CORRER SENTADO

Canto corrín sen me mover do sitio! Eu sabía que tiña que correr, pero amargoume ir detrás do can que escapaba. A realidade era que o can non escapaba; quen escapaba era o burro e o can corría detrás del. Eu quería correr detrás dos dous, mais estaba tan ben sentado no penedo de Barricobos que nin fixen o intento de erguer. Ó final decidín deixalos. Que sexa o que Deus queira. Correr para, ó mellor, atopalos no Guichón, pois tampouco era plan. Xa volverían cando se aburrisen de correr. Os animais tamén se aburren e tamén cansan de correr. Por iso de cando en vez toman folgos á sombra dun salgueiro. Eu non, eu corro co pensamento, e corro moito. Corro máis que os dous animais xuntos. Sentado aínda corro máis.

Que ben fixen o non correr! Non pasou nin media hora cando o Uriarte (o can) trouxo medio a remolque a Secundino (o burro). Para min que nos lles dera nin tempo de chegar a Portugalego. Seguro que na Tapada Nova xa deran a volta.

Eu non corrín, pero, sabedes?, noto como se estivera suado, como se correra a toda velocidade. E mirade que eu non son de moito suar. Empezo a desconfiar que si que corrín moito, aínda que estivese e seguise sentado. Ás veces as ansias ou as angustias fan suar moito. O medo tamén fai suar moito. Eu, estando o Uriarte comigo, non teño medo. Por iso case corrín detrás del (por se quedaba sen a súa compaña), pero vendo que podía correr igual sentado, deixei que a nugalla fose feliz dentro de min.

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 30-07-2021

 

O CARRO DIANTE DAS VACAS

Como nos gusta prognosticar, predicir, profetizar, ir de listos ou de espelidos pola vida. O Comité Olímpico Español, os medios de comunicación, os propios afeccionados prognosticaron unha morea de medallas olímpicas (iso si, nunca máis das 22 de Barcelona’92) que, a día de hoxe (sábado pola tardiña), ou moito apuramos ou quedan nunhas poucas, e pouco máis. Sempre quixemos poñer o carro diante das vacas. Somos así de intelixentes. Non pensamos para nada naquilo de “os contrarios tamén xogan”, ou neste evento que nos ocupa, tamén corren, tamén saltan, tamén nadan, tamén boxean... Só existimos nós e nada máis que nós. E menos mal que precisamente hoxe (sábado) nos atopamos con dúas que case non contabamos, a de ouro, con Fátima Gálvez e Alberto Fernández en tiro, e a de bronce de Pablo Carreño en tenis. Esta, a verdade, e xogando contra quen xogaba (Djokovic) case se pode aclamar como unha de ouro.

As predicións, máis ou menos, contaban como mínimo con 15. Estamos no ecuador dos Xogos e levamos tan só 5. Repito: ou moito aceleramos ou non sei eu... Certo que cada vez (principalmente cos equipos) nos achegamos algo máis ás ansiosas medallas e mentres hai vida, hai esperanza. Pero isto mesmo tamén o dirán os participantes e afeccionados das outras nacións. Así é que, antes de ser adiviños, poñamos primeiro as vacas diante do carro e despois que a realidade dite sentenza.

Como sentenza empeza a ditar tamén o propio verán coa realidade dos incendios forestais. Os medios de comunicación empezan a informar xa desta lacra que nos queima, que nos abrasa ano tras ano. Unha realidade que esconde (á forza) certos intereses. Non sei moi ben de quen, aínda que imaxino que de todos... as madeireiras, os pastos, os xabaríns... Todo suma. E o que empeza como un interese, axiña pasa ás veces a unha auténtica traxedia, xa que non hai ano no que non haxa algún falecido polas lapas asasinas, que alguén prendeu e incluso manipulou para que fagan o máximo dano posible. Ata hai pouco os incendios eran un mal que “só” deixaban unha paisaxe triste e negra. Pero agora (debido quizais a que hai moita máis broza nos montes), a maiores de deixar negrura, tamén deixan outra negrura, a da morte. Non podemos quedar de brazos cruzados vendo como arde o país e a xente.

Finca Fierro. Sábado, 31 de xullo de 2021

 

AS VINTE EN BASTOS

Farto de cantarlle as corenta ó tipiño de sempre, un día espereino na reviravolta da carballeira que está máis alá das Pedradarcas para cantarlle as vinte en bastos. E vaia se llas cantei! Durante media hora ou máis non deu un chío. E aguantou todo o que lle cuspín á cara, que foi moito. Tanto como todo aquilo que me esbardallara a min; e algo máis. Porque, eu, aguantar aguanto coma os heroes todo o que me boten; non obstante, chega un momento no que hai que saber e dicir basta. O meu momento, por fin, chegara.

Ben certo é que, despois, xa de volta para a casa e á altura dos Agriños estaba máis que arrepentido de cantarlle as vinte en bastos. Creo que lle chegaba coas vinte en ouros ou, como moito, as cincuenta en cabalos. Pero que tampouco se queixe; que peor sería as vinte en espadas.

Vese que no fondo son un cacho de pan centeo. A pesar dos pesares, xa me daba pena. Tanta pena que fixen o que non fai ninguén: volvín sobre os meus pasos e cando cheguei á reviravolta da carballeira chameino cun ton de voz doce, modesto e moi amigable. Tardou en aparecer porque acochara tras unhas xestas de flores brancas a causa do medo. Achegouse coa cabeza gacha e coa ollada humilde. Eu, e sen darlle tempo a reaccionar, deille dous bicos nas meixelas. Nese momento caín na conta de que fora peor o remedio que a enfermidade, xa que se puxo tan colorado que penso que prefería as vinte en bastos. Volvemos para Baños de Molgas, case se pode dicir que de ganchete.

Café Kibu. A Valenzá. Venres, 30 de xullo de 2021

 

O MONO DE FEIRA

Rematado o café dispóñome a pagar e noto que non consigo levar a man ó peto do pantalón para sacar a carteira. Quero erguer e non podo. Asoma a angustia ós meus ollos. Porque axiña caio na conta de que non consigo mover nin un músculo. Só as meniñas dos ollos. Unha certa humidade imprégname, enchóupame a pel. Sei que é a suor. Súo de angustia e de medo. Fago varios intentos de moverme, e nada. Logo dunhas dúas horas, a camareira achégase a min porque sabe que non boto tanto tempo na terraza e axiña se alarma porque non digo nin fago nada, nin tan sequera podo mirala. Dá a voz de alarma. Chegan médicos e diversos especialistas sanitarios para analizarme, pero nin sequera conseguen moverme algunha extremidade. É máis, nin logran mover a mesa nin a cadeira na que estou sentado. Alarmados eles tamén, optan por acordoar a zona. Isto xa semella unha película ianqui.

Logo de dúas semanas, o dono do bar e en colaboración co concello, empezan a cobrar as visitas da xente. Esta axiña soubo de tal anomalía e querían ver ó mono de feira que non facía nada, pero que estaba alí. Ás catro semanas, faltaría máis, asoman os da NASA e os do FBI (estes carallos sempre aparecen onde nunca os chaman; son como a peste). Ós catro meses, e vendo que eu seguía sen facer nada, a xente xa pasa de min. Tan só de cando en vez algún turista despistado (e forasteiro, claro) paga a correspondente entrada para ver algo que non se move, e nada máis. Eu tamén xa me acostumei a todo e sigo aquí esperando... a velas vir.

Café Kibu. A Valenzá. Mércores, 28 de xullo de 2021

 

CUN SÓ PELO

Alguén me acaba de dicir que fose cortar o pelo. Mireino de través porque non sabía se se mofaba de min ou por que demo o dicía. Eu son calvo! Son calvo xa de nacemento. Minto; nacín con tan só un pelo. E tiven sempre un pelo, ese pelo; o que pasa é que o afeito para non chamar a atención. Tampouco ninguén me soubo dicir nunca por que nacera calvo e por que tiña tan só un pelo.

De mozo, nunha ocasión, estiven tres anos e catro meses xustos sen saír da casa, e tan só coa intención de ver medrar ese único pelo. Pois ben, pasado o tempo e por varias veces, a miña irmá chegou a xogar con el á corda. Eu agachaba a cabeza, a miña nai collía a punta do pelo e a miña irmá choutaba ó ritmo desas cantigas que se soltaban ó xogar á corda. E como me daba vergonza saír da casa con só ese pelo, foi polo que o afeitei unha vez máis e xa non o volvín deixar crecer.

Levei sempre ben o de ser calvo, aínda que de rapaz eu ben notaba como me miraban de esguello os outros nenos. Pero axiña se acostumaron como eu xa estaba afeito. Aínda que recoñezo que como me pillase por aí unha saraganada sen gorra ou sombreiro, pasaba as de Caín. Tiña que escapar como alma que leva o demo para refuxiarme debaixo de algo. Fóra diso, o sol evítoo con gorras e chapeus e non gasto un carallo nos salóns de peiteado. Por iso mirei de revés ó que me mandaba cortar o pelo.

Café Kibu. A Valenzá. Luns, 26 de xullo de 2021

 

A REALIDADE É OUTRA

Cinco menos vinte da tarde. Domingo. Se non fora domingo, sería festivo. Porque hoxe é o Día de Santiago, patrón de España (lembrade que o patrón de Galicia é o carallo). Hoxe tamén é o Día da Patria Galega. E que orgullo!, que emoción!, que alegría!, que marabilla!... ver como as redes sociais e os medios de comunicación se enchen de desexos para a nosa Comunidade. Logo, iso si, mañá, se lle preguntas á maioría deses que colgaron slogans ou vídeos ou viñetas ou frases sobre a independencia o a nación galega meterán o rabo entre as pernas e... se te vin, xa non recordo.

Hai incongruencias que claman ó ceo. Algo moi semellante a eses momentos nos que a dereita, sen cortarse un pelo, se quere apropiar do pensamento de Castelao. Ou de cando nas Letras Galegas pasa o mesmo que no día de hoxe: moito galego ese día e á unha da madrugada do seguinte volve o castelán a ser dono e señor das conversas e dos escritos na nosa propia terra.

Cinco menos dez da tarde. Se non fora domingo, sería festivo. Porque hoxe é o Día da Patria Galega. Sempre recordo que ó principio era exactamente así: o Día da Patria Galega. Agora xa levan uns anos que van metendo, coma quen non quere a cousa, o Día de Galicia. Non vaia ser que se nos suba á cabeza a carallada esa do independentismo. É igual; aínda que fora da outra maneira, a realidade amósanos o que realmente somos, o que realmente sentimos. Por iso creo que é unha trapallada o darlle tanto bombo a algo que non sentes. Será que queremos quedar ben...

Café Sports Century. A Valenzá. Domingo, 25 de xullo de 2021

 

O OLIMPO SEN PÚBLICO

Empezaron os Xogos Olímpicos e avanza a Covid-19. Progresan os Xogos Olímpicos e desbócase a Covid-19. Non, non estou dicindo que os Xogos sexan os culpables de que esta pandemia nos asole máis e máis. Simplemente que son dous acontecementos que temos agora mesmo moi presentes nas nosas vidas. O do virus, a verdade é que xa está tan presente que empeza a ser como todo aquilo que case se perpetua... que nos acostumamos a el de tal maneira que non nos importa, moitas veces, baixar a garda e, claro, pasa o que pasa. Creo, e todos cren, que a solución está na vacina, pero esta, por unhas ou por outras cousas (maioritariamente por cuestións políticas e por falta de doses) non vai ó ritmo que debería ir. Por certo, cando en cuestións de saúde a política non “furrula”, nun funciona, imaxinade naquelas cousas menos transcendentais. Pero, é certo, xa sabemos todos o que é a política.

Case é mellor desviar a atención dos males que nos axexan, regresando ós Xogos Olímpicos. Uns Xogos que, tamén, pobres, por culpa da pandemia, creo que non emocionan como deberían emocionar. Ó faltar o alento do público nos estadios é case como unha agonía deportiva. Creo que o deportista, calquera deportista necesita ese alento, eses berros e eses ánimos que, a maioría das veces, fanlle dar ó atleta aquela forza que nin se imaxinaba que tiña. Para o espectador, estes Xogos tampouco están á altura doutras edicións, por culpa do desfase horario. Que as competicións, os partidos ou as probas sexan de madrugada e polas mañás non axudan moito. E aínda que as televisións se tiren todo o resto do día proxectándoas en diferido ou resumíndoas, xa non é o mesmo. E non digo nada se por un casual consegues saber xa o resultado. Un dos alicientes desta vida nosa é o suspense en directo; para poder gozar ó final ou ben con emoción ou ben con carraxe. Se xa sabes os resultados, perde toda a graza.

Non obstante, hai que seguir os Xogos como se poida. Quéirase que non, é tal acontecemento deportivo que tan só podemos gozar del cada catro anos e no que o deportista intenta subir ó Olimpo. Subir ó Olimpo é alcanzar a gloria, a éxtase e o orgasmo emocional. Oxalá o consigan moitos españois e, por suposto, a maioría dos galegos.

Finca Fierro. Sábado, 24 de xullo de 2021

 

UN MALDITO SENTIMENTAL!

Acabo de presenciar a inauguración dos Xogos Olímpicos de Toquio e descubrín que xa non estou para estas lerias; que, emocionalmente, axiña caio no sentimentalismo. A verdade é que ante certos fitos, ante certos acontecementos sempre me sucedeu iso, o de emocionarme. E dáme algo de carraxe porque, ás veces, ando a pregoar que é bo ser fríos e serios ou ter incluso algo de maldade. Pero nada, son un maldito sentimental. O ver como trasladaban a chama olímpica por todo o país e por todo o estadio, ou mellor dito, o ver a algúns dos que a trasladaban era como un subidón de adrenalina emocional.

De todas formas, e sinceramente, esperaba algo máis. Non sei, decepcionoume un pouco a acendido do pebeteiro. Sendo onde era, esperaba algo máis espectacular, incluso máis complicado, con máis suspense. O realmente espectacular si que foi o dos drons (que marabilla!), empalmando con todo ese himno de John Lennon, con ese “Imagine” cantado por artistas dos cinco continentes.

Tamén é verdade que a inauguración non me encheu tanto por culpa da non presencia do público no estadio. Quéirase que non, os aplausos e os berros; mellor aínda, o alento dos espectadores sempre remexe o galiñeiro, sempre alborota o pombal. Pero a pandemia castigounos en todo e desde todos os ángulos. Agora queda pensar só neses atletas ou competidores ou participantes coa ilusión de que nos emocionen máis incluso que a propia inauguración, que seguro que o farán.

Café Kibu. A Valenzá. Venres, 23 de xullo de 2021

 

ANXINA DE PEITO

Ás cinco menos dez da tarde noto como unha angustia no peito, que incluso se me fai dificultoso o respirar. Non se pode empezar a ler o primeiro periódico do día a estas horas! Cada vez que leo os periódicos polas tardes síntome aflixido, como enfermo. O caso é que fun á aldea e, aínda que xa tiña os cartos preparados para un periódico, amargoume parar o coche e dixen para min que xa os lería pola tarde. Mal feito! Xa non é o mesmo! Incluso os leo con desgana e sen lles prestar moita atención.

E o peor de todo é que, a maiores de non os ler, teño que convivir con esa mala sensación que me invade todo o corpo e durante toda a mañá. Estou incómodo, fochico na finca e só penso no que dirían os xornais: se sairía algunha nova relacionada con Baños de Molgas, se o Celta realizaría algunha fichaxe, se a pandemia segue dálle que dálle, etc. Hai anos tamén pensaba en se me publicarían ou non algún Pingas; pero agora ese pensamento xa non me ataca tanto porque entendo que me espallen as publicacións, xa que por mandar mándolles algo todos os días, ou case todos os días.

Non obstante, esa dor como de anxina de peito é por todas as noticias en xeral, por querer saber canto antes o que acontece no mundo. Si, podía botar man do móbil, pero onde estea o papel... o seu tacto, incluso o seu cheiro e ata a algarada das follas cando vai aire. O que peor levo agora dos xornais (por culpa da pandemia é do bozo) é que non podo mollar o dedo para pasar páxina. E ás veces preciso de Deus e axuda (e algunha que outra blasfema) para facelo.

Café Kibu. A Valenzá. Xoves, 22 de xullo de 2021

 

ESPÉRAME NO CEO

Espérame no ceo é o título dunha película que Antonio Mercero rodou en 1988. Eu cada vez que leo ou escoito a palabra ceo noto como a imaxinación ou o pensamento se me dirixe cara á arriba. De todos é sabido a miña paixón por ese espazo que non ten fin. Ou simplemente por flotar polo universo. Tamén, si, por explorar outros mundos... se os hai. Eu creo que si.

Espérame no ceo. Bonito título para dicirlle a calquera que eu o espero onde queira. Durante un tempo prudencial, iso si. Non vou estar toda unha vida esperando por alguén que ó mellor non vén; cando teño tantas cousas por facer por esas galaxias infinitas. E se alguén me quere esperar a min, prometo que irei. Se tardo en chegar, que non desespere. Repito, andarei recoñenendo os confíns do universo.

Agora ben, tamén é verdade que cando leo ou escoito a palabra ceo, axiña se me vén á cabeza a palabra inferno. Que carallo, é unha palabra forte, incluso bonita e moi apetecible. Pois de cando en vez gústanos ser malos e formar un inferno ó noso arredor. Ou sexa, revolucionar ou alborotar o mundo. O ir de bos pola vida tamén cansa, mesmo por veces esgota. Deixar caer de cando en cando algunha semente de maldade é como abrirlle a porta un pouco a ese demo que levamos dentro. Para que tome o aire. Ata o maior inimigo necesita un alento de vida. Acaso non nos gusta quedar pasmados ante o lume dunha lareira? Pois no inferno é bonito ver como arden os farrapos da miseria e as aldraxes das conciencias. Así é que espérame no ceo, que vou explorar un pouco o inferno.

Café Kibu. A Valenzá. Mércores, 21 de xullo de 2021

 

SON O SALVOCONDUTO

Son o salvoconduto das ideas que pululan pero que están escondidas en algún recanto da miña memoria. Xa sei que algunhas veces trouso ideas raras e tolas, pero outras veces tamén deixo escapar algunha poética ou sentimental ou filosófica. Son o salvoconduto de pensamentos e sentimentos e ruxerruxes e esperpentos. Son o que son e non hai volta de folla.

Tan só deixo de ser eu cando estou cos biosbardos. Estar con estes é coma estar na gloria. Nese momento non hai versos nin loitas nin berros nin saloucos nin desexos nin branco nin negro; non hai nada. Tan só o tempo que pasa sen facer ruído. Son o salvoconduto dun soño que está aí pero que non se amosa. Son o aire que se queda quieto e o sol que non queima.

Corro polos carreiros da miña existencia para saber que estou vivo, que non afogo nun vaso de auga e que o alboroto, o barullo está aí, pero sen medo ó ruído. Corro e fago correr a esas ideas que saben choutar moi ben os valados e salvar os atrancos que asoman nas composicións dos poemas. Corro porque son o salvoconduto do meu tempo. Ese tempo que, en principio, é infinito e que todo o pasado sempre foi mellor. Iso din. Aínda que eu afirmo que non hai como vivir o presente. Por iso agarro as ideas e os pensamentos e os chismes e os sentimentos e os dixomedíxome e sácoos con forza e ó mesmo tempo con agarimo dese recanto da memoria para que se espallen polo mundo con rarezas, loucuras e filosofías. Son o salvoconduto deste momento.

Café Kibu. A Valenzá. Martes, 20 de xullo de 2021

 

VIVO NO NÚMERO 13

Joaquín Sabina seica vive no número 7 da calle Melancolía e eu vivo no número 13 da rúa Estreita, no planeta Sulfido XXX (tres xes), que está a case infinitos anos luz do voso planeta. Parte das vacacións si as paso pola zona do Monument Valley intentando cazar desas cobras velenosas que fan ruído co cascabel ou axóuxere. A min aínda que me mordan non me envelenan. Porque a min non me envelena ninguén nin calquera cousa. Desde que vivo no planeta Sulfido XXX un remanso de paz aboia polas miñas entrañas. Antigamente, nas vacacións, cazaba indios e cando se extinguiron boteime ós búfalos, que non tardaron tampouco en desaparecer das pradarías do voso planeta. Por iso me dedico agora a eses bífidos velenosos.

Outra parte das vacacións (seis rilas, seis meses vosos) asento nas Mestras de Baños de Molgas. Recomendoume o lugar un veciño alieníxena que, de cando en vez, seica visita a un paspán medio escritor desa vila. A verdade é que tal lugar non o temos no meu planeta, no que só hai coios enormes e algún que outro lóstrego que, ó bater no chan, quedou teso. O meu planeta non é que sexa moi bonito, pero aínda así, por veces, nas vacacións, bótoo de menos. Cando me deprimo achégome deica o Alto da Lomba (tamén en Baños de Molgas) e bótome ás boleiriñas por Sudalomba abaixo. E se a depresión é moi grande, non me importa regresar a Sulfido XXX, a onde chego en tres rilas (tres meses vosos). Vivo no número 13 da rúa Estreita.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 19 de xullo de 2021

 

NO CAMPANARIO

Xa sei que ninguén me vai crer. Pero a miña verdade vouna plasmar aquí, no papel. Botei 23 anos vivindo no campanario da igrexa de Baños de Molgas, a uns 30 metros de altura, sen practicamente comer nin beber. O practicamente débese a que cada 6 de agosto, o encargado de repenicar as campás cando o san Salvador sae de procesión, subíame un codelo de pan e un cacho de touciño; como aquel manxar que levabamos de rapaces para o monte Medo. Polo demais, si se pode dicir que vivín do aire. Souben sempre que eu son un caso especial entre o ser humano. Aínda que nin eu mesmo sei como podo vivir sen comer, sen beber e sen facer nada.

Porque no campanario non facía nada. E que ía facer naqueles poucos metros cadrados! Por non facer é que nin lle prestaba atención ás badaladas do reloxo. Ó principio si que me molestaban. Estaban alí dálle que dálle cada cuarto de hora, que pensei que me deixarían xordo de por vida. Pero ós tres ou catro anos xa non me decataba nin de cando daban as doce, que xa é dicir.

Botei 23 anos matando o tempo discorrendo frases para a posteridade: que se a cuadratura do círculo era triangular, que se a luz do candil é o suco dun sentimento, que se a flor do toxo é o reflexo deste lado do espello, que se do outro lado tan só hai unha parede, que se o silencio é o tempo que vai entre badalada e badalada, que se a esencia dun latexo é a reviravolta dun pensamento... Ós 23 anos xustos baixei do campanario e ninguén me dixo nada. Metinme na casa e comín a fartar.

Café Sports Century. A Valenzá. Domingo, 18 de xullo de 2021

 

ACÁBASE O MUNDO?

Acábase o mundo!, dicía aquel. E case terá razón. En Ourense morremos afogados coa calor, mentres que en Alemaña van máis de 100 mortos a causa das inundacións. Aínda que, a min, o que me deixou medio tarambaina foron os case ou sen case 50 graos de temperatura en Canadá, nada menos que no Canadá; que case, case é coma dicir que foi no Polo Norte. Acábase o mundo!, dicía aquel e din moitos. E logo, por se fose pouco, seguimos con esta pandemia que en vez de ir a menos, volve ir a máis. Porque non aprendemos, claro. Porque seguimos tropezando unha e outra vez, unha e mil veces coa mesma pedra, ou sexa, con esta Covid á que non lle facemos caso e así andamos... con contaxios e con volta outra vez ós peches da hostalaría.

Quen non se acaba é o señor Feijóo, o noso presidente. Que tío! Outro que se eterniza nos cargos. Vedes, eu, nestes casos, ata estou cos ianquis: que teñen o tope en oito anos e, adeus, moi boas. Se están moitos anos, collémolos coma rutina e axustámonos ás súas inercias. E as cousas necesitan cambios, evolución. Que se por un casual os cambios van para mal? Moi fácil; ós catro anos, fóra! Núñez Feijóo xa leva 15, creo. Xa case é coma un da familia. E á familia, xa sabedes, perdóaselles todos os erros. Mal feito!; os erros hai que corrixilos.

A quen non lle hai que perdoar nada son a eses asasinos do rapaz ese da Coruña, de Samuel; nin tampouco a eses mequetrefes que agrediron a outro rapaz en Pontedeume, e por moi menores que sexan. Se son menores, que paguen os pais, por ser os seus responsables. O que non se pode é ir pola vida a base de malleiras que, moitas delas, xa se ve como acaban. E vendo que a educación non vale (entendo que uns e outros saben perfectamente o que está ben e o que está mal; desde cativos sempre se lles di tal cousa), pois non queda outra que o castigo.

Castigo o meu, o de ser pobre! Se fose rico, pois case me daba igual que se acabase o mundo; estaría dentro dese millón de persoas con praza para ir á lúa. Coas ganiñas que teño de viaxar polo universo e de achegarme ata o infinito e máis alá. Ó ser pobre non queda outra que aguantar o que me boten (inundacións, secas, o señor Feijóo, malleiras e o que cadre) e a vivir que son dous días.

Finca Fierro. Sábado, 17 de xullo de 2021

 

UN FEIXE DE PALLÓNS

Teño que ir buscar un feixe de pallóns ó lombo porque o burro non sei por onde anda. Resulta que onte perdino no monte de Pinouzos e como xa era de noite pasei de buscalo. Imaxino que ó chegar á casa co feixe irei a buscalo ó muíño do Dositeo. Seguro que está alá, o moi saído. Pola burra do muiñeiro. O meu de burro non ten nada.

Digo que fun ós pallóns e notei como o sol me pegaba con forza na orella dereita. Case abrasa. Tanto que incluso penso se non quedarei xordo dese oído. Tamén é certo; para o que hai que oír. Porque a xente fala moito. E moitas veces a destempo. E máis veces con carraxe. E aínda máis con envexa. Menos mal que eu non lles fago moito caso. Sempre lles digo a todo que si para que queden contentos. Por veces nin tan sequera os entendo, pero éncheselles o peito de orgullo cando lles dou a razón en todo.

O feixe de pallóns pesa. Para máis aquel, un pallón asentou de tal forma nun óso que me está a facer dano. Menos mal que só é un pallón, porque por ósos... Non obstante, aguanto coma os heroes. Pego un pequeno chouto para que o feixe asente doutra maneira sobre o meu lombo. A verdade é que asenta, pero por pouco tempo. Axiña volve (quizais outro pallón) a facerme dano nos ósos. Menos mal que logo chego á casa. Solto o feixe e a base de pequenos mangados repártollo ás vacas. Acomodo tamén os dous porcos que teño no cortello. Saio a buscar ó saído do burro.

Café Kibu. A Valenzá. Venres, 16 de xullo de 2021

 

TODO POR SAÍR

Rematou a etapa do Tour e saín. Saín porque teño que saír. Se me quedo igual afogo de angustia ou morro de desesperación. A etapa do Tour acabou no alto de Luz-Ardiden. Durante uns 50 metros soñei, soñamos con Enric Mas, pero cando Pogačar arrincou, alá foi, xa rebentou ós tres que o acompañaban. Enric Mas entraría finalmente de cuarto. Non obstante, foi bonito soñar durante uns segundos, uns bonitos segundos.

Para saír prepareime ben. Ou armeime; case mellor. Auriculares ós oídos para escoitar unha mestura de temas musicais que poden ir desde unha banda sonora ata Metallica; ou desde Glenn Miller deica Fuxan os Ventos ou Guadi Galego ou Víctor Manuel ou Bruce Springsteen ou The Teta´s Van, ou Dizzy Gillespie... Coloquei o bozo sobre a cara e gardei no peto do pantalón a lista da compra. Só son catro cousas xustas, pero teño que anotalas. Se non as anoto, ó mellor, cando chegue ó supermercado, xa non lembro nin a primeira. A miña memoria xa non é o que era. Para min que quere cabalgar xa polas pradarías do meu cerebro o puto alzhéimer. Por isto do alzhéimer tan é bo que saia: para lembrar ben o camiño polo que transito. Teño medo a que se me esqueza. E se non sei por onde vou, non podo saír. Se non saio sufro, peno, afogo, morro.

Mañá hai de novo outra etapa do Tour de Francia e ó rematala, máis ou menos, levarei a cabo a rutina de hoxe. Todo por saír. Non vaia ser o demo que...

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 15 de xullo de 2021

 

A DISTANCIA INFINITA

Seis menos cuarto da tarde. Esperando o café. Xa chegou. Non me sae da cabeza a distancia que vai de aquí ó infinito e máis alá. Debe ser enorme, sideral, infinita. Calquera día éntrame a arroutada e póñome a medila, metro a metro, paso a paso, dáme igual. Onte mesmo déuseme por pensar canto me levaría dar a volta ó mundo... andando. Tería que ir con dirección cara ó Leste, claro. Para parar en Xerusalén e contactar co Noso Señor Xesucristo. Pois ou me concedía a venia de poder andar sobre as augas ou me pasaba el ós cabaletes. Se quero darlle a volta ó mundo teño que cruzar ríos, lagoas, mares e océanos. E moitos ríos dos que hai polo mundo adiante non son como a Arnoia, non. Nin as lagoas son como a lagoa de Almoite. Eu só me vexo capaz de cruzar charcos e caldeiras que non sexan moi anchas.

Seis menos cinco da tarde. Xa tomei o café. E segue a cabeza traballando en como chegar deica o infinito e máis alá. Porque non son Buzz Lightyear. E a distancia é moi grande; infinita. Podo, iso si, plasmar todo nun papel, neste papel, por exemplo, e despois mentir dicindo que si cheguei máis alá do infinito. Podo inventar lugares e distancias, dicir que fun correndo ou amodiño. Ata podo disimular con algunha que outra apurada... que se os coreanos tal (por non dicir os birmanos ou vietnamitas ou colombianos, etc), que se corrín por un barranco ou que crucei o Amazonas no lombo dun crocodilo. A realidade é que seguirei pensando nesa distancia infinita.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 14 de xullo de 2021

 

SEN BURGA EN BAÑOS DE MOLGAS

Alguén me dixo que secara a burga de Baños de Molgas. “Hai cinco días que secou a burga”, me dixeron. Mirei ó tipiño de esguello porque non o cría. Como ía secar co tempo que temos!, pensei. A burga! A miña burga! A nosa burga! Tan só se vira apurada no famoso terremoto de Lisboa, alá polo 1755, e como ía secar agora se case non temos verán! Non obstante, comuniquei cun veciño e confirmoume esa mala nova. É máis, incluso xa sacaran ó san Salvador en procesión polas rúas molguesas, a ver se el era quen de que Baños de Molgas volvese á normalidade. Porque Baños de Molgas sen a burga non é Baños de Molgas.

Nunha arroutada, collín ó Pancracio e presenteime alá. Polo camiño recoñezo que pensei na ridiculez da miña viaxe. Que ía solucionar eu? Como non lle soprase ó cano... Porén, baixei as escaleiras da burga cunha certa agonía no peito. Efectivamente, non botaba pinga de auga. Tiña que ser cousa do demo que non saíse nada por alí cando, na realidade, botaba de continuo un bo cachón. Sobre o cano vin algo verde, coma se fose sangue doutro planeta. Empecei a entender. Así é que usei unha linguaxe que eu mesmo non coñecía pero que sabía que me entendería co meu amigo o alieníxena. Nun santiamén asomou a súa cabeza, ó mesmo tempo que no cano xa se formaran uns regueiriños de auga. Resulta que o alieníxena, ó entrar na nosa atmosfera, pasou tanto frío que se acubillou baixo os case 50 graos da auga da burga para entrar en calor. Axiña lle pediu perdón a toda a vila e ó san Salvador.

Café Kibu. A Valenzá. Martes, 13 de xullo de 2021

 

CADRAR O ASUNTO

Deille unha volta ó asunto e púxeno patas arriba. Ó dereito vía eu ben que non cadraba. Cando algo non cadra hai que darlle voltas e reviravoltas para que asente como ten que asentar. Por veces, hai cousas ou asuntos que non cadran nunca. Tampouco é plan, entón, de darse golpes contra as paredes. Polo buraco dun rato non podes meter todo un armario. Tampouco podes comparar o outeiro dunha toupeira co Himalaia, ou coa serra de San Mamede. Non obstante, as máis das veces sigo erre que erre (mellor, dálle que dálle), pois aínda que son dos que razoo ben e con calma, tamén é verdade que son testán. E se teño que buscarlle tres pés ó gato, empezo a contar desde cinco para atrás. Porque a miña intención, e logo de darlle mil voltas, é a de seguir cadrando ou asentando o asunto.

Non consigo cadrar as decisións dos concelleiros do PP de Ourense. Primeiro marcharon e en dez meses volveron. Por que marcharon? Por que volveron? Tan só me cadra o asunto da bicoca, de vivir da bicoca. Visto así o razoamento, entendo que tal asunto non precisa poñelo patas arriba. A solución é sinxela: a cobiza do poder é unha sombra que se alonga, que se alonga. Pero, realmente, tal asunto político non me preocupa moito, xa que teño o do primeiro parágrafo que non me cadra. E empezo a afogar de ansiedade; como se me metera nas profundidades dunha lagoa ou como se me cegara o sol ó contemplalo desde un balcón. Mellor entón deixar pasar todo e xa cadrará. Se quere.

Café Kibu. A Valenzá. Luns, 12 de xullo de 2021

 

SATURACIÓN DE FÚTBOL?

Eramos poucos e pariu a avoa. Non me chegaba coa Eurocopa, que tiven que ver tamén a final da Copa América entre Brasil e Arxentina e que ganaron estes por 0-1. A ver, o que realmente vin foi unha guerra, unha auténtica guerra de guerrillas. Aquilo de fútbol non tiña nada. Todo era a base de faltas, perdas de tempo, empurróns, protestas, etc. Eu quería que ganase Arxentina, pero recoñezo que Casemiro ó lado de Otamendi é un santo. E se me puxera na pel de Neymar, prometo que me retiraría do fútbol para que non me cribasen a patadas. Que maneira de recibir sobas ou marimbas! E que forma de dalas!; tanto duns coma doutros.

Outro maracanazo, pero este sen case graza ningunha. Pola falta de público. Aínda que si puideron asistir algúns, non é o mesmo ver o mítico Maracaná cheo de xente que practicamente baleiro. En calquera deporte ou actuación ou evento, se non hai público, perde toda a esencia. O ser humano, a maioría das veces, tira cara á adiante grazas ós alentos, ós aplausos, ós ánimos.

Saturado entón de fútbol? Que va! A pena é que non puiden ver máis da Copa América por culpa de proxectalos tan tarde (onte valeu a pena, e a pesar de que de fútbol nada de nada, deitarme ás catro da madrugada), se non, aseguro que vería uns cantos, os que puidese. Saturado de fútbol? Se xa teño ganas que empece a Liga! E mentres non empeza... ciclismo co Tour de Francia e deportes en xeral cos Xogos Olímpicos.

Café Kibu. A Valenzá. Domingo, 11 de xullo de 2021

 

MESMA ACCIÓN, DISTINTO CRITERIO

Gústame o deporte. Gozo co fútbol. Pero incluso o deporte, en xeral, e o fútbol, en particular, teñen o seu aquel en cuestións de narracións, de egos e de favoritismos. Xa que unha mesma acción case sempre dá a unha opinión distinta, dependendo de quen narre, de quen conte. Por exemplo, nos lanzamentos de penaltis, por comentar algo que se viviu na Eurocopa que nos acaba de deixar. E como mellor nos entendemos e aclaramos é poñendo sobre este Recuncho os dous partidos nos que a nosa selección tivo que chegar a esa morte súbita ou a esa lotería, como dicimos a maioría.

No partido España-Suíza, o noso porteiro Unai Simón parou dous, que, na fin de contas, foron os que nos deron a clasificación á semifinal. Parounos Unai Simón. Ninguén ou case ninguén dixo que os fallaran Schär e Akanji.

No partido España- Italia, o noso porteiro Unai Simón paroulle un a Manuel Locatelli. Pero (o maldito pero) cando Donnarumma lle parou o penalti a Álvaro Morata, ninguén o dixo así: de que parara Donnarumma, senón que o fallara Morata. Aí está; mesma acción, distinto criterio.

Ademais, para min, nos penaltis, todas as paradas son mérito dos porteiros e non fallos dos dianteiros. Porque cando paran un penalti significa que o balón ía á portería. E indo á portería ía ben tirado, o que pasa é que o porteiro acertou tirándose para ese lado. Se se tira para o outro, entón sería gol, o que significa que non ía tan mal tirado. Así é que ante unha parada dun porteiro nun penalti nunca se debería dicir que o fallou o que o tiraba. E ó revés: se o porteiro non o para foi porque fallou e o lanzador acertou. Polo que nas narracións deberíanse facer constar os dous detalles: o de acertar e fallar.

Aproveito logo para rematar coa Eurocopa. No momento en que escribo isto (sábado) aínda non sei que a ganaría (oxalá fose Italia, porque os outros xa bastante axuda tiveron), pero si confeso que ata agora gocei dela coma un anano e aínda que empecei desconfiando de Luis Enrique, agora mesmo recoñezo que nos deu a todos unha enorme lección. E a min deixoume pampo precisamente nesa eliminatoria contra os italianos. Cando non vin a Morata baixoume a moral porque... quen ía loitar contra os centrais de Italia? E resulta que Olmo ganoulles a batalla a eses dous mitos sen lles tocar un pelo. Aí Luis Enrique demostroume que tamén sabe adestrar.

 

O SOL NO COCOTE

Vindo de camiño para a terraza do café pensei que se me daba moito o sol no cocote igual me podía marear. A ver, creo que teño bastante aguante, pero nunca se sabe. Empezo a ter certa idade e a saúde, ás veces, vai ou non vai. Estou moi acostumado a andar baixo o sol, pero... Pero, que carallo, o que é heroe é heroe para todo. Incluso para perdoarlle a vida a un pombo. É que me crucei cun no atallo e, o condenado, non quería apartar. Era grande, era bonito de raio; pero fíxome fronte. Ademais, coa cabeza ben alta. “A ver, oh, que eu non che fixen mal ningún, non me meto contigo, déixame pasar”, así lle dixen. Só moveu a á esquerda un pouco, pero non apartou. Recoñezo que o mirei de mala maneira porque, para máis aquel, o sol seguía pegándome na noca.

Non obstante, e como heroe bondadoso que son (bondadoso ou benévolo, que é o mesmo), fun eu o que apartei subindo polo valado que había á miña esquerda. Iso si, serie heroe bondadoso nos actos físicos (ou benévolo, repito), pero mentalmente deixeille caer catro sentenzas e con xestos e incluso acenos cos que lle quixen demostrar que non lle tiña medo. O malpocado, por esta vez, nin se dignou mirarme. Confeso que sentín vergonza de min mesmo. E foi nese momento cando tamén pensei se non sería o sol que me caía na caluga que me estaba afectando. Ó mellor xa me fervían algo os miolos. Ou o entendemento. Eu que sei...

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 9 de xullo de 2021

 

O ANCIÁN

A soidade, ás veces, consiste en sentar ante unha presa ou unha vaira para escoitar o ruído da auga e coa banda sonora dos grilos e dalgúns paxaros. O ancián está só. O ancián anda cerca ou poida que pase dos 90 anos, e na pel das súas mans asoman ben ás vistas as décadas que viviu. Para máis aquel, leva xa dúas en soidade. Contempla como cae a auga e imaxina que ve a zapateiros e cabalos do demo sobre o remanso da caída. Imaxina, porque a súa visión xa non é o que era. Por iso agora opta, nos seus paseos, por buscar lugares con ruído, con estrondo, con vida.

O ancián responde ó nome de Secundino Lamelas. Cando responde. Porque tamén a súa audición tampouco é o que era. Aínda así, e a pesar dos seus achaques e da súa soidade, Secundino intenta vivir a vida a base de sorrisos e gargalladas. Non lle importa rir só. Ri agora mesmo ante o salto rocambolesco dun sapo, porque engarrou contra unhas herbas e durante uns instantes quedou co bandullo para arriba. Logo da risa pensou ó momento na soidade da súa casa, que se lle facía sempre enorme. Tiña fillos pero todos estaban lonxe. Ou dicíanlle que estaban lonxe.

Para evitar volver pronto para a súa casa, seguiu un pouco máis ante a presa do Segundo, na zona dos Lamas. Alí era feliz escoitando o boureo da auga ou esperando a rir ante o chouto dun peixe sobre o leito do Arnoia ou ante a presenza dalgún verderolo. E alí quedou ata que se fixo case de noite.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 8 de xullo de 2021