BERRANDO POLO TREN

Quero rebentar o mundo porque levo tempo intentando subir ó tren e este non para na estación. O tren é o tren da saudade. A estación é a estación da esperanza. Ó mellor é ó revés. Ás veces chafallo, embrollo os termos. Non sei se a saudade significa pretérito e se a esperanza é o mesmo que desalento. O tren ten rodas de ferro e vagóns cheos de sentimentos e de afectos. A estación asenta á beira dos raís ou das vías e por estas corre a infancia ata máis alá da ponte das Cepas. Quero rebentar o mundo porque vexo, alá ó fondo, o túnel e teño medo a cruzalo. A escuridade non deixa ver as carraxes que levamos dentro. Outros dirán que son os demos os que nos rillan as entrañas. Vai ti saber.

Pasa outro tren por diante da estación e tampouco para. A velocidade del non me deixa ver ben as caras pegadas ás xanelas. Aínda que a algunhas si lles noto o cansazo, o tempo transcorrido entre un alento e un berro. Hai xente que bota a cabeza fóra e berra. Eu tamén berro desde a estación porque non se detén a máquina dos meus desexos, o convoi da miña ambición. Berro e corro detrás do tren ata a mesma ponte das Cepas; sen decatarme, nun suspiro e sen medo de que cruzara o túnel escuro dunha vida que vai e vén por entre as travesas da memoria ou por entre os parafusos enferruxados. Pouco a pouco deixo a estación e baixo berrando por Baños de Molgas porque o maldito tren non se detivo. Eu só quería subir ó tren das ilusións e sentar nun vagón calquera para aloumiñar un sentimento.

A Cervexaría de Maceda. Mércores, 29 de xaneiro de 2020

VERDADES E MENTIRAS

Case sempre digo o que penso, aínda que ás veces penso que todo é mentira. Por momentos é complicado diferenciar unha verdade dunha mentira, e viceversa. Tamén penso nas mentiras piadosas... que seguen a ser mentiras. Os políticos teñen fama de mentir moito. Todos mentimos algo, uns máis e outros menos. Os que máis son os políticos. A ver, se dixeran verdades non terían esa fama de mentiráns, de falsos, de aproveitados. Minto sobre o tempo que transcorre desde a solicitude dun desexo ata o cumprimento do mesmo. Aínda que o desexo sexa verdade. Confeso que na infancia sempre pensei que sería o rei do mundo, pero na actualidade nin son DiCaprio nin me considero James Cameron. Soñaba con aquela verdade que non tardou en converterse en mentira.

É verdade que me emocionei por entre os palleiros da memoria, como é mentira que gozase feliz dentro da miseria, case na indixencia. Hai certas verdade que desexamos de corazón que sexan mentira, como hai mentiras que ansiamos asumilas como verdades. Xa se sabe que a esperanza, para as mentiras e para as verdades, é o último que se perde. Sempre tiven a esperanza en saber mentir ben e que ninguén desconfiase das miñas verdades. É moi difícil asimilar a mentira cabalgando sobre a autenticidade, pero por veces non queda outra que planear o engano para acubillalo, para encubrilo como veracidade. Case sempre digo que o tempo pasa e todo cambia, aínda que hai veces que, isto, tamén é mentira.

A Cervexaría de Maceda. Martes, 28 de xaneiro de 2020

VOLVEU A CHUVIA

Volveu a chuvia e Kobe Bryant deixounos un pouco orfos. Volveu a chuvia e lembro unha nova que lin hai uns días sobre unha muller que afronta case tres anos de cárcere por pegarlle a un fillo que sacou malas notas. A verdade é que ó ler ese titular case me dá a risa; porque pensei en min e na miña nai. Sempre aparecín con suspensos na casa, incluídas as notas finais e ata as de setembro. Sempre arrastrei materias dun curso para o seguinte. E a miña nai, xa o teño dito, tiña a man moi lixeira, como lixeiros eran os obxectos que pillaba ó seu arredor. E nunca se me pasará pola cabeza que fose merecente dalgún tempo no cárcere, nin tan sequera de ningunha amoestación.

Claro que, despois, cando xa lin a fondo a noticia, cando xa a lin enteira cheguei á conclusión de que esa muller merecía máis dos tres anos de cárcere. Porque seica, a maiores de darlle labazadas, golpeábao cun cable nas pernas e dáballe puñadas nos ollos. Na consulta médica, ó neno descubríronlle o corpo cheo de hematomas. O que significa que non eran unhas simples lapadas de carraxe por suspender. Iso xa era maltrato puro e duro. Nun neno! Nun fillo! Dise que unha nai sempre é unha nai, pero tamén é certo que hai nais que nunca deberían parir. Volveu a chuvia, pero, por sorte, a borrasca Gloria xa nos deixou. Aínda que, iso si, deixou un rastro demoledor, con mortos, desaparecidos, neve, mala mar, desolación e gastos enormes. Volveu a chuvia e non queda outra que meterse no coche para poder ler un chisco. Imos alá.

A Cervexaría de Maceda. Luns, 27 de xaneiro de 2020

O GOYA DE BENEDICTA SÁNCHEZ

Baixo “O mandil”, de Berrogüetto, imaxino a Benedicta Sánchez recollendo o Goya á mellor actriz de revelación. Non o recolleu co mandil posto, pero é fácil de imaxinala con el en “O que arde”. Que a gala dos Goya empece recibindo o primeiro premio unha mullerciña galega é algo que, a un galego, lle debería emocionar. A min, por suposto que me emocionou! Axiña tiven que botar a man ós ollos para limpalos. A emoción tamén se debeu a certas comparacións que furgaron pola miña cabeza: tiven unha tía chamada Benedicta (todo o mundo lle chamaba Benedita) e cun físico moi semellante á actriz. Claro que a miña, con menos anos (84 os da actriz) era moito máis vella cá Sánchez. Sempre a acordei cun caxato, dobrada e cunha fortisima artrose nas súas mans. Tamén hai que dicir que 84 anos nos anos 60 non eran os mesmos 84 na actualidade. Baixo o tema “Feel”, de Robbie Williams confeso que seguín a gala cinematográfica baixo a emoción da galeguidade. Este ano a nosa Comunidade estaba máis que representada no pavillón de deportes de Málaga. E foi polo que a aguantei, pois sigo dicindo e denunciando que deberían buscar outro método, outra maneira para o asunto das gabanzas, dos eloxios, dos agradecementos. Son cansados, aburridos, pesados. Sempre o mesmo: grazas ás familias e ós equipos técnico-artísticos. Iso xa se entende, por Deus! Se non fora pola familia, o premiado non estaría na tarima recollendo o premio. Se non fora polo equipo, non existiría a película. Non hai orixinalidade!

Finca Fierro. Domingo, 26 de xaneiro de 2020

A BORRASCA DOS MODESTOS

O novo formato da Copa do Rei de fútbol está a ser defendible pola maioría dos afeccionados e, por suposto, polos equipos máis modestos. Estes nunca tiveron tantas opcións de facer grandes xestas como este ano. Antes, o modesto, podía dar a gran sorpresa no seu estadio ganándolle quizais a todo un campión, a todo un gran club, pero no partido de volta, a calidade e o poder adquisitivo puña a cada un no seu sitio. Si, é certo, houbo excepcións. Pero as de este ano aumentaron e xa desde a primeira eliminatoria. Ó ser a partido único, pois iso... non había segundas oportunidades. Eu encantado da vida! Só que sexa por unha vez, os pequenos teñen dereito a soñar. Claro que a algúns, este ano, nin lles deixaron esta opción. E non o digo porque perderan os partidos, senón polo famoso VAR. Aquí é onde o novo formato coxea dunha maneira escandalosa. Non se pode iniciar unha competición na que certos medios non se empreguen durante toda a súa duración. Señor Rubiales, non se pode facer uso do VAR tan só a partir dos oitavos de final! E os que se viron prexudicados antes? Porque os houbo, señor Rubiales. Que llo pregunten ó Elxe por quedar eliminado na quenda, na rolda de penaltis, onde o porteiro do Bilbao, se se descoida, co seu adiantamento en tres deles, aparece á beira, á altura do lanzador..

E xa que estamos, sigo criticando o detalle de que os clubs modestos teñan que buscar outros campos para poder enfrontarse ós todopoderosos. Imaxino que será porque igual as “estrelas” se poden mancar ó chocar cunha valla ou porque poden bolear por unha barronca abaixo ou porque torcen un nocello nun buraco do campo. Que lles pase isto todos os domingos ós “obreiros” da Segunda B é o de menos. Por Deus bendito, como poden arrastrarse por eses campos os Mesis, Benzemás e demais! A este respecto, ata o propio Zinedine Zidane puxo un pouco de cordura (todo un cabaleiro, e son antimadridista) ó confesar que todos os xogadores pasaron por esas, por xogar en campos de bulleiro ou incluso con algúns cañotos de toxos ou con pedras asomando aquí e acolá.

Quería falar da borrasca Gloria, pero a borrasca da Copa, dos modestos aínda arrasa máis. Non obstante, o meu recordo para esas vítimas.

Finca Fierro. Sábado, 25 de xaneiro de 2020

ANDAINA A NIÑODAGUIA

De cando en vez é bo coller un descanso literario, ou sexa, deixar de ler por unha mañá. O outro día fíxeno. O outro día realicei unha desas andainas ás que eu lle chamo descoñecidas. É dicir, que sei máis ou menos por onde ando, pero tamén sei que ando medio perdido. No coche, que tiña aparcado xunto ó instituto de Maceda, quiteime de xersei, puxen de novo a cazadora e do maleteiro saquei un bonito caxato de cando fixera a ruta do Cares. Baixei pola pista que vai dar á do Alto do Couso e, ó cruzar esta, collín unha estrada pola que nunca fun e pola que nin tan sequera sabía que existía: a que vai a Niñodaguia, en Xunqueira de Espadanedo. Saín ás dez da mañá. Ós tres quilómetros xa tiven que quitar o gorro da cabeza (aínda que en tramos brillaba ben a xeada), e un quilómetro máis tarde houbo que desabrochar a cazadora. Tamén, ós poucos, había que deterse un chisco para a correspondente foto (posteridade e feisbuq, faltaría máis).

O Pumar. Penediño. A Igrexa. O Maio. Niñodaguia. Aquí collín a pista que me levaría ás Cerámicas de Xunqueira. Boteille unha visual por fóra ó museo-taller de olería de Niñodaguia e axiña saquei do peto a parva de chouriza para fincarlle o dente (como se ve, ía preparado). Cando cheguei á estrada que vai de Maceda a Xunqueira, en Veigachá, axiña me apareceu esa recta que medio te fulmina pola súa lonxitude. Non obstante, ás doce menos cuarto, e logo de dez quilómetros e medio, xa estaba este paisa tomando café no centro da vila de Maceda. Aínda aproveitei dúas horas de lectura.

Finca Fierro. Venres, 24 de xaneiro de 2020

A LUZ QUE BRILLABA

Coido que a luz que asoma por detrás do outeiro procede dun obxecto luminoso que estará á espera de moverse. Ou non. Como curioso que son, optei por achegarme para saber o que era. Ou para saber se se movería. Aínda que estaba lonxe, paso a paso e pouco a pouco, cheguei. Ó chegar non vin nada raro. Intuín ó momento que tal brillantez dependería da colocación na que eu estivese. Ou sexa, que o obxecto non podería ser algo grande. Sinceramente, eu emprendera o camiño coa confianza de atoparme cunha nave espacial. Mellor cunha nave extraterrestre ou alieníxena. Non obstante, seguín buscando o obxecto ou o motivo desa luz que vira desde a distancia. Non tardei en atopalo... era o puto cu dunha botella rota! Non lle dei alí mesmo unha patada por medo a cortarme. Andaba cunhas sandalias que deixaban ver todas as dedas.

O descubrimento do cristal recoñezo que me deixou medio fundido (Dixen que confiaba atoparme cunha nave de máis alá das estrelas?). Quedei nun credo de deixar caer bágoas de impotencia e de carraxe. Menos mal que sempre me sentín heroe do desalento. Ou da desmoralización. Así é que non me quedou outra que regresar ó punto de partida. Iso si, fíxeno zorregándolle a todo o que atopaba ó meu paso coa vara que levaba na man. Por certo, a vara téñoa desde que fixera a ruta do Cares. De cando en vez os heroes tamén facemos andainas; non só imos por aí voando coma Supermán. Axiña deixei de preocuparme da luz que brillaba detrás do outeiro. Tampouco alumeaba xa o sol.

A Cervexaría de Maceda. Mércores, 22 de xaneiro de 2020

ESQUIVAR OS ELEMENTOS

Quero ir de aquí para acolá, pero axiña caio na conta de que terei que evitar, esquivar certos elementos. O primeiro é un mangado de fentos, ó que non me queda outra que poñerlle lume. Ós dous pasos son unhas gavelas de toxos, que cargo no carro para facerlle a cama ás vacas. Logo me encontro cunha parella de sapoconchos, que aparto con paciencia, con moita paciencia cara á unha cuneta. Outeo o horizonte e vexo un gran espazo en branco. Quedo bloqueado. Non pode ser, penso. Ten que haber algo que me corte o paso. Desde lonxe só vira atrancos. Non sei que facer. Estou en branco! Opto por chimpar un amieiro e atravesalo no camiño. Agora si, agora xa é outra cousa. Agora non me queda outra que tallar o amieiro e carrexalo cunha carretilla (hai que lembrar que o carro das vacas está ocupado coas gavelas dos toxos). Mentres vou e veño de acolá para aquí, penso ó mesmo tempo como facer para seguir esquivando os elementos. Porque sei que hai moitos máis elementos. Xa que tan pronto como me pasou o de espazo en branco e de paso que fun cortar o amieiro, subín uns metros polas súas gallas para comprobar o traxecto ata acolá. Volvía estar cheo de obstáculos. Efectivamente, non tardou en asomar un penedo que non conseguín mover nin rinchando os dentes. Aniñou en min a impotencia. Por pouco tempo. Lembrei que no carro levaba unha maza. E pouco a pouco, dálle que dálle o penedo volveuse fariña. Suaba, pero seguín. E paso a paso, metro a metro, con esforzo, cheguei ata acolá. Nunca me vencerán os elementos!

Finca Fierro. Martes, 21 de xaneiro de 2020

CON DIRECCIÓN Á CASA

Saín da cafetaría e a noite estaba escura. Estaba escura porque eran as once. Púxenme ó camiño con dirección á casa. Botei un paso para botar, logo, outro. E paso tras paso andei pisando nas baldosas. Algunhas estabas frouxas, soltas. Practicamente sen unha alma pola rúa. Só practicamente, porque unha muller dirixíase a un caixeiro e un home, metros máis abaixo, ía tapado cunha capucha pola outra beirarrúa. A noite, a maiores de estar escura, estaba fría. E segundo ese home se cubrira coa carapucha, por que non podía botala eu tamén sobre a cabeza? Que sentido ten pasar frío tendo con que abrigarte? Boteina sobre a cabeza, e ó momento xa souben que fixera ben.

Collín o atallo a bo paso. A bo paso porque era tarde, a noite estaba escura, ía frío e aínda tiña moitas cousas que facer ó chegar á casa e antes de ver algunha película de cine. Collín o atallo intentando ver onde pisaba. Ó ter esa escuridade encima, non sabes con que te podes atopar. Porque no atallo existe unha zona na que non se ve un carallo; no hai luz pública. Está o poste ou o farol, coa súa correspondente bombilla, pero a luz brilla pola súa ausencia; por fundida me imaxino. Desde o ano da pera. Menos mal que xa me sei o atallo de memoria. Tan só temo pisar os caracois. Claro que, hoxe, coa noite fría que queda, os pobres, estarán a invernar. Crucei sen problemas o atallo e en cen metros máis xa cheguei ó meu fogar. A partir dese momento, a preparar a mesa para escribir, para conectarme a unha rede social e para, iso si, escoitar música. E esperar a que chegue a hora da película.

Finca Fierro. Domingo, 19 de xaneiro de 2019

O POTE DA CALDA

A política no noso país empezou a andar. Con polémica, pero empezou. A política do noso país é coma aquel pote da calda que se cocía para acomodar ós renchos, ós porcos. Entre uns que lle atizan e outros que o remexen, o pote ferve que ferve, e a calda, os ingredientes, ou sexa, nós, saímos escaldados. Coma sempre. Porque sempre seremos nós, a caldada, os que caiamos na pía ou no barcal dos seus cortellos. Sempre seremos nós os que alimentemos a non sei cantas vicepresidencias e unha morea de ministros.

Sigo collendo ó pote como guía para completar este Recuncho. Segundo no pote se mesturan verzas, patacas, nabos, remolachas e demais, mesturarei aquí algunhas novas que, máis o menos, me chamaron a atención durante a semana que pasou. E sen saír da política direi que o Consello do Poder Xudicial pídelle a Pablo Iglesias “moderación e mesura” nas súas críticas. E prudencia, claro. Está a xustiza no noso país como para pedirlle, principalmente, mesura. Con quen ten mesura ela? Se practicamente non hai un acto seu que non sexa criticable. A xustiza no noso país sempre se puxo do lado de quen se puxo, que non é precisamente do homiño normal e corrente.

Menos mal que aínda nos vai quedando a xustiza da OCU (Organización de Consumidores e Usuarios), que acaba de denunciar a unha tenda de Bilbao porque seica cobra 15 euros por probar un traxe de noivos. Hai algúns que lle botan unha cara... Dentro de nada hai que empezar a vestirse a ollo. Para un servidor, iso entra na ilegalidade máis absoluta.

Tampouco é de xustiza que dean mitins, conferencias, parolas, entrevistas para defender ó rural, cando eses mesmos politiquiños pechan centros de saúde, estacións de ferrocarril ou colexios. Non é de estrañar entón que case unha ducia de concellos non teñan ofertas de aloxamento, de hospedaxe (nin tan sequera para unha noite) para o turismo que queremos que nos visite. Quen se atreve a montar un hotel nunha vila que, ó mellor, nin chega ós cincocentos habitantes; nunha vila que non podes sacar un billete de tren porque non hai despacho dos mesmos; ou nunha vila que, aínda que teña hospital, non podes parir. Dicía Eduardo Galeano que “a xustiza é como as serpes, só morde ós que están descalzos”. Quen están descalzos?...

Finca Fierro. Sábado, 18 de xaneiro de 2020

POLO UNIVERSO DA FELICIDADE

Eira Domingo Salvia nin é guapa nin é fea, nin é alta nin é baixa, nin é gorda nin é fraca. Eira Domingo Salvia é a filla da Carracha. Narciso Preguiceiro Florido nin ten bigote nin ten barba, nin coxea dunha perna nin se queixa da outra, nin traballa nin descansa, nin sobe nin baixa. Porque Narciso é pura nugalla. Pero o fillo do Saltón quérelle á filla da Carracha. E así empeza a historia desta parella que todas as tardes senta á beira dun canastro, míranse ós ollos e non se din nada. Nunca se din nada. Tan só se contemplan, ás veces sorrín, outras deixan caer bágoas de emoción e sempre, sempre, sempre soñan co seu amor. Non ven pasar á xente. Non oen os ruxerruxes. Non senten as mofas. O instante está aí, o momento non ten fin, o mundo é seu. De cando en vez abrazan os pés do canastro e deixan que as súas puntas dos dedos se toquen, para que a chispa brote. E bríllanlle os ollos. E sóbenselle as cores. E tensan os músculos. E aguantan a emoción. Cando a aguantan. Cando non a aguantan caen pingas de orballo polas súas caras. Míranse. Non din nada. Silencio. A filla da Carracha vence a cabeza para o lado esquerdo. O fillo do Saltón baixa os ollos cara o peito dela. Quere rebentar o mundo. Queren, os dous, que rebente. Para ser po e que as súas partículas se xungan, se peguen, se eternicen e floten polo universo da felicidade. Pero o mundo non rebenta, e sen deixar de mirarse, erguen, dinse adeus coas miradas e Eira Domingo Salvia, a filla da Carracha, vaise para a súa casa, e Narciso Preguiceiro Florido, o fillo do Saltón, queda no medio da rúa de pasmón.

Finca Fierro. Venres, 17 de xaneiro de 2020

O MESTRE DA CONCIENCIA

Quero ser africano para que un raio de sol me abrase a quimera pola que estou navegando. Quero navegar por entre as enredadeiras dunha historia que, quizais, algún día contarei. Contarei que todo vai do principio ata o final, atallando nas curvas e sen ningún descanso para reflexionar. Reflexionar para situarte no pasado é coma retroceder cos ollos pechos, que ás veces é bonito e por veces é amargo. Como amarga é a soidade dunha canfurnada, ou o entretollo dunha acción. Quero ser eu para que non sexa outro por min. Quero ser o silencio dentro da algueirada e o bruído deitado no sosego. Eu son único, inxente e impoluto, ou sexa, sen mácula. Quero furgar por entre as matogueiras da apetencia e acubillarme entre o mofo dunha carballeira.

Xa sei que quero ser moitas cousas, pero será o tempo o que me apouvigue sobre o leito da verdade, o que me deixe caer sobre a liña que escribín sen querer. Ou sen pensar. Hai liñas escritas que rachan os muros da ignorancia; ou que esgazan os valados do raciocinio. É complicado ver de onde saen os tiros. Porque sempre hai alguén que quere disparar. Aínda que só sexa con palabras de auga. Quero ser o home que vai e vén por entre os recunchos dunha concordia ou dunha harmonía para que o silencio se deite sobre a paz dun conto, de todo un conto. Eu son o específico, o inigualable que asegura que todo é verdade. Ata a propia mentira. Que xa é dicir. Claro que para iso o digo eu. O eterno. O mestre da conciencia. Da miña, por suposto.

Finca Fierro. Mércores, 15 de xaneiro de 2020

UNS POR MOITO E OUTROS POR POUCO

Moi de cando en vez dáseme por achegarme ata o centro de Ourense para ver se algo cambiou ou se todo segue igual. O outro día fíxeno e case todo segue igual. Menos a praza Bispo Cesáreo. Desta desapareceu xa o famoso belén dos 18.000 euros. Foi notar iso e asomar, coma un lóstrego, un pensamento: “alá vai ó carallo o turismo en Ourense”. Porque entre as termas do río Miño (que seguen escaralladas) e o belén do Jácome, Ourense quédase sen alicientes turísticos. Vale, si, a ponte romana e a catedral. E xa está. Ata Baños de Molgas ten moitas máis ofertas: desde a burga ata o cruceiro de Almoite, desde A Pitediña ata Os Milagres, desde As Mestras ata a capela de Santa Eufemia, desde o Outeiro do Corno ata o San Vitoiro, desde a estación do ferrocarril ata a torre da igrexa de San Salvador, desde a Ponte Vella ata a Ponte das Cepas. E non sigo que me perdo.

Ourense precisa turismo e, pola contra, hai un pobo en Austria que se chama Hallstatt que, dos 800 habitantes que ten, e desde que se colleu de modelo, de deseño para a película de animación “Frozen”, pasou a 10.000 turistas ó día. Ante esta avalancha, o propio alcalde empeza a solicitar que non se visite. Parece que a masiva afluencia de turistas non lle permite ós residentes realizar ben as súas tarefas. E oín na radio que lle quixera pasar a papeleta a outro pobo semellante, pero que, o alcalde deste, tamén se negara. Resumindo, e turisticamente falando, uns por moito e outros por pouco.

A Cervexaría de Maceda. Martes, 14 de xaneiro de 2020

HAITÍ E AUSTRALIA

O 12 de xaneiro de 2010, Haití era o país máis pobre de América. Ese día, un terremoto de magnitude 7.0 segou a vida de máis de 300.000 persoas, quedando feridas máis de 400.000 e millón e medio sen fogar. O 12 de xaneiro de 2020, hai xa dez anos, Haití aínda é máis pobre. E iso que Antonio Fraguas de Pablo, máis coñecido como Forges, non deixou de salientar nas súas viñetas durante moitos meses un “e non te esquezas de Haití”. Pero si nos esquecemos de Haití. Xa digo, a dez anos desa impresionante desfeita, Haití aínda é máis pobre. Consagrámonos máis a recuperar Notre-Dame, por exemplo, que a reconstruír Haití. Sufrimos e penamos ante o derrube das torres xemelgas, pero ante 300.000 mortos haitianos resignámonos ante as forzas da natureza. Non che é o mesmo ser rico que ser pobre. Vaiche boa!

Tampouco é o mesmo que un gran incendio se desenvolva en Europa, por exemplo, que nas antípodas. Arde Australia enteira e as axudas en masa brillan pola súa ausencia e a afouteza dos voluntarios... ufff, aquilo queda no quinto inferno, nunca mellor dito. Máis de dez millóns de hectáreas queimadas, 27 ou máis falecidos, miles de persoas evacuadas, o 70% das selvas tropicais arrasadas e máis de mil millóns de animais abrasados. Son cantidades que se len axiña, pero que, friamente, doen, doen moito.

Claro que, Haití é unha cousiña pequeniña que, para máis carallos, é moi pobre, e Australia está onde o aire dá a volta. Canta falta nos fas, Forges!

Finca Fierro. Luns, 13 de xaneiro de 2020

É A GUERRA!

Sábese que Groucho Marx nunca dixo “Máis madeira, é a guerra” na súa película “Os irmáns Marx no Oeste”, que foi aquí, no noso país, na súa versión dobrada, cando se empregou esa expresión tan usada. Desconfíase que foi Miguel Mihura o autor da dobraxe. É igual, ante isto, estou por apostar que Donald Trump viu a película na súa versión castelá. E está a coller a frase ó pé da letra. Quere guerra con Irán, e non hai maneira. Hoxe parece que se calmaron un pouco as augas, pero estando ese personaxe polo medio non creo que tardemos moito en exclamar: é a guerra! A guerra, o último amparo dos incapaces. A guerra, a loita na que sempre perden os inocentes. A guerra, cando estoura, mata e destrúe.

Tamén o xoves, día 9, de madrugada, exactamente á 01.08 quixo estourar Baños de Molgas. A esa hora, un pequeno tremor de terra de magnitude 2,4 apareceu bufando desde o seu epicentro en Sanguñedo, para facer tremer e bailar obxectos e para espertar á maioría dos veciños. Un minuto máis tarde chegou outro aviso con magnitude de 2.1. É dicir, un simple tremor para ter algo de que falar polo día. A Baños de Molgas non a destrúen así como así. Tan só aquel horripilante terremoto que si destruíu Lisboa o 1 de novembro de 1755 foi quen de que a burga deixase de botar durante un par de minutos. De todos é sabido que a burga é o mellor baremo, a mellor testemuña de todo o que acontece en Baños de Molgas. É a patroa da vila.

Volvendo á guerra, tamén semella que empezan a espertar os cans que dormen, ou sexa, empeza a armarse un desencravo entre o PSOE e Unidas Podemos. Un anuncia a destempo; outro víngase con exceso. E estamos empezando. Oxalá acabe aí a cousa e que non lle dean ás ós das dereitas, que estes axiña aproveitan calquera abertura, calquera posibilidade para asaltar á que pensan que é a súa patria. Sempre se consideraron moi patriotas. Para isto tamén teño unha cita cinematográfica, unha que asoma na película “Sendeiros de gloria” (quizais o filme máis antimilitarista de toda a historia cinematográfica): “O patriotismo é o derradeiro refuxio dos covardes”. Empecemos ben o ano e pasemos do “é a guerra” ó “aquí paz e despois gloria”.

Finca Fierro. Sábado, 11 de xaneiro de 2020

LIBERDADE PARA OPINAR

Escoito á Cacho Señora Dona Barbra Streisand e sigo opinando que é a mellor voz do mundo mundial. Claro que, agora, cada quen que pense de min o que queira e que opine o que lle dea a gana desa cantante e actriz. Vivimos nun país libre (é un dicir) no que a liberdade de opinión é coma o bo dunha rula polas fincas das Lagoas. Claro que, a moitos paxaros, xa sabemos todos, se lles corta as ás. É outro dicir. Non fagades moito caso, porque como a nosa España non hai. Vaia, segue o asunto de actrices e cantantes... polos auriculares asoma a voz insinuante desa muller espectacular chamada Marilyn Monroe, quizais ou sen quizais a actriz máis castigada e máis maltratada polas malas linguas, ou sexa, por todo ser vivo.

Dicía que temos liberdade para opinar. É verdade; se ti dis negro, por que eu non vou poder dicir branco. Se uns falan da raza celta, por que outros non poder falar dos iberos. Certo, haberá uns cantos que deixarán caer, así coma quen non quere a cousa, a raza aria. Iso, coma se fora un lapso. Somos un país libre! Eu teño liberdade para escoitar a Chet Baker, e non che vou prohibir a ti que escoites a Manolo Escobar ou a Mozart. Por que eu non vou poder ladrar coma un can. Ou oulear coma un lobo. Que carallo, o ouleo do lobo é bonito. Ata me dan ganas de subir ó Outeiro do Corno e alí... alí oulear por este país noso que é libre, no que non se censura a ninguén. Ata temos liberdade, por exemplo, para pedir no Parlamento calquera falcatruada. Cantas ganiñas hai de armar as do demo!

Finca Fierro. Venres, 10 de xaneiro de 2020

HIPOCRISÍA NUN DEPORTE PODRE

Sigo dicindo que o fútbol é o mellor estudo ou análise sobre a personalidade humana. Nun partido de fútbol notas e ves ó momento como ese demo que levamos dentro asoma pola nosas bocas e polos ollos. No fútbol, tamén, como non, axiña descubrimos a hipocrisía da xente. Non hai moito, a maioría dos afeccionados españois acusaron a Guardiola e a Xavi de ser algo así como dous individuos que se vendían ó petrodólar e que vivían nun país no que os dereitos humanos brillan pola súa ausencia. Dicir que puxeron o grito no ceo é pouco dicir. Non obstante, levo uns días que noto que esa maioría non pon patas arriba as redes sociais nin os artigos de opinión sobre Arabia Saudí (u-los dereitos humanos?), lugar de celebración da Supercopa de España, na que participan os catro grandes equipos do noso país. Seguro que para eses “afeccionados tan listos”, a Federación, o Real Madrid, o Barcelona, o Atlético de Madrid e o Valencia fan ben en querer encher as arcas cos petrodólares dos xeques. No caso dos dous xogadores cataláns, pois que vai ser: que son uns renegados. Tamén é verdade que, no caso de encher as arcas, énchenas os dous grandes; que cobran 8 millóns de euros, mentres o Atlético vai que chuta con catro e o Valencia... o pobre Valencia non me estraña que “pasara” olimpicamente de facerlle fronte ó Real Madrid o outro día. Total, para tres millóns que vai cobrar. Para min ese día fixo folga, non de brazos caídos, senón de pernas folgazanas. E fixo ben. Este deporte está podre.

Finca Fierro. Xoves, 9 de xaneiro de 2020

ENTRE O REFAIXO DO INVERNO

O frío penetra por entre o refaixo do inverno e un raio de sol non é quen de temperar un sentimento. Quero correr pola estrada que me leva ó recuncho máis afastado da memoria, pero canso decontado, axiña me deteño para escribir un verso. Un verso que non sei rimar, pero que queda aí, suspendido no tempo, flotando polo universo. Non lle teño medo ó silencio. Por iso berro. Berro unha e outra vez para que se escoiten os meus lamentos. Quero beber do xeo que escorre pola ramallada dunha xesta. Paso unha man pola cabeza e xemo, laio de ansiedade e... tamén, por que non, de medo. Temor a ter medo de non saber o que son, de non saber o que quero. Medo a non quecer entre o refaixo do inverno.

Corro de novo ata que a suor pinga poemas que non consigo rematar, mentres que o bafo, o alento que sae da miña boca deixa sinais en debuxos estampados contra os codesos. Hai codesos que atrancan os camiños e hai camiños que custa moito percorrelos. Algúns son coma capítulos dunha novela sen punto final ou coma sorrisos que se conxelan, que xean no tempo. Non todos os camiños son rectos; nin están asfaltados. Así é que non queda outra que introducirme entre o refaixo do inverno e intentar darlle calor ós fríos pensamentos de cando o tempo era negro. Quero rachar o silencio cun berro seco. Berro polo que foi e xa non é, polo que pasou e xa non pasa. Berro polo que está por vir. Ó mesmo tempo, acubillo entre o refaixo do inverno.

A Cervexaría de Maceda. Mércores, 8 de xaneiro de 2020

DIÑEIRO, SAÚDE E AMOR

Ata 18 anos menos de vida nos barrios pobre. Era a nova que asomou hai uns días en certos medios de comunicación escritos e falados. Entón é o que eu digo: que hai que cambiarlle a orde a eses famosos desexos de “saúde, diñeiro e amor”, tan en voga estes días pasados. Sempre dixen e sigo dicindo que primeiro é o diñeiro. Xa, claro, pero como non teñas saúdes... Como non teñas saúde, ó mellor, con cartos recupérala pouco a pouco. Mentres que, por moita saúde que teñas, como non teñas con que comer, mal asunto! O corpo mingua de tal maneira que acaba convertido en po.

E se non, aí está a proba de que, ano a ano, aguantamos algo máis neste mundo porque a calidade de vida vai a mellor. Antes, na posguerra, por exemplo, tal calidade brillaba pola súa ausencia. Para o paisano de a pé, por suposto. Agora, non é que o paisano de a pé viva na gloria, pero polo menos, come. Si, os que comen. Se non comen, xa vemos como están de saúde. Por iso penso que xa vai sendo hora de facer unha nova versión musical e que alguén cante “diñeiro, saúde e amor”. O amor incluso o pode quitar. Para este non hai orde ningunha. Sábese ben que o amor é pasaxeiro. Case sempre é efémero. Ás veces ata dura menos que uns billetes de euros. Xentiña, non queda outra que se queremos saúde, hai que trasladarse ós barrios máis prósperos da cidade, das cidades. Igual temos a sorte de que, nestes, nos caian os pans cocidos do ceo. E tendo que comer, a saúde fortalécese. A que estes días vos suaron as graxas?

Finca Fierro. Martes, 7 de xaneiro de 2020

MEDO Á COSTA DE XANEIRO

Acabouse o que se daba. Ás catro e vinte da tarde do día de Reis ou da Epifanía do Señor dou por rematadas as celebracións de Nadal. Certo que a min moito non me afectaron. Ou si. Durante este tempo non tiven que madrugar para coller camiño de Maceda. Durante este tempo o corpo, principalmente o estómago percorreu o viacrucis das lupandas, larpeiradas ou das ceas opíparas. E iso que son dos que me controlo un pouco a causa do despoxo, do fargallo de estómago que teño. Pero aínda así, o exceso faise dono e señor dunha mesa sobrecargada de produtos gastronómicos. Pero por todo o demais, para un servidor, son unhas festas que nin lle van nin lle vén. Quen o diría!, cando, a causa delas, escribín xa varios relatos ou críticas; que se a esaxeración das luces das cidades, que se a cruz do belén de Ourense, que se a cara do de Allariz; que se os Reis Magos cos seus agasallos. Son festas que cansan, que chegan a aburrir. Polo súa duración, polo seu barullo, pola súa barafunda, pola aglomeración nas rúas, nos centros comerciais e por esas farturas gastronómicas citadas. Procuro non analizar xa as xuntanzas familiares; que nestas datas semella que deberían ser de concordia, entrañables, pero que, ás veces (penso que poucas), vólvense incómodas, medio tormentosas, coa sensación de pisar sobre areas movedizas. Na cuestión económica, non me estraña que lle teñamos medo á costa de xaneiro; a ver quen a sobe sen unha cadela no peto. Porque todo se dilapidou no decembro.

Finca Fierro. Luns, 6 de xaneiro de 2020

TODO É ABSURDO

Todo é unha quimera. Desde observar como un paspán bota fume polo seu nariz ata querer asentar nun satélite artificial para contemplar o universo. Todo é unha ilusión. Desde pensar que os Reis Magos che van resolver a papeleta da felicidade ata botarte desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas, a case 30 metros de altura, pensando que vas aterrar de pé, con parsimonia e en plan de Supermán. Todo é unha utopía. Desde calcular que a distancia que vai de aquí ata Marte é a mesma que cando volvas (se volves) ata absorber todos os devezos que sentes por alguén, incluso pola túa propia sombra.

Todo é un esperpento. Querer opinar do que non sabemos e, ás veces, querer demostrar o que xa coñecemos. Como lle explicas a alguén que o río Arnoia é o mesmo que pasa por Baños de Molgas e por Allariz. Como vai, como chega dun lugar ó outro. Polo río abaixo vai unha troita de pé... Hai que preguntarlle á troita. Todo é absurdo. Desde crer que vinte elefantes non romperán a tea de araña ata imaxinar que eu, precisamente eu, chegarei algún día ó planeta do meu amigo alieníxena. Será imposible; o seu planeta está a anos luz. Imaxino que non vivirei tanto. Todo é unha carallada. Desde querer comungar con rodas de muíño ata pensar que podes facer a seitura no mes de xaneiro. Case é mellor deixar que o tempo pase, a vida siga e que a felicidade sexa a nosa sombra... se vai sol. Se non hai sol, sentaremos ó pé dun formigueiro e botarémoslle terra ó asunto. A este asunto.

Finca Fierro. Domingo, 5 de xaneiro de 2020