai porque ten o apoio que ten. Así é que, o de compañeirismo é máis ben para a galería, para quedar ben ese día. El sabe moi ben que pode esbardallar o que queira, mentres haxa algúns que pechen os ollos e se laven as mans.

Outro mediocre que ladra de forma rabuda é Santiago Abascal, o líder de VOX, ese partido que representa o que representa. Que quere que se tomen medidas porque a Xunta seica quere fomentar o galego. Este tipiño non se decata de nada. Non sabe que en Galicia sempre tivo como idioma o galego. E en calquera lugar do mundo, onde hai un idioma é porque se fala. Que cando non se falou foi porque o prohibiron uns da súa ralea. E non é que o prohibiran tan só; é que foi perseguido, acosado e practicamente eliminado. Cando todo o mundo sabe (menos catro chacaritas) que a esencia dun país, a alma dunha terra é a súa lingua. Pero hai certos elementos ós que non lles importa levar a cabo algunhas ou varias exterminacións... razas, linguas, pobos...

Finca Fierro. Sábado, 12 de febreiro de 2022

 

O CAZARRECOMPENSAS

Ás sete da mañá apareceu a policía local pola miña casa. Asustáronme, claro... a policía local, a esas horas... Pero axiña me tranquilizaron. Que era tan só para pedirme un favor. Que sabían da miña profesión de cazarrecompensas sen pegar un tiro. Que o xefe sioux Rabo de Vaca, buscado pola xustiza, estaba a cabalo no Alto de Sudalomba. A mensaxe era clara, entendina ó momento. Querían saber se eu estaba disposto a botarlles unha man... sen disparar ningún tiro.

Que si. Pero coa condición de actuar eu só, á miña maneira. Aceptaron de mala gana, porque eu ben notei que querían levar, despois, os méritos (Si, e eu quedar de parvo, non te amola). Collín a bicicleta BH e marchei, a pedaleo lento, con dirección ó monte Medo. Completamente desarmado, só cun lindo sorriso nos beizos. Tan axiña como pasei Outeiro Barbeiro xa vin na distancia a silueta de Rabo de Vaca. Era unha fermosa estampa a súa, semellaba de película. Porque para máis aquel, a aquelas horas, era cando saía o sol pola serra de San Mamede.

A uns metros do sioux saudeino como se saudaba na época das verdes pradarías, e por moito que hoxe estivésemos no século XXI. Rabo de Vaca impuña no seu cabalo. Ante un xesto meu de ofrecemento, baixou do animal e sentou á miña beira. Estivemos de parola un cacho e cando me confesou que era o derradeiro sioux, díxenlle: “larga, que eu non te vin”. Ós locais conteilles que fuxira co seu nome entre as pernas.

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 11 de febreiro de 2022

 

A VIDA É...

Andar de aquí para alá non é vida. Como tampouco é vida quedarse quieto. Buscar o termo medio adoita ser complicado. Como complicada é a propia vida. É bonita pero complexa. É útil ou servible pero efémera. Tirarse ós toxos non é plan, aínda que ás veces non queda outra. Andar entre dinosauros é como soñar cos tempos antergos. Estar a velas vir é como sentirse inútil, baldío, improdutivo. E co bonito que é sentirse vivo. A vida é tan complicada como, por veces, esperar por un café que non vén. Aí tamén reside moito na inutilidade das ansias. Hai xente que non ten ansia ningunha. A vida dá as sorpresas de Rubén Blades e a caixa de bombóns de Forrest Gump. A vida vai e vén; foi, está e será.

Desde a terraza dun bar contemplo a vida pasar. Porque pasa. Non se detén. Se se detén xa non é vida. É un baleiro. É a nada. Un cero á esquerda. Por iso a vida ten que pasar como un río manso e como un regato bravo, como un asubío eterno e como un sentimento en silencio. Os sentimentos si que teñen vida. E os soños máis, aínda que sexa unha vida ficticia.

Ando de aquí para alá e non é vida. Pero vivo. Non me quedo quieto porque quero vivir. Tamén me boto ás boleiras polos Castros abaixo para sentirme vivo. E gardo na faiado a caixa da esperanza para non desesperar desta vida que me zarandea, que me peneira dun lugar a outro. A vida é un caderno en branco que escribo co paso dos días e coas accións que cometo. A vida é vida e hai que vivila.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 10 de febreiro de 2022

 

COMO LLES CHOVE A ALGÚNS!

Pensaba que só era eu o que corría sen me mover do sitio, o que se duchaba no deserto ou o que nadaba na copa dun castiñeiro, e resulta que os de Mecano din que alguén quere ir a Venus nun barco. Ai, meu Deus, como lles chove a algúns! Para que despois non se diga que non hai xente para todo. Para todo e para máis alá da imaxinación. Eu mesmo moitas veces boto moito tempo colgado dun corno da lúa nova. E só porque me apetece. Para viaxar polo espazo xa me chega cando vou visitar ó meu amigo o alieníxena, que sabedes que está a milleiros de anos luz. A lúa, queirades que non, está aí, á volta da esquina, coma quen di; ou sexa, na fin dunha escaleira... longa, pero escaleira.

Hai xente que di que non é racista, pero aparta dos negros ou dos xitanos. Tamén a hai que cuspe para arriba. Iso é ser parvos! Teñen o risco de que o esgarro lles caia nos fociños. Oxalá! Claro que eu non son menos; por veces quero mirar a través dunha persiana baixada ou esconderme entre un espello e a parede para intentar ver o agasallo que hai ó outro lado.

Como lles chove a algúns! A un servidor e a moitos. Queremos realizar imposibles e ver cos ollos pechos. A ver, eu, sinceramente, cando mellor vexo é cos ollos cerrados. Facede a proba, pechade os ollos e pensade no que realmente queredes pensar; seguro que vedes mellor cá cos ollos abertos. Non sei se ese amigo de Mecano chegaría a Venus, pero eu si alcancei a fin do camiño, dese camiño que pensei que non tiña fin.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 9 de febreiro de 2022

 

PASAN OS COCHES

Cheguei a tempo para sentarme na mesa dunha terraza. Dicir que, para estas cousas, sempre chego a tempo. Sentei, pedín un café e xa tomei un primeiro sorbo. Non é que estea moi rico, pero en cuestión de cafés, trago o que me boten. Ou sexa, que normal. Os coches pasan e a música penétrame polos oídos. Non oía ben, pero si, é Buika, a gran Buika a que canta. Os coches seguen pasando e a mascariña, mellor o bozo, está sobre a mesa. Como cidadán exemplar, e como xa tomei o café, volvo tapar a boca por se anda o bicho por aí. Menos mal que dentro de dous días xustos xa non é obrigatorio en exteriores. Loado sexa Deus! Tan só que sexa polos anteollos e para saber o que fala a xente. Non obstante, para min, o máis importante: para poder mollar o dedo e pasar as páxinas dos xornais e dos libros. Aínda que cos libros nunca tiven impedimento, pois como adoito ler por fóra, por xunto a unha explanada que teño por detrás de onde vivo, por aí ando sen bozo.

Os coches non deixan de pasar. Sobre a mesa, o último libro que acabo de ler. Que acabei de ler haberá uns 20 minutos. “En plena noche”, de Mikel Santiago. Típico thriller que entretén moito e ben, e que demostra que os españois tamén saben construír un best-séller. E téñoo aquí, na mesa, porque tan axiña como remate con este Pingas, levareino á biblioteca para a súa devolución. Despois, claro, faltaría máis, pillarei outro. Son as cinco menos dez da tarde e, arre demo, os coches seguen pasando. Uns a continuación doutros. Uns por diante doutros. Uns cruzándose con outros. Son os coches que pasan.

Café Brétema. A Valenzá. Martes, 8 de febreiro de 2022

 

UNS SOÑOS MOI RAROS

Soño con fotos nas que non vexo nada. Tan só unha cor. E vexo fotos brancas, fotos negras e laranxas e verdes e azuis e de todas as cores. Non vexo ningunha figura, ningunha árbore, ningún obxecto, ningunha rosa, ningunha rula, nada. No mesmo soño ata me digo que iso non é un soño, que é máis ben un pesadelo. E sigo soñando en que por que non podía ser como Superman, por exemplo. Polo menos podía voar ou ver máis alá do escondido, do prohibido. Pero non, sigo soñando con fotos baleiras de contido.

Eu ben sei que por veces teño soños raros. Unha vez soñei que facía natación sobre as gallas dun castiñeiro, aínda que eu pensaba que era un carabllo. Mesmo cheguei a ir ó lugar no que estaba situado a árbore para ver se ó seu arredor había algo de auga, ou algo que levase ou acumulase auga: un río, un regato, unha poza, unha fonte, unha lagoa, un simple charco. E nada, non había nada.

Ós sete días xustos estábame duchando no deserto do Sáhara. A auga procedía dunha pequena e única nube que había no ceo africano. Era tan pequena que as pingas de auga tan só abarcaban un metro ó meu arredor. Co asunto da ducha xa alucinei máis alá do soño; ou mellor dito, xa se superpuxo outro soño: o das fotos. Vía como estas se mollaban e, ó mollarse, entón si aparecían cousas: un sorriso inmaculado, un bosque frondoso, un vestido azul, un suxeitador roxo, unha persiana subida e tamén baixada, unha rosa nun testo ou maceta. Uns soños moi raros.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 7 de febreiro de 2022

 

SAIO PORQUE TEÑO QUE SAÍR

Segundo algúns marchan porque teñen que marchar, eu saio porque teño que saír. En primeiro lugar, porque son un canquilleiro. E en segundo lugar, porque me pode caer a casa encima. E xa sabedes que iso non pode ser. Creo que a ninguén lle gusta morrer esmagado. Tamén podo saír de dúas maneiras: andando ou correndo. Aínda que a estas alturas, ou sexa, á miña idade, o de correr sería máis ben trotando. Ou facendo como facía o Padre Saltón, un Paúl que había nos Milagres que, ós cachos, andaba e, ós poucos, choutaba. De aí que lle chamasen o Padre Saltón. Eu, ás veces, tamén chouto; cando teño moita présa. E iso que din que as présas nunca foron boas. Claro que tampouco se lle pode facer sempre caso a eses contos.

Non lle poño ningunha pega a saír polas mañás, polas tardes e polas noites. Sempre saio polas mañás e tardes. Agora, a estas alturas, polas noites xa non saio nunca, a non ser, claro está, que haxa que saír a ver un partido de fútbol, que non é que sexa moi a miúdo, pero chégalle ben. E polas noites quero que saibades que non teño medo ningún. No atallo tan só me pode asustar o gato de sempre que anda por aí. Entendede o asunto: non lle teño medo ó gato; é o susto que dá cando aparece de súpeto. En principio, aínda nunca me asustou. Seguro que é porque el me ten máis medo a min que eu a el. Por medo, téñolle máis a eses coches que non respectan os pasos de peóns. Porque eu, cando saio, cruzo pasos de peóns. Unhas veces amodiño e outras trotando. Como o Padre Saltón.

Finca Fierro. Domingo, 6 de febreiro de 2022

 

MENOS FANATISMO E MÁIS REALIDADE

Alguén me comentou o outro día que por que non escribía un Pingas sobre Rafa Nadal. A verdade é que non tiña intención, porque sobre este tenista, a semana pasada escribíronse centos de artigos de opinión (aínda que creo que se viu superado polas nosas Tanxugueiras). Non obstante, Nadal dá para máis dun Pingas. Deportivamente falando, ou tenisticamente falando. Porque fóra dos circuítos tenísticos... que queredes que vos diga, a min atravesóuseme algo. Porque cando souben que o investigara a Axencia Tributaria, aí xa engurrei o fociño e non o admiro como o están admirando a maioría dos mortais. É que estou un pouco cansado e farto de que só sexamos completamente legais en tributar a Facenda os que non temos onde caer mortos. Mentres que os ricachóns buscan e rebuscan a forma para defraudar, ou sexa, para que paguemos os pombos e eles poidan vivir con todas as comodidades e servizos cos que nós tributamos.

É que polo ano 2012 andou en algaradas, en barafundas con Facenda porque tributaba no País Vasco ‒sen desenvolver aí ningunha actividade‒, para beneficiarse dun réxime especial (mentres que para os pobres de espírito non hai réxime que valla). E menos mal!, xa que durante un tempo pensei que estaba nesa lista de famosos que poñían o seu domicilio fiscal noutros países, principalmente Andorra, polo que o tiña xa máis que crucificado. Case como cando lin a seguinte declaración del: “Cando chega a factura de impostos síntome menos feliz de ser español”. Repito, en asuntos de Facenda non distingo amizades nin famosos nin rabo de gaitas. Lembro a aquela grandiosa Lola Flores que lle pedía unha peseta a cada un dos españois para poderlle pagar a Facenda. A Faraona, aí é nada. E odiei con toda a miña alma a Pedro Ruiz cando declarou que el defraudaba a Facenda. Non din que Facenda somos todos? Certo, é un dicir.

Deportivamente, hai que recoñecer, e creo sinceramente, que Rafa Nadal é o máis grande da historia española. Que gozo con el vendo os partidos e que cando participe no Roland Garros, sentarei ante a televisión e seguro que lle rezo á Virxe dos Milagres para que acade o 14 trofeo francés e o 22 do Grand Slam. Tamén recoñezo que, incluso deportivamente, hai por aí tres mulleres que teñen máis Grand Slams que el. Pero, claro, son mulleres. E iso que ultimamente somos todos moi feministas. Aínda que, á hora da verdade, xa vedes: Nadal, Nadal e Nadal. Pois, menos fanatismo e máis realidade.

Finca Fierro. Sábado, 5 de febreiro de 2022