A pega fixo ruído, moito ruído. Deixei de ler e contemplei o alboroto. A pega ou intentaba pillar algo a través dunha tea metálica ou quería cruzar esa tea metálica. Axiña vin como a cabeza dunha serpe asomaba pola parte superior do muro e se lanzaba ou caía ó baleiro.
Collín o marcapáxinas, coloqueino onde ía lendo e pechei o libro. Fun inxdagar. Axiña a vin, no fondo do camiño. Era longa. Podía dicir que medía dous metros e pico, pero como sei que ninguén me vai crer, direi que non andaría lonxe do metro. Ás veces é certo que as serpes dan algo de arrepío, pero se as contemplas con calma, parsimoniosamente, teñen o seu aquel, a súa elegancia, a forma de reptar, de buscar un buraco e de erguer a cabeza. Certo que eu non facía ruído para non asustala, para que non fuxise. E así ía serena ó longo do muro, buscando un acocho, un buraco, algo onde estivese resgardada do ataque da pega. Esta, claro está, mentres eu estiven alí, non apareceu, pero non andaba lonxe. Tiven que marchar e... non sei a fin da historia.
Finca Fierro. Venres, 2 de xuño de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario