Respiro
con forza. Ergo os brazos cara ao ceo. E berro. Acabei! Rematei! Finalicei!
Acabouse o que se daba. E cando desexas de corazón rematar algo, quedas coma os
anxos cando isto acontece. A partir de agora a cabeza deixará de doer e os
números deixarán de bailar ante as pupilas dos ollos, polo que as bágoas da
canseira deixarán de varrer a vista. A partir de agora empezarei a comer de
novo coma Deus manda. Menos bocadillos e máis potaxes e verduras… unhas
fabiñas!, un repoliño!, un cocidiño! O lado negativo estará nesas partidas das
cartas que adoitan xogar os veciños no bar e que tan só coa súa presenza,
animaban a alma. Media hora alegre, divertida. Pasábao ben á súa beira. Foron
dous meses e pico de fatiga, de tensión, de dor de cabeza e bágoas de canseira.
Por media hora diaria de amigos e veciños aos que quero, cos que me divirto.
Ata o ano que vén.
Maceda.
Luns, 30 de abril de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario