Subía o Peugeot 306 polo carril de tráfico lento da estrada de Piúca ou de Paderne ou do 13 ou do Castelo (a verdade é que cada veciño da contorna lle chama como pode), ou sexa, pola OU-101 todo afogadiño pero aínda así con certa velocidade cando, uns metros máis adiante, vin como algo se botaba a correr para cruzar a estrada. Axiña apreciei o rabo longo dun esquío. ¡Deus, que bonito!; o rabo e o esquío. Angustieime ó momento porque non podía esquivalo, debido a que xa había uns segundos que me estaba adiantando outro coche e non acababa de conseguilo, e porque sabía que xa non me daba tempo a frear para evitar a morte do fermoso animal. ¡Pobriño! Non obstante, polo espello da porta dereita vin como o esquío pegara a volta e volvía correndo para a cuneta da que saíra. Respirei aliviado e alegreime de que tanta fermosura puidera gozar dalgúns días máis de vida. Non me sae da conciencia un que non puiden evitar hai xa algúns anos e levando ós rapaces no coche. Menos mal que eles mesmo recoñecen que non tiven tempo de nada. Hai momentos nos que moitos animais se botan encima e non podes evitar a morte anunciada. Hoxe evitouna el mesmo.
Café Aitana 39 da Valenzá. Venres, 9 de marzo de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario