Case sempre digo o que non quero dicir. Ás veces escápanseme as decisións e alá vai o burro coas noces. Xa sei que por boca cerrada non entran moscas, pero tampouco é plan de tela sempre pechada. Se teño as fosas nasais taponadas, por onde vou respirar? A maiores de que, de cando en cando, é bo dicir incluso o que non se quere, o que non se desexa. É como esas indirectas que lanzamos, que máis que indirectas son directas. Si, con retranca, pero directas.
Tamén é bo soltarlle a algúns aquilo que non queren oír. Iso molesta moito. Iso déixaos sen reacción e, por veces, coa cara caéndolles de vergonza. Hai reproches ou recriminacións ou insultos tramposos, que semellan suaves e levan unha carga de carraxe que te cagas. Hai intencións que son capaces de rebentar as conciencias. Como hai situacións nas que se soltan frases con disimulo ou con retranca, pero cun fondo, cunha realidade que pode mancar, mesmo facer dano.
Case sempre digo o que non quero dicir. Pero sei moi ben a quen llo digo, a quen... non facerlle dano, pero si coa intención de que lle quede un cargo de conciencia. Ás veces intúo que non son santo de devoción de alguén; é aí cando aproveito a miña ocasión e dígolle o que non lle quero dicir: un simple saúdo. Iso tenlles que xiringar moito. Que te saúde alguén ó que non podes ver nin en pintura, é como unha labazada en plena meixela. Unha labazada seca, desas que, ademais de mancar, deixan a personalidade bailando un twist de vergoña.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Venres, 27 de xuño de 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario