UN BOI MANSO

Á volta falo contigo, díxenlle a aquel que me acenou cunha man desde a distancia. Cando volvín non estaba. Coido que sería porque me colleu medo. Pola forma en que lle dixen de falar con el. Sei que llo dixera con présa e mirándoo de fronte; pero sen mala intención. Non sei por que desconfiou de min, se é que sospeitou algo. Eu só quería contestar longamente ó saúdo, ou sexa, falar por falar. De fútbol, de rozar os toxos, de cine, do vértice dun triángulo, da curvatura dun círculo, da fermosura dunha fotografía, do río que pasa cheo de auga, de cousas intranscendentes.

Son incapaz de ameazar a alguén, aínda que, a moitos, as ansias de rillarlles os ósos están en min. Pero si, as ansias tan só. Á hora da verdade... un cacho de pan, un boi manso, un parola-parola e aquí paz e despois gloria.

Tamén puido ser que non me esperase porque non creo que me coñecese moito. Eu non o coñecía de nada. Para min que se confundiu, que se trabucou un pouco ó acenarme. E eu, como nunca renego de ninguén, como saúdo a todo o mundo, solteille aquilo de falar con el. Confiando tamén en que non me esperase. Non me esperou.

Se chegara a esperar, intúo que aclararíamos un pouco o malentendido do saúdo e, lóxico, acabaríamos falando das nubes negras que semella que corren polo ceo, do ruxerruxe dun conto mal contado, do corno dunha rubia galega, do orneo dun burro calquera e do fútbol, claro. Porén, quen rompe sempre o xeo nas conversas entre coñecidos e descoñecidos é o tempo. O tempo climatolóxico, se entende. A este habería que facerlle un monumento polos inicios das conversas e por romper os silencios incómodos.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 18 de marzo de 2024