COS INFORTUNIOS MÁIS ADVERSOS

Xa está ben, díxolle un a outro; tanta chuvia, tanta auga... Chove sobre a conciencia dalgúns e sobre as cabezas doutros. Chove pinga a pinga, gota a gota e seica botará uns días chovendo. Pero como dicía aquel outro: que chova!

Aquí, neste noso país, sabemos convivir e vivir coas adversidades: políticas, deportivas, sociais, económicas, climatolóxicas, culturais, científicas... Sempre o fixemos, mesmo cos infortunios máis adversos. Porque nunca o tivemos fácil. Esta nosa rexión case sempre foi un cero á esquerda. Para o centro, claro. Aquí agachamos a orella e dobregamos o lombo ante unha promesa falsa e un sorriso burlón.

Pingas de carraxe caen sobre o papel porque, de cando en vez, asoma a miña vea torta e digo cousas que tardo en dicir, aínda que as pensase hai tempo. Hoxe déuseme por aí. O de ser torto unha vez máis. Ó mellor a culpa si pode ser do tempo, que non axuda un carallo. A chuvia é necesaria, pero cansa. A chuvia é bonita, pero molesta. A chuvia sempre cómpre, pero aburre.

O aburrimento intento vencelo esbardallando sobre temas que non entendo, pero que, de cando en cando, deixo caer. Ata poida que alguén, algunha vez, me dea a razón. Ou que intenten endereitarme. Aínda que isto, a estas alturas da miña vida, aseguro que non o vai conseguir ninguén. Non o fixo miña nai de cativo —que é cando se di que hai que guiar ben ó ser humano—, menos o farán agora uns que se cren demasiado listos.

Chove sobre o rego torcido, é dicir, sobre min, mais non me importa mollarme. Cando queira e poida xa secarei. Secareime eu. Non deixarei que me enxuguen.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 13 de maio de 2024

SORPRESA E INCREDULIDADE

Cando resolvín o asunto pensei que caía para atrás. Coa sorpresa. Un grupo dunhas vinte, trinta persoas, ou máis (non me parei a contalas) estaban a mirar fixamente para o ceo. Chocoume un pouco iso porque non había nubes, non era noite pecha —polo que non se vían as estrelas—, non pasaba ningún avión, helicóptero e avioneta, e non distinguía ningún paxaro. A non ser, claro está, que fose a laverca, que é moi mala de ver. Voa tan alto e é tan pequeniña que, lembro, de rapaz, me custaba horrores a súa localización. E cando a vía (se o conseguía) era grazas ó son do seu piar, que, iso si, non calaba. Neste caso que nos ocupa, non se oía nada. A xente seguía a mirar.

Como son abondo tímido, e tamén por vergonza, non me atrevín a preguntar. Optei por marchar correndo á casa e buscar na palleira uns prismáticos que tirara de mala maneira de cando era mozo. Non sei quen me agasallara con eles, e como non lles sacaba ningunha utilidade (só miro para o ceo cando alustra, e, para mirar os arredores, nunca me importou o que pode haber máis alá do alcance da miña vista), digo que como non os usaba tireinos dentro dun armario medio escangallado que teño nun recanto da palleira.

De volta ante o grupo de xente e cos pobres prismáticos nas mans fixen uso deles e... nada. Non houbo maneira, non conseguín saber que carallo estaban a mirar. Porén, ó pouco, fixeime na posición das mans alzadas desa xente e foi cando caín da burra. Estaban esperando a que lles caesen os pans cocidos do ceo! Case caio para atrás. Coa sorpresa e a incredulidade.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 10 de maio de 2024

Ó AXEXO DO SEU SOÑO

A mañá amenceu espida e chea de azul, e a tarde empreñou con pequenas nubes grises. Secundino Folgoso, O Milhomes, está ó axexo. O de Milhomes é por ser pouquiña cousa; non pasa do metro e vinte centímetros. Tamén é feo e mal feito. Aínda así está ó axexo de Lucinda García, A Bonita. O alcume xa o di todo. É máis, quédase curto. Lucinda, a maiores de ser máis fermosa que bonita, ten un físico que mesmo fai babexar, que incluso a algúns lles mete medo iniciar un achegamento a ela.

Porén, O Milhomes non deixa de mirar para o seu soño. El sabe que tan só a pode soñar, pero sempre lle queda un algo, un cacho de esperanza que fai que unha e outra vez, que día tras día a busque tan só para mirala e baballar.

A Bonita sabe que O Milhomes a mira. Ela non se lle esconde porque lle dá un pouco de pena, de mágoa. De cando en vez deixa que lle asome un sorriso para gozar coa expresión, co brillo dos ollos del. Ela déixase ver e de cando en cando o saúda, mesmo se para a comentar algunhas cousas con el. Aí O Milhomes bota a man ó peito por se lle rebenta o corazón coa emoción. Nestas ocasións, axiña marcha feliz e contento, aínda que non tarda en buscala de novo, en buscar outro sorriso, outro saúdo, outro cruce de palabras.

Secundino Folgoso, O Milhomes, quere ser astronauta para coller a lúa, baixala e poñela ós pés de Lucinda García, A Bonita. O Milhomes, cando soña, soña ó grande, non se queda nunha simple canción dedicada. Canta polo baixiño a que está pensando e non deixa de axexar cara á Lucinda. A tarde gris, pouco a pouco, pare, dá a luz as sombras do luscofusco.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 9 de maio de 2024

SOPORTAR A CULPA, SORRIR CO ACERTO

Estirei o brazo para coller algo que estaba colgado da galla dun castiñeiro. Ó mellor era un carballo. Por veces confundo os conceptos, as cores, as formas, as ilusións. Quizais porque sempre vou algo por diante (ou bastante) da acción, dos feitos. Ou ó revés, actúo primeiro e despois penso. Mal feito!, sempre me di alguén. Eu, ante isto, aludo á ladaíña de predícame cura, predícame frade... É dicir, que non fago caso ningún. Opto por recoñecer e asimilar os meus propios erros. Cando sucede isto, unhas veces intento corrixilos e, outras, sigo tirando para adiante aínda que me esnafre. O golpe será meu.

É certo, confeso o meu egoísmo porque quero facer eu todo, aguantar eu só todo, quero as mentiras e verdades miñas, os silencios e os berros meus, os latexos e os saloucos meus. Que estean ben ou mal xa é outro cantar. Pero, egoistamente, tamén sei aguantar ou soportar a culpa e sorrir co acerto.

Digo que estirei o brazo para coller o que estaba colgado da galla (que máis ten que sexa de castiñeiro ou carballo, coma se é de amieiro ou piñeiro) e non o alcancei. Estaba moi alto. Tan alto que nin saltando. Só me queda a opción de agatuñar, encarriscar. Antes de facelo, penso en toda esa trapallada que contei para nada, para non realizar a acción. A acción de coller o que está colgado. Finalmente, si o fago, pero logo de discernir sobre ruxerruxes que non viñan a conto. Agatuño pola árbore e collo un sostén, un suxeitador que alguén deixou alí colgado. Como diría aquel: a imaxinación ó poder!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 8 de maio de 2024

DESISTIR

Quero tocar a Novena de Beethoven e só me sae un pobre asubío melancólico, morriñento, tristeiro. Cando non se sabe nin se pode, o mellor é desistir. Desisto. Desisto para correr detrás dunha lebre por entre as matogueiras do Outeiro Barbeiro. O único que consigo é encherme de rabuñaduras e perder de vista ó animal nun amén. Pola súa velocidade. Pola miña inexistente axilidade. Desisto tamén. Recuar, deixar de facer intentos imposibles é de intelixentes e listos. Son máis burricán que os asnos, pero... Pero, aínda intelixente e listo, son un testán, un teimudo. Intento, daquela, bailar un agarrado e, non sabendo, paso inmediatamente a un baile roqueiro, que é moito máis aloucado, tarambaina, toleirón. É dicir, quería ser un cantante melodioso ou mexeriqueiro e son o Elvis Presley dos seus inicios, dos seus comezos.

Non sempre podemos facer o que queremos. Ou ben porque non sabemos ou ben porque non nos alcanza. Porque non damos para máis. Iso si, seguimos dálle que dálle ós imposibles, coa esperanza de que algún día algo caerá. Nunca cae nada, claro. Posiblemente non sabemos dar as acometidas apropiadas. Non sabemos buscar a liña recta. O rego dereito. O mellor camiño. A mellor páxina en branco. A opción, quizais, máis sinxela. Non sabemos.

Quero navegar na Perla Negra e o único que teño son uns zancos para cruzar o río Arnoia. Polos mares e océanos, estes non me serven. Desisto unha vez máis. Para coller un avión e cruzar o Atlántico lembro que teño ás para voar. Desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas déixome caer e... emprendo o voo.

Cafetaría Beker. Ourense. Martes, 7 de maio de 2024

VER CORRER SANGUE

No conflito entre Israel e Palestina, ó mellor usamos mal a palabra xenocidio, ó mellor utilizamos erroneamente a palabra exterminio, poida que tamén nos equivoquemos coa palabra masacre, mesmo podemos confundir os termos hecatombe, matanza, extinción, aniquilación..., pero cunhas ou con outras, a realidade, a finalización é a mesma: o acoso e derribo dun máis ben pobre país por outro que ten armas a esgalla e que o apoia outro que as ten a darlle cun sacho. Todos eses termos, palabras ou vocábulos rematan nun negro substantivo: morte. Tal conclusión está por encima do chamamento que se lle queira dar ó conflito. Non será un xenocidio, nin un exterminio, nin unha extinción, nin unha aniquilación, pero hai uns días un periódico informaba de 34.000 mortos na Franxa de Gaza. Repito, hai uns días. E deses, semella que un 70% son mulleres e nenos. Ou sexa, o de sempre: que as pagan os máis inocentes.

Usemos o termo que usemos, pensemos no vocábulo que pensemos, tal masacre, hecatombe, matanza hai que parala xa! Oxalá todas esas manifestacións e acampadas nas Universidades nos fagan levantar ou gritar a todos un berro seco contra ese Netanyahu que vai camiño de xunguirse, de facerlle cambón a todos eses personaxes da Historia que fixeron méritos para chamarlles as de Deus é Cristo.

Estados Unidos semella que quere recuar un pouco no apoio a ese bicho, aínda que a min dáme que o din polo baixiño, quizais para disimular un pouco ante a opinión pública. E como o resto do mundo dobregamos o lombo ante a entidade ianqui, así seguirán as mortes inocentes e non tan inocentes, ata que Israel se farte de rebentar corpos e ver correr sangue.

Correr sangue vese correr moita nas praza de touros neste noso país no que se aprobou unha lei polos dereitos dos animais... menos os touros, claro. Aínda que, o Goberno semella que deu un pequeno paso ó fronte, en principio cancelando o Premio Nacional de Tauromaquia. Non tardaron en saltar os do PP con espadas, muletas, estoques e banderillas dicindo que vivimos tempos de censura. Falando claro: hai que foderse! Falando eles de censura! Debían de probar só por unha hora, que digo unha hora, só uns minutos, un par de banderillas entre o pescozo e as costas. Ou no lombo, é igual. A nosa Festa Nacional ten que ser con sangue, asfixia e morte. Se non, non é nada.

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 11 de maio de 2024

SOBRE O RAÍL

Quedo quieto. Non me movo. Sentado no raíl. O sol está a punto de deitarse polo outeiro de Brandín. Atento ó ruído. Por se vén o tren. Certo, agora o tren xa non pasa por esta vía. É igual. Sigo atento por se aquel. Nunca se sabe; algunha manobra, algunha proba... Home previsible vale por dous. Son único e estou só.

Paso a man pola cara nun xesto de película seria, independente. Deixo que a mirada se me vaia a unha lavandeira que, ela si, está a moverse polo raíl. Toda guapa, toda tranquila, toda ostentosa. Se me movo, igual escapa. Non quero que emprenda o voo. Sigo entón quieto, sen pestanexar tan sequera. Case sen respirar. Máis ben deixo escapar coma un suspiro. Para non meter ruído.

A lavandeira ou alindadora ou pastoriña ou paxariña da neve alza o voo. Asustada. Non fun eu quen a asustou. A uns metros, sobre o mesmo raíl, anda coa cabeza alta un lagarto. Verde. Estirado. Fermoso. Moi fermosos. Decido seguir nas mesmas, ou sexa, sen moverme, sen facer ruído. Porque se a lavandeira era bonita, o lagarto é máis que lindo.

Caio na conta da realidade do raíl. Que atrae. Quizais porque está aínda quente, logo da canícula da tarde. Eu estou a gusto sentado nel. A lavandeira andaba coma unha princesa sobre el. E o lagarto segue a ser dono e señor del. Téñoo a menos dun metro. Non me movo. Mesmo deixo de respirar. É igual, fuxiu máis rápido que á présa ou coma can con vincha ó rabo. Por culpa do croar, do grallar dun corvo. Negro. Grande. Gordo. Aterrou sobre o raíl. Durante uns segundos deixeino estar. Erguín. Fuxiu. Queda o raíl agora esperando a velas vir.

Café Paco. O Vinteún (Ourense). Luns, 6 de maio de 2024

O BURRO POLO RABO

Moita xente adoita declarar moi oufana ou fachendosamente que colle o touro polos cornos e xa está, non pasa nada, mesmo se adiantan ós acontecementos. Eu collo o burro polo rabo e tampouco pasa nada. Nin me solta unha couce nin se me revolve. É máis, consigo que se ladee de atrás. Nin lle parto o rabo nin me fai recuar nas miñas accións. Non é tan difícil coller o touro polos cornos nin o burro polo rabo. Fagas como fagas, a vide segue.

Se te adiantas ós acontecementos, simplemente que os fas antes, e xa está. O máis seguro é que os terías que facer igual. Ás veces complicámonos moito a vida, buscámoslles tres pés ós gatos, cando sempre tiveron, teñen e terán catro. Algunha excepción haberá, si, pero por accidente.

Coller o burro polo rabo ou o touro polos cornos non vaias pensar que che vai dar moita vantaxe. Ó mellor incluso che pode pasar o que lle aconteceu á lebre coa tartaruga. Moi presumida aquela e moi perseverante esta. O sapoconcho sempre foi moi listo. A mellor proba: que cando se ve en perigo, acocha, acubilla na súa casiña e espera a que as accións, os feitos negativos pasen. A non ser que, pola mala sorte, lle pasa unha roda de carro das vacas por encima. Como lle pasou a unha sendo eu rapaz alá por Sudalomba. Pobre tartaruga.

Coller o touro polos cornos pouco pode solucionar. A vida é moi sinxela, pero sabemos ben que, ó mesmo tempo, é moi complicada. Máis que complicada. O tirar para adiante non se consegue agarrándose dos cornos e dos rabos dalgúns animais. É algo máis complicado. Case é mellor tirarlle da orella a un coello.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 6 de maio de 2024

GUERRA NA CABEZA

Treme o meu corpo ante o estoupido dunha bomba de neutróns, que me fai acubillar no refuxio da memoria. Aquela na que o meu Getsemaní paría unha chisca de dor nas mañás de inverno do monte Medo. Porén, non rebentan de todo os meus pensamentos porque intento adaptar, axustar a guerra a unha pequena paz entre os amieiros da Pitediña. Eses amieiros que, nas tardes de canícula dos veráns, deixaban caer sobre min as sombras do seu tempo.

Esperto do estralo da bomba de neutróns e abrigo o meu medo cun enorme edredón. Agora quédame a ilusión de que a subida ó monte Calvario foi coma un pequeno parágrafo dunha novela barata. Cando se me dá por filosofar entre os soños e a realidade, descubro que a vida vai máis alá dos catro esperpentos que espallo. Nunca entenderei moi ben por que as miñas ilusións ou espellismos bailan sobre unha conciencia que non sei se é negra ou está falta de cor. Sempre presumín dunha conciencia limpa, dun sentido con, quizais, demasiada experiencia.

Deixo escapar un suspiro para que se calmen os pensamentos, eses nos que podo soñar e non soño, cos que podo opinar e non opino e sobre os que podo escribir e non escribo. Ou si. Todo depende de como o diga e de quen ou alguén o entenda. En cada suspiro vai unha etapa na que cada oración é coma un remanso de paz nesa guerra sen cuartel que, por veces, armo na miña cabeza. Non quero ser Xesucristo nin predicar no deserto, aínda que, moitas veces, ben que berro desde o alto dos penedos.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Domingo, 5 de maio de 2024

SON O HOME QUE...

Son o home que un día dixo que a vida ten a súa fin. Tamén son o mesmo que outra vez dixen que era inmortal. É mentira. Morrerei coma todo o mundo. Se non me matan antes, que é o mesmo que morrer, pero doutra maneira. Tamén queda a opción de que me mate eu mesmo; ou ben por suicidio —que non teño intención— ou ben por accidente. Xa sei que me puxen en plan tráxico. Foi a puta primeira frase.

Tamén son dos que sei cambiar para ben. Para unha felicidade compartida. Ou sen compartir. Cando quero non preciso de ninguén para estar ben. Mellor só que mal acompañado, non si? Estando só podo cantar polo baixiño e sen que me digan que canto moi mal.

Son o home que soñou co espazo sideral na procura dun extraterrestre. E chouto de planeta en planeta desde o sofá. E deito sobre o corno da lúa en cuarto crecente. En cuarto minguante tan só sento. Son o fillo de Ludivina e Evaristo, Os Toupeiros da Serra. Son fillo vinculeiro.

Tamén son o que estudou Xeografía por medio das novelas do Oeste e a Historia contemplando películas desde o mesmo sofá no que soño co universo infinito, é dicir, co meu universo. Son o laretas que escribe que o verso solto sae da flor do toxo para, co tempo, compoñer todo un poema. Son o antipolítico que desexa un nacionalismo galego urxente e eterno. Son a canción que soa e o vento que zoa, a pinga de auga e a cara lavada. Son o ruxerruxe do bambán, a sombra que me asombra e a noite de entresoño que se alonga, que se alonga, que se alonga. Son o home que chegará á súa fin. Mentres non chega... a vivir!

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 3 de maio de 2024

BAÑOS DE MOLGAS CONTRA O MEDITERRÁNEO

Serrat di que naceu no Mediterráneo. Eu nacín en Baños de Molgas, e nin punto de comparación. O Mediterráneo é todo auga, mentres que en Baños de Molgas temos de todo. Incluso auga quente! Ó lado, á beira mesmo das augas —algo máis frías— do río Arnoia. O Mediterráneo, nos meses de verán, é un formigueiro. En Baños de Molgas ocupamos pouco máis que a Ansuíña, e coma Deus.

En Baños de Molgas temos a Pitediña, apta para que aterren as naves espaciais que cheguen de máis alá das estrelas. Temos As Mestras, onde media ducia de carballos contan a historia de amores adolescentes baixo sombras inmensas. A estación do ferrocarril é memoria viva do pasado, do presente e confío en que sexa tamén do futuro.

Desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas asubiamos tan bonito que, o son, chega ata as ladeiras de Sudalomba, alá polo monte Medo. E se esaxero un chisco, só un pouquiño, tal asubío alcanza mesmo os campanarios das torres do santuario dos Milagres.

En Baños de Molgas cruzamos o Arnoia pola ponte vella ou romana (aínda que disto só lle queden as bases), pola ponte nova e polas pasarelas do muíño, das piscinas e das Mestras. As pontes de Pinouzos e das Cabras —ou do Medo— xa están algo afastadas da localidade e, neste caso, case non procede. Simplemente porque non me dá a gana.

En Baños de Molgas temos a burga, o balneario (que xa veremos en que queda), o licor café, a Aira de Arriba e, faltaría máis, o mazadoiro da burga, quizais a icona máis representativa da expresión social dos molgueses. O mazadoiro é coma o Congreso dos Deputados, coma unha aula universitaria e coma un parladoiro televisivo. Como se adoita dicir: se esa pedra falara ou falase...

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Venres, 3 de maio de 2024

ADN DE DESTRUCIÓN MASIVA

Clamouse ó ceo polas cinco (creo) xornadas de reflexión de Pedro Sánchez porque seica estivo o país sen gobernar. Porén, tales reflexións amosaron o que nos dixo sempre Julio Iglesias: que a vida segue igual. Tanto barullo e resulta que durante eses cinco días tivemos que levantarnos para, uns, ir ós colexios, outros, ir traballar e, o resto, lacazanear. Así de sinxelo e de simple é a vida. Que detrás do domingo chegou o luns e que despois do cinco vén o seis. Racháronse as vestiduras por unha carta que, certo, non procedía, pero que con ela nin se escarallou España nin rebentou o mundo. Entendo que a oposición bote man dun simple chispazo. Emporiso, que o faga con moito coidadiño, a ver se vai saír escaldada.

Seica piden novas mobilizacións nas rúas para defender “a liberdade”. Son os tales os das dereitas pregando polas liberdades. Senten tan súa a “súa liberdade”, que incluso Núñez Feijóo defende no Congreso o periodismo. Xusto despois de que o seu Miguel Ángel Rodríguez ameazase a un xornal. Son os apropiados para “defender a liberdade” de, por exemplo, a Televisión de Galicia. A verdade é que sempre actuaron desa maneira e con moito orgullo: apropiándose dos quefaceres, das tarefas doutros. Sempre me vén á cabeza a defensa que fan agora todos os anos da figura de Castelao. Eles, precisamente eles. Que nin tan sequera nas escolas e colexios o podiamos nomear; nin a el, nin a súa obra.

Aquí na nosa terra tamén se fan sentir e lavándose as mans ás primeiras de cambio. A nova conselleira de Medio Rural acúsanos, acusa a todos os galegos de pirómanos, de que os incendios van no noso ADN. Pola forma que ten de acusarnos, entendo que ela tamén é pirómana (é galega, non si?). No noso ADN vai que lle pomos lume ós montes para que brote o pasto, para que o xabaril e o lobo rebenten e para que o verde torne a negro, a gris, a morte. Pómoslle lume ós montes para a especulación dos terreos e para que as empresas madeireiras se poñan as botas. O noso ADN sempre foi de destrución masiva: mortes por uns marcos, pelexas con fouciños, estragos nas leiras dos veciños, queimas sen control, talas de carballos e castiñeiros a esgalla. Xa nolo dicía aquela xuíza: somos da Galicia profunda. E como tales, escarallamos os montes e fundimos a nosa propia terra. Están chegando os meses nos que o noso ADN estoure de gozo. Lume ó canto!

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 4 de maio de 2024

NAS MIÑAS SAÍDAS

Botei a andar polo lado dereito da estrada e, ós poucos metros, seguín andando polo mesmo lado da rúa. Ós cachos andaba amodiño e, cando quería, aceleraba o paso. Son imprevisible. Ah, si, polo atallo andei polo centro. É tan estreito que case se pode dicir que non hai lado dereito nin esquerdo. No atallo vin lagartiñas que cruzaban e caracois que facían o mesmo, pero con tal lentitude que ó mellor estaban descansando. Onte mesmo, pola noite, vimos tantos que lle dixen ó rapaz que igual se dedicaban a botar carreiras, que a ver quen cruzaba antes. “Ó mellor apostan que a ver cantos se libran de que os pisemos”, replicou o fillo. Ó ser de noite, case sempre se esmaga algún. Máis ben, algúns.

Cando entrei na biblioteca, entreguei un libro moi voluminoso e collín outro practicamente do mesmo volume. Unhas veces cólloos gordos e outras delgados. Dependerá do que cadre: bonita portada, mellor título, autor... Iso á primeira vista. Á hora da verdade, bótolle unha ollada e un inicio de lectura á contraportada, que sempre axuda algo. Hainos con portada bonita nos que o tema non me atrae e hainos dos que escapo que, por un casual, lles leo a contraportada ou solapa e o que contan gusta.

En todas as miñas saídas non pode faltar o café. Non falta. E hoxe, si, foi en tres tragos xustos. Porque viña temperado ou morno, porque non abrasaba e porque estaba rico de carallo. Co café, xa se ve, caeu tamén o escrito, o relato. Finalmente, xa non queda outra que seguir co camiño de volta. Agora, polo lado esquerdo da rúa, logo polo medio do atallo para rematar polo lado esquerdo da estrada.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 2 de maio de 2024

A ESTRUTURA DOS PENSAMENTOS

Quixen estudar a estrutura dun latexo ó atoparme ante unha habitación en penumbra para poder comparalo cun salouco no momento xusto en que se abre a porta. Era practicamente o mesmo! Moi semellante ó momento no que un queda abraiado cando debuxa ou imaxina o desexo bambeándose desde os recantos dos sentimentos. Sempre haberá momentos nos que o tempo se deteña e o silencio deite sobre un feixe de barullo ou sobre unha gabela de algareo.

Sempre haberá latexos que se aceleren e salaios que se escoiten máis alá das paredes da habitación, dos recunchos dos soños. Aí, o silencio daralle paso ó ruído e os xemidos serán coma berros secos pero suorentos. Agora, cada quen que rode, que grave, que dirixa a súa propia película.

A estrutura dos pensamentos está disposta de tal maneira que do verso saltamos á estrofa e desta a todo o poema, da frase pasamos ó parágrafo e deste a toda a novela. Hai historias que non necesitan capítulos, nin películas que precisen rodaxes en exteriores.

O interior dunha habitación en penumbra é o máis apropiado para rodar ese guión que se escribiu sobre os latexos dun corazón e os saloucos dos sentimentos. Sairá ben ou mal o filme, pero aí está toda, absolutamente toda a estrutura dunha historia que se planificou baixo a tenue luz dunha algarabía silandeira, aínda que semelle unha contradición. A estrutura é “esa maneira de estaren dispostas e organizadas as diferentes partes dun todo, sendo esas partes dependentes do todo, así como solidarias e dependentes entre si”.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 1 de maio de 2024

Finca Fierro. Barbadás. Xoves, 2 de maio de 2024