NAS ESCALEIRAS DA AIRA DE ARRIBA

Abel Mero Breo quixo subir polas escaleiras que levaban á Aira de Arriba pero como lle custou a causa dunha perna que non lle regulaba moi ben, optou por sentar no terceiro chanzo da mesma. Rañou un pouco nesa perna que o facía sufrir bastante e axiña se quedou un pouco trasposto ante un pensamento que se lle subiu á cabeza. O de cando un día, máis en concreto, entre o lusco e o fusco, se sentiu acurralado no canellón que o levaba á estrada dos Milagres. Ó pouco de meterse pola canella logo notou un ruído e unhas parolas medio burlonas sobre a súa persoa. Identificou ós tres individuos que, sabía, se meterían con el: Bardo Celta, o fillo da Conacha; Caitán Alegre, o fillo do Sabugueiro; e Dalmacio Macías, o fillo da Estreñida. Sempre se metían con el.

Porque Abel Mero Breo, o fillo da Gaiteira, a maiores do problema que tiña na perna, tiña outro aínda máis grande na cabeza; algo que os máis “espelidos” da vila usaban para tomalo por un boi de palla ou polo chifre do capador. E Abel Mero non erraba, xa que tan axiña como lle botaron a vista encima, empezaron coas aldraxes, cos insultos e cos agravios. O rapaz non tardou en deixar caer pingas de bágoas sobre a súa faciana. As mesmas que empezaban a caerlle na escaleira que sobe á Aira de Arriba. Ás veces, os recordos non son sempre felices nin a memoria se alegra ante unha infancia pasada. Non obstante, Abel tivo a sorte de que non tardou en aparecer por alí o seu irmán Efraín, que intentaba non perderlle ollo, porque sabía o que pasaba no entorno do seu irmán. Os outros tres marcharon a escape. Abel seca agora as bágoas, ergue e marcha.

Finca Fierro. Luns, 21 de setembro de 2020

 

A COR DA ETERNIDADE

Ás seis e cinco da tarde chove. Ás seis e cinco da tarde escoito a Dawn Thomas. A canción é a que rompe o silencio nesta tarde de outono. Tarde na que quero fuxir por entre as ringleiras torcidas duns pensamentos que van e veñen buscando as coordenadas dun encontro. Ás seis e cuarto da tarde xa deixou de chover. Pero o chan está mollado. Algunhas pingas aínda caen dos tellados e das follas dos carballos. Quero atopar aquel eido no que os regos me levaban ata o infinito e máis alá. A vida, ás veces, encamíñanos por regos tan longos que semella que nunca teñen fin. Pero si o teñen. Como a vida.

Agora é un tema de jazz o que rompe o silencio desta tarde... quizais algo triste, quizais moi melancólica ou quizais moi nostálxica. Máis ou menos é o mesmo. Tamén a tarde, máis ou menos, segue igual; como eses sentimentos que están aí, gardados e esperando fluír. Agora mesmo non é o caso. É mellor que sigan acochados ou incluso mellor abrigados para que non se constipen, para que non se arrefríen. Ás seis e vinte da tarde as nubes grises semella que corren ou que voan, mentres unha ollada, a miña ollada queda perdida sobre o firmamento; sobre ese que non ten fin. Aínda que se di sempre que todo ten o seu principio e a súa fin. Poida que si. Por agora queda esa dúbida rabuñando nas entrañas. Por certo, será de cor branca ou negra a eternidade? Terá cor a eternidade? Ó mellor é gris escuro ou azul celeste. Non quero sabelo porque non quero morrer aínda. Son inmortal. Nunca saberei a súa cor. É igual; o caso é vivir baixo o prisma das cores do arco da vella e bambearse sobre unha existencia infinita.

Finca Fierro. Domingo, 20 de setembro de 2020

 

VITORIAS E DERROTAS

Vitorias e derrotas están á orde do día en calquera aspecto da vida. Aínda que onde máis e mellor se destacan é no deporte, en calquera deporte. Pero para un servidor hai un que, nestes casos, sobresae por encima de todos os demais. Porque creo que é o máis duro, o máis sacrificado e o menos visto dos chamados grandes: fútbol, baloncesto, etc. Estou a falar do ciclismo. As vitorias deixan a un contento e feliz. As derrotas, á inversa: triste e con bágoas de impotencia nos ollos. Comprobeino o sábado vendo a cronoescalada do Tour de Francia. Esa etapa decidía todo o Tour. De aí sairía o podio do día seguinte. O esloveno Primož Roglič avantaxaba ó seu compatriota Tadej Pogačar en 57 segundos antes de iniciar a etapa.

Unha etapa de 30 quilómetros en chan e 6 en subida con ramplas criminais. Partía de favorito o que ía de líder, ou sexa, Roglič; pero o outro, Pogačar, un rapaz de tan só 21 anos, axiña empezou a comelo vivo, como se adoita dicir. A verdade é que cando se é novo e se ten ansia (e a pesar da veteranía dos máis vellos) quérese comer o mundo, e como se viu, algúns conségueno. O rapaz púxose na xeneral a 59 segundos do Roglič, o que significa que lle sacou na etapa da cronoescalada 1 minuto e 56 segundos. Por certo, ganou a etapa, claro. A súa vitoria deixouno contento e feliz (eu, sinceramente, tamén quería que ganase, polo da idade), pero houbo un momento en que me apiadei, en que me compadecín do derrotado. E foi na forma de velo... alí, sentado, completamente fundido, triste. Porque creo que el mesmo, antes da etapa, xa se daba tamén como ganador do Tour. Non direi que lle saíu o tiro pola culata, porque sería como confesar que correu mal (quedou quinto na etapa, que tampouco é un mal posto), cando a realidade nos amosou que Pogač foi o que voou sobre ese percorrido francés. Creo que hai ciclista para tempo.

Aproveito que falo de vitorias e derrotas para comentar a derrota sen paliativos da Xunta de Galicia en cuestión dos incendios forestais. Un ano detrás doutro. Despois escúsanse con algo que me pon moi nervioso cada vez que botan a lingua a pacer: que os incendios son intencionados. É que isto altérame o sangue! Iso sábeo todo o mundo. Non fai falta que nolo digan. E a típica escusa de que... “e nós que lle imos facer”. Nada, non fagades nada, nin tan sequera falar. Se falades escarallades todo.

Finca Fierro. Sábado, 19 de setembro de 2020

 

OS DEMOS ESTÁN AQUÍ

Acabo de atoparme cunha cita de William Shakespeare que me vén como anel ó dedo, que me cadra ó xeito para este Pingas: “O inferno está baleiro, todos os demos están aquí”. Canta razón! Incluso xa algo comentei neste mesmo xornal de cando falei do envelenamento dunhas ovellas nun monte de Cualedro. Agora aconteceu algo moi semellante nunha aldea de Lugo. Non houbo envelenamento, pero si houbo e hai vinganzas sobre outros animais. Somos tan covardes que non nos atrevemos a ir directamente cara á persoa, e descargamos a nosa impotencia, a nosa maldade, o noso veleno, os nosos demos sobre os animais.

Un gandeiro da parroquia de Esmoriz, en Chantada, séntese impotente ante un veciño que acirra ós seus cans para que lles atacan ás vacas. E semella que non é un caso illado, xa que os ataques ocorreron varias veces e a algún que outro veciño máis. Polo que contan, parece que nin a Garda Civil lle pode tusir ó paisano (por chamarlle dalgunha maneira) dos cans; seica se alporiza cando intentan traelo ó rego. E nestes casos, coma sempre, a xustiza queda de brazos cruzados. O propio concello de Chantada se lava as mans ante uns cans (de gran envergadura, seica) que andan soltos. Se no meu relato citado ó principio dicía que culpa tiñan as ovellas, aquí teño que dicir que culpa teñen as vacas? Hai outras formas de facer mal sen sacrificar animais. Porque neste caso, parece que xa se sacrificou unha vaca e outras acabaron abortando ante as carreiras e os sustos provocados por eses cans encirrados por outro can aínda peor.

Finca Fierro. Venres, 18 de setembro de 2020

 

O ALMORZO MOLGUÉS

Hai un mes máis ou menos aparecía neste xornal e na súa sección Historia en 4 Tempos un artigo de hai 50 anos do correspondente de Baños de Molgas, Sindo Froufe Quintas, sobre o licor café, esa bebida que, se non fora pola burga e o balneario, poría á vila molguesa no mapa, chamémoslle, turístico. Comparaba o seu selo cos viños máis famosos de España e o seu sabor que enganchaba (son abstemio e non podo corroboralo, pero só por oídas doulle a razón a Sindo Froufe). Remataba o artigo comentando que nos bares da vila molguesa era parada obrigatoria a dos traballadores ás nove da noite, en recompensa á finalización dunha xornada máis seguro que esgotadora.

Sindo Froufe dicía o das noites. Pero eu lembro xa aquelas mañás nas que, de rapaz, ía coa xogada das vacas cara ós Cachós ou cara á poula da Lagoa de Almoite e ó pasar por xunto ó balneario, zas, atopábaste con aquela ringleira de máis xogadas de vacas paradas (ou ben con arados ou ben con carros) e varios burros, como se fosen hoxe coches e motos aparcados, porque os donos dos animais estaban “almorzando” o seu licor café no bar do Domarco. É certo que tal bebida se despachaba en todos os bares molgueses, pero quen realmente tiña a fama era o licor café do Domarco (o tío de Moncho Borrajo), que incluso subía xente da propia cidade de Ourense a tomar as súas copiñas. De aí esas xogadas de vacas nesas zona en concreto, que copaban as dúas beiras da estrada principal. Sindo falaba de que o beneficio do licor café era máis ben prexudicial para a saúde. A maioría dos molgueses saben ben a desfeita que fixo e a que aínda fai.

Finca Fierro. Xoves, 17 de setembro de 2020

 

DISIMULANDO A CARRAXE

Ás dez e vinte e cinco pégolle un berro á noite para que a miña carraxe saia de súpeto e con forza pola ventá. Teño tal rabia sobre min que ata son capaz de morderme. Non o fago porque me doería. E mentres se poida evitar a dor... Non me queda outra, entón, que apertar as sens ou as tempas e deixar que o óso da fronte sufra un pouco. Dígoo doutra maneira: teño cara de ferreiro. Nin o grupo Milladoiro me alivia. Me cago no mundo! Agora vou disimular dicindo que tal carraxe é polos incendios que devastan a nosa provincia. Que non é verdade, porque o que sinto polo dos incendios vai moito máis alá dunha simple cólera; xa non ten nome.

Tamén disimulo dicindo que o cabreo que me encirra as entrañas é porque VOX quere que se ilegalice ó BNG. Tampouco é verdade que estea anoxado por isto, xa que, a estes, nin puto caso. Inocentes!, que sodes uns inocentes! De todas as maneiras, e por se aquel, xa teño máis ou menos estudado o mapa para pillar o camiño máis curto para Portugal. Aínda que tamén teño a posibilidade de analizar o asunto ese de Venus, no que semella que pode haber vida alá. Sinceramente, quérolle ó país veciño, pero ante o espazo sideral, que se quite Portugal. Non me importaría fuxir para alá. Sigo disimulando que estou enfadado porque seguimos sen cumprir co uso das mascariñas ou dos bozos, porque tampouco é verdade. Simplemente estou que rebento porque o control sobre unha realidade é como atopar auga de bacallau no deserto. Ás dez menos dez da noite sigo berrando pola ventá para calmar esta ansiedade que me mata.

Finca Fierro. Mércores, 16 de setembro de 2020

 

OS VERSOS E O POEMA

Xa dicía eu que o verso que vai detrás dun salouco debería ser moi triste. É moi triste. É coma un berro seco que se lanza desde o alto dun outeiro. É como unha queixa, como un lamento que sae moi de dentro. Emporiso, as agullas do reloxo seguen marcando o tempo. Que pasa, que voa, que non se move. E o berro quedou en silencio. Nese silencio no que o pensamento vai e vén por entre as toxeiras do monte Medo. As flores dos toxos marcan a brillantez da mañá e as lavercas trilan desde o ceo. Pouco a pouco, piorno a piorno o poema vaise facendo. Con versos cheos de infancia, con estrofas rebentando de inocencia. Aquela inocencia que deixaba xemidos de amor eterno. Quen non quedou nunca coa ollada perdida polo firmamento.

Xa dicía eu que o poema recitouse detrás dunha historia; de cando o amor era poesía e a realidade asentaba sobre unha melancolía ó lado dunha lareira. A melancolía é o pracer de estar triste. Non obstante, as agullas do reloxo, aínda que sexa lentamente, non se deteñen e o tempo pasa e todo cambia. Agora toca deixar caer os saloucos sobre un papel en branco e mentres Elmer Bernstein me acompaña coa banda sonora de “Os dez mandamentos”. O único mandamento auténtico é o de librarse da nostalxia para vivir unha realidade que está aquí, que é a que hai e xa está.

Xa dicía eu que os versos e o poema traerían consigo a fábula de que calquera tempo pasado é mellor. Ou non. Será o tempo o que diga se son ou non son, se estou ou non estou. De momento síntome preñado de sentimentos e de silencio, de moito silencio.

Finca Fierro. Martes, 15 de setembro de 2020

 

VENDIMA FAMILIAR

Estou suando. Debe ser polo bochorno. Ó mellor é porque ó rematar de cear metinlle ó estómago un bo acio de uvas. Hoxe fun axudar a unha vendima e, claro, apañei algo para a casa. A de hoxe si que se pode dicir que é unha vendima agradable, familiar, rápida e boa de levar. Eramos catro, empezamos ás dez e tres horas máis tarde xa estaban as uvas estrulladas. Esta vendima é desas das que quere coñecer a xente, da presunta camaradaría que existe nese traballo. Porque, claro, en tres horas non te cansas moito. Falas con este, murmuras con aquel, rislle a aqueloutro, chíscaslle o ollo á moza, contas chistes verdes. Nin punto de comparación coa “miña vendima”, aquela que duraba de tres a cinco días, desde as oito da mañá ata as nove da noite. Empezaba contento e remataba anoxado. E cansado. E dorido. E fundido. Claro que non é o mesmo vendimar menos de dez áreas que unha hectárea. Así é que hoxe fixen unha vendima moi a gustiño.

O que non teño a gusto agora é o estómago. Está a tope. Logo, para máis aquel, dobrado sobre unha cadeira para poder escribir. Súo. Debería pasear sempre algo despois de comer. Antes facíao, hai moitos anos; agora, despois de xantar, boto unha cabezadiña e, despois de cear, sento ante o ordenador. Estoume deixando ir. Estoume descoidando. Pero como dicía aquel: de algo hai que morrer, non si? Aínda que eu, xa sabedes, máis alá dos 100. A min non me leva calquera demo! Si, o meu máis seguro que sexa de inferno, pero é algo que non me preocupa. Despois de morto... que me quiten lo bailao.

Finca Fierro. Luns, 14 de setembro de 2020

 

E ESCRIBÍN

Penso. Actúo. Escribo. Borro cun rotulador vermello o título dunha canción que teño por aquí nun listado. Vexo algún que outro vídeo cos que escacho coa risa. Xa teño dito que son de risa fácil. Tamén sei poñer cara de ferreiro. Miro. Pateo. Escribo. Primeiro puxera taconear pero o corrector dáme erro. Busco nun dicionario e acepta taconear. Busco no dicionario da RAG, da Real Academia Galega, e comunícame que tal termo non existe. Malditos malos dicionarios! Por certo, pateo porque o tema musical que estou escoitando dá para iso.

Escoito. Ouleo. Escribo. Onte empezou de novo a liga de fútbol e inaugurouna o partido Éibar-Celta, co resultado de 0-0. E Celtiña segue coma o ano pasado: patadón para arriba e a correr. Non me gusta meterme cos adestradores, pero a min o Óscar García ese non me convence un carallo. E non me meto xa nos cambios que fai; seguen a permitirse cinco cambios e fixo o primeiro no minuto 76. O esperpento chegou cando medio minuto antes da finalización do partido tiña preparado a Beltrán para realizar outro cambio. Non quero ser rosmón, pero ou non acaba a temporada ou manda ó Celta á segunda división. Sinto. Berro. Escribo. Tan axiña como remate, largo a ver a etapa do Tour de Francia. Ciclismo puro e duro. Heroicidades sobre dúas rodas. Sangue, suor e bágoas. Emoción. Tensión. Dor. Os heroes da estrada. Pensei. Actuei. Pateei. Escoitei. Ouleei. Sentín. Berrei. E escribín. Fin.

Finca Fierro. Domingo, 13 de setembro de 2020

 

CANTAR OU ASUBIAR

Eran as seis e media da mañá cando se iniciaba a acción da novela “O enigma da habitación 622”, do escritor suízo Jöel Dicker e son as nove da noite cando un servidor empeza a soltar palabras sobre un teclado de ordenador. Outras veces é sobre un papel en branco. Pero hoxe non. Se revolvo a cabeza e miro para atrás, vexo aberta a ventá. Cando remate teño que cerrala para que o frío non mate as plantas. Ó mesmo tempo ata poida que lles cante. A quen? Ás plantas. Din que é bo cantarlle. Eu, de cando en vez, poño voz de Sabina ou de Camilo Sesto e sóltolles axiña unha canción. A min non me importa desentoar. Xa me dicía miña nai que cantaba moi mal, pero...

Pero tamén teño a opción de non cantar eu e poñerlle música, só música de, por exemplo, Jean Michel Jarre. Eu que sei; o álbum de “Concertos en China 1981”, por exemplo? Pois ese mesmo. Tamén lles podo asubiar ás plantas. Asubiando si son bo. E se é baixo o influxo da néboa é que nin Morricone me gana coa súa triloxía do spaghetti western. Lembro cando asubiaba polas rúas de Madrid que moita xente se me quedaba mirando. Algún chegoume a confesar que era galego. Por que? Porque seica asubiamos moito. Agora mesmo estou a pensar que como asubiabamos polos cans cando estabamos no monte coas vacas, igual é polo que o facemos tan ben. A verdade é que as vacas en Galicia deron para moito. Creo que deron máis do que dan. Agora as vacas galegas son máis estrañas, máis alleas. Penso eu. Non é o mesmo coidar e falar con cento e pico vacas que con tres ou catro. Son as nove e cuarto da noite. Xa está. Para que queredes máis.

Finca Fierro. Sábado, 12 de setembro de 2020

 

QUE CULPA TEÑEN AS OVELLAS?

Hai noticias que pasan practicamente desapercibidas, ou ben porque transcorren en aldeas e pequenas vilas, ou ben porque a súa temática non transcende moito na nosa vida cotiá. Iso é o que pensamos, que a certas temáticas non lles damos a importancia debida. A quen lle importa hoxe a agricultura? A quen lle importou sempre a gandaría? Cando na realidade, sen o sector primario, seriamos un cero á esquerda; aínda mellor, non existiriamos. Logo, para máis aquel, a tal noticia aconteceu nun monte de Lucenza, en Cualedro, un pequeno concello da nosa provincia. Alí alguén envelenou a 48 ovellas cando estaban pacendo. Vista así a cousa, alguén pode pensar que por 48 ovellas nin se vai acabar o mundo nin tan sequera merece a pena ler a crónica completa.

Non, non se vai acabar o mundo; pero ó mellor para o gandeiro si. Porque a este gandeiro seica xa era a terceira vez que lle envelenaban cabezas de ovino: 14 a primeira vez e 6 a segunda. Tamén alguén axiña pode pensar que tanto envelenamento pode estar precedido por, por exemplo, o mal carácter do dono das ovellas. Ó mellor o homiño non está ben visto pola contorna. É tan só un exemplo. Pero aínda que fora verdade, aínda que ese veciño fose un home rabudo, que culpa terán as pobres ovellas. Se alguén lle quería facer dano ó home, por que non lle moveron os marcos todos das leiras? Non é a primeira vez que saco nos papeis o que significa para nós un marco e o que adoitamos facer cando nos moven un marco.

Pois non, algún malvado pensa que lle fará máis dano matándolle as ovellas todas. E imaxino que si, que isto é peor que mover os marcos todos dos eidos. Porque as ovellas entendo eu que son o sustento (ou parte do sustento) dese gandeiro. Da noite para a mañá quedou sen a súa gandaría e, intúo, que sen ganas ningunhas de ter máis gando ovino. Saberá que a ese malnacido non lle importará envelenar de novo por cuarta vez. Con tal de facerlle dano ó veciño e sen pensar para nada no gando. Que carallo, o gando está para morrer. A forma de morrer é o de menos; son animais que están aquí só para que nos boten unha man, para que nos axuden a subsistir; baixo sacrificios, baixo maltratos. Nós si que temos veleno no sangue. E con el matamos.

Finca Fierro. Sábado, 12 de setembro de 2020

 

NA BUTACA DE COR AZUL

Son Touro Sentado sobre unha butaca de cor azul. Contemplo a pradeira das discordancias e fago a vista gorda para que a carraxe non me mande a unha guerra de cabezas sen cabeleira. Non quero pasar a ninguén pola pedra. Asubío polo meu cabalo Cinsa Negra e asoma antes o can que me lambe as pernas. Tampouco quero darlle unha patada e tírome dos pelos para que a cólera se axuste ou se adapte ó meu sosego. Sempre haberá situacións nas que o furor rebente tres ou catro dilixencias. Son o príncipe da pradeira que vive debaixo dunha verza. Como Cinsa Negra non aparece (andará a pacer nos lameiros da Donicela), berro pola Lúa Vella, unha das catro mulleres que dormen na miña tenda. Para iso son o rei da tribo Chippewa.

Son o fillo de Lagarto Tumbado e de Píntega Amarela, ambos os dous crucificados polo rostro pálido Johnny Colt alá nos outeiros da Portela. Hai que entender entón que a miña rabia queira cepillar cabaleiras. Mais como non son vingativo, rumío a carraxe sobre esa butaca de cor azul. Miro para o can de palleiro e acénolle a Lúa Vella para que me vexa e se achegue. É gorda coma un nobelo e tarda en chegar un tempo. Eu son fraco coma un arame e, ante ela, cóllolle medo ó acto sexual. Por moi indio que sexa, ou me poño por enriba ou as miñas entrañas se mesturan coas herbas. Ó final, vendo que non chegan Lúa Vella nin Cinsa Negra, ergo da butaca de cor azul e boto a correr por entre os toxos e xestas da pradeira. Respiro con calma, con suavidade para que a carraxe se acople ou se acomode ó meu corazón de indio Chippewa.

Finca Fierro. Xoves, 10 de setembro de 2020

 

POLO SONETO

Pico no nariz dun pallaso e déixome caer desde o primeiro verso dun soneto. Aterro suavemente. E sento amodiño sobre un penedo. Onde penso. Penso que a alegría vai por barrios e as bágoas forman unha lagoa na que poden nadar (ou afogar) os sentimentos. Claro que, a estas alturas, quen ten e onde están os sentimentos. Sinto como o toxo traspasa a miña pel para inxectarme un devezo. Penso nunha canción, nunha canción calquera para espallala ó vento. Pero non a canto, tan só a asubío. Porque non sei cantar e asubío coma os anxos.

Desde o penedo agatuño ata o segundo verso do soneto. Alí contemplo a vida pasar e o barullo converterse en silencio. Que bonito é estar calados cando non se sabe que dicir. O silencio é coma o verso que está por escribir. O ruído é o latexo ou o alustre dese futuro verso. Con calma e sen medo salto tres versos do soneto. E desde este quinto verso case quero oulear de contento. Sempre presumín de deixar caer gargalladas a eito. E cando río case se pode dicir que ouleo. Son o lobo do conto que nunca se acaba; ou que namora. Sigo baixando e subindo, subindo e baixando polo soneto. En cada verso que me deteño pégome coa algarabía e abrázome ó silencio. Porque soñar en silencio é coma soñar esperto... moi bonito. En silencio abrazo a flor de toxo, descanso no niño da rula e ouleo tan só co pensamento, que para iso estou en silencio. De verso en verso percorro todo o soneto e nel están todos os meus sentimentos. Que tamén os teño. Remato cun ouleo de desespero. Ou de contento. Ás veces, nin eu mesmo me entendo.

Finca Fierro. Mércores, 9 de setembro de 2020

 

FAUNA NOCTURNA

Levaba moito tempo sen circular co coche polas noites. O outro día tocoume de levar os sogros á súa aldea. Estaba a ver o partido de fútbol entre Holanda-Italia e foi xusto no descanso do mesmo cando me dixo a muller de levalos á casa, que viñan do centro os tres. Axiña empecei a facer contas: que entre o descanso e a segunda parte do partido podía moi ben facer a ida e volta para, así, poder chegar a tempo de ver a correspondente película nocturna. Así é que tiña presa. Non obstante, á altura dos pobos aminoraba un pouco a velocidade por culpa da fauna nocturna, como lle chamou a muller, máis en concreto, do xabaril. Sei que cada vez se achegan máis ós pobos para buscar o seu sustento.

Emporiso, pasei Trelle sen atoparme con nada de nada. Ó pouco, e cando estabamos a falar precisamente deles, nun traxecto no que acelerara un pouco, zas, alá vemos un enorme na cuneta. Foi cando caín na conta de que estabamos á altura dun souto de castiñeiros e intuín que andaba á busca e rebusca dos ourizos que, por unhas ou outras causas, empezan a caer. Uns vinte metros máis adiante tiven que volver frear porque, alí, si; alí cinco crías de xabaril campaban ás súas anchas por toda a estrada. De verdade, entendo que fan moito dano na agricultura, pero son tan bonitos... Ante unha cría tiven que frear por completo para deixar que cruzase a estrada. E xa no alto dos Castros, nun intervalo de poucos metros, dúas corzas escapaban ante as luces e a presenza do meu Pancracio. No ceo, a lúa, en cuarto minguante, brillaba sobre San Tomé. A fauna nocturna empezaba a vivir.

Finca Fierro. Martes, 8 de setembro de 2020

 

XA SEN MEDO

Está o silencio contemplándose ó espello e non se reflicte. Quizais o espello non ensina o que debería ensinar. Están os de Califato 3/4 cantando “unha buleríâ del aire acondiçionao” polo que fan algo de ruído. Talvez por isto o espello non obedece ós meus desexos. Un espello debe amosar aquela esencia que un servidor quere ver. Pero quedo en silencio mirando sen ver.

Está o ruído navegando por entre as transparencias dun camisón, porque os latexos do corazón mancan incluso no peito ante tanta excitación. Quizais sería mellor apagar as ansiedades ante un espello no que se imaxine o que non se ve. Quero berrarlle ó ruído para que se quede en silencio. Quero sentir o desexo no meu peito. Quero escoitar a Rob Pattinson cantando “Never Think”.

Está a tarde tranquila ata que unha mensaxe anuncia que o tempo pasa e todo cambia, que a normalidade, pouco a pouco, asenta sobre a desesperación dun encontro. Foron días de desconsolo e medo. Xa o dicía un tal David Fischman: que o medo é a emoción máis difícil de manexar, que a dor chórala, que a rabia bérrala, pero o medo atrápate silenciosamente no corazón. Mais xa non hai medo. O espello, co tempo, reflectirá os días perdidos e os desexos acochados. E rachando o silencio aparecerá Nina Simone cantando “Wild Is The Wind”. E cando remate, volverán o silencio, o ruído e os desexos a aniñar no meu peito. Pero xa sen medo. Agora si miro de fronte ó espello e vexo esa luz que, antes, estaba apagada. Agora brilla baixo a transparencia dun camisón.

Finca Fierro. Domingo, 6 de setembro de 2020

 

SEMANA CLAVE

Hoxe empeza a semana clave para a realidade, digámolo así, do coronavirus, do avance ou non avance do Covid-19. A semana na que empezan os colexios. A semana da precaución e, por que non, do medo. Entendo a eses pais que teñan o medo metido no corpo. Porque a situación da pandemia non está nin moito menos controlada. Non obstante, confío moito máis na propia responsabilidade dos cativos que na dos adultos. Hai chistes e comentarios nos que os nenos se intercambian as mascariñas, nos que a distancia de seguridade brillará pola súa ausencia, etcétera, pero non sei por que dáme que os cativos serán os que máis e mellor respecten as normas. No confinamento que mantivemos, e por oídas, seica foron os que lles deron auténticas leccións de comportamento ós pais. Non teño fillos xa en idade escolar, pero desexo de corazón que oxalá ningún deles, ningún, se vexa afectado por ese bicho, porque para min un cativo é o máximo desta vida nosa.

Quen si se viron afectadas por esta maldita pandemia foron as novenas de Os Milagres. Xa comentaba a semana pasada que as novenas non serían novenas, e puiden comprobalo o venres pasado. Alá marchei á misa das sete da tarde e hai que recoñecer que non son as mesmas novenas. Pouca xente na igrexa. Pouca xente fóra. E o peor, a estampa que ofreciamos co bozo na boca, na cara era un pouco de desolación. Ou o dito outras veces: de película de ciencia ficción. Emporiso, na misa, principalmente na predicación (non se dan de conta de que son algo pesados e aburridos), e quizais por esa sensación de aburrimento, o pensamento sempre se vai pola morte da burra. Déuseme por pensar que, con pandemia ou sen pandemia, e para aliviar a miña aflición, a miña nai si estaría alí ó pé do canón todos os días. Porque, aínda que temos o San Salvador de Baños de Molgas a metro e medio da casa, a Santiña do Medo para a miña nai era moita Santiña, moito máis que o propio patrón da vila. Pinta de novenas, este ano, non hai, pero emocionar emocioneime.

Hoxe mesmo, que son as novenas sen o Rosario das Antorchas?, que son as novenas sen o Día 8? Non ver hoxe o recinto iluminado coas velas ou mañá cos panos brancos abaneándose ó vento, é coma perder o 99% da esencia deste evento relixioso.

Finca Fierro. Sábado, 5 de setembro de 2020

 

A FOTO DOS “LISTOS”

No noso país hai xente que é moi lista, ou que se pasa de lista, claro. Xusto ó día seguinte -ou xa esa mesma noite- do partido entre Alemaña e España para esa Liga de Nacións que se inventaron, empezou a circular polas redes sociais unha foto (tanto que, xusto tamén, no momento en que iniciaba este relato, chegoume un guasap máis coa mesma) na que se ve ós xogadores da selección española moi xuntiños, tanto que están enlazados cos brazos polos ombreiros, mentres que os alemáns están algo separados uns dos outros. Claro, ante este achegamento, o “listo” ese que iniciou a circulación da foto axiña botou man do seu enxeño e proclamou ós catro ventos a lenda de: “Esta imaxe define a España fronte ó Covid-19”. Vendo o que é a foto tan só, pois mira, ata ten razón. Pero un servidor tivo a sorte de ver o partido e incluso o momento de tocar os himnos. Como España xogaba fóra, pois o primeiro himno que se deixou escoitar no estadio foi o noso. Pero cando lle tocou ó himno alemán, os xogadores bávaros fixeron exactamente o mesmo que os españois, ou o que é o mesmo, que definiron ó seu país fronte ó coronavirus.

Somos tan listos que nos adiantamos á acción dos acontecementos. Ti critica, que algo sempre queda, dicía aquel. E nisto si que non nos gana ninguén. Sempre fomos moi propensos a tirar as pedradas contra o noso propio tellado ou emporcar a fonte na que se bebe. Somos moi amigos de criticar o libro sen lelo ou a película sen vela. Nisto último tivemos a proba naquela película de Scorsese, “A derradeira tentación de Cristo” (1988), que se manifestaban ante os cines sen ver o filme.

Finca Fierro. Venres, 4 de setembro de 2020

 

A VIDA É MARABILLOSA

Facendo tempo para ver o final de etapa do Tour de Francia. Mentres espero, desespero. Non, hoxe non desespero. Fochico no ordenador e xa paso o tempo. Podo lanzar un suspiro e dicir que é por algo que perdín. Na realidade non perdín nada. Que vou perder, se nada teño! Podo deixar escapar un salouco e insinuar que estou triste; cando agora mesmo amoso un sorriso no que ensino todos os dentes. Por que vou estar triste? Se a vida é marabillosa. Sento ante ela, escoito música e xa me dá igual que se acabe o mundo. Todo seguiría sendo marabilloso: a rula que voa, o coche que corre, o can que ladra, o lobo que oulea, o palleiro que está na aira, o peixe que nada, o político que fala... Se miro para arriba vexo como pasan as nubes. Se miro para abaixo contemplo a punta dos pés e coa ansia de lle pegar unha patada a alguén. De cando en vez éntranme desas carraxes que teño que estourar. Si, xeralmente todo é marabilloso... ata que algo se torce. Por veces é bo que algo se torza. Que sería a nosa vida sen cambios! A rutina cansa.

O tempo xa pasou un pouco. Non moito, pero si algúns minutos quedaron xa para o recordo. Certo que eses minutos, ó mellor, e co tempo, poden pasar á historia. Vai ti saber! Alguén pode chegar a dicir que neses minutos o escritor que está escribindo quedou coa ollada perdida para que cambiase o mundo. Claro que, agora mesmo, non sabemos se, no futuro, cambiará moito o mundo. O escritor que está escribindo xa o dirá nun futuro. Porque a vida é marabillosa e pensa vivir moitos anos.

Finca Fierro. Xoves, 3 de setembro de 2020

 

ANTE O PÉ DO CANASTRO

O silencio asenta sobre a aira e eu apoio o corpo sobre o pé dun canastro. A modorra apodérase de tal maneira de min que non me queda outra que pensar que teño sono. Aínda que tamén pode ser porque son un nugallán. Ás veces semella que non, que son unha persoa moi espelida, pero case podo asegurar que é cara á galería. Non me dá ningunha vergonza confesar o que son na realidade.

O de confesar lémbrame aqueles tempos de rapaz de cando me axeonllaba ante un cura (porque o ordenaba a nai, por suposto) e dicíalle máis mentiras que as propias mentiras ou pecados que ía confesar. Por vergonza, claro. Ou por medo a que o cura llo dixera a miña nai. A min aquilo de “segredo de confesión” non me convencía moito. E se os auténticos pecados meus chegaban a oídos da Lola da Amparo, aí si que non había nin absolución, nin perdón. Só pensalo xa era un viacrucis desde a igrexa ata a casa, a menos de vinte metros.

Hoxe, os meus pecados seguen a ser os mesmos, pero coa conciencia moi tranquila. Nunca matei a ninguén. Aínda que por veces desexase ser un Rambo ou un deses heroes fantásticos. Nunca me metín con ninguén. Aínda que ás veces a carraxe aniñe de tal forma no meu entendemento que desexaría de corazón rillarlle os miolos a algúns. Pero deixo escapar un suspiro e axiña todo se me pasa. Sei perdoar. E sen precisar de ningún confesionario. Eu mesmo me confeso ante o pé do canastro. En silencio. Pouco a pouco a modorra cruza a ponte do sono e quedo algo así como trasposto durante uns minutos. Esperto confesado.

Finca Fierro. Martes, 1 de setembro de 2020