A
verdade é que me deu pena. Aínda que o día anterior, el gozara coma un anano.
Pero logo… logo quedou tan fundidiño que me deu pena. Ao contrario do que lle
aconteceu ao seu pai. Este, o día anterior, penara. E ao seguinte gozara.
Estamos falando das eliminatorias da Liga de Campións dos equipos españois. Ao
meu fillo Xoel tremíanlle os brazos coa emoción cada vez que cantaba os goles
do Chelsea. Ao día seguinte, pobriño, púxose branco cando o porteiro alemán
parou os dous primeiros penaltis e quedou petrificado cando Sergio Ramos mandou
o balón a non se sabe onde. Picarei un chisco nel cando lle diga ao chegar á
casa se xa apareceu o balón do madridista. Deume pena pero causoume graza o
espavento, a forma de axitar os seus brazos cando eliminaron ao Barça.
Banesto
de Maceda. Xoves, 26 de abril de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario