Tivo
fama de guapiño.
Formou un grandioso
dúo con Paul Newman. E aínda que a maioría o coñeza e recoñeza
como un bo actor, penso que foi aínda mellor director. Robert
Redford acaba de morrer á idade de 89 anos.
Unha
das figuras máis emblemáticas de Hollywood nacera como Charles
Robert Redford Jr. O 18 de agosto de 1936 en Santa Mónica,
California. Actor, director, produtor, ecoloxista, deixa unha pegada
imborrable na industria do cine, non só polo seu carisma fronte ás
cámaras, senón tamén pola súa labor detrás delas. O seu legado
transcende a pantalla e esténdese ó activismo social, a arte e a
promoción de novos talentos cinematográficos.
Desde moi novo,
Redford amosou inclinacións artísticas, aínda que o seu camiño
cara ó cine non foi inmediato. Durante a súa mocidade, foi un
prometedor atleta en béisbol, pero unha lesión e certos problemas
persoais afastárono do deporte. Logo dun período de viaxes por
Europa, onde absorbeu cultura e experiencias que marcarían o seu
carácter, volveu a Estados Unidos coa intención de formarse en
pintura e arte dramática. Estudou
na American Academy of Dramatic Arts de Nova York, iniciando así a
súa carreira como actor teatral e televisivo.
Nos anos sesenta,
empezou a chamar a atención en Broadway con obras como “Descalzos
polo parque”
(1963), de Neil Simon, que
tamén interpretaría en cine catro anos máis tarde.
O seu talento natural, combinado coa súa aparencia física
atractiva, axiña lle abriu as portas de Hollywood. O seu salto á
fama
chegoulle con “Dous
homes e un destino”
(1969), xunto a Paul Newman. A química entre ambos actores converteu
a película nun clásico do cine moderno e consolidou a Robert
Redford como un rostro inesquecible para o público. Ó longo dos
anos setenta, o actor protagonizou unha serie de películas que
marcaron época. Entre elas destacan “O
golpe”
(1973), novamente con Paul Newman, que acadou o Oscar á mellor
película; “Todos os homes do presidente” (1976), onde encarnou ó
periodista Bob Woodward na investigación do escándalo Watergate e
que provocou a dimisión do presidente Richard Nixon;
e “Os tres días do cóndor”
(1975), un suspense
político que amosaba as tensións da Guerra Fría. A súa selección
de papeis reflectía un interese en personaxes complexos e en
historias cun
fondo
social ou político.
.jpg)
Porén, Redford
non se limitou a ser estrela de cine. En 1980 debutou como director
con “Xente corrente”, un drama familiar que sorprendeu pola súa
sensibilidade e madurez narrativa. A película obtivo catro Oscars,
incluído o de mellor director para Redford. Con este recoñecemento
quedou claro que o seu talento transcendía a actuación.
Durante as
seguintes décadas, alternou a súa carreira de actor coa dirección
e a produción. Como director realizou películas como “O
río da vida”
(1992), que lanzou a carreira de Brad Pitt, aínda que, este, xa
se dera a coñecer, e de que maneira! en
“Thelma e Louise” (1991).
Redford tamén dirixiu “Quiz Show. O
dilema”
(1994), sobre un escándalo televisivo dos anos cincuenta; e “O
home que lle rumoreaba ós cabalos”
(1998), na que tamén actuou. En todas elas amosou un estilo pausado,
contemplativo
e profundamente humano.
Unha das
contribucións máis importantes de Redford ó cine é a fundación
do Sundance Institute en 1981, en Utah. Creouno como un espazo para
apoiar a cineastas independentes, ofrecéndolles recursos, formación
e visibilidade. Co tempo, este proxecto orixinou o Festival de Cine
de Sundance, hoxe considerado o evento máis importante do cine
independente en Estados Unidos. Grazas a Sundance, directores como
Quentin Tarantino, Steven Soderbergh ou Darren Aronofsky puideron
lanzar as súas carreiras.
O compromiso de
Robert Redford non se limita só ó cine. Foi un firme defensor do
medio ambiente, apoiando causas ecolóxicas e campañas de
conservación. Durante décadas, utilizou a súa fama para darlle
visibilidade a temas como o cambio climático, a protección dos
espazos naturais e os dereitos das comunidades indíxenas.
No plano persoal,
Redford mantivo unha vida relativamente discreta para unha estrela do
seu calibre (e para o seu físico, todo hai que dicilo). Estivo
casado con Lola Van Wagenen, coa que tivo catro fillos, e
posteriormente con Sibylle Szaggars, artista alemá. Pillouno a
traxedia da perda dun dos seus fillos, pero sempre se amosou sólido
e dedicado
á súa labor creativa.
En
2002 recibiu un Oscar honorífico pola súa contribución ó cine e
en 2016 Barack Obama entregoulle a Medalla Presidencial da Liberdade,
o maior honor civil en Estados Unidos. Estes recoñecementos
salientan a súa importancia non só como artista, senón como figura
cultural e social.
Aínda que no 2018
anunciou a súa retirada como actor, Redford deixa tras de si unha
filmografía rica e diversa, xunto a un legado institucional que
continuará apoiando a xeracións futuras de cineastas. As
súas
derradeiras
interpretacións
relevantes
foron
en “The Old Man & the Gun” (2018), onde encarnou a un ladrón
de bancos carismático, un papel que funcionou como metáfora da súa
propia carreira: a dun home que, con encanto e convicción,
conquistou ó público unha e outra vez; e
en “Vingadores: Endgame” (2019), do universo Marvel.
En suma, Robert
Redford é moito máis que unha estrela de Hollywood. É un artista
integral, un visionario que
entendeu o cine non só como entretemento, senón como unha
ferramenta para contar historias significativas e abrirlle camiños a
novas voces. A súa influencia esténdese á cultura, á política e
á conciencia social.
Ás súas máis de
oito décadas de vida, Robert Redford representa a esencia do cine
clásico e do cine independente, unha ponte entre tradición e
modernidade. A súa obra, tanto diante como detrás da cámara,
seguirá inspirando ós que cren no poder transformador da arte.
Descanse en paz.
Finca
Fierro. Barbadás. Martes, 16 de setembro de 2025
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)