Ó mellor é que non teño inventiva ou que non hai moitas novas semanais que reclamen a miña atención. Pero é que ultimamente estou falando tan só de árbitros e alcaldiños. Se digo árbitros, algúns intúen xa que é para falar ben deles. Se digo alcaldiños, o diminutivo xa di por onde van os tiros. Exacto, hai alcaldes e alcaldiños. Hoxe tócalle a quenda ó alcaldiño de Santiago, o señor Conde Roa. Non vai o zoupón e se lle dá por censurar a todo un pallaso, como diría Manuel Rivas, en referencia a Leo Bassi. Un pallaso que pode gustar ou non, pero ós que lles gusta rin a cachón con el. E xa se sabe que facer rir é unha das cousas máis difíciles que existen. E volvo citar a Manuel Rivas porque unha frase que lle lin sobre este asunto deixoume pampo: “con todo o que se gastou en contedores culturais, mesmo unha Cidade da Cultura, e agora resulta que non hai sitio para un pallaso”. Remato tamén con outro dardo de Rivas: “Conde Roa, en vez de concentrarse na súa nobre función, que é administrar o concello, pois quere todo. Quere facer de pallaso. E acaba facendo tamén o parvo”. ¡Alcaldiño!
Finca Fierro. Venres, 30 de marzo de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario