Quedo quietiño coma un paxariño diante dunha cristaleira que me permite ver como pasan os coches pola rúa. Pasan veloces porque tendemos a correr aínda que sexa na cidade. Aparcan en dobre fila porque tendemos a ser moi cómodos e custa horrores desprazarse a tal ou cal tenda ou comercio. Contemplo tamén dedos que furgan no nariz porque, como imos solitarios no vehículo, pensamos que ninguén nos ve. Intúo, a maiores, eses cabreos que nos collemos porque o que vai diante non corre ou porque fai manobras que non esperas (e nós sempre somos perfectos). Sigo quietiño e contemplando hábitos de condución, ás veces, temeraria.
Cafetaría Menfis de Ourense. Venres, 23 de marzo de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario