FÓRMULAS PARA ACATAR A CONSTITUCIÓN

Creo que foi o venres pola mañá cando estaba a ler os xornais nunha cafetaría, que oín e vin pola televisión (tamén xa oíra algo na radio) todo o barullo que asomou na sesión de constitución do Congreso a causa do uso das fórmulas dos deputados electos para acatar a Constitución. Uns prometían, outros xuraban, uns cantos falaban da morte da burra e os menos reclamaban o seu. Case coma nun galiñeiro. Non obstante, e para un servidor, que máis dá como formulen o seu acatamento, se despois ninguén, absolutamente ninguén cumpre co que di a Constitución. En principio, xa nin deberían realizar esa opción de “pasar lista”, pois enténdese que cando se anotaron nas listas dos partidos e cando saíron nomeados logo das eleccións xa sabían para que era. E xa deberían saber o que representa a Constitución. Claro que, a Constitución, calquera Constitución, neste caso que nos ocupa, representa o mesmo que a Declaración dos Dereitos Humanos; polo que todos os españois e calquera habitante deste planeta Terra cun chisco de entendemento non cumprirán coa maioría ou case con ningún dos artigos cos que se redactaron unha e a outra. Porque sempre prometemos e nunca cumprimos. Case é lei de vida.

Así é que gastar os cartos nunha sesión para formular algo que ninguén vai cumprir é unha das maiores pallasadas da nosa democracia (e da inmensa maioría dos países). Case é normal que dea pé para que cada deputado solte a “gran parida” que leva dentro. Isto é coma aquel que vota escribindo algunha parvada na papeleta, sabendo que será voto nulo. Pero claro, o caso é deixar a marca, o sinal. Uns pásanse por patriotas e outros intentan arar nas súas leiras. Co bonito que sería que chegaran, que se sentaran e que se puxeran a falar. Pero a falar dos artigos da Constitución, dos problemas do país, das solucións a eses problemas. Ai, que bonito é soñar esperto! Seguro que o 70% dos elixidos nunca leron enteira a Constitución. Ata estou por apostar que nin o preámbulo. É igual. Saben que son españois e que teñen que corroborar sempre o que diga o xefe ou o seu partido, teñan ou non razón. E sempre, sempre hai que votar en contra do que digan os contrarios, tamén teñan ou non razón. Tanto barullo para tan só levantar unhas mans...

Finca Fierro. Sábado, 30 de novembro de 2019

A INERCIA

Quero moverme, pero non me responden as pernas, non me responde o corpo. Ó mellor é o entendemento o que non responde. Por veces é moi complicado saber o que un quere facer, ou dicir, ou incluso escoitar. Todo dá tantas voltas. Como unha pelota. Aínda que eu estou quieto, parado, inválido, un inútil... porque non me podo mover. Sentei no mazadoiro da burga e non hai maneira. Tan só me queda contemplar, mirar, ver, outear, intentar captar. Vexo a rúa que sae para Os Milagres e acumúlanse os recordos: moitos paseos, moitas idas e voltas, moitas cancións, moitos berros. Miro como pasan os coches e non coñezo a ninguén. Oio o ruído do río Arnoia e aí xa todo se detén: o tempo, o entendemento, os sentimentos, ata a inercia se detén. É moi complexo, moi difícil que se deteña a inercia, pero detense.

A inercia é aquel acto ou aquel feito que te leva ó habitual, á rutina, ó que sempre ansiaches. Quero moverme pero non o consigo. Vexo como todo pasa e, maldita sexa, nada cambia. O normal era que cambiase. Porque sempre se dixo que o tempo pasa e todo cambia. Mentira! Hoxe, no mazadoiro da burga, nada cambia. Ata a inercia está quieta, coma se tivese preguiza. A inercia non me dá opción de seguir co entendemento posto na ponte vella. Sei que está aí, ó lado, detrás, pero non consigo vela. A caseta da burga tápama. E non podo moverme! Por moito que o intento. Por moito que desexo que sexa a propia inercia a que me impulse cara ó barrio da Igrexa. Pero non hai maneira. Maldita sexa!

A Cervexaría de Maceda. Xoves, 28 de novembro de 2019

MELLOR QUE SIGA CHOVENDO

Por fin saen raios de sol que alumean sobre a idiosincrasia dun pobo. Son coma luces que se abren na intelixencia dun deputado e na falsificación dun acto. Acaba de asomar outro falsificador máis. E van... Agora tocoulle a quenda ó deputado pepeiro José Miguel González Robles, que falsificou unha licenciatura de Dereito. De todas formas, e en honor á verdade ou se o pensamos friamente, tampouco é para botar as mans á cabeza; que máis dá que os deputados teñan ou non licenciaturas, presuman ou non de másteres e sexan ou non estudados, se a maioría deles son uns ineptos, uns incapaces. E non digo nada de cando a un diplomado en agricultura, por exemplo, o nomean técnico de aeronáutica, ou a un licenciado en física e química o poñen fronte a un ministerio de Defensa.

Moitas veces é mellor que siga chovendo, que siga chovendo sempre para que os raios de sol non iluminen a intelixencia de “certas flores”. Algúns, ante tanta claridade, ven todo un mundo aberto e dun simple título de bacharelato sacan unha licenciatura física grazas á atracción ou rexeitamento dun meteorito sideral ó que se lle deu por pasar por alí, por calquera espazo do universo. Seguen os raios de sol proxectando un falso resplandor sobre un ceo político que, cada vez, se pon máis negro, moito máis negro. Menos mal que pouco a pouco entramos no inverno. Aínda que para algúns sempre brillará o sol sobre o seu “cerebro”. E sen fincar os cóbados sobre un pupitre vello asomarán con licenciaturas a treo.

A Cervexaría de Maceda. Martes, 26 de novembro de 2019

POLAS MARXES DO RÍO ARNOIA

Uns poucos amieiros beben do Arnoia e deixo que os meus pés me leven polas páxinas en branco dos recordos. Páxinas que paso a paso se enchen con frases cheas de xogos e con parágrafos dunha infancia que foi. Unha infancia pobre pero feliz. Contemplo as augas do río ó seu paso por Baños de Molgas e sigo o ritmo da música de Mark Knopfler. Boto a andar pola marxe esquerda e axiña asoma un niño dunha rula entre unha pequena matogueira. Sento no marco dunha leira e a nostalxia dun tempo que foi cae sobre o meu entendemento. Pecho os ollos. Escoito o silencio (se é que o silencio se pode escoitar) e déixome arrolar polo murmurio da auga. Observo o penedo do outro lado do río e penetra na miña memoria un xeróglifo de cando o amor era poesía. Ou de cando un poema estaba cheo de cariño ou de melancolía. Non sempre o asubío dun verso trae consigo unha aflición. Ergo do marco da leira e camiño cara á unha época inmensa; aquela na que vinte minutos de ledicia eran suficientes para compensar toda unha vida de penuria. Ou de miseria. Pero sempre chega o momento no que os recordos furgan por entre as incomodidades dunha vida que era esa, a que había, e buscan esa luz que sempre quedou acendida nun recantiño da memoria. Baixo pola marxe dereita do río escoitando agora a Patti Smith e deixando que as tardes en Tallós escaravellen por entre tres vacas e un pobre poeta sen rima. Non obstante, busco o poema e póñolle o título: Polas marxes do río Arnoia.

Finca Fierro. Luns, 25 de novembro de 2019

POR NON ACEPTAR AS CRÍTICAS

Segue a violencia no fútbol. Neste, ata podo chegar a entender que se pelexen xogadores e, por suposto, o público, que é o que máis vive con paixón este deporte que, ás veces, pasa a ser un recinto de gladiadores en vez dun deporte de amigos. O que non entendo é que un directivo opte polas puñadas porque si, porque lle dá a gana ou, mellor dito, porque non acepta as críticas. Os directivos son, precisamente, os que deberían dar exemplo de cordura, ter un chisco de xuízo. Algo que semella que non ten Ramón Dacosta, o presidente da UDO, ou sexa, da Unión Deportiva Ourense. Porque, segundo as novas que saíron nos xornais, optou por agredir a dous periodistas sen vir a conto. Ou polo que dicía antes: por non aceptar as críticas dos resultados e da xestión do seu club. E polo que se conta, este paisano xa non é a primeira vez que elixe a brutalidade, que escolle a violencia.

Non obstante, o máis triste é o apoio ou xustificación dalgúns compoñentes do seu equipo e de certa afección. Cando a violencia, calquera signo de violencia non ten xustificación ningunha. Ningunha desculpa. Nin individual nin colectivamente. Agora tócalle ás Federacións poñer pé no asunto, tomar as súas medidas, pois entendo que el non tomará a iniciativa de deixar o club, nin a xustiza de coller o boi polo rabo. Porque se un señor optou por dúas veces xa darlle gusto ós seus puños, isto xa representa algo máis que unha simple liorta, xa vai máis alá do valor dunha palla.

A Cervexaría de Maceda. Luns, 25 de novembro de 2019

MÚSICA E ORDENADOR

Queda hora e media xusta para que chegue a unha e dez da madrugada. A esta hora hai intención de ver unha película. Porque é sábado e mañá non se madruga. Porque me apetece ver unha película. Procuro ver algunha película todas as noites. Certo que os días de fútbol e se é en xornada laboral, ó mellor non vexo ningunha. Non obstante, esa falta cinematográfica intento compensala cos domingos pola noite, onde adoito ver dúas. Nesta hora e media que me queda intentarei matar o tempo co de sempre, ou sexa, música a darlle cun sacho ou a esgalla e moito fochicar co ordenador. Podo escoitar a Buddy Holly e buscar pola Internet “que cheiran as formigas cando cheiran?”. Podo sacar a cabeza pola fiestra e soprarlle ó vento, por se este non leva a forza suficiente.

Agora, por exemplo, escoito os Beatles e o tema que escoito, súboo ó momento ó feisbuq. Cando remate o relato aínda quedará moito tempo para a unha e dez da madrugada. Intentarei arquivar no ordenador “cousas” que escribín na miña etapa madrileña; algo así como un cento de libros ou máis, entendendo por cada libro uns 200 folios a máquina. Era unha máquina de escribir. Son unha máquina de escribir... “cousas”. Cousas que ás veces non din nada, por veces non teñen sentido, pero sempre quedarán aí por se a alguén se lle dá buscarlle o seu aquel. Uff, escoitar a Barbra Streisand é algo así como unha ascensión ó ceo musical. Xa só queda unha hora e dez minutos para a película. Seguirei matando o tempo.

Finca Fierro. Sábado, 23 de novembro de 2019

ENTRE ENGANADORES E ALUMEAMENTOS

No franquismo proxectaban fútbol e veladas de boxeo a darlle cun sacho para que o paisano de a pé non matase a cabeza con outros asuntos. Agora, na presunta democracia, cando algunha noticia empeza a facer algo de dano, axiña asoma outra para despistarnos, para que desviemos a atención e miremos para outro lugar. Agora, na presunta democracia, tamén adoitan alporizarse a base de insultos, promesas, truques e retruques porque tal caso non é así porque debería ser doutra maneira.

Na época da corrupción e as caixas B (o de época é un dicir), a oposición falaba e esbardallaba ó grande. Hoxe, cos ERE, a oposición berra e esgórxase a máis non poder. Pero tanto nunha ocasión coma na outra, e mentres os políticos fan que se pelexan ou que traballan, o paisano de a pé pago o pato, carga co pandote. Como está cargando co dos Bancos e como cargará todo a vida coa incompetencia dunha xustiza á que non lle interesou nin nunca lle interesará nivelar a balanza. Aquí, no noso país, o esencial e ir tirando para adiante. Se hai un atranco chamamos a un xuíz ou a un político para, finalmente, rematar arrodeándoo. As caixas B seguen espalladas polo mundo, os 860 millóns dos ERE encheron as arcas duns poucos e os miles de millóns dos Bancos repuxémolos todos. Como debe ser! Mentres, a xustiza dedícase a resolver un furto de pouquiña cousa ou a valorar a disposición, o acomodo dun lazo amarelo. Así de sinxelo.

Tamén nós deberiamos valorar o de que o Nadal empece no mes de novembro. Xa en por si é unha incongruencia. Con isto das famosas luces de Vigo, o tema creo que se está descontrolando un pouco. Cada vez se adianta máis o inicio das festas para que a xente consuma. Entón, pregunto, que diferencia hai entre, por exemplo, as casas de apostas e as iluminacións do Nadal. Tanto unhas coma as outras están para tentar a que o paisano de a pé consuma o que ganou co suor da súa fronte. Por que se intenta, entón, prohibir a publicidade das casa de apostas e, pola contra, por que se anima a darlle publicidade ós alumeamentos das cidades e concellos. Todo nesta vida está deseñado para que consumamos. E a ninguén lle importa que nos fundamos na miseria. Sexa baixo a lapa do vicio ou o fulgor dunha festa.

Finca Fierro. Sábado,23 de novembro de 2019

FUN POLO VENTO E VIN POLO AIRE

Fun polo vento e vin polo aire. Non me movín do sitio. Pero hai veces que me gusta dicir o que non é, o que non hai, o que non existe. Gústame esbardallar. Aínda que cometa erros. Podo cometer un erro dicindo que me cheira mal o asunto dos espías rusos en Cataluña. Que esa noticia saia agora, precisamente agora; repito, chéirame mal. Podo ter o olfacto escarallado, pero aínda así, a miña cabeza traballa moito, bulebule.

Fun polo vento e vin polo aire. Fun con Juan Luis Guerra e mentres fixen uns recados vin con Neil Young. Poida que a partir de xa! teñamos comunistas ata na sopa. Ó mellor é para desviar a atención. Ó mellor erro. Porque xa digo que, por veces, gústame dicir o que non é. Pero... aí queda a cousa. Fun polo vento e vin polo aire. Fun atender ó xuízo dos ERE e vin coa sentenza sobre os meus ombreiros. Seica foi moi dura a sentenza. E a min pésame a ineficacia da xustiza. Certo, o que realmente pesa é a perda deses 680 millóns de euros... que pagamos todos. E din que foi dura... Había de ser eu o xuíz; automaticamente facía tamén de verdugo. No noso país xa se sabe que a xustiza é unha comedia, un esperpento, unha carallada. Porque os do ERE foron condenados coma de risa, pero é que aínda hai moitos corruptos, moitas caixas B e moitos bancos que andan coma Pedro pola súa casa. Claro que mentres o españoliño de a pé siga de pasmón...

Fun polo vento e vin polo aire. Non me fagades moito caso. Case sempre me gusta baduar ou lanzar as campás pero sen badalo.

Finca Fierro. Xoves, 21 de novembro de 2019

PAUS A ESGALLA PARA A CULTURA

É media mañá na vila de Baños de Molgas. O ceo está gris. Ás veces quere chover. Por veces quere nevar. E de mañanciña había unha boa xeada. Ou sexa, para dar e tomar. Tamén semella que dá paus a biblioteca do Campus Universitario. Entendo que ó estar colapsada intente buscar medidas para evitar ese colapso; pero nunca, nunca, nunca prohibirlle a entrada ós menores de 18 anos. A cultura nunca se lle debería vetar a ninguén! A ninguén! Sexa estudante, non sexa estudante. Unha biblioteca debería estar para o uso de calquera, aínda que sexa doutro concello, doutra provincia, doutro país. O Campus, o concello, a Xunta, o Estado deberían crear máis bibliotecas e ampliar os horarios, abrir en festivos incluso, destinar máis presuposto e deixarse de tantos gastos superfluos na maioría das accións ou eventos que adoitan realizar os políticos.

Non sei... vénseme á cabeza, agora mesmo, eses soldos vitalicios, eses salarios nas corporación municipais onde agora cobra can e gato, esas axudas de custo estratosféricas por asistir, ás veces, a actos esperpénticos e incluso, algúns, inexistentes. Despois botamos as mans á cabeza cando nas enquisas asoma a pouca porcentaxe de lectura no noso país. Normal. Á cultura sempre se lle puxeron atrancos... por censura, por economía, por deixamento, etc. Temos de exemplo ó propio concello ourensán, que lle dá paus a esgalla, que está a poñela aínda máis gris que a este ceo que cobre á esta miña Venecia ourensá. Máis bibliotecas, por favor.

A Cervexaría de Maceda. Martes, 19 de novembro de 2019

OS BIOSBARDOS

Deixo que os biosbardos se acochen entre as mantas dunha vida que transcorre con parsimonia. Aí, ó quentiño. E co silencio pegado ó seu lombo. Tan só as badaladas do reloxo da igrexa de Baños de Molgas son quen de anunciar as horas dunha noite pecha. Quero contar as badaladas (ou as horas) e pérdome. Cinco ou seis. É igual. É noite pecha. Ou ó mellor non tarda en amencer. Pero iso xa mo dirá a fiestra que dá á rúa, cando a claridade furgue coma un anuncio que a maioría non queremos. Co ben que se está no leito! Encollo máis e máis neses biosbardos que están ó quente.

Lembro aquelas tardes nas que berraba desde o alto dun outeiro e os paxaros emprendían o voo ante o ergutío que saía do meu peito. Lembro como pasaba o tempo sen facer ruído, entre aradiños de pau e xantares de touciño con pan, almorzos de touciño con pan, merendas de touciño con pan e ceas de touciño con pan. Un touciño cheo de lardo e nin chisca de febra. A vida, ás veces (ou moi a miúdo), era pura miseria. Todo o bo se vendía para acadar catro cadelas. Agora si, agora empeza xa a claridade a asomar por entre o instante do muxido das vacas. Pouco a pouco os biosbardos bolen por entre as mantas e inician a ladaíña dun suspiro entre a luz do día e o ruxerruxe do eixe dun carro de vacas. Non hai volta atrás nin parsimonia no tempo; empeza o bulebule, o fervedoiro dunhas labores eternas. Nunca houbo tales biosbardos na vida dun labrego. As badaladas do reloxo da igrexa de Baños de Molgas marcan o tempo.

Finca Fierro. Luns, 18 de novembro de 2019

TEREI QUE APRENDER A VOAR

Nove en punto da noite. Un móbil cargando a súa batería. Un ordenador aberto e funcionando sobre unha mesa de madeira. Cambio de tema musical. Agora toca un de Queen. O tempo pasa nesta noite dominical e as nubes non deixan ver as estrelas. Quero marchar para o planeta Marte pero ninguén me quere alugar unha nave espacial. Terei que aprender a voar. Preciso ás para voar. Ó mellor chégame con soñar. Nirvana polos auriculares. Nove e dez da noite. Fóra vai frío. Na casa, a calefacción funciona. Tres dicionarios sobre a mesa. Por veces hai que botar man deles. Un ten a intelixencia dun toxo verde. E menos mal. Krahe e Sabina queren pisar o acelerador. Con sentidiño, por deus, con sentidiño. Que despois pasa o que pasa.

Pasa o tempo e nada se detén. Nin tan sequera a canción. Nin tan sequera os latexos do corazón. Nin tan sequera as ondas do mar que veñen e van. Agora que cada quen pense na estrela que quere visitar. A min, xa dixen, chégame con ir a Marte. Pero non teño nave espacial. Terei que soñar. Listados de temas musicais espallados pola mesa e un bolígrafo vermello marcando o que teña que marcar. Nove e dezanove minutos da noite. Desta noite nas que oulean os lobos e se envorcallan os xabarís. Tan só o silencio da noite será silencio nese sentimento que emerxe, que flota nun entresoño eterno. Non sempre é fácil conciliar o soño. Nin tan sequera baixo a estrela errante de Lee Marvin. O cursor do rato do ordenador deixa de pestanexar ás nove e vinte e catro da noite.

Finca Fierro. Domingo, 17 de novembro de 2019

NACEU LIBRE, PERO PRESA

Naceu libre mentres John Barry a acompañaba pola pradeira dos soños ou das ilusións. Naceu libre e quixo voar. Pero tan só sabía correr. E corría de outeiro en outeiro sen descanso. E corría por entre os carballos da súa memoria. Por entre os acordes dunha música sentimental. Ela corría triste a algo desolada, corría berrando de cando en vez e corría con pingas de orballo baixando dos seus ollos. Naceu libre, pero estaba presa. Presa dun sentimento que a embargaba, dunha sensación que tiña de cando o mundo se vestía de primavera. Ela, por un momento, deixou de correr e sentou á sombra dun piñeiro. A ollada perdida, os beizos tremendo e o silencio deitado sobre o seu pensamento. Unha pinga de orballo caeu sobre a súa faldra negra. Contemplouna con certo espanto e pensou que a vida si que era negra. A pesar de ser libre pola pradeira da súa inocencia. Ou da súa incerteza.

Ela bicou os dedos da súa man esquerda porque en cada un había unha historia por rematar, unha fábula que a levaba polas noites de silencio e calma. Aínda que agora, agora mesmo, o seu peito sobe e baixa ó ritmo dunha ansiedade que a corroe un chisco por dentro. Xeme suavemente, pero xeme. Xeme con rabia e con xenreira. Xeme con esforzo e ergue. Séntese de novo libre e quere voar. Pero só pode correr pola melancolía de tempos atrás. Só pode pensar no presidio no que está. Naceu libre, pero presa. O silencio empeza a pesar na súa conciencia. Berra mentres corre. Berra mentres chora. Berra. Chora.

Finca Fierro. Sábado, 16 de novembro de 2019

ANDA REVOLTA A FEIRA

Anda revolta a feira. Politicamente, porque non sabemos o que queremos. Non hai moito, malditos o PSOE e Unidas Podemos porque non pactaban. Hoxe, malditos o PSOE e Unidas Podemos porque pactaron. Eu, non obstante, aínda sigo ensaiando o “Cara el sol” ou mirando de esguello para a fronteira de Portugal. Por se hai que cruzar a raia. Por se aquel...

Anda revolta a feira. Socialmente, porque o pasado mércores as redes sociais (que arrastraron ós propios medios de comunicación) revolucionaron á vila de Baños de Molgas por culpa da chea do río Arnoia. A verdade é que, agora con isto do feisbuq e demais trangalladas, así como cos móbiles, dunha pinga de auga facemos todo un mar de esaxeración. Para aquel que non coñeza Baños de Molgas, un titular dun xornal galego daba a impresión de que a pobre da miña vila quedaba toda ela baixo as augas do río que a cruza e a bica pola súa marxe dereita. Non obstante, a chea da pasada semana pódese dicir moi perfectamente que foi pequeniña, aínda que, ante a imaxe de dous coches apresados pola auga, semellase que alí se estaba a acabar o mundo.

Pódeselle chamar riada cando, por exemplo, no parque Ansuíña cobre os vestiarios da piscina e o bar do parque. Ou cando o río cobre por completo toda a estrada que vai a Os Milagres ata a altura de polo menos a Ponte das Cabras e as leiras da contorna. Ou cando chega ás mesmas casas da entrada á vila. Pero o outro día, e segundo as fotos que vin, foi unha cousiña de nada.

Lembro unha enchente do ano, creo, 1968 ou 1969, cando eu aínda ía á escola de don Graciliano, na que tan só quedaban tres chanzos da Ponte Nova para chegar a auga á propia estrada principal da vila. Tamén houbo outra, na Noite Boa do 1998 (ano arriba ano abaixo) que si fixo que peregrinásemos ata a burga para contemplala e lembrar todas as que nos visitan todos os anos.

Porque en Baños de Molgas, só que chova cun chisco de intensidade durante un día, xa temos a enchente no lombo. Porque en Baños de Molgas asoman tres ríos (o Sor, o de Tioira e o propio Arnoia) que, ó chegar ó embude que forma a propia vila á altura da Ponte Nova, non lle queda outra á auga que buscarse o seu propio camiño. Pero tranquilos, que non afogamos.

Finca Fierro. Sábado, 16 de novembro de 2019

VIVIR PARA VER

Vivir para ver. Ou oír. Ou ler. Vexo o día e arrefríaseme o corpo. Ás veces chove, ás veces sae o sol e ás veces ameaza con nevar; a climatoloxía está un pouco louca. Aínda que como se adoita dicir: estamos no tempo. Oio o fío musical da Cervexaría e agradécese. Boa música para acompañar as liñas que van caendo dun bolígrafo azul sostido por unha man delgada, puro óso, pero co seu nervio quente. Leo notas, apuntes, comentarios, observacións que fun collendo nun pano de papel porque, por veces, asoman ideas ou imaxes á memoria e non se poden deixar perder. Un xa non recorda como recordaba.

Vivir para ver. Ou oír. Ou ler. Vexo como pasa a xente pola rúa e sei ó instante que vai frío, moito frío. As caras, hoxe, son o espello do tempo climatolóxico. Oio a un cantante en inglés que non sei o que di, pero que me deixa un bonito sabor a melancolía, incluso con certa morriña, neste espazo cerrado no que, fóra da música, barrúntase o silencio. Leo que a Fiscalía da Audiencia Nacional indaga se os cortes na AP-7 e o AVE son delito de terrorismo. Ai deus, vivir para ler! Cos auténticos delitos que hai por aí sen condenar, mesmo sen investigar, e que a tal Fiscalía non teña ansia deles... Vivir para ver. Vivir para oír. Vivir para ler. Vexo como se escapa o tempo, oio como funga o vento e leo o título do libro que estou lendo: “Sempre teu”, do vienés Daniel Glattauer. Agora toca dar unha volta para que os meus pés non se queixen a causa deste tempo, deste bonito pero maldito tempo.

A Cervexaría de Maceda. Venres, 15 de novembro de 2019

ESPÍRITO DE CONTRADICIÓN

Somos o espírito da contradición. Non hai moitos meses que esbardallamos con que por que non pactaba o PSOE con Unidas Podemos. Agora baduamos por que pactan os dous. Nin nós mesmo nos aclaramos. (Paréntese para explicar que non votei nin a un nin ó outro; non vaia ser que pense alguén que estou a defendelos -sinceramente, antes cás dereitas, por suposto) Sempre fomos moi amigos de bradar nos bares, pero fóra deles actuamos doutra maneira.

Xa que estou coa política, sigo: lin algunhas cartas ó director en algúns xornais criticando a Sánchez por estas segundas eleccións e, principalmente, por non pactar nas anteriores con Unidas Podemos, que a causa disto os de Vox acadaron máis de 50 deputados. A ver se temos un pouquiño de cabeza; Sánchez tan só puido emitir un voto e case aseguro que sería para el, o que significa que eses máis de 50 deputados de Vox asomaron á palestra porque houbo moitos españois, moitos, que os votaron (ata case me atrevo a apostar que algún deses que escribiron as cartas o fixo, xa sabedes, polo detalle do espírito de contradición.) Aclarando, que é xerundio: Vox subiu porque o votaron. Se votasen, por exemplo, ó Bloque non terían eses máis de 50 deputados. (Por certo, ufff, quen os pillara; outro galo lle cantaría á nosa Galicia.) Non lle votedes a culpa a quen non a ten con respecto ós votos de Vox. É certo que puideron pactar xa antes nuns meses e non agora en horas; pero iso xa non ten nada que ver cos votos que foron agora para Vox.

Finca Fierro. Xoves, 14 de novembro de 2019

SON EU; NON TI

Son o zumba zumba que zorrega na porta e deixo que os pés bailen ó ritmo dun consolo. Son o prebe dunha potaxe que alimenta os soños dun escornabois polo camiño da Pillamadoira. Paso as páxinas dun dicionario buscando unha palabra que se pegue ó meu peito e tan só me deteño en “silencio”. Busco o verbo “berrar” e unha nota en cursiva mándame a “ruído”. Desisto e quedo en silencio. Deixo que as miñas pernas se movan ó ritmo de Fred Astaire. Pero tan só tremen porque estou sentado nunha cadeira de madeira. Sentado ante un ordenador que pinga palabras que eu lle arrebolo. Quero ser o espírito maligno dunha intuición que asoma por entre os asentos dun coche, pero son unha alma bendita que se arrastra polo asfalto desas estradas cheas de fochancas. Que ninguén pense que me estou humillando. Tan só se abaixan os pobres de espírito, os que se senten escuros nos días de máximo esplendor.

Son o dálle que dálle a un sentimento eterno que navega por un mar bravo ata que rebenta no acantilado da indiferenza. Son eu, que non es ti. Son o verso escrito e non a novela barata. Ou a novela a medias. Seguen os pés patexando ó ritmo dun soliloquio eclesiástico, dun monólogo segrar. Porque eu son a droga do insomnio, a doenza nunha noite pecha. E déixome levar pola forza do vento. E déixome influír polo ruído do mar. E déixome aconsellar polo silencio do tempo. Porque eu son aquel que chouta por entre os salgueiros do monte Medo.

Finca Fierro. Mércores, 13 de novembro de 2019

BICAMOS A MAN QUE NOS ASOBALLA

O fútbol é imprevisible. A política é imprevisible. Ou o que é o mesmo, a xente é imprevisible. Ás veces pensas que non hai lóxica nesta vida. Ollando (así un pouco por arriba) os datos das votacións, vin que en Barbadás os votos a Vox medraron coma a escuma, algo así coma un 10%, a tan só 32 votos do terceiro, de Unidas Podemos, e por enriba do propio BNG, que non hai moito gobernaba (en coalición co PSdeG) este concello. Isto deixoume un chisco aparvado, algo así como medio ido. Precisamente nun concello no que penso que hai moita inmigración. E todos sabemos o que pensan os de Vox sobre os inmigrantes.

A non ser, claro está, que os veciños de Barbadás votaran a Vox precisamente por iso: porque hai moito inmigrante e están desexando que se larguen (España, un país de emigrantes, odia ós inmigrantes; incongruencia total). Ante isto entroume de repente a dúbida: se non hai inmigrantes, quen traballa na Valenzá? Todos sabedes a que traballos me refiro. Iso é, a aqueles que non queremos os españois. Isto é exactamente igual ó que acontece coas tendas dos chinos, que esbardallamos contra elas e eles, e despois resulta que todos, absolutamente todos imos algunha vez a elas... porque nos sacan dun apuro. Non obstante, o de imprevisibles dígoo máis porque intúo que algún inmigrante tamén votou a ese “partido” (por chamarlle dalgunha maneira), xa que esa subida tan espectacular, non sei, non sei. O ser humano sempre foi así: bicamos a man que nos asoballa.

Finca Fierro. Martes, 12 de novembro de 2019

NON ME IMPORTA BERRAR

Segue o mal tempo. Segue o mal político. Hoxe toca cantar o “Cara el sol”. Aínda que doa. Non temos conciencia. E cando nos decatemos do erro, ó mellor xa é tarde. Se isto acontece, espero chegar axiña a Portugal. Segue o mal tempo. O parasol dunha terraza bambéase ó vento. Hoxe foi unha gozada realizar o traxecto de Ourense ata Maceda. Sen practicamente tráfico. Vía libre como a de Vox. É o San Martiño en Ourense. E en Barbadás. E en San Cibrao das Viñas, ou sexa, no Polígono; sen tráfico, sen colas, sen camións. Segue o mal tempo. Pero teño que pasar o día como sexa. Que vai ser lendo, claro. Pois xa estou farto de ir ós cogomelos. Semella que aparecen uns raios solares. A ver se se mantiveran. Teño que rematar axiña o Pingas para subir ata o toural e, alí, dálle que dálle ós “Tempos recios”, de Mario Vargas Llosa. Antes hai que pasar polo caixeiro. Sen cartos non se vive, nunca se viviu. Segue o mal tempo. Aínda que asoma un respiro polo ceo do val do Medo.

Os meus acadaron de novo representación en Madrid. A ver se se nos escoita dunha vez. Galicia tamén existe. E aínda que lle pese a moitos galegos, á maioría dos galegos. Porque tampouco temos moita conciencia que digamos. Quizais porque temos tan asumido o asoballamento que non nos sabemos erguer. Non sabemos berrar. Como moito, asubiamos para non alporizar o galiñeiro. Aínda que a min non me importa berrar ata esgazar a gorxa. E berro por Galicia. E berro pola miña terra. Marcho ler antes de que...

A Cervexaría de Maceda. Luns, 11 de novembro de 2019

CÍRCULO DE LECTORES

A verdade é que sentín nostalxia o outro día cando lin a nova de que pechara o Círculo de Lectores. Mellor dito, pechou a súa estrutura comercial. Pero para esa señardade que sinto é o mesmo que se pechara Círculo de Lectores por completo. Porque, para min, ese club de lectores foi como a táboa salvadora na miña época madrileña. Descubrira Círculo de Lectores por medio do meu irmán Pepe; tan axiña como os lía el, ía eu por detrás e caían nun santiamén. Tiven a gran sorte de que, xusto ó día seguinte de chegar a vivir a Madrid, asomou pola porta do piso do outro irmán un comercial de Círculo de Lectores. Non o pensei nin dous minutos; fíxenme socio ó instante.

Sei que Círculo non ofertaba as máis importantes novidades, pero compensaba iso cunha oferta económica máis baixa que as das librarías. E eu acababa de empezar a miña vida de funcionario, polo que a economía andaba xustiña. Ademais, que lerias, o caso era ler. Que máis dá que sexa o libro acabado de sacar do forno que o que se escribiu hai dous anos, por exemplo. O importante é ler. E eu lía, vaia se lía. Tiña que pedir varios para que me chegasen ata a próxima visita. Aínda así, de cando en vez ou bastante a miúdo, eu mercaba por aquí e por alá. Tiven que deixar Círculo de Lectores cando casei, porque nesta nova etapa si que influía aínda máis a economía; cada céntimo de peseta (antes) ou de euro (agora), co paso do tempo, era, é unha pequena riqueza. Pero Círculo de Lectores sempre estará nun recantiño da miña memoria.

Finca Fierro. Domingo, 10 de novembro de 2019

DEUS ESTARÁ MÁIS CERCA

Falar neste Recuncho sobre o máis destacable da semana pasada é xa unha parvada. Porque a semana pasada transcorreu entre mitins, debates e noticias sobre a campaña electoral. E a día de hoxe todo iso que se falou, que se prometeu, que se esparexeu polos distintos medios de comunicación xa é auga pasada. Non obstante, o peor de todo é que ó mellor seguimos como estabamos (non o sei porque isto escribino o sábado pola noite), é dicir, que intúo que haberá que seguir pactando. Que pacten axiña, por favor! Outras votacións non. A política, á parte de que cansa, aburre.

Non aburre a da capital ourensá. Aquí temos un figura que vai saber o Abel Caballero o que é bo. Este moito barullo coas luces do Nadal, pero o de Ourense vaino deixar pampo co rañaceos que ten intención de construír na Finca da Deputación. As luces de Nadal de Vigo poida que se vexan en Nova York, pero o rañaceos de Ourense, en altura, vai chegar ata a mesma lúa. As redes sociais énchense de comentarios con mofa, de montaxes esperpénticas coas figuras do Jácome e o rañaceos, pero, a ver!, sempre nos queixamos de que Ourense está metida nun buraco, de que entre isto e a néboa non se consegue ver ben a cidade; pois agora ímola ver de carallo. Perdón, imos ver só o rañaceos, pero algo é algo. Din que uns 300 metros de rañaceos. Iso son moitos metros xuntos. Algúns seguro que pensan que poden alcanzar a Deus, que Deus lles estará moito máis cerca. Os de Baños de Molgas xa estamos un pouco cohibidos ante os 30 metros da torre da igrexa, como para sumarlle 29 torres máis. Ai meu Deus, non me alcanzará a ollada para ver os áticos, e moito menos as parabólicas.

Moito rañaceos na Finca da Deputación e as rúas dos barrios dos arrabaldes cheas de fochancas ou co mesmo perfil de cando andaban os carros das vacas. Se te metes co coche a uns 400 ou 500 metros do centro-centro da capital notas que xa estás noutro mundo e que as rúas volven ser carreiras. Emporiso, a recompensa a ese abandono chégalle en forma de luces de cores e xeométricas, pois este ano o alumeado do Nadal seica alcanzará a todos os barrios... para que se vexan ben as fochas.

Finca Fierro. Sábado, 9 de novembro de 2019

NUNCA FUN ESCRUPULOSO

É verdade que os pés os teño algo mollados, e a cazadora moito máis. Pero valeu a pena. No maleteiro do coche está a resgardo unha cesta de cogomelos, de boletos. Ricos eles. Noviños, que así están máis sans. Espero que non teñan bichos, pois como teñan algún, a miña muller axiña os mira e remira e practicamente non aproveita nada. “Pero muller, todo o que non mata engorda”, dígolle en broma, pero cun fondo algo certo. A ver, algún bichiño, ó fritilo, xa nin é bicho nin é nada. Ou como lle digo a ela: non comen acaso de todo os do programa ese “Aventura en pelotas”. Pois entón! Nunca fun moi escrupuloso. Tamén é verdade que o asunto é non ver ese “ingrediente”. Ollos que non ven, estómago que non se revolve.

Creo que non son escrupuloso porque de rapaz non podía selo. De rapaz comía o pan con algo de balor e o caldo, ás veces, acedo. O do pan case era normal. Lembro que cociamos oito pans para oito días (quen enfornaba todos os días tal como estaba o asunto da leña?; non a habíaa), polo que hai que imaxinar como estaría o oitavo pan: coma un penedo ás veces (de aí que en algunha ocasión cheguei a mollalo en auga para poder meterlle o dente) ou con mofo. E sobre o caldo, se por un casual se derramaba (xeralmente pola calor) non ías tirar unha pota case enteira. Porque o caldo facíase en potas grandes para que durase días. Facelo leva o seu tempo, case ou sen case unha mañá enteira, e naquelas épocas o tempo si era ouro.

A Cervexaría de Maceda. Xoves, 7 de novembro de 2019

O TEMPO TEN O SEU AQUEL

Segue a chover. Sempre está chovendo. Dá igual. Non, non dá igual. Se chove, teño que ler no coche. No coche resúltame máis incómodo, e téntame o sono. Se non chove, leo fóra, andando, paseando. Paso mellor o tempo. O tempo ten o seu aquel. Pasa nun suspiro. Rende que nin o demo. O mesmo minuto de tempo pode ser o anverso ou o reverso. Que complicado é todo, carallo! Coma o tempo; tanto o climatolóxico coma o outro. Nunca chove a gusto de todos. Porque todos tamén temos as nosas cousas. Somos raros. Somos felices. Levamos o demo dentro. Flotamos en nubes de algodón. Soñamos na punta dun dedo. Sentamos nun bambán nostálxico. E bailamos no recanto dun soño. Os que sabemos bailar. Hai xente que non sabe bailar. Hai xente que só dá saltos. Que se meta atleta, por deus!

A vida tamén é complicada. Vas. Vés. Corres. Quedas quieto. Ou vas lento. Non sabes que facer! Pensas. Asubías. Miras. Berras. Calas. E non pasa nada. Ou si. A auga non sempre corre; ás veces queda estancada, en remanso. Coma o tempo. Coma a vida. Menos mal que é poucas veces... o tempo pasa, a vida cambia. Segue a chover. Mañá escura. Mañá húmida. Non obstante, a claridade penetra ou furga pola fiestra da cafetaría. Para ver. Para pensar. Para escribir. Escribo que pasa un coche, que asoma unha muller pola praza, que entra un home na farmacia, que reflicten no cristal da ventá unha imaxes da televisión e que o tempo, o espazo deste relato rematou.

A Cervexaría de Maceda. Mércores, 6 de novembro de 2019