Estou metido entre os cascallos da casa do Dositeo. Un bomba medio a rebentou. A min colleume camiño da fonte da Lameira e non me matou de milagre. Non creo nestes; simplemente pasaba por alí, nin antes nin despois; foi naquel momento e xa está. Porén, con milagres ou sen milagres, cagadiño de medo estou. Non sinto nada. Nin os meus propios latexos acelerados. Sei que son acelerados porque non poden ser doutra maneira.
Levabamos uns días xa de, chamémoslle, guerra. A vila de Baños de Molgas erguera a voz contra certos acordos administrativos e territoriais. Axiña acordaron de que o tiñamos que pagar. Un avión do territorio inimigo non tardou en facer das súas. Esta non era a primeira bomba que caía. Se non contei mal, xa levabamos sete. Por sorte, sen vítimas. Porque os molgueses non somos parvos e tan axiña como escoitamos o zunido do primeiro avión, todos os veciños marchamos correndo para o cemiterio e cada un meteuse no seu propio nicho. Por previsión xa estaban todos abertos. E, de morrer, pois aforrar polo menos o enterro.
A sétima bomba pilloume indo á fonte da Lameira. Alguén tiña que abastecer con auga ós “enterrados”. Librei da morte e tan só unha poeira tremenda era quen de afogarme os pulmóns. Conseguín, pouco a pouco, adaptar estes ó meu respirar... algo afogado, pero, si, respiraba.
Pasado o perigo, fun á fonte e cando volvín co caldeiro da auga, os veciños aclamáronme e intentaron disimular con sorrisos o meu pantalón mollado e cagado. O medo é libre. E ante unha bomba, este, tamén rebentou. Pero sigo vivo.
Café Brétema. A Valenzá. Xoves, 4 de setembro de 2025
Foto: Fonte da Lameira (Baños de Molgas - Ourense)
No hay comentarios:
Publicar un comentario