MAZINGER Z

Levo horas mirando cara ó ceo a ver se vexo outra. Outra bóla de fogo. O outro día unha seica cruzou o sur de España a unha velocidade de 96.000 quilómetros por hora. Iso é moita velocidade. Engrúñome eu cando vexo que alguén se pon cun coche a 140, por exemplo; non quero pensar que faría ou que me pasaría a 96.000. Aínda que case estou por apostar que esa noticia é unha esaxeración, que ese xornal non se decatou de que seguramente estivesen rodando algún capítulo de Mazinger Z. Seguro que era unha escena na que ese machote lanzaba o seu fogo de peito. Que tipo Mazinger Z!

Imaxino que as xeracións de agora non saben dese heroe, pero na miña época a serie do manga ou anime ese rebentaba as audiencias. Dixen na miña época porque non podía dicir de rapaz, xa que cando se proxectou en España, en 1978, este servidor xa tiña 19 anos e, non obstante, era dos que primeiro collía un bo sitio no bar para asistir á éxtase, a aquela éxtase de “fogo de peito” ou “puños fóra”. Naquela media hora ou unha hora (xa non lembro) que duraba o capítulo, todo o bar, incluída xente de moito máis alá dos 19 anos, coma santiños vendo as aventuras do robot xaponés que nos revolucionou as tardes, principalmente, do verán. Do verán porque, grazas á canícula, non podías saír a cavar, ou a arar, ou a segar a herba moi cedo, polo que tiñamos tempo de contemplar ó noso heroe. Canto máis o penso, máis seguro estou de que esa bóla de fogo pertencía a Mazinger Z eliminando ó seu antagonista.

Finca Fierro. Mércores, 31 de marzo de 2021

 

CONFUSIÓN

Estou confuso. Non consigo distinguir unha bóla de billar dunha bola de pan. Hai veces que unha bóla de cristal tamén a confundo cun bugallo. Nos días de inverno penso que o amor e o desexo teñen semellanza cas néboas e treboadas. Confundo políticos con xente honrada e a futbolistas coa Santa Compaña. Recoñezo que non debo estar ben, que algo me falla. Non se pode confundir a un ladrón cun santo ou a un corredor cun nugallán. Por veces confundo o Bolero de Ravel coa Novena de Beethoven. Si, algún aceno, ou xesto, ou pensamento, ou soño se escapa pola estrema ou se sae pola tanxente. O que se adoita dicir: un cacao mental máis que elemental.

Confusión na pinga de auga que cae co refacho de vento que corre. Confusión entre Congreso e Senado, aínda que neste caso a equivocación é un simple pecado venial; non hai tanta diferenza. Confusión entre ir e vir. Ás veces sei cando vou pero non cando volvo. Confundo os termos de amar en silencio ou berrando desde un cemiterio. Berrar desde un camposanto xa ten delito: precisamente onde hai máis silencio. Confundo os biosbardos cos esperpentos e certos latexos cos versos. Por confundir ata confundo o día coa noite, o todo coa nada e a miseria coa riqueza. Tan só a felicidade vai e vén pola enorme curva do arco da vella.

Confundo a estratosfera co fondo do mar e o café coa páxina dun xornal. Confusión mental nunha tarde de primavera chea de nubes negras. Agora, por favor, que ninguén intente confundirme máis.

Café Kibu da Valenzá. Martes, 30 de marzo de 2021

 

O PROFUNDO

Son o fillo da Troiteira. Non sei por que lle chaman A Troiteira a miña nai. Ela sempre me confesou que non lle gusta a pesca nin os peixes. Ela é de porcos e pitas. Ela tan só coñece as canas de bambú porque, ás veces, úsaas para guiar ben algunha planta ou os chícharos. A xente das aldeas éche moi retorcida, díxome máis dunha vez. Coma nós?, pregúntolle. Porque ti ben que lle chamas Escornabois a Lucino, o home da Sambesuga. Ante este razoamento queda caladiña.

Eu, ás veces, razoo ben e profundo. Os meus razoamentos están moi ben pensados e con moita calma. De aí que me chamen precisamente O Profundo. A min, sinceramente, éncheme de orgullo ese alcume. Porque eu ben sei que mo chaman porque penso ben as cousas e con moita parsimonia. Peor sería que me chamaran O Paspán, por iso da lentitude; no falar e no pensar.

Tamén son o fillo do Tarabelo. E tampouco sabemos por que lle chaman así a meu pai. Cando el, na realidade, é máis calado ca min e moito máis profundo. Tan profundo que creo que non pensa, e de aí que non diga case nunca nada. Certo, somos unha familia orixinal, pero moi felices os tres. Si, non teño irmáns. Ó mellor tamén é por isto polo que penso tan profundamente... que como non tiven nin teño con quen falar moito, é polo que me dedico a pensar. Mirade se penso tan profundamente que vexo unha rosa e fago un xardín, ou sinto caer unha pinga de orballo e xa formei unha lagoa. Veña, O Profundo despídese con profundidade. Pero sen que se me afogue ninguén.

Café Kibu da Valenzá. Domingo, 28 de marzo de 2021

 

POR AMOR A ESPAÑA

Ás tres e vinte e cinco da tarde do domingo de Ramos sigo pensando que parece mentira que logo dun ano de pandemia aínda existan moitos lugares nos que non hai cobertura nos móbiles. E vendo que agora, precisamente agora, é máis necesaria ca nunca. Menos mal que o tema de amor que don Ennio Morricone compuxo para “Cinema Paradiso” fai que non me deixe pensar tanto.

Tres minutos máis tarde da hora anunciada xa non me parece tan estraño que Toni Cantó pasase por catro siglas políticas en tan só catorce anos. E non me parece estraño porque, como é actor, pois intenta cambiar de personaxes para sacarlle más rédito, economicamente falando. Cambia de chaqueta coma os seus personaxes. E ó secretario xeral do PP, Teodoro García Egea, débenlle gustar as súas actuacións porque confesa que o paso das persoas doutros partidos ó PP é por amor a España e non por transfuguismo. Será. Pobres infelices! E nós, como somos parvos, chupámonos o dedo. Agora é Serrat con “Princesa” quen me salva da carraxe. Porque hai novas que dan carraxe, incluso neste domingo de Ramos. Un día no que as follas de loureiro, as gallas de loureiro case brillaron pola súa ausencia. As circunstancias son as que son.

Ás catro menos vinte da tarde, é dicir, quince minutos máis tarde da primeira liña do primeiro parágrafo, a tarde está coma para botarse a andar, baixo un sol esplendoroso e primaveral. Vaia, case me saíu algo poético o comentario. Será porque a primavera o sangue altera ou as rosas namoran a calquera hora? Aí queda a interrogación.

Finca Fierro. Domingo, 28 de marzo de 2021

 

A SEMANA SANTA DE ANTES

Empezamos a Semana Santa e... de santa non ten nada; pola pandemia da Covid-19 e porque o seu concepto relixioso xa hai moitísimos anos, incluso décadas, que non existe. Agora todo se basea no turismo. Lembro aquelas Semanas Santas dos 60 e 70 que, dentro do que cabe, ata chegabas a pensar profundamente no seu significado relixioso... aqueles cravos na cruz, aquelas bágoas de sangue, aquelas procesións... Certo que a semana esa tan só consistía no Domingo de Ramos, no Xoves Santo pola tarde e no Domingo de Pascua.

O Domingo de Ramos, para un rapaz, tiña o aliciente das pelexas dos loureiros á entrada da igrexa ó asistir a misa. Estas pelexas levábanas a cabo aqueles que podían levar uns loureiros grandes, por veces, enteiros. Outros non podiamos, e non polo loureiro en si, senón porque tan só levabamos unhas ramiñas de nada, de cinco ou dez follas; non fose o demo que se nos dese por pelexar na igrexa. E era a miña nai a tal como para deixarme facer iso.

O Xoves Santo tan só era festivo pola tarde. Recordo que a maioría das veces andabamos arando (porque, sendo rapaces, tiñamos vacacións nos colexios, ou sendo xa adultos, tiñamos vacacións nos traballos e os pais tiñan que aproveitarnos para as labores agrícolas), e estabamos pendentes do reloxo da igrexa de Baños de Molgas para que tocase as doce do mediodía e así deixar de traballar. E coidadiño de pasarse, que podía aparecer a garda civil e entón si que se pasaba unha semana de paixón. O Venres Santo tan só era festivo ata as dez da mañá; aínda que, pouco a pouco, iso deixouse de respectar. As tardes deses venres tan só me producían envexa, por ver desde A Cortiña a aqueles veciños molgueses camiño dos Milagres para asistir ó desencravo, mentres este paspán que escribe andaba a sementar nas patacas. Non lle chorei veces á nai para que me deixara ir (canta devoción, meu Deus!), pero non había maneira. Entenderedes que o da devoción ten retranca, xa que o único que quería era deixar de cavar.

O Domingo de Pascua... este merece un Recuncho á parte. Porque, hoxe, cada vez que penso no atropelo que cometía a Igrexa ó bendicir as casas, éncheme de tal carraxe que, repito, merece un Recuncho Hebdomadario enteiro. Del falaremos entón a semana que vén.

Finca Fierro. Sábado, 27 de marzo de 2021

 

O ANDAR

Cando cansei de escribir no ordenador, erguín da cadeira de madeira na que estaba sentado e recordo que botei primeiro o pé esquerdo e que puxen, case ó momento, a andar ó pé dereito. Foi aí cando caín na conta de que sabía andar. Non é broma. Ás veces non é tan fácil andar. E non me meto no de non saber andar pola vida, que isto si que xa é moito máis complicado. Falo simplemente de saber dar pasos. Por veces incluso formo unha pequena guerra no meu interior porque, xa ó principio, non sei se iniciar os pasos co pé esquerdo ou co pé dereito. Recoñezo que algunhas veces sálvame o das ideas políticas; que como non son das dereitas (tampouco vou de morte coas esquerdas, vale?), procuro empezar o andar coa perna zurda.

Iniciado xa o trámite da andaina, dáseme por pensar nos mecanismos que nos impulsan a mover as pernas ou os pés. Que nervio manda a quen. Que idea ordena. Que pensamento impulsa. Por que non andamos patas arriba; ou sexa, “facendo o pino”? Estas cavilacións entretéñenme abondo, ata que volvo caer na conta de que lle imprimín velocidade ó andar. Por que ando tan ás presas? Cal foi o nervio, ou o músculo, ou a acción, ou o recurso que lle imprimiu velocidade ó meu andar? As dúbidas empezan a furgarme nas entrañas. Aínda que isto semelle unha parvada, non é tal. Non é tan fácil dicir que andamos por andar, porque temos que andar e punto. E no momento en que non sei xa por que motivo me botei a correr durante uns metros, aí xa me puxen tan nervioso que optei por desconectar e poñer toda a atención na música que penetraba polos auriculares.

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Xoves, 25 de marzo de 2021

 

PRINCIPIO E FIN

Todo ten o seu principio. Todo ten o seu fin. Se empezas a escribir unha liña, tes que rematar cun punto. Se inicias un sorriso, tes que acabar cun saúdo. Se berras, acabarás en silencio. Se corres moito, rematarás sentado para que se apousenten os folgos. Se lle colles a man a ela, acabarala soltando. Principio e fin.

Principio dun disparo que sae, fin dunha bala que mata. Principio dunha rula que canta, fin dun amor que aniña. Principio dunha subida ó monte Calvario, fin nunha crucifixión eterna. Principio e fin do que todo se move, do que todo se sente, do que todo se ve. Principio dunha música que soa, fin dun tema que remata.

Todo ten o seu principio na frase que inicias, nas palabras que soltas e que ás veces non sabes cando van rematar; pero rematarán. Todo ten a súa fin cando xa non sabes que dicir. Os soños teñen o seu principio, que finalizan cando espertas ou cando non queres soñar máis. Lembrade que se pode soñar espertos.

Principio dun libro que se abre, fin dunha aventura ou epopea ou drama ou comedia que remata. Principio dunhas imaxes nunha pantalla grande e branca, fin dunha evasión desexada. Principio dun paseo polas corredoiras dos soños e fin dunhas andanzas nas airas da felicidade. Principio e fin nos tempos de antes, de agora e de sempre.

Finca Fierro. Xoves, 25 de marzo de 2021

 

MOBY DICK

Vou na busca de Moby Dick, aquel recordo, aquel medo que me marcou desde os tempos nos que o amor era poesía. Vou na busca de Moby Dick e non son o capitán Ahab. Cruzo carballeiras e ríos e mares e semella que o leviatán se me escapa máis e máis. Sento baixo a sombra dun castiñeiro e penso naquel Moby Dick da infancia, de cando a noite se pechaba sobre a estación do ferrocarril de Baños de Molgas e onde fixen tempo, subido no alto do burro, para simular que si me achegara ó muíño do Dositeo. Como un rapaz podía atravesar esas carballeiras ás dez e pico da noite! Igual na metade do camiño estaba Moby Dick coa boca aberta.

Agora que xa non son un rapaz quero atopar a ese diaño que me amargou media existencia, enfrontarme a el e dicirlle que non lle teño medo. Atraveso lagoas cheas de sambesugas e berro por Moby Dick desde o alto dos outeiros. Corro polo val do Medo e subo ó cabalo de ferro para cruzar o túnel da Fervenza. Non son o capitán Ahab, pero quero darlle caza igual a ese recordo, a ese medo para que o corazón non me siga premendo o peito. Medo a aquela claraboia ou lumieira da habitación pola que case todas as noites facía intentos de penetrar ese Moby Dick maldito.

Pero hoxe... hoxe xa non che teño medo, Moby Dick. E por iso te busco polos recantos da memoria, incluso polos recunchos da conciencia, enfrontarme a ti e poder mandarte ó nicho do esquecemento ou á sepultura da lembranza. Coa experiencia xa non che teño medo, Moby Dick.

Finca Fierro. Mércores, 24 de marzo de 2021

 

NA LISTA NEGRA

Teño unha lista negra que sempre levo comigo. Non fai falta que sexa en papel nin nas notas do móbil; chégame con levala na cabeza. E iso que é longa coma os días de maio. Creo que é tan longa que, por veces, ata penso que non terá fin. Por exemplo, politicamente falando, case case case todos están nela. Como nesa lista negra están os demos que levo dentro. Que, tamén por veces, son moitos. E grandes, e terribles, e negros, e escuros. Na miña lista negra está aquel que me mira de esguello ou que me deixa ver un sorriso ladeado. Que tamén hai uns cantos; aínda que, á hora da verdade, non lles fago nin puto caso.

Están na lista negra aqueles que non saben soñar espertos. Con todo o bonito que é soñar. Aqueles que lles dan as costas á lúa vella. Con todo o resplandor que deixa. Aqueles que non saben asubiar andando ou correndo por entre a néboa. Con todo o romanticismo que iso implica.

Cinematograficamente falando, está na lista negra desde hai moitos anos o actor (o de actor é un dicir) Steven Seagal. Nunca tal me pasou con ninguén dese mundo cinéfilo. Hai actores ós que non trago (Nicolas Cage, por exemplo), pero aínda así, de cando en vez, vexo algunha película deles. Mais a Steven Seagal, con tan só ver o seu nome, arresto inmediatamente a súa película. Sinceramente, case podo dicir que este encabeza a miña lista negra.

Na lista negra están recordos, momentos, desilusións, detalles, encontros, opinións..., pero nunca perdo a esperanza.

Finca Fierro. Martes, 23 de marzo de 2021

 

INVASIÓN

Invado o poema cuns versos que non din nada, ou polo menos que nin eu mesmo entendo. Invado as noites de silencio co ruído dunhas teclas para que algo, un non sei que, quede para a posterioridade. Tamén quero invadir conciencias cos meus pensamentos, pero, claro, aquel que non ten conciencia, que lle importa o que eu pense. Non obstante, aí queda: unha frase, unha simple palabra, unha idea, un algo, un latexo por, unha ollada para... Intento invadir os recordos daquelas tardes nas que non paraba de troulear polas airas de Baños de Molgas ou nas que simplemente sentaba nun mazadoiro e quedaba a velas vir.

Hai invasións que destrúen a esencia dun pobo e aniquilan a natureza de cada un. Hai invasións que rebentan e estouran, que nadan e flotan. Hai invasións locais e estranxeiras. Hai invasións musicais e deportivas, cómicas e dramáticas.

Eu invado e déixome invadir. Invado follas en branco con ríos de tinta azul e déixome invadir por pingas de orballo que caeron duns sentimentos que sempre están á flor de pel. Invado a noite pecha con berros de algarabía e déixome invadir polos versos de Rosalía. Invado os soños que compartín na época na que fun máis feliz e déixome invadir pola memoria infantil, aquela na que mellor souben vivir. Porque vivir non é fácil. Invado aquelas mañás nas que pensaba que o día sería moi longo, pero déixome invadir por unha realidade na que o tempo pasa e todo cambia. Invadín este pingas con orballos de palabras.

Finca Fierro. Luns, 22 de marzo de 2021

 

OS MEUS DÍAS

O outro día falaba dos días do pai, da nai, dos namorados e de case todo o habido e por haber. Hoxe, lendo este xornal, vin que en algún lado falaba do día internacional de..., pero como non lembraba ben de que era, déuseme por buscar na Internet e quedei aparvado ante as conmemoracións que se levan a cabo tan só no día de hoxe. Aí van: Día Internacional da Eliminación da Discriminación Racial, Día Mundial da Síndrome de Down, Día Internacional dos Bosques (este fora o que eu lera), Día Mundial da Poesía, Día Internacional de Nowruz (celebración do equinoccio de primavera). Día Europeo dos Arquivos, e Día Mundial da Marioneta. En tan só un día!

A verdade é que todo iso vén a conto porque, eu, do que realmente quería falar era do día de onte, 20 de marzo, o Día Internacional da Felicidade. No que recomendaban moi encarecidamente que “desconectar de dispositivos e da realidade virtual” seica está entre os factores claves para conseguir ser feliz. Poida que si e ata case aseguro que si. Pero ser feliz tamén se pode conseguir cun simple berro desde o alto dos Castros ou cunha sinxela mirada, dependendo, iso si, a onde se lance. Ser feliz é moi fácil. Agora mesmo eu son feliz; e iso que hai unha tarde espléndida para pasear á beira dunha lagoa e, non obstante, aquí estou, pechado e facendo que fago algo. A verdade é que eu case sempre son feliz: asubiando, cantando, berrando, correndo, sentado, escoitando música (iso sempre), escribindo, vendo películas, soñando, durmindo, tomando café (iso tamén sempre), soñando outra vez. Eu conmemoro felizmente todos dos días. Todos son Os Meus Días.

Finca Fierro. Domingo, 21 de marzo de 2021

 

RICA EN DESPROPÓSITOS

A semana que nos deixou foi rica en despropósitos. A política estivo que ardeu e a vacina case nos queimou. Refírome, claro está, á AstraZeneca, polos presuntos trombos que seica causaba. Menos mal que, a estas alturas, parece que non hai tal polémica. A proba é que pasado mañá o noso país volve a subministrala. Agora que, sexa con esa e coas outras, oxalá todo volva pouco a pouco á normalidade. Digo pouco a pouco antes de precipitarnos. Non vaia ser que pensemos que ó poñer a primeira dose, ou as dúas, é igual, xa está todo solucionado e que vaiamos por aí tan panchos sen esperar a que todos esteamos vacinados.

Máis ou menos solucionado o tema da AstraZeneca, o outro gran despropósito semanal estivo nesa política que cada vez é máis podre, máis traidora, máis porca e máis incompetente. Entre dimisións, mocións, compras e vendas (ou sexa, unha feira) quedamos coma un pouco aparvados neste ir e vir de deputados, candidatos e demais políticos por varios puntos da xeografía española. Claro que isto non nos debería sorprender a ninguén, pois desde que o mundo é mundo e en todos os países onde cocen fabas, sempre sucedeu tal cousa: por unha pinguiña de poder dámoslle as costas ó amigo, incluso ó familiar, e lambémoslle aquela parte a quen nos prometa o santo e máis a esmola. A política é cobizosa e rica en poltronas que dan poder e cartos sen facer practicamente nada. Ás veces chega cun simple choque de man para pactar un posto ou unha cadeira nun despacho ou nunha Delegación ou nunha Consellaría e a vivir que son dous días ou... varias lexislaturas.

Tamén deben vivir ben, ou sexa, coma deus, as compañías de armas, polo menos nese gran país chamado Estados Unidos, no que cada dous por tres un paisano calquera, polo mero feito de que lle deixan ter armas, calquera clase de armas, anda a tiros por toda a cidade ou vila e deixando sen vida a quen se lle poña por diante. O outro día foi en Atlanta: un mozo (como tiña armas) liouse a tiros en tres salóns de masaxes ata que lle rebentou a vida a sete mulleres e un home. Despois seica alegou que tiña unha adicción sexual. O que tiña era armas, iso era o que tiña. Se non tivera armas, ó mellor desafogaba ou aliviaba contra os buracos dos bloques de cemento. Pero claro, as armas, son un gran negocio.

Finca Fierro. Sábado, 20 de marzo de 2021

 

ELA NUNCA SE NEGA

O mozo está sentado nunha escaleira de pedra e contemplando o universo, o seu universo. Por enriba del está o ceo con nubes brancas nas que debuxa algo así como un alento rachado pola metade. Pecha os ollos un instante e aínda sen abrilos xa nota a presenza dela: polo seu aroma ou recendo, polo seu halo ou aura. Ela, a moza, senta á súa beira e mírao ós ollos. El non aguanta a mirada e algo así como unha quentura, como unha pequena febre ponlle a cara colorada. Ela simula un sorriso de cariño e achegamento.

Pouco a pouco, palabra vai e palabra vén, miradas que se achegan e que foxen inician algo semellante a unha conversación sen sentido pero chea de ambición e desexo. El cospe palabras que en conxunto non se entenden e que por separadas quedan aí, colgadas nese espazo que circunda ás escaleiras. Ela, xa pola maioría das veces cun sorriso aberto, moi aberto dille a todo que si ou afirma coa cabeza. El, ós cachos, deixa escapar unha risa incerta, ficticia para disimular un pouco a felicidade que lle cabalga polas veas.

Cando a tarde camiña dereita cara ó luscofusco el segue dicindo e prometendo e afirmando e pedindo coas meniñas dos ollos cheas de emoción, mentres ela afirma, asegura, concede e non lle nega nada. Ela sabe que a felicidade está alí, naquelas pulilas que, ás veces, a esfuracan ou atravesan e outras foxen cheas de rubor e dunha fermosa melancolía ou de tenra vergoña. Ó pouco, erguen collidos da man e baixan pola rúa coma dúas almas nadando na ledicia dun sono. O seu sono.

Finca Fierro. Sábado, 20 de marzo de 2021

 

UN PINGAS NERVIOSO

Oito e media da noite. A piques de rematar o día de san Xosé e o día do pai. A min isto do día do pai ponme moi nervioso. Coma o día da nai e coma o día dos namorados. Eu, desde hai moito tempo, prefiro nomealos coma os días do Corte Inglés. Antigamente, isto non existía. Ademais, pais e nais somos todos os días. Igual que o día da muller, que acaba de pasar. Os outros días que? É que agora temos días de todo. É máis, xa non hai un día no ano no que non sexa algo: o día do medio ambiente, o día do can, o día da vaca, o día do libro (para min, todos os días son o día do libro), o día do sabugueiro, o día das lagoas, o día da auga, e así ata 365 ou 366 días. Seguro que tamén hai o día da paciencia; que é o que hai que ter hoxe en día.

Así é que, no día de San Xosé, anuncio de novo que son as nove menos vinte da noite e que vou a escoitar un tema musical da película “Os 4 fantásticos”. Ó mesmo tempo tamén imaxino que a lúa brilla fóra. Imaxino porque estou dentro da casa e non a vexo. Pero seguro que hai lúa. Digo aínda máis: é lúa nova. Por pouco tempo, certo, xa que pasado mañá pasaremos á súa fase crecente. Moitas cousas nesta vida crecen. Outras minguan, tamén é verdade. O meu desexo crece. O meu espírito crece. As miñas accións poida que mingüen. A ver, a idade... A idade xa sabemos que é experiencia, pero tamén unha liña recta cara á fin dos tempos, do noso tempo.

Agora si, agora no día de san Xosé, e ás nove menos cuarto da noite, é o gran mestre don Ennio Morricone o que lle pon punto final a este pingas nervioso.

Finca Fierro. Venres, 19 de marzo de 2021

 

A COUSA

A cousa está aí. Nótase no ambiente. Non sei o que é, pero algo hai. Está no aire. Está nos soños e pensamentos e sentimentos e anhelos e suspiros e queixas e bágoas e sorrisos. É a cousa, seguro que é a cousa. Tampouco lle sei ver a color; ás veces semella vermella, outras azuis, outras verde de primavera, outras verde de esperanza, outras lila e incluso escura ou negra. A cousa noto eu que é grande, inmensa, quilométrica, ata case podo asegurar que infinita.

Teño ganas de vela, pero non consigo ver un burro a tres pasos. Hai unha néboa espesa. Non obstante, o ruído aí está. Algo fai moito ruído, como tamén axiña se queda en silencio. Por veces, dáseme por pensar en John Carpenter, pero axiña descarto a idea. Que pintaría John Carpenter nas Mestras. Nada. Aínda que Baños de Molgas teña os seus lugares para unhas boas películas de terror, John Carpenter prefire ir rodar á Antártida. Alá el. Pero eu noto, sinto, vexo, estou seguro de que aí hai algo: unha cousa que a dous pasos non consigo ver.

A cousa por veces bufa e por veces se queda muda. A verdade é que non sei se é algo que fale, ou se é un animal, ou se é un obxecto, por exemplo, voador. Pero algo hai, algo se move por entre os carballos das Mestras; unha cousa que está a poñerme nervioso. Teño que saber que é. Polo que avanzo e avanzo e non atopo nada de nada. Non obstante, aí segue. Eu sigo notando a cousa arredor dos carballos, sobre os carballos e entre os carballos. Seguro que está dentro dese vello carballo. Miro, e nada. Silencio nas Mestras. Maldita cousa!

Finca Fierro. Xoves, 18 de marzo de 2021

 

CAZADOR A SOLDO

Chámome Olegario Cuevas e son un cazador a soldo. Cazo desde castañas asadas ata diaños sen alma. Son fillo de Eladio Cuevas, O Parrumeiras, e de Eudosia Ponte, A Laretas. De pequeno xa me gustaba cazar moscas e bolboretas. Os grilos, despois de cazalos, intentaba capalos. Non se pode dicir aquí como se capa un grilo porque iso só se ten que facer de forma presencial; ou sexa, coa presenza dun paspán e un grilo. Tamén se alguén me contrata podo cazarlle soños nas noites escuras, e tamén nas claras; todo hai que dicilo. Cazo un tema musical ó voo, por exemplo, un de John Williams, e ó mesmo tempo corro detrás dunha doniña, para que?... para cazala.

Hai uns meses, o concello de Baños de Molgas contratárame de detective privado e hai cinco días amplioume o contrato a cazador a soldo. Cazo moito e ben. Porque, aínda que non o dixera, a min, na miña vila, coñécenme polo Furtivo. É porque lles dá carraxe que cace tan ben e non se atreven a chamarme O Cazador. Pero tampouco me importa... Olegario Cuevas, O Furtivo. Non está mal.

O outro día tamén me contratou un veciño para que lle matara á muller, pero aí xa lle dixen que iso eran palabras maiores. Que como moito, podía matarlle un carneiro ou a raposa que seica lle asalta de cando en vez o galiñeiro. Por último, á moza que máis me gusta da contorna caceille un poema cheo de versos e cando llos din díxenlle que ela era poesía. Pero, carallo, que bonito quedou, non si?

Finca Fierro. Mércores, 17 de marzo de 2021

 

A AMEAZA FANTASMA

Deitei sobre o xergón cheo de follas de millo e tan axiña como pechei os ollos asomou pola lumieira un algo que non souben distinguir. Ó mellor era un simple pensamento que quería acubillar nun recanto da memoria. Ou un sono que pensaba bailar ó ritmo dos latexos do meu corazón; que nese momento recoñezo que era moi acelerado. Unha ameaza fantasma roldaba pola habitación. Proíame o corpo e non sabía xa se era polas pulgas que soltaría o xergón ou por esa ameaza que intuía que asomaba pola claraboia. Non me quedou outra que engruñarme e deixar que o tempo pasase. Pero os pensamentos son libres, coma os medos, e imaxinaba películas de terror por entre as patas das vacas que estaban abaixo, na corte. Ata cheguei a pensar en ser roído polos dous porcos que había no cortello. A miña fantasía era terrible, pero porque sabía que unha ameaza fantasma estaba a meterse por entre as follas de millo do xergón.

Empecei a suar de angustia e cada vez apertaba máis os ollos. Quería durmir axiña. Pero quen dorme cun corazón acelerado e cuns recordos que van e veñen por entre as interminables liñas dunha novela que se está por escribir. Imaxino que será de suspense ou dese xénero negro no que todo se volve escuro. Como escura é a ameaza fantasma que se está formando na miña cabeza. Dou voltas e máis voltas sobre o xergón, pero sen abrir nunca os ollos. Non quero mirar para a lumieira. Case mellor me levanto e boto a correr polas rúas de Baños de Molgas, non vaia ser o demo que...

Finca Fierro. Martes, 16 de marzo de 2021

 

QUE MORRA O CONTO

Quero ser o Mad Max da Valenzá para que ninguén me respire e o Freddy Krueger desta noite escura para que todos me teñan medo. Quero que ata o silencio teña medo e que as pegas deixen de voar por entre o millo que a Filomena do Arrastrado sementara alá nas Costelas. Ó mellor foi nas Longas. É igual. Quérolle asubiar ó sol e cantarlle un “Cara al sol” á lúa vella. Ás veces son así de espléndido. Outras non quero que o bicho de Alien me colla, me atrape, me morda, me trague.

Quero ser o niño dunha rula e tamén formar unha lagoa coas bágoas que verta. Claro que, ultimamente, non choro moito. Non choro nada. Ultimamente corro polos Castros e déixome caer nas nubes de algodón que circundan o río Miño.

Quero cumprir coa tradición de ir e non volver. A onde? Iso si que non o sei. Pero o caso é marchar. Porque teño que marchar. Quizais para escapar deses heroes ou deses personaxes que se me pegan á pel. Eu non teño nada que ver co Freddy Krueger ese! E o Mad Max pelexa alá polo quinto inferno ou nas Antípodas. Ó mellor igual o fai nunha pantalla cinematográfica. Eu que sei!

Quero escoitar a Milladoiro e aparéceme un tal Kenny G. Non entendo nada. Nin tan sequera sei xa que pinto de fantasma no soño que me aconteceu na sesta: que non sei que de Mad Max e de Freddy Krueger, dunha tal Filomena e do “cara al sol con la camisa nueva” e dun bicho e dunha lagoa. Case é mellor que morra o conto. Que morra.

Cafetaría La Carabela da Valenzá. Luns, 15 de marzo de 2021

Finca Fierro. Luns, 15 de marzo de 2021

 

A DISPERSIÓN DAS ADMINISTRACIÓNS

As administracións públicas en Ourense buscan acabar coa dispersión das súas sedes. Perfecto. Xa era hora; tanto en Ourense como en calquera lugar de España. O espallamento das sedes das administracións sempre foron unha angustia e unha perda de tempo para o paisano de a pé, e, como non, un gasto enorme en arrendamentos que, tamén, claro está, paga o pobre paisano. Traballei na administración e en varias sedes polo que creo saber do que falo. Se poño un exemplo, todos nos entendemos: para presentar unha solicitude de algo, ás veces, tes que ir polo impreso a un lado, cubrilo onde poidas, presentalo noutro lugar e rexistralo nun terceiro porque onde o presentaches só era para mirar se estaba ben cuberto ou non.

Así é que tan axiña como lin esa nova no xornal levei unha gran alegría. Claro que a alegría na casa do pobre xa sabemos todos que dura pouco. Porque a Xunta, en principio, xa opta (estamos no caso de Ourense) pola antiga biblioteca e o PAC que se atopan na rúa Concello. O que significa que se na dispersión perdías o tempo indo dunha administración a outra, dun despacho a outro, agora perderás o tempo buscándote a vida para aparcar. Non sei que será peor: se o remedio ou a enfermidade.

Ó meu entender, todas as administracións si deberían estar xuntas pero nun lugar nas aforas da cidade e facilitando, iso si, un bo acceso de transporte, con autobuses circulando cada dous por tres e con aparcadoiros (gratuítos, ollo ó dato) para os vehículos particulares. Digo gratuítos porque bastante ten o paisano con perder unha mañá de traballo por un simple papel.

Finca Fierro. Luns, 15 de marzo de 2021

 

A TENTACIÓN VIVE ARRIBA

Cando me dixeron que a tentación vivía arriba, pensei, por suposto, que era Marilyn Monroe resucitando de entre os mortos para apousentar no segundo andar do meu edificio. E, sinceramente, sentín algo así como unha corrente de orgullo que subía polo meu peito. Que Marilyn Monroe non era moco de pavo. Por certo, de parva non tiña nada.

Non obstante, cando xa iniciara o camiño para presentarme ante ela, axiña caín na conta de que tal tentación era ese universo que quero visitar, ese universo sen fin que vai moito máis alá das estrelas. O que me comunicara a nova sabía da miña alucinación polo infinito e máis alá. E no máis profundo da miña alma agradecinlle o detalle; polo que, o primeiro que fixen foi subir, pero non ó segundo andar, senón aínda máis arriba, ou sexa, ó faiado para recuperar o meu traxe de astronauta. Por fin chegaba de novo a ocasión de darlle as laudes a esa tentación que levaba anos consumíndome. Deixei de pensar na Marilyn Monroe e corrín coma un foguete ata a nave Nostromo cinematográfica. Nesta viaxaría no tempo e polo espazo para cumprir co meu desexo: vivir eternamente polo universo sen fin e co silencio preñado de romanticismo. A verdade é que son un romántico.

A tentación vive arriba e a miña alegría verte galaxias que cruzo a velocidades supersónicas e sabendo que a meta nunca terá fin. Lánzome feliz e contento cara ó universo azul. Ou negro. Ou escuro. Pero inmenso e bonito.

Finca Fierro. Domingo, 14 de marzo de 2021

 

SENDAS DE GLORIA

Sendas de gloria son aquelas polas que me sento ben. Por aqueles camiños ou carreiros polos que se me dá por asubiar. E como asubío tan ben, noto como se deteñen os paxariños a escoitar. Algún que outro contéstame. Sendas de gloria no meu camiñar. E viaxo polo profundo dos seus ollos e polo cable da luz que atravesa a rúa da esperanza para chegar á meta da realidade. E aínda que ás veces a realidade é dura, traidora e escura, no meu caso, sempre está aí para que a analice con catro versos e unha canción. A pena é que non son Joaquín Sabina.

Sendas de gloria son aquelas que me levan polos vieiros dunha canción que semella que nunca ten fin e que eu asubío de portelo a portelo e de carballo a carballo. E non hai valado que se me resista nin negativa que asome por un balcón. Tamén de cando en vez sento á beira dunha lagoa e espero que o desexo de alcanzar a gloria chegue nun santiamén ou nun simple latexo de certa ocasión, desta ocasión.

Sendas de gloria que percorro desde que o mundo se dignou a escoitarme, e aínda que só emitise un sinxelo asubío por entre os castiñeiros do tempo. Dese tempo que vai e vén por entre a melancolía de certas cancións e que se bambea baixo o impulso do ritmo musical de Vangelis. Sendas de gloria son as de Kirk Douglas en tempos de guerra e son aquelas polas que camiño coa ollada perdida e a morriña rabuñando na alma de cando o amor era poesía. A ansiedade é a escrava de certas batallas.

Finca Fierro. Sábado, 13 de marzo de 2021

 

DA BROMA Á CALAMIDADE

O tempo pasa e todo cambia. O que empezou como unha broma ou, como moito, como un pequeno susto pasou, un ano máis tarde, a unha calamidade, a unha traxedia, a un esperpento, a unha pandemia que non remata nunca. Levamos xa un ano con caras de medo, cos corazóns nun puño e con temor a que isto non acabe nunca. A Covid-19 veu a cambiarnos a vida do dereito para o revés. Eramos felices e non o sabiamos.

Lembro aquela angustia dos primeiros días a saír a mercar o pan ou o periódico, e non polo feito de que puidera pillar o mal (un sempre confía en que a nós nunca nos tocará), senón pola pena que me daba a xente, a situación de cruzarnos nunha rúa. Desde uns metros antes xa notabas aquel temor nas olladas polo futuro cruzamento; un ou o outro podiamos ser portadores do mal e había que evitalo. Así é que non quedaba outra que apartarse como almas que leva o demo e fuxir dun contacto humano por se aquel. Aquelas fuxidas e aqueles temores nas olladas, xunto co silencio que imperaba nas rúas, foron de tal impresión que nin nos pensamentos máis ficticios imaxinaba un esa situación. Pero aínda así, o asunto colliámolo máis ou menos a broma. Axudaba o tema das máscaras ou bozos ou carantoñas, os encerros nas casas e as ansias dos cafés e cervexas. Non obstante, segundo pasaban os días, os sorrisos convertéronse pouco a pouco en rictos de preocupación para uns e, si, en bágoas para outros, para aqueles que, demasiado rapidamente, perderon ós seus seres queridos.

Intentamos sacar o heroe que levamos dentro ás oito da tarde con aqueles famosos aplausos que... mirade se o tempo pasa e todo cambia, que xusto agora mesmo acabo de ler que aumentou a agresividade contra os médicos. Dos aplausos axiña pasamos ás labazadas. Díxose sempre: do amor ó odio vai un suspiro. E no ser humano ata creo que con medio suspiro é suficiente para facer brotar o demo que levamos dentro.

Durante un ano o coronavirus trouxo o mellor e o peor do carácter humano. Así é que a ver se a vacina nos volve á situación de sempre, onde, por certo, seguiremos ter o mellor e o peor. Pero polo menos andaremos sen bozos na cara e poderemos pararnos a saudar ó amigo, ó veciño, ó compañeiro. Oxalá a vacina elimine ese medo ós cruzamentos e esa angustia nas olladas.

Finca Fierro. Sábado, 13 de marzo de 2021