ESTOU QUE...

Estou que rabexo porque non sei medir o tempo, nin ás veces consigo cinguirme ó silencio. Estou que me parto coa risa porque hai dous días que lle cuspín catro palabras e tres acenos ó Nazareno e non me fixo nin caso. Nin tan sequera me mirou de esguello. Seguiu cravado na cruz e eu imaxinando que se botaría a correr. Rin a gargalladas cando notei que xa nunca máis se baixaría de alí. E como non me apetecía perder o tempo, logo da risa, entroume o cabreo e eu si marchei correndo.

Estou que rebento de carraxe, ou máis ben de mágoa, porque en Carolina do Sur queren recuperar o pelotón de fusilamento para axilizar a pena de morte. Os nazis metían á xente en cámaras de gas para aforrar tempo e balas e... o caso é matar, sexa dunha maneira ou doutra. Crémonos deuses e facemos o que nos dá a gana.

Estou que boto lume polos ollos porque non podo ser Superman ou Batman ou Spiderman ou calquera heroe de cómic. Se o fora, tamén sería ese deus que faría e desfaría ó meu antollo. Nas cámaras de gas fusilaría a todos eses demos que levamos dentro. Despois, claro, partiríame de risa vendo como os corvos, polo día, e os lobos, pola noite, levarían a cabo o ritual de vive e deixa vivir. Mentres, o Nazareno segue de brazos abertos e sen dignarse a baixar da cruz. Cada un que se busque a vida como poida, pensará el. Díxose sempre: uns nacen con estrela e outros estrelados; uns rin e outros choran; uns berran e outros calan...

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 31 de maio de 2021

 

OS DOMINGOS

É domingo, pero xa me dá igual; eu sigo ó meu ritmo normal. É dicir: café, periódicos e lectura pola mañá; ordenador, café, máis periódicos e lectura pola tarde; e ordenador e televisión, ou sexa, películas pola noite, máis ou menos ata as dúas ou as tres da madrugada. Así un día detrás doutro. Coas típicas excepcións de que, ás veces, hai que facer algo máis, ou ir a algún lugar. Pero os domingos, como non saiamos a facer algunha andaina, son así tal cal.

Nin punto de comparación cos domingos de rapaz. Os domingos da infancia empezaban cun calvario: o de ir á misa. Menos mal que despois un sempre se entretiña algo mirando para as nenas. Pero con disimulo, que a man da Lola da Amparo era longa e logo deixaba caer unha labazada. Non se cortaba un carallo! As tardes dominicais, a maioría delas, no monte coas vacas, e cando non, de paspán diante dos bares porque non había con que pagar o medio vasiño de laranxada do H. Vila. Se nas misas me entretiña mirando para as nenas, no monte, iso si, lía, relía e requetelía libros e libros e libros.

Xa de casado déuseme por facerme cargo dunha viña e... adeus domingos. E moito máis por este tempo, xusto cando as ramas das vides medran á velocidade da luz. Agora mesmo non estaría aquí escribindo, se non fora porque, grazas a Deus, deixeina de monte vai xa para dous anos. Así é que, agora, ós domingos, a seguir ó meu ritmo normal. Ou sexa, vivir a vida e vivila ben.

Café Sports Century. A Valenzá. Domingo, 30 de maio de 2021

 

A PARTIDO ÚNICO...

Non son partidario dos milagres. Tampouco desa xente que din que si existen. Simplemente creo que as cousas son como son e que cando se consegue algo, por xeral, é porque se traballou ben, porque se intentaron facer as cousas con calma e con futuro e, logo, os resultados chegan por si sós e tamén son os que poñen a cada un no seu sitio. Ante isto, non hai favoritismo que se loa. O Vilarreal non acadou a Europa Liga pola graza divina, nin o Chelsea a Liga de Campións. Partían, tanto o un coma o outro, de vítimas ante o favoritismo do Manchester United e do Manchester City, respectivamente, pero como se adoita dicir: os partidos non se ganan sen baixarse do autobús. Certo, que máis mérito leva o Vilarreal que o Chelsea. Este, dentro do que cabe, está á altura do City e do United. Pero, o Vilarreal... nin punto de comparación co Manchester United. Dicían que o equipo inglés quintuplicaba o presuposto do español. Non obstante, é o que digo eu sempre; que ó ser partido único... unha mala tarde do favorito, unha faltiña a favor do modesto, etc. Nunha liga, o United quedaría sempre por enriba do Vilarreal; pero a partido único... pasou o que pasou. Con sufrimento, con suspense, con moito suspense (22 penaltis non se lanzan todos os días) acadou un torneo que, hai que recoñecer, empeza a ser propiedade dos equipos españois; nada menos que 13 (cos 6 do Sevilla á cabeza) ante os 9 de Inglaterra e Italia.

Con respecto á final da Liga de Campións, o favorito era o Manchester City, mais tan axiña como souben que ultimamente o Chelsea lle ganaba sempre, xa lle dixen ó fillo: pois seguirá ganando. E seguiu. Para alegría dos madridistas. E eles saben ben por que. A min, simplemente, dábame igual que ganara un coma o outro.

Onde non creo que haxa moita alegría é en Bielorrusia. Alá parece que non se pode cuspir nin respirar sen o permiso de Aleksandr Lukashenko. E aquel que intenta subírselle á chepa, secuéstrao e aí remata o conto. Tamén en Brasil Jair Bolsonaro semella que vai seguir a tónica de Lukashenko, que seica empeza a vixiar con lupa as voces críticas que sempre amolan un montón. E esa lupa axexa ou espía, principalmente, a profesores, periodistas e, por suposto, activistas. Non vaia ser que conten esas verdades que sempre doen unha barbaridade.

Finca Fierro. Sábado, 29 de maio de 2021

 

COMO AMORODOS MADUROS

Ela plantouse ante o espello e pintou os labios de vermello. Era feliz cos seus roxos beizos. Pensaba que se asemellaban ós amorodos xa maduros. Ela mirábase unha e outra vez ó espello e notaba como lle brillaban os ollos. Parecía feliz. Era feliz; porque asomou ó balcón e case murmurou en voz alta: o mundo é meu, son a raíña da terra e a princesa da mellor novela. Desde o balcón mirou ó horizonte e creu ver a alguén por entre unhas árbores, detrás dunhas matogueiras. Seguro que é el, pensou.

Era el. El esculcábaa desde a distancia e íaselle a vida. Aquel sorriso (o dela) era como unha invitación á consecución dun milagre. Existen os milagres? El quería que existisen. Ela, no fondo, quería realizalos. Ela só tiña unha forma de saber se era el. Deixou o balcón baixo un sorriso medio burlón ou medio pillabán e marchou a tomar un café, alí ó lado, nunha terraza.

Aínda non llo serviran e xa viu como el se achegaba e sentaba con disimulo a uns metros, noutra mesa. Ela riu polo baixiño. A cara del semellaba un tomate aínda máis maduro cós morogos dela, cós beizos dela. Cada certos intervalos de tempo, ela sorría e el miraba de esguello; ela navegaba por entre os soños como a Perla Negra de Jack Sparrow e el sentíase Jack Sparrow vixiando aqueles amorodos maduros que a miúdo se abrían en sorrisos eternos, doces e sentimentais. Ela e el, á fin, miráronse de fronte. E o ruído deulle paso ó silencio.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 28 de maio de 2021

 

GRANITO, DE ÁLEX ALONSO

De rapaz e de mozo lía todo o que caía nas miñas mans, incluso aqueles libros que notaba que non me gustaban. Agora se me poño cun voluminoso e vexo que nas súas primeiras 100 páxinas, por exemplo, non me atrae, déixoo. Por que o vou pasar mal lendo 400 páxinas máis? A novela “Granito” (2020), do vigués Álex Alonso, consta de 563 páxinas e desde o primeiro momento souben que me gustaría... pola linguaxe, pola historia e polos personaxes. Estes tiñan algo que me atraía. Incluso os que se podían catalogar como “malos” tiñan o seu aquel. A novela é intensa e cunha marabillosa descrición dos anos 90 e dos seus acontecementos.

Pero foi na páxina 336 cando o corazón me deu tal golpe que tiven que empezar a ler de novo o extenso parágrafo que estaba lendo para situarme ben; porque falando o autor sobre un dos seus personaxes, un tal TC, ou sexa, Teodoro Cabezas, “foi un neno solitario paseando á beira do Arnoia no seu Baños de Molgas natal”. E segundo a descrición que Álex Alonso realiza sobre o crack das novas de sucesos, é dicir, o periodista TC, creo intuír en quen está baseado tal personaxe, que aquí non digo para que a xente, ou polo menos os molgueses, lean o libro.

Para un servidor é un orgullo que alguén nomee a Baños de Molgas. E máis se acontece nunha novela que acadou o Premio Torrente Ballester, que non é moco de pavo. Non obstante, e sen deixarme influenciar por ese orgullo, “Granito” é unha moi entretida e fermosa novela que engancha e que merece a pena ler.

Café Kibu. A Valenzá. Xoves, 27 de maio de 2021

 

MARCHO EN SOLITARIO

Corro moito máis có vento, pero noto que non consigo chegar a ningún lado. Nada se interpón no meu camiño. Así é que tiro para adiante. Deica o infinito e máis alá. Alguén me di que me filtre por entre as hostes do inimigo, do silencio. Pero quen vai querer unha guerra co silencio! Co ben que me adapto, que me axusto a el, co necesario que é ás veces. Estar en paz co silencio é como durmir sobre unha almofada chea de boas lembranzas. Ou como cantar unha canción de amor baixo o ritmo dos latexos do corazón.

Sigo correndo máis có vento e sigo sen atopar obstáculos e sen encontrarme con ninguén. Non entendo nada. En algún lugar ou a certa distancia ten que haber, debería de haber algo ou alguén. Nada. Nin tan sequera certos saloucos conseguen rachar o silencio. Por veces quero dar media volta, pero tampouco quero poñerme en contra do vento. Desa maneira custaríame máis todo, e o único que quero é atoparme con alguén para dicirlle ola. Un simple ola. Devezo por un saúdo, por un encontro, por unha palabra, por un sorriso; incluso por un berro... e sen querer meterme en guerras co silencio.

Cansado de non atopar nada e a ninguén, deixo de correr. E deixo que sexa o vento que me leve polas corredoiras dos soños, ata polas entrañas das ansias. Así é que abalo ou bambeo entre nubes brancas e toxos mestos, entre lagoas con auga e outeiros secos, entre os piñeiros dos Castros e os sentimentos castos. Deixo de correr e marcho en solitario co vento.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 25 de maio de 2021

 

CUN TIRO DÚAS LEBRES

Cheghei. Cheguei á terraza do café. Sentei. Non pido porque non necesito pedir. Todos saben o que tomo: un manchado nunha cunquiña pequena, na do café cortado. Ó principio tiña que especificar moitas veces o do cortado, porque me traían a mediana; non concibían que tomase un manchado nunha aínda máis pequeniña. Si, xa sei que son dous, ou como moito, tres sorbos, pero suficientes.

E desde que os rapaces me agasallaron cun caderno o Día do Pai (si, eses días que tanto me amolan), pois aproveito o café para escribir un Pingas. Hoxe, por exemplo, este Pingas. Así polo menos tampouco perdo o tempo. Mato cun tiro dúas lebres, ou dous paxaros dun tiro: tomo o café e escribo. Por veces son agudiño. Os tempos non están para perder o tempo.

Alá foi. Tres sorbos. Coloco de novo o bozo sobre a boca, sobre a cara e sigo. O grupo Queen fai que mova os pés ó ritmo de “We Will Rock You”. Isto faime lembrar a súa película do outro día, a de “Bohemian Rhapsody”, que, como película, pareceume normaliña, pero a emoción non deixou de asaltarme as entrañas en cada tema musical que escoitaba. Marcaron época, si.

Alá vai. O relato. O relato está a piques de concluír e o sabor do café aínda o teño da boca. Gloria bendita! Que gozada! Agora toca achegarme ata a biblioteca para ler algún xornal máis. Polo que se ve, non me chegan os dous que acostumo ler pola mañá. Si, definitivamente, algo aghudiño son.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 24 de maio de 2021

 

ANDAINA POLAS BEIRAS DO CERVES

Acordaron tarde, pero acordaron. A piques de ser as catro e media da tarde acordaron de realizar unha andaina; ou ben polo concello de Carballeda de Avia ou ben polas Pozas de Melón. Eu, como son un mandando, ou sexa, con tal de saír da casa, fun o primeiro que me encamiñei para o coche e coa intención de achegarnos de novo ata o río Cerves (foramos hai uns quince días e tiveramos que dar a volta ós 200 ou 300 metros a causa dunha treboada que asomou polo horizonte). Non obstante, polo camiño falouse de que polas pozas habería moita xente e que con isto da pandemia, etc. Así é que falei dunhas rutas que había en Carballeda de Avia. Pois vale, esas. Pero, chegando a Ribadavia, comentei que xa non lembraba ben como eran esas rutas, que quería investigar algo máis, e outro etc. Imos ás pozas, acabei decidindo.

Non descubro nada falando ben das Pozas de Melón porque, quen máis quen menos, xa as coñece ou polo menos xa oíu falar da súa fermosura, do seu paseo baixo, hoxe, unha natureza verde, case salvaxe. O camiño é certo que non é apto para calquera. A ver, a dificultade é pequeniña, pero tena. Moito chanzo natural e, na segunda parte do percorrido, a maiores de chanzos, agora si, chamémoslles, artificiais, ten unha certa subida, unha certa pendente que para aqueles que se “afoguen” algo vailles custar. Pero merece a pena o esforzo; tanto polas pozas como por, despois, a contemplación da fervenza do Tourón. A tarde incluso estivo propicia para unha andaina desas; nin moito sol e cun certo airiño que era abondo fresco.

Finca Fierro. Domingo, 23 de maio de 2021

 

ALEGRÍA E PENAS FUTBOLÍSTICAS

Teño por costume escribir os Recunchos os sábados polas tardes, pero este sábado pasado tiven que esperar á noitiña tan só para saber como quedaba a Liga de fútbol, quen sería o que levaba a ovella ó río. E a verdade é que a fin do campionato non decepcionou. A proba é que houbo instantes nos que o asunto estivo en tan só un gol. Como tamén houbo momentos nos que a cuestión estivo en cinco puntos de diferenza para volver nos últimos suspiros a ese gol que podía cambiar todo. E cando os árbitros deron por concluídos os partidos, pois case se pode dicir que a derradeira xornada desta campaña 2020-2021 acabou como empezara, ou sexa, o Atlético de Madrid rematou a Liga a dous puntos dos merengues. Emoción deica a fin. Máis non se pode pedir.

E en cuestión de alegrías e penas, de todo hai na viña do Señor. Eu, en concreto, alegreime enormemente que fosen os colchoeiros os que levasen o gato á auga. A ver, como antimadridista que son, o normal sería que desexase que fose o Barcelona o campión. Pois non! Desde un primeiro momento, desde que vin que o Atlético tiña posibilidades (pero canto nos fixo sufrir!, que chegou a dilapidar dez puntos de diferenza), sempre quixen que fose este o campión, incluso por enriba do Barcelona. É máis, por querer ata quixen que fose o Sevilla, cando houbo aí uns momentos nos que tivo algunha opción. Porque un está cansado de ver como ganan sempre os mesmos. E aquí, en España, tan só hai dous que miran constantemente por encima do ombreiro a todos os demais; por cadro de xogadores e por presuposto. Así é que produce (polo menos a min) unha alegría inmensa ver que algún outro se lle pon farruco a eses mandaríns do fútbol español.

E si, tamén houbo as penas. E de novo, no meu caso, a gran pena estivo no descenso do Huesca, un equipo que, certo, hai uns anos case nin sabiamos que existía. Pero duns anos para acá, no seu equipo, está un tal David Ferreiro, que é de Baños de Molgas e que, faltaría máis, é o noso neno. A pena é grande porque o equipo aragonés empezara esta derradeira xornada fóra dos postos de descenso, polo que confiaba un pouco en que aí seguise. Non foi posible; ganou o Elxe e pasoulle a dianteira. Agora queda a esperanza de que pase coma da outra vez: que volva subir axiña. A calidade de David Ferreiro é de primeira división.

Finca Fierro. Sábado, 22 de maio de 2021

 

CON PALABRAS E ABRAZOS

Hai xente que demostra o seu amor, o seu cariño, a súa felicidade con bicos e abrazos. Ou con palabras. O personaxe de Benedicta Sánchez recibe ó seu fillo Amador, na ficción de “O que arde”, cun simple e sinxelo “tes fame?” maxistral. Aí hai amor, moito amor de nai, e sen bicos nin abrazos. Por outra banda, Luna Reyes, unha voluntaria da Cruz Vermella, tamén mostrou amor, cariño e felicidade cando se atopou de novo cun inmigrante en Ceuta ó que xa atendera anteriormente, noutro intento do rapaz na busca do seu falso Edén. Luna Reyes deulle un abrazo.

Todos estamos de acordo no amor, cariño e felicidade de nai con tan só dúas palabras. Pero non todos estamos a favor do mesmo amor, cariño e felicidade que descargou Luna no seu abrazo. A pobre rapaza seica recibiu paus a esgalla por abrazar a un inmigrante, a un negro. Recibiu tantos que non lle quedou outra que borrarse das redes sociais para non seguir vendo e lendo a xenreira que levamos dentro, o racismo que temos acumulado nas entrañas. Despois, iso si, por separado, polo baixiño ninguén é racista. España non é un país racista. Tampouco é un país emigrante. Foino. Pero eran outros tempos. Ah, vale.

Hai palabras que valen máis que abrazos. E hai abrazos que matan ou que ocasionan veleno. É certo que hai moitas Benedictas Sánchez ás que, con razón, adoramos; como, por desgraza, tamén hai Lunas Reyes ás que sacrificamos ou crucificamos porque a nosa conciencia está podre. Ánimo, rapaza!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 21 de maio de 2021

 

O MUNDO É MEU!

Tan axiña como deixei atrás o portal do edificio no que vivo, e vendo que a canícula caía con forza, arremanguei as mangas da camisa e case berrei: o mundo é meu! Sei que ás veces peco de sabido e que son un botado para adiante, pero tamén é verdade que se non se lle bota cara ó asunto, un queda de pusilánime, de apoucado de por vida. E tampouco é iso, tampouco é así. Cómpre ir sempre uns pasos por diante. Por diante do que sexa, claro. Incluso dun mesmo.

E ante estes pensamentos tan positivos e tan cheos de ansiedade, saín disposto o comerme o mundo. Boteille un bocado á realidade de saber que o camiño estaba bastante solitario e que se podía facer longo. Mais, como teño bo dente, seguín. Seguín en soidade e silencio, pero seguín. Menos mal que non atopei estorbos ou obstáculos. O mundo é meu!, case volvín berrar.

Seguro que o camiño estaba despexado porque os atrancos ou as pexas ou os contratempos colléronme medo. Verían que, efectivamente, era un botado para adiante e non querían meterse en liortas e algaradas. Pobres!; se eu nin son capaz de cuspirlle a unha mosca. Moito menos de esborrallar paredes, muros e valados. Non obstante, tampouco quero dicir que sexa un brando ou un paspán. Sempre é bo mostrarse ás veces con cara de ferreiro ou cara de can. Abre máis portas, máis camiños, máis sendeiros. Polo medo. Aínda que, repito, son un cachiño de pan bendito. Mesmo así... o mundo é meu!

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 20 de maio de 2021

 

SOÑOS

Soñei que corría á beira de Joaquín Sabina e que entre os dous deixaramos atrás o mes de abril. Alguén axiña berrou que eu perdera o norte. Ó mellor ata tiña razón; non sabía para onde coller. Mellor quedar quieto e a ver... Pero Sabina borboriñoume ó oído: corre, corre. Seguimos correndo e xa levabamos dezanove días de maio. Tamén soñei que rebentaba o mundo e que unha peza do meu corpo viaxaba soa polos confíns do universo. Creo que era a man esquerda. Menos mal. Porque coa dereita aínda podía deixar constancia do que me estaba a suceder.

Porque sempre me dixeron que os soños eran fantasías que se desbocaban pola ignorancia do entendemento. Nunca crin tal cousa. Os soños son realidades que van e veñen polos carreiros ou polos regos dos sentimentos. Certo que hai camiños con atrancos e regos torcidos, pero todo consiste en seguir soñando e xa nada será imposible. Ata somos capaces Sabina e máis eu de recuperar o mes de abril en dezanove días e cincocentas noites.

Soñei que todo o que está quieto é porque non se move e que aqueles que se moven, ou que andan, ou que corren acaban atopando. O que sexa: unha ilusión, un balcón, unha canción, un bosque espeso, un ceo aberto, unha noite pecha, unha alma en pena, un camisón branco, un efecto retardado, algo. Soñei que todos os ríos van dar ó mar e que todos os ruídos, ás veces, bailan un valse. Porque a vida é como unha acordeón.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 19 de maio de 2021

 

SAÍN CON GANAS

Saín da casa con ganas e con ansia, con moita ansia. O estar dentro da casa é algo que me abafa bastante. Quero saír a ver mundo, quero ser coma un bebé. Así é que saín e camiñei. Camiñei pola rúa e polo atallo. Vin froiteiras e paxaros que se metían nas froiteiras. Vin lesmas que se arrastraban e lagartiñas que escapaban. E mentres vía, pensaba. Porque a miña cabeza nunca para. Pensaba en algo para plasmar no papel. E o que máis asentou na miña mente foi o de “saín da casa con ganas e con ansia”. De aí partiu todo. De aí está partindo todo. Que se as nubes brancas se mesturan coas negras. Que se o sol asoma e se esconde. Que se o silencio deixa de ser silencio porque os coches meten ruído.

Pensei na Perla Negra de Jack Sparrow cruzando o mar e bambeándose ante a forza das ondas. Pensei neses biosbardos que nunca consigo ver pero que sei que están aí. Pensei nese desexo que me altera o sangue. Pasado xa o atallo iniciei o percorrido por unha estrada que axiña se fixo rúa, ou por unha rúa que xa era estrada. Ás veces é complicado distinguir un esperpento dun soño, ou unha utopía dunha quimera, ou un afogo dun berro. Que carallo!, berrar é bonito. Cun berro adoitan saír moitos demos. E temos uns cantos dentro.

Saín da casa con ganas e con ansia e aquí estou, rematando con esa ansiedade, con esa congoxa e con ese abafo que me atenazaban. Abro a xanela da gaiola e voo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 18 de maio de 2021

 

SE PUIDERA VOAR

Se puidera voar, sería como Superman. Ou como Iron Man. Ou como Spiderman. Se puidera voar, sería como eses heroes de cómic que van e veñen pola vida e polo tempo facendo que fan. Non son heroe de cómic e por iso ando cos pés sobre a terra. Por veces, si, con pés de barro, pero ando. E ando por regos torcidos, pero ando. E chouto sobre valados e penedos; polo que non necesito voar.

En tal caso, e sen que sirva de precedente, sei que sería capaz de voar deica o País Vasco, ata Éibar, para saudar e falar con Cándido, ese amigo descoñecido que sei que me le. Ante isto, é normal que todo o meu ser se empreñe de orgullo, pois non todos os días descobre un que son algo así como un heroe literario, rural e galego para un lector anónimo. Por Cándido si voaría hoxe no escudo do Capitán América ou cabalgando como un Merlín soñado no martelo de Thor.

Agora ben, como non podo voar, amigo, deixa que sexan estas palabras ou pensamentos ou sentimentos os que che cheguen cruzando vales e montañas, muros e valados, ríos e regatos. Deixa que sexan os meus soños os que te alcancen e te acompañen no teu deambular diario. Se puidera voar, Cándido, xa estaría aí.

Non son heroe nin avión a reacción. Pero sei que flotarei sobre o universo sen fin e que colgarei na punta dunha estrela para abalar sobre o desexo de facer o que haxa que facer.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 17 de maio de 2021

 

A NÉBOA

A néboa era espesa. Non se vía un burro a tres pasos. Tampouco é que fose moi tarde. Eran as once da mañá e aínda non despexara. Andaba perdido entre carballeiras mestas. Imaxino que sería pola néboa polo que os animais nin piaban nin se movían nin facían ruído. O silencio era auténtico. Tan auténtico que impoñía, que ata case metía medo.

Non obstante, seguín camiñando, porque tiña que camiñar, tiña que saír dese mar de néboa que non me deixaba ver nada. Sabía que se andaba cara ó norte chegaría á vila que estaba buscando. Pero despois dunha hora de andar por entre a néboa xa perdera a orientación de calquera punto cardinal. Non me quedaba outra que andar e andar. A algún lado iría dar, pensei.

A néboa era tan mesta que xa tiña as cellas pingando. E por primeira vez na miña vida deixei de asubiar. Sempre me gustou asubiar con néboa, pero esta, sinceramente, metía un pouco de medo. Ata se me deu por pensar na película de John Carpenter. De esguello miraba para todos os lados e cos oídos moi atentos. Nunca me vira noutra: perdido nun lugar que debería de coñecer ben. Pero esta néboa cegábame e mollábame o entendemento. Era como sentirse asfixiado nunha selva tropical. Aínda así, seguín andando. Non quedaba outra. Por fin atopei un camiño de carros que, souben seguro, a algún lugar me levaría. Andei, andei, andei e a néboa seguía sen ter fin. Ata que o tivo. Foi de súpeto. Tanto que case choco coa primeira casa da vila que buscaba. Alí estaba o lugar e sen néboa ó arredor.

Finca Fierro. Domingo, 16 de maio de 2021

 

ESTAMOS NO TEMPO

Se chove que chova, dicía aquel. Pero aquel estaba debaixo dun paraugas e dáballe igual. Hainos que predican no deserto para escapar precisamente da chuvia. Nos desertos só hai area, sol e silencio. Algún que outro bicho e cactos. E uns poucos oasis. Din que no deserto ásanse os paxariños. En Ourense de cando en vez tamén; incluso bastante a miúdo. Hoxe non. Hoxe quere chover e ás veces chove. Outra veces está tan negro que mete medo. Tamén como dicía outro: estamos no tempo.

Sabina quere estrear un traxe de madeira, pero como tamén di el, a tal madeira aínda non se plantou. Non lle quedará outra que esperar. Iso é fácil de entender, verdade? Normal, Sabina sempre se explicou ben. Eu de cando en cando tamén me explico; aínda que o de que sexa ben ou mal déixoo nas mans do lector. Non sempre con catro palabras se saben dicir cousas. Nin en catro liñas consigo deitar a filosofía da vida para que descanse. Algúns pensamentos ben pensados ou ben escritos adoitan esgotar moito. Moito.

Se chove que chova, digo eu agora. Pero por se aquel vou marchar rapidiño e correndo para a casa, antes de que me pille unha tromba de auga. Non trouxen paraugas. Pola mañá saqueino de paseo (ó paraugas) e non choveu. Agora castigueino porque non quero que se burle de min. Marcho con Ana Belén pegada ós meus oídos. Amo a esta muller. Aínda que, iso si, con quen casaría sería con Aitana Sánchez-Gijón.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Sábado, 15-05-2021

 

A VIOLENCIA NON SE RECICLA

Dezasete de maio. Día das Letras Galegas. Escribindo en galego estamos. Tamén, Día Mundial da Reciclaxe. Agora a verdade é que case se recicla todo. Ese case é o que nos amola sempre. Porque a felicidade, a harmonía e a paz, por moitas veces, non as conseguimos reciclar. E por suposto, a violencia. Esta si que non se recicla nunca! E senón que llo pregunten ó pobo palestino; unha e outra vez e cen veces máis masacrado, bombardeado e dobregado por ese demo que teñen á súa beira, por ese Israel ianqui que nunca se quere reciclar. E non lle importa esgazar Gaza, como di o noso Carrabouxo. Así é que o sangue, a dor e a morte son os que se reciclan nas mulleres, nos nenos, na poboación civil.

Somos coma galos sen cabeza que, nun suspiro, espallamos violencia por cada recanto da Terra. A policía colombiana aproveita as manifestacións dun pobo que non aguanta máis para esparexer violencia e violacións sobre os desprotexidos. Sempre sobre o máis débil. A covardía recíclase sobre o máis débil. Violencia máis alá das masacres dos institutos americanos; agora tocoulle a un colexio ruso, onde un exalumno matou a sete escolares en tan só oito minutos. Non quero pensar se os minutos se duplicaran ou triplicaran.

Violencia ata cos cans na cidade de Ourense, en forma de cebos con alfinetes. Intúo que serán desalmados ós que lles molesten os ladridos dos cans ou os excrementos destes. É verdade que ás veces os excrementos son coma minas nas beirarrúas ás que hai que sortear unha e outra vez; pero aí non ten culpa o can (o animal en algún lado terá que defecar), senón o dono do can por non o limpar.

Violencia contra Pablo Iglesias. Si, contra este ó que nunca votei, pero que non quita que o defenda pola caza de bruxas ó que o someteron desde que saíu a escena. Xa só no alcume nótase ás leguas esa violencia verbal: O Coletas. A xente pronúnciao tan despectivamente coma se berrara “Negro!”. Racismo puro e duro. Aínda agora, os propios medios de comunicación botan man do seu corte da coleta, como dando a entender que esta foi a culpable do seu paso pola política española. Por certo, canta tristura que a prensa lle dedique espazo a un simple corte de pelo, coma se neste país non houbese outros temas máis candentes.

Finca Fierro. Sábado, 15 de maio de 2021

 

A HISTORIA OFICIAL

A historia oficial é aquela que nunca se conta. Porque cando empezas a contar e cando notas que hai demasiado interese, entón vas transformando os ditos e os feitos ata convertelos en versións. Se te compadeces, ata es capaz de dicir polo baixiño que, oficialmente, era así, destoutra maneira. Se alguén nomea a historia oficial é porque, por detrás, hai outra ou varias versións ou maneiras ou formas. É así de sinxelo.

A historia oficial da miña realidade é saber se tal realismo existe. Ó mellor son un sopro de aire que alguén deixou escapar nunha noite de silencio. Tamén podo ser o suspiro dun soño que bailou por entre as espigas do millo alá por un mes de xullo. Non quero furgar moito na miña realidade porque, oficialmente, igual non son como pensas que son. A historia oficial do meu vivir tan só a sei eu. E aínda que sempre lle contei a miña vida a todo o mundo, aínda que sempre fun coma un libro aberto, vai ti saber que é verdade e que é mentira. Aínda que sexa para ben, moitas veces mentimos. Ou simplemente collemos por outro camiño, o ficticio.

Realmente, a historia oficial é unha película arxentina que Luis Puenzo realizou no 1985 e que interpretaron Héctor Alterio e Norma Aleandro, dous auténticos monstros. Agora, claro, queda na túa man saber se é mentira ou é verdade, se é un dato que deixo caer eu porque si, ou se é a historia oficial desa historia oficial.

Finca Fierro. Venres, 14 de maio de 2021

 

NO DÍA DA ASCENSIÓN

Quere chover pero non chove. Ó mellor non tarda moito. Porque isto, é dicir, o tempo climatolóxico, está de chuvia. E iso que hoxe non debería chover (xa choveu pola mañá). Hoxe tiña que facer sol porque... tres xoves hai no ano que brillan máis có sol: Xoves Santo, Corpus Christi e o día da Ascensión. Hoxe é a Ascensión pero non hai sol. Perdón, ós cachos sae. E cando sae, quenta. Non obstante, sae poucas veces e pouco tempo.

Tamén é o día da Fátima. Si, é certo, todos os días son algo e de alguén, ou sexa, dalgún santo ou santa. Porque dos outros (do pai, da nai, do medio ambiente, da enfermería, do libro, do ceo gris e azul e branco e negro e escuro) xa sabedes a miña opinión. Hoxe é o día apropiado para dicir que son un nugallán, que cada vez me custa máis ir ó centro. Fun ó centro e fíxeno sen ansia ningunha. Fun porque tiña que ir. Pero cada vez me custa máis. Estou a converterme nun ser demasiado cómodo.

Segue querendo chover pero non chove. Mellor. Porque non teño paraugas. E segundo me custa horrores ir ó centro, non me custa nada achegarme ata a biblioteca da Valenzá. Porque non queira ir ó centro, non significa que non queira saír da casa. Que va! Se precisamente teño fama de que a casa non caerá enriba de min. Igual me pode esmagar! Xa mo dicía sempre miña nai. E o que diga unha nai... Emporiso, o que non quero é que me preman con ir a tal sitio ou cal lugar. Ou sexa que, son eu o que decido saír ou non, e ir a onde me dea a gana.

Café A Pedreira. A Valenzá. Xoves, 13 de maio de 2021

 

ANTE A FLOR DE TOXO

Comín cereixas a fartar. Estaba morto de fame. Morto non, pero case. Levaba tres ou catro días sen comer. A verdade é que xa perdera a conta. Resulta que nun dos meus paseos atopeime cunha flor de toxo e quedei de pasmón contemplándoa. Tal como o conto. Non deixei de mirala e non fixen outra cousa. Así durante tres ou catro días. Xa digo que, ó final, perdín a conta. E nin é broma nin esaxero. Simplemente miraba para a flor de toxo e non souben reaccionar.

Sabía que pola noite non a vería ben; pero tamén sabía que logo da noite chegaba o día e seguiría a brillar diante dos meus ollos. Porque a flor de toxo brillaba. Vaia se brillaba! Brillaba tanto que chantei os pés na lama e de alí non me movín en tres ou catro días. Oía como me chamaban, pero eu nin caso. Oía como me asubiaban, e exactamente igual. No segundo ou terceiro día xa empezaron a afoutarme, a alentarme e aí si notei como algo semellante ó orgullo subía polo meu peito. Houbo algúns que, ó principio, levábanme de beber e de comer. Logo desistiron, porque nin botaba un trago nin daba un bocado.

No terceiro ou cuarto día non sei moi ben que pasou pero o caso é que me movín. Penso que foi porque un refacho de vento moveu o toxo. Co toxo bailou a súa flor e, aí, precisamente nese momento, notei como deixaba de ser pasmón ou paspán. Movinme e collín camiño da casa. A xente, os fans apartaban en silencio. Cando cheguei, comín cereixas a fartar.

Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 12 de maio de 2021

 

SOBRE UN REFACHO DE VENTO

Prendín da cola dun refacho de vento e deixeime levar. Atravesei lagoas e castros, carballeiras e ríos cheos de auga. Esquivei muros e valados, ascendín en bambáns descontrolados, pero dunha maneira ou doutra, cheguei a todos os lados. Souben contemplar como quedaba todo e como se movía a aireada, o refoleo. Por veces, o condenado, mareábame. Pero aguantei os embates da súa forza e dos seus movementos. Pouco a pouco cheguei ó medio do refacho e alí ateime para non caer nos maiores ímpetos das súas correntes.

E xa ben atado, contemplei os afáns e as aspiracións da miña existencia. Devecín por desexos descontrolados e chantei diante dun espello para debuxar un peito cuberto por un sombreiro. O refacho de vento meteuse por un bosque espeso, tan basto que tan só conseguín ver a miña ansiedade no mesmo centro.

Cheguei á cabeza do refacho de vento e as ansias abríronse de par en par para contemplar a vida en silencio e en movemento, coa ilusión dunha heroicidade soñada e coa alegría de ver o espírito dun camisón branco. Sempre haberá un instante nese continuo balanceo no que a melancolía se perda por entre as nubes brancas dunha canción, ou no que a señardade asente nas catro estrofas dun ceo azul. Déixome levar polo refacho de vento para descubrir a cume da realidade. E quero que a viaxe sexa infinita e eterna, cegada pola flor do toxo e co ruído do mar zumbando á miña beira.

Café Kibu. A Valenzá. Martes, 11 de maio de 2021

 

POLO USO DAS AUTOVÍAS

A xente empeza a alterarse, a alporizarse porque o Goberno quere implantar no 2024, ou sexa, á volta da esquina, un pago polo uso das autovías e, máis adiante, de todas as estradas. E quen non se irrita ante este atraco! Despois de pagar impostos de todo o habido e por haber, queren cobrar de novo por todo. Pagamos impostos de matriculación. Pagamos impostos de circulación. Pagamos a ITV. Pagaremos polo aire que corta o coche cando acelera. E, co tempo, pagaremos por respirar.

Entendo que as autovías e as estradas necesitan un mantemento, pero... realmente mírase ben por elas. Porque ás veces circulas por algunhas que están peor que aqueles camiños polos que transitaban os carros das vacas. Non poño o exemplo da que vai de Ourense a Lugo (a N-540) porque é coma predicar no deserto.

Non sei cantos millóns por mantemento. Cando leo o escoito cantidades destas que lanza o Goberno, sempre se me veñen á cabeza esas pensións vitalicias de políticos que xa non fan nada. E se fan algo é nas empresas privadas cobrando euros a darlle cun sacho e por poñer tan só o seu nome de reclamo. Iso si me doe: cobrar por non facer nada. E cobrar ben.

Non me gusta moito escribir sobre estes temas porque, ó pensar neles, noto como a carraxe me envelena o sangue. E sei que cando me cego non vexo ben o que escribo. Espero, confío e desexo que esa futura medida non vaia adiante. Porque xa está ben que nos chupen o sangue, que xa estamos a pagar de máis por todo.

Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 10 de maio de 2021

 

MARCOS E FRONTEIRAS

Todos os galegos sabemos das bromas e rexoubas que se levan a cabo con respecto ós marcos das fincas, en plan de que “moito coidadiño con movelos”. Pois ben, atopeime cunha noticia que deixa ós nosos marcos, precisamente, nunha broma, nunha carallada de nada. Resulta que un labrego belga cambiou a fronteira entre o seu país e Francia ó mover un penedo. Iso si é mover un marco, carallo! Aínda non se sabe ben se na localidade de Erquelinnes o labrego moveu a pedra de 150 quilos, situada na vila francesa de Bousignies-sur-Roc, para agrandar o seu terreo ou simplemente para que puidese pasar co seu tractor, que é o que di el. (Por certo, coñezo a uns cantos que, coma quen non quere a cousa, andan e andan, cavan e cavan, moven e moven ata que conseguen apoderarse duns metros de terreo). O asunto é verdade que causa unha certa graza, pero analizándoo polo miúdo, teu o seu aquel serio e preocupante. A proba é que xa andan as autoridades das dúas localidades intentando convencer ó paisano belga para que leve o marco ó seu sitio. Se non o fai, Bruselas incorrería nun conflito fronteirizo con Francia e o labrego veríase diante dun tribunal penal. E por 2,29 metros ninguén quere iniciar unha guerra fronteiriza. Nós movemos os marcos por uns centímetros de leira, mentres o belga non lle andou con lerias... toda unha fronteira!

A fronteira tamén se pode dicir que é a que acabamos de cruzar con respecto á pandemia que nos mantivo máis que angustiados durante máis dun ano. Xa case se pode dicir que volvemos á normalidade, polo menos a un 90% da normalidade. Aínda que, para un servidor, quitando o bozo ou mascariña, si é a normalidade completa: xa podo ver o fútbol das nove da noite! A verdade é que botaba de menos eses partidos, principalmente agora, nestes días, que é cando andan as competicións europeas e a propia Liga española no seu punto álxido.

Como no seu punto asomou a risa de Eden Hazard, que lle chegou como auga de maio ós afeccionados madridistas para poder descargar o cabreo ou a impotencia pola eliminación na Liga de Campións. Parece que o futbolista belga (belga coma o labrego) tamén moveu a fronteira entre o Chelsea e o Real Madrid. E aquí está moi mal visto mover os marcos, rapaz. Non procede rir con amigos ou ex compañeiros mentres o afeccionado sofre.

Finca Fierro. Sábado, 8 de maio de 2021