Botaba para atrás. A calor. Ó saír polo portal do edificio. Pero, eu, medo ningún!: pés para que vos quero. Iso si, calei, encasquetei a gorra branca na cabeza. Branca. A cor negra din que atrae o sol, a calor. Non creo; o sol é o mesmo. Na cor negra si se notará máis. A verdade é que non sei. Para que carallo me meto en camisa de once varas. Chégame meter a que traio; creo que é talle L. E se non é a L, que máis dá. O caso está en que saín baixo unha canícula de infinidade de raios solares. Máis ou menos.
Non tardei en suar. Pés, vós seguide ó voso. E seguiron. Con dirección ó atallo, que, hoxe, por fin, andaban a limpalo pola mañá. Ata un dos paisanos que andaba na faena me dixo que, agora, xa se podía andar. Tamén xa era hora, foi a miña resposta. Tal atallo tiña tal broza por ambos os dous lados que, cando me cruzaba con algún veciño, tiñamos que medirnos para pasar sen petar coas herbas. Claro que estas limpezas chegan sempre a destempo. Rozaron agora a broza cando xa estaba agostando. A limpadura tivo que ser tres ou catro semanas antes.
A estampa que teño agora mesmo é simpática: a manga esquerda da camisa arremangada e a dereita estirada de todo. Por que? Para que a suor da pel do brazo dereito non se me pegue ó papel. Como se ve, estou escribindo e ó apoiar o brazo no caderno... é complicado correr a liña. Estou á sombra pero súo a caldeiros, a canados.
Queda o camiño de volta, que volverá ser baixo a canícula. En media hora pouco ou nada puido refrescar. Mais xa sabedes de min: heroe onde os haxa. Ou botándolle peito ás alertas climatolóxicas.
Café Kibu. A Valenzá. Xoves, 29 de maio de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario