ASÍ DE AUTÉNTICO

Levanto a cabeza a deixo caer a mirada nun punto calquera. Deixo que pase o tempo. O tempo está gris, case como a conciencia. Non espero nada do berro seco que me lanzan. Sigo cos biosbardos sobre o asfalto, e sabendo que un leve suspiro aloumiña a miña pel. Ás veces quero ser un verso solto e reflíctome na matrícula dun vehículo. Tan só escribo poesía cando a miña alma está perdida. Hoxe está viva.

Quero ir e vir, marchar e volver. Quedo quieto. Coa ollada perdida e cos latexos zumba que dálle contra un espello. Son así de auténtico. Ou de pinga de auga caendo no deserto. Son como a flor de toxo: da cor do desexo, da cor da ansia. Aínda que a conciencia siga gris. Que alguén tire a primeira pedra para dicir que ten a conciencia limpa.

Déixome caer polo bambán do seu pelo e aterro de pé para compoñer un soneto. Un soneto no que o verso solto entra con calzador; pero entra. Nel intento rimar o silencio co albedrío e os seus ollos co seu sorriso. No último verso esgazo o poema enteiro. A rima non me convencía. Volvo ser un verso solto. Sigo, entón, coa ollada perdida e deixando que o tempo pase.

Por esta vez, o tempo pasa e nada cambia. Que é raro. Porque cando o tempo pasa, todo cambia. Estou a formar un nobelo por culpa duns versos ou dalgúns comentarios incertos. Quero sentar á súa beira, no sofá, e aí tan só hai silencio. Alguén me lanza outro berro seco: esperta do teu soño, fogar de Breogán! Non me queda outra que deixar atrás os biosbardos e seguir coa ollada a matrícula que pasa. Marcho na procura dun espello para que a conciencia me devolva a miña alma. Agora si que xa todo cambia.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 3 de xaneiro de 2024

Finca Fierro. Barbadás. Sábado, 6 de xaneiro de 2024