TODO ARDE

Arde o ruído baixo corenta e algo graos de fervura. Todo queda en silencio. Mesmo as follas da algarabía asentan sobre a canícula desta tarde criminal. Arden os paxariños e vaise acabar o mundo. Sen bombas nucleares. Sen meteoritos. Vai chegar unha apocalipse climatolóxica na que o tempo será sempre o mesmo. Os termómetros deixarán de medir e o silencio empreñará máis silencio.

Arde a conciencia baixo a sensación de que non houbo ningún apaga fogos. Os que teñen a conciencia negra asubían mentres cantan e deixan que o baile de máscaras simulen unha calma que non teñen, que nunca terán. A súa apocalipse furgará na bondade dos débiles, dos covardes, dos submisos. Arde a súa tiranía mental para que, esta, abrase o recanto silencioso dos inocentes.

Arde Roma, arde Santiago, arde Ourense e arde o carallo. Arde o tempo que sempre é o mesmo. A terra súa pingas de cataclismo, de hecatombe, ó mesmo tempo que as súas almas en pena buscan o recuncho da culpa. Porque a todos nos pesa algo (ou bastante) o pecado, o desatino, a falta, a infracción. Por arder xa arde o silencio que empreñara con máis silencio.

Arden as mañás, arden as tardes, arden as horas e arden as almas. Aqueles que non teñen alma —que son uns cantos— xa son cinsa que semella ciscada pola impureza da súa existencia. Viviron porque lles tocou vivir, pero foron, son e serán espíritos que vagarán pola apocalipse climatolóxica entre berros de silencio e murmurios de ruído. Todo arde.

Café Rooster. Ourense. Luns, 30 de xuño de 2025

Finca Fierro. Barbadás. Martes, 1 de xullo de 2025