Estás pero non estás. E o silencio da habitación é coma unha soidade que racha a harmonía dunha vida. Estás pero non estás. Unha ferida inoportuna amosa o frío dunha noite sen ti, muller. A soidade do silencio é coma unha ducia de reviravoltas na cama porque hai un baleiro no lado esquerdo. Estás pero non estás. Os minutos pasan lentos e as horas caen coma fantasmas que te envolven nesta soidade silenciosa. Hai silencios que berran por uns suspiros que estremecen. Hai soidades que acompañan unha vida de ilusións e de volta ó seu entorno. Estás pero non estás. Volverás, muller. Espérote.
Finca Fierro. Sábado, 7 de abril de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario