O MEU ATALLO

Sempre tiven “o meu atallo” como un, chamémoslle, lugar de inspiración. Pero hoxe, non houbo maneira. Empeceino pensando en algo para plasmalo aquí, neste papel en branco que, a ver agora con que o encho. Porque non me saíu nada; nin ó principio do atallo, nin polo medio, ni na súa fin. Coma se fora o demo. Mesmo pensei que foran os biosbardos os que non deixaron entrar as musas na miña cabeza. O que? As musas? Que é iso? Sei que a única e boa musa existente é a constancia. A constancia de pensar e fincar os cóbados para empezar a escribir. Claro que, alí, por moito que pensase non me poría a escribir; a non ser que deixase caer o caderno sobre unha pedra do valado, pero, que diría a xente que pasase! Eu o que quería era que me asomase algo á cabeza para escribilo máis tarde; pero, xa digo, non houbo maneira. Ás veces chégame cunha simple frase, mesmo unha palabra tan só, ou o título dunha película, ou algo dunha canción. Hoxe, nada de nada.

No medio do atallo vin ó gato de sempre e a moral debíame estar baixo mínimos (imaxino que por esa falta de inspiración) porque nin tan sequera o saudei. E mirade que sempre lle dirixo algunha palabra ou frase. E cando cheguei xa á fin do atallo, aquí xa empecei a entender e a asimilar que tal inspiración non asomase, porque tendo no horizonte a propia A Valenzá, a distracción do pensamento sería xa máis habitual, polo barullo e movemento que ocasiona tal lugar. Á volta tocará botarlle a rifa, a reprimenda ó meu atallo por non me dar algo concreto para escribir. Anda que se me chega a inspirar...

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 30 de decembro de 2021

 

SEI MOITAS COUSAS

Sei que algún día caerán as estrelas sobre a Tapada dos Ferreiros e que John Williams compoñerá unha banda sonora no parque das Mestras. Sei que nunca chove a gusto de todos e que o universo é infinito. Nel, no universo, xogarei ó fútbol coas lúas ou satélites de Saturno. Terei de espectadores ós meteoritos. Sei que as pingas de orballo caen sobre sentimentos e pensamentos que están aí pero que hai que xuntar e mesturar aínda que sexa sen ritmo nin concerto.

Din que o saber non ocupa lugar. Ou si. Porque a ver onde metes, onde acumulas, onde pechas, onde encerras, onde gardas todo o que vas aprendendo. Tamén sei que todo o aprendido sae á palestra ou pérdese no tempo como bágoas na chuvia. É hora de morrer, dicía aquel de Blade Runner. Menos mal que non son Rutger Hauer, porque non estou disposto a morrer en ningunha película, nin tan sequera na realidade da vida.

Sei que aterrarán helicópteros no alto dos Castros e que algúns soldados se tirarán en paracaídas desde varios campanarios para caer, moi mansamente, sobre as guerras duns cantos. Sei que un suspiro é o latexo exterior dun sentimento e que os latexos rebentan os versos dos anhelos. Sei cousas que ninguén sabe e que non penso dicir para que non sexades coma min ou máis ca min. Sei que a ilusión, ás veces, vólvese decepción e que os soños se converten en pesadelos. Porque sempre hai un dereito e un revés. Isto tamén o sei moi ben.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 29 de decembro de 2021

 

TODO UN DILEMA

Non sei que facer. Teño tantas cousas pendentes, que non sei por onde empezar. Sei que a mellor solución é non facer nada. Pero tampouco quero que me tachen de nugallán. A min, que sempre me ferve o sangue. Sempre fun un espírito libre, aínda que estivese preso. Son un espírito libre. Agora mesmo non estou preso. Teño liberdade para escoller o asunto ou o tema polo que empezar a facer algo, pero... Deus bendito, corróeme a dúbida. Que difícil é escoller ás veces.

É tan difícil que non sei se cantar unha canción ou asubiala, con todo o que me gusta asubiar. Tampouco sei se ver un partido de fútbol ou atender a unha etapa ciclista. Se collo polo camiño da esquerda, que pasa có da dereita? É certo que son asuntos ós que non lles daredes importancia. Que serían moito máis importantes esas materias máis físicas, máis útiles. Que tamén as teño, pero estase tan ben sen facer nada...

Se escribo, non leo. Se leo, non pinto. Se corro, non ando. E se ando, non troto. Todo un dilema. Se penso nun coche vermello, como vou deixar de lado un amarelo que quizais chame máis a atención. Non sei que facer, non sei como actuar. É moi fácil escribir nun ordenador, pero tamén é tan bonito facelo a bolígrafo. Menos mal que eu uso as dúas maneiras: agora mesmo estou dálle que dálle co bolígrafo; e agora mesmo estou pasa que pasa no ordenador. Neste caso, non houbo dilema. Pero, polo demais, non sei que facer. Todo un dilema.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 29 de decembro de 2021

 

VOLTAS E MÁIS VOLTAS

Deixei de crer no universo. Porque me dixeron que daba voltas. E aquí o único que dá voltas son eu. Moitas veces mesmo pego reviravoltas, que xa é máis que volta e media. Dou voltas coma un peón. E bailo dun lado para o outro. E vou desde o principio ata a fin. E subo e baixo polas árbores da memoria, daquelas nas que buscabamos os niños dos gaios ou as belotas dos carballos. Vou deica un cruce en concreto para contemplar o obxecto do desexo e recúo por onde fun, porque dalgunha maneira e por algún lado teño que volver. Vou e veño. Sempre. Porque se vas tes que volver. Tamén todo o que entra sae. Máis ou menos.

Vou dun tema musical a outro, porque eu nunca me deteño. En nada. Nin tan sequera cando estou quieto. Pois son os meus pensamentos os que dan voltas e máis voltas sobre unha esperanza pobre; pero, si, esperanza. Algúns, hoxe en día, non teñen nada. Ou non lles queda nada. Dou voltas buscando algo con que apagar este fogo que queima, que abrasa. Porque hai chispas que acenden o lume da ansiedade e lóstregos que abrasan as ganas, as apetencias.

Quero crer de novo no universo. Pero se el dá voltas eu teño que determe. E non quero parar. Quero dar voltas e máis voltas para provocar o encontro, para buscar os anhelos, para acosar os principios e para cambiar a realidade daquilo que semella negativo. Sei que o día que me deite sobre a relación positiva, entón si, entón si que se parará o universo. Pero xa me daría igual.

Finca Fierro. Martes, 28 de decembro de 2021

 

SUSPIROS

 

Rachei o silencio cun simple suspiro. Pero que suspiro! Longo, profundo, inmenso, intenso. Sábese que hai suspiros para colgar nas orellas, desde aqueles que mancan no peito ata os que se producen nun pequeno e silencioso lapso de tempo. Hai suspiros que son coma latexos. Suspiros que van e veñen por entre as corredoiras dos soños e pola nostalxia das vías do ferrocarril. Suspiros que aboian nun mar de silencio e calmo, moi calmo. Suspiros que furgan na carraxe das conciencias. Porque si, porque temos a conciencia chea de xenreira.

Suspiros que se lanzan ante uns beizos vermellos que se abren nun sorriso inmenso e infinito. Suspiros ante un amor que pasa ou está ou foi ou será. Suspiros que flotan para alcanzar aquelas ventás abertas que poden invitar a algo. Suspiros que son coma berros a causa do estrondo dunha bomba nuclear, ou dun disparo fatal. Ou suspiros que son coma ouleos porque a esperanza mingua, devece á velocidade dun alustro invernal.

Volvín rachar o silencio con outro simple suspiro. E aquí sigo, atento ós anhelos do que pode ser, aínda que non sexa nunca. Porque, a vida, por veces, é complicada. Ás veces é coma ese suspiro que lanzamos sen saber por que ou por quen. En moitas menos ocasións saen aqueles dos que non nos damos conta, pero que si os hai, porque sabemos que ten que habelos. Como o que lancei neste Pingas, pensando que era un simple relato forzado. Ou obrigado.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 27 de decembro de 2021

DEREITO ÓS XORNAIS

Silvino Portelas Portelo, O Silvas, ergueu da cama ás nove e pico da mañá. Porque era domingo. A realidade é que se levanta sobre esa hora todos os días. Mexou, porque sempre é o primeiro que fai. Lavou a cara. Lavou os dentes. Ciscou algo de colonia para que ninguén diga que cheira mal. E espallou algo de desodorizante para sentir un pouco de frescor polos sobacos. Vestiuse. Almorzou un plátano con pan. Outras veces almorza unha mazá tamén con pan. Máis ou menos vai intercalando. Ata non hai moito, almorzou durante toda a súa vida sempre o mesmo: unha cunca de leite con pingas de café e migas de pan. Pero dun tempo para acá o leite xa non lle senta nada ben. E dálle algo de carraxe, pois aínda lembra cando bebía o leite das vacas segundo o seu pai as estaba muxindo.

O Silvas cambiou as zapatillas de casa por unhas botas, mirou pola ventá e, ó ver que chovía, colleu o paraugas. Un paraugas novo que, maldita sexa, por algún lugar filtra a auga e esta baixa polo bastón para aterrar na man que colle o puño do aparello. Os paraugas de agora non son coma os de antes. Aqueles familiares... Que tempos!

Silvino Portelas saíu á rúa e realizou, máis ou menos, o percorrido de todas as mañás cando vai dereitiño a ler os xornais e tomar o café. Chovía. Co paraugas non se mollaba, a excepción desa man dereita á que, pouco a pouco, chegaba esa auga perdida polo bastón abaixo. Cando chegou ó bar, sentou, pediu o café, colleu o periódico e, desde ese momento, importáballe un carallo que rebentase o mundo. Co seu periódico xa era feliz.

Finca Fierro. Domingo, 26 de decembro de 2021

 

SENTIMENTOS BIPOLARES

Sei que hai bastante xente que renega do Nadal; ou ben polo que consumo que supón ou ben polo sentimentalismo e melancolía con que atravesamos estas festas. A min, sinceramente, hoxe por hoxe, xa nin me vai nin me vén. Non obstante, recoñezo e case empezo a pedir que durante todo o ano celebrásemos estas datas. Porque nos volvemos moi moderados, moi mesurados; mellor aínda: moi boíños. Nestas datas temos unha alma que rezumamos cariño e amor e paixón e afecto e agarimo, que nin nós mesmos pensabamos que tiñamos tanto ardor sentimental. Entres nas redes sociais que entres, fales con quen fales, escribas con quen escribas, todo son bos desexos de paz, amor e fraternidade. Unha marabilla de seres humanos!

E sendo tan boíños, non entendo como ós poucos días ou incluso antes de que rematen estas datas “marabillosas”, abramos as comportas do peito, dos pensamentos, dos sentimentos e deixemos escapar os demos que levamos dentro. Porque, máis adiante, demóstrase que os levamos. E moitos. Asoman os maltratos. Asoman as guerras. Asoman os abusos. Asoman as xenreiras. Asoman os malos modos. Nun alustro, nun chiscar de ollo somos bipolares.

Xa que falo do Nadal, direi o que significaba para min tal 25 de decembro. E resúmoo nunha simple palabra: turrón. Se desexaba que chegase canto antes esta festa, debíase a que ese día comería turrón. E comeríao grazas a unha tía que tiña no País Vasco e que todos os anos nos mandaba un pequeno paquete coas dúas barras de turrón regulamentarias, ou sexa, duro e brando (eu pasaba do brando, por suposto) e os típicos figos, uvas pasas e améndoas confeitadas. Creo que esa tía, e que eu recorde, non fallou ningún ano; pero tamén sei que se chegara a fallar, nós, na Noiteboa e no Nadal, non comiamos nin turrón nin farrapo de gaita. Porque esas exquisiteces había que compralas, e non había moito con que comprar.

E o asunto do turrón xa se puña patas arriba no momento en que iamos á misa do Nadal, cando aqueles que máis podían ían fachendosos co seu turrón nas mans e facendo que a nós se nos fose a vida mirando para aquel produto polo que suspirabamos todos os anos. Despois, co tempo, cando puiden cos meus propios medios, sempre mercaba o primeiro turrón que asomase nos supermercados, aínda que fose no setembro, por exemplo. E agora, nin dunha maneira nin doutra porque xa me aburre bastante. Pero canto devecía eu polo turrón!

Finca Fierro. Sábado, 25 de decembro de 2021

 

AS PERAS DO OLMO

Xeralmente son un tipiño nervioso, pero, para a galería, son tan calmo que mesmo semella que son un paradiño. Non obstante, despois, teño os meus momentos nos que podo rebentar, nos que a carraxe sobe polas veas como baixa a auga polo Arnoia. Neses instantes son malo de domear. Eu ben sei que cando non me endereitou a miña nai...

Resulta que o outro día pedinlle tres peras ó olmo e só me deu dúas. Planteille unha denuncia que se cagou polo tronco abaixo. É que ademais denuncieino por partida dobre: por non me dar as tres peras e polo asunto de que pintaba el, o olmo, dando precisamente peras. Se aínda fora un carballo. Ou un castiñeiro. Mesmo unha nogueira. Pero un olmo, maldita sexa! Que pinta un olmo na nosa terra. Na Galicia profunda temos boas árbores e mellores toxais. Para que queremos máis.

A denuncia claro que prosperou. O que pasa é que o xuíz tan só admitiu a trámite o asunto das peras. Que si, que me tiña que haber dado tres, que foran as que realmente eu lle pedira. Non quixo meterse coa clase da árbore porque dixo que incluso na Galicia profunda hai liberdade para compartir e convivir. Que aquí tan só miramos de esguello os marcos, rematou. E de esguello si que mirei eu ó xuíz, porque... a que viña agora o dos marcos. Que se ativese tan só ó olmo, a ese puto olmo que só me dera dúas peras cando eu lle pedira tres. O xuíz alterouse co mazo: que que forma de falarlle era esa, que moito coidadiño que axiña me domeaba el. Calei, claro. Que ía facer...

Finca Fierro. Venres, 24 de decembro de 2021

 

DOUS HEROES MOLGUESES

Cada vez estou máis convencido de que a vila de Baños de Molgas ten moito que ver coas miñas heroicidades. E case sempre, no meu subconsciente, a auga da burga penso que é unha desas vacinas que te fan inmune a calquera adversidade. O outro día descubrín que non era o primeiro heroe de Baños de Molgas, xa que La Región publicaba na súa sección Historia en Catro Tempos, que o 22 de decembro de 1921, é dicir, hai 100 anos, dous veciños molgueses, que estaban prisioneiros dos mouros, escaparan das garras destes.

Se non erro, por esa época andaban coa guerra do Rif a voltas. Polo que é fácil imaxinar a historia, a aventura, a heroicidade de Manuel Garrido e de Daniel Justo. En algunha escaramuza caerían prisioneiros deses aguerridos mouros. Pero eles, acostumados a andar entre toxos e silvas, o de acocharse detrás de certos cactos tivo que ser como sacar pallas dunha albarda. E non digo xa nada sobre o aguante ás friaxes nocturnas do deserto e ás ganas de beber en plena canícula do mediodía. Se me meto nas súas cabezas, sei seguro que para vencer á sede tiñan a imaxe da burga diante dos ollos, e non querendo dicir iso que fose unha alucinación ou un espellismo, que va.

Eses dous heroes molgueses plantáronse na praza de Melilla con dous sorrisos enormes e alardeando de que a súa fuxida fora pan comido, que a súa travesía polo deserto fora como cando Perico anda pola súa casa, ou o que é o mesmo, que andaron igual en casa allea que na propia. Que diferenza hai dunha poula de toxos a un deserto con cactos?

Finca Fierro. Xoves, 23 de decembro de 2021

 

MEMORIA SUFICIENTE

Quedei en pasar pola rúa do Esquecemento, pero non pasei. Botoume para atrás o propio nome. Tiven medo de perder a memoria, de esquecerme das cousas, ou de certas cousas. Non é que a miña memoria sexa boa nin moita, pero a que teño é suficiente para saber que onte foi pasado, que mañá será futuro e que hoxe é o que é. Tamén teño memoria suficiente para saber que onde non hai ruído está o silencio e onde non hai silencio é porque hai ruído; que debaixo dun balcón, aínda que chova, non me mollo; que se escribo un verso detrás doutro máis seguro que forme un poema. Claro que despois todo dependerá do que diga tal poema, ó mellor sentimentos ou desexos ou actos que non estaban no recanto da memoria. Eses máis ben están nos latexos do corazón. Ou ó mellor non.

Non pasei pola rúa do Esquecemento para non esquecer esas pompas de xabón que esvaran, que escorregan polos corpos espidos; para non perder a memoria desa figura que se reflicte sen moita nitidez a causa dese bafo que se produce na ducha. Como se ve, a miña memoria poida que sexa pouca, pero retén o esencial, o bonito, o desexo cargado de substancia. A memoria dítame que se o ceo está moi negro, o sol non se pode ver. Que se unha ventá se abre, ó aire non lle queda outra que saír e ventilar. Que se todo se esquece, non hai memoria nin futuro. A miña será pequena e pobre, pero suficiente para saber que detrás da tempestade chega a calma. Tamén é certo que detrás dun pau pode caer outro. Pero iso xa é outra historia.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 22 de decembro de 2021

 

O METEORÓLOGO

Xa sei que por detrás me chaman O Escalambrón, pero na realidade son Gumersindo Soso Armesto, e por diante, uns, dinme Gume e, outros, Sindo. Eu contéstolle sempre a todos. Mesmo lles contestaba se me chamaran O Escalambrón, pero non se atreven. Nacín nunha vila que non vén ó caso (porque Baños de Molgas é abondo coñecida) e estudei cos curas, naquela época na que se estaba sempre rezando. Agora, aínda que por veces rezo á miña maneira, penso que me volvín bastante ateo. Realicei o servizo militar porque me obrigaron e ó rematar empecei a traballar como especialista meteorolóxico, é dicir, que desde calquera ponte existente na miña vila (a das Cabras, a de Pinouzos, a pasarela das Mestras, a pasarela da desembocadura do río Sor, a pasarela da Ansuíña, a ponte nova, a ponte vella e a pasarela do Muíño) tiña que anotar que o río Arnoia levaba ou non levaba auga. Simplemente iso. Nin tan sequera era necesario que anotase o caudal do mesmo; só se levaba ou non levaba auga.

Despois, para a previsión do parte meteorolóxico, subía ó campanario da igrexa e cuspía para arriba. Dependendo para onde collese o cuspe, sabía se chovería, nevaría, xearía, ventaría ou abrasaría o sol. E segundo a forza con que se desprazase o cuspe, daríame o resultado dos días nos que habería tal actividade climatolóxica.

E a partir da mocidade pasoume como lle pasaba a Camilo Sesto, que sempre me namoraba de quen de min non se namora. Ou sexa, un calvario platónico! Sigo solteiro e, como non, sigo de meteorólogo.

Finca Fierro. Martes, 21 de decembro de 2021

 

A BÓLA DE BILLAR

Fartei e cansei de correr detrás dunha bóla de billar. Case se pode dicir que fun o bufón de todo o bar. A bóla levábame dunha banda á outra, adiante a atrás, por entre unhas bólas e outras. Eu non conseguía pillar a negra. E iso que só había unha. Nun momento dado, vina sen escapatoria, nunha esquina da mesa, polo que me dispuxen a lanzarme sobre ela, mesmo en prancha. Pero xusto, ó caer, toqueille de mala forma cun dedo e a puta bóla meteuse polo buraco da mesa. O bar explotou nunha gargallada tal que se me subiron as cores á cara. Busquei un gancho para intentar collela. Nada. Busquei outros artefactos ou aparellos que puidesen introducirse polo buraco e a ver se cunha pouca sorte a pillaba. Pero tampouco.

Desesperei tanto que optei por marchar ó curandeiro de Ousende, en Paderne de Allariz. Para que me minguara. Ser case como unha partícula de po para poder introducirme eu mesmo polo buraco da mesa de billar. Non estaba disposto a deixarme marear pola maldita bóla, e aínda que xa me fixera dar mil voltas. Cando petei na porta do curandeiro recoñezo que collín algo de medo. Non por ver ó homiño, senón polas consecuencias do meu regreso á normalidade, e se por un casual, conseguía minguarme. Claro que foi un pensamento efémero, xa que axiña me decatei de que, ó mellor, non estaba mal ser algo ou case todo invisible. Aínda así, non me botei atrás. O curandeiro minguoume e cando cheguei ó bar os clientes quedaron coa boca aberta ó ver a bóla sobre o billar. Pensaron que aparecera por arte de encantamento.

Finca Fierro. Luns, 20 de decembro de 2021

 

PENSANDO, QUE É XERUNDIO

Catro menos dez da tarde. Nunha terraza na que non dá o sol. Vai un frío que pela. Porque xa se pode dicir que xea. Coa friaxe, os pensamentos non flúen tan ben. Pero aínda así, saen. Penso en Juan Luis Guerra cruzando o Niágara en bicicleta. Eu crucei centos de veces o Arnoia goldrando. Penso na cuadratura do círculo e no verme luceiro da aurora. Tamén penso no ronsel dun avión e no meu amigo extraterrestre. Outras veces chámolle alieníxena, pero é o mesmo; sei que me entendedes.

Penso no café que me acaban de poñer e no descanso que vou facer para bebelo. Xa está. Tres sorbos xustos. Penso cando cazaba os saltóns no lameiros dos Lamas e naquelas tardes de silencio de cando a conciencia ía e viña por entre os regos das patacas da Pedradarca. Penso na malla que se realizaba nas airas e no estrondo e cheiro e dor e morte dunha bomba nuclear. Penso caladiño e con ruído.

Penso nos latexos dun corazón que estoura e no ritmo dunha canción que non sexa por exemplo, de Juan Luis Guerra. Penso nese espello no que se reflicte o desexo e neses versos que nunca chegan ó final do poema. Pensando, que é xerundio. E ás catro e cinco da tarde sigo pensando, aínda que, iso si, un pouco xa coas ideas atrofiadas. Penso nese coche que pasa e desde o que me lanzan un sorriso. Será porque estou ó frío. Penso que pensar é bonito cando se pensa fino. Pero recoñezo que estes pensamentos saíron algo espesos, bastante atropelados e, polo tanto, baldíos.

Café A Pedreira. A Valenzá. Sábado, 18 de decembro de 2021

 

O FÚTBOL: ALTA CAPACIDADE MENTAL

Hai tempo que non falo de fútbol. Toca fútbol. Para recalcar unha vez máis que este deporte non é tan só vinte e dous paspáns correndo detrás dun balón, senón que é un xogo que, para un servidor, precisa de case un 90% de capacidade mental. Cando empezou a Liga española, creo que tanto o Real Madrid coma o Barcelona non tiñan onde caer mortos, ninguén daba un peso por eles, e mesmo os afeccionados merengues e de toda España vían como claro favorito ó Atlético de Madrid. Tan favorito que manexaría o campionato como a el lle petase.

Agora vaia por diante unha aclaración: que son tan antimadridista que daría un mundo por ver como este club baixa e baixa de categorías ata chegar a aquela onde estivese o C.D. Molgas (á última de todas) e que ó enfrontarse con este (xa sei que as derradeiras categorías van por provincias, pero é un dicir moi apropiado para o exemplo) e que perdese por 13-0, que sería a maior goleada da historia da Liga española.

Sendo tan antimadridista, recoñezo que, a día de hoxe (no mes de marzo ou abril xa veremos), o equipo do Santiago Bernabéu pode incluso merendarse ó mesmo Bayern Múnich, que semella e se di que é o máis potente que hai hoxe en Europa. Que si, que o Real Madrid está que se sae. E con practicamente os mesmos xogadores que non tiñan onde caer mortos. Que si, que resucitaron ás primeiras de cambio. Moitos achacaranlle o cambio ó novo adestrador (creo que aínda que poida influír algo, non me parece o suficiente para esa transformación), pero eu estou convencido de que todo está na cabeza deses xogadores.

Tamén é verdade que, hoxe por hoxe, a Liga española paréceme a min que é pobre, moi pobre, das máis pobres de Europa. Estamos sen ningunha estrela e como grandes xogadores, máis alá de Benzema (para un servidor), pouco hai onde botar man. E creo que se lle notou moito ó noso campionato esa escaseza de bos xogadores. A min non me parece lóxico e normal que, sen rematar tan sequera a primeira volta, case haxa xa un campión de Liga. Certo que o mundo dá moitas voltas, pero a diferenza é tan abismal (sigo crendo que o único que lle pode facer fronte é o Atlético de Madrid, e no momento de escribir isto estaba a trece puntos dos merengues), que ten que acontecer un cataclismo futbolístico para que se lle escape o primeiro posto a ese equipo que cambiou o cen por cen.

Finca Fierro. Sábado, 18 de decembro de 2021

 

FUTURO DE COR NEGRA

El pensou que a vida era de cor rosa. Ela debuxoulle nun recanto da memoria unha liña de cor negra. El engurrou o seu xesto e ela non lle apartou a mirada. A tristeza del volveuse opaca. Cada un quixo partir por camiños distintos, pero nin el nin ela atinaron a dar o primeiro paso. Foi coma se o tempo quedase suspendido e como se as cores do arco da vella non soubesen que facer, se acocharse detrás dunha nube ou se instalarse por diante do sol. El deixou de pensar en que a vida era marabillosa. Ela tan só lle soubo amosar un medio sorriso, algo tristeiro, algo indefinido e un pouco efémero.

El pensou que nunca espertaría do seu soño. Pero ela empezouse a esfumar ante unha realidade algo dura, algo cruel, como se fora invernal. El soubo ó momento que os soños tamén arden de ansiedade e que despois tan só queda a cinsa, esa cinsa que con pequenos sopros de indiferenza se espalla polas gaiolas da esperanza. Ela non di nada, tan só o contempla, monea a cabeza e marcha. El pecha os ollos e aínda así nota como pequenas pingas de orballo baixan pola súa cara. Pero ela non mira para atrás.

El pensou que o futuro sería de cor negra. Pero como se negaba a elo, buscou a cor da esperanza. Mais as pingas de orballo non lle deixaron ver ben o arco da vella e non soubo atopar a liña verde. El rachou o silencio cun berro. Cun berro seco, pero forte. Cun berro seco, pero que esgazaba. Cun berro seco, que o mantivo sen reaccionar. E ela perdíase cada vez máis na distancia e no infinito. El fincou de xeonllos... e chorou.

Finca Fierro. Sábado, 18 de decembro de 2021

 

Ó RITMO DA MÚSICA

Crucei A Valenzá ó ritmo da música. Foi coma un experimento. Porque ás veces gústame experimentar. Xusto ó saír da casa tocoume un rock and roll, que sabedes que é música movida e hai que alixeirar as pernas. Pero como o camiño se inclina un pouco, fíxoseme entón máis ameno o andar. Logo do rock and roll asomou unha polca de Milladoiro, que, iso, xa, por ser de quen era, non me custou nada seguir o seu ritmo. Si padecín un pouco co Adagio, de Albinioni. Con este empreñei de melancolía e como dicía aquel: a melancolía é o pracer de estar triste. A ver, eu non estaba triste, pero era certo que a melancolía rabuñaba un pouco na alma. E logo, para máis aquel, sendo co adagio, a morriña faise máis duradeira porque tiña que acurtar os meus pasos ó ritmo dunha tartaruga ou sapoconcho.

Menos mal que axiña apareceu un tema da película “Os Picapedra” cun ritmo tan acelerado que non me quedou outra que botar a correr. Pasei da lentitude ás présas. E grazas a que o tema era curto non rebentei. Non obstante, o peor chegoume cando apareceu o Bolero, de Ravel, que como se me foi alá dos quince minutos, levoume case ás portas de Moreiras. Eu só quería cruzar A Valenzá! Antes de que rematara o bolero, rezaba para que me tocasen, logo, ritmos de rock and roll ou mesmo de heavy metal, xa que, á volta, desde Moreiras, todo sería costa abaixo. E todos sabemos que para abaixo todos os santos axudan. Polo demais, teño que recoñecer que estou contento co experimento, moi contento.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 16 de decembro de 2021

 

NO RAÍL DA VÍA DO TREN

Non me gusta que me provoquen. Aínda que son de carácter calmo, cando me quento, cando fervo ou cando me acenden a mecha estouro coma un foguete. Mellor aínda, como unha bomba. Hai uns dous ou tres meses non sei quen me buscou as pulgas de que eu non era capaz de andar sobre un raíl da vía do tren. Hai dúas semanas que marchei para a zona da estación do ferrocarril de Baños de Molgas, asentei á pata coxa (repito, á pata coxa) sobre un raíl e aí sigo. Confirmo: levo dúas semanas!

Tíñalle medo ó momento de cambiar dunha perna para a outra (porque nin os máis grandes heroes son quen de aguantar días nas mesmas posturas), por aquilo do equilibro ó saltar. Ó final foi pan comido. Cun pequeno salto cambiaba e non tan sequera me torcía, me bambeaba. O problema da comida e bebida solucioneino co retador (non todo nesta vida consiste en ir de chulos; tamén hai que facer algo útil), que se encargou de darme de comer a base de bocados pequenos e de beber por medio dunha palliña para non ter que facer grandes movementos.

Pouco a pouco a xente empezou a congregarse ó meu arredor. Ós cachos alentábanme con berros e aplausos. Ós dez días, e como vían que eu aguantaba coma os heroes, axiña me deixaron, os mamóns. Foi a partir de aí cando empecei a sentirme só. E xa sabemos todos o que significa a soidade. Pero nin por esas; sigo no raíl da vía do tren e confío seguir aínda unha semana máis. Ou ata cando a min me dea a gana. A min ninguén me incita así como así.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 15 de decembro de 2021

 

POR DICIR QUE NON QUEDE

Cando penso moitas veces de dicir algo, despois, dígoo ou non o digo. Segundo como me cadre. Agora mesmo podo dicir que o noso Feijóo dixo que en España gobernan partidos que non queren acatar a Constitución. Iso dixo el. E se digo eu... que Constitución? Porque vós, precisamente vós, os políticos, sodes os primeiros e únicos que non acatades nin tan sequera un mínimo de capítulos e artigos. Que moito predicar e prometer nos mitins, pero despois ninguén segue o simple ditado da Carta Magna, ninguén cumpre con aqueles artigos máis básicos e sinxelos. Dicir dicimos todos. E por dicir que non quede o asunto. Desde logo que non queda. Porque dicimos e...

Tamén podo dicir, porque me cadra, que o Papa dixo que os pecados da carne non son os máis graves. E como van ser! En tal caso son unha bendición de Deus! Non hai pecado máis bonito e máis gozoso que o da carne! Aquí tamén se demostra que dicimos ou falamos por falar. Sinceramente, o sexto mandamento non debería existir. Desde que o mundo é mundo, ese mandamento tiña que estar tachado con típex ou borrado coa punta dun cicel.

E remato dicindo, tamén porque me cadra, que o concello de Castrelo do Val, ou sexa, o seu alcaldiño (que son os que realmente mandan) dixo que os propietarios do gando deben limpar as vías públicas. Porque as vacas seica cagan polas rúas e deixan todo perdido, tanto que pode luxar os seus zapatos de charón cando se dirixa “a traballar” ó concello. E agora definitivamente digo o que dixen e direi sempre: que hai alcaldes e alcaldiños.

Finca Fierro. Martes, 14 de decembro de 2021

 

ESPERANDO O ALUSTRO

Somos moi amigos de imitar moitas veces a certos personaxes ou heroes cinematográficos. Algúns quixeron emular a Superman e tiráronse desde tantos pisos de altura. Outros quixeron ser Gene Kelly e bailaron cantando baixo a chuvia. Eu vin a King Kong no alto do Empire State e quixen ser o gorila (eu, de gorila, nada de nada; pero recoñezo que de mono teño bastante) subíndome ata o pararraios da igrexa de Baños de Molgas, a 30 metros de altura, que non é moco de pavo. Cando os veciños se decataron de que non baixaría de alí ata que aparecese algún lóstrego, chegaron a mandarme comida e bebida neses aparellos chamados drons, porque sabían que o asunto iría para tempo. Pois, sen decatarme, subírame ó campanario en plena canícula do mes de xullo.

Non tardaron en sacar o san Salvador en procesión para que chovese. Este, como non quería mollarse, non lles fixo caso, claro. Algún espelido ata berrou desde o atrio que me farían fillo adoptivo de Baños de Molgas con tal de que baixase. Berreilles que eu tan só era fillo da Lola da Amparo e que morrese o conto. A finais de agosto xa se cansaran de min e eu, para entreterme, ouleaba coma os lobos cada vez que tocaban as campás os cuartos e as horas.

Foi a finais de outubro cando apareceu tal treboada que, en menos que canta un galo, un alustro ou chispa deume tal zorregada que me mandou a voar, con tan boa fortuna que fun caer no único palleiro de herba que había na Aira de Arriba. Aí si fun heroe por un día.

Finca Fierro. Luns, 13 de decembro de 2021

 

XEA OU EMPEZA A XEAR

Xea. Polo que a noite queda fría. A friaxe nunca foi boa para ninguén. Moita calor tampouco. O tempo climatolóxico vai ó seu, non ó que nós lle ditamos. Ou sexa, que nunca chove a gusto de todos. Cumprir co gusto de todos é tan complicado que é imposible. Tamén é verdade que se o vento nos fora sempre a todos a favor, por que loitariamos? A vida sen loita é monótona, aburrida, insulsa, é dicir, unha quimera. Se a min me gusta o jazz, a outros lles gusta o blues, ou o rock and roll, ou o folk. Din que para gustos hai cores.

Será posible que sempre haxa alguén que diga algo. Tamén é certo que se ninguén di nada, a vida seguiría sendo monótona, aburrida, insulsa, outra quimera. Tamén é verdade que moitos din tantas cousas que, ó final, non saben o que dixeron nin o que din. Sábese que somos moi amigos de falar por falar. Ou como se adoita dicir: de botar a lingua a pacer. E hai que lembrar que pacer só pacen certos animais. Si, é certo, algúns somos máis que animais. Como dicir a animalada de que xea, cando na realidade tan só empeza a xear. Pero a noite si que está fría. Como debe ser, estamos no tempo. No inverno.

Como dixera que me gustaba o jazz, pois estou escoitando temas de jazz, que sempre me calman un pouco. Para non soltar tantas burradas xuntas, porque o asunto está a saír de nai. Claro que tamén se non digo nada, nin hai asunto nin hai caralladas. E ás veces certas caralladas ata remexen un pouco o vivir. Se non, todo sería monótono, aburrido, insulso e, lóxico, quimérico. Agora, cada quen que actúe como lle dea a gana ou que diga o que lle dea a gana. Pode dicir que xea ou que empeza a xear, e seguro que acerta.

Finca Fierro. Domingo, 12 de decembro de 2021