Corre
o can de palleiro por entre as rúas dunha aldea calquera. Está só. Na aldea xa
hai tempo que non vive ninguén. En moitas aldeas xa non vive ninguén. Nin os
corvos e pegas adoitan facer parada nelas. Para que? Non teñen onde pillar
carnaza. Tan só o pobre can, que anda medio perdido, ousa uliscar, cheirar nas
portas e levantar unha pata traseira sobre os potes que fan de floreiros. Ten
as orellas en punta por aquilo do medo a algún ruído. Pero o silencio é tan
inmenso que ata manca. Por pouco tempo. Un asubío longo e bastante afastado
chega rebotando por entre as paredes de lousa das casas medio derruídas. O can
de palleiro ergue a cabeza de súpeto, dálle ao rabo e sae correndo cara á dirección
do asubío, cara ao seu amo. Agora, na aldea, si queda o silencio eterno.
Finca
Fierro. Martes, 24 de abril de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario