O HOME QUE QUERÍA CRUZAR O MAR

Con parsimonia achegueime co rapaz ata os penedos de Barricobos. Alí sentamos, miramos cara ó horizonte, ou sexa, para o Río Vello e logo dun tempo en silencio... deixa que che conte aquel conto que alguén lle contou ó escritor que o escribiu. Era sobre un home que quería cruzar o mar para chegar a unha das illas afortunadas. A verdade é que no conto non se conta o que foi buscar, porque case toda a acción se desenvolvía no mar. No mar sobre unha pequena barca que collera ás agachadas. O home remaba con ansia. O home remaba cun nó na gorxa. O home xemía en cada golpe de remo. E suaba. E soñaba con chegar. Aínda que el ven vía que se lle estaba facendo eterna a viaxe. Nunca pensou que lle custaría tanto alcanzar a recompensa. Que recompensa? O conto non o contaba, non a descubría. Pero, espera que sigo.

O home non deixaba de mirar ó lonxe. E remaba. E remaba. E remaba. Por momentos caía esgotado sobre a pequena barca. Os beizos xa os tiña gretados. Axiña se incorporaba e seguía dálle que dálle. Cando menos o esperaba, alá estaba: a terra da illa afortunada. O seu sorriso chocou contra o mar e un lóstrego de felicidade bambeou a barca. Pero chegou san e salvo á costa. O primeiro que viu foi unha rula. Sabías que nesa illa tamén había rulas? O home ó ver a rula empreñou de melancolía e tan só por iso soubo que a viaxe merecera a pena. Con todas as rulas que hai na súa terra... E aí precisamente rematou o conto. A ti paréceche que este conto se contou a medias?

Finca Fierro. Venres, 28 de febreiro de 2020

A NUBE NEGRA

Quero deitar sobre a nube negra que pasa, pero non consigo alcanzala. E non teño escaleira que me leve ata ela. Quero e non podo. O querer é un desexo que vén, que penetra e que, co tempo, se vai. Todo nesta vida vén e vai, ou vai e vén. Como debe ser. Miro para a nube negra e sigo estudando a maneira de chegar a ela. E se me atara a un foguete? E se me fixera amigo de Supermán? Non obstante, a mellor solución é soñar con subir polo aire. Para iso terei que buscar a alguén que me sopre e me empurre e me ice e me lance e me eleve. Empezo a buscar xa. Marcho polos carreiros perdidos da misericordia e non localizo a ninguén. Busco polas carballeiras atestadas de enxeño e sigo sen atopar nada. Desespero. Sufro. Súo. Quero deitar sobre a nube negra!

Chamo á porta de Supermán. Non está. Díxome Clark Kent que fora facer un recado. Busco un fogueteiro e seica está no Rosario das Antorchas dos Milagres. Agárrome dos pelos. Xemo de rabia, de xenreira. Chamo ó teléfono vermello de Donald Trump para que me deixe un vehículo espacial, pero non se me quere poñer. Non se rebaixa a falar comigo. Que seica son un cero á esquerda e, para máis carallos, nacionalista. Non o sigo intentando. Sento no alto dun palleiro e contemplo a nube negra. Ó mesmo tempo vexo unha táboa que sae dun canastro en forma de trampolín. Non o penso máis: desde o alto do palleiro chouto sobre o trampolín. Empezo a subir impulsado polo desexo dunha ambición. Aterro sobre a nubre negra. Que che dean, Donald Trump!

Finca Fierro. Mércores, 26 de febreiro de 2020

PORQUE A VIDA SEGUE

Martes de Entroido. Catro menos vinte da tarde. Esperando o momento de que chegue a desfile da Valenzá. Mentres espero, escribo. Mentres escribo, escoito música. Mentres escoito música, penso. Penso no verme luceiro da aurora e naquelas mulleres que desexan un certo cariño dos seus. Non todas son felices no seu propio aniversario. A vida da paus cos ollos abertos. A vida pon a cada un no seu sitio cando a esperanza foi auga de bacallau. Non queda outra que tirar para adiante e pensar nos que si te aman. Agora que cada quen busque entre as matogueiras da súa conciencia, entre os carreiros da súa sensatez. Catro menos cuarto da tarde. O tempo pasa e todo segue igual. O sol asoma logo dunha mañá escura e un bolígrafo vermello tacha de cando en vez aquelas anotacións que xa se usaron, que xa foron, que quedarán para o recordo ou que se subiron ó feisbuq.

O móbil rematou de cargarse e queda preparado para arquivar a memoria dun desfile que será, que transcorrerá con parsimonia e baixo a atenta mirada de viandantes que aparecerán a moreas. Porque hai instantes na vida nos que hai que contemplar o que fan outros. Despois cada quen que xulgue se fixeron ben ou non. Como a vida mesma. Esta, por veces, bambéase sen ritmo; outras queda quietiña e esperando a que alguén a empurre; e case sempre tira cara á adiante. Porque a vida segue. Como a corrente do río Arnoia. Cos soños cumpridos ou sen cumprir. Catro da tarde. Bernard Herrmann pon a música nos meus oídos, e o tempo pasa. Nada se detén. Os aniversarios, menos.

Finca Fierro. Martes, 25 de febreiro de 2020

VISITA Á CIDADE

Odilo Riquelme Poseso ergueu cedo porque quería ir á cidade. Tiña ganas de ir á cidade. Preparouse coma tan só se prepara a xentiña das aldeas, é dicir, a base de ben, aínda que con présas. Odilo Riquelme ten todo o tempo do mundo, pero nestas cousas sempre se mete présa. El mesmo nin sabe por que, pero... A proba é que nin tan sequera almorzou. Pensou que se lle daba a fame, xa se metería en algún café. Colleu o seu cochiño barato e encamiñouno polas estradas que ían á capital. Polas pobres estradas, todo hai que dicilo. O cochiño é dos baratos pero ten o seu aparato musical ou radiofónico, que é o que realmente lle importa ó fillo da Pandorga, pois tan axiña como se subiu a el, meteu unha das cintas musicais que tiña na bandexa da porta esquerda e axiña cuspiu unha música galega con moito ritmo.

Odilo Riquelme ás veces seguía o ritmo da música co volante. Calquera que o vise pensaría que xa iría perdidiño. Pero o fillo do Garabato sabía por onde andaba; bebía pero nunca se emborrachaba. Chegou á capital nun santiamén; o santi para o traxecto e o amén para buscar aparcadoiro. Logo de atopalo, dispúxose a andar. Non tiña présa, pero cando vía un semáforo andaba ás carreiras. Miraba un escaparate, sorríalle á xente e de cando en vez moneaba coa cabeza, dando a entender que saudaba, e volta a mirar máis escaparates. Percorreu a cidade durante case dúas horas. Cando subiu de novo ó seu cochiño, agora tocáballe ás noticias. Nun alustro escoitou os titulares e puxo de novo música. Visita feita, pensou.

Finca Fierro. Luns, 24 de febreiro de 2020

QUE VIVA O ENTROIDO!

Durante toda a semana pasada os papeis xornalísticos e demais medios de comunicación amosaron os quizais catro grandes asuntos que nos mantiveron á expectativa: o coronavirus, que segue infestando o planeta; o tema catalán, que anda e non anda; a precampaña das eleccións autonómicas galegas e o barullo existente co ministro de Transportes, José Luis Ábalos, a causa da aterraxe no aeroporto de Madrid da vicepresidenta de Venezuela, Delcy Rodríguez. Pero a realidade, incluso no propio lector dos papeis, dos xornais, estaba e aínda está no Entroido. O Entroido, hai que recoñecelo, é por antonomasia unha festa demasiado sagrada para nós. Porque sempre foi nosa e porque botamos moitos anos sen celebrala ou facéndoo ás agachadas. Tamén é verdade que, agora, chamámoslle Entroido a calquera desfile. Pero deixando isto (cada un que escolla o que queira e que se divirta como poida), o Entroido é a festa perfecta para botar fóra esas asaduras que no resto do ano mantemos pechadas, ás escuras... porque nos dá vergonza amosalas ou porque non queremos que os demais saiban como nos gustaría ser na realidade. Unha simple carauta que nos tape a cara é suficiente para transformarnos, para mudar de personalidade, para esbardallar sobre o que sexa, incluso sobre aquilo do que non temos nin idea. Sabendo que ninguén te coñece, atréveste a todo: a facer burradas e a dicir auténticas trapalladas.

O noso presidente da Xunta, sabendo que está no Entroido, tamén di e sabe dicir as súas chafalladas ou argalladas. Como que “as cesións a Cataluña e Euskadi son un insulto a Galicia”. Pois si que ten razón e por iso é unha chafallada o que di. Porque nos demostra que non valemos un carallo. Que non sabemos pedir. E non sabemos pedir porque os dous grandes partidos da nosa Comunidade están baixo a tutela dos de Madrid. Está máis que demostrado que as Comunidades que conseguen algo é porque nelas gobernan os seus propios partidos. Se aquí gobernaran os propios nosos, outro galo cantaría. Aquí estamos máis polo Entroido e despois, iso si, e a partir do 5 de abril, babexamos nos cafés. O 5 de abril votamos coma sempre e ó día seguinte agachamos a cabeza e tiramos cara á adiante. Que viva o Entroido!

Finca Fierro. Sábado, 22 de febreiro de 2020

O MEU AMIGO SAPOCONCHO

Quixen correr detrás dunha bolboreta, pero meteuse por medio un sapoconcho, ó que quixen adiantar. Xusto ós dous metros de facelo, deume pena e recuei sobre os meus pasos. Porque el sexa máis lento ca min, non teño porque asoballalo desa maneira. Non obstante, mirei cara el e mostreille cara de ferreiro. Ó mesmo tempo, berrei. Porque berrar é bo. Berrar é coma cuspir ese veleno que levamos dentro. Posto que o levamos. Porque temos moito veleno. Así é que non me quedou outra que intentar ser un bo samaritano, aínda que, no fondo, quixese esmagar ó sapoconcho co meu pé dereito. Co dereito teño máis forza. Ben sabe Deus que non son de dereitas!

Non quero desviar a atención da miña amiga tartaruga. Si, xa era amiga. Que queredes, a mentalidade humana ás veces é coma un vaivén; hai uns segundos quixen poñerlle un pé enriba (o dereito, repito), e agora mesmo o sapoconcho saca a súa cabeza da coiraza e mírame de esguello. Anda, anda, lle dixen, que me acabas de amolar; xa non consigo ver a bolboreta. E co bonita que era! O sapoconcho debeu entender porque esbirrou e púxose a andar. Tiven que ir ó seu paso, claro. Andar tan avagariño é algo que me mata. Pero ou o deixaba só ou non quedaba outra que andar coa súa sombra. E a sombra da tartaruga é moi pequena. Polo que os meus pasos eran lentos, tan lentos coma que nos levou unha eternidade chegar á cuneta da estrada, onde, nun cachafundo de auga se somerxeu o meu amigo. Moi amigo, moi amigo non era; porque non me dixo nin adeus. Seguín buscando máis bolboretas.

Finca Fierro. Sábado, 22 de febreiro de 2020

DA CARALLADA Á IDIOTEZ

Deixo que Simon & Garfunkel me enchan de melancolía para, con esta, poder derrotar ás grandes ideas que esbardallan os de Vox. Agora din que Feijóo é nacionalista. Si, o noso presidente da Xunta, o noso Núñez Feijóo. É que me parto! Tamén din que en Galicia non hai un só cartel en castelán. Mira que son burros! Nin tan sequera saben ler! É verdade iso de que non costa nada botar a lingua a pacer. Os de Vox bótana a diario. Que digo!; cada pouco.

Deixo que o sol asome pola ventá e dou a orde para que os meus dedos sigan dálle que dálle ás teclas do ordenador para poder rematar canto antes e así saír á rúa, pois estase mellor fóra que dentro das casas, Agora a que está nas redes sociais é a rotonda de Xinzo. Seica está a facerse viral e a xente semella que empeza a peregrinar cara á súa localización. Está visto que, para moitos, da carallada á idiotez, do boureo ó disparate vai tan só un paso, ou neste caso mellor aínda unha aceleración. A ver, está ben que a declaración do paisaniño de a ver quen puxera alí a rotonda causara bastante mofa (eu mesmo lle dediquei tamén unhas palabras), pero de aí a ir contemplala, xa, para un servidor, se sae de castaño escuro. Ó final hai que chegar á conclusión de que non temos moito que facer. E cando isto sucede matamos o tempo ou a nugalla con trapalladiñas que nos deixan a un moi baixo nivel.

Deixo que o nacionalismo de Feijóo sexa a rotonda dos de Vox e que tanto aquel coma estes se accidenten, politicamente falando.

Finca Fierro. Xoves, 20 de febreiro de 2020

POLO CÓDIGO POSTAL 32701

Poñerlle título a unha andaina por moitos lugares é complicado. Se nomeas unha localidade non vas deixar outras. E como o pasado mércores, 19, realicei unha desas longas que pasan por varias aldeas, non me quedou outra que espremer un pouco a cabeza para o título deste Pingas. Creo que me quedou bonito. Porque por esa zona deixei que os meus pés percorreran 14,7 km., cun tempo de 2 horas e 52 minutos. Saín de Baños de Molgas con destino a Vide pola carreira da Lama para subir logo polo Penedo de Vide. De Vide a Froufe hai un suspiro. E de Froufe a Francos un simple alento. Seguín pola estrada que vai a Arnuide ata que cheguei ó cruce onde se colle para Meamán. Aquilo xa se puña serio; a estrada empinaba de tal maneira que me dixen: esta é a ocasión para coller forzas, polo que botei man ó peto da cazadora e saquei o bocadilliño de chouriza para meterlle o dente. Tamén aproveitei para evacuar augas menores, todo hai que dicilo. Ó chegar arriba xa me atopei coas obras do AVE, do tan desexado AVE. Semella que avanzan.

De Meamán collín camiño de Guamil. Desta aldea descoñecía eu a fonte e o lavadoiro dos Pozos. Quedei alucinado. Teñen o seu encanto. Tanto que foi o que máis me gustou de toda a andaina, xunto co San Vitoiro, claro está, xa en Presqueira. De Presqueira a Bouzas xa a cabeza se me foi para As Longas e A Barxeliña, fincas nas que andei ata hai pouco. E de Bouzas ata Baños de Molgas, claro, onde deixara o coche. Resumindo: Baños de Molgas, Vide, Froufe, Francos, Meamán, Guamil, Presqueira, Bouzas e de novo Baños de Molgas.

Finca Fierro. Mércores, 19 de febreiro de 2020

ESPERANDO A APROVEITAR O SOL

Ata agora a néboa tapaba por veces ó sol. Agora non, agora este xa está na súa máxima brillantez. Onte aínda choveu. Hoxe xeou de carallo. Climatoloxía para dar e tomar. Un asesor de Boris Johnson dubida da intelixencia dos negros. Claro, están tanto ó sol para poñerse morenos e sempre bailando que, os alpabardas, non estudan. Non toda a intelixencia vén dos estudos, pero si unha boa parte. A pesar do sol, teño os pés fríos. Certo, a mellor solución é poñerse a andar. Fareino tan axiña como lle poña punto final a isto.

Se hai máis de 30 anos que se eliminou o delito de blasfemia do Código Penal, por que ten que comparecer ante a xustiza Willy Toledo logo de deixar caer no feisbuq un “me cago na Virxe” e un “me cago en Deus”? Seguro que o 90% dos que o denunciaron, ou sexa, da Asociación de Avogados Cristiáns se cagou máis dunha vez neses artistiñas relixiosos ou santorais. Espero que non me caten as pulgas ou que non me busquen as cóxegas por chamarlles artistiñas. Cabréome pouco, pero cando me cabreo... que quede aí a cousa. Vou rematar rápido, que hai que aproveitar o sol. Iker Casillas for President. Para a Federación Española de Fútbol. Sábese seguro que para o público é o seu favorito, pero, pobriño, como ousa enfrontarse, como se atreve a desafiar ó poder do aparato oficialista. Non sei, pero dáme que nas federacións deportivas hai moita mafia. Na do fútbol... ufff, pónseme un nó na gorxa. Ale, deixo de esbardallar e marcho aproveitar o sol cun libro aberto sobre as mans.

A Cervexaría de Maceda. Martes, 18 de febreiro de 2020

TEMPOS AQUELES...

Estou a velas vir. É dicir, de pasmón. Contemplo o horizonte e non vexo nada, nin aquí nin alá. Tan só escoito a Thomas Newman e soño con voar sobre Sudalomba. O monte de Sudalomba dá para escribir unha novela e catro poemas. Aínda que case sempre mataba o tempo lendo ou xogando co can. Xogar con Uriarte era como suar sen traballar e rir a cachón. Nunca me aburría. Ás veces ata as vacas deixaban de pacer para contemplar as nosas trouleadas. Eran tempos de felicidade absoluta. E, si, infantil. Pero acaso hai algo máis bonito que a infancia?

Estou a velas vir. É dicir, de paspán. Xa non intento contemplar nada porque nada vou ver. Tan só escoito agora a Jerry Goldsmith co seu tema “Under Fire”, o mellor tema do mundo mundial que se fixo para unha banda sonora cinematográfica. Escóitoo porque é domingo. Simplemente por iso. Mentira! Porque me gusta. Nada máis que iso. Ó mesmo tempo soño con voar por todo o monte de Pinouzos. Aterro en Barricobos. Se en Sudalomba pasaba as mañás, en Barricobos eran as tardes onde enchía a miña alma de felicidade, de saudade. Porque aquí, a maiores do Uriarte, estaban os barrancos, nos que, cun mangado de fentos, postos baixo o traseiro para non esgazar o pantalón, esvarabas ata o infinito e máis alá. Ou sexa, ás veces, ata o propio trompazo. Eran zoupadas que non doían. Tempos aqueles nos que un ata se divertía só. E sen móbiles. Chegaba un libro, unha vara para descargar a adrenalina contra as silvas e os toxos, algo de imaxinación e o Uriarte.

Finca Fierro. Domingo, 16 de febreiro de 2020

A INEPTITUDE DUNS CANTOS

Hai hoxe oito días espertamos coa nova do adianto das eleccións autonómicas de Galicia e do País Vasco para o día 5 de abril. E aínda que as campañas electorais teñen unha duración de tan só quince días, todos sabemos que este mesmo día 11 xa se iniciou a loita para intentar subirse á poltrona. Ou sexa, case dous meses de dálle que dálle con truques e retruques, con moitas promesas e máis mentiras aínda. Sabémolo e, de todas as maneiras, dámoslles toda a nosa confianza. Dado que somos bos de corazón. Aínda que, logo, axiña critiquemos as súas accións. Porque nos mentiron ou porque erramos nós. Penso máis que erramos nós. Xa que o das mentiras, repito, xa o sabemos. Normal que sigamos tropezando na mesma pedra unha e outra vez. Así quedamos esnafrados moitas veces.

Como en todas as eleccións que foron e en todas as que virán, ó principio sempre semella que haberá cambios. Porque uns e outros empezan con tanta forza que ven ós demais moi débiles. Logo, o pobo, pon a cada un no seu sitio. E sabemos que o pobo é soberano. Aínda que se equivoque. Que se equivoca tamén. Na nosa Comunidade, moito. Pero aínda así, segue a ser soberano.

Se na política ás veces (ou case sempre) descubrimos a ineptitude ou maldade duns cantos, no deporte, no fútbol sucede o mesmo, pero cos espectadores. “É moi triste ir só ós partidos porque non queres que a túa familia ou a túa parella vivan iso e escoiten o que che din”. Palabras fortes, demasiado tristes, que impresionan dun árbitro galego. Pero é a realidade de cada fin de semana. Por exemplo, na fin de semana pasada, no partido de xuvenís entre o Velle e o Seixalvo un árbitro retírase chorando polos insultos dun pai. A verdade é que non sei como lle chamo pai. Se fora un auténtico pai debería saber que o árbitro podía ser seu fillo. Ou que se imaxinase por un momento que tales insultos se dirixisen ó fillo que lle estaba alí xogando. Esa persoa non é un pai; é un simple energúmeno que non ten nin idea do que significa o fútbol, ou calquera deporte. Deberiamos erradicar xa iso de que imos ós estadios para desafogar. Se un quere desafogar, que colla un sacho e se poña a cavar.

Finca Fierro. Sábado, 15 de febreiro de 2020

COMO SOMOS!

Como somos! Uns odian o fútbol e a outros gústanos a rabiar. Levo tres días seguidos vendo fútbol: os dous primeiros partidos da ida das semifinais da Copa do Rei e o Deportivo-Girona da segunda división. A un ourensán que hai uns días asomou nos medios, non lle gusta o fútbol, pero non tivo ningún reparo en pedirlle un autorretrato a Zinedine Zidane, logo de que este lle dera por detrás co seu coche. Como somos! Se un paisano de a pé cometera o mesmo acto, estou por apostar que se baixaría con mala uva, que lle cuspiría catro cousas á cara e que lle entrarían incluso ansias de “saltarlle na aña”. Sempre fomos moi propensos a esgorxarnos e a chegar incluso ás mans cando, nun caso deses, o outro ten a culpa. Pero claro, ante Zinedine Zidane metemos o rabo entre as pernas e ensinamos un sorriso dentífrico. Como somos!

O asunto da paciencia en materia de tráfico hai que recoñecer que brilla pola súa ausencia, a non ser, claro está, que te atopes con Zidane. Como o que lle aconteceu hai uns días a un ansioso na Valenzá; que ante a tardanza dun coche dunha autoescola en arrincar, logo de esperar nun paso de peóns, non soubo facer outra cousa que dar sinais de vida, que chamar a atención a base de bucinazos. Coma se el nunca pasase por unha autoescola. Odio a eses que se desesperan ante o paso lento dunha persoa maior ou ante un novel condutor en prácticas. Son eses mesmos que sempre aceleran ou fan ruxir os motores ó entrar nas aldea e vilas, para presumir de máquina e de... condución? Como somos!

Finca Fierro. Venres, 14 de febreiro de 2020

A ROTONDA DOS CHINOS

Empezo a notar que o sol quere asomar por entre a néboa, pero ata agora, esta non deixaba ver un burro a tres pasos. A néboa, por xeral ou case sempre, é fría, e ó ser fría, é algo triste. Aínda que a min sempre me gustaba asubiar baixo a súa espesura. Menos mal que a tristeza da primeira hora da mañá recuou a causa da risa que soltei cando lin un titular deste mesmo xornal: “Cando pasei cara á Xinzo non había rotonda, quen a puxo?” En clara referencia a un accidente de tráfico e en declaracións dun mozo que seica quintuplicaba a taxa de alcohol. Rinme pola ocorrencia do rapaz pero tamén pola asimilación que axiña fixen cos chinos.

Si, porque me choutou á memoria a solución de que “ó mellor foron os chinos os que puxeron alí a rotonda”. A ver, se en dez días foron capaces de construír un hospital para loitar contra o coronavirus; unha rotonda, unha simple rotonda levaríalles facela nun suspiro, nun chiscar de ollo ou no tempo suficiente para que o mozo de Damil bebera ata alucinar. Ai o que fai o alcohol... “vin cousas que vós non creriades: atacar naves en lapas máis alá de Orion. Vin raios C brillar na escuridade cerca da Porta de Tannhäuser. Pero non vin a maldita rotonda de Xinzo. Quen carallo a puxo aí?”. Minuto a minuto quere raiar o sol para que un servidor deixe de pensar na rotonda e empezar de verdade a pasar a mañá; ou sexa, collendo un libro de lectura e patear o Toural de Maceda ata que chegue o momento de buscar o xantar na compaña dun rapaz.

A Cervexaría de Maceda. Mércores, 12 de febreiro de 2020

FACENDO... ALGO ÚTIL?

Nove menos vinte da noite. Escoito a Jerry Goldsmith nun tema da banda sonora que compuxo para a película “Poltergeist”, do 1982. Xa choveu. Pero a música, coma a sétima arte, son imperecedoiras. Coma o tempo tamén. Xa ceei. Nós ceamos cedo. Así teño tempo de facer “algo útil” antes de me estomballar no sofá para ver a correspondente película nocturna. Hoxe creo que lle toca a “O val de Elah”. Digo creo, porque non sería a primeira vez que cambio de parecer nun credo. O de facer “algo útil” vai sobre fochicar nas redes sociais e, ó mesmo tempo que escoito música, escribir un Pingas para este xornal. Estou a facelo. Certo, a utilidade deixa moito que dicir. Pasaron cinco minutos xustos da hora que anunciei ó principio. E o tema de Goldsmith segue. Porque é longo. Hai temas de, por exemplo, dez minutos e hai temas de un e pico. Mirade por onde, xa rematou.

É agora Serrat con “Menos o teu ventre”, que sacou dun poema de Miguel Hernández. Cando empecei a escribir, a muller tiña a televisión co maldito “Sálvame” ese, e ponme enfermo. O programa e, tamén, a propia muller por ver esas trapalladas. Menos mal que xa hai un cachiño que marchou para a habitación. Ó facelo, claro, xa apagou a tele da cociña porque sabe que odio ese esperpento amarelo. Nove menos cinco da noite. Xa escoitei outro tema dunha tal Leona Lewis, que nin idea de quen é. Sempre recoñecín que quedei estancado na música dos 80 para atrás. Pero si, non está nada mal esta muller cantando o tema “Bleeding Love”.

Finca Fierro. Martes, 11 de febreiro de 2020

DÁSEME POLAS ANDAINAS

Sempre se fala de que as xubilacións amolan, incomodan bastante porque o xubilado, ás veces e de socato, non sabe que facer. Axiña fará un ano que me xubilei e preciso de máis tempo. Este non me chega a nada, entre lecturas e escrituras. E agora, para máis aquel, dáseme polas andainas. Andainas longas, que non son paseos de retirado. O pasado luns, día 10, realicei unha de dezaseis quilómetros e medio, nun tempo de tres horas e cinco minutos. De Maceda marchei ata o santuario dos Milagres. Fotos a Vixueses e a Foncuberta. Nesta aldea e ó ver a muiñeira, os recordos enchéronme dun forte sentimento; porque, de rapaz, cruzabamos polo Muíño da Luz e o monte de Almoite coas saquetas de millo e pan no lombo dos burros para levar, logo, a fariña. Nos Milagres, os recordos xa son outra historia contada moitas veces. De Os Milagres collín camiño de Vide. Á altura da Chaira contemplei a pista de despegue e aterraxe das avionetas, e baixando xa para Vide repuxen un chisco as forzas cun pequeno bocadillo que levaba no peto da cazadora. Por certo, a cazadora xa facía moito tempo que a desabrochara. Fotos de Vide. Fotos das Batocas. Fotos da carreira de Vazcovaz e dos Carrís. Porque, por aí, xa todo era coñecido, familiar. Xa estaba no meu Baños de Molgas, do que tampouco vou dicir nada que non se saiba xa. Camiño xa de Maceda, na Follateira, foi onde empecei a notar que os adutores empezaban a queixarse. Non obstante, cheguei san e salvo. Aínda que, iso si, hai que empezar a acurtar as andainas.

Finca Fierro. Luns, 10 de febreiro de 2020

O GPS DAS VACAS

Desde logo... Mira que... Xa che digo... E o sermón viaxou por entre as carballeiras dun tempo que xa é pasado. Aínda que, no presente, todo segue máis ou menos igual. É dicir, que chove sobre mollado e vai sol no lombo dun lagarto. Desde logo non hai conciencia en moitos alpabardas. Recalcando que hai pasmóns para colgar nas orellas. Tamén é verdade que non somos perfectos. Mira que se chegamos a ser todos perfectos, adeus ós críticos. Eu son o primeiro que esbardallo sobre o que, ás veces, non entendo. Aínda que, iso si, de vacas penso que sei un chisco, polo que non me entra na cabeza que a Xunta de Galicia seica lle queira poñer un GPS. Xa che digo! Semella que é para saber, entre outras cousas, canto tempo pacen e onde o fan. Pero, almas cándidas!, ás vacas pásalles coma nós, coma ó ser humano; que come ata que se ve cheo e faino onde hai comida. Hai máis listos na Xunta de Galicia...

Lembro nos anos 60 cando no monte Medo se xuntaban case ou sen case un cento de vacas e botaban moito tempo mirando cara ó ceo... porque non tiñan que pacer. E cando tiñas un pequeno despiste, ó mellor xa tiñas que ir buscar unhas cantas que marcharan a buscarse a vida ós lameiros ou ás leiras de millo de tal ou cal veciño. O labrego non precisa de ningún GPS para saber a onde pode levar as vacas ó monte nin para saber se están cheas ou non. Míranlle para a barriga e xa está. É o mellor GPS delas. Desde logo... Mira que... Xa che digo... Estes da Xunta... Canto é o non ter que facer...

Finca Fierro. Domingo, 9 de febreiro de 2020

SEMPRE PASA ALGO

Unhas veces, sete días dan para moito. Outras veces, unha semana non dá para case nada. Pero sempre, sempre hai algo, sempre pasa algo. Como cando na cerimonia de apertura das Cortes españolas, pasaron ante a familia real os ministros, deputados e demais politiquiños que nos representan. Véndoos pasar vin que en certos aspectos, en certos feitos non cambiamos nada con respecto a tempos pretéritos. No desfile apreciei esa vasalaxe pura e dura daqueles tempos; coas típicas inclinacións de cabeza ou as xenuflexións por parte das mulleres. Un desfile que lle custa os seus cartos ó cidadán. E total só é para chocar mans e case axeonllarse; porque a reata de políticos é tan longa que nin tempo hai para murmurarlle a alguén da familia real unhas palabras. Certo, para que?; chega a xenuflexión para dicir “ós vosos pés, maxestades”.

Nunha semana sempre pasa algo. O gran Donald Trump presentou un plan de paz para a zona da Terra Santa e xusto unha semana despois a violencia entre israelís e palestinos disparouse de tal maneira que... Haberá que esperar, pero isto empeza a cheirar mal. Trump é tan bo estratego que seguro que mirou máis para o seu neno bonito que para os pobres palestinos.

Sempre pasa algo. Ata pola miña cabeza pasaron cousas horribles cando volvín ver o outro día, pola segunda canle da TVE, a película “La lista de Schindler”. Porque vendo o filme, déuseme por cambiar as tornas, é dicir, se en vez de ver ós nazis colocamos así coma quen non quere a cousa a VOX e se en vez de xudeus poñemos inmigrantes? Que vos parece? Semella unha trapallada, pero non a é. E coidadiño, que levamos un ritmo que ó mellor non tarda en producirse ese horrible cambio. Mirade que hai 80 anos que xa pasamos por iso; e aínda hai cunetas que están cheas.

En sete días sempre pasa algo. Ata en Ourense. O alcalde Jácome sabe que para que se fale de Ourense (aínda que sexa mal), hai que facer cousas. Así é que contrata a unha morea ou máis de asesores para que fagan algo e para que, polo menos, sexa a provincia de Galicia que máis ten. Como que o gasto por habitante case quintuplica ó de Vigo, tendo este a tira e máis de xente.

Finca Fierro. Sábado, 8 de febreiro de 2020

A FIN DO MUNDO

Quero rebentar a alma daqueles apaiolados que aseguran que nunca chegará a fin do mundo. Todo ten a súa fin. Na realidade tal fin xa hai tempo que se iniciou. E non estou a referirme ó tan nomeado cambio climático, se non a que si, a porque si. Porque o mundo rematará. Como remata todo. Estou nun futuro non moi afastado do pasado, pero lembro perfectamente o instante no que a bota italiana se desgarrou de Europa. Ó pouco, un cento de illas desapareceron e, por exemplo, a Península Ibérica xa vai na metade dos Pirineos rachando para separarse de Francia. Por certo, Estados Unidos e toda América, exceptuando o Machu Pichu, xa hai tempo que afogou nas augas do Pacífico e do Atlántico.

Segundo os estudos que realicei logo destas devastacións, cheguei á conclusión de que o derradeiro punto en desaparecer da face da Terra será (aínda que pareza mentira) o Outeiro do Corno, no monte Medo, en Baños de Molgas. Por iso xa hai semanas que vivo nel. Aínda albisco o Outeiro de Brandín e entrevexo os montes da Farria. Así, a ollo, penso que me quedan dúas ou tres ducias de anos para desaparecer eu tamén, para que chegue a fin do mundo. Outro por certo, sei seguro que serei o derradeiro ser vivo deste planeta que estoura, que se disolve, que se perde. Polo menos eu non vexo a ninguén en toda a contorna. Dáme a sensación de que xa estou só neste triste peregrinar cara á devastación dos tempos. Pero téñoo moi asimilado. Que carallo, finarei co meu Outeiro do Corno!

A Cervexaría de Maceda. Venres, 7 de febreiro de 2020

ANDEI, DO VERBO ANDAR

Andei quilómetros a darlle cun sacho. Pola mañá, realicei, en Maceda, unha andaina ós Penedos da Moura de case ou sen case 15 quilómetros. Pola tarde, andei, lendo, durante dúas horas por dúas pistas de Maceda. Cando cheguei á casa, andei uns 15 ou 20 minutos, tamén lendo, pola cociña. E xa por último andei desde A Farixa ata o Parque de San Lázaro, e volta para A Farixa, mentres facía tempo para que Alán saíse dunha autoescola. Tamén é certo que, agora mesmo, véxome no papel de Sylvester Stallone: “non sinto as pernas”.

Sobre a andaina ós Penenedos da Moura direi que o traxecto, en algúns lugares, estaba complicado a causa do bulleiro e, faltaría máis, botei en falta en certos cruces unha mellor sinalización. Menos mal que a min sempre me funcionou ben aquilo da intuición, ou sexa, de “a ollo”. Os meus rapaces xa saben que sempre me perdo (cando se nos dá por saír de vacacións algún ano), pero sempre chego ó meu destino. E sigo dicindo que moitas das perdas son por malas sinalizacións. Si as rutas estiveran ben sinalizadas, non habería que preguntarlle a ninguén ou consultar mapas e máis mapas. Xa que estamos co asunto da sinalización, direi que tamén me atopei con cruces de estradas nos que tiven que adiviñar para onde coller se quería ir a tal ou cal aldea. Como así mesmo cheguei a algunha aldea que adiviñei cal era por unha consulta anterior nos mapas (ou por intuición, claro). Resumindo: que no rural a sinalización moitas veces brilla pola súa ausencia. Non obstante, para a semana que vén seguirei a perderme por aí; a andar, do verbo andar.

Finca Fierro. Mércores, 5 de febreiro de 2020

CÉNTIMOS POR EUROS

Por fin o pobo labrego empeza a poñerse en pé de guerra. Non con tantos fouciños, gadañas ou forquitas coma antes, pero si con tractores e moita carraxe. Xa era hora! Claro que, aínda son poucos. A pobre Estremadura e pouco máis. Oxalá, pouco a pouco, se unan as demais Comunidades Autónomas. Porque a base dun país está na agricultura. E a subsistencia. Mal que lle pese a algúns. Lembro hai uns anos, cando me encerrei (cuns cantos viticultores) na Delegación do Medio Rural de Ourense, que a certos “compañeiros” lles pareceu mal que fixese iso, por pertencer eu a esa Delegación. Non conseguían asimilar que, un servidor, era funcionario polas mañás e labrego polas tardes. Xa me pasara tamén unha vez que criticara neste mesmo xornal á, entón, conselleira do Medio Rural; que como era capaz de escribir en contra da miña “gran xefa”? Tamén seguían sen asimilar que fose funcionario polas mañás, labrego polas tardes e presunto escritor polas noites.

A ninguén lle deberían molestar as críticas cando se lles di que fan as cousas mal. Porque na agricultura e na gandaría sempre se fixo todo mal, e sempre foi o medio de vida peor pagado, polo menos neste país. Debiamos entender que non procede ese embrollo, ese embeleño existente nos prezos, obrigados polas redes de distribución, ou sexa, a gran diferenza de venta desde o produtor ata o consumidor. O labrego non pode vender un produto a base de céntimos para, logo, mercalo a base de euros. O Estado ten que tomar cartas no asunto. Pero xa! E se non, que se prepare para a guerra.

A Cervexaría de Maceda. Luns, 3 de febreiro de 2020

A ESCURIDADE É NEGRA

Contemplei as ondas do mar desde o bordo do acantilado. O medo espertoume do soño. Estou a máis de douscentos quilómetros da costa, deitado nunca cama que mira cara ó oeste. Deixo de escoitar o ruído do mar e de ver o vaivén das ondas. Medio me ergo e asento as costas sobre a cabeceira da cama. Collo o libro e ábroo pola páxina 149: “Falou sobre como esta vez a Escuridade se proxectara dunha maneira única”. Deixo de ler e intento mirar máis alá da ventá. Non hai nada; tan só unha escuridade que non mete ruído, pero que tampouco está en silencio. Porque noto algo, porque sinto un espírito que non se ve pero que está aí. Axexando. Observando. Quizais esperando. Cerro o libro, pecho os soños e quero soñar outra vez co que me ofreza o mar. Pero estou a máis de douscentos quilómetros da nostalxia. O mar é aquela cousa azul, ás veces medio verde, que tenta a que te sentes nun penedo, nun penedo calquera para que deixes pasar o tempo. En silencio, ti. Con ruído, el. Abro os ollos, ergo da cama e marcho para escribir algo. Escribo sobre un soño que puido ser e non foi. Ó mesmo tempo escoito un tema musical co ruído do mar de fondo. Ó final todo conflúe no desexo dunha ansiedade, ou na ansiedade dun desexo. Sigo dándolle ás teclas do ordenador para deixar constancia de que a ambición é moita nestes tempos nos que falamos todo e non dicimos nada. Porque non sempre vemos máis alá dunha ventá aberta. A escuridade sempre foi negra.

Finca Fierro. Domingo, 2 de febreiro de 2020

DETRÁS DAS CALAMIDADES

Un vai e outro vén. Inglaterra marchou xa da Comunidade Europea e o coronavirus vén do cabo do mundo. Dúas calamidades que poden ir moito máis alá da propia traxedia. Aínda que semelle que o do brexit non é para tanto, ó mellor si, ó mellor é máis grave do que se pensa; tanto para os propios ingleses coma para o resto dos europeos. Con respecto ó coronavirus de Wuhan, que dicir... xa empeza a espallarse coma unha peste ou epidemia universal. A proba é que a Organización Mundial da Saúde (OMS) xa declarou a emerxencia sanitaria internacional. E ante isto, asoma con forza o peor virus do mundo: o do medo. Este si que vai dar traballo e traer calamidades. O medo vólvenos cegos e irracionais.

Falando de calamidades, estamos a pagar o pato, a pagar a desfeita (nunca mellor dito) da borrasca Gloria. Sabendo como sabemos que as forzas da natureza son imprevisibles, nós, o ser humano, nin caso. Por exemplo, a Lei de Costas pasámola polo forro, polo arco da vella. E os concellos, Comunidades e Estado abren a boca de pasmo ante as cores do arco iris, con tal de non tomar medidas para non poñerse a mal con ninguén. E deixan edificar á beiriña mesmo do mar e dos acantilados. Para que todo sexa máis bonito. E as Confederacións Hidrográficas fanche a vida imposible por talar un amieiro á beira dos ríos, ó mesmo tempo que miran ó biés ou de esguello cando alguén constrúe pegadiño ó río. Agora botamos unha man á cabeza e outra á faldriqueira para pagar esas subvencións que axudarán a levantar todo de novo. No mesmo sitio, por suposto. Para que dentro duns anos (ou simplemente duns meses) volva a natureza a chamarnos parvos de remate ou burros fariñeiros. É igual; mentres alguén solte a pita por detrás, as súas vistas estarán no mellor lugar.

Estamos a gastar un diñeiral desde o día 23 buscando a uns iluminados que se lles deu por botarse ó mar estando este como estaba. Claro que, agora, é para desconfiar que se botaran para realizar as súas chafalladas sobre o narcotráfico. Ante isto, é triste, pero case é normal que te esquezas deses seis mariñeiros que desapareceron. Agora, sabendo o que se sabe, non queda outra que dicir: eles mesmos o buscaron.

Finca Fierro. Sábado, 1 de febreiro de 2020