CAZADOR DE FORAXIDOS

Espertoume o móbil ás sete da mañá para iniciar un novo día na caza de foraxidos. Xa sabedes que o concello de Baños de Molgas me contratou para facer de investigador privado ou detective barato, que vén a ser o mesmo que ser un cazador de foraxidos. E hai uns días que se sabe dunha partida de malfeitores, de delincuentes que andan a agocharse polos montes de Pinouzos e do Medo. Ó mesmo tempo que almorzaba unha cunca de leite con migas de pan, limpei e carguei a miña Magnum por se aquel. Non son partidario das armas, pero eses malnacidos seica non tiñan boa fama. E eu de parvo non teño nin un pelo, que tamén é o mesmo que dicir que vale máis previr que curar, non si?

Na carreira das Lamas xa me atopei cun bandoleiro e como se me repuxo descargueille dous tiros sen que a conciencia me dese nin un chío. A min con esas fanfurriñas non me entra ninguén, eh. Seguín logo camiño de Pinouzos e xusto ó cruzar o río Arnoia, entre unhas silveiras da Porfía, oín coma un ruxerruxe que xa me fixo manter os seis sentidos á espreita (os cinco que coñecedes máis o outro, o da intuición, que para algo presumo de investigador ou detective) e non tardei en descubrir a dous que, tamén, como empezaron a dispararme, respondín, claro. Xa digo que non son parvo.

Quedaba un. Avisteino nun outeiro de Sudalomba, xa no Medo, e detrás dunha toxeira. Tampouco quixo entrar en razoamentos. Non me quedou outra que facer uso da Magnum. Cando cheguei a Baños de Molgas, outra placa conmemorativa. Onde se viu outra que recompensen a un por matar!

Finca Fierro. Domingo, 31 de xaneiro de 2021

 

A CONCIENCIA DURMIDA

Que tristeza! A do sábado pola tarde. Saín a dar un paseo moi rápido pola Valenzá entre as catro e media e as cinco da tarde e o ambiente era triste, moi triste. Entre o mal tempo e esta pandemia que nos está amolando non se vía unha alma pola rúa. Nin tan sequera a eses pais que saen cos nenos a dar unha volta. Esta cuarta onda está matando por completo o ambiente das vilas e cidades. Ó mellor, cando saian estas liñas á luz, a curva xa se dobregou un chisco, pois crin ler o mesmo sábado que semellaba que empezaba a facelo. A ver se de algo valeu este novo confinamento co que nos sentenciaron. Confinamento, por certo, bastante estraño. É complicado asumir que pechen unhas cousas e outras non. Que as que non pechan, unhas o teñan que facer despois nuns horarios e outras noutros. Polo uso que fixen deles (ou das terrazas), sempre defenderei ós bares, pois vía que xeralmente se cumprían as normas e as mesas desinfectábanse continuamente. Despois, non entendía que, por exemplo, polo centro comercial Ponte Vella circulase unha morea de xente.

Neste novo confinamento que padecen os concellos, a maiores dos bares, e no meu caso, boto de menos as bibliotecas. E iso que sabendo do peche, conseguín sacar uns cantos libros que xa eu procurei que foran voluminosos (un, por exemplo, pasa das mil duascentas páxinas) para pasar entretido esta nova corentena. Non obstante, aínda as boto de menos porque facía uso diario delas para ler outros xornais que non hai nos bares ou cafetarías.

Logo destes dous parágrafos a min pásame como á gran maioría: que falamos de todas as incomodidades, que criticamos cada dous por tres e que incluso asumimos a situación, pero non nos paramos para nada nos mortos. Falamos das normas, das mascariñas, das vacinas, do Goberno, da oposición, dos controis, das distancias, dos peches... Menos dos mortos. Estanos a pasar o que xa nos pasou coas corrupcións políticas: que as temos tan asimiladas que ata xa nos parece mal que un partido político non estea corrompido. Xa temos tan asumido o das mortes pola Covid-19 que nos dedicamos a falar tan só das medidas que se tomaron ou que aínda hai que tomar. Temos a conciencia durmida.

Finca Fierro. Sábado, 30 de xaneiro de 2021

 

A ARTE DE MORRER

Non todos sabemos morrer ben. Creo que para morrer ata cómpre arte. Eu aínda non morrín (e sei seguro que vou tardar moito en facelo), pero se por un casual me imaxino morto, sei que vou deixar na postura toda a arte que me alcance. Non é o mesmo morrer coa lingua fóra, por exemplo, que ben deitadiño. Non é o mesmo morrer cun berro seco ou moi longo que cun suspiro harmonioso. A arte de morrer ten o seu aquel. Si, todo nesta vida ten o seu aquel, pero ante a morte... ante a morte hai que saber comportarse, carallo. Que só se morre unha vez na vida! Non vos deixedes enganar con iso da resurrección.

Gustaríame morrer escoitando a banda sonora de “Baixo o fogo”, de Jerry Goldsmith, sobre unha cama ben xeitosiña e con medio sorriso nos beizos. Un sorriso moi aberto, neses momentos, tampouco procede. Nin unha mirada retranqueira. Si, case mellor que me pechen os ollos, que non os teño verdes.

A arte de morrer haina que trasladar tamén ó velorio. Ben vestidiño, ben teso, ben ríxido, ben estirado e cos pés xuntos. Vou ter o problema das uñas, que as mordo, pero para que lle pagamos ó embalsamador?, que me poña unhas postizas ou luvas. Ou se non que mas tape cun libro sobre as mans. Xa que tanto me gusta ler... A arte de morrer consiste tamén en facelo con sentidiño e sen chamar moito a atención, que, despois, no velorio, só latrican. O día que morra fareino así, con arte.

Finca Fierro. Sábado, 30 de xaneiro de 2021

 

NO DESCANSO DO GUERREIRO

Esperta, dicía Miguel Ríos, e eu xa hai un bo cacho que estou esperto. Tamén me gusta soñar esperto. E dar longos paseos. E contemplar o universo. Cando toca, escoito o fado “Vida vivida”, de Argentina Santos, mentres penso naquel vestido roxo que se bambeaba ó vento, ou mentres asimilo que o universo é infinito. Quere chover pero aínda non chove. Quero asubiar pero non atopo o tema musical concreto. Tampouco se pode asubiar a vulto, de calquera xeito. Cando non asubío remoio o silencio. O silencio é bonito... en calquera circunstancia. O silencio é un amigo. O silencio é un espello que te deixa mirar o que se reflicte nel. Aínda que se encha de bafo.

Quero saír a pasear, pero aínda estou traballando. Será no descanso do guerreiro cando a ansiedade se consagre a uns pasos na procura dun sorriso primaveral. A tarde está primaveral, aínda que queira chover. Sempre haberá momentos nos que un latexo, unha palpitación esperte as ansias de atopar o que se anda buscando. Todo nesta vida é unha busca continua... aínda que sexa en silencio. No descanso do guerreiro pode rebentar a estrela máis grande do universo.

Queda pouco para rematar o traballo e recoller; para iniciar o descanso do guerreiro e deixar que a batalla quede tan só entre catro versos escritos que se rimaron entre o ir e vir dun silencio que é amigo. No descanso do guerreiro non hai bombas nin receos, non hai mortes nin xenreiras; tan só navega en calma a Perla Negra.

Finca Fierro. Venres, 29 de xaneiro de 2021

 

SÁLVATE SE PODES

O incendio era devastador e case se pode dicir que arrodeaba todo o monte no que se atopaban certos animais pequenos e algún que outro grande. Todos estaban a darlle cebo ós pés ou a marchar coma o peido do cu. Quen máis rápido corría era unha lebre que, a maiores de correr, choutaba por entra as toxeiras con tanta elegancia que ata daba gusto mirar para ela. Cando chegou a un claro do monte freou con forza, con tanta forza que ata foi un bo cacho arrastro, porque divisou a unha tartaruga. Olláronse unha e outra vez. Tiveron as súas conversas porque eu notaba como movían as cabezas e a lebre cando cansou de falar díxolle ó sapoconcho: sálvate se podes e agora... bícame no cu que teño paxariños. Pegou un brinco e seguiu fuxindo coma quen leva o demo detrás. Polo baixo íase rindo da pobre tartaruga.

O pobre sapoconcho, con toda a súa parsimonia, miraba para os choutos da lebre e deixaba escapar un sorriso medio ladeado. Este, pasiño a pasiño, e sen medo ante o incendio, achegouse ata unha boa charca que había a uns dez metros. Ó chegar á súa beira, e sabendo xa que estaba fóra de perigo, que cando chegasen as lapas, tan só lle quedaría o deixarse caer na charca, seguiu a contemplar a desesperación da lebre porque por moito que corría, non lle quedaban moitos sitos nos que acubillarse. Puxo voz de tenor e foi agora el o que lle berrou á lebre: sálvate se podes, e tamén me podes bicar o cu que teño paxariños. Coa lentitude propia dun sapoconcho deixouse afundir na lama, no bulleiro da charca. E agora que arda o mundo!

Finca Fierro. Xoves, 28 de xaneiro de 2021

 

O DEFUNTO

Dálle, Señor, o descanso eterno e que brille para el a luz perpetua. Descanse en paz. Amén. Quedei coa boca aberta e co medo no corpo. Porque eu oía esa oración pero non vía a quen se dirixía. O defunto, o morto estaba na leira de Outeiro Miau de Imaro Saleste, veciño de Nocelo. Non obstante, Imaro Saleste, o fillo dos Carallás, non podía ser porque me cruzara con el á saída de Baños de Molgas, máis en concreto nas curvas da Pontella. O que dicía a oración tampouco era don Landelino, o crego que levaba as parroquias da contorna. Unha ladaíña que volvín escoitar por dúas ou tres veces máis antes de chegar ó lugar dos feitos.

No lugar dos feitos estaban congregadas varias persoas e algún que outro animal, chámanse burros e cadelos. E todos, absolutamente todos (animais incluídos) mirando para un recanto da leira, que estaba chea duns piornos grandes e vellos. Non fun quen de preguntar por culpa da ansiedade que me oprimía o peito. A ver, eu tiña un pouco de aprehensión: un eido meu lindaba co dos Carallás e iamos a el bastante a miúdo para mirar polo millo que lle botaramos este ano. Así é que tirei para adiante ata penetrar mesmo no pequeno bosque de piornos, sen importarme o que murmuraban os demais.

Agora fun eu o que recei un dálle, Señor, o descanso eterno e que brille para el a luz perpetua. Porque alí, ante os meus pés, estaba o corpo sen vida dun ser estraño que ninguén coñecía. Para min que era un alieníxena, pero non quixen alarmar á parroquia con contos doutro mundo. Démoslle terra para non descubrir o percal. Non queremos que ninguén incomode a nosa pachorra.

Finca Fierro. Mércores, 27 de xaneiro de 2021

 

MÁIS ALÁ DA AVENTURA

Máis alá da aventura quizais non haxa nada. E para que se queren máis cousas? Co bonito que é a aventura en si. A aventura é ese camiño descoñecido polo que se perde un unha e outra vez e no que a ansiedade pon os nervios a flor de pel. Súase de angustia, pero séguese buscando a meta final. Máis alá da aventura queda ese silencio cansado pero cheo de nostalxia. Desa nostalxia coa que iniciamos a novela da nosa vida, o cume ou o curuto da nosa existencia. Máis alá da aventura espera Miles Davis.

Sento ó pé dun carballo e inicio a miña aventura co soño esperto e co corazón latexando frenético. Todo vai e vén ata que asoma o atranco que non me quere deixar seguir. Pestanexo. Suspiro. Abro o ollo esquerdo. Penso. E déixome elevar por enriba do obstáculo. Sorrío e sigo voando. A aventura ten árbores e lameiros, penedos e salgueiros, mosteiros e tempo, moito tempo.

Máis alá da aventura queda unha tarde enteira, na que a ledicia dun poema está nos versos que se soñaron... esperto. Todo está no salouco dun instante, no impo dun momento. Máis alá da aventura está o silencio. Está o xemido de perder a esencia e o retallo que lle botamos á infancia.

Ergo de onde o pé do carballo e camiño polas aventuras da miña memoria que, como as de todos, son moitas; unhas máis sinxelas que outras e outras máis longas que unha novela. Cruzo con calma o camiño despexado e sei que máis alá da aventura está o descanso do guerreiro. Máis alá da aventura queda tan só a música de jazz.

Finca Fierro. Luns, 25 de xaneiro de 2021

 

RAREZAS ESPERPÉNTICAS

Xa fun polo vento e vin polo aire. Xa fun correndo e volvín andando. Ás veces fago cousas raras. Cando as fago. Porque outras veces non fago nada. E non porque sexa un nugallán, senón porque non me apetece. Ou porque non quero que saibades o que fixen. Por veces escoito a Caetano Veloso e ó rematar xa me poño con Metallica. Que non teñen nada que ver. Tamén para a música podo ser raro; porque escoito todo o habido e por haber. É como as películas, que vexo todo o que se pode ver. Porque ata as películas malas as vexo. Claro que para saber que son malas teño que velas.

O outro día fun a Manhattan desde Baños de Molgas. Collín o helicóptero no outeiro da Chaira e desde Lavacolla un avión deses que voan para cruzar o charco. Mais axiña caín na conta de que tan só cruzara a Lagoa de Almoite. Definitivamente, as miñas rarezas empezan a ser esperpénticas. Ou non. Podo dicir isto para despistar. Gústame xogar ós despistes. Coma un neno. Igual que un neno.

Xa fun a un cuarto escuro para soñar e volvín sen tan sequera deitarme. Porque no cuarto escuro non había ningunha cama. E un acostuma a deitarse nas camas. No chan, moi de figos a béveras, ou o que é o mesmo, moi de tarde en tarde. Onde estea unha boa cama... E moito coidadiño, que nas camas fanse moitas máis cousas que durmir. Que un, ó durmir, perde moito o tempo. E o tempo din que é ouro. Eu digo que é algo que pasa, pero... Pero para que vou desilusionar ós que pensan daquela maneira. E xa non vou a ningún sitio máis. Definitivamente, quedo aquí.

Finca Fierro. Domingo, 24 de xaneiro de 2021

 

A SEMANA DEIXOUNOS...

A semana deixounos un novo cambio presidencial (o 46) no país máis poderoso do mundo. Donald Trump pasou como a pedra cósmica ou bólido luminoso que atravesou Ourense o outro día e deixou un ronsel que vai ser moi difícil de que desapareza. O novo presidente, Joe Biden, terá que poñerse as pilas para reverter todas as fanfurriñadas que cometeu o impresentable republicano, así como intentar unir a un pobo que semella roto. Tamén é verdade que, aínda así, seguirei coa mosca detrás da orella porque onde hai patrón non manda mariñeiro. E os poderosos xa sabemos todos que fan e desfán ó seu antollo.

A semana deixounos tamén unha onda epidémica que en vez de baixar, de recuar, de retroceder semella que sobe e que está facendo unha auténtica desfeita, tanto en mortes como en contaxiados e en ingresados. E nós, unha vez máis, sen facerlle nin puto caso. Sigo dicindo que mentres non nos pechen, que mentres non nos encerren de novo a todos, penso que non ten solución. Por culpa nosa. Que ninguén lle busque tres pés ó gato. Tanto uns coma outros están fartos de avisarnos.

A semana deixounos unha estampa ourensá de auténtico esperpento. Por causas xustificadas tiven os cinco días laborais bastante movidos e non me quedou outra que pasar varias veces polo Parque de San Lázaro, onde, en cada pasada que levaba a cabo por un cacho da rúa Bedoya, quedaba cheo de pena intentando avistar ou descubrir a situación da estatua do noso Carrabouxo. Entendo que, hoxe, con isto da pandemia, as terrazas procuren aproveitar todo o espazo posible para asentar unha mesa. Pero tamén que se tape a toda unha institución na nosa cidade é algo que non consigo asimilar ben. Visto o visto e sabendo que esta pandemia pode durar aínda un bo tempo, non quedará outra solución que: ou se airea un pouco o monumento do noso ilustre viñetista ou se lle busca un novo parque, unha nova beirarrúa.

A semana deixounos a zampullada do Real Madrid na Copa do Rei, polo que me demostra que o fútbol está un tanto por cento moi alto na cabeza e non nos pés. O Madrid, na Liga de Campións é o que é. Nos demais torneos é un equipo mediocre. Se non recordo mal, nos últimos 30 anos só ten tres Copas. A un equipo grande non lle pode pasar iso.

Finca Fierro. Sábado, 23 de xaneiro de 2021

 

UNHA ESTRAÑA ENTRE NÓS

Tiña pinta de cabaliño do demo, pero máis ben representaba unha musaraña gris. A verdade é que non sei o que era. Ó mellor ata era unha femia caída do espazo. Femia era porque tetas tiña. Ó seu arredor soaba Miles Davis. Sinceramente, non sabía de onde saía o jazz deste home. A femia esa estaba escondida detrás duns pallóns de millo dunha leira das Pedradarcas. Como non quería asustala, achegueime pasiño a pasiño e en silencio. Mirábame de esguello. Se é que me estaba mirando, porque eu realmente non lle vía os ollos. O único certo era que ela movía a cabeza seguindo a miña dirección. Non quixen moverme en zigzag para que non pensase se estaba algo tocado, ou sexa, algo bebido. Porque ela non sabía e non ten por que saber que eu son abstemio.

A uns dous metros desa cousa estraña (agora parecíame que tiña pinta de salamántiga, pero case representaba unha doniña) vin como se puña sobre as patas de atrás (tiña patas!) e noteille uns desexos enormes de choutar. Por se as moscas, recuei. Pero tan só un paso. Empeceille a falar nunha mestura de galego-castelán-portugués-inglés por aquilo de que como era estraña e como parecía unha cousa e semellaba outra, pois ó mellor tamén lle había que enredar as linguas. Eu cada vez estaba máis convencido de que era unha femia que viña de máis alá das estrelas. Como se me lera o pensamento, e sen contestar ó que eu lle falara (claro que ó mellor foi porque non entendeu nadiña do que lle dixera), empurrou sobre as patas traseiras e ascendeu ó ceos. Deixoume coa boca aberta.

Finca Fierro. Venres, 22 de xaneiro de 2021

 

A SANTA COMPAÑA GALÁCTICA

Xa están aquí! Eu sabía que non tardarían. E non vos deixedes enganar. Falan de que foi unha pedra cósmica ou un bólido luminoso o que atravesou a nosa provincia, pero é mentira. Xa están aquí! E asegúrovos que non é o meu amigo extraterrestre, porque este non volverá a visitarme ata o 2024. Seguro que son outros alieníxenas. Eu, por de pronto, marcho para o Outeiro do Corno a instalar un canón de raios láser. Non é por nada, pero a min esa xente non me pillará desprevido. Digo o de xente pola costume. Ó mellor son uns bichos ou uns animais ou uns seres vivos en forma de carballos, por exemplo, que, para máis aquel, serán capaces de disparar belotas. E aseguro que unhas belotas a esas velocidades que se adoitan dar polo espazo sideral poden deixarche un buraco enorme na cabeza. Así é que, por un se acaso, tamén furgarei un túnel atómico no mesmo Outeiro do Corno. Non sexa o demo.

Xa están aquí! Por un lado, é certo que teño ganas de que cheguen, aínda que só sexa para saber como serán. Ás veces dáseme por pensar que poden ser como a Santa Compaña. Non sei... unha Santa Compaña espacial ou galáctica. Anda que como aterren aí na Chaira de Vide e sexan igualiños a ese séquito, a ese cortexo, é que me cago polas pernas abaixo. Non queda outra que apurar en construír o refuxio atómico. Pero, aseguro, que antes de meterme a el, uns cantos saberán como as gasto co meu canón de raios láser. Por certo, apodereime deste a semana na que rodaron unhas escenas os da Guerra das Galaxias, entre Barricobos e a Tapada Nova. Xentiña, facede o que eu fago: non vos deixedes enganar e refuxio atómico decontado, que xa están aquí.

Finca Fierro. Mércores, 20 de xaneiro de 2021

 

A ARTE DA GUERRA

A arte da guerra é moi sinxela, moi simple: matar. Matar e xa está. Ou en tal caso, destruír e matar. Pero sempre matar. Lanzamos bombas para matar. Disparamos para matar. Acoitelamos para matar. Empurramos para matar. Certo, hainos que teñen arte para matar. Estudan, observan, planean e matan. Con furia, con carraxe, con rabia e matan. Con medo, con disimulo, con covardía, pero matan. E mata o listo e o burro. Mata o pobre e o rico. Mata o bo e o malo. Por matar, ata mata o silencio. E o ruído. Porque en todas as guerras hai moito ruído, pero tamén momentos de silencio. Ás veces, en pleno ruído, en pleno bombardeo escoitamos unha lágrima. Outras veces, no máis completo silencio estoura, rebenta un sentimento.

A arte da guerra escóndese debaixo dunhas nubes brancas que non tardan en volverse negra. E mísiles a todo velocidade rachan os ceos para facer cascallos toda unha vivenda, todo un barrio, media cidade. Aí, a arte da guerra, está no estoupido, na explosión, no zunido, na nube de po e merda e ruído e zunzún e máis po; e morte, moita morte. A arte da guerra, por veces, está nun simple botón que alguén preme cun sorriso nos beizos e cun certo brillo nos ollos. A arte da guerra está neses desfiles vitoriosos, neses saúdos patrioteiros e neses aleluias e vivas a esas accións que se levaron a cabo con moita arte. E con maior desexo.

Miro para o ceo, vexo pasar o mísil ou vexo caer a bomba e a arte rebenta en cores que se espallan, que se esparexen por quilómetros e quilómetros á redonda. A arte da guerra está no requiescat in pace dunha desolación.

Finca Fierro. Luns, 18 de xaneiro de 2021

 

O VINGADOR SEN PIEDADE

Teño pouco máis de media hora para vingarme de quen me fixo mal. E alguén me fixo mal. Hai uns días, cando pola noitiña se me deu por dar un paseo por unha corredoira moi escura, alguén (ou algo) me asustou de tal maneira que me dixen que me tiña que vingar. Niso estou. Ou sexa, que estou intentando buscar con que vingarme. Se compro unha pistola e lle pego un tiro a ese alguén ou a ese algo, ó mellor é peor o remedio que a enfermidade. Que me poden levar preso, entendedes? Se lle pego un cantazo, pois máis ou menos o mesmo. Rexo, rincho os dentes buscando algo, unha forma, unha acción coa que me poida vingar. Pero en quen me vingo? Se non vin quen me asustou. Se foi un raposo, vai detrás del, como diría aquel. Se foi un ser humano, ponte a pescudar. E calquera volve por alá; a buscar pegadas, a buscar un aire que me poida facer intuír quen puido ser. Ademais, pasados xa uns días, que por se fose pouco, nevou e fixo moito aire; as posibles pegadas xa nin existirán.

Para sentirme moi fracasado, é dicir, un cero á esquerda, empezo a facerme a idea de que quen me asustou foi un animal. Non quero ter bullas ou algaradas coa xente; a ver se me quero vingar e, por enriba, levo unha marimba ou malleira. Si, cada vez estou máis convencido de que foi un animal. Non obstante, non quero ter piedade: marcho para o lugar dos feitos (co rabo entre as pernas, iso si, e co medo no cu) e cando dou co sitio en concreto, ármome de valor e cuspo por toda a contorna. A base de cuspe e desprezo noto, síntome ese vingador sen piedade que me presumía ó principio. Tampouco quero que pensedes que son un cagadiño, un covarde.

Finca Fierro. Domingo, 17 de xaneiro de 2021

 

ESCRAVITUDE NO SÉCULO XXI

A semana pasada, e falando sobre o asalto ó Capitolio nos Estados Unidos de América, dicía que parecía mentira que esas cousas acontecesen en pleno século XXI e, claro, nun país... nun país que se di que é o gran defensor de todas as democracias mundiais.

Pois ben, en Brasil (certo, este non é un país que, hoxe por hoxe, poida presumir de ser un gran defensor das democracias, da súa democracia), que se entende que xa pertence á categoría dos desenvolvidos, aconteceu un asunto que, cando o lin, deixoume completamente pampo, perplexo e coa carraxe subíndome polas veas. Porque, sinceramente, a estas alturas e en países que máis ou menos teñen o seu aquel de... chamémoslle, primeiro mundo, que haxa escravitude é algo que non me cadra, que non me entra na mente. Certo que no caso que vou a contar, o país en por si non ten culpa ningunha (e a pesar de que Brasil durante tres séculos foi un dos receptores da escravitude africana), pois vexo e sei que é tan só un caso illado na sociedade brasileira.

Resulta que unha muller desa nacionalidade traballou durante corenta anos sen paga, sen vacacións e sen dereitos de ningunha clase. Falando claro: de escrava. E baixo a ordes dunha “profesora” de raza branca, claro. As entre comiñas son para recalcar o oficio da ama, que tamén creo que se entende que debería ter outra cultura polo mero feito de ser o que é. Aínda que tamén é verdade que hai moitos anos que precisamente dos que máis desconfío en practicamente todo é deses que presumen de ser máis espelidos que os demais seres mortais.

A brasileira responde ó nome de Madalena Gordiano e a súa escravitude seica empezou ós oito anos cando se achegou ata unha casa para pedir un pouco de esmola. A dona da casa, ó saber da situación da rapariga (unha irmá xemelga e sete irmáns máis) ofreceuse como alma caritativa a adoptala. Vaia se a adoptou! E tan caritativamente que desde aquel momento Madalena deixou de ser persoa para converterse na criada, na escrava dunha familia acomodada e na que levaba a voz cantante María das Graças Milagres Rigueira. É que ata o nome é como unha pequena burla do destino... Graças e Milagres. Remato como rematei o anterior Recuncho: en pleno século XXI!

Finca Fierro. Sábado, 16 de xaneiro de 2021

 

QUEN MATOU Ó ASASINO?

Ás tres da tarde o fillo da Petanca atopou un cadáver na carreira das Lamas. Era o do asasino Silabario Cristobo, que andaba fuxido da xustiza desde facía dez días. Ás tres e dous minutos chamáronme por teléfono. Porque son algo así coma o Leo Caldas de Baños de Molgas. Hai uns anos, o concello díxome que lles botara unha man en cuestións da lei e da orde. Eu nin son detective, nin policía, nin tan sequera periodista, ou sexa, nada de nada; tan só me gusta ler novelas policiais. E digo eu sería por isto, se pensarían que valería para resolver crimes ou agravios.

Achegueime ó lugar dos feitos, a ver se cazaba algo. O cadáver presentaba un forte golpe na cabeza, máis en concreto na testa. Mal asunto. Collín unhas follas verdes esparexidas á beira do corpo de Silabario e dúas plumas de ave tamén moi achegadiñas ó corpo. Marchei correndo a analizar isto ó laboratorio que teño na palleira onde gardo a herba seca e os aparellos de labranza. Sen presumir, un pequeniño CSI.

E si, de algo me ten que valer o ler novelas da serie negra: axiña me fixen unha película na cabeza. O asasino (que matara á filla do Cornabois), ó sentirse acosado na persecución que lle estaban a realizar, quixo refuxiarse subíndose a un amieiro. Ós poucos metros de altura espantou a un gaio (de aí as plumas) e, este, ó mesmo tempo, espantou a Silabario que se foi dereitiño ó chan, golpeándose coas gallas (de aí as follas) e dando finalmente coa testa nunha pedra en pico e moi afiada que sobresaía bastante do chan. Ó asasino non o matou ninguén. El mesmo atopou o seu castigo, a súa condena. Agora o concello quere poñerme unha placa conmemorativa. Onde se viu outra!

Finca Fierro. Sábado, 16 de xaneiro de 2021

 

A HEROICIDADE DOS CATIVOS

Desde que empezou a pandemia da Covid-19, o mundo encheuse, por desgraza, de mortos e, por sorte, de heroes. Heroes que van desde os sanitarios ata o propio Dúo Dinámico co xa pesadiño “Resistirei”. Hoxe en día, sanitarios á parte, hai outros heroes espallados por todo o territorio: os nenos, os estudantes. Pois desde que abriron de novo os colexios, institutos, academias e universidades teñen que estudar coas ventás abertas e con temperaturas, en algúns casos, de varios graos baixo cero. Non quero pensar como o tiveron que pasar esa semana da famosa Filomena. Cando eu me sento ante o ordenador durante unha ou dúas horas, por veces, noto como me arrefrían os pés e a pesar de estar a calefacción acendida. Que lles pasará a eses cativos que se teñen que tirar seis ou sete horas cos pés sobre unhas baldosas e coas ventás abertas? De auténtica heroicidade o que están aguantando. Así un día detrás de outro.

Ante tanta frialdade, dáralles a cabeciña para pensar nos estudos, para asimilar a materia que lles estará explicando o profesor? O pensamento non estará máis ben nesa dor de pés ou nese bater de dentes ou nese “pinguel” que cae do nariz? E con que comodidade poden escribir se están completamente pexados polos abrigos e chaquetas e cazadoras e ata poida que mantas que botan para evitar o tremelicar dos seus corpiños? Cando ás dez e media da noite chega o meu rapaz de 20 anos á casa, váiseme a alma ós pés ó ver como chega. Imaxinade a eses cativos de tres o cinco ou dez anos... Así é que, nestes casos, clases virtuais, pero xa!

Finca Fierro. Venres, 15 de xaneiro de 2021

 

A MULLER DE FOGO

A muller de fogo non botaba lume polos ollos. Simplemente que ardía de desexo baixo unha nube branco de algodón. A muller de fogo era, en por si, toda fogo. Fogo era o seu sorriso e fogo era a súa mirada. Queimaba a ansiedade de quen a mirase. Eu mirábaa, e deixábame cego. E queimábame as entrañas. A muller de fogo ardía ante un espello envolto no bafo dun sentimento. Escoitaba a Pink Floyd e cimbrábase baixo un camisón branco no que se marcaban as formas da súa ascensión. A muller de fogo era un espírito libre que interpretaba a súa película. Eu era o espectador que a vía no cartel cinematográfico. Bailaba á sombra dun balcón e de cando en vez das súas mans saían lapas de felicidade.

A muller de fogo non abrasaba a ninguén, pero si quentaba cando me achegaba suavemente a ela. Na distancia, xa os nervios se contraían ante aquel corpo que zumegaba paixón. Despois, si, o seu sorriso xa me derretía. E non me importaba entón abrasarme coma se fora no inferno. Ás veces, para vencer a vergonza, púñame a bailar un tema de Tom Jones, por exemplo; ela abría a boca en sinal de pasmo, de abraio, e era como se abrise a porta da miña esperanza. A muller de fogo era a Veronica Lake que todos soñamos. Non botaba lume, pero facía suar ante as imaxes da memoria. Porque hai imaxes que nunca se irán da memoria. Nunca.

A muller de fogo deixou de asomar ó balcón, recolleuse e a tardiña, pouco a pouco, refrescou. Tan só o desexo seguiu fervendo durante un tempo. Mellor dito, durante moito tempo.

Finca Fierro. Xoves, 14 de xaneiro de 2021

 

INTERCEDENDO POLOS ANXOS CUSTODIOS

O outro día collín a estrada ó inferno. Á volta alguén me preguntou que había alá, que acontecera. E que ía haber... moito lume. E, claro, como non, atopeime co demo, con Lucifer, co diaño, con Belcebú. El tamén botaba lume polos ollos. Pero non me achantei. Hai que lembrar que eu era un heroe e que os heroes non arden. Saudeino coma se non fora o demo. El, é certo, tamén me contestou de boas maneiras. Axiña vin que, ante unha columna de lume, tiña presos ós Anxos Custodios. Recoñezo que naqueles momentos nin eran anxos nin, pos suposto, custodiaban nada. Eran uns individuos que semellaba que estaban alí de prestado. Pero presos, iso si.

A ver, por que tes a eses presos aí?, pregunteille ó demo. Porque non custodian nada, contestou rapidamente. Ando polas vosas vidas como Pedro pola súa casa. Por certo, se volves algún día por aquí atoparaste tamén con San Pedro. A ese téñolle unha sorpresa. Espera, que vou poñer música. E non vai o tipiño que botaba lume polos ollos e pon nun casete a Los Canarios cantando “Get On Your Knees”. Deixoume pampo, claro. Non recuei, non retrocedín e pedinlle con moita calma que soltara ós Anxos Custodios. En principio negouse, pero ó dicirlle que non me fixera volver por medo a atoparme con Evaristo (o que fala polos cóbados) e ante a promesa de que el, o demo, sempre estaría dentro de nós, deixounos libres. Aquí enganeino coma a un cativo; el sempre está dentro de nós. Desde que temos algo de coñecemento, levamos o demo dentro. Tampouco está tan mal; é un bo amigo. Ás veces é bo facerse o duro nesta vida. Para que non abusen...

Finca Fierro. Mércores, 13 de xaneiro de 2021

 

NUNCA SE VIU OUTRA

No mes de abril fará 30 anos que me vin de Madrid. Pois ben, sigo estrañando aquela vida, aquel lugar, aquela cidade. Gustábame Madrid. Gústame Madrid. Amo Madrid. Pero a nevada que caeu estes días non o fixo tan só en Madrid. Aínda que para os medios de comunicación semella que só se concentraron nesa capital os copos de neve. De vergonza o que está a acontecer cos estes medios. Escoites ou leas ou vexas o medio que che cadre, tan só te atoparás con imaxes ou noticias sobre a impresionante nevada que caeu sobre a capital do Imperio. Que si, que nunca se viu outra. Pero tampouco se vería outra en outros lugares, que agora mesmo non sei dicir cales porque ningún medio de comunicación falou o amosou os tales.

E se algo sei máis, é grazas a esas fotos ou vídeos que circulan polas redes sociais; como un vídeo no que, seica, dous homes se afanan en desenterrar unhas ovellas que quedaron baixo a neve, ou a foto dunhas vacas en León na que se ve como a neve as cubre case por completo. Por certo, cando poderán pacer esas vacas ou esas ovellas? Non todas as calamidades corresponden a Madrid.

Neste noso país infórmase como se informa. Fan de Madrid o punto neurálxico desta calamidade como outras veces se lles dá por dicir, por exemplo, e ante un simple charco na Pitediña, que o río Arnoia está a alagar toda a vila de Baños de Molgas. E non comento a foto do Casado padexando neve porque me dá vergonza. Non aprenderon nada de Feijóo apagando un incendio cunha mangeuiriña de xardín. Tal para cal ou un mata e o outro esfola.

Finca Fierro. Martes, 12 de xaneiro de 2021

 

O MELLOR GPS

Moita tecnoloxía. Moito adianto virtual. Moito móbil. Moito GPS. Pero a realidade está en que como non alixeires, como non te movas, estás perdido. Máis ou menos como lles aconteceu a sete persoas de Lugo que por lle facer caso ó GPS acabaron perdéndose no concello de Cervantes da súa propia provincia. A ver, eu algunha vez botei man do GPS (perdón, o meu fillo Xoel, pois eu recoñezo que son un negado para certas cousas) e valeu a vida, ata cheguei incluso a gabalo, e ségueme parecendo unha boa ferramenta. Pero antes, moito antes, días antes ou horas antes sempre me estudei o meu mapiña. Sempre quixen ter unha idea de a onde ía e por onde iría. É certo que case en todas as viaxes (e teño realizadas unhas cantas) sempre me despisto, sempre me perdo un pouco, pero mesmo dando algunha que outra volta de mais, sempre cheguei ó meu destino, san e salvo.

No coche, por se aquel, aínda anda un mapa daqueles que se vendía en quioscos e gasolineiras, e a pesar de que xa levo moitos, pero moitos anos sen usalo. Agora boto man do señor Guguel e ó mellor tírome horas buscando rutas, mesmo collendo o boneco ese que te leva polas propias rúas das cidades e que che deixa ver letreiros, escaparates e demais sinais que axudan que é unha barbaridade. O GPS é bo, pero como a mente humana non hai. Aínda que vaia cos rapaces, un servidor estuda antes as estradas, camiños, aldeas, vilas e cidades polas que vou andar ou pasar; non vai ser que o GPS ese me mande a Lituania, por exemplo, que non será mal sitio, pero queda moi lonxe.

Finca Fierro. Luns, 11 de xaneiro de 2021

 

ESTRADA Ó INFERNO

Ás veces chovía. Por veces nevaba. O frío facíao sempre. Pero aínda así collín a estrada ó inferno. Non sempre é bo quedar parados e esperar a velas vir. Que as cousas ou veñen tarde ou veñen mal ou nunca veñen. Así é que boteille peito e emprendín o camiño. De primeiras xa me atopei cun pardal que me mirou mal, de mala maneira. Souben ó instante que non tería un momento de respiro. Pero os heroes respiran sempre. Os heroes se non respiran tamén afogan coma calquera. Había que respirar e respirei. É dicir, seguín.

A estrada ó inferno está chea de coios. Tan chea que moitas veces non sabía moi ben onde poñer os pés. Porque, para máis aquel, eu ía descalzo. A ver, completamente descalzo non ía; levaba unhas zapatillas tan gastadiñas que é coma se fora descalzo. Só tiña medo se pisaba algún toxo.

De segundas, atopeime co Evaristo, que é coma se me atopara co propio inferno. E non porque sexa mala persoa, non; senón polo que esbardalla, polo que fala... que lle mata a cabeza a calquera. Pero como xa o vira ó lonxe, pouco a pouco puxen cara de ferreiro e cando cheguei á súa altura el ben apreciou que eu non estaba para parolas. Soltámonos uns simples ola-ola e cada un seguiu o seu camiño; el logo torceu por un camiño que había á esquerda e eu seguín por esa estrada ó inferno.

De terceiras, e en menos que canta un galo, ou sexa, nun alustro cheguei ó inferno. Era lume! Había lume por todos os lados. Pensei que me abrasaría, pero os heroes non arden. Os heroes tiran cara á adiante.

Finca Fierro. Domingo, 10 de xaneiro de 2021

 

A VELOCIDADE DA TERRA

Tiñamos que multar ó planeta Terra por ir á velocidade de 107.280 quilómetros por hora. Iso é unha animalada! Imaxinade que a esta velocidade colle por aí a un meteorito ou algo semellante... É que o esnafra por completo! A quen se lle ocorre correr tanto. Cando corro eu por un outeiro abaixo penso que me vou escarallar (e non pasarei de dez quilómetros por hora); seguro que me mareo ou que boto os fígados se me vexo facéndolle pantalla ó noso planeta. E mira que parece pasmón, que non se move, que está sempre quieto. Tan só de cando en vez (ó mellor quizais demasiado a miúdo) treme ou rebenta por algún lado; pero non me imaxinaba eu que fora a esas velocidades. Vin correr a Usaín Bolt e pensaba que era o máximo. Como tamén vin a un bilbaíno correr detrás dunha gacela, darlle alcance, collela á carreira, poñela por debaixo do brazo esquerdo e seguir correndo coma unha frecha, ou sexa, máis rápido que a propia gacela, pero, claro, era un de Bilbo. Alá se me foron todos os plans cando lin no xornal que o noso planeta corre a esas velocidades. E non hai ninguén que o multe.

Agora tócame investigar que para que corre tanto, que para onde vai; se estamos igual de perdidos por este universo inmenso. Vaise asemellar ó centeo, que corre, corre e nunca encobre. Teño que contactar axiña co meu amigo alieníxena para advertirlle da situación. A ver se se vai cruzar no camiño da Terra sen unha ruta preestablecida e o machaca vivo. A 107.280 quilómetros por hora! Que barbaridade!

Finca Fierro. Domingo, 10 de xaneiro de 2021