Quero tirar pola rúa do medio, pero o que aparece ante min é un carreiro cheo de bulleiro. Non lle fago caso ó carreiro e tiro pola rúa do medio. A ver, para que están as ideas! Pola rúa do medio atópome con coches que circulan e con beirarrúas solitarias. Normal; son as tres da tarde e vai un sol de carallo.
Quero sentar nun banco de cor branca, pero como non lle dá a sombra sigo o camiño. Vou, non sei para onde vou; en principio teño intención de ir ata a fin. Ata a fin da rúa, se entende. Se fai falta tamén chego ata a fin do mundo. Pero tería que esperar a que baixara o sol un pouco. É certo que quenta pero non queima, pero, que raio, si que amouca, que aplana de verdade. E súas as catro pingas de suor. Ó mellor son cinco, pero non confundamos ó lector. Cheguei á fin da rúa e agora si que non queda outra que coller o carreiro cheo de bulleiro. Porque xa non hai rúas; nin á esquerda nin á dereita. Como non quero volver polo mesmo camiño, collo o carreiro e, claro, póñome coma un divino cristo.
Finca Fierro. Mércores, 7 de xuño de 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario