O INTRUSO

Son un intruso. Son o intruso que me meto nun dicionario para roubar as palabras da miña comenencia. Son o intruso que penetro nunha habitación para espiar o ritmo cardíaco dunha muller durmida ou dun soño acompasado. Achégome agachado polas corredoiras da inocencia para saber se a rula aniña nunha silveira ou nas gallas dunha cerdeira. Son o intruso que entra no cuco do reloxo para deter o tempo e para, desde a caixa, asubiar unha canción na que o silencio se sente esmagado por un berro seco e longo. Deixo que os meus ollos axexan ou guichen o vaivén do peito da muller durmida, para que o desexo dunha ilusión acompañe a felicidade dun ir e vir eterno. Son un intruso.

Son o intruso que se agarra ás sabas brancas dunha cama, onde a paixón dun momento queda suspendida no tempo. Nese tempo no que un sorriso vale mil versos e no que un poema se fai eterno. A poesía é o campo de batalla dos soños. Os soños acubíllanse debaixo dun balcón e esperan a que a realidade asome nun novo día. Son o intruso que me meto polas rúas ás agachadas para axexar quen vai, quen vén, quen quero que vaia e quen quero que veña. Son o intruso que me emociono cun tema de Pink Floyd e que sento nunha pedra para que me acariñe un pouco o sol. Son un intruso.

Son o intruso que corro polos montes dos Castros, desde os que berro ós catro ventos de que a vida é un cantar nos labios e un ramo de rosas na man. E quedo tan feliz. Son o intruso da miña propia canción, e da miña propia esencia, e das miñas propias palabras. Son a miña propia novela.

Finca Fierro. Luns, 30 de novembro de 2020

 

FRÍO COMA O ACEIRO

Son frío coma o aceiro. Non sempre. Nin tampouco moitas veces. Pero cando me poño arrefrío de carallo. Ata me quedo frío algunhas veces escoitando algunha banda sonora, que xa é dicir. Pero nesta vida non todo consiste en sorrir, correr e bailar. Ás veces hai que poñer o grito no ceo para que algúns se decaten do que pasa, do que me pasa. Non é que me pase gran cousa. Non obstante, cando me pasa, son igualiño que o aceiro: frío. Tamén coma o carambelo. Son frío cando teño que tomar unha decisión que me pode custar algo; por exemplo, a vida. Eu á vida téñolle moito apego. Entón teño que temperarme para sobrevivir, ou polo menos para saber sobrevivir. Non sempre se sobrevive ben.

Son frío coma o aceiro cando vexo que unha acción non me gusta. Que alguén lle lanza unha mirada asasina a outra persoa. Claro, axiña penso que hai miradas que matan. Iso dixeron sempre. E eu non quero que morra ninguén. O máis seguro é que me achegue a ese presunto asasino e que lle diga “ti estás parvo, ou que”. Ditas así esas palabras non son gran cousa; pero se o presunto asasino me mira neses momentos e me ve a cara de ferreiro ou me nota que son frío coma o aceiro, creo que xa o pensaría doutra maneira; ou sexa, que dulcificaría a súa ollada para que non dese a impresión de querer matar a alguén.

Son frío coma o aceiro. Pero, xa digo, tan só algunhas veces. Pouquiñas veces. Teño o meu corazón e uns ollos que a maioría das veces brillan de felicidade. O que pasa é que hai momento que... Entendedes?

Finca Fierro. Domingo, 29 de novembro de 2020

 

UN XENIO E UN AUTÓNOMO

En máis de oito meses pódese dicir que a semana pasada aconteceu un feito tan extraordinario que foi o único que conseguiu vencer á Covid nas portadas de practicamente todos os medios de comunicación, non só de España, Arxentina e Italia, senón de todo o planeta. A morte de Diego Armando Maradona puxo patas arriba os sentimentos de toda a sociedade, ata a daqueles que non aman o fútbol. Unha morte máis que anunciada e esperada. Penso que bastante el aguantou. Segundo foi xenial como xogador (si, case se pode dicir que foi Deus), foi o reverso fóra dos campos de fútbol.

Pros e contras dun xenio en tan só un partido: o famoso Inglaterra-Arxentina do Mundial de México en 1986, que estes ganaron por 2-1 e marcando, por suposto, os dous goles Maradona. O segundo gol que marcou creo que está considerado como o mellor de todos os tempos. Pero o primeiro, ó primeiro a prensa deportiva gábao como unha “pillería”, como unha algueirada do xogador arxentino, que foi capaz de metelo coa súa man esquerda. Sinceramente, iso nin é gol nin é nada; simplemente é unha ilegalidade que puido reverter o resultado dun partido. Se este gol o mete incluso outro xogador arxentino calquera, a prensa falaría dun gol que nunca debería subir ó marcador, pero como o meteu Maradona, foi unha xenialidade; a picardía dun xenio. E deixo ó que quizais sexa o mellor xogador da historia porque estes días bordáronse ríos de tinta sobre a súa vida e a súa paixón.

Paso a un xogador que temos en Ourense que, o domingo 22, conseguiu driblar ó confinamento que hai na cidade para marchar a comer a Froufe, en Baños de Molgas. Moi contento eu de que fose deixar os cartos ó Foxo, no meu concello, pero é certo que o puido e o pode facer noutras ocasións. Como seica é autónomo pode ir a onde lle dea a gana. Nin autónomo nin leite en vinagre!; como alcalde debería dar exemplo. Perdón, como alcaldiño. Toda unha vida pregoando que os domingos e festas de gardar son para descansar, e agora resulta que todo o mundo traballa en domingo. Cambiaron os tempos. E se non cambiaron, algúns si os fan cambiar. Agora tamén driblará á xustiza, porque, aínda que ningunha patrulla o detivo no seu camiño, aí están as fotos e datos que si demostran que saltou ás baroutas. Seica están estudando o asunto. Xa.

Finca Fierro. Sábado, 28 de novembro de 2020

 

A ARTE DE ROUBAR

A arte de roubar consiste en quitarlle os soños a alguén cando realmente pensa que está soñando de verdade. Tamén se lle pode roubar a alguén a alma. Moi a miúdo se lle rouba a alguén a alma. A alma e a vida. A arte de roubar está en facelo tan ben que nin o que o fai se decata de que está roubando. Sinceramente, para isto eu non valgo. Porque lle quero roubar a felicidade ó que é feliz, e non hai maneira, non podo. Ás veces ata se me dá por pensar que ó mellor non o consigo porque eu mesmo son feliz. Hai misterios que non sei resolver. O outro día quixen roubarlle un sorriso a un neno e deume tal vergonza que ata me peguei unha labazada a min mesmo. A quen se lle ocorre xogar coa felicidade dun neno!

A arte de roubar está en querer roubarlle un tema musical ó gran compositor Zbigniew Preisner pero, sabendo que non llo sabería asubiar, nin tan sequera o intentei. E iso que penso que asubío moi ben. Quero roubar o latexo dun corazón, pero atópome con moitos atrancos no percorrido. A arte de roubar sei que está na cerna do político, mais, maldita sexa, non son político Teño que optar, entón, por roubar, por exemplo, os sentimentos dunha canción, que, nestas, sempre hai a esgalla. Sería bonito roubar a palabra do listo, a mirada do que ve máis alá dunha sinxela rutina e as bágoas dunha emoción. Como roubar un adeus para que alguén non se vaia nunca, ou roubar o tempo para asentar a nostalxia de toda unha vida. Pero a arte de roubar non a ten calquera.

Finca Fierro. Xoves, 26 de novembro de 2020

 

TEMPO DE MATAR

Xa me chegou a idade para saber que podo matar. Quero matar o silencio que me mata. Quero matar o ouleo que me esgaza a gorxa. Ou o berro que me volve tolo. Quero matar a bomba que rebenta e a man que a lanza. Quero matar os piollos da memoria que furgan nas entrañas dun tempo que xa foi. Quero matar a quen deixou mortos nas cunetas e a quen fusilou contras as paredes. Xa teño idade suficiente para saber a quen teño que matar. E hai moito por que matar, a moitos a quen matar. Quero matar ese asubío que me sae nas mañás de néboa, cando na realidade necesito un pouco de silencio. Aínda que, despois, queira matar ese silencio que me mata.

Quero matar a eses pesadelos que lles dan a volta ós soños e a eses falsos sorrisos que se ven xa desde a distancia. Quero matar o tempo no que estou agora. Porque non me gusta, porque é escuro, porque é negro. Quero matar esa morte que non é nada, que non é nin tan sequera un baleiro. Quero matar ese alento que me afoga e ese verso que me rabuña a alma.

Porque é tempo de matar xa a palabra que manca, a mirada que atravesa, o xesto que crucifica e a acción... que mata. É tempo de matar nesta tarde gris e fría, nesta idade que xa é a apropiada e neste momento no que escribo. É tempo de matar este baleiro que afunde no silencio, que afunde aínda máis na nada, que rebenta a vida dun consolo, dunha ilusión, dun sentimento. Tempo de matar porque si. Por quedar libre do que ata ou do que esmaga ou do que esfola ou do que doe ou do que berra ou do que manca. Tempo de matar este silencio que mata.

Finca Fierro. Martes, 24 de novembro de 2020

 

SINALADO POLA MORTE

Estou sinalado pola morte desde que nacín. Pero non penso poñerllo tan fácil. Á morte, digo. Antes quero rirme na súa cara durante moitos anos. Moitos. Eu ben sei que estou sinalado pola morte, pero non lle fago caso. Non me vai vencer así como así. Antes aínda lle teño que dar guerra ós que non me entenden. Ós que me entenden, para que quero unha guerra con eles? Non sei se me explico. E sei que hai moitos que non me entenden. E que? Aquí estou para explicarlles as cousas. Ó dereito e ós revés, se fai falta. E antes de que esa astrosa me venza, que aínda estará por ver se me vence.

Estou sinalado pola morte desde o 5 de abril de 1959, pero, xa vedes, máis de 60 anos dándolle guerra a esa malpocada. Á morte, digo. Lembro que me quixo visitar unha vez hai 40 anos, pero loitei con máis folgos ca un sapo ou a brazo partido, como se adoita dicir, ou case mellor co mosquetón ó ombreiro (era na mili) e conseguín vencela. Como carallo me ía deixar levar naqueles tempos se aínda era un adolescente, un parvioliño!

Demo negro, si, houbo outra vez no que me sinalou a condenada esa. O 14 de agosto de 1993, nunha estrada luguesa. Pero tamén lle puxen cara seria, cara de ferreiro e marchou co rabo entre as pernas. A morte, digo. Non obstante, recoñezo que a moi puta, aquel día, meteume o medo no corpo. Si, xa me sinalou por dúas veces, pero aquí estou, dándolle máis guerra ca nunca. Porque non me vai levar tan axiña como pensa ela. Non lle queda nada de espera! Máis de 40 anos aínda. Máis, máis, moitos máis.

Finca Fierro. Luns, 23 de novembro de 2020

 

UNHA BANDADA DE LUNÁTICOS

Unha bandada de lunáticos quixéronseme subir á chepa, pero non me deixei. Teño a miña carraxe dentro cando alguén se quere meter comigo. Ás veces ata lles cuspo na cara a algúns ou lles dou unha patada nas súas partes, para que saiban quen son eu. Eu son o Filomeno da Consuelo e fillo do Escornabois. Un dos lunáticos é o fillo da Audosia Repenica, que sempre me caeu algo atravesado, porque unha vez vin como desprezaba á filla da Perrecha. Xa sei que é unha palabra fea, pero así lle chaman; que lle vou facer eu! Claro que o de palabra fea é para eses señoritos que son moi recatados, pero como tal vocábulo, ben que asoma nos dicionarios. E digo sempre que todo o que aparece nos dicionarios é para usarse, non si? Outro dos lunáticos era Roxelio Sandiós, ó que lle faltaba un fervor, pero para facer dano si lle regulaban ben os miolos. E había tres máis ós que non coñecía ben. Sei que eran da contorna, pero non sabería concretar as súas aldeas.

Pois os cinco lunáticos quixeron saltarme á chepa cando ía camiño do muíño do Dositeo, pero eu, claro, non me deixei. Porque levaba unha gadaña sobre o ombreiro dereito (ó volver do muíño pensaba coller un feixe de outono no Rigueiral, lugar pegadiño á aldea de Bouzas) e cando a puxen en dirección ós seus corpos miráronse entre si e frearon en seco. “Este será capaz de...”, dixo un. Probade, a ver; contesteilles. Bandada de lunáticos, carallo, que non aguantades unha labazada dun esquelético! Quedaron coa boca aberta e liscaron co rabo entre as pernas. A ver, de algo me ten que valer a carraxe que levo dentro.

Finca Fierro. Domingo, 22 de novembro de 2020

 

A MELANCOLÍA BAIXO UN BALCÓN

Escoitar ás once e vinte e cinco da noite a Chico Buarque co seu tema “Construção” é coma construír un mundo de cores onde tan só hai escuridade. A escuridade desta noite que, iso si, amosa un ceo aberto e quizais albergando unha xeada que caerá de madrugada. É bo que xee. Polo menos baixo a súa friaxe queda moito bicho morto que anda por aí solto. Xa podía matar tamén a esta covid-19 que si nos está aniquilando a nós, pobres mortais que moitas veces nin sabemos vivir e moito menos morrer. Por iso eu non morrerei nunca, ou polo menos ata os 123 anos; para que non me vexan lanzar o derradeiro suspiro os da miña xeración. A ver, teño o meu orgullo.

E pasando catro minutos das once e media da noite, podo dicir e digo que a ilusión que asenta sobre unha perla negra é como ver escrita unha estrofa de moitos versos para que alguén os lea. Escribir para o esquecemento non é plan. Sempre é bonito que te lean. Aínda que despois lles sexas indiferente. Porque non todos sabemos endereitar os regos. Un rego ben dereito é coma un soño único, desexado e sinxelo. Quen non quere soñar bonito?

Escoitar a Chet Baker ás doce menos vinte da noite e case coma querer botarse fóra da casa para deixar caer a melancolía baixo un balcón que sempre me cubrirá un pouco desa posible xeada que está a piques de caer. Resgardarse desta é coma comprimir os soños nun pequeno alento de ansiedade. Rematar certos pensamentos ás doce menos cuarto da noite é como deixar caer o silencio sobre min. Quedo en silencio.

Finca Fierro. Sábado, 21 de novembro de 2020

 

MÁIS ALÁ DA REALIDADE

Mentres escoito a banda sonora de “Carros de fogo”, do compositor Vangelis, ou o que é o mesmo, Evangelos Odysseas Papathanassiou e manipulando nos meus listados cinematográficos atopeime co seguinte título dunha película de 1986: “Máis alá da realidade”. Frase perfecta para iniciar este Recuncho dicindo que máis alá da realidade seguirá o galego dando guerra, por moito que a algúns lles rebente ou lles amole, e por moito que o queiran condenar ó ostracismo. É que hai uns día a presidenta do Congreso dos Deputados, Meritxell Batet, quitoulle a palabra ó militante do BNG Néstor Rego porque este quixo facer o seu discurso na lingua que nos pariu ós do Padornelo para acá. E digo eu: se o Congreso representa a toda España e se Galicia pertence a España, por que non se pode falar no hemiciclo o galego? Se non erro, existe unha profesión de tradutores. Non hai por que negarlle a esencia, a alma a case todo un pobo! Digo case porque sempre aparecerán eses listos que din que algúns queremos impoñer o galego sobre o castelán. Quen impón a quen?

Máis alá da realidade segue estando o noso rei emérito, que, á nosa conta, viviu, vive e vivirá coma un rei. Acabamos de saber que seica gastou oito millóns de euros en voos de pracer. E un servidor desexando viaxar ás antípodas ou á Alaska, aínda que non se me perdera nada alá. Non quero pensar no que aínda non sabemos sobre o que acontece nesa ou con esa familia da Zarzuela. Se é condenable o que sabemos, como será o que non sabemos. Porque no bulleiro sempre hai sucidade, porcallada, moito lixo. E aquí tamén asomarán eses listos defendendo unha monarquía que seica vela por nós.

Máis alá da realidade segue estando a xustiza. Esta nunca conseguirá arar dereito. En Ourense absolveron a un inquilino porque quen fixo os estragos na vivenda na que vivía de aluguer foi o can que tiña e non el. O razoamento da xustiza foi lóxico e sinxelo: “e nulo reproche penal se lle pode facer”, ó can, se entende. Non valeu de nada que entre o dono do piso e o inquilino asinaran un contrato no que se prohibían mascotas. E se o can (que é mascota, tamén se entende) escarallou o piso, de quen é a culpa? Para min: da xustiza!, que segue unha e outra vez e mil máis coa venda nos ollos.

Finca Fierro. Sábado, 21 de novembro de 2020

 

UNHA PONTE A PEULLA

Haberá tres ou catro semanas que me chegou un guasap do escritor Eloy Gayán comunicándome que me remitía o último libro que escribira. A verdade é que me emocionei un pouco, pois como eu non son dos que me relaciono con xentes da cultura (quizais por vivir un chisco apartado do centro da cidade das burgas e, por que non, sempre fun un pouco vergonzoso, un pouco cortado para segundo que cousas), sempre é bonito que alguén se acorde dun. A Eloy Gayán coñecérao o 17 de marzo de 2017, cando presentara a súa primeira novela, “As damas silenciosas”, nunha libraría de Ourense. A causa daquilo escribíralle uns días despois unha daquelas reportaxes que publicaba na sección Testemuñas da Memoria.

Así é que tres anos e oito meses despois asomou na miña caixa de correo un paquetiño que contiña a novela “Unha ponte a Peulla”, cunha pequena dedicatoria incluída. Non me puxen con ela ó momento porque tiña pendentes de lectura dous libros da biblioteca que, ó ser de aí, teñen uns prazos para a súa devolución. Onte pola tardiña empecei co libro de Eloy Gayán. Hoxe, antes de xantar, rematei a novela. Si, é curta (154 páxinas tan só), pero a maiores é moi amena, moi fácil de ler. É deses libros que che fan dicir: por que non se escriben así a maioría; que con tan poucas páxinas goces o mesmo ou mellor que lendo todo un bestseller de centos delas? En 154 páxinas, Eloy lévanos polas terras de Chile cunha historia de amor moi bonita e baixo unha linguaxe realmente espectacular. Fermosa novela.

Finca Fierro. Venres, 20 de novembro de 2020

 

O EXPRESO DA MORTE

Subo ó expreso da morte para pasar polas estacións que arrodean o monte calvario. Cruzarei polas veigas e montañas dunha vida eterna que xa non é. Porque morrín no tempo de cando se exhala o derradeiro suspiro. No expreso da morte levo comigo o jazz de Wes Montgomery e catro palabras soltas que aínda están por escribir. Seguro que as escribo no tempo que vai do apeadeiro de Cantoña á estación de Baños de Molgas. Catro palabras soltas son fáciles de poñer sobre un raíl longo e sen atrancos. Estou no expreso da morte contemplando as paisaxes que veñen e pasan como recordos nunha tarde da infancia, de cando viviamos no limbo da nosa existencia, do noso vivir. Ó mesmo tempo son o estraperlista dos soños.

Subo ó expreso da morte porque xa chegou o meu tempo no que teño que deixar a herdanza de todo o que vin, berrei, escoitei, escribín e soñei. Deixo todo o meu saber, que é pouco, pero... os recordos son o que son. Eu por suposto que só analizarei os bos. Os malos viaxarán neste expreso da morte que cruza as estacións como quen leva o demo detrás. Ou ó mellor ata poida que vaia o demo dentro. Aínda que o máis seguro é que me fago unha película de todo, cando nin tan sequera existe un guión. Polo de agora, deixo de contemplar as paisaxes, caio de xeonllos e co ruído do troupeleo do expreso da morte, berro unha oración por este espírito que se deixa ir polas vías dunha existencia que xa pasou. Requiescat in pace para os que soñamos cos biosbardos.

Finca Fierro. Xoves, 19 de novembro de 2020

 

SEIS CONTRA SEIS

Seis contra seis. Dito así semella que imos ver ou que vou falar dun partido de voleibol (a min gústame máis balonvolea). Pero non; vou analizar aquilo que nos está a desangrar mensualmente, economicamente falando, e contra o que baduamos sen parar durante toda a nosa vida. Porque durante toda a nosa vida estamos pagando eses recibos ós que lles podemos chamar de servizos básicos: a auga, o gas, o lixo, a luz, os seguros e o teléfono. Aí está, son seis. E contra eses escribimos, berramos, insultamos, latricamos... porque sempre soben e nunca baixan. Temos tan asumido esa rutina económica e esa obrigatoriedade que nin tan sequera se no pasa pola cabeza os outros seis do “equipo rival”. Estes son, por suposto, políticos.

Porque lles estamos a pagar a seis institucións, entidades ou organismos que, moitas veces, a maioría das veces, nin tan sequera nos valen como servizos, nin básicos nin excepcionais, nin rabo de gaitas. Aí van: Concellos, Deputacións, Comunidades Autónomas, Goberno Central, Comunidade Europea e Casa Real. Como vedes, son seis tamén. Agora pensade friamente, pero con tranquilidade, todos os “chupópteros” que están vivindo á nosa conta, e que, moitas veces, a maioría das veces, como dicía, non nos reportan un gran servizo. Á veces nin tan sequera un pequeno servizo. E estas institucións debémolas ter máis asumidas aínda que os servizos básicos, porque cando pensamos no que nos custan, adoitamos agachar a cabeza e non dicir nada. Sempre apandamos co que nos botan.

Finca Fierro. Mércores, 18 de novembro de 2020

 

MELLOR COAS TERRAZAS

Ó día seguinte da implantación das medidas de peches de bares neses concellos con alto ritmo de propagación do Covid-19 e con permiso, iso si, de despachar a consumición tan só para levar, xa vin que aí había un descontrol tal que merecía un pequeno Pingas, e que me deu a confirmar tamén que os bares foron o chibo expiatorio deste aumento de contaxiados. Deixei pasar o momento da súa denuncia neste recantiño e o luns vin como se me adiantaron os da sección Quen Cho Dixo deste mesmo xornal, cando comentaron algo que estaba a suceder na praza de Paz Nóvoa, en referencia ó momento de tomar ese café que se pode levar, pero que se leva tan só uns metros e sen distancia de seguridade. Que é o que acontece tamén na Valenzá.

Ata aquí todo ben e coa alegría inmensa de que os bares poidan seguir despachando para non verse obrigados a pechar definitivamente. Mais o descontrol, o caos está na forma en que se está a desenvolver a medida por culpa dos propios clientes. Agora piden o café, apártanse uns metros da porta ou da ventá pola que os despacharon, xúntanse tres ou catro ou os que cadran e dálle que dálle ás conversas. Eses tres ou catro ou os que cadran, antes, nas terrazas, tiñan que estar cada un en súa mesa. Tamén podo dicir que, agora, o único que se conseguiu, con respecto ó tempo das terrazas, foi que, os clientes, en vez de tomar os cafés sentados, tómanos de pé; porque seguen instalados máis ou menos no lugar das mesmas. Coas terrazas cumpríanse mellor as normas e as distancias de seguridade. Algo que xa comentei algunha vez. Menos mal que xa sei que a Xunta é propensa a desfacer o que está ben.

Finca Fierro. Luns, 16 de novembro de 2020

 

BERRANDO POR ALGUÉN

Hai un cacho berrei polos que estaban lonxe. Ninguén me contestou. Agora non sei se é porque estaban demasiado lonxe e non me oíron ou porque non había realmente ninguén. Podo prometer e prometo que berrei ata esgazar a gorxa. E de cando en vez aínda sigo berrando. Claro que eu mesmo me aparto cada vez máis de onde intúo que pode haber alguén. Empecei berrando desde o alto dun outeiro e xa estou a medio camiño dunha lagoa que está no medio dun val. Non obstante, cada cincuenta pasos (paso adiante, paso atrás) sigo cos meus berros. É igual; aínda que non me escoiten, a min gústame berrar. E como empeza a ser noite, por que non vou berrar? Mato dous paxaros dun tiro: un, porque ó berrar tamén espanto o medo; e o outro, porque ó berrar, e como cada vez o silencio, segundo avanza o día ou segundo se achega a noite, é máis silencio, pois igual hai sorte e alguén polos que estou berrando me oe. O ruído, cando hai silencio, moito silencio, semella máis ruído. Entón o berro semella máis berro, máis forte, más con carraxe, máis con bravura. Por berrar que non quede.

Tamén é verdade que ata eu caio na conta de que empezo a estar rouco. Sei seguro que é polo esforzo dos berros, deses berros que levo realizados desde hai máis dunha hora. Menos mal que como xa é noite pecha, os berros -por aquilo de que hai máis silencio- aínda que non sexan tan fortes ou aínda que sexan afónicos, seguro que chegan ó seu destino. E sabendo isto e non contestando ninguén, agora sei certo que non había ningunha alma perdida na distancia. Deixo de berrar.

Finca Fierro. Domingo, 15 de novembro de 2020

 

CORRIXINDO ERROS

Ai logo!, vese que de fútbol algo entendo. Pedía o luns pasado que Carlos Mouriño, o presidente do Celta, actuase canto máis axiña mellor se non quería ver ó seu equipiño na segunda división. E semella que me fixo caso: ese mesmo luns (ou ó día seguinte, xa non lembro ben) destituíu ó adestrador Óscar García. Agora xa temos ó arxentino Eduardo Coudet, O Chacho. Nunhas semaniñas saberemos xa definitivamente se o mal do Celta estaba no anterior adestrador ou nos propios xogadores. Se por un aquel o Celta non levantara cabeza, non me importa entoar o mea culpa por ir contra Óscar García. Eu, sinceramente, non o vía como adestrador do equipo vigués; pero ó mellor sae aquilo de “vale máis o malo coñecido que o bo por coñecer”. Vai ti saber! O fútbol tamén ten o seu aquel, o seu misterio.

Como o seu aquel teñen os malditos nomes que se lles adoita poñer ás rúas das vilas e cidades en plan de “peloteo”, de querer quedar ben. Explico: resulta que Pontevedra vaille retirar a unhas das súas avenidas o nome de Juan Carlos I. Porque este personaxe xa non é o que era. Este home pasou de ser “campechano”, sincero, cordial e salvador da patria a ladrón, saído e fuxitivo. Queremos ser tan pelotiñas que, tan axiña como destaca alguén en calquera asunto ou materia, zas, celebrámoslle homenaxes a darlle cun sacho, sen antes pescudar se realmente merecía esas homenaxes. Se nas homenaxes eran bos e xenerosos, agora son pederastas ou maltratadores ou ladróns. Maldita sexa a nosa impaciencia!

E co fácil que é o de nomear as rúas sen comprometerse con nada nin con ninguén: que se nesa rúa hai un penedo, pois a Rúa do Penedo; que se ó abrir esa vía se atoparon cunha morea de xestas, pois a Avenida das Xestas. Ademais, todos sabemos moi ben que cada localidade ten os seus sitios cos seus correspondentes nomes: que se Pedradarcas, que se Cachopas, que se Piuales, que se Soutiños. Ata se pode dar a opción de poñerlles nomes de paxaros ou de animais ou de peixes ou de obxectos, e non habería que andar cambiándoos cada certas épocas porque tal personaxe era daquela maneira e despois descubriuse que era destoutra. Que se Franco era o Xeneralísimo, agora é o fascista. Que se Fidel Castro era o revolucionario, despois pasou a ser o ditador. Que se fixeramos ben as cousas, non habería que corrixir os erros.

Finca Fierro. Sábado, 14 de novembro de 2020

 

SEGUNDO COMO SE MIRE

Venres 13. E que? En España o día malo é o martes 13. Sempre haberá países que irán ó revés de nós. Como nós iremos ó revés deses países. Xa se sabe, segundo como se mire e quen mire. Lémbrame isto a que nós baduamos contra os musulmáns, por exemplo, cando se fincan de xeonllos e se dobran e desdobran para rezar. Como se nós fósemos máis honrados; que aínda en algúns lugares se achega xente andando en xeonllos ás igrexas. Ou eses que se flaxelan. Ou como para poñer de exemplo toda a carallada da procesión esa da Virxe do Rocío. Baduamos contra esas árabes ás que non se lles ve nin tan sequera os ollos da cara, cando non hai moito tempo as nosas mulleres ían ás igrexas recatadiñas e con aqueles velos que algunhas si cubrían toda a cara... como as musulmás.

Gústanos latricar. Esbardallamos moito (outro exemplo) contra eses inmigrantes africanos que invaden as nosas costas e que seica veñen vivir á nosa conta. A ninguén se lle dá por pensar nas atrocidades e calamidades que lles levamos nós cando arrasamos os seus países na procura dos seus minerais ou das súas riquezas. A ninguén se lle dá por analizar que a nós, precisamente a nós, moitos países nos acolleron logo da machada fascista e, despois, nunha fuxida da miseria. O asunto, calquera asunto depende de quen o mire ou como o mire. E dá igual que sexa venres 13 ou martes 13; o caso é querer levar sempre a razón ou querer ensinar ben o camiño, aínda que este sexa torto coma eses países que sempre andan ó revés. Sempre. Porque nós sempre somos os que andamos ó dereito.

Finca Fierro. Venres, 13 de novembro de 2020

 

O SEU LABIRINTO DE MISERIA

Por que choras, meu rei?, díxolle a muller ó home que estaba sentado nas escaleiras de pedra. Eu non choro, tan só verto augas sobre esta pedra mollada para poder dicir que chove sobre mollado. E quedaron os dous mirándose e sen saber que máis dicir. O home vestía farrapos dun abrigo vello que levaba anos colgado na palleira e a muller cortaba a respiración ante o escote dun xersei vello que atopara entre os cascallos dunha casa en ruínas. A parella semellaba un labirinto de miseria. Mais aínda así, o home púxolle á muller un auricular na súa orella esquerda para que escoitase un tema de Pink Floyd. A muller deixou que se abrisen os seus beizos nun sorriso enorme, ó mesmo tempo que lle soltaba un: meu rei! Sentou á beira do home. Mirouno ós ollos. Este, por vergonza ou por timidez, axiña fuxiu coa súa mirada e o beizo superior tremeu coma nun pequeno suspiro ou salouco. Ela directamente e el de esguello, estudábanse o seu labirinto de miseria. Pero no fondo eran felices. Víase a felicidade reflectida nos seus xestos, nas súas olladas incluso, aínda que as de el eran fuxitivas, efémeras.

Case sen querelo e non sabendo como, tocáronse as pernas e aínda que el se arreguizou un pouco non a apartou, e tanto o un coma o outro notaron unha leve calor que os transportaba a un mundo de ilusión. Tanta ilusión que, tamén sen darse conta, exploraron cun bico o seu labirinto de miseria. Sóubolles a agarimo, a refuxio, e souberon que acababan de atopar a súa propia riqueza. Meu rei!, dixo ela. Meu ben!, contestou el. Ergueron da escaleira e marcharon collidos da man e con sorrisos nos beizos.

Finca Fierro. Xoves, 12 de novembro de 2020

 

CAPAR O RÍO

Lendo nun libro galego atopeime coa acción de cando uns personaxes lanzaban pedras a rentes da auga para que rebotasen cantas máis veces mellor. Nós a iso chamabámoslle “capar o río”. Xuntabámonos, ou mellor dito, xa estabamos xuntos un grupo de cativos gardando as vacas no monte e axiña acordabamos de ir capar o río. Así é que cada un collía as mellores pedriñas que puidese atopar (canto máis planas, mellor se deslizaban pola auga) e alá empezabamos unha pequena guerra ou competición de a ver a quen lle choutaba máis veces a pedra sobre a auga. Ganaba, por suposto, o que acadase máis saltos. Había auténticos especialistas na materia, aínda que todos, máis ou menos, o faciamos soberanamente ben. Porque, claro, estabas case todos os días capando o río, e a práctica, xa se sabe. Despois era bonito ver aquela figura na que se apreciaba como os saltos ían a menos e se facían máis curtos. E ver aquel ronsel que deixaba a auga era como para pillar unha foto para enmarcar.

Capar o río ten o seu aquel. Non se tira a pedra de calquera maneira. Hai que poñer certas posturas para que a pedra colla certa velocidade e non afonde xa no primeiro golpe de auga. E como xa dixen, hai que saber tamén buscar a pedra apropiada. Cunha calquera podes capar o río, como moito, cinco ou seis veces; pero cunha ben escollediña, eses saltos pódense facer eternos ou malos de contar a causa da velocidade -máis que da forza- do lanzamento. Neste caso tamén vale máis a maña cá forza. É igual; é un xogo bonito o de capar o río.

Finca Fierro. Mércores, 11 de novembro de 2020

 

POR UNHA LABAZADA

A xustiza no noso país ou non actúa ou actúa cando non debe ou actúa tarde, mal e nunca ou cando actúa faino rematadamente mal. A maioría das veces non condena a eses grandes ladróns con moito poder e tamén, a maioría das veces, si condena unha simple labazada. Como lle pasou a unha rapaza de 24 anos, que tivo que pagar unha multa de 150 e unha indemnización de 300 por lle dar unha labazada a un mozo por meterlle man. É verdade que a este tamén o condenaron por abusos sexuais. Pero, a ela?, por que a tiñan que condenar? Cando o mozo, en vez dunha labazada, ben sei eu o que merecía. Ninguén, absolutamente ninguén ten dereito a meterlle man a outra persoa sen o consentimento desta.

O xulgado, como informou este mesmo xornal o pasado domingo, recoñeceu o delito e incluso tamén a indignación e carraxe que sufrira a moza, pero que, para repoñerse, hai outras vías, outros procedementos. Si, é certo que hai outros métodos, pero nese momento nin tan sequera a persoa máis calmada do mundo se lle daría por pensar noutras accións que non foran unhas boas labazadas ó insurrecto. Gustaríame saber como actuarían os do xulgado se lles meteran man a eles; ou ás súas fillas.

Que por unha labazada, máis que merecida, condenen a alguén é algo que nunca entenderei. E sabendo, por suposto, que hai xente por aí, moita xente, que vive como Deus grazas ás falcatruadas que cometen. É moi normal que digamos unha e outra vez que a xustiza, no noso país, é unha carallada. Sempre o foi.

Finca Fierro. Luns, 9 de novembro de 2020

 

O EXPLORADOR

Son un explorador. Exploro o que vai máis alá daquel camiño das cen curvas e as rulas que pousan sobre as gallas dos castiñeiros. Exploro o que pode haber sobre un balcón que dá cara ó noroeste e, ó mesmo tempo, déixome ir polos recordos dun tempo. Son un explorador que vai pola vida explorando. Como debe ser. Exploro os coches vermellos que pasan e mírolles a matrícula por se aquel. Explorar entre os catro palleiros que hai nunha aira pode ser bonito. É bonito. Atopas saltóns que saltan e espigas de centeo que caeron das medas. E se me quedo quieto seguro que asoma unha rula na procura de alimento. Exploro o bafo dun espello para ver o que non deixa. Puto bafo!

Son un explorador de cando as películas se facían en branco e negro e tamén o son agora que as películas se fan dixitalmente. Explorar é bonito. Podo axexar detrás dun camisón aqueles puntos ou lugares prohibidos, ou esperar a que algún alpabardas asome por detrás dos palleiros daquela aira. Exploro o ritmo dun tema musical de Jerry Goldsmith ó mesmo tempo que me deixo levar pola melancolía dun soño. Porque soñar tamén é bonito. Pero hoxe estou explorando. Son un explorador. Dos tempos arcaicos e sereino tamén dos tempos futuros. Porque o futuro está aí, á volta da esquina; e eu estou aquí, explorando aquilo que non ten fin. A eternidade non ten fin. Exploro a eternidade dun sorriso que se abre e que se abre para deixar ver unha nostalxia que tampouco ten fin. Son o explorador dun silencio no que non hai ningún ruído.

Finca Fierro. Domingo, 8 de novembro de 2020

 

O CELTA NECESITA UN CAMBIO

É triste, moi triste que eu, precisamente eu, nos últimos partidos do Celta de Vigo desexara que perdera. Porque, perdendo, sempre haberá unha opción de que haxa un cambio drástico para que o equipo intente atopar o seu camiño. O cambio, por suposto, tocaralle ó adestrador porque ninguén vai botar fóra a cinco ou seis xogadores. A ver, sempre defendín a árbitros e adestradores porque sei que intentan facer ben o seu traballo, pero tamén confeso que desde un principio non conseguía ver a Óscar García adestrando ó Celta.

Cando o ficharon fixérono coa intención de mellorar ó equipo vigués. Non obstante, este creo que vai de mal en peor. A temporada pasada librouse por un simple gol (que, por certo, seica o merecía o Leganés) de baixar á segunda división, pero visto o visto nestas nove xornadas que levamos de campionato, esta temporada non o salva nin Rita a Cantaora. A non ser que haxa un cambio xa. Pero xa.

Intento ver os seus partidos (e véxoos), pero en cada un deles a carraxe empeza a desilusionarme porque noto que nin hai xogo, nin espírito, nin nada que se asemelle a un equipo de fútbol que, por xogadores, debería estar polo menos loitando polas competicións europeas. Agora mesmo loita por sobrevivir, e creo que non o conseguirá. Porque canto máis se meta no pozo, máis lle custará saír del.

E de pouco vale que Iago Aspas intente subir o equipo ás costas se non hai ninguén que o axude. O señor Mouriño ten que deixarse de andrómenas e poñerse a actuar. Se nun ano (crin oír no partido do venres entre o Elche-Celta que Óscar García cumpría precisamente un ano como adestrador) alguén non consegue mellorar algo, enténdese que ese alguén non vale. É certo que lle hai que dar unha certa marxe a calquera, pero, no fútbol, un ano non está mal. O Celta de Vigo, ante o cadro de xogadores que ten, creo que necesita un adestrador con garantías, con certo “caché”, cousa que o adestrador actual non ten. Dóeme confesalo pero o venres desexaba que o Celta perdese para que o botasen. O equipo necesita un aliciente, algo que lles faga cambiar a dinámica desa inercia negativa que levan.

Finca Fierro. Sábado, 7 de novembro de 2020