PORQUE NADA SON

Dulce Pontes di en “Lela” que lle dea alento coas súas palabras, que lle dea celme do seu corazón e que lle dea lume coas súas miradas. A iso pódeselle chamar moi perfectamente amor. Eu, vaia por deus, non lle podo dar nada. Porque nada son. E aínda que sinta, todo cae no baleiro máis inmenso dunha soidade infinita, eterna e enferma. Entón só me queda o navegar por entre unhas palabras que non sei ler ou quizais aínda mellor que non sei pronunciar. Só me queda apertar o meu corazón para que non estoure de ansiedade e deixar caer a mirada sobre un inferno, sobre un abismo baleiro e, por que non, inútil.

Non queda outra que conformarse con procurar as migallas que vaian caendo por entre as touzas dos sentimentos. Quen máis quen menos solta folgos que outros queremos. Así é que busco e rebusco algún que outro verso para engadir ó meu poema de amor; de cando no silencio unha palpitación de ansiedade enche o meu peito ou de cando nas noites escuras de inverno os meus soños flúen, discorren polas corredoiras dunha canción, quizais a de “Lela”. Quedo quietiño sobre a almofada do tempo. Aquela na que apoio, na que recosto a aspiración dunha vida chea de desexo ou de anhelo. Remata a canción de Dulce Pontes e asoma o infinito ante os meus ollos. Ese infinito que nada ten, que nada amosa, pero no que creo. Ese infinito polo que non perderei a esperanza e polo que intentarei encher o baleiro con espellos que reflicten as palabras, os latexos e as miradas da canción.

Finca Fierro. Domingo, 31 de maio de 2020

DO QUE NON ENTENDO

Aguantei coma os heroes. Aínda aguanto coma os heroes. Que en todo o confinamento e en todo o que vai de desconfinamento non falei para nada de política. Nin aquí nin polas redes sociais. Por estas xa hai moito tempo que non falo. Porque axiña descubrín que cada quen barrena como pode. E tanto na política coma no fútbol somos moi cerrados. Así é que como sei que non vou convencer a ninguén e tampouco me vou deixar convencer, a mellor solución é non meterse en camisa de once varas ou meterse ó mar sen roupa de augas, que é o mesmo. Non quero perder amizades polo valor dunha palla ou por unha mexericada, que tamén é o mesmo. Todos sabemos ou polo menos deberiamos saber que a política é moi traidora. Agora mesmo ata creo que o fanatismo por esta quítalle o posto a aquel fanatismo que houbo sempre polo relixioso. As relixións foron sempre as maiores propulsoras das guerras. Coidadiño entón coa política. E moito coidadiño coa nosa política. Non é a primeira vez que confeso que en calquera momento véxome en Portugal. Algúns ata poida que pensen que son algo pesimista (eu, que sempre tiven o optimismo bailando sobre o meu peito), pero vense e escóitanse detalles e cousas que non queda outra que pensar que isto pinta moi mal. Aínda estamos a tempo de rectificar.

Onde xa non hai rectificación son nas eleccións galegas. O noso presidente Feijóo anunciounas para o 12 de xullo. Vendo a situación e caendo na conta de certos pormenores dáme non sei que de que isto cheira mal, ou mellor dito, de que isto semella máis un “pucheirazo” ou fraude electoral que unhas auténticas, necesarias e legais eleccións. A non ser que foramos moi listos e que, con heroicidade, fixésemos que a Feijóo lle saíse a galiña choca ou que lle saísen as contas furadas, que segue a ser o mesmo. Certo, pedir isto nesta nosa Galicia é como falar para a feira. Pero, sabedes, aquí pásame o que comentaba ó principio: que eu xa sei quen son os meus e nin mitins nin acareos nin campañas me van convencer que vote por outros. E os que voten mal, que vaian logo a confesarse e a esbardallar ós bares, que aquí todos somos uns santos e ninguén meteu os pés na argola ou os pés polas mangas, que, vaia, tamén é o mesmo. Perdón por falar do que non entendo.

Finca Fierro. Sábado, 30 de maio de 2020

FOLIOS EN BRANCO

Coloco ben os folios e fago un paquete con eles. Os folios están en branco. Todos están en branco. Penso enchelos con palabras de orballo e con tinta de folgura ou de desafogo. Escribir, ás veces, libera a alma. Tamén o espírito, si. Para algúns, escribir é coma refuxiarse na covardía dun desexo. Por veces, non queda outra. Escribir tamén é percorrer un camiño cheo de atrancos; cada palabra chouta sobre un obstáculo, cada liña sobre un impedimento e cada parágrafo sobre unha prohibición. Por certo, a escritura debería ser libre. Ten que ser libre! Sen liberdade nunca alcanzaremos o edén dos soños, o paraíso da realidade.

Xa enchín unha ducia de folios; con palabras cuspindo unha ansiedade platónica que está aí, día e noite, eterna; con palabras que, algunhas veces, confunden pero tamén con elas clareamos o sen sentido do pensamento. E aínda que ás veces non nos saibamos explicar ben, seguro que cando cheguemos ó punto final todo quedou resolto, grazas á procura dunha boa colocación desas mesmas palabras que nos confundiron, que nos enganaron. Sabedes que hai palabras, moitas palabras con dobre sentido. Sigo collendo folios en branco para escribir sobre o alento dun encontro e sobre a boaventura dunha presenza. Porque hai sombras que se pegan e que nos levan ata o oasis da felicidade eterna. Un cento de folios xa están escritos. A covardía asomou logo de darlle a un teclado e logo de deixar caer pingas de orballo, estas pingas de orballo que xa serán inmortais. Hai sentimentos que hai que acochalos e arroupalos entre as liñas dun papel escrito.

Finca Fierro. Venres, 29 de maio de 2020

LUME QUE QUEIMA

Quero escapar do lume que me queima e só teño a opción de soprar para avivalo máis. Serei pasmón! Non obstante, tiven a opción de lanzarme de cabeza ó río Arnoia e, nel, para máis aquel, case afogo. Vou de mal en peor! Así e todo, vin como as lapas da conciencia bailaban por enriba da auga esperando a que asomase a cabeza. Maldita sexa! Tiven que facer de tripas corazón, aguantar a respiración e facer unha transfusión de aire cunha tartaruga ou sapoconcho que vin entre as carrancoñas dun amieiro da Pitediña. Por varias veces, por certo.

Porque as lapas do lume que me quería queimar non se apagaban. Eu ben sei que me querían chamuscar coma un porco no San Martiño. Pero de algo me ten que servir o saber como circula a mente polos perendengues dos soños e o desexo polas asaduras da alma. Alguén dirá que non teño alma ou que non preciso ningún anhelo. Eu ben sei en que fregado me meto. Ninguén me vai dicir que colla o camiño dos Poulos se eu quero ir polo carreiro do Piual. E non me fagades berrar polos sentimentos que levo dentro! Porque non teño ningún impedimento en deixarme abrasar mentres berro. As lapas semella que se van e pouco a pouco ergo das augas do Arnoia. Acordo, e somerxo de novo para darlle un bico na coiraza á tartaruga. Porque é de mal nacido non ser agradecido. Mais eu, por agora, son un corazón que se tende sobre a alfombra azul dun amor e sobre o branco sorriso dun agarimo. Marcho coa ollada perdida e cun pequeno asubío asomando polos meus beizos.

Finca Fierro. Xoves, 28 de maio de 2020

COA AXUDA DAS BOMBAS DE PALENQUE

Estudei Filosofía e Letras na Universidade de Salamanca e rematei a carreira realizando unha tese sobre a composición, distribución ou situación dos versos, ou sexa, por que un verso vai por debaixo do outro. Ó final, e como todos sabedes xa, fíxenme astronauta. Porque fóra do meu entorno natural (chamémoslle familiar, social, comunitario...), só hai dúas cousas polas que morrería a gusto: escoitar o ruído do mar e viaxar polo espazo sideral. Os astronautas, xeralmente, parten ou despegan desde Cabo Cañaveral, alá nos Estados Unidos; pero segundo o meu amigo alieníxena aterrou na Pitediña, en Baños de Molgas, por que eu non podería despegar desde aí ou incluso desde o alto da Chaira.

Dito e feito, con medio cento de caldeiros de lata armei unha pequena nave espacial. Marchei a Xinzo de Limia a mercar un cento de bombas de palenque; para buscar axiña ó meu amigo Isauro Romero, que tiña algo de fogueteiro. A ver, de algo lle tiña que valer ser o fogueteiro oficial da misa e da procesión do San Salvador de Baños de Molgas. Púxeno ó tanto do asunto e, que queredes, fíxolle ilusión. Marchamos para a Pitediña e antes de meterme no foguete, pillei unha rula que había alí nunha silveira para que fose testemuña da miña fazaña, e por algo de compaña, todo hai que dicilo. Sabía que a xente, por se aquel, contemplaba o despegue desde o cemiterio parroquial, que eran as mellores vistas. Díxenlle a Isauro que ás en punto lle puxera mecha ás bombas de palenque. Deille un bico á rula, escoitei o estrondo e as bombas de palenque mandáronme ó espazo infinito.

Finca Fierro. Martes, 26 de maio de 2020

VIVIR DA ESPERANZA

O mes das flores chega pouco a pouco á súa fin. Chega con calor e con certa liberdade para os encerrados, oprimidos, pechados, encarcerados desde o 14 de marzo. Non obstante, sigo dicindo que... pobres topos aqueles da ditadura franquista. Son as catro e media en punto da tarde. En punto, nin minuto arriba nin minuto abaixo. O sol aperta. Anita O´Day canta en inglés. Eu escribo en galego. E moitos galegos soltan o castelán. Non vaia ser que... Cambio de tema. Non vaia ser que moleste, que amole, que importune, que xiringue. Ufff, que palabra máis chula. Para que despois digan que o galego tal, que o galego cal. Por Deus, falade incluso o “castrapo”!, que algo sempre é algo, algo sempre queda. Puto Sanjenjo! Pero de los marcos de las leiras bien que me acuerdo.

Phillip Glass soa cun tema da película “O ilusionista”. De ilusións vivimos moitos. Pero é bonito vivir delas. E da esperanza, da esperanza si que é bonito vivir, aínda que amole tamén de carallo. Pero... pero non todo ben dado. Uns e outros temos que axustarnos ás veces ás migallas de pan que hai polos camiños. A vida algunhas veces escaralla, pero xeralmente, se un é competente tira para adiante, bótalle peito ó asunto e aquí paz e despois gloria. Como ten que ser! A vida é unha bágoa e dous sorrisos. A bágoa xa caeu. Os sorrisos están aí e estarán sempre. Ninguén me vence con catro paus mal dados! Agora deixo que a tarde transcorra paseniño e que a nostalxia dun recordo ou dun encontro asente con parsimonia no meu peito. Por veces, son así de profundo. Aínda que afogue.

Finca Fierro. Luns, 25 de maio de 2020

UNS MINUTOS ETERNOS

Vou botar uns minutos sobre a conciencia dun amor. Aquel que vai e vén por entre as palabras dunha conversa e entre os chintófanos que, ás veces, recoñezo que me custa saber que raio din. É igual, eu collo o significado á miña maneira e soño coa realidade dunha aventura dentro dun concerto platónico. Sempre haberá momentos nos que un sorriso diga moitas máis cousas que todo un libro aberto. Eu ben me entendo. Quero deixar de analizar o silencio e que as palpitacións do meu peito marquen o camiño seguir. Segundo a tonalidade -que é moi forte- teño que coller o camiño da esperanza, xa que esta é o último que se perde. Nunca a perderei, claro está.

Pasaron tres ou catro minutos e agora véxome de paseo á súa beira. Por corredoiras cheas de nostalxia e por carreiras cheas de fantasías, nas que a felicidade se reflicte no espello dunha bonita alucinación. Ninguén será capaz de roubarme a ilusión dunha páxina en branco na que se escriba toda unha historia de agarimo, amor e refuxio. Nin eu tampouco deixarei que alguén me bote esta ansia abaixo. Quero ser o rei do pensamento único e o heroe da defensa do seu vivir. Quero ser o caderno no que se debuxe con dúas simples liñas o seu sorriso. Porque neste está a alegría dunha felicidade completa, dun anhelo eterno. E deixo que os minutos pasen moi lentamente para que o meu pensamento analice, examine cada conversa, cada encontro, cada silencio. Sempre hai tempo de quedar pampo e de deixar caer un suspiro ante a súa presencia. Aí si empregarei uns minutos eternos.

Finca Fierro. Domingo, 24 de maio de 2020

FASE DÚAS

Fase dúas. Acabamos de entrar na fase dúas. Non sei, pero ó mellor cando cheguen os “encontros na terceira fase”, largo cos alieníxenas. Seguro que por aí arriba non anda o covid-19. Ou espero a que me veña recoller o meu alieníxena particular. De todas formas, non me queixo. Xa puiden saír. Fun a Maceda. En case 30 anos que botei alá de funcionario nunca estivera tanto tempo sen aparecer por alá; como moito o mes das vacacións anuais (e non sei, porque eu era dos que collía por quincenas). E agora máis de dous meses sen que o meu Pancracio cruzase o Polígono Barreiros, cruzase o Polígono de San Cibrao, correse pola estrada de Paderne de Allariz (ou de Piúca como lle chamamos os de Baños de Molgas), subise o porto de Piúca e entrase triunfal na vila macedá.

Fase dúas. Estamos na fase dúas. Enténdese que con máis liberdade e con máis opcións de realizar moitas daquelas cousas que botabamos de menos. Agora xa abrirá algún bar máis (ben viciosos debemos ser que toda España reclama o seu bar). A ver se é verdade, porque ata agora, a maioría das veces as poucas mesas que deixaban instalar nas terrazas estaban todas copadas. Ía buscar o pan cruzando media Valenzá e, ás veces, non había maneira de tomar o cafeciño. Canto estrañaba ese momento. Tómoo na casa, pero non é o mesmo. Que va!

Agora creo entender que xa as bibliotecas poden abrir para ler nelas ou consultar nelas, dentro dunhas certas medidas, iso si. E non se me negará que non é o mesmo pedir libros pola Internet que ir ó encontro deles para tocalos, lerlles a contraportada, ollalos, mesmo cheiralos e, como non, sentilos. Póñome nervioso só o imaxinar plantarme diante dos estantes das novidades, por exemplo, e buscar de aquí, de alá; mirar o autor, mirar incluso o título (un título ben posto é un tanto por cento moi alto de atracción, de gusto pola lectura dese libro)

Fase dúas. Acabamos de introducirnos na fase dúas. A ver se portándonos ben, e aquí en Galicia, esta fase se fai máis amena, por exemplo un pequeno permiso para poder cruzar as provincias, simplemente para ver o mar. A min chégame con ver o mar, escoitar o ruído do mar. Non quero praias.

Finca Fierro. Sábado, 23 de maio de 2020

A NUDEZ ANTE O ESPELLO

Neste tempo de horarios restrinxidos, a Irma Epistolar non lle queda outro remedio que saír coa súa filla a unha certa hora da tarde. Optan por un paseo de subidas e baixadas para, así, tamén poder suar un pouco e facer exercicio, xa que o confinamento de máis de dous meses ó que as está castigando o Covid-19 empeza a facer estragos en todo a sociedade. Xa rematado o paseo, xa suadas, xa endurecidos os músculos, a Irma Epistolar non lle queda outra que facer un auténtico esforzo ó entrar na casa. Coma dúas cativas, a filla sobe no ascensor e Irma opta polas escaleira, e a ver quen chega primeiro.

O esforzo de Irma é descomunal, pois quéirase que non, catro pisos son catro pisos e, claro, chega arriba toda esgotada e botando os bofes. Polo que se encamiña inmediatamente a relaxar os músculos, o esforzo e a tensión a unha ducha refrescante e longa, moi longa. Pero antes, íspese ante o espello e contémplase. A pesar da suor e da canseira, vese guapa e séntese feliz. Deixa abrir os seus beizos nun enorme sorriso e o espello reflicte, nun simple suspiro, a beleza feita figura. Nota a súa nudez tan bonita que ganas lle dan de facerse un autorretrato. Pero por certo apuro ou porque o bafo xa se fixo dono e señor do espello, non quere que a súa fermosura quede esfumada. Pouco a pouco deixa que o seu sorriso se vaia pechando e sen máis miramentos introdúcese na ducha e deixa que as pingas de auga biquen toda a súa linda, fermosa nudez. Ó rematar quere contemplarse outra vez, limpa, segura, descansada, pero o puto espello aínda non se desabafou.

Finca Fierro. Venres, 22 de maio de 2020

O LOBO QUE OULEA

A canícula cae con forza sobre o Alto da Lomba e o lobo asoma por entre uns piornos. Asenta os pés con forza, ábrase un pouco de pernas e oulea. Oulea de satisfacción e oulea polo encontro. Logo de oulear, trota. Trota coma cabalo desbocado e ós cachos segue ouleando. Hai ouleos que abarcan todo o monte Medo. Brinca por entre os codesos e envorcállase coma un burro de contento. Pero é un lobo feliz, ledo, satisfeito, que lle brillan os ollos e que se lle rompe o corazón a cachos polo gozo, polo anhelo que sente. Cruza para Os Currás e non deixa de oulear. Oulea polo tempo recuperado e polo sabor da vida. Oulea para si e para todos. Oulea con ansia, con forza, cos ollos humedecidos pola emoción, cos pelos postos de punta.

Deixa caer os cuartos traseiros e, aí, sentado, segue ouleando. Hai momentos na vida de calquera animal que os hai que exteriorizar, que os hai que espallar, que os hai que deixar brotar ou agromar. O lobo semella que facía moito tempo que non ouleaba como está ouleando. Érguese e tamén polo alto dos Currás brinca e corre ata que case bota os bofes. Pero non lle importa. Hoxe é o seu día, a súa mañá e ninguén lla vai quitar. Oulea de novo. Polo que foi, polo que é, polo que pode ser. El sabe que a vida, por veces, agasalla con momentos que hai que aproveitar. Vaia se os aproveita... oulea por toda Sudalomba e por todos Os Currás. E brinca alegre. E corre coa felicidade montada sobre o seu lombo. Non lle afecta a canícula para nada e a pesar de que chorrea suor por toda a súa pel. El segue ó seu, ou sexa, a oulear de novo cara ó sol.

Finca Fierro. Mércores, 20 de maio de 2020

AQUÍ NON TEMOS DESERTO

Martes, 19 de marzo. Catro e vinte da tarde. O sol, fóra, debe quentar de raio. Aquí, dentro, a música acompaña ós dedos a levar o ritmo sobre o teclado dun ordenador. Sempre haberá momentos nos que a inventiva non ten razón de ser e a realidade amósase con catro estrofas dunha canción ou cunha aixada ó lombo; todo hai que dicilo. “Amarte a ti é un erro, di un amigo”, o que di tamén unha canción. A ver se ó amigo lle interesas realmente e ten celos. Un erro, un erro; o que quere é que a deixas para quedarse con ela. Chámalle parvo ó paisano. Catro e media da tarde. Quero subir ó campanario da igrexa para repicar as campás o día do patrón e que o seu son percorra os camiños da contorna. Quero deixarme oír. Despois cada quen que xulgue o que prediquei. E eu non son dos que predico no deserto. En principio, porque aquí non temos deserto.

Por aquí só hai toxos e xestas, piornos e silvas. Xa predicarei un kireleisón e un kristieleisón por todos los paspáns que andan por aí soltos. E andan uns cantos, ou moitos. Quero reter catro latexos incluso ata que me rebenten o peito. Porque hai latexos que van moito máis alá dun sentimento. Cinco menos vinte e cinco da tarde. O sol segue no seu máximo esplendor e os dedos bailan sobre o teclado ó ritmo de Elvis Presley. Que este non se andaba con lerias; facía mover a pelve ó ritmo do rock. Ás cinco menos vinte da tarde deixo que a imaxinación sente ante unha parede e soñe co ir e vir dunha rula por entre un monte de carqueixas. Hai rulas ben fermosas, oh.

Finca Fierro. Martes, 19 de maio de 2020

UN OBXECTIVO GLORIOSO

O jazz de Lester Young déixase caer sobre a esencia dunha melancolía que non ten fin. Porque hai instantes, momentos, ocasións nos que un sorriso te eleva sobre a conciencia dun atardecer. Como hai minutos nos que os segundos se fan eternos e nos que as horas non van máis alá dun suspiro. A vida, ás veces é ben complicada, incluso triste, pero sempre, sempre chega unha palabra, un xesto, un latexo para que a felicidade volva ser dona e señora da miña existencia. Din que todos os camiños conducen a Roma. Pero hai atallos nos que engarro coas cores dun sentimento ou nos que tropezo cunhas palabras cheas de consenso. A realidade vai moito alá dun pensamento que furga por entre as sabas do insomnio. Porque ó non durmir, soño e ó soñar, gozo.

Definitivamente, a vida non é tan complexa, tan incerta. A vida é un ruxerruxe que me mantén esperto. O jazz de Lester Young penetra coa suavidade dunha nostalxia, como cando o silencio asoma polos entreforros dun peito abrigado pero a piques de rebentar. Porque hai palpitacións que mancan -pero con agarimo-, a placa torácica. Deixo correr pola cara as pingas de orballo que baixan dos ollos. Sempre haberá algún momento no que a soidade queira afogar unha sensación eterna, fermosa e única. Non obstante, o jazz de Lester Young conducirame polo carreiro dese sorriso que sempre está aí para que camiñe feliz e contento. Eu, xa nunca máis volverei a vista atrás e deixarei que a fantasía ou a esperanza alcancen o seu obxectivo. Un obxectivo glorioso.

Finca Fierro. Luns, 18 de maio de 2020

PEITO FLORIDO

No Día das Letras Galegas deixo que o pensamento viaxe cara á un peito florido pero acochado. Escondido ante a intemperie dun vento mariñeiro. Deixo que a ansiedade suba polo meu peito e que un poema duns cantos versos gabe a fermosura da causa dun desexo. Ó mesmo tempo quero que cabalgue “a promesa” de Melendi por toda a novela. Esa novela que se escribe día tras día e conversa tras conversa. Esa novela na que, a intriga, estará no pensamento e o final, que remedio, será feliz. Porque a felicidade consiste en soñar esperto.

No Día das Letras Galegas adiviño os bicos do peito e deixo que as ondas do mar me fagan aboiar pola espuma branca dunha vida chea de momentos enormes, intensos e profundos, moi profundos. A tentación vive debaixo dun sombreiro. E o desexo queda preñado de romanticismo para, co tempo, distribuílo verso tras verso. Sempre haberá poemas que dan alento! No Día das Letras Galegas corro pola praia espida de silencio, pero chea dun anhelo que se mete moi dentro. E deixo que un tema de Sabina vaia e veña por entre os beizos dun sorriso enorme e branco, moi branco. E como dicía aquel, sempre quedará a dor dun peito que doe a causa dos latexos e a intensidade dunha mirada que chegará; ten que chegar. Adiviño o peito florido e pecho os ollos para velo en toda a súa beleza e pensar que ante a imaxe hai toda unha historia chea de nostalxia e de consolo. Unha imaxe que vive e deixa vivir. No Día das Letras Galegas contemplo o peito florido e creo que a vida é un continuo suspiro.

Finca Fierro. Domingo, 17 de maio de 2020

SI, PERO NON

Agora xa case se pode dicir que, para nós, os de Ourense, o desconfinamento empeza a ser unha realidade, que pouco a pouco a vida volve á súa normalidade, aínda que, iso si, con certas medidas e con moito sentidiño. Emporiso, ás veces penso que case fora mellor que seguiramos confinados. E non o digo xa por eses que non respectan as normas, que sempre hai a tira e máis, senón por min mesmo. Agora co desconfinamento non queda outra que ir algún día á aldea. E na aldea nos vas estar de brazos cruzados. Ou sexa, que non queda outra que facer algo útil. Claro, rematas o día ou a mañá pensando seriamente que ben mellor se estaba na casa sen facer nada; ou durmindo, ou lendo, ou xogando ó trivial, ou vendo a televisión. Cambia, cambia moito o confinamento do desconfinamento. Pero que todo sexa polo ben de país.

Sigo, non obstante, botando de menos certas cousas. O café no bar xa se pode tomar nunha terraciña se tes mesa, claro. Pero aínda téndoa, non é o mesmo; estás só, non tes moito con quen falar (son dos que lle dou á lingua de raio), nin tan sequera co propio camareiro ou camareira, porque a maiores da distancia, a maldita máscara non axuda nada para as conversas.

O fútbol si, o fútbol é o que boto de menos en cantidade. E non xa só polo ambiente dos bares, senón pola propia paixón en si. Esa ansiedade das vitorias e das derrotas, ese nerviosismo ante a situación dos equipos galegos. Ese estudo das personalidades da xente e dos propios protagonistas que están sobre o campo. A ver, semella que o día 20 de xuño volve o fútbol, pero tampouco será o mesmo coma antes. A paixón do público é un tanto por cento moi alto para ver a fermosura de calquera deporte. Os partidos sen público perden moito; queda en mans dos comentaristas televisivos o levantarlle ó espectador un chisco a moral. Creo que nestes casos é moi importante saber narrar ben un partido. Teñen que saber suplir ese ruído de fondo cos seus comentarios.

E xa por último, boto de menos a biblioteca, o contacto aquel cos libros. O de analizalos, estudalos, tocalos para poder coller en préstamo dous ou tres ou os que me deixen. Xa hai moito tempo que rematei os cinco que pillara.

Finca Fierro. Sábado, 16 de maio de 2020

TERXIVERSANDO ACONTECEMENTOS

Quero camiñar sobre as augas, pero afondo. Así é que vou ter que facer o de toda a vida: arremangar as perneiras do pantalón ata os xeonllos e goldrar o río Arnoia con dirección ó monte de Pinouzos. Definitivamente, non son Xesus Cristo. Que seica andaba sobre as augas sen mollarse. Que tío! E multiplicaba os pans e os peixes. Nós tan só alcanzabamos ata oito pans nas fornadas. Porque ían de semana en semana. Tamén o señorito disque se deixaba lavar os pés por unha tal María Magdalena. Ou el tiña bandullo para non agacharse ou quería mostrar quen era o amo e señor da situación. Seguro que ata lle cataría as pulgas do pelo! Porque aí, na súa cabeza, tiña que aniñar de todo. Hai personaxes históricos que non son tan aquel como a vida ou o tempo os pinta.

Menos mal que sempre podemos e debemos terxiversar algo os acontecementos. A ver, se non a vida sería moi aburrida. Eu hoxe mesmo non asimilo a Xesús Cristo predicar no deserto. Que va, home!; se se lle tiña que secar axiña a boca. E ninguén fala ben coa boca seca. Seino por experiencia; de cando veño de sachar unha leira enteira ou de cargar tractores e máis tractores de leña. O que pasa é que nos queren meter a hipocrisía polos ollos e as mentiras pola boca. Veña, home, veña... converter a auga en viño. Onde se viu outra! Se fora así, os abstemios estariamos mortes de sede. Xa cho digo! Goldrei o río e achegueime ata os penedos de Barricobos onde, outro, que pensaba que era Xesús Cristo, esculpiu o escudo do Real Madrid en dous luscofuscos de silencio e coas vacas de por medio.

Finca Fierro. Venres, 15 de maio de 2020

A FELICIDADE É DE COR AZUL

Cae o silencio sobre o luscofusco deste xoves que está a piques de dicirnos adeus. Un silencio que me leva polos camiños desas conversas entre pingas e pingas de ansiedade e de consolo. Sempre pensei, e agora seino, de que a felicidade era de cor azul. É de cor azul. Como branco é o sorriso que navega polas entrañas de todo o meu ser. Así é que busco en silencio unha zona verde para contemplar un balcón que dá para o oeste. Ás veces os puntos cardinais son como estradas que me levan ata o infinito e máis alá. Miro para o norte, contemplo o sur e, en ambos sentidos, non vexo nada. Todo está enfronte.

As luces de neon asoman polas rúas do pobo e un sombreiro, estratexicamente colocado, tapa a ansiedade dun latexo, ou dun sentimento, ou dun pensamento. Aínda que o meu entendemento vai moito máis alá do prohibido, do estratéxico. Quen son eu entón para romper o silencio? Non o rompo e contemplo, tan só observo. Observo e admiro a inmensidade dunha conciencia limpa, clara, verdadeira e sincera. Abraiado quedo ante os momentos felices nos que o meu criterio non erra. Pasmo ante a quietude, ante o silencio dunha figura que brilla, que escintila, que refulxe. Sigo mirando de fronte. Vexo a cor azul. Vexo os bicos abertos. Pecho os ollos e quedo en silencio. Hai sorrisos que deixan a un fundido na melancolía e coa congoxa suspirando... en silencio. Ergo e desando os camiños que me levaron a través dos latexos dun corazón que berra nesta xa noite de silencio. Pecha a noite os ollos para que pouco a pouco os soños asomen, como non, en silencio.

Finca Fierro. Xoves, 14 de maio de 2020

O SOMBREIRO DA FOTO

A tarde estaba gris, aínda que uns raios de sol se filtraban de cando en vez por entre os nubrados pensamentos de Pancracio Grego Solís, o fillo do Correas e da Carantoña. A tarde estaba gris e na praza na que estaba sentado non había ninguén. A soidade era a dona e señora do lugar. O fillo da Carantoña optou por marchar á biblioteca para coller en préstamo algún libro e matar o tempo lendo e instruíndose, que boa falta lle facía. Logo de coller dous ou tres máis, parou nunha terraza a tomar un cafeciño. Mentres esperaba botoulle a típica ollada que se lles bota ós libros para ver como son, incluso como cheiran (non hai coma o cheiro dos libros!). Nun deles, zas, un foto que cae sobre a mesa e que lle fixo abrir un sorriso branco e inmaculado.

Porque a tal foto amosaba a unha moza na praia ante unha peneda enorme e en bikini. A man esquerda da moza estaba sobre a cabeza semellando que se estaba a colocar o pelo ante un imaxinado aire que llo revolvería. A man dereita, ai a man dereita, esta suxeitaba un sombreiro á altura do peito, en clara sinal de que estaba a tapar o que non tapara o suxeitador do bikini, porque se notaba ás leguas que alí non existía tal prenda. Ó fillo do Correas non lle quedou outra que exclamar un “puto sombreiro!”. Despois, pouco a pouco, admirou á moza por todo o demais, deulle a volta á foto e por detrás viu un nome: Noreia. Nada máis. Pancracio Grego Solís volveu meter a foto dentro do libro. E fíxoo con cariño, incluso cunha melancolía que lle preñou os sentidos.

Finca Fierro. Mércores, 13 de maio de 2020

CONDENADA LAGARTA!

Corro detrás dunha lagarta que vai por un camiño cheo de pedras e de caxatos que o desbordamento do río Arnoia deixou alá polo mes de novembro, de cando unha crecida asolagara toda a planicie á altura da Pitediña e a un quilómetro á redonda. A lagarta métese por entre as pedras e cando movo estas para vela ou intentar collela, ela fuxe coma quen leva o demo detrás. Cando chega ó cruce do camiño das Lagoas dubida por cal coller. Aí caio na conta de que, as lagartas, ó mellor, tamén teñen cerebro, ou sexa, entendemento.

A súa dúbida foi moi curtiña porque eu xa estaba enriba dela. A proba está en que deixei caer a man dereita coma un lóstrego coa intención de collela, pero, a moi condenada, foi lista de carallo; colleu tal velocidade que case me fai afociñar. Empezaba a cansarme. Eu más ca ela. Porque, ela, seguía salvando as pedras e caxatos cunha lixeireza abraiante. Eu tropezaba de cando vez e cagábame na crecida do río e no lixo que deixaba. “Ó mellor se lle poño música, asenta”, pensei eu. E penseino por aquilo de que descubrira que tiña entendemento. Así é que lle puxen o tema “Ay, Carmela”, de Alejandro Massó, e a moi cabrona aínda correu máis. Para min que se asustou da temática da canción. É dicir, que si ten entendemento de carallo. Eu cada vez estaba máis canso. Cando chegamos á altura das Pedradarcas, a lagarta meteuse por entre unha matogueira e alí xa a dei por imposible. A moi condenada ganárame a partida. Marchei para a casa coa cabeza gacha. Condenada lagarta!

Finca Fierro. Martes, 12 de maio de 2020

BAILO POR BAILAR

O que non baila é un aburrido, din por aí nunha canción. Menos mal que eu bailo as catro pezas dunha ilusión. Bailo sobre a folla do loureiro e o compás dun astronauta. Por bailar que non quede. Son capaz de bailar ante o balcón da esperanza e ante a beirarrúa da sorpresa. Cada un que entenda o que queira. Por bailar non lle caen os aneis a ninguén. Bailo como a lebre do conto e animo á tartaruga do invento. Incluso me atrevo a bailar agarrado a vestidos de cores e a quedar prensado por sorrisos enormes. Son o rei do baile, sen música e sen gaitas. Bailo sobre a rama dun codeso e sobre as ás do silencio. Bailar en silencio é íntimo, moi íntimo.

Tamén se pode bailar mentres se deixa caer entre paso e paso ou peza a peza un berro seco. Porque o baile é coma unha expresión que sae de dentro. Bailo baixo o compás dun asubío e deixo que os meus soños viaxen ata o infinito. Porque aínda moito máis alá está a desexo dun sorriso. Bailo por bailar. Por ver como a rula aniña sobre unha silva chea de misericordia ou sobre un piorno que medra por entre uns toxos. Bailo da mañá á noite, e tan só acougo cando o silencio se viste de azul ou cando o desexo acariña un vestido vermello. Eu son así de prosmeiro. Ó mellor é que me abafan ou que me choran os sentimentos. Bailo baixo a lúa en cuarto minguante e cunha aguillada na man dereita e un poema solto na man esquerda. Bailo porque teño que bailar. Bailo mentres converso sobre aqueles pensamentos que veñen e van polo meu universo. Bailo por bailar.

Finca Fierro. Luns, 11 de maio de 2020

O BALCÓN DA ESPERANZA

Rómpese o silencio ante unha conversa íntima e chea de referencias fotográficas. O tempo non axuda para saír e as mensaxes circulan nas ás dunha rula que vai e van polos camiños da memoria e dos pensamentos. Hai pensamentos que non se ven, pero están aí, séntense, preséntense. O silencio quere pousar ante a melancolía dunha imaxe. Mais non asenta, ergue e viaxa para o balcón da esperanza. Polo camiño os latexos golpean con forza a placa torácica dunha sensación, a de saber que a felicidade é deitarse nunha nube branca de algodón. O balcón da esperanza asoma e, agora si, agora todo queda en silencio. E a razón vai moito máis alá dos soños. Porque a realidade asoma toda gloriosa e memorable, toda ilustre e garbosa.

O balcón da esperanza é, agora, o niño no que se acubillan os sentimentos. O tempo ameaza chuvia, pero pola nube branca de algodón asoma un raio de sol ou un raio de luz ou un raio de esperanza. Senta o criterio dunha ilusión ante dous piornos verdes para que o balcón, o balcón da esperanza quede máis arriba dun raciocinio platónico e sentimental. Volve rachar o silencio porque hai versos que hai que cantalos e estrofas que hai que berralas. Os berros, moitas veces, liberan o espírito pero, ó mesmo tempo, rebentan coma bolboretas que furgan no estómago. É entón cando a alegría se baña por entre as entrañas da alma. Pouco a pouco, o tempo pasa e todo cambia. O balcón da esperanza queda atrás e os soños, ficticios e reais, volven pousar sobre un tempo que é e que será.

Finca Fierro. Domingo, 10 de maio de 2020

CON SENTIDIÑO

Semella que a boca da fin do túnel chegou, ou polo menos está chegando. O desconfinamento xa está aquí. Prefiro dicir desconfinamento e non desescalada. Porque nós non escalamos nada, tan só o fixeron, iso si, unhas gráficas, unhas estatísticas que nos deixaron un pouco ou un moito fundidos. Nós tan só estivemos pechados, encerrados, confinados. Agora empezamos a abrir horizontes. Pero con medo. Eu polo menos con moito medo. Porque somos como somos. Non temos sentidiño ningún. Parecemos cabalos bravos ou xabaríns por unha leira chea de pan.

O horizonte ábrese ante nós, pero sempre asomarán nubes negras, porque sempre actuamos ó noso albedrío. Tanto sobre a situación, sobre a pandemia como sobre as autoridades que tiveron que tomar certas ou todas as medidas. É certo que houbo erros, quizais bastantes erros, pero ante o descoñecido, quen sabe actuar? Ante o descoñecido sempre se vai a bandazos, porque non sabes por onde van a asomar os tiros. Se non se actuase desta maneira, que pasaría? Se se actuase con máis man dura, botariámonos a eles coma cans de presa. Se deixasen correr a cousa, serían uns asasinos sen alma. É moi complicado gobernar ante o descoñecido. A proba está noutros países (que se entende que son máis adiantados có noso), que están coa mesma situación ou peor. En circunstancias coma estas sempre foi moi fácil destripar ó inimigo e ó que é noso. O noso país durante toda a súa historia é un bo exemplo. A min ese cooperativismo ou esa solidariedade momentánea non me cadra moito, seméllame ficticia. Porque á hora da verdade, cada un dispara por todas as direccións e se fai falta ata o propio veciño.

A luz do horizonte está aquí, ante nós. Que non se nos apague. Sigamos cumprindo esas normas básicas que nos dan, que tampouco son tan complicadas. Máis escaralla unha aixada nas mans que unha máscara na cara. Só con ter un chisco de sentidiño lograremos vencer ó bicho. A proba estivo en que en dous meses e cumprindo as catro normas básicas (casa, máscaras, guantes e lavado de mans) o desconfinamento chegou. Sigamos así para volver á auténtica liberdade.

Finca Fierro. Sábado, 9 de maio de 2020

NAS PELÍCULAS IANQUIS

Choveu. Choveu moito. E con forza. Mellor; a ver se así as pingas de auga desfán, afogan ó bicho ese que nos mantén encerrados. A música de Hans Zimmer penetra polos meus oídos a través duns auriculares grandes, orelludos. Cada vez que sento ante o ordenador necesito toda a mesa para espallar por ela dicionarios, carpetas, papeis; por iso, despois, lévame unha morea de tempo o recoller. Non obstante, ó empezar, ese tempo éme bo porque, mentres coloco todo, vaise acendendo o ordenador. Xa que o meu ordenador non é coma os das películas, que o acenden cun simple clic e ó momento xa teñen a pantalla que queren. Ó meu lévalle uns longos minutos o estar preparado, por iso me dá tempo de colocar as cousas.

Iso das películas tamén me lembra ese detalle que non falla nunca nas americanas: que cando o presidente da gran nación sae dando unha mensaxe pola tele, todos, absolutamente todos os ianquis están vendo esa mesma canle e, claro, non quitan ollo da pantalla. O mesmo, o mesmo que cando cae un obxecto estraño, ou sexa, galáctico ou extraterrestre, que sempre o fai en Estados Unidos. Aínda que, neste confinamento, e vendo películas a altas horas da madrugada, téñome atopado con algunha, por exemplo, australiana ou rusa e, demo negro!, tamén neses sitios caen. Hai que facer películas de ciencia ficción en España! A ver se aprendemos! Menos mal que na Pitediña, en Baños de Molgas, xa por varias veces aterrou un extraterrestre, o meu amigo extraterrestre. Pero esa é outra historia.

Finca Fierro. Venres, 8 de maio de 2020

VENTO FERIDO

Vento ferido que me atravesa o peito. A min, precisamente a min, que na batalla do Ebro non conseguiu facelo unha bala perdida dos meus propios compañeiros. Tempos aqueles nos que loitaba sen saber por quen loitaba. Aínda era un cativo. Hoxe son un velliño. Un velliño que andou moito mundo: desde Belchite ata Zaragoza, desde Teruel ata Valencia, desde o Ebro ata o Miño. Un velliño ó que non lle quedou outra que ir á sega, á seitura; e ó dicir isto é dicir a Castela. Fun coma unha rosa e volvín coma un negro. Se xa o día aquela Rosalía.

Chámome Evaristo Solano Tarabelo e son fillo do Carniceiro, aclarando que o meu pai nunca foi carniceiro. Ás veces, algúns pásanse de nai poñendo alcumes. A min chámanme O Machete. Digo eu que será polo do carniceiro. É igual; o caso é que tiven que participar na Guerra Civil porque me dixeron que tiña que defender a España. Nada máis. O motivo nin mo dixeron nin eu me atrevín a preguntalo. A ver se me pegaban alí xa un tiro. Oíra cousa que... Na batalla do Ebro, eu disparaba cando os compañeiros disparaban. E corría, ou sexa, fuxía cando os compañeiros facían igual. Nunha mañá de néboa alguén disparou ó vulto e notei como a bala rebotaba no meu peito. Ninguén me creu. É igual; eu seguín disparando e disparando polo ben da Patria. Dicían que era pola Patria. Agora, mentres recordo, noto como o vento ferido atravesa o meu peito. Ó mellor é esta bala da memoria a que me pode matar.

Finca Fierro. Xoves, 7 de maio de 2020

O CAMIÑO DO MEDIO

Collo o camiño do medio. Para non discriminar. Para que algúns non pensen mal. Avanzo. Pero a verdade é que non sei para onde vou. Ó mellor vou na procura dun tríscele ou dun reloxo de area, vai ti saber. Tamén podo buscar un sorriso moi aberto ou unha conversa inmensa. En principio collín o camiño do medio e, despois, Deus dirá. O caso é andar. Ando polo camiño dun sentimento cheo de paixón e subo a costa cun latexo no corazón. Ás veces son así de sentimental, ou de parviño morno, ou de soñador. Pero sempre dixen que era bonito soñar. Soñar esperto se entende.

O ceo está poboado de nubes negras. E que? Se todo o meu criterio, todo o meu entendemento é branco. Branco coma un vestido vermello, ou azul, ou púrpura. Ás veces as cores están aí para confundilas ou para que te confundan. Pero, que máis dá! Toda cor é bonita. Non quero desviarme un ápice do camiño do medio, aínda que teña que ver ó lonxe esas cores. Moitas veces é suficiente o contemplar tan só, o ver como a harmonía do conxunto estoura diante duns ollos abertos de asombro, e aí queda para sempre a felicidade flotando entre nubes, agora brancas, de algodón. Por veces son un romántico dun poema ó que lle faltan os versos. Porque non todos os versos queren acoplarse ó ritmo do poema. É igual; a vida segue polo camiño do medio. Porque o meu entusiasmo optou por este e non vou agora rexeitar del. Cando, na realidade, me está ofrecendo todo o que desexo, todo o que quero. Sigo andando por el e soñando coas cores dunha ilusión.

Finca Fierro. Martes, 5 de maio de 2020

SEGA DO PAN CINEMATOGRÁFICA

Hai uns días vin de madrugada a película española “Romasanta, a caza da besta” (2004), que o director Paco Plaza dirixiu entre Barcelona e a nosa terra. O filme baséase na novela “Romasanta. Memorias incertas do home lobo”, que escribiu o alaricano Alfredo Conde. Pois ben, no remate da película hai unha escena na que collen por fin a Romasanta, e esta desenvolvese nunha leira chea de centeo -ou de pan, como lle chamamos nós- con varios veciños da aldea segando no pan. E houbo un momento que vin algo que me chamou a atención, que me sorprendeu e que me asombrou: un dos segadores andaba a segar no centeo cunha gadaña e outro cunha fouce (menos mal), pero segaba de tal maneira que semellaba máis que estaba rozando unhas silvas. Fíxome graza a escena pero ó mesmo tempo tamén se me subiu un chisco a carraxe, porque ante estas cousas habería que ter un pouquiño de coidado no momento das rodaxes. Cando se viu que se segara o pan cunha gadaña, por Deus! Ou o outro personaxe dálle que dálle coa fouce coma se lle fose a vida niso.

Xa outra vez vin algo moi semellante (creo que foi na película “O bosque animado” ou “Divinas palabras”, non lembro ben) cando uns paisanos estaban a cavar nas patacas. Que había un que sachaba, sachaba e sachaba, pero o condenado non avanzaba nada. Ese, para rematar a finca, botaría meses. O dito, que alguén ten que controlar eses detalliños que, quéirase que non, afean unha película.

Finca Fierro. Luns, 4 de maio de 2020