A RUTINA

Dicía alguén que a rutina é o hábito de renunciar a pensar. E hoxe en día xa non pensamos tanto na guerra ucraína porque xa se instalou nas nosas vidas como unha rutina. Está aí, segue habendo bombas e dor e destrución e miseria e mortes, pero acontece moi lonxe. A rutina da guerra xa está tan asimilada que mesmo xa pasou aquela febre de saír a buscar refuxiados. Fomos unha vez e xa cumprimos, xa quedamos de heroes para a galería.

Mesmo as propias nacións que se significaron polo rexeitamento á contenda, á invasión rusa sobre o país veciño, creo que tamén entraron nun proceder rutineiro: o de baixar pouco a pouco os brazos e asimilar que tal guerra irá para tempo, para botar a barba a remollo. Empezaron con forza, con varias sancións e bloqueos, pero axiña botaron o freo de man, non vaia ser que...

A rutina é iso que acontece a diario e que segue, e segue, e segue ata que se adapta, que se axusta ó noso sentir, á nosa mente e, pouco a pouco, metémola aí nese recuncho da memoria para saber que, si, algo hai, pero non molesta xa. Vénseme á cabeza esas corrupcións políticas que, a base de habelas desde que practicamente o mundo é mundo, xa vivimos con elas sen alporizarnos para nada. Incluso creo que, hoxe en día, xa non aceptamos a eses políticos que non se torcen. Seguro que ata está mal visto que algún sexa honrado.

A rutina é ver como a Realeza do noso país está aí, chupa do bote e como non molesta moito, pois que siga. O rei Felipe VI seica carece de bens inmobles (que marabilla!), pero ten un patrimonio de 2,6 millóns de euros (máis ou menos a miña pensión anual de xubilado), ou sexa, unha ganga, un choio. Logo, para máis aquel, a gastos pagos. Para que quere bens inmobles?

A rutina é ler a nova de que case 70.000 galegos deixan de tomar fármacos porque non poden pagalos; ou, polo mesmo motivo, 350.000 non van ó dentista. E non somos capaces de clamar ó ceo. Pois que se lle vai facer. A rutina consiste en seguir tirando para adiante; con guerras, con corrupcións, con miserias, tamén con dolor, con masacres e con mortes. Mentres non nos toque a nós. Para disimular, de cando en vez, facemos que botamos unha man; ou ben percorrendo quilómetros na procura de refuxiados, ou ben escribindo, denunciando en algún que outro relato algo que, axiña, se volve rutineiro. Porque a rutina é a renuncia a pensar.

Finca Fierro. Sábado, 30 de abril de 2022

 

O BERRO DO EIXE DO CARRO

Estou na terraza dun café e non sei como colocarme. Se me poño ó sol, abrásome. Se me poño á sombra, non me vexo. Son pouca cousa, malo de ver. Porque non avulto un carallo. Tamén é certo que pouco hai que ver. Son como son e como me pariu a Lola da Amparo. Son o carro no que carguei a esperanza e a conciencia. Conciencia teño moita e esperanza algunha. Porque nunca a perdo. Son o berro do eixe do carro porque hai pensamentos e sentimentos que pesan o demo. E hai nostalxias que mancan e mesmo doen. Cando algo doe hai que berrar.

En principio coloqueime á sombra. Para que non me vexan. A min chégame con sentirme. E síntome. Sei que estou aquí, á beira da estrada; ás veces mirando para os coches que pasan e, por momentos, buscando sorrisos deses que abarcan un mundo ou toda unha caixa de esperanza. Xa digo que a esperanza é pouca, pero está aí. A esperanza é como esa bufarda dos faiados: que adoita ser pequena, pero que por ela penetra a melancolía da historia que pode ser. Hai que dicilo: hai esperanza!

Vou marchar da terraza e entón si, entón xa me coloco na beirarrúa para poder seguir. Para poder seguir ó sol que abrasa e pola sombra na que non son nada. Porque nin eu mesmo me vexo. Non obstante, non hai como pasar desapercibido. Sentar, por exemplo, debaixo dun balcón e esperar a velas vir. A vida pouco máis é.

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 29 de abril de 2022

 

GRAZAS Á VECIÑANZA

Isto é un sen vivir! Onte, segundo entrei triunfal en Baños de Molgas coas cabezas dalgún rusos nas alforxas, xa me estaba esperando un empregado municipal. Que as hostes castelás estaban cruzando A Canda e o Padornelo para conquistar Galicia, a miña Galicia. E iso si que non! Non precisaba ningún aliciente para largarme alá. Como a distancia era longa, prescindín do burro Metralleta e optei polo AVE ata A Gudiña. Tamén cambiei de arma. En vez do fouciño collín o sacho. Porque non é o mesmo matar a uns que son do quinto inferno que zumbarlle a uns veciños. A veciñanza, para este Rambo molgués xusticeiro, é algo sagrado.

Hoxe en día transportar un sacho no AVE é complicado e case non procede. Pero achaqueilles que, debido a que todo vai xa con maquinaria, o levaba para un museo que armaran na Mezquita. Penso que moito non me creron, pero... Pero non tardei en ver as hostes castelás espalladas polos montes do Padornelo. Eran máis do dobre dos rusos do monte Medo. Como mínimo uns cincocentos.

Non obstante, e coma onte, golpe a golpe, paso a paso e piornos tras valados, os casteláns quedaban derreados e coas cabezas medio abertas. E que lles dean grazas á veciñanza, que se me guío polo amor á miña terra, o meu deber case era deixalos xa máis que enterrados. Se para os rusos precisei de dúas horas, para os casteláns fixéronme falta cinco. Non é o mesmo caer dun tallo de fouciño que de tres ou catro golpes de sacho. E caeron todos.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 28 de abril de 2022

 

UNHA MÁQUINA DE MATAR!

Ás sete da mañá iluminouse a miña pantalla do móbil cunha mensaxe que me dicía que 200 rusos estaban a manobrar por Detrás da Lomba; que actuase, pero xa! Que para iso son o Rambo molgués, o neto do xeneral Patton. Erguín nun lóstrego e, sen tan sequera almorzar, fun á corte a desatar ó burro Metralleta. Púxenlle a albarda e unha alforxas. Collín un simple fouciño, subinme ó Metralleta e para o Medo marchei. Non hai coma un fouciño; que non mete ruído. Ía saber o puto Putin como as gasta o Eusebio Sibarita, é dicir, o Rambo molgués, o fillo da Eulalia, A Cotrosa.

Ó chegar ó Medo, atei ó Metralleta a un piorno vello que hai no medio dos Currás e fun medio acochado pola cuneta esquerda da estrada que vai ós Milagres. Cando cheguei ó alto da Portela xa empecei a zigzaguear por entre as xestas e piornos, arrastrándome e buscando a exacta localización dos invasores rusos. Non tardei en ver a un mexando. Co fouciño xa imaxinaredes o que lle fixen. Non lle dei tempo tampouco a que berrase.

Golpe a golpe, paso a paso, piorno tras valado, Detrás da Lomba axiña se tinguiu de sangue e vísceras. O fouciño é unha boa arma para abrir en canal. A miña camuflaxe era tan perfecta que nin o mesmo Putin se decatou daquel fouciño que voaba. Porque, si, tiven a sorte de que alí estaba tamén o tipiño ese. Agora deixo ó voso albedrío, á vosa imaxinación o que metín nas alforxas. En menos de dúas horas entrei triunfal en Baños de Molgas. Son unha máquina de matar!

Café Sports Century. A Valenzá. Mércores, 27 de abril de 2022

 

SUPERANDO UN RÉCORD MUNDIAL

Confeso que practiquei moito. Practiquei durante dúas semanas e a oito horas diarias. Grazas a iso, ós dous meses xustos, xa superei o récord mundial. O de andar para atrás. Supereino en distancia e en tempo. E aseguro que non é nada fácil andar para atrás. A miña gran vantaxe con respecto ós outros nove concursantes foi a de facer o percorrido a ollo. Explico: os demais, ó andar para atrás, facíano sempre volvendo a cabeza continuamente. Mentres que eu, ó saír, é certo que tamén mirei para atrás, pero tan só durante dous segundos. Dous segundos nos que, a ollo, analicei o percorrido. E feita a visual, a miña concentración púxose toda ela en mover os pés, e non en saber se ía dereito ou se me torcía no camiño. Nese simple feito ganeilles moito espazo e moito tempo.

Foi acadar o récord e, zas, os medios de comunicación botáronseme enriba, as celebracións chovían a mares, as homenaxes choutaban de concello en concello, e mesmo a Deputación de Ourense instalou un banco de pedra co meu nome no Outeiro do Corno, que axiña o catalogaron, claro está, co banco con mellores vistas do mundo. Porque desde alí podíase apreciar toda a fermosura do val do Medo, do monte de Pinouzos, de Detrás das Poulas e, como non, ó lonxe a marabillosa vila de Baños de Molgas e o Outeiro de Brandín, por onde se poñía o sol. E xa todos sabemos o que significa unha bonita posta de sol. A moitas mesmo se lles aplaude. A min aplaudíronme por superar o récord mundial de andar para atrás. Un artistiña!

Café Sports Century. A Valenzá. Martes, 26 de abril de 2022

 

A PONTE DO MUÍÑO DA LUZ

Desde a ponte do Muíño da Luz contemplo as augas do río Sor ou río de Maceda e vexo que baixan impetuosas, con forza, quizais levando consigo os recordos de cando, un servidor, cruzaba por alí unha e outra vez. Unha e outra vez cando ía cargar as gavelas de toxos que o pai rozara de mañá cedo na poula da Lagoa de Almoite, ou cando cruzabamos co burro camiño da “molinera” de Foncuberta; ó ir, coa saqueta de millo ou centeo e, ó volver, coa mesma saqueta chea de fariña.

Por esa ponte do Muíño da Luz tamén atravesabamos a miúdo cando, de rapaces, iamos roubar ás froiteiras de don Pepe, ou sexa, cando iamos á prea. E aproveitabamos para cortar algo que nos chamaba a atención: as canas de bambú; pois, que eu recorde, era o único sitio onde as había, ou polo menos do que eu sabía. Tales canas valían para varas de tanguer as vacas e, principalmente, para pescar. Porque eran longas e dereitiñas. Lembrar que, de rapaces, adoitabamos pescar cun pau calquera, con tal de que fose algo longo. Atabámoslle a sedela e, ale, cana armada. Pero ter unha cana de bambú era algo así como máis profesional. Pobres infelices.

Apoio o traseiro contra a varanda da ponte do Muíño da Luz e deixo que os anos 60 e 70 asomen á miña vida. Mesmo por aí tamén andabamos certas mañás en que, algúns, decidiamos latar a escola. Eu era dos que menos, pola sinxela razón de que o pasaba moi mal pensando en se a Lola da Amparo se decataba de que un servidor faltaba ás clases. Era ela a tal para andar con lerias.

Finca Fierro. Domingo, 24 de abril de 2022

 

A PORTA QUE SE ABRE

O sábado foi o Día do Libro. Sabedes do meu rexeitamento cara ós “Días de”. Pola forma en que se implantaron e polo significado dos mesmos. Que tristura que o Día da Nai sexa tan só o primeiro domingo de maio ou o Día do Pai o 19 de marzo. Os demais días, nin pai nin nai nin rabo de gaitas. Se o libro só existe a 23 de abril... malo! Certo que a celebración é coma un pequeno aliciente á lectura dos mesmos. Pero se non lemos durante o resto do ano, pobres infelices!

Grazas a Deus que estou do bando dos que len a diario. Por sorte para min e por desgraza para a muller. Porque sempre se me queixa de que non lle boto unha man para nada, de que só me preocupo da lectura. Os da biblioteca de Barbadás xa me gastan bromas con que non conseguen seguir o meu ritmo na petición de libros.

Sabedes do meu fanatismo polo cine, pero onde estea un libro... No cine é certo que podes soñar, pero con algo que xa che dan feito. No libro danche a historia, pero agora ponlle ti imaxe ós personaxes, ós lugares e ás situacións. Debuxa na túa cabeza esa historia. Na sala de cine ves unha pantalla grande (ou a televisión, é igual) pola que saen bonitas imaxes e fermosas músicas e todo o que se queira; pero no libro... no libro, mesmo ó abrilo, cheira! O cheiro dun libro é algo que non ten prezo. Abrir un libro é como mergullarse nun soño que nunca ten fin.

Ademais, desde o día 20, incluso se len con máis comodidade. Porque o día 20 deron a opción de quitar os bozos, as mascariñas que nos levaban cubrindo a boca durante dous anos. E na boca están os beizos. E nos beizos mollamos o dediño para poder pasar comodamente as páxinas dos libros (ou dos periódicos). Meu Deus, canto traballiño levaba para pasar ás veces as páxinas! Como estrañaba mollar o dedo! Non obstante, bromas á parte, hai que seguir tendo moito coidado e moito sentidiño con esta pandemia que non acaba por rematar. Mesmo semella que volve outra vez a cabalgar sobre a nosa desidia. E amolaría moito volver a facer uso continuo das mascariñas, aínda que só sexa polo impedimento ese de pasar comodamente as páxinas dos libros. Porque ler hai que seguir lendo. Porque un libro é a porta que se abre para descubrir outros mundos, outras vidas, mesmo outras guerras. Aínda que estas é mellor ignoralas, polo menos nesta celebración.

Finca Fierro. Sábado, 23 de abril de 2022

 

MOITA NOSTALXIA

Xunguín as vacas e apúxenas ó carro. Marchei para o monte de Pinouzos e, alí, en Barricobos, carguei 90 gavelas de cancións de Sabina. Cando crucei de volta o río Arnoia o ruxerruxe da auga soaba igual que as bandas sonoras de Ennio Morricone. Mentres que o son da presa da Porfía era máis ben de John Williams.

Como os versos de Sabina pesaban, de cando en vez, dáballe un descanso ás vacas, ó mesmo tempo que imaxinaba ós indios de Raoul Walsh asomando polo Outeiro Barbeiro e o Clint Eastwood de Sergio Leone disparando por entre os amieiros do Río Vello. Entre medias, os diálogos de Johnny Guitar mesturábanse coa señardade dun tempo que xa foi e que nunca volverá. Ou co bambán duns soños dentro dunha sala escura.

Tanguín de novo as vacas e o eixe do carro entrou en Baños de Molgas ó ritmo da guitarra española de Jerry Goldsmith en “Bajo el fuego”. Cando cheguei á casa descarguei as cancións de Sabina sobre as xa estradas, estrumadas de Melendi. Agora, todas mesturadas, quixeron entrar nas películas de Christopher Nolan, que xa son palabras maiores. Non obstante, a rúa da Igrexa era e é territorio comanche de John Ford, John Ford e John Ford, con permiso de Orson Welles, que quedaba como discípulo. E un servidor... un servidor entrou na corte para abrigarse na música de Vangelis e no ritmo de Hans Zimmer.

Con parsimonia, prendín as vacas no seu lugar correspondente e deixei que a “Negra sombra” de Rosalía, Luz Casal e Carlos Núñez se metese polas entrañas dunha melancolía preñada de tristura e moita nostalxia.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 22 de abril de 2022

 

ANDANDO, QUE É XERUNDIO

Acabo de chegar do centro; a onde fun andando. E volvín andando. Eu ando moito. Ando para alí. Ando para acá. Cando máis ando é cando leo. E como estou lendo case todo o día... Agora, se quero, incluso sei os pasos que ando diarios. Non os digo para que non vos asustedes. Á parte de que ando moito, gústame andar. Se quero tamén ando sobre as augas; como Xesucristo. O que pasa é que eu móllome. El non sei se se mollou. Nós, ou sexa, os da miña zona e os da miña época, o andar sobre as augas chamámoslle goldrar. E estou algo preocupado porque non sei se o diciamos e o dicimos ben, xa que na RAG (linguaxe abreviada), é dicir, na Real Academia Galega (linguaxe estendida) aparece con outro significado que non ten nada que ver co das augas. Ou usabamos mal a palabra ou a usamos só pola miña zona. A miña zona non é necesario que a diga porque Baños de Molgas é unha vila que a coñecen en todo o mundo universal ou en todo o universo mundial, que é o mesmo, pero sempre é máis bonito aclarar as cousas.

Digo que ando porque me gusta andar, e quero andar. Ando por debaixo dos balcóns e polo medio da estrada cando non hai tráfico. Ando desde Ramiras ata o alto dos Castros e ando polos bosques da nostalxia. Por andar, ás veces tamén ando co sentido no aire ou coa carraxe nas neuronas da conciencia. Todo hai que dicilo. Ando de aquí para alá e de alá para acá. Ando sobre a melancolía dos soños e sobre os latexos do desexo. Aínda que, sobre estes, iso si, ando amodiño. E segundo uns marchan porque teñen que marchar, eu tamén marcho polo mesmo. Pero marcho andando. Como debe ser.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 21 de abril de 2022

 

A MULLER DE PRATA

Levaba tanto tempo andando que me apetecía descansar. Así é que non tardei en optar por sentarme nunha mesa da terraza dunha cafetaría para tomar, precisamente, un café. Na mesa alguén deixara esquecida unha desas revista do corazón ou prensa amarela. Ó mellor pertencía á propia cafetaría. Non sei. É igual. O caso é que, nun momento dado, é dicir, cando de repente apareceu un refacho de vento, abriuse de calquera xeito e non me quedou outra que contemplar a páxina na que había a foto dunha actriz. Segundo a vin xa se me veu ó momento á cabeza un nome, e non o da propia actriz, senón o de A Muller de Prata.

Porque a actriz, retratándose a si mesma diante dun espello, ía toda vestida con prendas da cor da prata. Chaquetiña, pantalón e bufanda, que era o que eu alcanzaba a ver; realmente o que mostraba a foto. O calzado era distinto, si; uns tenis ou zapatillas brancas.

O móbil co que se retrataba cubría, tapaba a súa boca, pero aínda así non me esforcei moito en adiviñar un sorriso aberto e vermello. Vermello porque intuín que tería os beizos pintados con esa cor, facendo xogo coas uñas.

E segundo un refacho de vento abriu a revista por esa páxina, outra aireada cerrouna e deixouna como estaba. Pero a imaxe da foto aínda perdurou na miña memoria o tempo suficiente como para deixar constancia dela, aquí, neste Pingas. Porque hai fotos que inspiran e a da muller de prata inspiroume polo colorido da súa vestimenta.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 20 de abril de 2022

 

PUTO AIRE!

Cando saín da casa case me leva o aire. Pero non me levou. Non me levou porque me fun agarrando ós farois, ás árbores da beirarrúa, ós coches e mesmo me agarrei a unha muller. O que pasa é que me agarrei onde non debía, e deume tal labazada que me fixo bambear ou cambalear máis que o propio aire. Mireina de mala maneira, porque ben se vira que fora un accidente. Non obstante, pedinlle perdón. Ela miroume de esguello e eu, por se aquel, funme de alí como quen leva o demo detrás, mellor dito, como se me levara o aire. E por esta vez deixeime ir.

Empezaba a angustiarme porque cada vez tiña menos sitios e menos cousas a onde agarrarme. Mesmo empecei a coller medo de cruzarme con algunha muller máis. Sábese que os accidentes logo aparecen e que as desgrazas nunca chegan soas. Non quería levar máis labazadas. Pero como o destino, ás veces, é algo cruel, polos auriculares asomou a canción de Mecano “Aire”. Por un se acaso, collín os auriculares e gardeinos nos petos da cazadora; o esquerdo no peto esquerdo e o dereito no dereito. Para evitar as confusións despois.

Seguín andando a duras penas, ou sexa, cambaleando e agarrándome incluso ás orellas. Doíanme xa as pernas de tanto afianzarme nelas. Puto aire! Menos mal que non tardei en divisar un café, no que en menos de dous minutos, xa estaba contando a miña aventura. Porque era para contala. Conteina.

Café Sports Century. A Valenzá. Martes, 19 de abril de 2022

 

ARTEMIO, O SACRISTÁN

Son Artemio Salustro, O Sacristán, que me pariu a Ramona do Felisindo e xeroume o Gervasio de Chaodarcas. A verdade é que non sei por que me chaman O Sacristán, cando son ateo. A única vez que entrei nunha igrexa foi para roubarlle as hostias (linguaxe coloquial) ou obleas (linguaxe oficial) ó cura da parroquia da miña aldea. A miña aldea é unha aldea coma outras, da que non digo o nome porque, que queredes, é tan raro, tan estrambótico que mesmo me dá vergonza o escribilo. Son dunha aldea, e punto.

Unha vez un rapaz quixo poñerme outro alcume, quixo chamarme O Pecoxo (mira que non me chega xa co de Sacristán...), a causa da coxeira que traio comigo. Hai anos, moitos anos, alá pola prehistoria, de cando había carros nas aldeas e tamén nas vilas, un carro, mellor dito, a roda do meu propio carro pasoume por enriba do pé esquerdo. O carro, para máis aquel, ía ata máis alá da altura dos estadullos cargado de esterco, dese esterco de toxos que, para arrincar unha gavela, había que ter uns bos brazos. Falando claro, que a carga era tan grande que case lle ardía o eixe ó carro e o meu pé esquerdo quedou algo así como esmagado, case para o arrastre (a proba é que o arrastro algo). Menos mal que, alá un que facía de curandeiro (non había nin médico nin veterinario), andou furgando e compúxomo como puido.

Digo que o rapaz quixo poñerme O Pecoxo, así, todo xunto, pero pegueille tal oblea na cara que non lle quedaron ganas de volver abrir a boca, nin tan sequera para chamarme Artemio e moito menos O Sacristán. Eu, cando me quentan, tamén sei tocar o violo.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 18 de abril de 2022

 

ROSAS DE COR CHAMPAÑA

A tarde estaba quente pero ameazaba chuvia. El meteuse no café e sentou ante a barra. Mentalmente empezou a compoñer unha canción. Nun papel dispúxose a escribila. Para Ela, claro. Para quen, se non... Levaba dous anos facéndolle as beiras a base de cancións. Cancións que gravaba en mensaxes de voz e que lle mandaba por WhatsApp. Ela contestaba tan só cun grazas. Ó mellor era porque non lle gustaban. A El gustáballe Sabina e Ela seica escoitaba moito a Ricardo Arjona. El non sabía quen era este.

El todos os días, a maiores das cancións, escribíalle versos que tiña intención de lle regalar cando completase un libro. El chamábao O libro máis romántico que se escribiu nunca. Dedicado a Ela. Todo o libro era Ela. Ela era cada verso e cada poema. El era unha alma en pena.

Saíu do café cantaruxando esa canción que inventou para Ela. Segundo cantaba, notaba como a nostalxia rabuñaba sobre a súa ansia. A ansia de amar. Sen saber como, entrou nunha floraría. Acababa de decidir regalarlle unhas flores, unhas rosas. E como só coñecía as de sempre, as vermellas, cara á elas se dirixiu. Non obstante, a vista fóiselle a unhas que había á beira. A El pareceulle que eran de cor champaña. E segundo a dependenta, eran de cor champaña. Comprou unha ducia e correu para a casa dela. Desde a beirarrúa cantou a canción que compuxera cara ó balcón e cando Ela saíu, ofreceulle o ramo de rosas. Ela abriu os seus beizos vermellos nun enorme sorriso e soubo naquel instante que nunca sorrira tanto e tan ben. El notou, agora, como a felicidade se metía nas meniñas dos seus ollos.

Finca Fierro. Domingo, 17 de abril de 2022

 

AQUELA SEMANA SANTA

O tempo pasa e todo cambia. A Semana Santa tamén. Tamén pasou xa e tamén cambiou. E vaia se cambiou! Cambiou como da noite ó día. Nos anos 60-70 sentiamos a Semana Santa baixo o prisma da devoción relixiosa. Na actualidade sentimos e vemos a Semana Santa como fervor turístico. Xa só que sexa nos seus dous festivos, ou sexa, Xoves Santo e Venres Santo, que, na actualidade, a maioría os colle xa como festivos enteiros; mentres que, antigamente, a auténtica festividade empezaba ás doce do mediodía do xoves e alcanzaba ata as dez da mañá (creo) do venres. Por certo, e que non te pillase a Garda Civil arando, por exemplo, ás doce e media da mañá do xoves. No Xoves Santo, ó chegar as doce, repicaban as campás das igrexas e había que recoller, pero xa!

Creo que todo o mundo cristián cando oe falar da Semana Santa ou cando pronuncia esas dúas palabras, á súa mente asoman as procesións, as misas, os festivos e, agora, a festa turística. Para min, naquelas dúas décadas citadas (e agora mesmo tamén), dicir Semana Santa era dicir sementeira das patacas. Tal cal. Non pensaba nas procesións nin tan sequera nas vacacións, senón en que sabía que me tocaba sementar as patacas. Sempre. Todos os anos. Caese no calendario onde caese a Semana Santa; os pais aproveitaban que pillabamos vacacións e, ale, a botar unha man.

De rapaz sempre me acordarei do desencravo no santuario dos Milagres. Para ben e para mal. Para ben, porque cando ía, pois recoñezo que me gustaba aquilo. Para mal, porque había anos que por culpa das putas patacas non podía ir. E o peor de todo era que, desde A Cortiña, desde a finca onde as botaba vía un bo traxecto das pista que vai ós Milagres e ó ver á xente dirixirse ó desencravo, era como unha labazada, como unha crucifixión para a miña vida.

Aínda que o peor recordo que teño da Semana Santa era o Domingo de Pascua. É que sempre se me vén máis á cabeza ese recordo que o da propia pascua da madriña Delfina... o dos malditos ovos que lle había que ter ó cura cando pasaba a bendicir as casas. E bendicíanas todos os anos, como se as casas pecaran. E nós, de rapaces, sen poder probar un ovo (porque se vendían), mentres ó señor cura se lles regalaban media ou unha ducia deles. Aquela cestiña de ovos non se me vai da cabeza.

Finca Fierro. Sábado, 16 de abril de 2022

 

AS VERDADES

Xa sei que queredes que vos diga a verdade. Porque din que a verdade nos fai libres. Ou non. Vai ti saber. Ás veces a verdade agarrota a un, entumece a mente. Eu teño dúas verdades. Porque me miro ó espello e reflicte unha verdade no ollo esquerdo e a outra no dereito. Cando o espello ten algo de bafo tan só alcanzo a ver medias verdades. Que tamén as hai. As medias verdades, digo. Por certo, aquí, neste caso, é coma o vaso de auga medio cheo ou medio baleiro. Serán medias verdades ou medias mentiras?

Neste momento confeso e aseguro que o espello está limpo como a patena, polo que vexo claramente as dúas verdades nos meus ollos. Porque tamén din que os ollos son o espello da alma. Que nos ollos, na mirada está escrita a verdade. Confeso e aseguro que teño a alma limpa e a conciencia moi tranquila.

A verdade que vos quero dicir é esa que non fai falta dicila; que está aí, colgada no aire, para que a analicedes á vosa maneira. Porque a verdade tamén é certo que é verdade segundo como se mire e quen a mire. Uns verán a miña verdade nos ollos e outros non saberán se será a do reflexo, a ficticia. Hai verdades ficticias?

Confeso e aseguro que as dúas miñas son verdades verdadeiras. Agora cada quen que contemple o vaso medio cheo ou medio baleiro. Eu contemplo o espello e cada vez me gusto máis; non fisicamente, senón emocionalmente. Emocióname o espello ou as verdades dos meus ollos?

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 15 de abril de 2022

 

OUTRA DE ESPÍAS

Cando cheguei á estación do ferrocarril de Baños de Molgas xa vin a catro pasaxeiros esperando o tren expreso. Como persoa educada que son, saudei cun boa noite e eles tan só menearon a cabeza. Non obstante, un deles axiña se achegou e... “e ti de quen ves sendo?”, preguntoume sen cortarse para nada. Non lle mentín: son o fillo da Lola da Amparo ou o fillo do Manolo da Lola da Amparo. “E para onde vas?”, seguiu dálle que dálle. Saio a buscar mundo, foi a miña resposta.

Desde aquel momento souben que os tipiños eran espías. Notábaselles ás leguas. Menos mal que axiña chegou o tren, e aínda que eu subín a un vagón e eles a outro, aquilo pintaba mal. Empecei a desconfiar de que eles tamén descubrisen que eu era o espía que espiaba na burga de Baños de Molgas.

E aínda que a miña intención era chegar tranquilamente ata a capital do Imperio, ou sexa, a Madrid; mais visto o visto tireime do tren en marcha antes de entrar en Poboa de Sanabria. Non esnafrei de milagre, porque era noite pecha e non se vía un carallo. Cando erguín conseguín adiviñar o viaduto que había a uns cinco metros xustos (lembrade que a mellor medida que existe é a de “a ollo”). De milagre!; puiden caer no río que se oía moi ó fondo e afogar.

Cando cheguei á vila zamorana esperei ó seguinte tren e, alí, na plataforma de estación, bailei un twist á memoria dos catro espías. Pobres espías que nin se decataron de que xa non ía no tren.

Café Sports Century. A Valenzá. Xoves, 14 de abril de 2022

 

HEROICIDADE DE PACOTILLA

Sabedes que son home de actos heroicos e que mesmo me apunto a un bombardeo. Como o outro día. O outro día, tan axiña como erguín da cama (de noite, antes de durmir, sempre tramo o que ninguén se imaxina), chamei a certos medios de comunicación, entre eles, a TVG e Telemiño (a Auria non, porque xa está copada), para que seguiran en primeira fila o acto que quería realizar en Cabeza de Meda. Cando lles expliquei o que quería facer case me mandan a tomar por aquel sitio. “Alá vós”, rematei dicíndolles.

Eu, sen andar con días santos, para Cabeza de Meda marchei. Cando estaba chegando xa vin algo de movemento xunto ós eólicos e souben ó momento que, ó final, os medios fixéranme caso. Alí estaban todos os convocados. Logo do típico saúdo e sen máis preámbulos, ateime a unha aspa dun aeroxerador ou muíño de vento. O reto era sinxelo: quería saber canto podía aguantar dando voltas.

Ós medios de comunicación dixéralles que se aguantaba tres días xa pasaba de heroicidade. Na quinta volta das aspas xa botaba os fígados. Na décima seica xa me desmaiara. E na décimo quinta a miña cor xa ninguén sabía que tonalidade tiña. Optaron, claro está, por parar o muíño eólico e meterme nunha ambulancia que saíu de alí a fume de carozo. Xa sei que foi unha heroicidade de pacotilla, de cagar entre o millo; pero polo menos intenteino. E tamén sei que non tardarei en volver; só que sexa para saber se consigo pasar desas 15 voltas. A min non me mete medo nada!

Finca Fierro. Mércores, 13 de abril de 2022

 

O ESPÍA

Son o espía que xurdín, non do frío, senón da auga quente da burga de Baños de Molgas. Que a verdade é que, se me gorezo moito nela, queima. Pero aguanto coma os heroes. Coma os espías. Son o espía que espía todo para vender despois (o que sexa) ó mellor ofertante. Son o espía que espía os parladoiros das mulleres cando baixan a lavar a roupa. Hai que dicir que, aí, hai moito que espiar.

Espío tamén os peixes que baixan polo ría Arnoia e as troitas que se acochan debaixo da ponte vella. Espío os coches que collen para Os Milagres, aínda que despois, algúns, engánanme subindo pola rúa da Igrexa. Que carallo, aínda que son un heroe, non son un espía perfecto. Son o Richard Burton molgués, e menos mal.

Como agora de xubilado non teño que facer, sento nas escaleiras da burga e espío todo o que haxa que espiar. Mesmo estou atento a quen sobe para a Rabaxoá e a quen se mete no balneario para tomar os baños. Espío coa conciencia tranquila porque, ás veces, espiar é bo. Espiando pódese saber de certas carraxes, como dalgunhas aventuras amorosas desas chamadas ás escondidas. Espío polo meu ben, polo ben da vila e dos veciños, menos daqueles ós que espío.

E cando quero espiar a fondo somerxo na auga quente do lavadoiro, aínda que abrase, e despois, escaldado e todo, intento sacar beneficio das dobres vidas dos demais. E non me remorde a conciencia, que para iso aguanto coma os heroes, ou sexa, coma os espías a auga quente da burga de Baños de Molgas.

Finca Fierro. Martes, 12 de abril de 2022

 

A PRIMEIRA IDEA É A QUE VALE?

Din que a primeira idea é a que vale. Ou non. Depende. Moitas veces se me guío pola primeira idea, adoito esbardallar de tal maneira que non procedería a publicación dalgunhas frases ou desexos. Como a experiencia vale un grao, agora cada vez que me acaloro, penso nesas animaladas que podo dicir e intento deixar pasar o tempo para que se arrefríe o asunto.

A miña primeira idea ante a caza de bruxas que se lle intenta facer a Néstor Rego, do BNG, porque seica non lle aplaudiu ó presidente de Ucraína, Volodímir Zelenski, cando o outro día interviu no Congreso dos Deputados, foi a de cantarlle as corenta (no plan ese da primeira idea, ou sexa, de escribir frases cheas de carraxe) a eses, agora, moralistas de pacotilla. Por que non se pode discrepar en certos asuntos? Por que se censura a liberdade de expresión? Si, xa sei que é porque se entende que non condena ós rusos na guerra ucraína. Sabemos realmente quen ten razón? A proba é que hai países que defenden a Rusia, como os hai que a condenan. Tan só a historia será a que dite sentenza. Eu estou no lado dos que condenan a Rusia, pero coa liberdade de dicir que hai xente que ten dereito a opinar de distinta maneira.

A primeira idea é a que vale. Ou non. Porque se me guío por eses que desexan a autodeterminación do Sáhara Occidental (eu entre eles), por que non defenden de tal maneira, por exemplo, a autodeterminación de Cataluña. Digo eu. Non sei. Si, mellor é non seguir os pensamentos da miña primeira idea. Mellor, moito mellor.

Finca Fierro. Domingo, 10 de abril de 2022

 

MONSIEUR BENZEMA

Se falo da guerra, cabréome. Se falo do Real Madrid, tamén me cabreo. Pero case prefiro falar dos merengues, porque a guerra, a maiores do cabreo, dá moita pena. Ata que tiven vinte e algo anos fun un fanático do Real Madrid. Agora son tan antimadridista que, segundo algúns anti lles gustaría que desaparecese o equipo madridista, eu non, eu non quero que desapareza; eu quero que xogue e que perda todos os partidos de penalti inxusto. Para que saiban o que é a carraxe. E antes de que algúns fagan lume cos dentes, tan só lles vou poñer dous exemplos para que pensen profundamente neses “así, así gana o Madrid”. Dous exemplos que veñen de dous auténticos personaxes madridistas.

Todo merengue sabe quen foron don Alfredo Di Stéfano e don Jorge Valdano. Di Stéfano, despois de don Santiago Bernabeu, foi o máis grande que deu o Real Madrid. Pois ben, este ex presidente de honor confesou sempre que o Madrid era o equipo do Réxime. E don Jorge Valdano, sendo director técnico dos merengues, nun faladoiro televisivo dixo que tanto o Madrid como o Barcelona partían todas as temporadas (todas) con dez puntos de vantaxe sobre os demais clubs, grazas ás axudas arbitrais e de despacho. Repito: non o digo eu, que o dixeron dúas auténticas institucións madridistas.

Non obstante, e a pesar de todo iso, aquí tedes a un antimadridista que, desde un principio, mesmo cando o equipo técnico, os directivos e os afeccionados, querían botar ó Benzema, eu, este antimadridista, defendino sempre, chegando incluso a confesar que era moito mellor que Cristiano Ronaldo e que Modrić. E non estou a subirme ó carro da actualidade dese xogador. Teño a un fillo de testemuña, de que sempre lle confesei a miña admiración por monsieur Benzema. Sei que moito non entenderei de fútbol, pero creo saber distinguir a calidade; e o primeiro día que lle vin tocar o balón xa souben que ese tipiño me traería de cabeza; para ben e para mal. Por iso estou algo asombrado deses “grandes afeccionados”, que non hai moito que o crucificaban e agora... agora é un Deus intocable. Eses mesmos afeccionados que nunca puideron ver a Francia (pola rivalidade veciñal) e que desde que semella que Mbappé pode ser deles, os tales franceses xa son dignos de admiración. Que pouca cabeciña temos. Pero, si, é mellor esta guerra de egos que a de Ucraína e Rusia. Na futbolística hai carraxe e poida que malas palabras, pero sen mortes, sen tantas mortes (que ás veces tamén as hai).

Finca Fierro. Sábado, 9 de abril de 2022