QUE CORRA O AIRE

Que corra o aire, díxome Eusebio Poedo. Parece que me achegaba moito a el. Pero tiña que achegarme a causa da súa xordeira. Había que berrarlle ó oído. Tamén é verdade que, cando lle interesaba, oía de carallo. Se lle dicías isto, ríase. Non era parvo.

A Eusebio Poedo chamábaselle O Filósofo. Tiña os seus razoamentos e os seus discursos. Notábase ás leguas que rebuscaba as palabras e que lle puña moito interese ó que dicía, ó que contaba. E sempre remataba as frases, os discursos cun “entendes ou non entendes?”. Quizais o alias sería mellor o de O Entendido, pero O Filósofo tampouco lle desentoa.

O Filósofo era fillo da Claudina, A da Serra, e de Olegario, O Cordal. Deus críaos e eles xúntanse. Así pasa con moitos. Eusebio, de pequeno, deulle unha patada a unha bolsa abandonada, nun recanto dunha leira dos Caneiros, que tiña dentro un artefacto dos tempos da Guerra Civil e que, co golpe, estoupou. Co estalido, os oídos do Filósofo quedaron un pouco para o arrastre.

Desde aquel momento, ou se lle berraba ou se lle bisbaba ó oído. Desta maneira había que achegarse moito. El dicía que correse o aire. Pero se querías que seguise a conversa non quedaba outra que pegarse a el. Cando se borboriñaba a uns metros del, por veces si oía o que lle conviña.

Que corra o aire, díxome de novo. Eu sorrín, el riu e falamos da calor e dos incendios. El filosofaba co asunto e eu meneaba a cabeza coma os parvos. Iso si, a pesar da advertencia, achegado a el.

Café Míster Lois. Ourense. Luns, 25 de agosto de 2025