Deitei sobre unha gavela de toxos e non sentín dor. Son duro coma un penedo. E teño a pel negra. Negra do sol e do vento, non da negrura africana. Case digo a de Vinicius, pero non está o tamborileiro para gaitas. Na gavela dos toxos eu mesmo facía máis forza para calcarme nela e as espiñas, en vez de atravesarme a pel, rachaban, partían. Duro coma un bloque de cemento. Sei que hai xente que se tira ós toxos. Para “pincharse”. A ver se nos entendemos.
Sempre fun moi botado para adiante. O outro día metín a man nun niño desas avespas que veñen do quinto inferno, as velutinas esas, e fuxiron. Tivéronme medo. E ós quince minutos xustos chanteime diante dunha manda de xabarís e non sabería dicir cal era o que máis corría. Xa de rapaz me puxera unha vez diante do lobo cando me quería levar a única ovella que tiña e non o deixei, claro. Calquera lla deixaba levar! Como para chegarlle a nai á casa sen a ovella! Era ben mellor que me comera o lobo. Pero nin me comeu o lobo nin levou a ovella. Como se adoita dicir: liscou co rabo entre as pernas.
Eu medo só teño a afogar no mar. Porque o mar é moi grande e, para máis carallos, non sei nadar. Por que pensades que uso tanto a Perla Negra? Porque non son parvo e con ela aboio e navego. Sei que o medo é libre, mais eu, quitando o afogamento, non lle teño medo a nada. Nin á nostalxia e tristura da negra sombra que cantan e tocan agora mesmo Luz Casal e Carlos Núñez. O medo é libre, pero eu tírome e déitome nos toxos porque me dá a gana. Porque nos lles teño medo. Porque son duro coma un penedo.
Café Kibu. A Valenzá. Luns, 19 de setembro de 2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario