Alguén me preguntou de que sabor eran as bágoas? A verdade é que non o sei dicir. Si que teñen sabor a algo, pero non sei dicir moi ben a que. Case sempre se dixo que o seu sabor é salgado. Outros que doce. Poden as bágoas ter a cor da esperanza? Esta din que é verde, non si? Os sabores e as cores é algo moi relativo. Para gustos hai cores.
De que sabor é a felicidade? Hai lágrimas de felicidade. De que sabor é a pena? Esta poida que si teña un sabor concreto: a fel, a bile. A mágoa é que hai lágrimas de pena. Si, tamén hai lágrimas de crocodilo. As falsas. A falsidade ten sabor, ten cor? Creo que aínda é peor ca pena; a falsidade é negra, é aceda, é traidora, é hipócrita.
Hai bágoas que teñen sabor a soños, a asubíos románticos e á cor amarela da flor do toxo. Hai bágoas de ansiedade, nas que dá igual o sabor; simplemente que caen e baixan cunha certa ansia ante a esperanza dun desexo. Hai bágoas que saben a berros e silencios. Hai bágoas sobre as almofadas e sobre os ombreiros... de quen cadre. Hai bágoas mornas e frías, calmas e de moita ebulición.
O sabor das bágoas é unha mestura de sentimentos e anhelos ou devezos, de silencios e leitos, de abrazos e bicos. Algunhas bágoas teñen sabor a versos soltos ou a poemas enteiros. A maioría saen de moi adentro. Moitas son o bambán duns sentimentos que afloran, que emerxen, que xorden e non queda outra que deixalas agromar. Aquí xa dá igual o sabor e a cor. Cando brotan baléirase a alma, unhas veces, e furgan no espírito, outras. Nunca deixan a un indiferente. Teñen as bágoas sabor a picante?
Finca Fierro. Barbadás. Venres, 2 de febreiro de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario