CAMBIOS

Teño frío nas mans porque vai frío. O tempo cambiou. Na vida cambian moitas cousas. Cambia, por exemplo, un tema musical de jazz a outro de blues. Cambian os políticos e cambian os adestradores deportivos. Cambia a eiruga para converterse en bolboreta. Cambian os sentimentos; do amor axiña pasamos ó odio. Cambian os leitos dos ríos cando manipulamos nestes. Cambia a froita de verde a madura. O domingo pasado cambiou a hora. Ata o propio tempo cambia; hai o tempo absoluto, o tempo compartido, o tempo composto, o tempo de paixón, o tempo de fortuna, o tempo xeolóxico, o tempo inmemorial, o tempo medio, o tempo morto, o tempo pascual, o tempo relativo, o tempo verdadeiro, o tempo simple e os tempos heroicos. Todo cambia.

Cambia o cuco o lugar da súa crianza. Cambia un resultado deportivo e os berros dunha afección. Cambia o ronsel dun avión e as agullas das vías do ferrocarril. Hai xente que cambia os reloxos dun pulso para o outro. Por veces cambiamos o chiscar de ollos; tan ben o facemos co esquerdo coma co dereito. Cambian de golpe as conversas; do ruxerruxe axiña nos plantamos no silencio. Ou ó revés. Cambia o ritmo dunha canción pola marcha dun atleta. Cambia o sexo cando se excita. Cambian as fases da lúa cada oito días. Oxalá cambiaran as guerras pola paz, a miseria pola fartura, a felicidade polo medo. Cambios sempre haberá. Tenos que haber. Porque o tempo pasa e todo cambia. Ata cambiou este relato; do principio chegou á súa fin.

Finca Fierro. Luns, 30 de marzo de 2020

SUPERMÁN

É domingo e quero voar coma Supermán. Pero estou gordo e non consigo nin tan sequera pegar un pequeno chouto. Estou gordo e case non teño intelixencia. Teño que pensar moito como facer para saltar. Sei que se estivera nunha azotea ó mellor desde alí si podía probar a voar. Coma Supermán. Gústame Supermán. Quero voar coma Supermán. Estou gordo, non teño intelixencia e tampouco sei asubiar. Se soubera asubiar, máis seguro que lle asubiase a Supermán para que me levase a dar unha volta. Que bonito sería ver todo un país desde as alturas. Nunca saín de Baños de Molgas. Pois vale, chegaríame con ver a miña vila desde uns cincocentos metros de altura, por exemplo. Que bonito sería!

Estou gordo, non teño intelixencia, non sei asubiar e son feo coma o demo. Por iso ninguén me quere. Ninguén suspira ou salouca por min. Eu... que quixen tanto e tanto quero. O Supermán é guapo. Moi guapo e moi ben feito. Quero ser coma Supermán e quero voar coma Supermán. Se fora guapo e voase coma Supermán, todos se volverían tolos por min. Estou gordo, non teño intelixencia, non sei asubiar, son feo e quedo de pasmón sentado á beira dun amieiro para intentar ver a esa troita que corre polo río Arnoia abaixo todos os días do ano. Quero botarme a chorar, pero noto así coma un aire frío que me fai erguer a mirada e aí está... Supermán aterrando á miña beira. E lánzame un ola cun enorme sorriso nos beizos. E cólleme no seu colo para ensinarme Baños de Molgas. Agora si que choro. Coa emoción. De felicidade. Quero a Supermán!

Finca Fierro. Domingo, 29 de marzo de 2020

O QUE BOTO DE MENOS

Por moito que busque e rebusque nos xornais para intentar escribir sobre outro asunto que non sexa o coronavirus, sinceramente, non sabería sobre que. Porque practicamente todos os medios de comunicación non mostran moitas máis noticias que vaian máis alá desta pandemia. É que nin tan sequera os propios Gobernos de todos os países semella que se dediquen a algo máis que non sexa erradicar dunha vez este bicho que nos está matando. E todo lles cómpre, toda dedicación parece que está sendo pouca. Porque isto parece que en vez de baixar, segue subindo.

Non me desespero ante esta corentena. Incluso podo dicir que a levo ben, moi ben; pois todo se basea en cama, lectura, ordenador e películas. Ou sexa, coma Deus! Non obstante, hai dúas cousiñas que boto de menos, moito de menos. O café, e non polo café en si, que o podo tomar na casa, senón por eses momentos nos que entras nunha cafetaría e saúdas con forza, cun sorriso luminoso, e falas, falas moito. Enténdese que adoitamos ir ás mesmas cafetarías de sempre, polo que xa nos coñecemos todos.

A outra cousiña é, como non, o fútbol. Porque co fútbol (neste caso que vou explicar, o de pago) saes e vas a esas cafetarías nas que saúdas amosas sorrisos e falas, falas moito, que, no caso deste deporte, en vez de falar discutes, alporízaste pero todos contentos e moi amigos. Pasas dúas horas ou máis divertíndote e vendo un deporte que, si, é de masas, pero gusta. Ata boto de menos, moito de menos eses partidos que proxectan nas canles televisivas que non son de pago e que adoito ver na casa. Pois incluso na soidade do salón gozo vendo principalmente ós equipos galegos e ó Huesca (todo hai que dicilo), porque neste xoga un tal David Ferreiro que seica é de Baños de Molgas.

O que non lle perdoarei nunca será ás televisións as súas programacións nocturnas. Non botan unha película con xeito! Tan só moi de cando en vez a 2 deixa caer algún que outro clásico. Pero as demais, as demais... nin compaixón deste encerro no que nos atopamos. Que menos que botar boas películas, ou polo menos de éxito, para que rematemos os días coa felicidade reflectida no noso rostro.

Finca Fierro. Sábado, 28 de marzo de 2020

HEROES DA PACIENCIA

Segue a corentena poñéndonos entre catro paredes para, de cando en vez, sentirnos heroes da paciencia. Somos heroes da paciencia! Como somos, por veces, criaturas que viaxamos por entre os versos de fantasías que se cumprirán. Cando chegue a fin dos encerros berraremos ben forte que resistimos con cacheira, con harmonía e con moita serenidade. Ningún bicho nos domeará, nos someterá nesta loita contra a sen razón. Porque somos heroes silenciosos que furgamos por entre as duras paredes do mal. O mal erradícase con paciencia e con orde, con moita orde. Somos a esperanza dun mundo ferido, dun mundo que se queixa, pero que loita e que acabará ganando esta guerra que nos acosa, que nos angustia.

Arrimaremos o ombreiro e, entre todos, flotaremos por entre nubes de rexouba para amosarlle ó mundo que sempre quedarán heroes. Estes, paso a paso, enlearán o desalento para metelo logo nun tubo de metal e cerralo hermeticamente. Non hai coma agarrarse á esperanza e que esta viaxe por entre as páxinas dunha odisea que foi, que é, pero que rematará. É certo que o tempo pasa lento, pero pasará e todo cambiará. Porque ten que cambiar. Ten que volver a rutina diaria. E aquelas olladas nas que se lía todo. Hoxe, estas, rexeitámolas con medo. Hai medo. Pero tamén hai a esperanza que latexa tras cada portal, tras cada habitación, tras cada silencio, tras cada separación. Porque nós, os heroes silenciosos, faremos que esa esperanza sexa toda unha realidade.

Finca Fierro. Venres, 27 de marzo de 2020

CONTAR O QUE HAXA QUE CONTAR

Pouco máis dunha hora para que empece esa obra mestra cinematográfica chamada “Os sete magníficos”. Mentres non empeza, a música soa e os dedos percorren o teclado do ordenador para contar o que haxa que contar. Conto que, xeralmente, o número 1 vai primeiro que o 2, aínda que, ás veces, aquel quede, por exemplo, o derradeiro. Quero que saibades que sempre hai un principio e un final. O principio é cando empeza e a fin é cando remata. Lei de vida, lei lóxica. Conto que unha bomba de neutróns pode caer por entre as pingas de auga se no momento de lanzala está chovendo, ou por entre os lóstregos dunha treboada, ou por entre os raios do sol. Pero sempre, sempre caerá impulsada por unha man que a empurra, por unha man asasina. Porque a bomba de neutróns non respecta a ninguén cando cae, cando estoura, cando rebenta. E mata.

Conto que a lámpada que deixa escapar a luz nesta noite de marzo é para que un servidor consiga deslizar ben os dedos polo teclado do portátil, no que, como se ve, e se sabe, e se intúe estou contando o que me apetece contar. E sempre, sempre baixo esa música que amansa, que tranquiliza, que gusta, que calma. Conto que o Covid-19 segue a facer das súas, pero aplausos tras aplausos, desexos tras desexos e con sentidiño, con moito sentidiño conseguiremos vencelos. Temos que vencelo! Porque xa todos temos ganas de volver á rutina. Ata estou seguro que todo o mundo está desexando traballar ou estudar. E xa contei.

Finca Fierro. Mércores, 25 de marzo de 2020

PORQUE ME COÑEZO BEN

Soño. Soño esperto e soño durmido. Cabalgo polas pradeiras de Sudalomba e atopo niños entre as silveiras. Subo ó tren na estación de Baños de Molgas e ó pasar a ponte das Cepas lánzome contra o túnel que aparece ó momento. Pero non rompo a cabeza. Porque tan só é un soño. Un soño que vai e vén mentres intento botar unha sesta. Que sería o noso país sen unha sesta! Dun salto agárrome á cola dun avión e viaxo polo espazo sideral de todo o universo. Que bonito é abarcar o ceo en silencio! Nunha das voltas do aparato consigo aterrar sobre un penedo de Barricobos. Menos mal que caín de pé, senón escacharía a cabeza. Aínda que a miña cabeza é dura, moi dura. Tan dura como distinguir a realidade dun soño. Que, moitas veces, non é nada fácil.

Por veces, a realidade vai máis alá dos soños e os soños máis alá da realidade. É complicado analizar a situación. A non ser que se filosofe diante dun espello. Se te pos a filosofar diante dun espello, o máis seguro é que se reflictan nel os soños que estás a piques de soñar. Dou voltas na cama e sigo soñando coa carallada de non saber cara á onde vou. Non sei se camiño ou corro cara á adiante ou cara á atrás. O máis seguro é que estea quieto. Seguro! Porque me coñezo ben. Ás veces digo que vou e non vou. Outras veces digo que quedo e marcho. Porque hai que marchar. Nunca me gustou quedarme quieto. Aínda que fose dereito ó inferno. Total, que é o inferno? Un asubío no tempo? Un corazón ardendo? Un soño de alento?

Finca Fierro. Martes, 24 de marzo de 2020

OS TOPOS

O sol reflicte na porta da lavadora nesta tarde de encerro da que perdín xa a conta do número que levamos. Pero é igual, a vida segue igual e confeso que eu estou a levalo ben. A min non me está angustiando a situación de verme pechado durante varios días. E se por un casual noto que quere entrar o desalento, penso axiña naqueles topos da posguerra para chegar á conclusión de que somos uns privilexiados. Isto mesmo seguirei a dicilo logo do mes que botaremos en corentena, e se é que o asunto non vai aínda máis alá. Os topos da guerra e da posguerra. Aqueles si que eran encerros. Moitos en tan só un par de metros cadrados (ou menos) e durante anos, moitos anos. En sitios sen comodidades. En covas, mesmo. En simples buracos. Sen nada con que matar o tempo. Nin tan sequera libros porque a maioría deles, naqueles tempos, non sabían ler.

Nós, hoxe, temos medo se saímos fóra. Eles, os topos, imposible de andar por fóra e con medo, moito medo dentro. Medo a que atinaran do buraco, do recanto, do oco no que estaban acochados. O coronavirus mantén pechados a grupos, a familias, a parellas; mentres que os topos estaban sós, case sempre ás escuras. Durante meses, durante anos, moitos anos. Algúns máis de 30 anos. E nós desesperamos ante o cuarto, o quinto, o oitavo día. Si, é unha boa mensaxe: cando desesperedes, cando vos angustiedes pensade naqueles topos que se encerraron durante anos e co medo roéndolle as asaduras. Así é que... ánimo, a manterse firmes que isto non é nada. Venceremos!

Finca Fierro. Luns, 23 de marzo de 2020

E O QUE NOS QUEDA

Sento ante o ordenador e deixo correr o tempo. Son as seis en punto da tarde do domingo. Hoxe é o oitavo día de encerro. Levo o encerro de marabilla; fago as miñas cousiñas. O tempo, fóra, ás veces está gris, por veces sae o sol e outras ameaza chuvia. Debería chover, a ver se se afoga o maldito covid-19. Recomendan non tocar moito a cara. É moi complicado, principalmente cando a un non lle saen ben as ideas. Entón refrega a cara, e pensa, e segue dálle que dálle ata que cae na conta. Deixa de facelo e confía en que o maldito bicho non ande por aquí. Hoxe, aínda que o ruído queira penetrar no ambiente, non hai maneira. Todo é silencio. A verdade é que impresiona a situación que estamos vivindo: as colas nos súper, as distancias, as máscaras, os estantes baleiros e, o peor de todo, esas olladas que nos cruzamos para poder esquivarnos, coma se fósemos uns apestados.

Levo mal o de non poder falar con ninguén. Co que me gusta falar. É que aínda que saias a mercar o pan ou o xornal, nin te paras nin ninguén se para para dicirche algo. Medo. Hai moito medo. O medo é libre. Pero levo peor o das cafetarías; e non polo café en si (que tamén), senón pola saída típica esa... ir, tomar café e falar. Falar. Falar. Falar. Certo que o café podo tomalo na casa, pero non é o mesmo. A proba é que só tomei dous en todos estes días. E tomeinos máis por matar o tempo que polo propio café. Hai que recoñecer que a situación empezou como novidade, incluso con moito humor e algo de mofa, pero, pouco a pouco, o asunto xa pasa de castaño escuro. E o que nos queda.

Finca Fierro. Domingo, 22 de marzo de 2020

APLAUSOS NOCTURNOS

Aínda que quixera escribir sobre outro asunto que non fose o coronavirus, sinceramente, non sabería sobre que. Ou en tal caso sobre a familia real, pero... como tampouco son moi partidario deles, é mellor calar para non ofender a algúns. Non queda outra entón que volver a este virus que semella que nos ten confinados ata per secula seculorum. Vou optar por eses aplausos nocturnos que asoman todos estes días ás oito da tarde/noite desde ventás, galerías e balcóns. Penso que o primeiro día estivo moi ben o detalle para animar e darlle forzas a eses colectivos que están a loitar sen cuartel por este bicho que nos está matando. Mais o que me chocou un pouco foi precisamente ese detalle de nomear tan só a certos colectivos. E, ollo ó dato, son o primeiro en confesar a miña admiración por todos eles, principalmente por eses da sanidade e os dos supermercados, que son os que máis se nomean, e que é certo que quizais sexan os que máis risco corren.

Pero nesta situación na que nos atopamos, creo que todos, absolutamente todos estamos incluídos na defensa e no risco deste Covid-19. Empezando, por exemplo, polos propios políticos ós que case sempre criticamos ou insultamos, e hoxe por hoxe tamén son merecentes de aplausos, porque alguén tiña que coller as rendas da situación, pois senón isto sería un auténtico pandemonio. Merecen aplausos eses funcionarios que transcriben todas esas ordes que se acordan. Eses periodistas que están ó pé do canon para contarnos a verdade. Eses cidadáns de a pé que cumpren coas normas e non saen das casas (corresponderíanlles os maiores aplausos, pois ó non saír non pillan o virus e non irían a ningún centro de saúde ou hospital, polo que non contaxiarían). Podería seguir e seguir, pero quero pararme nun colectivo en concreto (porque pertencín e pertencerei sempre a el) ó que en ningún guasap ou rede social lin que pediran aplausos para eles. Falo do sector agrícola, do labrego. Para ese labrego que rebenta os riles todos os días do ano, con pandemias ou sen pandemias (por unha miseria a cambio, por certo) para que toda a xente de todos os colectivos teña para comer. E teñen o seu risco; moitos tractoristas morren ó ano por transitar por sitios intransitables buscando ese sustento diario para todos os demais colectivos. Meu aplauso para todos.

Finca Fierro. Sábado, 21 de marzo de 2020

O TEMPO PASARÁ

A situación é estraña. As circunstancias son raras. Ás veces, demasiadas veces non sei xa en que día vivo. Ou ben non me queda outra que mirar o calendario (e aínda así custa), ou ben espremo os miolos para saber o día do mes e tamén o da semana. Os momentos que estamos vivindo son así coma espesos, descoñecidos. Pero non queda outra que plantarlle cara e tirar cara á adiante. Hai que facelo para que o tempo pase e que todo cambie. Temos que facer que ese tempo corra para deixar atrás canto antes esta angustia, esta rareza que nos está convertendo nuns seres demasiado estraños. Ou non tanto. Á hora da verdade o ser humano amosa todo o que leva dentro.

Por veces, e a moi poucos, agrómalles ese latexo sentimental que aniña no corazón de cada un. Non obstante, a maioría das veces, e ante situacións moi estremas, sáenos ese bicho que levamos dentro. Vivimos unha situación tan estrema que empezamos a mirar de esguello a todo o que se cruza no noso camiño. A min quédame a esperanza de que o tempo corra para que todo cambie. Mentres, refuxiareime na música para calmar a conciencia. Consolareime coas aventuras deses libros que son os mellores amigos de cada un. Distraereime con palabras que espallo, que esparexo por unha páxina en branco ou por unha pantalla de ordenador. E, finalmente, quedarei relaxado deitado nun sofá e contemplando unha historia cinematográfica. A situación é estraña. As circunstancias son raras. Pero o tempo pasará e todo volverá á normalidade.

Finca Fierro. Sábado, 21 de marzo de 2020

BAIXO OS AMIEIROS DA PITEDIÑA

Quero correr detrás do ronsel dun avión, pero case prefiro sentar á beira do Arnoia e pensar na razón de non querer correr. Ó mellor é porque xa non estou para eses trotes, para esas lerias, ou porque á sombra dos amieiros da Pitediña se está demasiado ben. Definitivamente, sento e escoito o ruxerruxe da auga e o golpeo dun pitorrei. Por moito que busco non consigo velo. Tan só sinto o ritmo do golpeo contra un amieiro. Ó pouco vexo como se achega o burro do Panameño, o veciño que, desde primeira hora, saca ó animal da corte e déixao ir ó seu albedrío. Logo, polas noites, Secundino Loreto Saviola, O Panameño, afástase uns metros da casa, mete dous dedos na boca e asubía. Nun santiamén, o seu burro asoma ós catro pés ou ós trotes pola rúa. Nunca vin un burro tan ben educado.

O animal non tarda moito en chegar ó meu lado. Fálolle. Mírame. Ponse a pacer e non se separa moito de min. Sabe que non o molesto e sabe que estou alí facéndolle compaña. Hai burros que son moi listos. Deixo de mirar para el porque algo chamou a miña atención. Un pequeno movemento de ondas nas augas do Arnoia. Axiña a vexo. Polo río abaixo vai unha troita de pé, corre que te corre, quen a puidera coller. Río polo baixiño ante a ocorrencia e ata o propio burro move as orellas coma se quixera espantar ás moscas, pero eu ben sei que era porque me oíra o comentario. Chíscolle o ollo esquerdo e el move o rabo cara ó lado dereito. Ergo e contemplo por última vez o ronsel do avión. Xa case non se aprecia.

Finca Fierro. Venres, 20 de marzo de 2020

MORDER O BERRO

Quero ser coma Xesucristo para andar sobre as augas. Quero cruzar o mar. Quero ser coma Moisés para abrir as augas. Porque quero cruzar o mar. Pero son un paisa de a pé que tan só soña co que non se debe soñar. Víctor Manuel quere morder o silencio, pero este paisa o que quere é morder o berro. Morder ese berro que manca. Ese berro que doe. Ese berro que te angustia. E mordo na conciencia dun pobo que non ten sensatez; ou na censura duns feitos que non deixan voar a liberdade. Quero morder sobre o berro dun país amorfo. Sobre un corazón roto. Quero cruzar o mar cun berro que aboie sobre as ondas. Quero morder o berro desas pateras que se quedan sen final.

Pero quedo quieto, en silencio e mordendo un beizo porque non fago nada. Porque berro e non me comporto. Porque berro e ninguén me escoita. Non queda outra que morder nese berro. E mordo na idiosincrasia, na natureza de cada un. E mordo no aloumiño de cada quen. Sento no acantilado e o mar non se abre. Quero berrar pero mordo o berro. Contemplo o horizonte e sei que afogarei se me deixo ir. Opto por morder o berro que quere saír ante a impotencia de non poder cruzar o mar. Non son Xesucristo, nin Moisés, nin Víctor Manuel; son un paisa que abanea na súa propia conciencia para poder sobrevivir; ou para poder instaurar un alicerce que me manteña vivo, firme e disposto a berrar. Pero o berro non sae. Ó mellor é certo que Víctor Manuel conseguiu morder o silencio. Quedo entón en silencio e confiando en que, algún día, consiga cruzar o mar.

Finca Fierro. Xoves, 19 de marzo de 2020

FURGANDO NA VINCHOCA

Non sei se é polos nervios ou por que raio é, pero o caso é que empezo a suar. Estarei nervioso. Ó mellor é porque empezo a terlle más medo ós guasaps sobre o coronavirus que ó propio Covid-19 en si. Son dos que mando moitos guasaps e, claro, hoxe tan só mando sobre iso, porque só recibo diso. E son dos que os selecciono moito. É raro que mande vídeos (de calquera cousa) que duren máis alá dos tres minutos. Ata eu a maioría das veces nin tan sequera os vexo; ou empezo e logo os deixo. O tempo é ouro. Estarei nervioso. Porque sigo a suar. E iso que a noite non está quente. O aire pódese dicir que é fresco, case de neve. Ó mellor tamén estou nervioso porque a música de Jerry Goldsmith para a película “A fin de Damiel (A profecía 3)” é algo ou moito inquietante. Coma o coronavirus, por exemplo.

De socato e sen saber como, furgo na vinchoca que me saíu o sábado na man esquerda por culpa do sacho (zona de Baños de Molgas) ou peta (zona do Ribeiro) sementando as patacas na aldea da muller, é dicir, na zona do Ribeiro. O que naceu escravo será escravo toda a súa vida; con coronavirus ou sen coronavirus. Agora xa peguei coa vinchoca e non hai maneira; todos os nervios se acumulan na palma da man. Nin Jerry Goldsmith nin coronavirus nin guasaps nin suores son quen agora de que deixe de escarvar. E furgo. E ergo un chisco de pel. E tiro. E sigo furgando mentres escoito a Milladoiro. Isto remata e os nervios seguirán escaravellando na vinchoca mentres fago outras cousas.

Finca Fierro. Martes, 17 de marzo de 2020

SEGUNDO DÍA DE ENCERRO

Segundo día de encerro. Pero hai que empezar a deixar o asunto do coronavirus un pouco de lado. Si, porque aínda han de nacer moitas herbas, ou sexa, que isto vai para tempo. Podemos falar do xílgaro que canta todas as mañás ó romper o día, ou do sapoconcho que camiña lentamente por todo o longo dun rego da leira de millo do Asdrúbal, O Alucinado. Cando chega ó final do rego, e non sabendo que facer, dá a volta e desanda o camiño andado. Tamén moi lentamente. Xa sabemos que as tartarugas son lentas. Podemos deixar que Duke Ellington nos acompañe un chisco nesta noite de silencio. A ver, hai que recoñecer que nestes encerros o que máis impresiona é o silencio. O barullo das rúas desapareceu case por completo.

Quen non desaparece é a música. Esta está sempre ás duras e ás maduras. Coa lectura, ás veces, cansas. Coa música nunca. Emporiso, eu, levo ben o dos encerros: teño os meus libros, a miña cama, a miña música, o meu ordenador e as miñas películas nocturnas. Iso si, boto moito de menos os cafeciños no bar. Non adoito tomar café na casa. Pero podo soñar con que estou tomando un café en tal bar e outro café noutro bar. Estou só no bar, non hai ninguén, nin tan sequera un camareiro; sírvome eu só. Que rico está, por Deus! Soñar é bonito. E moito máis nestes tempos de adversidade. Segundo día de encerro e a vida segue. Que remedio. Tamén segue pasando o tempo para que me instale ante a televisión a ver dúas películas. Mañá non hai que madrugar.

Finca Fierro. Luns, 16 de marzo de 2020

PRIMEIRO DÍA DE ENCERRO

Primeiro día de encerro. Canso de dar cabezadas e de ler. Ó ler é cando me entra o sono. E como sei que teño todo o tempo do mundo para ler, pois veña, outra cabezada. Nestes días que vai durar a corentena creo que vou recuperar todo o sono perdido nos últimos trinta anos. Neste primeiro día non foi un encerro continuo; pola mañá fun mercar o pan e dous periódicos. Imaxino que así farei todos estes días nos que lle esteamos a atacar ó coronavirus sen saír da casa. Hai que recoñecer que é un gran sacrificio. Sempre lle tiven medo a que me caese a casa encima. Gústame ler, gústame escribir, gústame durmir, pero catorce días ou máis entendo que se me porán costa arriba. Pero hai que ser heroes!

Non obstante, estou preocupado para cando me chegue o momento de ir ó supermercado a mercar para comer (porque nós non fomos dos que asaltamos os súper, e hai que ir, máis ou menos, día a día). Estou estudando a posibilidade de armarme coma un Rambo e a ver que acontece. Primeiro día de encerro. Son as cinco da tarde do domingo 15 de marzo de 2020. Se miro para fóra, vexo que está chovendo. Ó mesmo tempo, escoito o tema musical “Il Trovatore”, de Giuseppe Verdi. Ó mesmo tempo penso en toda esa xente que está pechada nas súas casas e neses irresponsables que non o fan. Porque os hai. Tamén penso en toda esa xente que está loitando contra esta pandemia que nos mantén encerrados. Que sirva isto coma unha pequena homenaxe polo seu traballo, pola súa dedicación e, ó mellor, sen recibir nada a cambio.

Finca Fierro. Domingo, 15 de marzo de 2020

A PSICOSE DA ESTUPIDEZ

Xa sei que non se fala doutra cousa que non sexa o coronavirus. Pero é o que hai. Eu tamén vou falar del. Para analizar un pouco (ou o que saiba) sobre a estupidez humana. Porque hai que ser estúpidos para realizar o que estamos realizando nos supermercados. Collendo produtos a máis non poder, a darlle cun sacho que, a maioría, son perecedoiros e acabarán na bolsa do lixo. Esgotando produtos que, moita xente, neses momentos si os precisan de urxencia. A todo iso, eu, chámolle a psicose da estupidez. Agora mesmo (noite do sábado), mentres estaba ceando, vin as noticias por unha canle televisiva sobre a invasión nuns supermercados de Madrid. A forma de entrar a eles (coma cando se inician as rebaixas) e as colas que se forman para poder entrar. É neses momentos cando case desexas que lles entre o maldito virus... porque estaban sen proteccións e todos pegadiños, tanto nas colas coma, por suposto, ante as portas de súper esperando a que abrise. A ver, tanto medo á pandemia e resulta que estamos a provocala. Incongruencia total.

Foi o pasado mércores cando empecei a caer na conta do que se nos viña encima. Nun supermercado do barrio de Mariñamansa. Nunca cidade que por ese día aínda tan só se contabilizaran catro ou cinco casos. Ó entrar xa me cheirou mal o asunto cando vin as colas ante as caixeiras. Eu tan só ía coa intención de pillar unha bandexa de raxo adobado. Tiven que chamar ó momento á muller para dicirlle todo “acojonado” que non había carne ningunha. E máis pampo quedei aínda o venres, cando fun a outro da Valenzá e... nin carne, nin auga, nin pizzas, nin nada de nada. Do papel xa non falo, porque o asunto do papel, do papel hixiénico é un escándalo. Neste mesmo súper alguén comentou a que se armou porque dúas persoas seica estiveron a piques de chegar ás mans a causa duns rolos de papel hixiénico; tanto que incluso tivo que facer acto de presenza a policía. E despois andamos por aí burlándonos daqueles que teñen liortas por culpa duns marcos das leiras. Está visto que, o xénero humano, ante unha adversidade, vólvese animal, parvo, idiota, lambón, subnormal, estúpido e irracional.

Sentidiño, moito sentidiño ante esta situación que nos desborda.

Finca Fierro. Sábado,14 de marzo de 2020

O SALVADOR DOS SILENCIOS INCÓMODOS

Cando te atopas cun descoñecido nun lugar cerrado (ten fama de poñerse de exemplo os ascensores), o tema de conversación para romper o silencio sempre é o tempo. Cando te atopas con coñecidos ou incluso amigos, e neses momentos nos que xa non sabes que dicir, sempre te salvaba o tempo climatolóxico. Este, quéirase que non, sempre foi o salvador deses silencios incómodos. Agora, levamos xa un tempo en que o coronavirus lle quitou ese posto. Sexa en plan de broma, sexa un simple comentario, sexa con timidez ou valentía, sexa con preocupación entramos ós sitios saudando e falando desta epidemia que xa nos está metendo o medo no corpo.

Ás veces semella que é toda unha carallada excesiva, que todo se está a saír do rego da normalidade. Outras veces, non obstante, entendemos que o asunto non está xa para bromas, que é moi serio e con moitas consecuencias; desde as económicas ata as culturais, desde as sociais ata as deportivas. E segundo parece aínda non chegamos ó punto álxido (no momento de pasar isto a limpo aínda non se decretara o estado de alarma). Claro que, agora, se seguimos as recomendacións nin falaremos do tempo climatolóxico nin falaremos do coronavirus. Porque non quedará outra que pecharnos nas casas e esperar a que o outro tempo pase. Ou facer como vou facer eu: sementar as patacas e transportar os postes que aínda teño pola ex viña adiante. Espero, confío e desexo que nas leiras, entre herbas, terras, ferramentas e suores non entre o bicho ese.

A Cervexaría de Maceda. Venres, 13 de marzo de 2020

OPTOU POLO COMPROMISO

O sol reflicte sobre os coches aparcados na rúa e un pensamento cariñoso asoma á miña mente: o de sentirme orgulloso ante os compromisos de certas persoas. Hoxe en día rexémonos por contratos, nóminas, facturas e demais semellanzas escritas. Pero de cando en vez aparece alguén cun compromiso que vai moito máis alá do seu significado. Algo así coma volver ós tempos de “choca esa man e xa queda todo acordado”; é dicir, nin sinaturas nin rabo de gaitas. Hai uns poucos minutos recibín un guasap dunha sobriña de Madrid coa noticia de que unha matrona acababa de parir en Verín. A nova, en por si, non se sae moito da novidade, cando aí xa sabemos que deron a luz unhas cantas mulleres desde que pasara todo o barullo do peche do paritorio do hospital desa localidade.

Non obstante, a novidade empezou a coller camiño cara ó rego do compromiso, xa que a tal matrona tivo a opción de parir en Ourense; é máis, practicamente lle tocaba Ourense porque ten a súa residencia, o seu domicilio en Allariz, e, agora ben, optou por Verín. Porque ela mesma fora das que participara e se encerrara no hospital naquela época de loita. Ou sexa, que a rapaza estivo e, como se ve, aínda está pola causa. A maioría, á hora da verdade, optan polo cómodo, polo sinxelo, polo fácil. Ela, que para máis aquel tócame algo na familia, optou polo compromiso, polos seus compañeiros, pola súa loita. Entenderase que me sinta orgulloso. Síntome orgulloso. Como se sentirá, co tempo, a súa filla África.

A Cervexaría de Maceda. Mércores, 11 de marzo de 2020

PREMENDO AS TEMPAS

Boto a man á cabeza e penso. Penso mentres Fito e Fitipaldis cantan que acaban de chegar. Eu xa hai un bo cacho que estou sobre o ordenador. Para matar o tempo. Para facer algo útil. Se é que fochicar pola Internet e polas redes sociais é facer algo útil. Ó Mellor si. Ó mellor non. Premo unha tempa (a esquerda) mentres intento burlarme de Robbie Williams porque se lle dá por dicir “Sin Sin Sin”. Sen que, oh, sen que... Hai algúns que botan a lingua pacer porque non saben facer outras cousas. Igualiño, igualiño que o Jácome. É que hoxe vin un vídeo de cando expulsou do salón de plenos ó portavoz do BNG no concello de Ourense, Luis Seara, que, polo que din, seica é a tranquilidade personificada. Ó final case do pleno, como aínda non pacera ben, tamén expulsou á concelleira do PSOE Juana Ageitos. En cada frase que soltaba eu mesmo non sabía se me daba pena ou vergonza a forma de proceder do alcaldiño. Imaxino que os seus propios compañeiros, en algún momento dado, engurrarían un chisco o fociño. Pero, como se adoita dicir, cada pau que terme da súa vela ou que cadaquén que cangue co seu. Eu voto en Barbadás. Agora mesmo tamén votaba o tema “Maruxa”, de Milladoiro, coma un dos máis fermosos que escoitei nesta última semana. E escoito moita música durante todo o día. Pois durante a semana... Premo a outra tempa (ou sexa, a dereita) mentres a voz do noso Raphael penetra con forza polos meus oídos, polo esquerdo e polo dereito. Matei o tempo. O de facer algo útil... sen comentarios.

Finca Fierro. Martes, 10 de marzo de 2020

VOAR COA ESPERANZA Ó LOMBO

Se miro o horizonte desde a perspectiva dun sapoconcho podo atoparme con alteracións do terreo, ou máis en concreto, con simples lombas. As lombas sabemos todos que soben e baixan ó albedrío, a vontade. Coma os pensamentos. Quen non pensa por veces en asuntos que veñen e van coma un bambán, que se mesturan para, ó final, non saber en que acaba todo. Moitas veces realizamos o mesmo que o sapoconcho, ou que a avestruz: que escondemos a cabeza para non ver o perigo. Que perigo? Acaso hai perigo? Que va, todo flúe, a vida flúe. Os soños flúen. As caralladas chegan e non se van. Para que se van ir? Claro que hai heroes que conseguen rebentar as inquedanzas, sosegar as preocupacións. Tamén conseguen voar (aínda que sexa sen a capa de Supermán) sobre todas as lombas do monte Medo e do de Pinouzos. É tan bonito voar coa esperanza ó lombo.

Non obstante, quedo desnortado, atrapallado ante os biosbardos dun consolo. Quizais sexa ante os biosbardos dun alento. É complicado saber o que quero. Deixo que se marche o sapoconcho pola carreira da Costela. Ó momento contemplo o niño dunha azuleira. Axiña escoito un ruxerruxe que non entendo. Intúo que é o son desa esperanza que penetra, que furga por entre a placa torácica dun corazón que latexa. Hai esperanzas que mancan, e que doen, e que aflixen, e que se sofren. Pero como me sinto heroe, sigo o camiño con esa esperanza ó lombo. A min no me dobrega nin o ruído dun lamento nin moito menos o acougo do silencio.

Finca Fierro. Luns, 9 de marzo de 2020

SIMPLEMENTE, A VIDA

No día internacional da muller quero escoitar o ruído que pode haber detrás dunha nube negra. Só hai silencio por detrás da lúa vella. Esta brilla por entre as nubes brancas desta noite escura. O silencio tamén está no atallo que me leva á esperanza, a esa que nunca se perde. O ruído vai moito máis alá dun simple ruxerruxe emocional, aínda que ó mellor é unha conversa sentimental. Nunca saberei o por que do ir e vir dun sentimento por entre as palabras de auga, ou por entre as follas dunha remolacha. Quizais esta medre baixo a influencia da lúa vella. A luz da lúa trae consigo ideas que ás veces meten ruído e que por veces quedan en silencio. Quen entende os versos do firmamento?

No día internacional da muller asubío sen facer moito ruído. Cando remato a canción, quedo en silencio. Como quedei no medio do atallo ansiando a esperanza. Esta non chega e danme ganas de berrar. Quizais berre cando chegue ó alto dun outeiro ou á soidade dunha habitación. Desde a habitación non verei a lúa vella, pero soñarei cos versos que me poden levar a ela. É tan bonito voar en silencio. É tan fermoso amortecer o ruído dos latexos dun corazón que rebenta. No día internacional da muller deixo correr as emocións polo atallo sobre o que brilla a lúa vella. Sento nunha pedra sen facer ruído. Todo queda en silencio. Ata eses latexos que se detiveron no tempo. Quizais por culpa da lúa vella ou quizais porque, ás veces, a esperanza é unha quimera, unha alucinación, un devezo, un soño. Simplemente, a vida.

Finca Fierro. Domingo, 8 de marzo de 2020

ENTRE A MOFA E O ABANDONO

A verdade é que o coronavirus dá para todo; para a troula e para a preocupación, para a mofa e para a seriedade... Os chistes que circulan polas redes sociais sobre os saúdos e as máscaras encherían tres ou catro programas de “O club da comedia”, por exemplo. Eu mesmo podo facer bromas sobre as propias máscaras: pois sei que aínda as terei espalladas, esparexidas pola casa dos sogros de cando lle daba o sulfato á viña, e podía moi ben facer negocio con elas, vendelas a un bo prezo. É que ata hai chistes xa eróticos ou incluso pornográficos sobre o saúdo.

Non obstante, a peste esta comeza xa a preocupar algo. Ou moito. Empezas a ler e a saber de corentenas en moitas partes xa do país, de suspensións de acontecementos de todas as índoles e principalmente desas excursións que a maioría dos colexios ofertan para os seus alumnados. As axencias de viaxe empezan a estar xa a velas vir porque as viaxes ó estranxeiro baixaron de forma alarmante. Estase a cancelar todo. Claro que, todo isto son nimiedades en comparación coas vítimas, que aumentan de tal maneira que o chiste, a mofa, a chanza vai ter que quedar aparcada por un tempo.

Tamén quedan aparcados por un tempo, ou deica o infinito e máis alá, os arranxos das rúas e parques e zonas e prazas da cidade de Ourense. Non hai un día que na sección titulada “O cronista local” deste xornal non asomen fotos sobre o abandono de practicamente todos os barrios da cidade, exceptuando, quizais, a zona centro; faltaría máis. A min, agora mesmo, vénseme á cabeza esa rúa que baixa (a Rúa do Espeto, creo) desde o hotel San Rosendo ata a asociación Aixiña, na que hai que facer auténticos malabarismos co coche para evitar as fochancas ou case pozos existentes na mesma. Pero vaia polos arrabaldes que vaia, atopo un deixamento tal que non me quedou outra que botar as mans á cabeza cando o outro día, nunha desas presentacións de campañas políticas (ou sexa, nun mitin xa), o noso señor presidente da Xunta de Galicia seica declarou que Ourense mellorara. Se o di o noso Núñez Feijóo... Cando o río soa é que auga leva. Cando os amortecedores dos coches se queixan é que non hai fochancas, hai pozas xa.

Finca Fierro. Sábado, 7 de marzo de 2020

COMA SE FOSEN UN BO EXEMPLO

É noite. Estou escoitando a Joan Manuel Serrat cun tema de Mario Benedetti. Atopeime cun apunte que tiña nun peto do pantalón (cando leo os xornais adoito anotar aquilo de interese nos paniños de papel das cafetarías) sobre a nova de que o Xulgado Penal número 26 de Madrid absolveu a Willy Toledo do delito de ofensa ós sentimentos relixiosos, aínda que, iso si, a sentenza recoñece “a falta de educación, o mal gusto e a linguaxe ordinaria”. E baixo a voz do Paquiño Sinatra rechíame o de “linguaxe ordinaria”. Porque o termo linguaxe mándanos ó sistema de comunicación, neste caso, oral rexido pola palabra. E Willy Toledo usara palabras que asoman todas elas no dicionario da Real Academia Española. Se esas palabras están nun dicionario oficial, enténdese que son para usalas. Como as que está usando agora mesmo Louis Armstrong, aínda que sexa en inglés. Por certo, a música deste home cálmame os nervios.

Porque tamén me puxo moi nervioso o da falta de educación e o mal gusto en plan relixioso-católico. Coma se a relixión e o catolicismo fosen un bo exemplo en cuestión deses termos. Teño unha imaxe gravada a fogo nos domingos de Pascua, de cando os curas ían polas casas facendo que as bendicían. E na mesa da sala, unha bandexa chea de ovos ou demais avíos para o señor cura; cando nós non podiamos comer ovos porque se vendían para acadar unhas pesetas. Educación relixiosa, mal gusto católico ou viceversa. Maldita sexa! Remato con calma grazas agora a dona Ella Fitzgerald.

Finca Fierro. Venres, 6 de marzo de 2020