OS LATEXOS DO PEÓN

Estou fóra do circuíto lingüístico. Métome no velódromo das voltas escritas. Para elo, dou tantas coma se fora un peón, unha buxaina. Un peón que baila ó compás dos impulsos das miñas palpitacións. Circulo coas ideas pegadas ás miñas ansias de dicir que o universo é todo meu. E que o de finito ou infinito depende. Depende como deixe caer os soños sobre o papel en branco. Aínda que, a maioría das veces, é cuadriculado.

Estou fóra do foso da area ideolóxico. Déixome ir polo campo aberto da señardade. Fungo tres axóuxeres e poño punto seguido no velo que me cobre a visión. Tampouco fai falta ver moito para saber que a nugalla é o espírito de non querer facer nada e que o silencio é o intervalo, o lapso que vai dun ruído a un barullo, dunha algarabía a un estrondo.

Estou fóra dos parladoiros nos que se cuestiona o tempo. Cando todos sabemos que o tempo é o que é. E que pasa. E que rende. Agora cada quen que o use como queira. Eu penso quedar quieto e que sexa o ritmo de rock and roll o que me faga mover os pés e os cotobelos. Tamén a covardía baixa a contagotas para caer sobre o papel en branco. Neste caso, cuadriculado.

Estou fóra de Graceland porque me gusta escoitar Love Me Tender desde a planicie dunha almofada. Ante isto, sei que bailarei sobre a estrutura orgánica dun desexo. Sei que entre o escurecer e clarexar está a noite, igual que entre o luscofusco e o raiar o sol. Agora só me queda seguir o ritmo dos latexos do peón, da buxaina. Que vai moi rápido, pero... a ansia de soñar é moita.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Domingo, 14 de xaneiro de 2024