A EXPERIENCIA DOS FEITOS

            Bo estaba e morreu. Quen morreu? O que bo estaba. Así de simple e así de sinxelo. Non hai porque buscarlle tres pés ó gato. A ver, por que dicimos tres pés se o gato ten catro?

Sempre andamos buscando complicacións. Se a vida é a cousa máis sinxela que hai: vívela, e punto.Tes que vivila, senón... malo! Morres, non si? A ninguén lle gusta morrer. Creo que nin ós suicidas. Penso que estes, no derradeiro suspiro, xa están arrepentidos. Pero, claro, o problema é ese derradeiro suspiro. O derradeiro, entendedes? Xa non hai volta atrás. Ou volta de folla, tamén se di. Veña, veña, a vivir que son dous días! Son algo máis de dous días, mais, xa sabedes, as frases feitas... A frases feitas son o demo. Serán, pero é certo que teñen o seu aquel. É coma os refráns, case nunca fallan. Eu creo que os refráns son o día a día da xente, son a experiencia dos feitos. Se dás un paseo todos os días ás oito da tarde no verán e da noite no inverno, o normal é que os seguintes todos os días fagas o mesmo, non si? Que ten que ver iso cos refráns? Ah, non sei; quizais o da experiencia dos feitos. Vou na procura dun gato para mirar se ten tres ou catro pés. Sei que ten catro, pero... Cada vez estou máis convencido de que nos complicamos a vida porque nós mesmos somos un pouco complicados. Ou un moito retorcidos. Aquí tamén entra a experiencia dos feitos. A experiencia éche o demo!

            Café Brétema da Valenzá. Domingo, 31 de xullo de 2016

NON ENTENDO NADA

            Non entendo nada. Por iso nunca me gustou a política. Porque non entendo nada. Vaia trapallada que estamos a vivir. Que si, pero non. Que non, pero si. O señor Rajoy ante o Rei. Que si, pero non. Que non, pero si. Aquel si pode presumir de galego; que nin sobe nin baixa, nin arre nin xo. Que si, pero non. Que non, pero si. E os outros? Os outros, depende. Ou mellor dito, primeiro non e despois depende. De que depende? Será de se o señor Rajoy se atreve a subir ou baixar. Non entendo nada. E politicamente non entenderei nunca nada.

            Non entendo nada. Quen deu o golpe en Turquía? Os militares? Ou, agora, Erdogan? Aquí ata poida que entenda algo: que se foi real o golpe dos militares, ó señor Erdogan cadroulle ó xeito. Agora está facendo tal limpeza que nin Os Cazafantasmas. Así, coma quen non quere a cousa, leva camiño de facerse dono e señor do país. É dicir, ditador. A ver se a mesma xente que o apoiou no presunto golpe, lle para agora os pés.

            Non entendo nada. Todo un ano esperando que chegue o ambiente estival ás aldeas e ás vilas, e cando chega, ós dous días, xa estamos cansos e desexando que volva o inverno para quedar os de sempre. Somos raros de carallo. Non entendo nada. Hai un mes, moitos diciamos que xa estaba ben de tanto fútbol, e agora xa temos o mono encima de nós. Cando diaño empeza a Liga! Non entendo nada. Hai dez minutos que estaba angustiado porque non sabía con que encher este Recuncho e, agora... Agora doulle grazas ós cóbados. Planteinos sobre a mesa e levántoos ó poñer o punto final.

            Café Brétema da Valenzá. Venres, 29 de xullo de 2016

A POTA DO CALDO

            Quixen buscar a pota do caldo e farteime de fedellar polos chineiros e armarios, polas despensas e recantos escuros. Nada de nada. Chamei a Valeria, a veciña que teño enfronte mesmo da casa, para que me botase unha man e case ma bota ó pescozo cando me dixo se non era aquela que estaba enriba mesmo da propia cociña de ferro. Viume subir de tal maneira as cores á cara que non lle quedou outra que sentenciar cunha “has de ir ó mar e non has de encontrar auga”. Pois case ten razón. É máis, ten razón. Estaba mesmo diante dos meus ollos e non a vía.

É unha pota grande. É unha pota vermella. É unha pota digna de ver. Eu non a vin. Fun ó mar e non atopei auga. Fun ó mar e non vin auga. Hai que ser ben pailán! A pota de caldo, por certo, está chea de caldo. De caldo de repolo. Si, a verza do país é moita verza de cristo, pero para este molgués que escribe, onde estea un bo repoliño que se quiten todos os manxares. A pota do caldo estaba e está por enriba da cociña de ferro. Tivo que ser a veciña, Valeria, a que ma ensinou. Eu fartárame de buscala e non a vira. E iso que é grande, e vermella, e digna de ver. Outro por certo, a veciña tamén é digna de ver. Claro que Valeria ten tan só vinte e poucos anos. E unha moza con estas idades... Seguro que ela si atopa auga no mar. Á miña idade a cabeciña non dá para máis. Será porque pensa no caldo de repolo que está por enriba da cociña de ferro.

            Café Brétema da Valenzá. Martes, 26 de xullo de 2016

O DEMO QUE LEVAMOS DENTRO

            Acabouse o que se daba. As miñas vacacións. Aínda que o de vacacións é un dicir. En tal caso, comentar que esta semana pasada foi a única na que non me acheguei ningún día á viña para fochicar nela (se exceptuamos o sábado, claro, pois ir os sábados é lei de vida). Pero o venres tiven que pintar unha habitación, e o de pintar si é quizais o traballo que máis odio nesta vida, máis polo detalle de preparar a habitación que polo propio traballo da brocha. Cando pinto ata chego a cantar aquilo de “pintooor, que pintas con amooor”; pero baleirar a habitación e tapar aquelas cousas ás que non queres que se lle toquen, iso é o que me tira pola borda as ansias de facer algo útil. Total, que de vacacións, de vacacións... agora, a partir de mañá si empezan as miñas auténticas vacacións.

            Aínda que, se o pensas friamente, o ser humano non necesita vacacións, non debería ter vacacións. Por non necesitar non necesita nin tan sequera mágoa ningunha. Mentalmente estamos podres, chocos, pútridos. Non valemos para nada. Tan só para o malo. Mirade, estamos cheos de ladróns e de asasinos; ben co método terrorista, ben co método porque lle dá a gana, ben co método porque se lle cruzaron os cables, ben co método xenófobo. Ultimamente hai mortes a darlle cun sacho en atentados, loucuras, maldades. Creo que aínda que nos confinaran á máis absoluta soidade, non sei, pero creo que nos matariamos a nós mesmos. Somos retorcidos de carallo. Falamos moito das bondades, dos sorrisos, das boas accións, pero o demo que levamos dentro sempre sae a flote. Sempre. Se traballaramos a esgalla non teriamos tempo de matar. Así é que... fóra vacacións!

            Finca Fierro. Sábado, 23 de xullo de 2016

QUÍMICA PURA

            Química pura no latexo dun verso e cuestión de resonancia magnética na maraña dun pombo. Non todos os coches que circulan pola rúa teñen atracción no espello retrovisor nin todas as persoas que sentan nos bancos da beirarrúa olen a súa propia exsudación. Quen pensa que o pescozo dunha xirafa chega ata o infinito e máis alá? Se simplemente ten tres palmos de narices. Máis ou menos. Química pura no bater de ás dunha andoriña e rima en asonante no retrouso dunha canción. De calquera canción.

Xa quixera un portaestandarte rodar pola cuneta da indiferenza ou polo rego dun sopro. Quere amar o pombo á rula, pero hai niños que só sabe compartir o cuco. Maldito cuco! Química pura no suspiro dun tempo perdido e son de jazz nunha noite de silencio na que non hai ruído. Non todos os gatos son pardos... de noite, nin todas as xovencas andan nas leiras dos veciños... todo o día. Móvense as teclas do piano e o ritmo da música viaxa en ascensor ata o tímpano dos oídos. Tamén máis ou menos. Aínda que ó mellor é un depende. Como vas saber o que vale un peite se non tes un puto pelo. Química pura no sorriso dun recordo que vai e vén polos recantos da memoria e salouco de sentimento por un tempo que foi e que xa nunca volve. Como demo vai volver o pasado! Química pura no punto final deste molgués aloucado.

            Finca Fierro. Xoves, 21 de xullo de 2016

A ÁNCORA DE MUROS

            Son home de montaña, de monte, de ríos, de fervenzas. Pero gústame o mar. Non así a praia. Ese ruído do mar. Ese vaivén das ondas. Esa inmensidade do océano. Ese infinito. Todos os anos intento levar ós rapaces á praia. Teñen dereito a bañarse e a enzoufarse coa area. Odio a area pegada á miña pel. Todos os anos (menos un) sempre fomos de Muros para arriba. Practicamente todos os anos nos achegamos ata Fisterra, ata o cabo do mundo. E si, todos os anos, absolutamente todos os anos que pasamos por Muros hai que facer parada e sesión fotográfica na áncora do porto de Muros.

Podo dicir, xustificadamente, que os meus rapaces creceron coa áncora de Muros. Subidos a ela. Pegados a ela. Facendo caralladas nela. Medio escarallándose nela. O outro día pasamos por alí e moito antes de chegar, xa foi o propio Xoel o que comentou o de parar ante a áncora. Á volta de Louro paramos. Faltaría máis! E aínda que, Alán, todos os anos rosma, houbo que cumprir coa tradición: fotos ó canto. Gústame Muros. Moito. Pero é que á áncora esa xa lle estou collendo un cariño especial. A ver!, é coma se lle dera de comer ós meus fillos. É a que nos embarga de emoción cando repasamos as fotos. Os rapaces con tres anos, por exemplo. Os rapaces con cinco anos. Os rapaces con dez anos, con trece anos e cos actuais quince e dezasete. A ver!, merecía ou non merecía un Pingas a áncora de Muros?

            Café O Chicote da Valenzá. Martes, 19 de xullo de 2016

OS RESENTIDOS QUEDÁRONSE CURTOS

            Vai un sol do carallo. Hoxe, ata Os Resentidos se quedaron curtos. Polo menos na provincia de Ourense. E mañá din que en toda Galicia. Manda truco en Baños de Molgas!; hoxe si que é verdade que queima. Aquí, en Baños de Molgas, na Valenzá e na Costa da Gándara.

Ás seis en punto da tarde saín da casa para mercar algo, para tomar un café, para ler La Región e para escribir isto. Pois ben, ó saír do portal, e debido a que á fachada do edificio lle daba o sol, pensei que me quedaba sen respiración. Tiven que folguexar varias veces. E menos mal que tiña o Pancracio á sombra! Aínda así case semellaba que estivera ó sol. Meu Deus, que forma de quentar! Ou mellor dito, de arder. Porque era lume. Pola Valenzá non se vía unha alma. As terrazas das cafetarías, incluídas as da sombra, estaban baleiras. Agora mesmo son o único ocupante da terraza do café Paladium. Da terraza e de todo o café. Estou á sombra, pero súo. Teño problemas para deslizar o pulso ó escribir porque se me pega á mesa á causa da suor. Ata no aparcadoiro do Mercadona había sitios a moreas. A xente non sae das casas. Normal. Hoxe si que é verdade que se asan os paxariños. E mañá seica se asarán estes e todo o que se mova. Eu penso moverme (cedo). A Louro. Haberá que volver tarde. Son de montaña, de ríos, de fervenzas, pero os rapaces merecen unhas horiñas de praia.

            Café Paladium da Valenzá. Sábado, 16 de xullo de 2016

SENTIDIÑO CO QUE SE ESCRIBE

            O expresidente da Comisión Europea Durao Barroso fichou polo banco Goldman Sachs e semella que cobrará uns cinco millóns de euros ó ano. Completamente legal. Pero tamén seica cobrará 18.000 euros ó mes de pensión vitalicia por ser o que foi. Vale. O perruqueiro do presidente francés François Hollande cobra 9.895 euros ó mes por coidarlle o pouco pelo que ten este. Vale.

Agora ben, ante isto (e dicide a verdade), non vos dá por dicir ou publicar barbaridades que, segundo uns, quedaríanse curtas e, segundo outros, tería o seu delito. Eu, agora mesmo, é que estou botando pestes que non podo reproducir aquí porque, entón, a fiscalía encarceraríame, pero xa! Iso é o que lles está pasando a aqueles que subiron o sen ton sobre os toureiros ou sobre certos políticos que merecen algo máis que eses insultos ou que eses desexos. Mais estamos nun país que coida ó ladrón e enchirona ó pobre infeliz. Estase demostrando que cada vez hai que ter máis coidadiño co que se di e máis sentidiño co que se escribe. Non vai ser que... A pesar de que moitas veces se demostra que tal ou cal é ladrón ou asasino, non se lle pode chamar nin ladrón nin asasino.

            Loito polo atentado de Niza. Durante... unha semana, quince días, un mes? Canto tempo se estivo de loito, por exemplo, nos atentados de Ankara de outubro de 2015 e febreiro de 2016? Cantas páxinas ocuparon nos xornais uns e outros? Cantas cadeas televisivas interromperon as súas emisións. Non che é o mesmo uns mortos dunha cultura, dunha civilización que os da outra. Que va!

            Finca Fierro. Venres, 15 de xullo de 2016

TEN A FORMA DO OUTEIRO BARBEIRO

            Miro cara ós pés e vexo os pés. Estou descalzo. Teño desas alpargatas de poñer e quitar. Quiteinas e por iso estou descalzo. Á veces, aínda que non as quite, cáenme. Miro para os pés. E a vista váiseme cara á deda pequeniña do pé dereito. Está tan curvada, tan curvada que semella o Outeiro Babeiro de Baños de Molgas. Uf, non hai anos xa que se me puxo así! Aínda era neno. Nunha desas tardes nas que, milagre!, me deixaron ir á piscina. O de milagre vai porque non sempre un podía facer o típico dun neno; naqueles tempos os nenos do rural, ou mellor dito, os das vacas, non tiñan tempo para ser nenos. Fóra do verán: escola e vacas ou eidos. No verán: vacas e eidos. Pero unha tarde fun á piscina. Esta, por toda a súa beira, tiña un bo tramo de formigón antes de que aparecese a herba verde da Ansuíña. Nunha desas, o paisano que escribe botouse a correr, mediu mal a altura de levantamento do pé dereito e este, claro, arrastrou, pegou no cemento.

A deda pequeniña foi a que levou o golpe. Encollinme de dor, e non berrei por vergonza. Pero desde aquela tarde, esa deda ten a forma do Outeiro Barbeiro. Agora, algunhas veces, cando probo algún que outro calzado, ó principio, cústame acomodar ben o pé dereito. Menos mal que, despois, o calzado vai cedendo.

            Finca Fierro. Mércores, 13 de xullo de 2016

A BALSA DE ACEITE

            Aínda é día. Pero a noite xa está aí. Coa noite chega o silencio e os soños entre catro vixías e dous pensamentos. Quizais o grilo faga soar o seu canto ou o vagalume saia a dar un paseo. Todo dependerá da temperatura da noite. Agora mesmo o jazz de Duke Ellington, Charles Mingus e Max Roach é o compás dun momento tranquilo, sosegado e cheo de ritmo nos pés. A música é a balsa de aceite na que asento os meus desexos.

Quedan cinco minutos para as dez da noite. Pero aínda é día. Non obstante, o silencio está a facerse dono dunhas vidas que van e veñen polas rúas do tempo. Certo, non todas as vidas van e veñen. Hainas que se quedan quietas. Quietas para sempre. E non porque morreran (a vida sempre morre), senón porque están amorfas, sen alma, tollidas, eivadas. Segue o álbum “Money Jungle” marcando o compás nesta balsa de aceite que me inspira unha tenrura sen límites ou unha melancolía sen fin. Oxalá bailara un tango na cara oculta da lúa. Quédame escoitar este jazz para navegar polas estrelas da señardade, da morriña, da nostalxia. Xa empeza a ser noite. Con esta chega o silencio e os soños entre catro saloucos e dúas conxunturas. Segue a balsa de aceite nos auriculares.

            Finca Fierro. Luns, 11 de xullo de 2016

OS CARREIROS DA INOCENCIA

            Teño medo de parir ansiedades de xoguetes brancos ou de tolear con rodas vellas de muíños. Cada camiño que leva pola escura sombra dun soño é como un niño de pardal sen ovos. Ou sen paxaros. Quen puidera mollar hoxe un cacho de boroa nunha cunca de leite quente! Ou migala nun prato de caldo para que absorba a graxa do unto. Teño medo de chorar pingas de orballo nun amencer de xeada. Quedaríanme conxeladas. É moito mellor rir a cachón con catro versos mal escritos e unha novela barata. Non todos sabemos escribir no latexo sinfónico dunha arca de pantrigo. Na que se gardaban os recordos dun tempo perdido. Ou non. Quen sabe o que é perder o tempo? Quen sabe aliñar os versos daquelas mañás no Medo? Que tempos! Ninguén quere pagar o prezo daquel vivir sen vivir no inferno.

            Teño medo dunhas pegadas que marcan as corredoiras da vida ou os carreiros da inocencia. Quen se atreverá a tirar a primeira pedra? Nin tan sequera o suspiro dunha fotocopia é quen de rosmar polo escrito orixinal. Chega con dicir que a semente dun recordo será o froito dunha realidade que alguén ten que escribir. Quen a escribirá? Nin o ruxerruxe duns parágrafos espertarán ó soño durmido dun conto que ó mellor non ten final feliz. Os carreiros da inocencia van e veñen polas leiras da nostalxia e polos montes da inercia.

            Café Brétema da Valenzá. Venres, 8 de xullo de 2016

TODO SEGUE IGUAL. A VIDA SEGUE IGUAL

            Manda truco en Baños de Molgas! Todo segue igual. A vida segue igual. Politicamente falando, as negociacións para formar Goberno semella que empezan a velocidade de cruceiro, é dicir, hai isto e o colles ou o deixas. Ata agora parece que se deixa, que queda en nada. Ou sexa, en caso de que se goberne, vai ser por minoría. Por esta vez seica se lle vai deixar formar Goberno ó PP. Vale. Iso é o que queren os pensionistas e os emigrados e os desempregados e os..., non sigo que senón van pensar que son un furafollas, un cachafello.

            Todo segue igual. A vida segue igual. En Estados Unidos principalmente. Alí aínda é peor que en España: que non aprenden. Armas para darlle cun sacho. E para que as usen calquera fillo de veciño. Despois pasa o que pasa. Despois asoman os gobernantes con isto e aquilo, pero... quen lle tose ós armamentistas! Nada, nada; disparar a carradas, ás moreas e que deus nos pille confesados. Logo, todo consiste en botar as mans á cabeza durante cinco minutos e... ata a próxima. Ou sexa, ata que asome outra escena de racismo ou outra miserable cabeza á que se lle cruzaron os cables. Claro que, se non houbera tanta pistola, os cables xa se desenlearían.

            Todo segue igual. Aínda que a vida non seguirá igual. Que vou facer agora sen fútbol! Máis dun mes sen fútbol! Angustia! Agonía! Que va, home, que va. Agora tocan as noites peliculeiras. Ou as lecturas bibliotecarias. Xa sabedes que, para un servidor, a cultura non rifa co deporte, ou viceversa. Sempre houbo un carneiro para máis dunha ovella.

            Café Brétema da Valenzá. Venres, 8 de xullo de 2016

NA AEMET NON QUEREN FALAR SÓ DO TEMPO

            Contemplade a foto. Non coñezo a ninguén. E, non obstante, teño unha relación con eles desde hai máis de 20 anos. Rectifico un chisco: coñézoos desde hai pouco máis dun mes, de cando me mandaron a foto. E mandáronma porque lla pedín para esta reportaxe. Axiña vin que esa relación podía dar unha bonita historia para contar. Unha relación de 20 anos non é moco de pavo. E para máis aquel, epistolar tan só.

            Quen son? Xente que traballa na Delegación de AEMET (Axencia Estatal de Meteoroloxía) da Coruña, ex Centro Meteorolóxico. Que teñen que ver comigo? Pois desde que o mundo é mundo, é dicir, desde que eu saiba, ese Centro Meteorolóxico tiña e ten unha colaboración con Agricultura, onde se atopaban as Sindicais ou Cámaras Agrarias ou Extensións Agrarias ou Oficinas Agrarias Comarcais, tanto cando unhas pertencían ó estado como outras á Xunta, logo das transferencias. Esta cooperación consistía e consiste en atender unha pequena estación meteorolóxica que hai en Maceda, no Toural.

            A estación está composta dun pluviógrafo (aparato que rexistra as precipitacións nun papel) e dun termógrafo (rexistra as flutuacións da temperatura). A maiores ten un pluviómetro no que se recolle a auga caída. O meu cometido consiste en achegarme ata alí todas as mañás dos luns e cambiarlle “as gráficas”, os papeis que van enroscados ós cilindros dos dous aparatos, sobre os que unhas agullas soben e baixan marcando os cambios ou a marcha das temperaturas. Logo, os datos desas gráficas, antigamente, pasábaas a unhas cartolinas e, hoxe en día, métoos xa nunha aplicación informática. Todos os luns.

            A principios de cada mes é entón cando remito todos eses datos (das catro semanas), por medio dun correo electrónico (antes, por correo normal) á Delegación da AEMET en Galicia, á Coruña. Por correo normal mandaba as cartolinas, e punto. Pero por correo electrónico non sei que me daba achegar tan só os dous arquivos (pluvio e termo)... e co laretas que son eu. Así é que, agora, cada primeiros de mes inicio a parola: “baixo unhas nubes negras que andan sobre o ceo macedán, achego os datos climatolóxicos de tal mes”, ou “baixo a influencia dun sol de carallo neste día de feira, aí van os datos...”, etc. E logo dese encabezamento, pois, ás veces, como unha persiana. Que si, que sempre me gustou “enrollarme” na escritura. Axiña me contestaron que: “por fin!; hai alguén que nos entretén con algo máis que números”. “Sempre é agradable ler outras cousas que non sexan graos ou milímetros”. Vaia, home!; foi dicirme iso para, xa, ós seguintes envíos, mandar ruxerruxes ou trapalladas con tal de entretelos un chisco, de entreter a Marisa Orro, que seica é a que máis atende ós correos electrónicos.

            Máis de 20 anos sen coñecernos pero coñecéndonos. Agora xa podedes coñecelos tamén, como os coñecín eu, por medio da foto que me mandaron e que son, de esquerda á dereita: Rafa Sánchez, de Villares de Yeltes (Salamanca), nado en 1967. Aínda que é o máis novo, seica é o máis veterano na sección de Climatoloxía. Pablo Gómez naceu en Pontevedra en 1962 e leva na Delegación da AEMET desde 1993. Marisa Orro, a que máis se comunica comigo, hai 51 anos que naceu na Coruña e antes de pasar a Climatoloxía pasou por tres aeroportos: Villanubla (Valladolid), Lavacolla e Alvedro. E Carmen Estévez, que sae seria na foto (“pola solemnidade da ocasión”, segundo Marisa), pero que seica lle gusta amosar os seus brancos dentes en grandes sorrisos, ou sexa, que é chistosa. É nosa paisana, de Ourense, de Quintela de Canedo, desde hai 57 anos, aínda que desde cativiña vive na Coruña. Traballou en Correos durante 24 anos e xa leva 14 na AEMET.

            Todos eles ocúpanse de todas as estacións meteorolóxicas de Galicia para ver, manipular, depurar, arquivar todos os datos que lles mandamos os colaboradores, así como controlar as estacións automáticas, observatorios, etc, coas súas avarías, lagoas, emisións e erros. Están a recuperar datos antigos das estacións principais e daquelas que deixaron de funcionar. Elaboran avances e boletíns climatolóxicos mensuais, estacionais e anuais. Neles analizan o comportamento do clima en Galicia. Pero, ollo!, non teñen a culpa de que aquí sempre chova ou de que aquí faga un sol do carallo. E, por último, sobre todas as cousas, aténdenme a min, aguántanme a min coa verborrea que lles solto.  Que xa é ter mérito. Grazas, amigos xa coñecidos.

            Café Paseo de Ramoleox da Valenzá. Domingo, 19 de xuño de 2016

Publicado en La Región o venres, 08-07-2016

IR Á MALLA E VIR MALLADA

            Valentina Forte Subiela tenta enganar ó seu home Eifonso Cadayo Libretas dicíndolle que marcha a ver á súa irmá Xacinta, pero onde realmente quere ir é á burga de Baños de Molgas para parolar coas súas veciñas e facer algo así como un “sálvame” universal. O seu home, ó principio, creu que era verdade, pero cando regresou e lle viu aquel sorriso nos beizos, soubo que non estivera coa súa cuñada Xacinta, pois cada vez que viña de xunto a ela chegaba á casa cabreada. Por discrepancias familiares. Así é que Valentina Forte Subiela foi á malla e veu mallada.

Adoita suceder. Mellor fora que lle dixera que ía ó “sálvame”. Aínda que a Eifonso Cadayo dáballe igual. Como dicía el mesmo: en asuntos de mulleres non me meto. E nos da súa menos. E non se metía. Pero dicir, díxollo: fuches á malla e viñeches mallada. Que dis, oh, se a min non me mallou ninguén. Ti vesme algunha mazadura, algún negrón? Ás veces Valentina era inocente. Ou facíase a inocente. Vai ti saber! Ela mesmo recoñecía que facía e desfacía ó seu antollo. Pero fóra desas mentiras piadosas, desas mallas, a súa vida, a dos dous, era como unha balsa de aceite, como auga mansa.

            Café Oren Express da Valenzá. Xoves, 7 de xullo de 2016

DEPORTES E CULTURA

            Dicionarios sobre a mesa. Libros sobre a mesa. Tempo que corre, que pasa. Música que soa. Unha alpargata que quere caer do pé dereito. Non a deixo. Un asubío na rúa. E aplausos polos auriculares nun concerto de jazz de Stanley Jordan. A muller que empeza a fochicar pola cociña, preparándolle a merenda ós rapaces. A televisión está apagada. Hai pouco mantívena acendida para ver a segunda etapa do Tour de Francia. Que marabilla!; está a piques de acabar a Eurocopa de fútbol, pero empeza o Tour. Señores, o Tour é o Tour. E tamén temos os Xogos Olímpicos á volta da esquina. Deporte e máis deporte.

Tamén terei tempo para ler, e para ver películas, e para traballar na viña. Nesta, se non hai tempo, hai que sacalo de onde sexa. Que remedio! Onte tocou sulfatar. Mañá tocará limpar os balados. Pasado mañá ou outro día calquera tocará eliminar as herbas. Polo medio de todo iso, algúns cafés, algúns escritos, algunha obra de teatro se se terza, ou algún concerto. Isto xa é cousa da Casa de Cultura Manuel María de Barbadás. A ver!, hai representacións teatrais ou concertos por outros lugares; pero xa non estou para eses trotes, e moito menos  se chego de dar golpes cun fouciño ou cunha fouce na Costa da Gándara. Rematou de soar o jazz de Stanley Jordan. Tamén rematei o relato.

            Finca Fierro. Domingo, 3 de xullo de 2016

NIN VISTO NIN OÍDO

            Nin visto nin oído. O repaso que nos pegou Italia nos oitavos de final da Eurocopa. E chegoulle tan só o primeiro tempo. Sobroulles medio partido. Que forma de xogar! Para a casa. A buscar culpables. Coma sempre: un culpable tan só. Se fora todo o equipo xa se falaría de fracaso. Pero de fracaso, nada de nada. Que na primeira fase seica bordamos a fútbol. Contra un equipiño chamado Turquía, no que ata nin Arda Turan estivo ben. É dicir, contra catro mataos. Así é que o equipo non fallou. Errou tan só un compoñente. Ou De Gea ou Del Bosque ou Sergio Ramos. É igual; agora xa está. Así, cos cartos que se aforran, énchense máis e máis as arcas de Ángel María Villar.

            Nin visto nin oído. Nos medios de comunicación. O atentado do aeroporto Atatürk de Istambul. Total, que son 44 mortos? Nin punto de comparación cos 137 de París. Vaiche boa! Por iso os de París saíron unha e outra vez nos medios, case, case coma se fora a fin do mundo. Que demo, os turcos son turcos! Outra raza. Tamén outro ataque talibán a un autobús policial deixou 38 mortos en Kabul. Onde? En Kabul; non o viches na prensa?. Viña alá nunha esquiniña da páxina tal. Total; onde queda iso... nunhas terras cheas de terroristas. A eses estalles ben empregado. Outra cousa é que foran europeos. Ou sexa, civilizados.

            Nin visto nin oído. O esperpento da mente española. Canto máis fundidos estamos, máis apoiamos ós que nos funden. Falo das eleccións. E sae o que eu digo: que temos tan asumido o da corrupción que animamos a que nos sigan roubando. É dicir, que nos dean. Por algo tamén dixen sempre: Galicia, o cu do mundo e Ourense, o ollo do cu. Por ese sitio nos dan. Son un profeta.

            Cafetaría Rey Chipirón da Valenzá. Venres, 1 de xullo de 2016

POLAS CARBALLEIRAS DA MELANCOLÍA

            Charlie Parker deixa caer polos auriculares a súa música de jazz para que un servidor saia á ventá, contemple a noite e pense que non todo é como se pensa. Non. Ás veces saen os tiros polas culatas. O peor é se non te atopas no Oeste; se estás, por exemplo, nun campamento sioux, que non ten nin winchesters nin colts. Alí, o máis seguro é que saian as frechas para atrás. Pois coidadiño cos ollos! É igual, no Oeste ou no alto do Himalaia tamén se torcen as cousas. Coma nos eidos. Bótalle unha ollada ós sucos dun eido, de calquera eido, e verás como sempre hai algún que saíu torto. É que a vida ás veces dáche cada tremor, cada susto que te ladeas, que te torces. Ou que coxeas. Máis ou menos.

Segue o saxofón de Charlie Parker para que eu siga divagando porque de algo hai que morrer, digo que algo hai que facer, sexa en liña recta ou sexa dando reviravoltas polas carballeiras da melancolía. De que melancolía, oh, de que melancolía? Da que sae dese saxo que viaxa polos soños dun papel en branco. Pero hai papeis que están máis esborranchados co demo. A cuestión está en como estivo, está ou estará o demo. O demo é algo máis que unha representación dun espírito maligno con rabo e cornos. O demo vai máis alá do inferno. Digo eu. Penso eu.

            Finca Fierro. Xoves, 30 de xuño de 2016