A VIVIR, QUE SON DOUS DÍAS

Nubrado, pero coa temperatura apta como para andar en camisa. Non obstante, saín coa cazadora. Porque fun ler pola beira do Barbañica e tiven medo que, nas sombras, a camisa non fose suficiente. O que si aconteceu realmente e que o po dos piñeiros púxoma perdida. A cazadora, se entende. Eu non sei se ás veces me entendedes ben. Aínda que confeso que sería por miña culpa, porque non me sabería explicar. Por iso recalco certas cousas. Coma por exemplo o da cazadora. Imaxino que xa entenderiades que o po me puxera perdida a cazadora, pero... e se pensabades na camisa.

O ser humano ás veces é algo complicado; adoita escapar pola extrema. Algunhas veces quere buscarlle non sei cantos pés o gato, cando todos sabemos que este mico doméstico só ten catro. Queremos facernos a vida difícil; e co sinxela que é. Simplemente consiste en tirar para adiante e vivir. Vivir que son dous días. Non lle poñamos atrancos. Se os pomos non queda outra que apartalos, que quitalos. A ver, non é mellor vivir alegres que acovardados, vivir felices que amargados. Co bonito que é subir a un outeiro, poñerse en pelotas e berrar. E berrar coa felicidade aniñando na alma e cun enorme sorriso nos beizos. Berrei e ó chegar á casa limpei a cazadora. E feliz.

Finca Fierro. Domingo, 31 de marzo de 2019

POLÍTICA, CENSURA E MOZAMBIQUE

Que ten a política, que ultimamente todo o mundo quere entrar nela?Estes días xa me aburren os xornais porque lles dedican páxinas e máis páxinas á precampaña electoral. Non digo nada cando se inicie a propia campaña. Que ten a política, que xa me perdo con tantos partidos. Si, é bonito que na democracia non sexan tan só dous. Pero chega un momento en que, entre tránsfugas duns e rupturas doutros, xa non sei que candidato está en cal partido ou por que partido vai tal candidato. Que ten a política? Ten unha poltrona moi cómoda na que, algúns, collen algo de poder e, a maioría, un soldo sen case dar golpe. Ou sen case. Por que hai cada candidato... Algúns incluso deberían ser censurados.

Pero non. Hai outras censuras que arreguizan. Rectifico; a min xa non me chaman a atención. Porque xa hai moitos anos que digo que, na democracia, hai tanta ou máis censura que houbo na ditadura. Nesta, como sabías o que había, xa procurabas non dicir o escribir certas cousas. Na democracia, pensado que es libre, libre de verdade, dis ou escribes cousas que axiña notas o golpe ese coma o que se lle daba ós coellos cando os matabas; ou sexa, que te censuran de tal maneira que ata chegas a pensar que, para escribir, mellor noutros tempos. Porque a min que ninguén me diga que a actuación da Xunta Electoral de Barcelona é lexítima, legal e oportuna logo de prohibirlle ós medios públicos cataláns TV3 e Catalunya Radio as expresións “xuízo á represión” ou “presos políticos”. Para un servidor, iso é peor cá censura. Iso é un acoso puro e duro como Maduro lle fai a Guaidó, inhabilitándoo durante 15 anos para exercer cargos públicos. Aquí hai dúas varas de medir: o da Xunta Electoral aplaudímolo e o de Maduro condenámolo; cando tanto unha coma o outro son reprimendas ou prohibicións ou inhabilitacións.

Dúas varas de medir coma dous mundos. Case 500 mortos en Mozambique polo paso do ciclón e case non souben del porque os medios de comunicación pódese dicir que pasaron sobre el con pés de la. Se fora nun país “auténtico”, estudarían o ciclón, o país, as xentes do país, o remuíño do ciclón, a intensidade do ciclón e a rotación do ciclón. Pero Mozambique é un país africano e queda no quinto inferno.

Finca Fierro. Sábado, 30 de marzo de 2019

POR CULPA DA TUBERCULOSE

Non todos somos iguais. Uns levamos o demo envolto nunha toalla e outros, a este mesmo diaño, metémoslle un toxo por debaixo do rabo para que se alporice e faga das súas. Uns loitamos a brazo partido contra unha enfermidade grave, mentres que outros déixanse ir, déixanse ir ata que se consumen ou ata que optan por rematar dunha vez. Máis ou menos o que lle aconteceu a un mozo de 26 anos de Baños de Molgas, alá a finais de decembro de 1926. Tal mozo respondía ó nome de José Garrido, que estando no hospital provincial ingresado desde o 22 de novembro por unha tuberculose que padecía, optou polo remate final, por quitarse el mesmo a vida.

E fíxoo ás nove e media da noite cunha navalla barbeira que dirixiu sen compaixón ningunha cara ó pescozo. Si, sabemos que hoxe moitas enfermidades teñen cura, ata as máis perigosas, pero no ano 26 ata a máis leve podía ser mortal. Coido que José Garrido tivo que verse moi mal para optar por esa fatal solución. E digo de sentirse fatal porque con 26 anos aínda lle quedaba moito por vivir. El tiña que saber iso. Pero cando tirou para adiante é porque a ese demo a maldita tuberculose non lle meteu un toxo só debaixo do rabo, senón que lle meteu toda unha gavela para que unha navalla barbeira segase a vida do pobre rapaz.

Finca Fierro. Venres, 29 de marzo de 2019

QUE ME QUITEN O BAILADO

Cun pano das mans limpo os anteollos e penso que o axóuxere duns versos viaxa polo espazo sideral dunha ansia que non ten fin. Sempre haberá poemas que cunha pequena rima nos encherán a cabeza de planetas. Ou de estrelas. Tamén é verdade que sempre haberá poemas que, metendo moito ruído, nunca dirán nada. É moi difícil acomodar a vida no sofá cama dunha esperanza que nunca chega. Que nunca chegará. Volvo coller o pano das mans e limpo de novo os anteollos porque a poalla dunha congoxa penetra no punto e coma dunha existencia que, ás veces, non é tal. Non é tan fácil nadar contra corrente.

Nin é fácil asubiar ó estilo Morricone por entre os parágrafos dunha novela. Dunha novela barata, pero novela. Sigo sen ver ben. Será porque a sucidade dun argumento non está ben distribuída polos principios materiais do meu intelecto. De que intelecto? Pobre intelecto! Querer ser o que non se é, é coma cometer un pecado pensando que te absolverán. Non hai salvación neste val de lágrimas. Menos mal que eu sempre subirei a un outeiro para berrar, para bramar que a vida é unha bágoa e dous sorrisos. E despois que me quiten o bailado. Quito os anteollos e vexo a vida como cambia de color; da negra sombra de Rosalía á ultra violeta de U2.

Finca Fierro. Xoves, 28 de marzo de 2019

XANDRA E AS LARETAS

Xandra Llorís Lanzada vive ó lado do mar. E moitas veces realiza paseos á súa beira. Xandra Llorís é doutora e non hai día no que non teña que realizar operacións nos oídos dos pacientes. Gústalle o seu traballo pero ás veces remata as mañás esgotada. Non obstante, cando isto acontece, adoita evadirse facendo traballos manuais, uns bonitos traballos manuais. Tan bonitos que lle colleu gusto e xa ten algo así coma un club de fans, de seguidoras. A filla de don Tarsicio Llorís, O Mestre, adoita chamarlle ás súas “alumnas” As Laretas. Semella que lle dan á lingua coma se foran as antigas lavandeiras ou algo parecido ó Sálvame ese dos ruxerruxes. A Xandra, ó principio, custáballe entendelas porque falaban nun dialecto que ela aínda non collía moi ben, pola velocidade con que o facían. Emporiso, pouco a pouco e a causa de oílas dálle que dálle, foille collendo o xeito e, agora, xa o pasa divinamente coas súas Laretas. As propias “alumnas” tamén están un chisco alucinadas con ela. Porque sendo unha doutora de clase, cústalles entender que se dedique a perder o tempo con elas. Pero Xandra sabe que non perde o tempo. Xandra Llorís Lanzada ten as tardes dos mércores para desconectar un chisco dos brumes, pústulas e demais calamidades dos oídos da xente.

Finca Fierro. Mércores, 27 de marzo de 2019

MEXADAS POLA N-525

Case se pode dicir que todos os días (polo menos os laborais) teño que percorrer o traxecto da N-525 que vai desde o cruce con Marcelo Macías ata o Polígono de San Cibrao, uns nove quilómetros ou dez, tanto de ida como de volta. Pois ben, desde hai un tempo para acá, uns meses, cada vez que paso por ese traxecto, ou sexa, dúas veces ó día, sempre, pero sempre me acordo da miña etapa de neno, de cando nos puñamos a mexar polos camiños e faciámolo, claro está, andando. Xa sabedes, o risco que deixaba en zigzag a urina porque o movemento facía mover á... E á miña memoria non lle queda outra que trasladarse ós anos 60 porque nese traxecto (e imaxino que moito máis alá, tanto cara Vigo como cara Benavente) a alguén se lle deu por asfaltar as gretas tal como mexabamos os rapaces. Agora vou co coche e, zas, “as mexadas dos nenos”. Así lle chamo a esas marcas que van en zigzag por toda a estrada, tanto por un carril coma por outro. É dicir, ou sexa, os típicos parches cos que se adoita tapar o desastre. E non aprenden! Sempre é o mesmo: un pobre parche que con catro pingas de auga e dous graos de temperatura rebenta xa porque ten que rebentar. Mañá volve tocar sorrir cando vexa as mexadas dos nenos pola N-525. País!

Finca Fierro. Luns, 25 de marzo de 2019

ESPERANDO O RAÑOSO

Estaban todos tumbados sobre un penedo do alto da Chaira. Uns miraban para Barricobos e dous ou tres con dirección ós Poulos, aínda que os amieiros da Porfía non deixaban ver gran cousa; tan só quedaba a intuición. Todos estaban esperando o Rañoso. Facía unha hora que se soubera que fuxira do cárcere de Pereiro, onde levaba cinco anos porque dixeran que matara a un forasteiro (algo máis alá do Padornelo) que pululaba por Baños de Molgas.

Quen lanzou o bulo foi o gran cacique da vila (ó que lle chamaban así, O Cacique), aínda que moitos veciños non pensaban da mesma maneira. Pero o que manda, manda. Como estaba a mandar agora sobre os que estaban tumbados no penado da Chaira. Mal pensaban estes que O Rañoso asomase polas Corgas. Apegouse ó muro do campo de fútbol e achegouse, con moito sixilo, a uns 25 metros tan só de onde estaban “os mandados”. Colleu folgos, púxose de pé, berroulle ós apostados no penedo, baixou o pantalón e ensinoulles o cu. Logo soltou gargalladas a treo ó mesmo tempo que exclamaba: “dicídelle ó Cacique que me veña bicar o cu, que teño paxariños”. E cando os “tumbados” quixeron reaccionar, xa O Rañoso botara a correr pola Parrumeira abaixo e cruzou o río Arnoia todo feliz e contento.

Finca Fierro. Domingo, 24 de marzo de 2019

MARCHO PARA O CANADÁ

Mentres os políticos andan xa a toda mecha para acadar votos para o 28 de abril, un servidor andou a coller experiencia para marchar definitivamente para O Canadá. E creo que a collín. Creo sinceramente que xa podo ir de leñador para o país americano. Xa me considero un profesional da machada. Por algo experimentei todo o inverno nas cepas da Costa da Gándara. E o sábado, exactamente, ás 12.58, dei por concluído o corte de todas elas. De todas as cepas que abarcaban preto dunha hectárea, que é moito terreo, que é moita cepa. Moita. E á machada. Si, xa sei que algúns pensarán nas motoserras. Con elas empecei. Pero o zume da propia cepa non deixaba que a cadea circulase como tiña que circular. Probei coa machada. Cuns cantos golpes, zas, cepa cortada. Pero, ó pouco, fixen máis probas para dar os menos golpes posibles. Cunha peta (nas terras da miña muller) ou sacho (para min, sempre) escarvei un chisquiño, xusto para poder cortar por debaixo do nó, por debaixo de onde se enxertara a cepa. E a partir dese momento axiña me dixen que valía para marchar para O Canadá. En dous ou tres golpes, zas, cepa cortada. Aquilo era coser e cantar. Para a mente, claro, que para os cadrís e os brazos, non sei, non sei.

Certo que aínda queda moito traballo por facer: sacar as estacas e, o peor, arrincar mil postes de cemento ou máis. Pero todo se andará. O caso é que... alá van 20 anos de traballo escravo. Escravo si; porque unha viña grande é unha escravitude para dúas ou tres persoas tan só. Que practicamente non dá ningunha alegría. Nin tan sequera cando se cobra a colleita. Porque de todos é sabido que os prezos das uvas son como son. Perdón, son como ordenan. E os desgustos daqueles anos nos que ninguén che quería as uvas, arrabuñan de tal maneira a alma, que che queda un pouco de secuela para un bo tempo... noites sen durmir, cabreos, angustias, andar na procura de bodegas arrastrados coma monicreques, denunciar incluso a algunha porque se tirou anos sen pagar... un calvario!

Agora prefiro non pensar xa neses momentos. Agora toca dar unha volta polo Canadá para demostrar a miña profesionalidade coa machada.

Finca Fierro. Sábado, 23 de marzo de 2019

EN PÉ DE OBRAS

Hoxe, por calquera concello que pases, están en pé de guerra. Digo de obras, de rúas levantadas, de limpezas xeneralizadas, de obradoiros a darlle cun sacho, de cuadrillas dálle que dálle (é dicir, danlle dous e miran cinco ou máis). Ó final va sei verdade iso que xa empeza a ser unha ladaíña... que debería haber eleccións todos os anos. Que si, oh; que aquí só se traballa cando lle vemos as orellas ó lobo. Ou cando pensamos que llas podemos ver.

Porque hai algúns (hai que recoñecelo) que nin lle temen ó lobo nin rabo de gaitas; son tan intocables, que ata sen erguerse dun sofá do seu salón son capaces de acadar a maioría absoluta. Fagan obras, non fagan obras. Realicen mitins, non mitins. Inauguren actos, non inauguren actos. Pero os demais si, os demais ata chegan a arremangarse eles mesmos os pantalóns e luxarse incluso por uns cantos votos. E non lles importa. É máis, ata o fan cun sorriso moi aberto e se pode ser ante unhas cámaras da televisións ou ante unhas cámaras fotográficas, moito mellor. Quen lle dixo medo ó bulleiro! Total, só serán uns días. Ó coller a poltrona nin hai obras, nin hai inauguracións, nin hai visitas a barrios ou aldeas e nin hai paseos polas rúas afastadas do centro. Dentro de catro anos erguémonos de novo en pé de obras, e xa está.

Finca Fierro. Venres, 22 de marzo de 2019

UNHA PROMESA Ó APÓSTOLO

Xa hai moitos anos, moito tempo que facer os camiños de Santiago está de moda. Non sei como serían polo ano 1926. Creo que serían máis ben por cumprir promesas. Máis ou menos como aconteceu coas novenas en honor á Virxe de Os Milagres. Agora, tanto o xacobeo como as novenas penso que se realizan máis ben por aquilo de... non sei, de inercia, case en plan turístico; ou simplemente por chamar a atención, por dicir: fixen o camiño ou fun ás novenas. Antigamente, esas viaxes facíanse polas promesas que un se facía por certas situacións ou momentos angustiosos, tristes, mal dados.

O 5 de setembro de 1926 asomou en algúns xornais galegos a nova de que o oficial da Garda Civil retirado, don Antonio Porto López, e co obxecto de cumprir unha promesa, acababa de chegar a Compostela no coche de San Fernando, un pouquiño a pé e outro pouquiño andando, e nada máis e nada menos que desde o lugar no que residía, na aldea de Vide, no concello de Baños de Molgas. As crónicas non din nada máis, pero entendo que a viaxe levouna a cabo porque “algo” lle saíu ben, xa que o esforzo de ir andando desde a súa casa ata o Apóstolo non é como para realizar unha andaina se o obxectivo da promesa fora negativo.

Finca Fierro. Xoves, 21 de marzo de 2019

DÍAS GRISES

Somos moi partidarios de tirar a pedra e esconder a man. Ou de estirar o brazo e lanzar a pedra. Somos moi partidarios de soltalas ás agachadas. As sentenzas, digo. Despois axiña lavamos as conciencias. Hai uns cantos que optan por meterche un día gris na cabeza, nas entrañas, nas asaduras. Moitas veces, sen arte nin parte, lánzanche un asunto, unha opción, unha alternativa tan confiadamente que pensan que ti estás para iso, para seguir o ritmo do seu falso sorriso. Non lles importa se ti podes ou non podes. Simplemente mandan. Ás veces mandan imposibles. Que te angustian. Que te cabrean. Que che debuxan un día gris sobre a túa existencia, sobre o teu intelecto.

Custa darlle a volta á tortilla. Pero hai que darlla; aínda que non saibamos tirar a pedra e esconder a man. Ninguén ten dereito a asoballar na intelixencia de cada un. E non digo xa nada se o intentan facer con xactancia ou vaidade. Que o intentan, e moitas veces. Meten sen pestanexar días grises na bésta e lanzan a frecha para que se che espete, se fai falta, no centro mesmo do corazón. Son xente sen alma, inoperantes, ineptos, que entornan as súas ignorancias nos humildes e traballadores, nos bos e modestos. Regalan días grises á mantenta, á esgalla, a máis non poder.

Finca Fierro. Mércores, 20 de marzo de 2019

ESTERCANDO CON METÁFORAS

Teño medo de que a color duns lazos inflúa sobre os negros pensamentos dunhas almas en pena que van e veñen polos carreiros da súa razón. Teñen razón? Quen ten razón? Quen máis quen menos chouta dunha verdade a unha mentira ou dunha falsidade a unha autenticidade. É moi difícil facer os regos dereitos e manter os sucos limpos. Nesta nosa vida, para saber arar ben, cómpre unha boa xugada de vacas. Pero agora xa nin hai un par delas para arar as leiras da felicidade.

Teño medo de que alguén non entenda as ideas que intento sementar para, algún día, poder recoller o froito dunha benaventuranza que é moi difícil acadar. Non obstante, eu seguirei estercando con palabras, sorrisos, versos, estrofas, contos e metáforas, porque sei que hai seres intelixentes incluso máis alá das estrelas. Despois, xa, cada quen que semente e que recolla coa súa conciencia, co seu sentido ás costas. Se se pensa un pouco, non é tan difícil optar ou actuar por aquilo que, ás leguas, vemos que está ben. Claro que, xa sei que moitos escollemos, eliximos o que nos convén. Total, a vida son dous días. E os lazos podemos pintalos coa color que nos dea a gana; desde un azul clariño ata un gris escuro, ou un negro turbio. Cantas veces a negrura se deita sobre o colchón do noso espírito!

Finca Fierro. Martes, 19 de marzo de 2019

A COLOR DA SOIDADE

Quere chover sobre a conciencia dunha folla seca, pero é o sol o que asoma por entre unhas enxivas vermellas. Cantas veces desexamos o que non podemos ter! Canto silencio hai nun pensamento que vai e vén polos carrís, polas relleiras dunha memoria chea de retranca ou de desolación. Sempre temos un lado escuro no máis profundo da alma ou unha estrela que brilla debaixo dunha almofada. Como se ve, hai para dar e tomar. Adoitamos lanzar sorrisos ó vento cando nos negamos a ver bágoas nunha soidade branca.

É complicado saber de que color é a soidade. Para a gran maioría quizais sexa negra. Porque hai poucos que busquen a soidade eterna. Si, ás veces buscamos eses momentos de señardade nos que o silencio se deita sobre a mente dunha aflición, dun deleite. Pero son tan só momentos, instantes, ocasións. Quizais a soidade sexa incolora. Quizais. Pero máis dunha vez queremos trotar por entre os campos verdes dunha ilusión que foi, que é e que quizais sexa. Aínda que o amarelo dun soño se bote fóra do arco da vella para chamar a atención, para presumir dunha primavera en pleno inverno. Sempre haberá colores que canten un kirieleisón pola esencia dunha ansiedade que temos metida no corazón.

Finca Fierro. Luns, 18 de marzo de 2019

AS VIAXES GALÁCTICAS

Esta noite ás dez cantan os grilos e os catro astronautas do planeta Inocencia despegarán para poder chegar á Terra coa caída da folla. Coa caída da folla do ano 2123. Porque o planeta Inocencia non está á volta da esquina; está incluso moito máis alá do universo. E sabemos que hai distancias que son infinitas. Ou case infinitas. Os astronautas (que os catro eran fillos do Galáctico) marcharan para o planeta Inocencia na sementeira das patacas do ano 1915. Libraron da Guerra Civil Española, das Guerras Mundiais e da ditadura de Franco; que xa é moito librar.

Chegaron ó planeta que está moito máis alá do universo e tan só puideron espetar a bandeira galega porque tiñan orde de volver. Así adoitan ser as viaxes galácticas, principalmente as que van máis alá das estrelas coñecidas e por coñecer. Os fillos do Galáctico eran galegos, porque o Galáctico era de Chaodarcas. E a súa muller, de Cachamuíña. Para que vexades. Algúns ó mellor podiades pensar que eran doutro planeta, doutra galaxia... por iso do alcume. Pero non, o alcume creo que lle viña xa do seu tataravó, que alá el porque se deixou chamar así. Esta noite ás dez uns astronautas ata poden escoitar os cantos dos grilos. Sabemos que no universo impera o silencio.

Finca Fierro. Domingo, 17 de marzo de 2019

A CULPA É DO MEDIO AMBIENTE

O outro día os rapaces botáronse á rúa para defender o medio ambiente. Por fin alguén semella que se toma o asunto en serio. E os labregos andan co medio ambiente a voltas durante todos os días do ano. Nesta época moito máis. Labran terras e botan sementes. Certo que os estercos e algunhas substancias fitosanitarias... pero tamén é verdade que sen estas non hai produtos, polo menos como nós os queremos. Non sei se o medio ambiente inflúe nas moas da xente. Teño unha que me trae a mal traer, que me trae adoecido, rabioso e sen ganas de lerias. Ó mellor é por culpa do aire que respiramos... ou polo tabaco que fumei de mozo.

Afectaralle ó medio ambiente a destilería duns cubatas que “destilaron”, á conta dos pombos, 37 traballadores baixa a batuta do Igape, o Instituto Galego de Promoción Económica. O de económica está ben: pagáronse con diñeiro público. Seguro que haberá delitos sobre o medio ambiente entre os 14.300 casos sen resolver que os xulgados de Ourense acumularon no 2018. Como para meterse en zarangalladas, en refregas, en leas. O medio ambiente, por unhas e outras cousas, está ferido de morte. E coma calquera animal ferido intenta defenderse antes de que o seu apagado e lento latexo remate co derradeiro suspiro.

Finca Fierro. Domingo, 17 de marzo de 2019

OS BLABLABLÁS POLÍTICOS E... DE PIQUÉ

A semana pasada foi unha máis na que os blablablás políticos imperaron sobre a realidade social, sobre o vivir diario de cada español. Promesas electorais sobre programas que, co paso do tempo, non se cumprirán. En todas as convocatorias se manipulan datos e se fan estudos sobre educación, sobre sanidade, sobre emprego, e cando, instalados xa nas poltronas do Congreso e do Senado, tales asuntos repercuten negativamente, e de que forma, sobre o paisano de a pé. Principalmente, esas tres materias xa vemos como están, como marchan. E ante esta realidade, eles, dálle que dálle cós mitins, có procés e, agora, cos lazos amarelos. Isto dos lazos amarelos recoñezo que o levo mal... con todo o que hai que arranxar neste país.

Tamén houbo blablablás futbolísticos. Como non! Media semana de suspense, de tensión, case parándose o mundo... ata que chegou Zinédine Zidane. Agora si, agora a Terra xa volve xirar sobre o seu eixe. A pena foi que os eixes do Atlético de Madrid e do Sevilla si deixaron de xirar en Europa. Quen si ten bo eixe e que canta como cantaba un bo carro cargado de produtos agrícolas é Piqué. Si, xa sei que á inmensa maioría moléstalle a súa faceta política. Neste noso país sempre molestaron moito as verdades, e se non que llo pregunten a Javier Clemente, que era outro que “caía mal” porque sempre ía coa verdade por diante. Pois ben, tivo que ser un periodista de, precisamente o diario deportivo Marca (o que significa o diario do inimigo) o que o defendese dicindo que Piqué ten as súas inquedanzas coma calquera fillo de veciño, que as expresa e que as comparte. Os tempos de dicir iso de “ti dedícate ó teu” creo que xa pasaron. Todos, absolutamente todos temos dereito a opinar de todo e sobre todo. Lembro hai moitos anos que, alguén, na sección de cartas ó director deste xornal, esbardallou contra un servidor porque escribira un relatiño en contra de algo do Real Madrid. “Ti fala de cine e non do que non entendes”, creo que dixo. Seguro que se non falara mal do Madrid non me diría iso. É igual, o caso é que, incluso eu, podo falar do Madrid, do Trump, dos buracos negros ou da leite avinagrada. Pois Piqué igual. Que sempre deu a cara. Pode non gustar, pero non por iso se pode criticar.

Finca Fierro. Sábado, 16 de marzo de 2019

FANÁTICO DA ORDE

Xa está. Xa deixo correr os dedos sobre o teclado do ordenador para escribir este Pingas. Que pasará como a maioría das veces: que nin idea de que, pero que, á hora da verdade, sempre poño un punto final. Xa o dicía o noso Cela, que iso da inspiración era unha pallasada, que o que hai que facer é plantar os cóbados na mesa e traballar, carallo, traballar. Eu planto os dedos índices sobre o teclado do portátil e, ale, a imprimirlle algo de velocidade. A velocidade vese moi ben acompañada pola música, nestes momentos, de John Coltrane. Antes tocoulle a Jerry Goldsmith e, logo, tocaralle ós Satélites con Sito Sedes.

Coma con todo na miña vida, teño as miñas maneiras para realizar certas cousas. Os meus métodos. Hai algúns destes polos que deixo un pouco alucinados a certos amigos; principalmente aqueles que precisan listados ou índices ou algo semellante; é dicir, que todo para min ten a súa orde. No caso dos listados e índices impera a orde alfabética. Son un fanático da orde, desa orde, chamémoslle, administrativa. Listados de películas, listados de cancións, listados de Cds, listados de DVDs, listados de libros, listados de arquivos. Porque coa orde todo é máis fácil. Xa está. Agora digo que con orde ou sen orde, o Pingas chegou ó seu remate. Os dous dedos índices quedan quietos co punto final.

Finca Fierro. Venres, 15 de marzo de 2019

REBENTAR COMO UNHA CASTAÑA

Sobre o monte de Pinouzos de Baños de Molgas empezou a chover con forza e no alto da Chaira viña correndo Raimundo Consello Lagaña. Pantalón de deporte, camiseta de deporte e unha pequena pucha sobre a súa cabeza. O fillo da Valiña levaba anos correndo porque nunha arroutada que tivo ante unha copa de licor café díxolle a todos os clientes que había naquel momento no bar que... ata aquí cheguei!, ó mesmo tempo que ciscaba no chan os restos da bebida que aínda quedaban no cu da copiña. E xusto á media hora xa estaba correndo polas pistas e estradas achegadas á vila de Baños de Molgas.

Pouco a pouco foi esparexendo o percorrido ata facelo por pistas dos concellos lindeiros. (Fago unha paréntese para aclarar que A Valiña chámase en realidade Valentina Lagaña Diosdado e está casada con Sadurniño Consello Saturno, O Piollo. A Raimundo, claro, chámanlle O Piolliño). Dicía que no alto da Chaira viña correndo O Piolliño. Pois ben, ante tal tromba de auga, e para mollarse o menos posible (xa estaba coma un pingo, pero alá el), correu tanto, correu tanto que rebentou, que estoupou como unha castaña xusto ó entrar nas rúas de Baños de Molgas. Non lle quedou outra que sentar nun dos mazadoiros que había ante as casas para coller folgos.

Finca Fierro. Xoves, 14 de marzo de 2019

ANDEI RAPIDIÑO

Andei rapidiño polo camiño. De noite. Era noite pecha. Andei rapidiño coa intención de atoparme coa Santa Compaña. Pero tan só vin a un escornabois contemplando os biosbardos. Iso penso. Ó mellor estaba contemplando a lúa na fase de cuarto crecente. Así estaba o noso satélite sobre un ceo clariño e cheo de estrelas. Hai estrelas ben bonitas, oh. Todas son bonitas, aínda que é verdade que unhas destacan máis que outras. Normal, tamén unhas persoas brillan máis que outras. Tamén. Tamén ó revés. Que si, que as hai moi tortas. Hai persoas desas que xa non se amansarán nunca. Antes amansaranse mellor outras vacas.

Andei rapidiño porque era noite pecha. Alguén ata pensará que igual me mexaba. Co medo. Que va! Se aínda fora de rapaz; pero a estas alturas! Andei rapidiño porque quería chegar canto antes á casa e porque quería atoparme coa Santa Compaña. Ou xa pasara ou aínda terá que pasar. Puiden preguntarlle ó escornabois, pero non se me ocorreu. Aínda que non creo que o molestase; o pobre estaba a velas vir. Ben vía eu que estaba nas verzas. Mira que, pensar que me mexaba. Mexar mexei cando cheguei á casa. Porque tiña ganas. Non por medo. A estas alturas non lle teño medo nin á noite pecha nin á Santa Compaña.

Finca Fierro. Mércores, 13 de marzo de 2019

AFOGADO NUNHA CANLE

Viaxar de noite é case coma andar ós toupos. Pódeste perder. E máis por eses carreiros e camiños que había a principios do século pasado. Que foi o que lle aconteceu a Pedro Vázquez Carballo, natural e veciño de Vilameá, no concello de Baños de Molgas. O día 16 de xaneiro de 1926 marchou cara á Ourense, andando, polo camiño que vai polo Alto do Cumial coa intención de cobrar unha pensión. Non sabemos se regresou ese mesmo día ou o fixo dous ou tres máis tarde. O que si sabemos é que o 19 uns veciños dunha aldea de Xunqueira de Ambía atopárono afogado nunha canle que abastece de auga a uns muíños nas inmediacións do río Arnoia.

Debido á escuridade da noite, semella que se perdeu e que se despenou por un terraplén. Algúns xa farán voar a súa imaxinación e a fantasía pode mandalos polo camiño do homicidio, do asasinato; polo asunto ese da pensión, xa que o homiño presentaba feridas na rexión occipital e lesións por diversas partes do corpo. Non obstante, e feitos os correspondentes exames médicos, chegouse á conclusión de que a morte producírase a consecuencia de “asfixia por submersión”. A maiores de que, nun dos seus petos, apareceron 29,30 pesetas. Moitos cartos naquela época como para deixalos no suposto de que se cometese homicidio.

Finca Fierro. Luns, 11 de marzo de 2019

NORMALIZANDO O CICLO DA MULLER

Cando ás oito da tarde cheguei á Casa da Cultura Manuel María de Barbadás para ver a obra “Monstruación”, do grupo Enconarte Producciones, non estaba para bromas. Acababa de tirarme toda a mañá e unha parte da tarde sementando nas patacas a man, é dicir, co sacho e o corpo non estaba nin para lerias nin para festas. Non obstante, agora mesmo, ás doce da noite estou contento e feliz de ver a obra. É máis, entoo o mea culpa por non coñecer ó citado grupo, nin a súa obra nin as súas compoñentes. Entoo o mea culpa porque, sinceramente, é un pecado. É e sería un pecado perderse a súa obra e as súas actuacións. As actuacións de tres actrices que me deixaron coa boca aberta e que, ó final, non me quedou outra que aplaudir a rabiar. A cal máis mellor. Rocío Romero, Arantxa Treus e Déborah Vukusic. Elas as tres amosáronme un dos cantos máis bonitos e máis simpáticos ou máis pándegos que vin cara ó feminismo. Sen panos quentes e coa parrocha de fondo, as tres bonecas rompen tabús e intentan normalizar o ciclo da muller. O maior mérito está en que as tres actrices conseguen ensinarnos, con humor, con moitas gargalladas todas as barreiras, todos os atrancos cos que se atopou e se atopa a muller nesta nosa sociedade. Que sabemos que é moi patriarcal.

Finca Fierro. Sábado, 9 de marzo de 2019

RECOMPENSA Á SÚA LOITA!

O venres foi o Día Internacional da Muller. O Día da Muller Traballadora. O Día da Muller. Houbo manifestacións por todos os lugares habidos e por haber. Co principal lema da igualdade. Cada vez que lía este lema en pancartas ou nos xornais ou na televisión, víñaseme á cabeza a miña nai. Principalmente polo da igualdade. Eramos catro homes e os catro ansiosos de que nos puxera a mesa para xantar e cear logo dunha escravizada xornada de traballo sementando as patacas ou botando no millo ou segando na herba, na que tamén participaba ela. Faltaría máis! E non deixaba a xornada a medias para marchar para a casa a facer o xantar ou a cea. Si, home, o que facía falta! A ver se van rebentar os catro homes! Chegabamos todos xuntiños á casa; os catro homes sentaban na mesa e a muller, a nai aínda tiña que acomodar os porcos ou as pitas. E ese xantar que? Para cando esa cea? Ó rematar o xantar, dereitiños á sesta. Ela a lavar os cacharros e recoller a cociña. Ou seguir acomodando o gando. Ó rematar a cea, dereitiños para o café (o pai para a cama). Ela a lavar os cacharros e recoller a cociña. Ou seguir acomodando o gando. Por iso é que, hoxe en día, ó pensar na miña nai xa me chega para saber de que pasta está feita a muller en xeral e a labrega en particular. Coa miña nai eramos catro homes. Coa miña muller somos tres e a historia, o lema da igualdade... ufff, case, case segue igual. Recoñezo que o case é moi pequeno. Direino sempre: sen as mulleres somos toupeiras que nin o tacto nin o olfacto nos salvan para dar un paso dereito. E xa pode haber manifestacións a moreas, e xa poden ter apoios de todas as características que, a igualdade... a igualdade está chea de atrancos nun camiño demasiado longo. Tantos atrancos e tan longo o camiño que lles custará un mundo chegar á meta. Si, creo que chegarán algún día, pero vailles custar un mundo. Porque os homes somos como somos, a sociedade é como é. Oxalá erre e acaden esa igualdade en menos que canta un galo. Perdón, unha galiña. Vedes o asunto, a diferencia?; todo está baseado no xénero masculino. O patriarcado está no subconsciente de cada un de nós. Así é que non queda outra que exclamar: forza e recompensa á súa loita! Con vós, ata o infinito e máis alá!

Finca Fierro. Sábado, 9 de marzo de 2019

XA NON TEÑO PACIENCIA

Acabo de descubrir unha nova faceta na que noto a idade, o paso do tempo sobre a miña persoa: a de forrar os libros. Que xa non os forro. Cando as miñas sobriñas lean isto botarán as mans á cabeza e abriráselles a boca co pasmo. Elas saben do meu fanatismo polo bo trato ós libros. Tamén o sabía O Relojero de Baños de Molgas, de cando lle mercaba os novelas do Oeste e, ó devolverllas (algo así como unha recompra ou un intercambio, pois, ás veces, ó devolver unhas daba outras) sei que volvía vendelas por novas. Normal, entregáballas impecables.

Pois así me pasaba cos libros. Que me doía tanto que se puidesen luxar que non quedaba outra que forralos. Nunca subliñei neles. Nunca os abría de todo, é dicir, en ángulo raso ou plano. Sempre procuraba lelos en 90 graos, ou sexa, en ángulo recto. Creo que agora xa non teño paciencia para pararme a forralos. Porque creo que os forraba ben e levábame o seu tempo, aínda que, ás veces, os remataba nun suspiro. Normal, toda unha vida forrando libros é practicamente coma ser un profesional. Despois remataba apegándolles unha etiqueta co título e autor ou autor e título. Agora, collereinos da biblioteca, non os forrarei, pero sei seguro e prométoo que os devolverei tal cal. Porque os libros son para que todo o mundo poida soñar ou vivir co que contan, sexa ficción, sexa realidade.

Finca Fierro. Xoves, 7 de marzo de 2019