DOUS REGALOS

Ela díxolle a el, nunha desas citas que alguén escribe cando non ten que facer, que era o mellor regalo que tivera nunca. En referencia á súa amizade. El empreñou de romanticismo e contestoulle que era ó revés: que ela si que fora, si que é e si que será o mellor agasallo desde que o mundo é mundo. El referíase ó amor que sentía por ela. Non é o mesmo querer que amar. Aínda que el tamén sabía e asumía que era un regalo do que non podía gozar. Tan só abrilo, contemplalo e parir sentimentos ante a súa presencia. Non podía ir máis alá. A el non lle quedaba outra que esperar e seguir esperando, que confiar nesa esperanza na que os soños se volven reais. Claro que el tamén sabía que isto só adoita acontecer nas películas, nesas películas baratas.

Ela tan só sorría ante os pensamentos, opinións e ilusións del. El era un regalo de amizade. Ela era un obsequio moi fermoso, pero só para contemplalo, para admiralo. Os dous xuntos miráronse ós ollos e volveron a cabeza para fixarse nas ondas do mar, ó mesmo tempo que tamén escoitaban o ruído do mar. Foi nese momento cando el, a pesar de todo, se sentiu Jack Sparrow e optou por navegar na Perla Negra cara ó infinito e máis alá. Ela case quixo ir con el, pero ó final deixouno marchar. Sabía que el nunca tiraría o regalo ó fondo do mar; mentres que ela... ela marchou para a aldea acariñando o seu agasallo. A distancia, para os dous, cada vez era máis longa e os sentimentos, para el, máis achegados. Ás veces a realidade da vida é complicada.

Café A Pedreira. A Valenzá. Domingo, 30 de xaneiro de 2022

 

DEMASIADAS FRONTES ABERTAS

Non sei por onde empezar. Que se a guerra de Ucraína. Que se a guerra do festival de Eurovisión coas nosas Tanxugueiras. Que se a guerra da merda das vacas do concello de Castrelo do Val. Que se a guerra dos bancos e caixas de aforros coa terceira idade. Que se a guerra coa Igrexa polas súas posesións. Que se a guerra coas condenas dos insultos ou non insultos. Demasiadas frontes abertas. Como nas guerras. E hoxe, dunha maneira ou doutra, hai guerra.

A de Ucraína andan, andan a ver que pasa, a ver se se evita, pero, en principio, o material bélico e as tropas vanse achegando. Máis vale previr que curar. Por se aquel, imos estar preparados.

A guerra de Eurovisión teño que recoñecer que non vin nada pola televisión, pero polo que lin, escoitei e si vin por medio dalgún vídeo que me mandaron, de auténtico escándalo o proceder do xurado. Claro que non debería de impresionarnos tanto, cando sabemos que, en certos eventos, e xogándose neles o que se xoga, as trapalladas están á orde do día. E a honradez nunca foi unha calidade da que poida presumir moito o xénero humano. Por certo, non preciso de todo ese barullo para saber quen son e o que representan As Tanxugueiras. Que os demais collen por outro camiño... como se adoita dicir: ellos se lo pierden.

Sobre o problema da limpeza da merda das vacas na vila de Castrelo do Val, eu, sinceramente, se foran miñas as vacas e as ovellas levábaas todas a que cagasen e mexasen ante a porta do concello, aínda que tivese que pagar despois a multa que impuxeron os tres grupos do concello, incluído o BNG, o “gran defensor” dos gandeiros. Ó mellor é porque todos eses políticos pensarán que os van acusar de vivir na Galicia profunda.

As trabas, atrancos ou impedimentos que os bancos e caixas lles poñen á xente maior é de auténtico escándalo. Iso só en cuestión de levar a cabo certos trámites. Pero tamén existe o asunto deses horarios esperpénticos que poñen para realizar tal ou cal xestión. Creo que xa dixen un día que non tardarán en obrigarnos a entrar nas súas oficinas co pé esquerdo ou á pata coxa. E o Goberno, ante estes abusos, segue a lavarse as mans.

A guerra dos insultos ía polo de “galego de merda” que seica non supón delito de odio. Eu digo que depende. Aquí contaría moito o ton. O espazo non dá para explicalo. A guerra dos bens da Igrexa si dará para un futuro Pingas.

Finca Fierro. Sábado, 29 de xaneiro de 2022

 

O RELOXO DE PAREDE

Son o reloxo que estou colgado na parede, de cor branca, dun salón. Dun salón calquera. Nin grande nin pequeno. Un salón de clase media; ou obreira, que máis dá. Estou morto. Así de simple e de sinxelo. Levo uns días morto. Ninguén me regou con pilas alcalinas nin tan sequera cunhas baratas. Polo que pouco a pouco fun agonizando. Ata que exhalei o derradeiro tictac.

Din que o tempo pasa, ou que é eterno, ou que é infinito, ou que nunca se detén. Todo é mentira. Eu morrín. O meu tempo morreu. E o máis estraño é que sigo colgado da parede branca. Dáme que por moito tempo máis. Certo, a min que me importa xa o tempo.

Tamén confeso unha cousa: que case non me importou morrer. Sinceramente, estaba un pouco canso de tanto tictac, tictac, tictac. Tan monótono que só facía iso. Nin tan sequera tiña un pobre cuco que saíse a dar as horas. Só dúas agullas que se movían tan monotonamente que nin me decataba. Tan só escoitaba o meu propio ruído do tictac, tictac, tictac. Que canseira! Que paciencia!

Definitivamente, alégrome de estar morto, de non marcar xa o tempo. Nin eu mesmo sei que é o tempo. Uns din que pasa nun suspiro e outros que dura unha eternidade. Hainos que confesan que o tempo voa, mentres outros sinalan que non avanza, que non se move. Un barullo do demo.

Son o reloxo que vos di adeus e sen prometer volver. Porque tamén din que o tempo nunca volve.

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 28 de xaneiro de 2022

 

UNHA ANDAINA TOLA

Vai para dous anos que non realizaba unha desas andainas ás que eu lles chamo tolas. Pola distancia, claro. O outro día collín de boas ó fillo máis vello e díxenlle de ir andando ata Sobrado do Bispo. Desde a Finca Fierro. Alá marchamos. Pasamos por As Lamas e subimos deica Barbadás. Digo subimos porque é subir. Como seguimos subindo ata Sobrado do Bispo. Aquí xa sabiamos que se volviamos polo mesmo traxecto completaríamos os, máis ou menos 15 quilómetros que nos puxeramos como máximo.

Pero a min aquilo de volver polo xa coñecido, pois como que non. Sabendo, ademais, que Moreiras estaba a uns tres quilómetros. Se tirabamos ata Moreiras, despois todo sería para abaixo, e sempre se dixo que nesa dirección todos os santos axudan.

Así é que collemos forzas na terraza dun bodegón que había en Sobrado, tomando un cafeciño, eu, e unha auga, Xoel. Axiña emprendemos o camiño a Moreiras e xusto cando estabamos a piques de entrar na aldea, atopámonos cunha ruta de case dous quilómetros, pero por un carreiro ou camiño de carros, ou sexa, máis bonito que pola estrada. Collémola pensando que nos levaba ó fondo de Moreiras e levounos practicamente ó lugar de onde estabamos chegando antes. A esas alturas xa estabamos de andaina ata aquel sitio. A baixada ata A Valenzá foi unha crucifixión a causa da dor nos xemelgos e nas inguas. Chegamos á Finca Fierro logo de completar 16,55 quilómetros en pouco máis de tres horas. Unha animalada.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 27 de xaneiro de 2022

 

UN ROTO PARA UN DESCOSIDO

Lanzo un bico ó aire, aínda que non me guste moito. Pero en algo teño que matar o tempo. Lanzar bicos a moreas é un bo pasatempo. Outros dedícanse a cuspir sentenzas. Aquí nin saio nin entro. Cada un que faga o que mellor lle conveña. Mentres non nos fagamos dano uns ós outros. Que este é o gran problema. Non sabemos estar quietos. Nin coas mans, nin coas linguas, nin cos pensamentos. Con estes, o que menos. Pero, é verdade, liberdade total. Non temos porque negarlle nada a ninguén. Pola ecuación esa de que canto máis negues, peor é. Sábese que sempre tentou o prohibido. Ademais, bastante. Porque tamén é certo que somos algo torcidos. Algo moito; pero tampouco quero abusar.

Quero abrazar o silencio, aínda que goce co ruído dunha banda sonora. Pero algo teño que esbardallar para que as palabras vaian caendo sobre unha frase, e as frases sobre un papel en branco que, ó final, seguro que non di nada, pero, por se as moscas, quedan aí, están aí. Tamén está o silencio e o ruído; xuntos e por separado; hoxe, en harmonía e, mañá, ó mellor discrepando ou pelexando. É lei de vida. É como soñar espertos, mesmo como ter pesadelos durmindo. Din que nunca faltou un roto para un descosido.

Quero durmir pensando nun sombreiro, aínda que non me deixe ver a fermosura do anhelo. Pero algo teño que soñar para gozar do desexo; mesmo aquel peito esfumado, intuído tras o bafo dun espello. Porque soñar é bonito; bicando, abrazando, durmindo; en silencio e con ruído.

Finca Fierro. Martes, 25 de xaneiro de 2022

 

CAMBIAR

Cambio unha bomba de neutróns por un suspiro. A bomba mata e o suspiro sairá polos mortos. O peor é que, despois, non sei que facer coa bomba. Intentarei desarmala e a pesar de non ser físico. Ou ó mellor ata se me dá por rebentala cun esputo, cun esgarro. Un gargallo cheo de carraxe e de impotencia, de xenreira e animosidade. Aínda que, iso si, tería que rebentala nos confíns do universo.

Cambio un sapoconcho por un scalextric. O sapoconcho contempla a vida pasar moi lentamente. Tamén é verdade que o scalextric, por ir tan rápido, chegará o momento en que descarrilará. Como a vida mesma. Recoñezo que collín a peor opción. Era mellor ó revés; cambiar un scalextric pola tartaruga. Porque a vida hai que tomala con calma. Hai que a suspirar lentamente e seguir con parsimonia os raís da existencia, a vía das realidades. Sen descarrilar, sen envexas, sen bombas, sen mortos, sen responsos.

Cambio o tempo que foi polo que será. O que foi xa foi e pasou de todo. Agora o bonito será descubrir que hai máis alá deste tempo que é. Seguro que hai unha esperanza que se baña nos suspiros da intelixencia, ou que se ducha en auga case fervendo; para quedar limpa e pura como a realidade máis poética. Seguro que os suspiros da intelixencia desarman a bomba de neutróns. Porque hai memoria e os mortos nunca foron un gozo. Porque hai memoria e o tempo que será cuspirá sobre as tumbas dos ineptos. Cambio o silencio... por máis silencio.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 24 de xaneiro de 2022

 

TODO ESTÁ NA CABEZA

Mordo unha uña e quedo coa mirada perdida. É domingo. Son as oito e media da noite. Dunha noite fría, na que xa se nota que está xeando. Levamos uns días que xea como ten que xear. O silencio vese interrompido pola banda sonora que Hans Zimmer compuxo para a película “Fanático”. Son incapaz de escribir ou de traballar sen música. Ou de pasear, ou de correr, ou de ir, ou de vir. Xa só me queda escoitar música cando estou lendo. Que tampouco me importaría facelo. Lembro de rapaz, de cando estaba no colexio dos Milagres, que conseguía ler no cuarto que tiñamos para xogos e para ver a televisión. A pesar de todo o barullo. A pesar de todo o que berraban os demais rapaces. A pesar de que falaban na televisión. Concentrábame e lía aqueles marabillosos libros da colección Austral, de Espasa Calpe.

Todo está na cabeza. Se me concentro moito, non hai nada que me distraia. Se me digo que son o heroe das xeadas, será porque son capaz de poñerme en pelota picada toda unha noite e sen sentir a friaxe. Se digo que non teño medo, é porque non teño medo, aínda que caia da ponte das Cepas ó río Arnoia. Todo está na cabeza: un sombreiro á altura do peito, un foguete que non estrala e un soño que nin é soño nin é pesadelo. Un querer e poder sempre. Porque se quero é porque podo, e se podo é porque me obrigo. E cando me obrigo, nada me fai retroceder. Nin esta xeada que está caendo.

Todo está na cabeza: o silencio dunha ducha, o reflexo dun espello, o tempo que non corre nin voa, a luz que non aluma e a escuridade que brilla. Porque cando pecho os ollos é cando mellor vexo.

Finca Fierro. Domingo, 23 de xaneiro de 2022

 

SUBIR E BAIXAR

Baixei as escaleiras porque estaba arriba. Antes tiven que subilas. Eran as escaleiras da biblioteca. Porque de cando en vez, ou moi a miúdo, ou case todos os días vou á biblioteca. Unhas veces para entregar e coller novos libros en préstamo, e case todos os días para ler outra prensa que non adoitan ter os bares ou cafés ou cafetarías. Aínda que só sexa para lerlles as letras gordas, como din algúns.

Non obstante, o asunto deste Pingas vai estar no de subir e baixar. Porque non sempre é fácil subir e baixar. Nin escaleiras, nin costas ou pendentes, nin na vida mesma. Por exemplo, nesas rúas e carreiros e estradas e pistas e camiños moi pero que moi pendentes, hai xente que prefire subilas; como os hai que lles é mellor baixalas. Eu, que queredes que vos diga, case prefiro subilas. Baixar unha costa moi en pendente non é tan fácil. Xa que o corpo, ó querer coller velocidade, obriga ó pé ou á perna a caer, a pisar con tanta forza que case ou sen case se estremece todo o corpo. Mentres que, para arriba, si, notas unha pequena dor nos xeonllos ou un pequeno afogo e pouco máis. Por iso eu sempre digo: a costa... costa. É dicir, que a pendente costa subila.

O que si se pon costa arriba, isto de verdade, é a suba dos prezos. Esta dálle cen mil angustias e penas e pesares á subida máis empinada que poida existir. Aquí o de baixar si que non pinta nada, que non ten nada que facer; porque todo sobe e nada baixa. Así é que, subir e baixar... para dar e tomar.

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 21 de xaneiro de 2022

 

A ESTAS ALTURAS

Oxalá non pase nada, pero o asunto de Ucraína anda por mal camiño. Un camiño cheo de incomprensión, interrogantes e moita teimosía; duns e doutros, que mesmo nos poden levar a unha nova guerra. Si, porque por moito que se diga que a estas alturas non pode haber guerras porque sempre pagan xustos por pecadores e pola inxente cantidade de falecidos, o mesmo se dixo cando foi a Primeira Guerra Mundial e houbo unha segunda, o mesmo se di cada vez que hai unha e non pasa un ano sen haber outra en calquera lugar do planeta. Xa case é lei de vida. Para uns é mi fácil decidir, mentres morran os demais. E morren sempre os demais; os que non saben por que se chegou a tal situación e por que sempre teñen que ser eles, os civís, os que caian baixa as balas, mísiles e bombas. Dependemos de dous galos que... por un quítame alá esas pallas están a piques de levarnos ó desastre.

Como desastre é que, a estas alturas, se duplique a pobreza en España. Resulta que once millóns de persoas están a pasalo realmente mal. E se facemos análises de varios países estarán na mesma situación ou peor aínda. En vez de buscarlle unha solución a esta traxedia, gastamos os cartos en preparar fragatas ou avións ou helicópteros ou armas para combater ou provocar guerras.

A estas alturas, Ourense lidera a produción de centeo do campo galego. Menos mal, dirán algúns. Vale, si. Pero por moito que lidere, nin punto de comparación das extensións que había antes por toda a nosa xeografía con leiras e máis leiras cheas de pan (ó centeo sempre lle chamamos pan; vou sementar o pan, segar o pan, facer unha meda de pan, etc.) para o consumo propio. Agora seméntase o pan para a subsistencia de perdices e codornices, ou sexa, para a caza, e para algunha que outra festa etnográfica. Nada máis.

Tamén a estas alturas segue a falarse da heroicidade do Real Madrid por eliminar o outro día ó Elxe da Copa do Rei. Canta estupidez! Un Real Madrid que xa é unha vergonza que tivera que chegar á prórroga ante un equipiño tan modesto que seguro que ganan moito máis Marcelo ou Hazard, por exemplo, que todo o que vale o Elxe. Canta heroicidade! Porque o eliminou con 10. Que proeza! Hai medios de comunicación, periodistas ou comentaristas televisivos e radiofónicos ós que se lle ve o rabo ou as trazas. É dicir, o plumeiro. Un plumeiro branco.

Finca Fierro. Sábado, 22 de xaneiro de 2022

 

SOBRE UN RAÍL

Camiño sobre o raíl da vía do ferrocarril. En equilibrio. Mais a heroicidade é que levo dúas semanas xustas camiñando sobre o mesmo raíl. E sobre o mesmo traxecto; o que vai desde a ponte na que se cruza para Bouzas, en Baños de Molgas, ata a mesma ponte das Cepas, polo que teño que atravesar incluso o túnel que existe xusto uns metros antes desta última ponte. Todo por culpa dun récord que non sei quen me dixo que existía por aí. Que alguén, hai uns anos, andara en equilibrio durante 23 horas. Eu, repito para que ninguén pense que foi un erro ó escribilo, levo dúas semanas xustas. É dicir, máis que superado tal récord. Pero como os heroes, vou seguir ata que falle ou ata que rebente. Rebentar de aburrimento, se entende. Non creo que ninguén rebente ou estoupe por andar, mesmo ás veces, á pata coxa sobre un raíl.

Sempre fun de proxectos esperpénticos e moi botado para adiante. A min nada me dá medo. Desde pequeno, claro. Porque de neno, e como calquera neno, tiña medo de moitas cousas. Case sempre vencía tal medo cantando. Pero isto xa o contei moitas veces, e tampouco é plan o repetirme e repetirme e repetirme. Claro que tamén o podía seguir contando máis profunda ou filosoficamente; porque tempo teño. Pois en principio, non penso baixar do raíl polo menos noutras dúas semanas máis. Xa que me puxen... Ademais, así tamén penso máis e mellor. Por iso de que teño tempo e de que ando só, en silencio. Xa hai días que a xente deixou de contemplar tal atracción. Eu cando quero sei chamar a atención. Non quero sempre, pero levo dúas semanas que si. E como se adoita dicir en castelán: y lo que te rondaré, morena.

Finca Fierro. Venres, 21 de xaneiro de 2022

 

O FANTOCHE DAS ANSIEDADES

Que dous días! Que dous días levo! De aquí para alá. De alá para o quinto inferno. Do quinto inferno á fin do mundo. Non parei. Non paro. Que se había que facer aquilo, facíao. Que se tiña que ir para aquel lugar, ía. Que non te sentes, que hai que facer; xa nin o intentaba e facía. Que non mires, que perdes o tempo; e pechaba os ollos. Así, durante dous días. Fun e vin. Soñei e vin a realidade. Corrín e medio afoguei por falta de folgos. Meu Deus, que forma de moverme. Fun o fantoche dunha vida chea de ansiedades. Fun a marioneta desa ansia que é a que realmente move os fíos.

Que dous días! Pero agora chegou o descanso do guerreiro e sento nunha mesa do parque das Mestras para rir un pouco desas présas que me angustiaron sempre e que, si, aínda me angustian. Son un agonías. Pero tan só cando eu quero, cando quero facer algo que sei que teño que facer. Para que esperar. Se hai que facelo, pois canto antes, mellor. E cando está feito, entón si, entón podo ser a nugalla personificada ante, por exemplo, esta mesa de pedra na que estou quietiño coma un paxariño. Aquí podo contemplar e contemplo os carballos das Mestras intentando atopar a rula que está a cantar. Cando a encontro imito o seu canto e empezo a pensar nos biosbardos.

Que dous días pasei! Agora, con que calma o penso! E tal como estou xa non me importa que a vida sexa unha agonía, que eu deixo caer a cabeza sobre a pedra para rememorar o que foi e o que hai. O que será, xa Deus dirá.

Finca Fierro. Martes, 18 de xaneiro de 2022

 

RIR É FÁCIL E BONITO

Botei a rir porque me gustou o chiste. O chiste, a verdade, non sei xa de que ía. Pero como rir é tan fácil e tan bonito, pois deille corda á alegría. Cando un ri, queda así como liberado. Como liberado das penas. Ou das angustias. Mesmo dos medos. Si, tamén é certo que ás veces non queda outra que rir co medo. Rir é bonito, raio. É tan bonito que os políticos, para non decepcionarnos, están sempre a rirse de nós. Como debe ser. Alegría na horta!

Eu case sempre estou rindo, porque, a maiores de que é bonito e fácil, sempre estou contento. Cando poño algo, só algo, cara de ferreiro é máis ben no pensamento. Pero a miña cara seguro que amosa un sorriso enorme, esplendoroso e practicamente continuo. Falando de sorrisos, hainos que transportan a un case ó sétimo ceo. A pena ese case. Pero agora non vén a conto. E como vai vir a conto se estamos falando da risa. Desa risa que din que é o disolvente universal das preocupacións. Pero, que bonito, por Deus!

Tamén Mark Twain seica dicía que a raza humana só ten unha arma realmente efectiva: a risa. Por iso eu as mato calando; non fai falta nin que dispare nin que deixe caer palabras raras, chégame con deixar estourar a gargallada. Con risas e gargalladas derroto a calquera. Adoito practicar moito rindo só para, despois, á hora da verdade, soltar toda a risa de cachón e que a xente pense que divertido son. Sinceramente, son un tipiño normal que, como rir é fácil, deixo escapar unha risa amigable, cariñosa, sentimental. Porque, olliño, tamén hai que saber rir. Eu río moito e ben. E moi bonito, iso si.

Finca Fierro. Luns, 17 de xaneiro de 2022

 

BERRO SECO, DURO E CONTINUO

Cando saímos de ver a obra “A lúa vai encuberta”, sobre un texto de Manuel María, ós poucos pasos da Casa da Cultura de Barbadás, a muller díxome que non sabía que pasaran algunhas desas cousas que se representaron. Só por isto, creo que xa mereceu a pena asistir á representación. O que pasa é que “A lúa vai encuberta” é moito máis que esas pequenas cousas descoñecidas. A obra é un auténtico berro seco, duro e continuo contra a ignorancia da nosa historia. É tan seco que deixa como un malestar no estómago pola impresión do que se conta e como se conta.

“A lúa vai encuberta” analiza, ispe, debulla, murmura, berra, canta a nosa historia, desde o referendo de autonomía de 1936 ata os nosos días. Mesmo hai unha escena (a das manifestacións e folgas) na que os silencios se fan incómodos, rabuñan nas entrañas para que manquen nas conciencias. O fascismo, cos seus fusilamentos e exilios sobrevoa boa parte da obra. Espállanse tamén polo escenario e pola platea as guerrillas, as concentracións parcelarias, a emigración, a cultura contra o fascismo (xenial esta escena ante a mesa de braseiro de Ramón Piñeiro)...

A obra é unha produción de Incendiaria e A Quinta do Cuadrante, dirixida por Tito Asorey, que tamén actúa xunto a Melania Cruz, Vanesa Sotelo e Davide González. Os catro, ante unha escenografía sinxela de todo, mostráronnos esa realidade encuberta pero que sempre estivo aí. A nós non nos quedou outra que agradecerllo. Creo que todo o patio de butacas o fixo. Porque, eu, persoalmente, levaba moito tempo sen ver unha obra tan boa.

Finca Fierro. Domingo, 16 de xaneiro de 2022

 

A HIPOCRISÍA DOS CRÍTICOS

A semana pasada, a maiores das correspondentes noticias sobre esta pandemia que nos trae polas rúas da desesperación e da angustia, non se falou doutra cousa que non fose o caso Djokovic e o caso das macrogranxas ou das explotacións intensivas, que sacou á palestra o ministro de Consumo, Alberto Garzón.

Vai por diante o meu rexeitamento a calquera declaración, opinión ou decisión que tome calquera político, calquera partido político e calquera que gobernase no noso país sobre o sector primario, sobre o sector agrícola e gandeiro porque nunca, repito, nunca se consagraron, nunca se entregaron ó sector labrego. Nunca. Este sector sempre foi o patiño feo do Estado español. E non vale que gobernaran uns ou outros, pois nin uns nin outros deron unha cadela pola agricultura. É máis, sempre lles puxeron pexas e atrancos e obstáculos e o que cadrase.

Sobre a falta de calidade na carne desas macrogranxas que denuncia Garzón, axiña asomou a hipocrisía dos críticos, que se puxeron como brasas defendendo a boa calidade, cando, na realidade e no fondo, todos estamos de acordo en que os animais das granxas non teñen aquel sabor como teñen os criados nas casas ou en explotacións extensivas. Dicía estes días nunhas declaracións un gandeiro da nosa provincia que tamén comiamos pitos e polos das granxas e que non pasaba nada. Certo, pero sempre dicimos aquilo de “é de granxa, non sabe como o da casa”. Ou sexa que, menos hipocrisía e máis recoñecemento. A maiores que, sinceramente, como se engordan os animais das explotacións intensivas? En que condicións están eses animais? Máis ou menos sabemos todos como fan e como están. Así é que...

E esta pequena guerra política (que non é máis que iso) volve amosar o comportamento de certos personaxes que seguen a pintar o ridículo cada vez que aparece algo ó que pensan que lle poden botar bocado ou sacarlle crédito. Rajoy falaba duns “hilitos de plastelina” cando foi do Prestige. Núñez Feijóo axiña apareceu cunha mangueira de casa simulando que axudaba e apagaba un incendio, aquel ano no que Galicia ardeu case por completo (normal, apagando cunha mangueiriña...). E agora Pablo Casado fai unhas declaracións diante dunhas vacas, para que se vexa que está co sector gandeiro. Estou por apostar que nin tan sequera sabe cantos tetos ten o ubre dunha vaca. Cando remate esta controversia, ninguén volverá a pensar no sector primario. Coma sempre.

Finca Fierro. Sábado, 15 de xaneiro de 2022

 

A LÚA E O SOL

Se torzo a cabeza cara á dereita vexo a lúa en cuarto crecente. Porque ten forma de D. Que se nos guiamos pola letra debería ser “Decrecer”, ou sexa, minguar, é dicir, minguante. Pero como a lúa é mentireira, é polo que sei que nun decrece, senón que crece. Tamén cando ten forma de C (que Crece), é ó revés, que decrece. Lembrade: é mentireira; con D crece e con C decrece.

Se miro de fronte, teño que esperar un pouco, porque o sol non me deixa ver. É máis, cégame. Será por pouco tempo. Xa se está poñendo, acubillando detrás duns edificios. O sol, digo. Ata agora reinou e agora tócalle á miña amiga, á lúa. Sempre foi miña amiga. Moitas veces sorríolle e chíscolle o ollo esquerdo. Sempre o esquerdo. E moitas veces máis soño con vestir o traxe de astronauta para facerlle unha visita. Sería unha gozada botar unhas carreiriñas por alá arriba.

Xa podo mirar de fronte. Porque o sol xa se puxo. O sol é unha estrela e a lúa un satélite. O sol quenta, dá vida e esplendor. A lúa produce mareas. O sol queima e a lúa é bela. Agora cada quen que escolla a quen queira.

Un día tamén quero construír unha escaleira para saber ata onde podo chegar con dirección ó sol. Á lúa chegaría nunha nave espacial porque quero ir de astronauta. Isto de astronauta xa o dixen. Unha noite fixen a multiplicación de cantos eucaliptos tería que cortar para facer a escaleira e a cantidade non a digo para que non vos asustedes. Si vos aseguro que acabaría con todos os eucaliptos de Galicia. Que iso sería algo divino, pero esa xa é outra cuestión. En principio, tanto a lúa coma o sol teñen que esperar. Outro día será.

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 14 de xaneiro de 2022

 

ALÁ VAI... ALÁ FOI

Alá vai. Alá vai o caderno co que me agasallaron os rapaces o Día do Pai. Con todo o que me amolan eses Días de... Sempre direi que tales festas as implantou El Corte Inglés. Pero hai que recoñecer que esta celebración, este agasallo é distinto; é dos fillos. E os fillos xa son palabras maiores. “Como estás sempre escribindo...”, me dixeron. Empeceino o 24 de marzo do ano pasado, claro, e remátoo o 13 de xaneiro deste ano. Case un ano deixando caer ideas, opinións, soños, fantasías, pensamentos, sentimentos... e, si, tamén trapalladas, estupideces, parvadas, burradas, sandeces...

Alá van 190 relatos xustos, dos que, case ou sen case, 180 foron para esta sección, a de Pingas de Orballo. Porque, cada cara da folla, cada páxina daba xustiño para o Pingas. Foron tamén 190 relatos escritos fóra da casa, ou sexa, nas cafetarías e as súas terrazas, xa que no fogar escribo sobre o propio ordenador. Certo que despois, os que escribía fóra, pasábaos ó portátil e, claro, ó mellor metíalle algunha frase máis (xa digo que a páxina daba moi xustiño para a sección) ou facíalle algunha corrección.

A partir de agora podía seguir co caderno mercando máis follas (é un caderno de argolas), pero non; este será sempre o orixinal. Para os futuros relatos xa teño uns caderniños preparados (a base da reciclaxe dos cadernos dos rapaces da época dos colexios) á medida dos petos das camisas. E se non, tamén podo optar polos panos de papel que teñen os cafés nos mostradores e nas mesas. O que si é certo é que o “caderno dos rapaces”... alá foi.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 13 de xaneiro de 2022

 

EU TAMÉN VEXO MORTOS

De cando en cando eu tamén vexo mortos. Xeralmente, polas noites; cando pecho os ollos. Algunhas veces, polo día; cando os teño abertos. E son como fantasmas que se me presentan se avisar. Póñense diante de min, míranme intensamente e, uns, sorrín e, outros, cóspenme. Como non son parvo, entendo ben o que significan os seus xestos. Se me sorrín foi porque os tratei ben, ou polo menos, os recordei; e se me cospen é porque algunha falcatruada lles faría. Porque, parvo non son, pero santo tampouco.

Agora mesmo teño os ollos abertos, é de día e vexo un. Está sentado a unhas cantas mesas de onde eu me atopo tomando café, na taberna de Secundino, O Malparido. Mírame de mala maneira. Sei ben por que. É un francés ó que atravesei coa miña baioneta alá polo 2 de maio daquel ano que todos sabemos, pero que non foi o 2 de maio, senón xusto ó día seguinte, o 3. El e nove máis quixeron conquistar o punto estratéxico da fonte da Lameira. E co meu Baños de Molgas non se mete ninguén. Alá marchei eu só, pois non precisaba a ninguén máis. Esperei a que se durmiran e atraveseinos ós dez coa baioneta. A traizón. E que? Estabamos en guerra. E nas guerras está permitido todo. Coas guerras todo se xustifica. Ou non. Porque agora mesmo dáseme por pensar que os espectros eses igual os produce a miña conciencia. Se a teño, que tamén o dubido. Pero algo ten que haber aí, porque non é normal que eu, tanto de día como de noite, en días laborais e festas de gardar, tamén vexa mortos. E véxoos. Un está a mirarme de mala maneira.

Finca Fierro. Xoves, 13 de xaneiro de 2022

 

RESPONSOS

Cantei e aínda sigo cantando tres responsos e unha Ave María. Polos que se foron. Polos que se van. E non falo dos mortos. Falo deses vivos que están máis que mortos. Porque hai vivos que non teñen espírito ningún. E a esencia toda está no espírito. Algúns nin merecen unha misa de réquiem. Hai xente que se vai voluntariamente e xente que a obrigan a marchar. Todos merecen algún responso, aínda que sexa mal cantado.

Eu, por se aquel, sigo cantando. Sempre se me deron ben os responsos... kirieleison, kristieleison, polo espírito de tal; kirieleison, kristieleison, pola ineptitude daquel outro. E volta outra vez: polo mesmo ou polos mesmos. Despois de tres responsos vai a Ave María. Pola soidade que está en silencio. Polo barullo que rachou o silencio. Pola esperanza que navega en silencio. Polo poeta que berra en silencio.

Responsos polos mortos físicos e polos mortos anímicos, que, xa digo, hai moitos. Responsos polos que queren alcanzar o paraíso e vagan ou deambulan perdidos polos camiños da impotencia. Responsos por ti, por aquela, polo de máis alá, por ela, por el, por min. Responsos entre tumbas abertas e nichos de granito, entre carballeiras de medo e amores cantados en verso. Tres responsos e unha Ave María polo que foi e polo que é. Polo que será haberá que botar man do Credo. Porque creo incluso no que non me deixan crer. Creo na luminosidade dos soños e nos recunchos dos desexos. E creo nos responsos que tamén sei cantar en silencio.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 10 de xaneiro de 2022

 

A RODA DE REPOSTO

Son a roda de reposto dun coche, dun coche calquera. Mellor dicir que son a dun Dacia Sandero. Falando claro: non teño vida. O meu é un sen vivir. Non vexo a luz do día. Ou estou completamente en silencio. Ou me encho de ruído. Non vexo a ninguén. Ninguén me ve. Para que me vexa alguén ten que pasar o que sabedes que ten que pasar. E aínda así moi de pascuas a ramos, ou case nunca. Síntome impotente e inútil, moi inútil. Ás veces ata rezo para que rebente algunha das miñas catro colegas. Si, teño catro colegas. Pero esas, malditas elas (ou benditas, depende), ben a luz do día. E móvense. E corren. E gástanse.

Claro que tamén é certo que, algunha que outra vez, mesmo se botan ós toxos e se esnafran contra os beirís das beirarrúas. Mais recoñezo que son duras. Algunha bota moito tempo tan comprimida contra os beirados que mesmo semella que pode rebentar, pero non rebenta, a moi puta. Eu quero que rebente algunha ou que se pique con algunha punta ou cravo ou parafuso ou cristal ou algo moi afiado. Porque quero ver a luz do día! Quero saír deste acubillo no que me teñen metida. Son peor que un xílgaro nunha gaiola. O xílgaro, polo menos pode ver a luz do día ou a xente ou unhas cortinas ou unhas plantas ou uns sofás, mesmo unha televisión, e libros, e adornos, e cadeiras, e alfombras. Eu tan só vexo os ferros que me teñen amarrada, pexada. Vivo prisioneira nun buraco do maleteiro, inoperante, inútil, improdutiva, incapacitada. Son imprescindible, pero non circulo. Son a maldita roda de reposto.

Finca Fierro. Luns, 10 de xaneiro de 2022

 

Ó FINAL DO UNIVERSO

Boto de menos que o mundo non sexa cadrado. Porque non sendo cadrado, non podo acochar en cada un dos seus recantos. Así tan só estou á intemperie e teño que correr sempre en redondo. A non ser que quede quieto. Non é bonito quedarse quieto. Hai que alixeirar e apurar para contemplar a vida en movemento. Todo é movemento. Mesmo as follas dos carballos se moven empurradas polo vento. Incluso o pelo dunha muller cando sae ó balcón dos sentimentos. Os balcóns adoitan ser ese recantos nos que se espallan (ás veces tamén é certo que descansan) os sentimentos. Tamén os pensamentos. Non obstante, hai sensacións e criterios que non necesitan esconderse nas esquinas do mundo, que incluso é bo que dean voltas e reviravoltas ata atoparse coa realidade da vida. De todos é sabido que a realidade da vida é unha pequena protuberancia da que non podemos renegar. Porque sempre está aí.

Boto de menos que o universo non se quede quieto. Se non se movera, choutaría de planeta en planeta e de estrela en estrela. Movéndose non sei que dirección coller. Sempre me custou a realidade das opcións (certo, menos na das dereitas e as esquerdas), por moito que digan que a primeira idea é a que conta. Teño medo da dor que pode causar o cometa do amor ou o meteorito do desexo. Que todo falle, que todo rebente, que todo sexa un buraco escuro. A felicidade, por moi bonita que sexa, que é, sempre vai estar, a moi puta, ó final do universo. E o maldito universo nin ten fin nin está quieto.

Finca Fierro. Domingo, 9 de xaneiro de 2022