Cando resolvín o asunto pensei que caía para atrás. Coa sorpresa. Un grupo dunhas vinte, trinta persoas, ou máis (non me parei a contalas) estaban a mirar fixamente para o ceo. Chocoume un pouco iso porque non había nubes, non era noite pecha —polo que non se vían as estrelas—, non pasaba ningún avión, helicóptero e avioneta, e non distinguía ningún paxaro. A non ser, claro está, que fose a laverca, que é moi mala de ver. Voa tan alto e é tan pequeniña que, lembro, de rapaz, me custaba horrores a súa localización. E cando a vía (se o conseguía) era grazas ó son do seu piar, que, iso si, non calaba. Neste caso que nos ocupa, non se oía nada. A xente seguía a mirar.
Como son abondo tímido, e tamén por vergonza, non me atrevín a preguntar. Optei por marchar correndo á casa e buscar na palleira uns prismáticos que tirara de mala maneira de cando era mozo. Non sei quen me agasallara con eles, e como non lles sacaba ningunha utilidade (só miro para o ceo cando alustra, e, para mirar os arredores, nunca me importou o que pode haber máis alá do alcance da miña vista), digo que como non os usaba tireinos dentro dun armario medio escangallado que teño nun recanto da palleira.
De volta ante o grupo de xente e cos pobres prismáticos nas mans fixen uso deles e... nada. Non houbo maneira, non conseguín saber que carallo estaban a mirar. Porén, ó pouco, fixeime na posición das mans alzadas desa xente e foi cando caín da burra. Estaban esperando a que lles caesen os pans cocidos do ceo! Case caio para atrás. Coa sorpresa e a incredulidade.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 10 de maio de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario