Quere
arder o mundo pero non arde. Como moito arde Ourense. Non obstante,
aquí xa estamos acostumados. Aquí apandamos con todo... coa
climatoloxía, cos incendios, coa política, coa miseria, coa
chulería, coa política outra vez, e outra máis. Maldita política!
Son as cinco e vinte da tarde e choven raios de sol sobre aqueles ós
que non lles queda outra que andar polas rúas. Tamén é verdade que
algúns andan por vicio. Outros escoitamos a banda sonora de
“Poltergeist”,
do grandioso Jerry Goldsmith. Eu, a maiores, tamén esbardallo sobre
o acto de Estado que tivo lugar o outro día no Patio de Artillaría
do Palacio Real de Madrid en memoria das vítimas do Covid-19.
A ver,
non son un desalmado; é máis, a maiores de ser os máis
prexudicados
(que o pagaron coa propia morte), creo que foron os máis esquecidos
nesta pandemia que nos puxo do
dereito para o revés. Eu, se esbardallo sobre o acto é, sobre
todo,
na forma en que se fixo. Alí congregáronse todos os membros do
Goberno e os presidentes das principais institucións e de todas as
comunidades autónomas. Ou sexa, un gasto enorme. Porque iso
arrastra,
implica, supón uns
traballos e uns gastos impresionantes que se podían empregar moi
facilmente en Sanidade para que tal cantidade de mortes non volvera
encher as páxinas dos xornais. Esta sería a mellor homenaxe que se
lle podía facer ás vítimas e a todo o país. Claro
que aquí sempre nos ferveron as ideas nas que podes meter man
economicamente. As
prevencións e axudas non compensan moito, politicamente falando.
Segue a canícula.
Finca
Fierro. Luns, 20 de xullo de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario